ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΕ ΝΕΟΥΣ

Ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ εἶνε ὄχι μόνο τὸ ὁρατὸ μέρος ἀλλὰ καὶ τὸ ἀόρατο. Ὡς πρὸς τὸ ὁρατὸ δὲν διαφέρουν οἱ ἄνθρωποι πολὺ μεταξύ τους· ὡς πρὸς τὸ ἀόρατο ὅμως ἔχουμε τεράστιες διαφορές. Ἂν κοιτάξουμε τὸν ψυχικό μας κόσμο, ὅπως ὁ δύτης στὰ βάθη τῆς θαλάσσης ἀνακαλύπτει παράξενα πράγματα, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς θ᾿ ἀνακαλύψουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ξεχωρίζει ἀπ᾿ ὅλη τὴ δημιουργία. Αὐτὸ εἶνε τὸ λογικό, τὸ ὑπέροχο κομπιοῦτερ ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεὸς ἔναντι τῶν ζῴων, καὶ μ᾿ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος κυριάρχησε σ᾿ ὅλο τὸ φυσικὸ κόσμο. Μᾶς ἔδωσε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο μυστηριῶδες, ἕνα ἀόρατο μηχάνημα, μία πυξίδα μέσα στὰ βάθη μας, κι αὐτὸ ὀνομάζεται συνείδησι. «Δυὸ πράγματα μὲ πείθουν γιὰ τὴν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ· τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ καὶ ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως», λέει ὁ Πασκάλ.
Τί εἶνε ὅμως συνείδησι; Εἶνε ἡ ἱκανότητα ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ διακρίνῃ τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Σὲ σπρώχνει στὸ καλό, καὶ νιώθεις κόλασι ὅταν κάνῃς τὸ κακό. Αὐτὴ τὴ φωνὴ ἄκουγε ὁ Σωκράτης καὶ ἐρχόταν σὲ ἀντίθεσι μὲ τοὺς ψευτοκουλτουριάρηδες τῆς ἐποχῆς του, τοὺς σοφιστάς. Γιὰ τὴ συνείδησι μᾶς μιλάει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ β΄ κεφάλαιο τῆς πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῆς. Ὅσοι ἀκοῦνε τὴ συνείδησί τους, ὀνομάζονται εὐσυνείδητοι. Ὅσοι δὲν τὴ λογαριάζουν, εἶνε ἀσυνείδητοι. Ὁ ἀσυνείδητος ὅμως εἶνε δυστυχισμένος, ὅπου κι ἂν βρίσκεται· ἐνῷ ὁ εὐσυνείδητος, ἀκόμα καὶ μπροστὰ στὸ θάνατο, εἶνε εὐτυχής.
Ὅλα τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα ὀφείλονται στὶς τύψεις τῆς συνειδήσεως. Γι᾿ αὐτὸ εἶνε ἀπαραίτητη ἡ ἐξομολόγησι. Διότι τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας πιέζει φοβερὰ καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, κι ἂν ἀκόμα κανεὶς δὲν τὸ ξέρῃ. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἔκαναν καὶ δημόσια ἐξομολόγησι γιὰ νὰ ἡσυχάσουν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει· «Καλύτερα νὰ σὲ κεντήσῃ σκορπιὸς παρὰ νὰ σὲ κεντήσῃ ἡ συνείδησι». Ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως ὡδήγησε πολλοὺς στὴν αὐτοκτονία. Γι᾿ αὐτὸ προσοχή· ὄχι ἀπελπισία, σὰν τὸν Ἰούδα, ἀλλὰ ἐξομολόγησι. Ὁ Ντοστογιέφσκι εἶπε· «Ὅταν ἐξωμολογήθηκα, παράδεισος ἄνθισε στὴν καρδιά μου». Τρέξτε λοιπόν, ὅλα τὰ παιδιὰ στὴν ἐξομολόγησι, γιὰ νὰ νικήσετε τοὺς πειρασμοὺς τῆς ἁμαρτίας· γιὰ νὰ ζήσετε ὄχι ἁπλῶς τὸν ὡραῖο παράδεισο τῆς φύσεως, ἀλλὰ τὸν παράδεισο τῆς ψυχῆς σας, τοῦ ὁποίου κλειδὶ εἶνε ἡ ἱερὰ ἐξομολόγησι.

Προτοῦ ῥιζώσουν τὰ ἐλαττώματα

Μιὰ μέρα πῆγε ἕνας νέος νὰ ἐπισκεφθῇ κάποιον ἀσκητή. Αὐτὸς ἄκουγε τὴ φήμη τοῦ ἀσκητοῦ, θαύμαζε τὴ ζωή του, καὶ γεννήθηκε μέσ᾿ στὴν καρδιά του ἕνας εὐγενὴς πόθος νὰ τὸν μιμηθῇ· νὰ γίνῃ κι αὐτὸς ἕνας ἀσκητής. Διότι ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἄνθρωποι ποὺ θέλουν σὰν ἀετοὶ νὰ πετάξουν ψηλά, πολὺ ψηλά, καὶ νὰ φθάσουν στὶς κορυφὲς τῆς ἀρετῆς. Μιὰ τέτοια ψυχὴ ἦταν καὶ ὁ νέος ποὺ ἦρθε στὸν περίφημο ἀσκητή.
―Θέλω, εἶπε ὁ νέος στὸν ἀσκητή, θέλω νὰ μείνω ἐδῶ μαζί σου καὶ νὰ γίνω μαθητής σου.
Ὁ ἀσκητὴς τοῦ ἀπάντησε·
―Δὲν εἶνε, παιδί μου, εὔκολος ὁ δρόμος τῆς ἀσκήσεως ποὺ θέλεις ν᾿ ἀκολουθήσῃς. Ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε δύσκολος. Εἶνε ἀνηφορικός. Εἶνε Γολγοθᾶς. Δὲν ἀρκοῦν προσωρινοὶ ἐνθουσιασμοί, ποὺ εὔκολα σβήνουν. Χρειάζεται ἀπόφασι μεγάλη. Ἐὰν θέλῃς στὸ ἄγριο αὐτὸ μέρος νὰ μείνῃς μαζί μου, πρέπει νὰ ὑπακοῦς σ᾿ ὅ,τι σοῦ λέω. Χωρὶς ὑπακοὴ δὲν ὑπάρχει καμμία πρόοδος. Ἡ ὑπακοὴ ζωή, ἡ ἀνυπακοὴ θάνατος. Ἔχεις ἀπόφασι γιὰ μιὰ τέτοια ἀπόλυτη ὑποταγή;
Ὁ νέος ἀπήντησε·
―Γέροντα, ἔχω ἀπόφασι νὰ ὑπακούω σ᾿ ὅ,τι θὰ μὲ συμβουλεύῃς.
Ὁ ἀσκητής, ὕστερα ἀπὸ αὐτὴ τὴ δήλωσι γιὰ ἀπόλυτη ὑπακοή, τὸν δέχθηκε.
Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες ὁ ἀσκητὴς πῆρε τὸ νέο καὶ καθὼς περπατοῦσαν μαζὶ στὸ ἔρημο ἐκεῖνο μέρος τοῦ ἔδειξε ἕνα δέντρο ποὺ φαινόταν ὅτι ἀπὸ πολλὰ χρόνια πρὶν ἦταν φυτεμένο, εἶχε ἀναπτυχθῆ καὶ εἶχε ἁπλώσει τὰ κλαδιά του.
―Τὸ βλέπεις, τοῦ λέει, αὐτὸ τὸ δέντρο; Σοῦ δίνω ἐντολὴ νὰ προσπαθήσῃς μόνος σου νὰ τὸ ξερριζώσῃς.
Ἡ διαταγὴ αὐτὴ φάνηκε στὸ νέο δύσκολη, ἀκατόρθωτη. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ εἶχε δηλώσει πὼς θὰ ὑπακούῃ σὲ ὅλα, δὲν ἔφερε καμμία ἀντίρρησι. Τὴν ἄλλη μέρα ξύπνησε πρωῒ – πρωῒ καὶ πῆγε νὰ τὸ ξερριζώσῃ. Ὅλη τὴν ἡμέρα προσπάθησε, ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφερε. Τὸ δέντρο ἦταν βαθειὰ ῥιζωμένο κι αὐτὸς δὲν εἶχε τὰ μέσα νὰ τὸ ξερριζώσῃ. Περίλυπος ἐπέστρεψε στὸ ἀσκητήριό του. Ὁ ἀσκητὴς δὲν τοῦ εἶπε τίποτε. Τὴν ἄλλη μέρα τὸν πῆρε καὶ βγῆκαν ἔξω. Καὶ καθὼς περπατοῦσαν στὴν ἐρημιά, τοῦ ἔδειξε κάπου ἕνα πολὺ μικρὸ δέντρο.
―Τὸ βλέπεις, τοῦ εἶπε, αὐτὸ τὸ δέντρο; Σοῦ δίνω ἐντολὴ νὰ τὸ ξερριζώσῃς. Ὁ νέος χωρὶς μεγάλο κόπο ξερρίζωσε τὸ μικρὸ δέντρο καὶ χαρούμενος ἀνήγγειλε τὸ ἀποτέλεσμα τῶν προσπαθειῶν του·
―Γέροντα, ἐκπλήρωσα τὴν ἐντολή σου. Ξερρίζωσα τὸ δέντρο!
Ὁ νέος ἀποροῦσε μὲ τὶς περίεργες αὐτὲς ἐντολὲς τοῦ γέροντα. Καὶ ἔλεγε μόνος του· «Ἦρθα, λοιπόν, ἐδῶ στὴν ἔρημο γιὰ νὰ ξερριζώνω δέντρα;». Ὁ ἀσκητής, ποὺ εἶχε καταλάβει τὴν ἀπορία τοῦ νέου, τοῦ εἶπε·
―Παιδί μου· αὐτὰ ποὺ σοῦ εἶπα νὰ κάνῃς ἔχουν κάποιο σκοπό. Μὲ παραδείγματα θέλω νὰ σὲ διδάξω. Τί; Ὅτι τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶνε στὴν ἀρχή, μοιάζουν μ᾿ ἕνα δενδρύλλιο ποὺ δὲν ἔχει προλάβει νὰ ῥίξῃ βαθειὲς ῥίζες στὴ γῆ καὶ εἶνε εὔκολο νὰ ξερριζωθῇ. Ἔτσι εἶνε καὶ ὁ ἄνθρωπος στὴν παιδικὴ καὶ νεανικὴ ἡλικία. Ἀλλ᾿ ἐὰν δὲν καταβληθῇ καμμία προσπάθεια γιὰ τὴν ἠθικὴ διόρθωσί του, τότε μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, μῆνα μὲ μῆνα, χρόνο μὲ χρόνο, τὸ κακὸ ὁλοένα καὶ ῥίχνει πιό βαθειὰ τὶς ῥίζες του μέσα στὸν ψυχικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου καὶ μοιάζει μὲ ἕνα παλιὸ γέρικο δέντρο, ποὺ λόγῳ πολυκαιρίας πρόλαβε καὶ ἔρριξε βαθειὲς ῥίζες μέσα στὴ γῆ. Κ᾿ ἐσύ, παιδί μου, τώρα ποὺ εἶσαι νέος, προσπάθησε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ πολεμήσῃς τὴν κακία, νὰ κόψῃς ὅ,τι ἐλάττωμα ἔχεις, καὶ νὰ καλλιεργήσῃς τὴν ἀρετή. Γιὰ νὰ γίνῃ ἡ ἀρετὴ ἕνα δέντρο γεμᾶτο φύλλα, ἄνθη καὶ καρπούς. Ἐὰν ὅμως ἀδιαφορήσῃς κι ἀφήσῃς τὰ ἐλαττώματά σου ἀπολέμητα, αὐτὰ σὺν τῷ χρόνῳ ἀπὸ δενδρύλλια θὰ γίνουν δέντρα μεγάλα καὶ ἰσχυρά. Θὰ κυριαρχήσουν μέσα στὴν ψυχή σου καὶ θὰ τὴν κατακτήσουν. Τότε γιὰ τὴν ἐκρίζωσί τους θὰ χρειασθοῦν μεγάλοι κόποι, ποὺ σπανίως ἐπιτυγχάνουν.

Τὸ ξερρίζωμα τοῦ κακοῦ

Μόνοι μας, ἀδύνατον!
Ἀγαπητά μου παιδιά! Ἐσεῖς, βρίσκεστε τώρα στὴν ἡλικία ἐκείνη ποὺ θεωρεῖται ὡς ἡ ὡραιοτέρα περίοδος τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Εἶνε ὅπως ἡ ἄνοιξι ποὺ ῥοδίζει καὶ μοσχοβολᾷ. Ἡ φαντασία σας ζωηρή, πλάθει τὰ γλυκύτερα ὄνειρα γιὰ ἕνα εὐτυχισμένο μέλλον. Ὁ συναισθηματικός σας κόσμος δονεῖται. Ἀλλ᾿ ἀκριβῶς διότι συντελεῖται μιὰ τέτοια ζύμωσι μέσα στὰ βάθη τοῦ ἐσωτερικοῦ σας κόσμου, ἡ ἡλικία σας, ὅπως παρατηροῦν διάσημοι παιδαγωγοὶ καὶ ψυχολόγοι, εἶνε ἡ πιὸ κρίσιμη καὶ ἐπικίνδυνη ἡλικία. Καλεῖσθε νὰ πάρετε ἀποφάσεις, ποὺ θ᾿ ἀφοροῦν σὲ ὅλο τὸ μέλλον σας. Καλεῖσθε νὰ ἐκλέξετε ἕνα ἀπὸ τὰ δύο· ἢ τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, ἢ τὴν ὁδὸ τῆς κακίας. Ἐὰν πάντως πάρετε τὴν ἀπόφασι ν᾿ ἀκολουθήσετε τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, πρέπει νὰ ἔχετε ὑπ᾿ ὄψι σας ὅτι αὐτὴ δὲν εἶνε κατηφορική, ἀλλ᾿ ἀνηφορική. Εἶνε ἕνας Γολγοθᾶς. Ἡ ζωὴ δὲν εἶνε ἀπόλαυσι.
Εἶνε εὔκολο νὰ βαδίσῃ κανεὶς τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς; Εἶνε εὔκολο, σύμφωνα μὲ τὸ ὡραῖο σύνθημα «ξερρίζωμα καὶ φύτευμα», νὰ ξερριζώσετε τὸ κακὸ καὶ νὰ φυτέψετε τὸ καλό; Πολλὰ παραδείγματα παλαιότερα καὶ νεώτερα ἀποδεικνύουν, πόσο ἀληθινὸ εἶνε αὐτὸ ποὺ τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Ὃ θέλω (καλὸν) οὐ πράσσω, ἀλλ᾿ ὃ μισῶ (κακὸν) τοῦτο ποιῶ» (πρβλ. Ῥωμ. 7,15). Δηλαδή· Ἐκεῖνο ποὺ μισῶ καὶ ἀποστρέφομαι, αὐτὸ κάνω, ἑλκόμενος ἀπὸ τὰ θέλγητρα τοῦ κακοῦ καὶ νικώμενος ἀπὸ τὰ πάθη, ποὺ βόσκουν μέσα στὴν ἀνθρώπινη καρδιά. Τὸ κακὸ δυστυχῶς ἔχει ῥίζες βαθειές, καὶ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια τόσο καὶ οἱ ῥίζες ξαπλώνονται βαθύτερα, καὶ εἶνε δύσκολο τὸ ξερρίζωμα, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ἀκατόρθωτο. Κλαῖνε κι ἀναστενάζουν πολλοί, διότι, ἐνῷ παίρνουν ἀποφάσεις νὰ ξερριζώσουν τὸ α΄ ἢ τὸ β΄ ἐλάττωμα, ξαφνικὰ αὐτὸ ἐμφανίζεται μὲ φοβερὴ ὁρμὴ καὶ τοὺς νικᾷ, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπελπίζεται στὸν ἀγῶνα του καὶ ἀναφωνεῖ ὅπως ὁ ἐκπροσωπῶν ὅλη τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα Παῦλος· «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος· τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Ῥωμ. 7,24).
Ὀρθῶς παρατηρεῖ ἀρχαῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ποὺ θαυμάζεται γιὰ τὸ βάθος τῶν ψυχολογικῶν παρατηρήσεών του· Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος μποροῦσε μόνος του, μὲ τὶς ἀτομικές του προσπάθειες, νὰ ξερριζώση τὸ κακὸ ἢ νὰ φυτεύσῃ τὸ καλό, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ ἀνάγκη νὰ ἔλθῃ ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Μόνο μὲ τὴν ἄνωθεν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῆς χάριτος ποὺ ἀπέρρευσε ἀπὸ τὴ σταυρική του θυσία, ὁ ἄνθρωπος νικάει τὸ κακὸ καὶ πράττει τὸ καλό.
Ἀγαπητά μου παιδιά! Ζῆτε ―γιατί νὰ τὸ ἀποκρύψουμε―, ζῆτε σ᾿ ἕναν αἰῶνα ἀπιστίας καὶ διαφθορᾶς. Τὸ κακὸ μὲ μύριες μορφὲς θριαμβεύει ὡς λερναία ὕδρα καὶ παρασύρει πλῆθος νεανικὲς ψυχὲς στὴν καταστροφή. Ἀλλὰ μὴν ἀπελπίζεσθε! Ἐὰν πιστέψετε εἰλικρινὰ στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τότε θὰ αἰσθανθῆτε τὴ θεϊκή του δύναμι νὰ σᾶς βοηθῇ, θὰ ἀναδειχθῆτε νικηταί, καὶ θὰ γίνετε ἄξιοι ν᾿ ἀκούσετε τὴν θριαμβευτικὴ προσφώνησι τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου πρὸς τὴ νεότητα· «Νεανίσκοι, νενικήκατε τὸν πονηρόν» (Α΄ Ἰωάν. 2,13). Κατασκηνωση 1989

Μ. Τεσσαρακοστὴ
Μέγας Κανὼν

ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ

ΑΠΟΨΕ, ἀγαπητοί μου, σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας ψάλλεται ὁ Μέγας Κανών, ἕνα ὑπέροχο ποίημα ποὺ ἔγραψε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης.
Τί ἦταν ὁ ἅγιος Ἀνδρέας; Ἦταν παιδὶ μιᾶς εὐσεβοῦς οἰκογενείας. Οἱ γονεῖς του τὸν ἀνέθρεψαν μὲ πίστι, εὐλάβεια καὶ δάκρυα. Δεκατεσσάρων ἐτῶν βγῆκε στὴν ἔρημο σὰν τὸν Ἰωάννη τὸ Βαπτιστή. Ἐκεῖ ἐμόνασε, ἔζησε ζωὴν αὐστηρᾶς ἀσκήσεως μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. Κατόπιν ἔγινε ὑποδιάκονος, διάκονος, πρεσβύτερος. Τέλος ἀξιώθηκε νὰ γίνῃ καὶ ἐπίσκοπος, ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης. Ἔλαβε μέρος σὲ τοπικὲς καὶ οἰκουμενικὲς συνόδους, ἀγωνίστηκε ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν.
Δικό του ἔργο εἶνε ὁ Μέγας Κανών. Καὶ ἐνῷ πέρασαν ἀπὸ τότε 1400 περίπου χρόνια, τὸ ποίημα αὐτὸ μένει ἀθάνατο. Εἶνε μιὰ συλλογή, μιὰ ἀνθοδέσμη ἀπὸ 250 ἄνθη – τροπάρια. Πόθος τοῦ ποιητοῦ εἶνε νὰ σπάσῃ τὸν πάγο τῆς ἀδιαφορίας ποὺ ἔχουμε· δὲν καίει κάτι μέσα μας γιὰ τὸ Χριστό. Θέλει λοιπὸν νὰ λύσῃ αὐτὴ τὴν ψυχρότητα, νὰ σπάσῃ τὴ λίθινη καρδιά, νὰ τὴν κάνῃ λεπτὴ εὐγενῆ καὶ εὐαίσθητη, ὥστε νὰ συναισθάνεται καὶ νὰ κλαίῃ καὶ γιὰ ἕναν ἁμαρτωλὸ λογισμό. Σκοπὸς τοῦ ποιήματος εἶνε νὰ μᾶς φέρῃ σὲ κατάνυξι, νὰ μᾶς κάνῃ «πνεῦμα συντετριμμένον», «καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην» (Ψαλμ. 50,19).
Ἂν εἶχα δύναμι κι ἂν εχατε ὄρεξι, θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε 250 κηρύγματα, ἕνα γιὰ κάθε τροπάριο. Ἐδῶ ἀκροθιγῶς θὰ δοῦμε τὴν κεντρικὴ ἰδέα τοῦ ποιήματος.

* * *

Ὁ Μέγας Κανὼν συνιστᾷ κάτι ποὺ ἐκφράζεται μὲ μιὰ λέξι σπάνια ―πρώτη φορὰ θὰ τὴν ἀκοῦτε―· δὲν ὑπάρχει καὶ στὰ λεξικά. Εἶνε ἡ λέξις αὐτομεμψία. Σὰν ἔννοια τὴν ἀναφέρει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Τί θὰ πῇ αὐτομεμψία; Μὲ ἁπλᾶ λόγια σημαίνει τὸ ἑξῆς.
Ὁ ἐγωϊστὴς ἄνθρωπος, ὁ ἀλαζὼν καὶ ὑπερήφανος, κάνει τὸν ἑαυτό του είδωλο. Αὐτοείδωλον τὸ λέει ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἐδῶ· «Αὐτείδωλον ἐγενόμην…» (δ΄ ᾠδή, 26ο τροπ.). Ἔχουμε στήσει ψηλὰ στὴν καρδιά μας τὸ ἐγώ μας. Τὸ ἐπαινοῦμε μόνοι μας, καὶ εὐχαριστούμεθα νὰ μᾶς ἐπαινοῦν καὶ οἱ ἄλλοι. Κι ἅμα κάποιος, ἢ ἡ μάνα ἢ ὁ πατέρας ἢ ὁ ἱεροκήρυκας, μᾶς κάνουν κάποια παρατήρησι, τότε γινόμεθα θηρία. Τὸ ἐγὼ εἶνε τὸ είδωλο, ὁ θεός μας.
Ἐνῷ λοιπὸν ὁ ἐγωϊστὴς καὶ ὑπερήφανος ἐπαινεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ κατηγορεῖ τοὺς ἄλλους, ὅπως ὁ φαρισαῖος, ἀντιθέτως ὁ ταπεινὸς δὲν κατηγορεῖ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ κατηγορεῖ – ποιόν; Τὸν ἑαυτό του. Read more »

 ΑΠΑΤΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Απόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Φλωρινης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

_

Η επανακομιδή Λειψάνων είναι σχέδιο της Β΄ Βατικανής Συνόδου, που υλοποιούν οι «ορθόδοξοι» Οικουμενιστές!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΔΟΛΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ·

Αποδεδειγμένα (ὅπως καταδεικνύεται) ὑπηρετοῦν τὴν ἐξαπατηση τῶν Ὀρθοδόξων!

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

H ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Α΄ Κορ. 8,2)

Ἀγαπητά μου παιδιά,
ΒΡΙΣΚΕΣΘΕ στὴν ὡραιότερη ἀλλὰ καὶ στὴν πιὸ κρίσιμη περίοδο τῆς ζωῆς σας. Πρόκειται νὰ κάνετε ἐκλογή. Μπροστά σας ἀνοίγονται ὅλες οἱ πύλες τῶν ἐπιστημῶν. Ἡ δὲ Ἐκκλησία δὲν εἶνε, ὅπως τὴν κατηγοροῦν, κατὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς προόδου. Ἀντιθέτως ἡ διδασκαλία της περὶ τῆς ἐκ Θεοῦ δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ προικίστηκε μὲ τὸ θεῖο δῶρο τῆς νοήσεως, εὐνοεῖ τὴν ἐξέλιξι τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν πρόοδο.

Ἡ ἐπιστήμη χάρισμα μόνον τοῦ ἀνθρώπου
Τὰ ζῷα, καθὼς εἶνε πλασμένα, στεροῦνται νοήσεως καὶ προόδου. Ὁ χιμπαντζῆς, καὶ δέκα χρόνια νὰ φοιτήσῃ στὸ σχολεῖο, εἶνε ἀνίκανος νὰ μάθῃ τὸ ἀλφάβητο, ἐνῷ τὸ μικρὸ παιδὶ τὸ μαθαίνει σὲ ἐλάχιστο χρόνο. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλά, γιὰ τὴν κυριαρχία τῆς φύσεως διὰ μέσου τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλὰ ποιᾶς ἐπιστήμης; Ἐκείνης, ἡ ὁποία δὲν ὑπερηφανεύεται, ἀλλά, καθὼς εἶπε ὁ φιλόσοφος Σωκράτης, ἔχει ἐπίγνωσι τῆς ἀδυναμίας της («Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα»). Ὅ,τι γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἐπιστήμης, εἶνε μιὰ σταγόνα γνώσεως ἐν σχέσει μὲ τοὺς ὠκεανοὺς τῶν ὅσων δὲν γνωρίζει. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀληθινὸς ἐπιστήμονας, ὅσο κι ἂν προοδεύσῃ στὴ γνῶσι καὶ στὴν ἐπιστήμη, εἶνε ταπεινὸς καὶ προσεύχεται καὶ παρακαλεῖ τὸ Θεὸ νὰ τὸν φωτίζῃ, γιὰ νὰ ἐμβαθύνῃ περισσότερο στὰ μυστήρια τῆς φύσεως.

Ποιός ἔκανε τὴν ὑδρόγειο;
Κάποτε σὲ μιὰ πόλι ὑπῆρχε κάποιος ποὺ καυχιόταν γιὰ τὴν ἐπιστήμη του. Ἔλεγε ὅτι εἶνε ἄθεος καὶ προσπαθοῦσε νὰ κάνῃ κι ἄλλους ἀθέους. Ἕνας νεαρός, ποὺ ἐργαζόταν κοντά του ἀλλὰ δὲν παραδεχόταν τὶς ἰδέες τοῦ ἀφεντικοῦ του, γιὰ ν᾿ ἀποδείξῃ τὴ βλακεία τῆς ἀθεΐας τί μηχανεύθηκε ὁ εὐφυὴς αὐτὸς νέος; Πῆγε σ᾿ ἕνα κατάστημα, ποὺ πουλοῦσε σχολικὰ είδη καὶ παιχνίδια, καὶ πῆρε μιὰ ὑδρόγειο σφαῖρα ἀπὸ ᾿κεῖνες ποὺ κατασκευάζουν τὰ ἐργοστάσια γιὰ σχολικὴ χρῆσι. Τὴν πῆρε καὶ τὴν τοποθέτησε πάνω στὸ γραφεῖο τοῦ ἀθέου ἀφεντικοῦ του ἐν ἀπουσίᾳ του. Ὅταν ὁ ἄθεος πῆγε στὸ γραφεῖο του καὶ εἶδε τὴν ὑδρόγειο σφαῖρα, ἀπόρησε καὶ θέλησε νὰ μάθῃ ποιός τὴν ἔβαλε ἐκεῖ.
―Κανένας, εἶπε ὁ νεαρός. Μόνη της ἔγινε.
―Κανένας! Μὰ εἶνε δυνατόν; εἶπε ὁ ἄθεος.
―Κανένας, σοῦ λέω! ἐπέμενε ὁ νεαρός.
―Α, τότε δὲν εἶσαι στὰ καλά σου. Πρέπει νὰ σὲ ἐξετάσῃ ψυχίατρος.
Καὶ ὁ νεαρὸς τοῦ ἀπάντησε· Read more »

_

_

_

Βρείτε υλικό σε παρουσιάσεις power point και κείμενα κατάλληλα για σχολικές εορτές,

εκδηλώσεις, αφιερώματα.  

Δεν αποταμιεύουμε την πληροφορία για τον εαυτό μας μόνο.

_

ΟΙ ΜΟΓΓΟΛΟΕΒΡΑΙΟΙ ΕΦΕΡΑΝ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ!

__

_

_

Ἡ εἰσήγηση τοῦ καθηγητῆ Λάμπρου Σιάσου στὴν συνέλευση τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος
σχετικὰ μὲ τὴν δημιουργία Ἰσλαμικοῦ Τμήματος Σπουδῶν

__

_

ΠΟΙΟΙ ΣΦΑΓΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ????

_

 
_

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»  Ιούλιος 1955

Συντάκτου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

ΑΓΡΥΠΝΙΑ-ΛΙΤΑΝΕΙΑ

«Μεσονύκτιον ἐξηγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαί Σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης Σου» (Ψαλμ. 118, 62)

Τὰ ὅπλα τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἡ ἡμέραν ἔληξε. Ὁ ἥλιος ἔδυσεν. «Ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ. Ἔθου σκότος καὶ έγένετο νύξ». Μεσονύκτιον! Κατοικεῖται εἰς πόλεις; Ἐξέλθετε καὶ ἴδετε! Καταστήματα κλειστά. Ἀγορὰ ἀδειανή. Ὅδοὶ καὶ πλατεῖαι ἕρημοι. Ἐκεῖ ὅπου ἀκατάπαυστοι φλυαρίαι, σφοδραὶ συζητήσεις, ἔριδες καὶ μάχαι διὰ τὰ συμφέροντα τοῦ Μαμμωνᾶ, κλοπαὶ καὶ ἀδικίαι καὶ διαπλησκτισμοί, τώρα οὐδεμία ἀκούεται φωνῆ. Οὐδεὶς φαίνεται. Αὕτη τῆς νυκτὸς ἡ εἰκὼν εἶνε εἰκὼν τοῦ ὔπνου, τοῦ θανα΄του, τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.

Ἀλλὰ ἐν μέσω τῆς βαθείας νυκτὸς ποὺ καλύπτει τὴν πόλιν ἀκούονται ἐπὶ τῆς ἀσφάλτου κτύποι. Πόθεν; Εἶναι τὰ ὄργανα τῆς δημοσίας τάξεως, ποὺ περιπολοῦν ὅλην τὴν νύκτα καὶ φυλάσσουν τὴν πόλιν. Ἆράγε οἱ φύλακες οὖτοι, ὡς καὶ φυλασσόμενος λαός, νὰ ἐνθυμοῦνται τὸ ψαλμικόν: «ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξη πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων»;

Ἆράγε νὰ αἰσθανώμεθα ὅλοι τὴν ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ὑπάρχει εἰς τὸ ρητὸν τοῦτο; Καὶ ἡ ἀλήθεια κηρύττει, ὅτι τὸ τελειότερον ἀστυνομικὸν σῶμα καὶ τὸ ἰσχυρότερον ἐξωπλισμένον στράτευμα οὐδὲν ἰσχύουν, ἐὰν διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἀσεβειῶν καὶ τῶν παρανομιῶν τοῦ λαοῦ, ὁ Κύριος ὀργισθῆ καὶ ἀποσύρη τὴν προστασίαν του καὶ ἐκδώση τὴν φοβερὰν του ἀπόφασιν: ἡ πόλις νὰ καταστραφῆ! Τότε καὶ ἀστυνομίαι καὶ στρατοὶ καὶ στόλοι ἀποδεικνύονται ἱστοῦ ἀράχνης εὐτελέστερο. Ἡ Νινευῒ καὶ ἡ Βαβυλὼν καὶ τόσαι ἄλλαι πόλεις τῆς ἀρχαιότητος ἐφρουροῦντα μὲ ἰσχυρὰς ἀστυνομικὰς καὶ στρατιωτικὰς δυνάμεις, ἀλλὰ ἐν μιᾶ καὶ μόνη νυκτὶ ἐξηφανίσθησαν ἐκ τοῦ προσῶπου τῆς γῆς ὑπὸ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ διὰ τὰς άνομίας καὶ τὰς φαυλότητας τῶν κατοίκων τῶν πόλεων ταύτων. Διὸ ἡ ὑψίστη ἀσφάλεια μιᾶς πολιτείας εἶνε ἡ ἠθικὴ κάθαρσις αὐτῆς, ἡ ἁγιότης τῶν κατοίκων. Εἶς ὅντως ἅγιος διὰ τὴν ἀσφάλειαν μιᾶς πόλεως ἀξίζει περισσότερον ἀπὸ μυριάδας στρατευμάτων (Ἴδε Παλαιὰν Διαθήκην Βασιλειῶν Δ΄ κεφ. 6, 1-23).

Ἀλλὰ ἐκτὸς τῶν ὀργάνων τῆς τάξεως ὡς καὶ τῶν στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀγρυπνοῦν καὶ φυλάσσουν τὰ σύνορα καὶ ἐκτελοῦν ἱερὸν πρὸς τὴν Πατρίδα καθῆκον, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἀγρυπνοῦντες. Ἀγρυπνοῦν ὄχι διὰ τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν ἁμαρτίαν, ἀλλὰ διὰ τὴν ἐργασίαν, διὰ τὸ καθῆκον, διὰ τὴν πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπην. Οἱ ναυτικοί μας ποὺ διασχίζουν τοὺς ὠκεανούς˙ οἱ φαροφύλακες ποὺ κρατοῦν ἄσβεστον τὸ πῦρ τῶν φάρων διὰ νὰ φωτίζονται τὰ πελάγη καὶ προφυλάσσωνται τὰ πλοῖα˙ οἱ τηλεγραφηταὶ ποὺ δίδουν καὶ λαμβάνουν ἐπείγοντα τηλεγραφήματα˙ οἱ φαρμακοποιοὶ ποὺ διανυκτερεῦουν˙ οἱ ἰατροὶ καὶ αἱ ἀδελφαὶ νοσοκόμοι ποὺ ὡς ἄγγελοι μὲ τὰ λευκὰ φτερά των σπεύδουν νὰ προσφέρουν τὰς ὑπηρεσίας των εἰς τοὺς πάσχοντας άσθενεῖς˙ αἱ μητέρες, ὤ αἱ μητέρες ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν κλίνην τῶν ἀσθενούντων τέκνων των… ὅλοι αὐτοὶ ἐργάζονται κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα καὶ διέρχονται νύκτας ἀΰπνους. Ἐὰν κοιμηθοῦν! Ὤ ἐὰν κοιμηθοῦν καὶ ἔχθροὶ θὰ εἰσβάλουν εἰς τὸ πάτριον ἔδαφος καὶ κλέπται καὶ διαρρῆκται θὰ εὕρουν ἐλεύθερον πεδίον δράσεως καὶ ἀσθενεῖς θʼ ἀποθάνουν καὶ πλοῖα θὰ ναυαγήσουν καὶ ὕψιστα συμφέροντα θὰ διακινδυνεύσουν καὶ μεγάλαι ζημίαι θὰ συμβοῦν. Ἀγρυπνοῦν οἱ ὀλίγοι διὰ τοὺς πολλούς!

* * *

Ἀγρυπνία! Ἀλλὰ εἰς τὴν κορυφὴν τῆς ἀγρυπνίας ἵσταται μία ἀγρυπνία. Εἶνε ἡ ἀγρυπνία, ἡ ὁποία γίνεται διὰ τὴν ἀγάπην, διὰ τὴν λατρείαν τοῦ Κυρίου. Καὶ τὸ εἶδος τῆς ἀγρυπνίας, τὸ τόσον σήμερον περιφρονημένον, συνιστᾶται καὶ ἐπαινεῖται καὶ ἐγκωμιάζεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἀκούσωμεν τὶ λέγει ὁ Προφητάναξ Δαβίδ: «Ἐμνήσθην ἐν νυκτὶ τὸ ὄνομά Σου, Κύριε» – «Λούσω καθʼ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου, ἐν δάκρυσίν μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω» – «Μεσονύκτιον ἐξηγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαι Σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης Σου» – «Ἰδοὺ δὴ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ δούλοι Κυρίου, οἱ ἑστῶτες ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν˙ ἐν ταῖς νυξὶν ἐπάρατε χεῖρας ἡμῶν εἰς τὰ ἅγια καὶ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον» (ψαλμ. 118, 55, 6, 7-118, 62-133, 1-2). Ἀκούσαμεν τὸν υἱὸν Read more »

Κυρ. Γ΄ Νηστ. Σταυρ/σεως
23 Μαρτίου 2014
Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

____

____

«Κρατωμεν της ομολογιας» (Ἑβρ. 4,14)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, βρισκόμαστε στὴ μέ­ση τῆς Τεσσαρακοστῆς. Μεγάλη ἑ­ορτή, Τρίτη Κυριακὴ Νη­στειῶν-τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.
Ὅσα λέγονται (ἀπολυτίκιο, ὕμνοι, τροπάρια, ἀπόστολος, εὐαγγέλιο), ὅλα διδάσκουν μεγά­λα μαθήματα. Ὅποιος ἔχει αὐτὶ μυστικὸ ἀκούει, ὅ­ποιος ἔχει μάτια βλέπει, ὅποιος ἔχει καρδιὰ αἰσθάνεται, καὶ ὅποιος ἔχει γλῶσσα ψάλλει· «Τὸν σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου ἀνάστασιν δοξάζομεν» (ἀντὶ τρισαγ.).
Ὠκεανὸς τὰ διδάγματα. Ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ ἂς ἐξ­ετάσουμε μία μόνο λέξι τοῦ σημερινοῦ ἀποστόλου, τὴ λέξι «ὁμολογία». «Κρατῶμεν», λέει, «τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. 4,14). Τί σημαίνει «ὁμολογία»;

* * *

Ὑπάρχει ὁμολογία στὴ γλῶσσα τοῦ κόσμου, καὶ ὁμολογία στὴ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ.
Ὁμολογία στὴ γλῶσσα τοῦ κόσμου. Ὅπως τώρα τελευταῖα ἀκούγεται γιὰ τὰ δάνεια ποὺ κάνει τὸ κράτος, εἶνε γνωστὸ τί σημαίνει ὁμο­λογία καὶ ὁμολογιοῦ­χοι. Τὸ κράτος, ὁποιοδήποτε κράτος, ὅταν βρεθῇ στὴν ἀνάγκη, στρέφε­ται στοὺς πολῖτες του καὶ λέει· Ζη­τῶ τὰ χρήματά σας. Καὶ ὑ­πόσχεται τόκους, κληρώσεις, λα­χνούς. Κι ὁ λαουτζῖκος δίνει ἐμπιστοσύνη, ἀνοίγει τὸ κομπόδεμά του καὶ ἐμπιστεύεται τὶς οἰκονομίες του στὸ κράτος. Καὶ τὸ κράτος; Δίνει ἕνα χαρτί, μία ὁμολογία, πάνω στὴν ὁποία γράφει ἕνα νούμερο. Εἶνε δύσκολο νὰ γράψῃ ἕνα νούμερο; Κατόπιν ὅμως ὅταν ἔρ­χεται ἡ ὥρα νὰ ἐξοφλήσῃ, –δὲν κάνω καμμία πο­λιτικὴ αὐτὴ τὴν ὥρα, ὁμιλῶ γενικὰ γιὰ ὅλα σχε­δὸν τὰ κράτη–, τὸ ψυχρὸ κράτος, ἀ­φοῦ κατα­βροχθίσῃ τὰ ἑκατομμύρια τοῦ λαοῦ, κλείνει τὶς θυρίδες τῶν τραπεζῶν καὶ ἀρνεῖ­ται νὰ δώ­σῃ ὁ,τιδήποτε ἢ δίνει ψίχουλα. Ἔτσι οἱ ὁ­μολο­γίες καταντοῦν κουρελόχαρτα· γιὰ νὰ ἐπαληθεύσῃ πάλι ὁ λόγος τῆς Γραφῆς «Μὴ πεποί­θατε ἐπ᾽ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3).
Ἀλλὰ ἡ ὁμολογία ποὺ δίνει ὁ Θεός! Θὰ θελήσετε ἆραγε σήμερα νὰ πάρετε μιὰ ὁμολογία; σήμερα, ἑορτή, θὰ βγῆτε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία παίρνοντας μιὰ τέτοια ὁμολογία; ὁμολογία ποὺ τὴν ὑπογράφει ὄχι ὁ ἄλφα ἢ βῆτα κυβερ­νήτης κράτους ἀλλ᾽ ὁ­μολογία ποὺ ὑπογράφει μὲ τὸ αἷμα του – ποιός· «ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύρι­ος τῶν κυριευόντων» (Α΄ Τιμ. 6,15)! Καταλαβαίνετε αὐτὰ ποὺ σᾶς λέω; Δὲν ἀνέ­βηκα ἐδῶ γιὰ νὰ περά­σῃ ἡ ὥρα ἢ νὰ σᾶς ψυχαγω­γήσω· ἦρθα νὰ διαμαρτυρηθῶ, γιατὶ ἀμελεῖτε καὶ ἀδιαφορεῖτε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ αἰώνια.
Ἀδελφοί, «κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας». Ἡ «ὁ­μολογία», γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος, τί εἶνε; Ἐκ μέ­ρους μὲν τοῦ Θεοῦ εἶνε βεβαίω­σις, ἀσφαλὴς βεβαίωσις, πὼς ὅ,τι ὑπόσχεται θὰ μᾶς τὸ δώσῃ. Ὑπόσχεται π.χ. «Οὐ μὴ σὲ ἀ­νῶ οὐδ᾽ οὐ μὴ σὲ ἐγκαταλίπω»· παιδί μου, δὲν θὰ σ᾽ ἐγ­καταλείψω ποτέ. Ὁμολογία – ὑπόσχεσι τοῦ Θε­οῦ εἶνε τὸ «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνα­σαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐ­λαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλμ. 33,11). Ὁμολογία – ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ εἶνε τὸ «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» (Παρ. 19,17). Ὁμολογία – ὑπόσχεσι ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ εἶνε ἡ βεβαίωσις ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς «δὲν παίρνει πίσω τὸ λόγο του», ὅπως ἔλεγε ὁ γερο – Κολοκοτρώ­νης. Οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ κράτη ἀνακαλοῦν τὶς ὑπο­σχέσεις τους, ὁ Θεὸς ὄχι. «Πᾶς ὃς ἂν ὁμολογή­σῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀν­θρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμ­προσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ»· ἐάν, παιδί μου, λέει, μὲ ὁμολογήσῃς ἐμ­πρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ σὲ ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἀγγέλων (Λουκ. 12,8).
Ὁμολογία δὲ ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου τί εἶνε; Ὅπως τὸ παιδάκι ἔχει ἐμπιστοσύνη τυφλὴ στὴ μάνα του, γιατὶ ξέρει ὅτι ποτέ αὐτὴ δὲν θὰ τοῦ δώσῃ κάτι ἐπιβλαβές, ἔτσι ὁ Χριστιανὸς ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του ἀπολύτως στὰ χέρια τοῦ Θε­οῦ. Ὁμολογία θὰ πῇ· Read more »

Το «δημοκρατικό» πολιτικό σύστημα

προσπαθεί να φιμώσει τη φωνή της «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

07 Απρ 2014
Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» καταγγέλει δημόσια τους αρμοδίους για την διαχείριση της αίθουσας της Δημοτικής Πινακοθήκης στον Πειραιά, για την ματαίωση της εκδήλωσης, τη Δευτέρα 7 Απριλίου 2014.
Ο υπεύθυνος διαχειριστής της αίθουσας, κατόπιν εντολής των προϊσταμένων του, λίγο μετά την έναρξη της ομιλίας του Προέδρου της Παρατάξεώς μας, υποχρέωσε τους παρευρισκομένους να εκκενώσουν την αίθουσα διότι, όπως είπε,  είχε προηγηθεί τηλεφώνημα για βόμβα.
Καταγγέλουμε την ενέργεια αυτή, διότι όπως απεδείχθη ήταν προσχεδιασμένη και ψευδής, δεδομένου ότι αφενός δεν κλήθηκε η αστυνομία από τον υπεύθυνο διαχειριστή αλλά από τα στελέχη της Παρατάξεως και αφετέρου ο υπεύθυνος δεν φρόντισε να εκκενωθεί όλο το κτίριο (το οποίο σημειωτέον είναι ένα υπέροχο αναπαλαιωμένο κτήριο, του Παλαιού Ταχυδρομείου, που φιλοξενεί πολλά έργα καλλιτεχνικής και υλικής αξίας) αλλά εκκένωσε μόνο την αίθουσα που γινόταν η ομιλία του κ. Ηλιάδη!
Για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται ο ύπουλος αγώνας εναντίον της Πολιτικής Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», την οποία το «δημοκρατικό» πολιτικό μας σύστημα προσπαθεί με κάθε τρόπο να φιμώσει και να απομονώσει από κάθε μέσο προβολής. Αυτή τη Δημοκρατία πρεσβεύει σήμερα η Πατρίδα μας;
Η Παράταξή μας,  όμως, συνεχίζει απτόητη τον άνισο αυτό αγώνα, με όλες της τις δυνάμεις, μέχρι επιτέλους να πάρουμε την Πατρίδα μας πίσω!

Από το Γραφείο Τύπου
της Πολιτικής Παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

https://www.youtube.com/watch?v=4hA5f_QD1-Q&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=i5Lq2Dl8eF0#t=127ΤΡΊΤΗ, 8 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2014

ΑΙΣΧΟΣ! ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΔΕΛΦΟΙ ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

ΕΙΜΕΘΑ ΞΕΝΟΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ;

ΝΤΡΕΠΟΜΕΘΑ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΑΣ, Κ. ΓΕΝΙΚΕ!

 ________Αν είναι αλήθεια η παρακάτω Δήλωσή σας, κ. Γενικέ Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας και …….Ισλαμισμού, που δημοσιεύθηκε από το defencenet.gr, τότε πρέπει νά πάμε να πνιγούμε…

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Ασθενής σε αφασία, ακούει τους….

http://www.pentapostagma.gr/2014/04

Σουηδία, Gothenburg archipelago. Ο 43χρονος Jimi Fritze, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Sahlgrenska Hospital στο Gothenburg. Ενώ βρισκόταν παράλυτος –σε αφασία- στο νοσοκομείο, άκουσε με τρόμο τους γιατρούς…

06/04/2014Περισσότερα

Οί φτωχοί του μεσονυκτίου και οί κάδοι της Δημαρχίας…

Όσο δέν μιλάμε καί δέν διαμαρτυρόμαστε «πρός πάσαν κατεύθυνση» υπάρχει κίνδυνος νά πεινάσουμε όλοι…
——————-
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες και ασθενικές από την ανέχεια και πείνα φωνές, πού περιγράφουν με τα σκοτεινότερα χρώματα την φουρτουνιασμένη εποχή πού ζούμε…
Άνθρωποι πού έχουν χάσει δουλειές, έχουν χάσει συγγενείς, φίλους, γνωστούς, έχουν χάσει την υγεία τους, το μέλλον τους, τα όνειρά τους και ενδεχομένως και τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους…

Διαβάστε περισσότερα »

Εκατοντάδες καθολικοί – τουρίστες κατέκλυσαν τη Βέροια…

ΤΕΛΕΣΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ!!!

http://katanixis.blogspot.gr/2014/04/blog-post_8073.html

_

Αυτές είναι οι ΦΩΤΟ του Δένδια με τον Αυτοκράτορα των τραπεζών Ρότσιλντ

http://freedomvoicegr.blogspot.gr/2014/04/blog-post_7674.html

Ο Καποδίστριας ντροπιάζει το πολιτικό ήθος

Συνεχίζοντας τήν ἔρευνα καί ἀξιοποίηση τοῦ ὑλικοῦ πού ἀφορᾶ στόν Ἰ. Καποδίστρια, παρουσιάζουµε µιά πολύ ἐνδιαφέρουσα ἐπιστολή µέσα ἀπό τήν ὁποία ἀναδεικνύεται τό σπάνιο ἦθος, τό «πιστεύω» τοῦ Κυβερνήτη, ἀλλά πάνω ἀπ’ ὅλα, ἀποδεικνύεται ἡ ἀπόλυτη ταύτιση λόγων καί ἔργων, πεποιθήσεων καί πράξεων τοῦ Κυβερνήτη.
Μέσα ἀπό τήν ἐπιστολή αὐτή βλέπουµε νά ἀναδύεται ἕνα πολιτικό ἦθος, πού δυστυχῶς ἡ πατρίδα µας δέν γνωρίζει σήµερα. Διαβάζουµε ὅτι ὁ Ἰ. Καποδίστριας ὁλοπρόθυµα βοήθησε τούς Ἕλληνες ὁµοεθνεῖς του, ὅταν ἐκεῖνοι βρίσκονταν σέ δύσκολη θέση, ἀλλά ἡ προσφορά του δέν σταµάτησε ἐκεῖ: σάν στοργικός πατέρας, τούς συµβούλευε καί τούς νουθετοῦσε.
Ὁ Κυβερνήτης, ὄχι µόνο δέν δέχθηκε κάποιο ὑλικό ὄφελος, ἀλλά καί τό δῶρο, πού µέ ὅλη τήν καρδιά τους οἱ Ἕλληνες ἤθελαν νά τοῦ προσφέρουν σέ ἔνδειξη εὐγνωµοσύνης, τό µετασχηµάτισε καί τούς τό ἀντι¬προσέφερε, ὡς βοήθεια. Οἱ ἴδιοι, ἀφ’ ἑνός µέν ἔµειναν εὐχαριστηµένοι διότι προσέφεραν τήν δωρεά τους καί ἐξέφρασαν τήν εὐγνωµοσύνη τους, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἔφυγαν ὠφεληµένοι, διότι ἡ δωρεά αὐτή θά βοηθοῦσε ὅλη τήν ἑλληνική παροικία, µακροπρόθεσµα.
Πῶς µπορεῖ νά συγκριθεῖ αὐτό τό ἦθος µέ τό σηµερινό; Ἀλλοίµονο, σήµερα, ἄν βρεθεῖς στήν ἀνάγκη ἑνός πολιτικοῦ ἤ ἑνός ὑψηλόβαθµου ὑπαλλήλου! Τό «δῶρο» ἤ «ἡ µίζα», ὅπως τήν ἀποκαλεῖ ὁ λαός, εἶναι ἐπι¬βε¬βληµένο καί, πολλές φορές, προκαθορισµένο. Ἡ παράνοµη χρηµατική, συνήθως, ἀµοιβή γιά ἐξασφάλιση καλύτερης ἤ ταχύτερης ἐξυπηρέτησης, εἶναι λίαν ἐφαρµοσµένη πρακτική, σήµερα. Ἔχεις νά δώσεις, ἤ ὄχι, εἶναι ἀδιάφορο. Ἐπίσης ἀδιάφορο εἶναι τό ἄν τό αἴτηµά σου ἀποσκοπεῖ ὄχι σέ ἴδιο συµφέρον, ἀλλά στήν ἀνάπτυξη καί τήν πρόοδο τῆς πατρίδας. Ἄν δέν «λαδώσεις», δέν θά προχωρήσει τίποτα!

Τό ἦθος τοῦ Καποδίστρια µᾶς ξενίζει, σήµερα, µᾶς φαίνεται παράξενο… στεκόµαστε ἀµήχανοι καί δύσπιστοι µπροστά στό µεγαλεῖο του. Ἀπό αὐτό καί µόνο, καταλαβαίνουµε πόσο ἀπέχουµε ἀπό τό νά κατανοήσουµε τήν προσωπικότητά του. Βέβαια, αὐτό δέν εἶναι σηµερινό φαινόµενο. Τό ἦθος του ἀπεῖχε παρασάγγας ἀπό ἐκεῖνο τῶν Ἑλλήνων πολιτικῶν τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι ὄχι µόνο δέν µπόρεσαν νά τό κατανοήσουν, ἀλλά καί τό πολέµησαν µέ πάθος!

Την συνέχεια εδώ· http://www.kapodistrias.info_

Τρείς σύντομες ομιλίες του π. Βασιλείου Βολουδάκης

Ομιλία του π. Βασ. Βολουδάκη Εκκλησία και Πολιτεία: «Ένας Προτενσταντικός διαχωρισμός»
http://www.youtube.com/watch?v=MqxB5RupefE&feature=em-upload_owner#action=shareὙπάρχει ἐξουσία ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας; http://www.youtube.com/watch?v=lau_Qg2GPZk&feature=youtu.be
Τό πνεῦμα τοῦ π. Β. Βολουδάκη γιά τό ἐπί γῆς Πολίτευμα
http://www.youtube.com/watch?v=Iu6vrGtDrAA&feature=youtu.be

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΑΪΟΣ 2014.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ, ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΚΥΡΟ

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Στον Πανάγιο Τάφο κοινή προσευχή Φραγκίσκου-Βαρθολομαίου [ΒΙΝΤΕΟ 2014]

http://www.katanixis.blogspot.gr/2014/04/2014_9164.html και

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ Ο ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ

https://www.youtube.com/watch?v=zrbXDBv31M0_

_

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 2,1-12)
16 Μαρτίου 2014

O ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον» (Μᾶρκ. 2,2)

      Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Διηγεῖται, πῶς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς θεράπευσε ἕνα παραλυτικό. Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ θαῦμα αὐτό, τὰ ἄλλα θαύματα ποὺ ἀναφέρει τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ ὅσα ἔ­καναν καὶ κάνουν ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ οἱ ἅγιοι, ὑπάρχουν κι ἄλλα θαύματα, θαύματα ἀ­όρατα. Καὶ ἐκεῖνα εἶνε πολὺ ἀνώτερα. Ποιά εἶν᾿ αὐτά;
    Ἀόρατα θαύματα. Ὅταν ἀκούγεται κήρυγμα καὶ κάποια ἐσωτερικὴ ἀλλοίωσι συντελῆται σὲ μιὰ καρδιά, αὐτὸ δὲν εἶνε ἕνα ἀόρατο θαῦ­μα, ποὺ γίνεται διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ ἁγίου Πνεύ­ματος; Ἢ ὅταν ὁ ἁμαρτωλὸς πηγαίνῃ στὸν πνευματικὸ καὶ ἐξομολογῆται τὰ ἁμαρτήματά του εἰλικρινῶς, κι ἀνοίγουν οἱ οὐρανοὶ κι ἀ­κούγεται ἡ φωνὴ «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁ­μαρτίαι σου»; (Μᾶρκ. 2,5· βλ. καὶ Ματθ. 9,2), δὲν εἶνε κι αὐτὸ ἕνα ἀόρατο θαῦμα; Ἤ, ἀκόμη μεγαλύτερο, ὅ­ταν τὴν ὥρα τῆς θείας λειτουργίας ἀκοῦμε «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν…», καὶ πάνω στὴν ἁγία τρά­πεζα τὸ ψωμὶ γίνεται σῶμα καὶ τὸ κρασὶ γίνεται αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, δὲν εἶνε αὐτὸ ἕνα ἀόρατο θαῦμα; Ὥστε λοιπὸν ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ὁρατά, ποὺ εἶνε λίγα, ὑπάρχουν κι ἄλλα πολλὰ ἀόρατα θαύματα.
Δὲν θὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὸ ὁρατὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ. Θὰ σᾶς πῶ γιὰ τὸ ἀόρατο ἐκεῖνο θαῦμα ποὺ συντελεῖται μέσα στὶς καρδιὲς ἀπὸ τὴν ἀκρόασι τοῦ θείου λόγου. Ἄλλωστε τὸ εὐαγγέλιο μᾶς δίνει ἀ­φορμὴ καὶ γι᾽ αὐτό. Διότι ποῦ ἔκανε τὸ ὁρατὸ θαῦμα ὁ Κύριός μας; Μέσα στὸ σπίτι. Καὶ τί ἔκανε ἐκεῖ πρὶν κάνῃ τὸ θαῦμα; Ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος λέει· «Καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον» (Μᾶρκ. 2,2), ἐκήρυττε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας, ἀδελφοί μου, δὲν εἶνε ὅπως ὁ λόγος τῶν φιλοσόφων, τῶν ῥητό­ρων, τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἔχει χάρι καὶ ἕλξι, προκαλεῖ θεῖο ῥῖ­γος, παλμὸ αἰωνιότητος. Εἶνε μαγνήτης. Ἀπό­δειξις ὅτι, μόλις ὁ λαὸς τῆς Καπερναοὺμ ἄ­κουσε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε σὲ κάποιο σπίτι, ἀ­μέσως συγκεντρώθηκαν ἐκεῖ πλήθη. Διψοῦ­σαν γιὰ τὴν ἀλήθεια. Καὶ γέμισε, λέει, τὸ σπίτι μέχρι καὶ τὸ προαύλιο. Βελόνα νὰ ἔρριχνες, δὲν ἔπεφτε κάτω. Ὅλοι κρέμονταν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Θεανθρώπου.

* * *

«Καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον». Ὁ Χριστὸς εἶχε Read more »

Του ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Εἰς τὴν λήξι τῆς περιόδου τοῦ λυκείου θηλέων
ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ  1988

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14)

Ἀγαπητά μου παιδιά,
ΘΑ ΗΘΕΛΑ νὰ προσθέσω λίγα λόγια, κοντὰ σ᾿ ἐκεῖνα ποὺ σᾶς εἶπα ὅταν ἤρθατε, καὶ ἐπιθυμῶ νὰ τὰ προσέξετε. Ἀφορμὴ μοῦ δίνει ἡ ὁμάδα ἐκείνη ποὺ παρουσιάστηκε ἐδῶ κρατώντας ψηλὰ τὸν τίμιο σταυρὸ μὲ τὴν ἐπιγραφὴ «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΩΜΕΝ».
Γιὰ τὸ ΣΤΑΥΡΟ λοιπὸν θὰ μιλήσω, καὶ στὸ τέλος θὰ σᾶς δώσω ἀπὸ ἕνα σταυρουδάκι σὰν ἐνθύμιο. Θὰ σᾶς πῶ γιὰ τὸ σταυρό, ποὺ εἶνε τὸ σύμβολο τοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς νίκης, εἶνε τὸ ὅπλο τοῦ χριστιανοῦ. Τὸ συνιστᾷ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ τέλος τῆς πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολῆς του, ἐκεῖ ὅπου μιλάει γιὰ τὴν πνευματικὴ πανοπλία τῶν χριστιανῶν. Κι ἀφοῦ ἐσεῖς δὲν εἶστε μόνο φύτευμα Κυρίου, ἀλλὰ καὶ ἀγωνίστριες καὶ συναγωνίστριες κατὰ τοῦ κόσμου, τοῦ ἐγὼ καὶ τοῦ σατανᾶ, τότε τὰ περὶ σταυροῦ λόγια ποὺ πρόκειται τώρα νὰ σᾶς πῶ, λόγῳ τῆς ἐπικαιρότητός τους, ἐλπίζω νὰ τὰ ἀκούσετε μὲ μεγαλύτερη προσοχή.

* * *

Ὁ σταυρός, ἀγαπητά μου παιδιά, ὁ σταυρὸς εἶνε παντοῦ. Ἦταν στὴν κορυφὴ τῆς Ἁγια – Σοφιᾶς. Ἄναβε τὸ βράδυ καὶ φώτιζε τὸ Βόσπορο, ὥσπου ἦρθε ἡ μαύρη μέρα ποὺ οἱ Τοῦρκοι τὸν ξερρίζωσαν καὶ στὴ θέσι του ὕψωσαν τὸ μισοφέγγαρο. Ἀλλ᾿ ἐλπίζουμε «πάλι μὲ χρόνια μὲ καιρούς» νὰ τὸν ὑψώσουμε στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγια – Σοφιᾶς. Ὁ σταυρὸς στοὺς τρούλλους ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν. Στὸ ἱερὸ δεσπόζει ὁ Ἐσταυρωμένος, καὶ κάτω ἀπὸ τὴ σκιά του στέκεται ἡ ἁγία τράπεζα μὲ τὸ δισκοπότηρο καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ σταυρὸς στοὺς τάφους. Ὁ σταυρὸς στὴν ἑλληνικὴ σημαία. Ὁ σταυρὸς παντοῦ.
Τί εἶνε ὁ σταυρός; Δὲν θὰ τὸ πῶ ἐγώ, ἀλλὰ κάποιος ποὺ τὸν ἀγάπησε πολὺ καὶ τὸν κήρυξε στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του λέει· «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14). Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος τί εἶνε ὁ σταυρός. Ἀλλ᾿ ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὰ ἐξηγήσουμε.
Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μιὰ τάσι νὰ καυχῶνται. Ἐπιστήμονες, πλούσιοι, μεγάλοι, μικροὶ καυχῶνται γιὰ χίλια δυὸ καυχήματα. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ βρῇς ἄνθρωπο ποὺ νὰ μὴν καυχᾶται. Ἐπειδὴ μιλῶ σὲ κορίτσια, θ᾿ ἀναφερθῶ σ᾿ αὐτὰ ποὺ καυχῶνται οἱ γυναῖκες. Καὶ οἱ γυναῖκες συνήθως καυχῶνται γιὰ τὴν ὀμορφιά τους. Δὲν σᾶς κατηγορῶ, διότι ἡ ὀμορφιά εἶνε φυσικὸ πρᾶγμα καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀκατηγόρητη. Εἶνε δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Ὁ Ρῶσος Ντοστογιέφσκι σ᾿ ἕνα βιβλίο του ἐξυμνεῖ τὸ κάλλος τὸ φυσικό, ἀλλὰ καὶ τὸ ἠθικό. Στὶς περισσότερες ὅμως περιπτώσεις ἡ ὀμορφιὰ γίνεται ἀφορμὴ γιὰ ἁμαρτία. Διότι ἡ γυναίκα ποὺ εἶνε ὄμορφη γίνεται πόλος ἕλξεως. Ἑλκύει τὴν προσοχὴ πολλῶν ἀνδρῶν, ποὺ δὲν εἶνε σὲ θέσι νὰ ἐκτιμήσουν τὸ ἠθικὸ κάλλος τῆς γυναίκας καὶ περιορίζονται στὴν ἐξωτερικὴ ὀμορφιά της. Οἱ γυναῖκες αὐτὲς καθρεφτίζονται μὲ τὶς ὧρες καὶ καυχῶνται γιὰ τὴν ὡραιότητά τους. Ἂν πάθουν καμμιὰ ζημιά, πηγαίνουν στὴν Εὐρώπη καὶ ξοδεύουν ἑκατομμύρια στὶς πλαστικὲς ἐγχειρήσεις προκειμένου νὰ «διορθώσουν» τὸ σαγόνι, τὴ μύτη, τὸ μάγουλο ἢ ὅ,τι ἄλλο.
Ἀλλ᾿ εἶνε ἀνάγκη νὰ ποῦμε, ὅτι τὸ κάλλος αὐτό, ποὺ γίνεται ἀφορμὴ καυχήσεων, εἶνε προσωρινό. Στὴν ἱερὰ μητρόπολι ἦρθε μιὰ μέρα μιὰ γριὰ 85 – 90 ἐτῶν. Ἦταν κυρτὴ καὶ μὲ δυσκολία ἀνέβαινε τὰ σκαλοπάτια. Τῆς ἔδωσα μιὰ καρέκλα γιὰ νὰ καθήσῃ. Ἐκείνη ἔβγαλε τότε ἀπὸ τὸν κόρφο της καὶ μοῦ ἔδειξε μιὰ φωτογραφία. Στὴ φωτογραφία ἦταν μιὰ κοπέλλα ὡραιοτάτη, μὲ ὡραῖο φόρεμα καὶ περιποιημένο χτένισμα.
―Ἀσφαλῶς θὰ εἶνε ἡ ἐγγονή σου αὐτή, γιαγιά, τῆς εἶπα.
―Ὄχι, ἀπαντᾶ· ἐγὼ εἶμαι στὰ νιᾶτα μου…
Καὶ εἶπα μέσα μου· ποιός μποροῦσε νὰ φανταστῇ, ὅτι ἡ καλλονὴ αὐτὴ τῆς φωτογραφίας θὰ γινόταν μιὰ μέρα μιὰ καμπουριασμένη καὶ ρυτιδωμένη γριούλα; Αὐτὸ εἶνε τὸ καύχημα τῆς γυναίκας. Προσωρινό, ἐφήμερο, ποὺ «ὡς ἄνθος μαραίνεται», ὅπως λέει ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας μας. Κ᾿ ἐσεῖς, παιδιά, τώρα εἶστε λουλούδια, μπουκέττα ὄμορφα, καὶ ίσως νὰ τὸ ἔχετε καύχημά σας. Ἀλλὰ μπορεῖτε νὰ φανταστῆτε τὸν ἑαυτό σας μετὰ ἀπὸ 50, 60, 70, 100 χρόνια; Κρανία γυμνὰ καὶ ἀπαίσια! Καὶ ὅπως μαραίνεται ἡ ὀμορφιά, μαραίνονται καὶ ὁ πλοῦτος καὶ τὰ ἀξιώματα καὶ ὅλα τὰ γήινα ἀγαθά.
Ἀλλ᾿ ἐνῷ ὁ κόσμος καυχᾶται γιὰ τὰ ψεύτικα αὐτὰ καυχήματα, ὁ ἀπόστολος Παῦλος καυχᾶται γιὰ ἕνα ἄλλο καύχημα μεγάλο, ὑψηλό, αἰώνιο. Καυχᾶται γιὰ τὸ ΣΤΑΥΡΟ τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ἆραγε; Read more »

Δ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
Παρασκευὴ 28 Μαρτίου 2014 βράδυ

O NOHTOΣ ΗΛΙΟΣ

«Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ Ἡλίου» (Ἀκαθ. ὕμν. Φ1α΄)

       Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξος ἔχει θησαυροὺς ἀνεκτιμή­­τους. Εἶνε τὰ ἅγια βιβλία ποὺ κρατοῦν οἱ ψάλτες μας· εἶνε τὰ τροπάρια, τὰ ἀπολυτίκια, οἱ καταβασίες, τὰ ὑπέροχα αὐτὰ ποιήματα.
Ἕνας τέτοιος θησαυρὸς εἶνε καὶ ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ποίημα ποὺ συγκινεῖ τὶς ψυχὲς τῶν ὀρθοδόξων. Εἶνε ἕνα στέμμα, μιὰ χρυσῆ ἁ­λυσίδα, ἕνα περιδέραιο μὲ πολύτιμα πετράδια, ποὺ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία προσφέρει στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο. Πετράδια εἶνε τὰ «χαῖρε» ποὺ ἀκοῦμε. Ἑκατὸν σαραντατέσσερα (144) τέ­τοια πετράδια ἔχει ὁ ὕμνος. Ἀπὸ αὐτὰ θὰ σᾶς παρουσιάσω ἕνα. Εἶνε ὁ χαιρετισμὸς «Χαῖ­ρε, ἀκτὶς νοητοῦ Ἡλίου» (Ἀκαθ. ὕμν. Φ 1).

* * *

Τί θέλει νὰ ἐκφράσῃ ὁ ποιητὴς μὲ τὸν χαιρε­τισμὸ αὐτό; Ὁ ἀνώνυμος ποιητὴς τοῦ Ἀκαθίστου, γεμᾶτος θαυμασμὸ γιὰ τὸ ἀσύγκριτο μεγαλεῖο τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ εἶνε τὸ τιμιώτερο κτίσμα τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνο ποὺ ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἄλλα ἀντανακλᾷ λαμπρότερα τὸ φῶς του, ζητεῖ μιὰ εἰκόνα, ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὸ φυσικὸ κόσμο· καὶ ὡς κατάλληλη εἰκόνα διαλέγει τὸν ἥλιο μὲ τὶς ἀκτῖνες του. Καὶ εἶνε ἡ ἐκλογή του πολὺ ἐπιτυχής. Διότι, ἀγαπητοί μου, ἀπ᾿ ὅλα τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ τὸ πιὸ ἔξοχο, τὸ πιὸ μεγαλοπρεπές, εἶνε ὁ ἥλιος.
Ὁ ἥλιος προσφέρει μεγάλη εὐεργεσία. Μὲ τὶς ἀκτῖνες του ὅλα μεταβάλλονται.
⃝ Πέφτει ὁ ἥλιος πάνω στὴ γῆ. Καὶ μόλις πέ­σῃ, ἀμέσως φεύγει τὸ σκοτάδι καὶ γίνεται ἡ­μέρα. Μᾶς προσφέρει φωτισμὸ καὶ θέρμανσι, ἀπ᾿ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ. Στέλνει ἑκατομμύρια – δισεκατομμύρια κιλοβάτ. Καὶ δὲν εἶνε ὁ ἥλιος σὰν τὶς ἠλεκτρικὲς ἑταιρεῖες τῆς γῆς, ποὺ ἂν ἀργήσῃς τρεῖς – τέσσερις μέρες νὰ πλη­ρώσῃς σοῦ κόβουν τὸ ῥεῦμα· προσφέρει τὸ φῶς του δωρεάν, ἀλλὰ καὶ χωρὶς καμμία διάκρισι. Οἱ ἀκτῖνες του πέφτουν καὶ στὰ ἀ­νάκτορα καὶ στὴν καλύβα, περνᾶνε ἀκόμα καὶ τὰ κάγκελλα τῆς φυλακῆς καὶ φτάνουν στὸ κελλὶ τοῦ καταδίκου. Φτάνουν παντοῦ. Στέλνει τὸ φῶς του στὸν ἄνθρωπο ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα ποὺ αὐτὸς βλαστημάει τὸ Θεό!
⃝ Πέφτει ὁ ἥλιος πάνω στὴ γῆ. Κι ὅταν ζεστάνῃ τὸ χῶμα, οἱ σπόροι ποὺ εἶνε μέσ᾿ στὸ ἔ­δαφος ὡριμάζουν καὶ βγαίνει τὸ χορτάρι, ἡ πρασινάδα. Τώρα τὴν ἄνοιξι ἡ γῆ γεμίζει βλάστησι· νομίζεις πὼς εἶνε στρωμένη μὲ πολύχρωμο χαλί, γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ βασιλέως τῆς δόξης.
⃝ Πέφτει ἡ ἥλιος ἐπάνω στὴ γῆ. Καὶ ἔτσι ὡριμάζουν ὅλοι οἱ καρποί. Τὰ στάχυα κιτρινίζουν καὶ γίνονται σὰν τὸ χρυσάφι, τὰ μῆλα κοκκινίζουν…, γεμίζει ἡ γῆ ἀπ᾿ ὅλα τ᾿ ἀγαθά.
⃝ Πέφτει ἀκόμη ὁ ἥλιος καὶ πάνω στὴ θάλασσα. Τί σπουδαία εὐεργεσία του εἶνε αὐτή! Ἀλ­λοίμονο ἂν δὲν ἔπεφτε στὴ θάλασσα. Πέφτει, καὶ τὴ ζεσταίνει. Καὶ τὸ νερὸ ἐξατμίζεται, ἀ­νεβαίνουν ὑδρατμοὶ καὶ γίνονται σύννεφα, καὶ τὰ σύννεφα γίνονται βροχή.
⃝ Πέφτει ὁ ἥλιος πάνω στὴ γῆ· καὶ στὰ χαμη­λὰ ἀλλὰ καὶ στὶς πιὸ ψηλὲς κορυφές, ἐκεῖ ποὺ εἶνε χιόνια ἄλειωτα. Πέφτει, καὶ λειώνει τὰ χιόνια, καὶ ἔτσι σχηματίζονται ῥυάκια καὶ ποτάμια.
Ὅταν κανεὶς σκεφτῇ πόσα καλά, πόσες εὐ­εργεσίες προσφέρει ὁ ἥλιος, τὸ δημιούργημα αὐτὸ τοῦ Θεοῦ, γεμίζει ἡ καρδιά του ἀ­πὸ εὐγνωμοσύνη καὶ λέει· «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς» (δοξολ. καὶ Ἠσ. 53,11). Σ᾿ εὐχαριστοῦμε, Θεέ, ποὺ μᾶς ἔδωσες τὸν ἥλιο.

* * *

Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἥλιο αὐτὸ τὸν φυσικό, ὑπάρχει, ἀγαπητοί μου, καὶ κάποιος ἄλλος ἥ­λιος. Εἶνε αὐτὸς ποὺ λέει σήμερα ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, «Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ Ἡλίου», ὁ «νοητὸς Ἥλιος». Ἔχουμε λοιπὸν δυὸ ἥλιους· τὸν φυσικό, καὶ τὸν νοητό, δηλαδὴ ὑπερφυσικὸ καὶ πνευματικό. Καὶ ὁ νοητὸς ἥλιος εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Νοητὸς ἥλιος ὁ Χριστός. Ἔτσι τὸν ὀνομάζει ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ποὺ λέει· Χριστέ, θά ᾿ρθῃς στὸν κόσμο σὰν ἕνα μεγάλο φῶς (Ἠσ. 9,2), καὶ Read more »

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Ομιλία με Θέμα: «Πάθη και Αρετές στην Κλίμακα».  
Ομιλητής ο πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μανώλης.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΙΕΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ >>

OI EXΘΡΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΜΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Απο το βιβλίο «ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ»

  Τὰ ἔθνη ἔχουν ἱστορία. Ὅπως ἱστορία ἔχουν καὶ τὰ ἄτομα. Κάθε ἄνθρωπος γράφει τὴν ἱστορία του πάνω στὴ γῆ. Μόνο τὰ ζῷα δὲν ἔχουν ἱστορία. Ἐπειδὴ δὲν ἔχουν λογικὸ καὶ ἐλευθερία, ζοῦν καὶ κινοῦνται ὅπως ὁρίζουν τὰ ἔνστικτά τους. Ἡ ζωή τους εἶνε στερεότυπη, δὲν ξεφεύγῃ ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ κύκλου ποὺ χαράζουν τὰ ἔνστικτα τοῦ κάθε εἴδους. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος κλείνει μέσα του θεϊκὲς δυνάμεις, ποὺ ἡ καλλιέργειά τους δημιουργεῖ μιὰ ποικιλία ἔργων, δημιουργεῖ πολιτισμό. Μικρὸς θεὸς ἀναδεικνύεται ὁ ἄνθρωπος ἀναπτύσσοντας τὸ «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26).
Ἀλλ᾽ ἐὰν ὁ ἄνθρωπος παραμελήσῃ τὴν καλλιέργεια τῶν θεϊκῶν στοιχείων τῆς ὑπάρξεώς του καὶ θάψῃ τὰ τάλαντά του στὸν τάφο τῆς ὀκνηρίας καὶ πονηρίας του, τότε αὐτὸς καταντᾷ ἕνα ἁπλὸ βιολογικὸ ὄν, μὲ φυσικὲς μόνο ἀνάγκες, ἕνας πεπτικὸς σωλήνας ποὺ ἀκατάπαυστα γεμίζει καὶ ἀδειάζει, ἕνα ζῷο ποὺ βόσκει, πιὸ δυστυχισμένο ἀπὸ κάθε ἄλλο, διότι, παρ᾽ ὅλη τὴ διαφθορά του, συν­αισθάνεται γιατί πλάστηκε καὶ ποῦ ἔχει καταπέσει. Δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ σβηστῇ τελείως ὁ σπινθήρας τῆς θεϊκῆς του προελεύσεως. Ὅσοι ἄνθρωποι ζοῦν σὰν τὰ κτήνη, ἔχουν ὡς σύνθημά τους τὸ ἐπικούρειο «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔ­ριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α´ Κορ. 15,32). Καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ποὺ ἔπνιξαν τὸν πνεῦμα μέσα στὸν κόσμο τῆς ὕλης, δὲν γράφουν ἱστορία, ἐὰν ἱστορία εἶνε ἡ ἐξιστόρησι εὐγενῶν πράξεων ποὺ ἐξυψώνουν τὸν ἀνθρώπινο γένος.
Λαοί, ποὺ ἀποτελοῦνται ἀπὸ ἄτομα μὲ ἐπικούρεια νοοτροπία, χωρὶς καμμιά ἀνάτασι τῆς ψυχῆς, δὲν γράφουν ἱστορία. Ἡ διάβασί τους δὲν ἀφήνει ἴχνη. Πράξεις ἀξιομνημόνευτες γιὰ τοὺς ἀπογόνους ποὺ ἔρχονται δὲν ὑπάρχουν. Σὰν ἀγέλες ἔρχονται καὶ παρέρχονται, ἔστω κι ἂν ἡ ζωή τους ἀριθμῇ χιλιετίες. Καμμία λάμψι. Σκοτάδι καὶ ἔρεβος εἶνε ἡ ζωή τους. Πνεῦμα σ’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει «διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» (Γέν. 6,3).
Τὸ δικό μας ἔθνος δὲν ὑπάγεται στὴν κατηγορία αὐτῶν τῶν λαῶν. Ἡ Ἑλλάδα, ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια, διακρίθηκε ἀνάμεσα στὰ ἄλλα ἔθνη. Ἀνέπτυξε τέχνες καὶ ἐπιστῆμες, ἔγινε δημιουργὸς ἑνὸς ἰδιαιτέρου πολιτισμοῦ, ποὺ ἔγινε σὲ πολλὲς περιπτώσεις πρότυπο γιὰ ἄλλους ὑπανάπτυκτους λαούς. Ἀγωνίστηκε «ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν». Ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς βαρβαρότητος, ποὺ ἔτεινε νὰ κατακλύσῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ μικρὸ τοῦτο ἔθνος κατέπληξε τὸν κόσμο μὲ πράξεις ἀφθάστου μεγαλείου. Αὐτὸς ποὺ μελετᾷ τὴν ἱστορία του διακρίνει τὸν δάκτυλο τῆς θείας πρόνοιας, ἡ ὁποία, καθορίζοντας τὰ ὅρια καὶ τὶς τύχες τῶν ἐθνῶν, ἀνέθεσε στὴν Ἑλλάδα ἐξαιρετικὴ μποροῦμε νὰ ποῦμε ἀποστολὴ μέσα στὴν ἀνθρωπότητα· νὰ εἶνε φῶς γνώσεως καὶ ἐπιστήμης, νὰ εἶνε πρόδρομος τοῦ Χριστιανισμοῦ μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐθνῶν, νὰ εἶνε διαπρύσιος κήρυκας καὶ ἀπόστολος καὶ ὑπερασπιστὴς γενναῖος τῆς Χριστιανικῆς πίστεως στὰ ἔθνη, νὰ εἶνε σκεῦος ἐκλογῆς καὶ δεύτερος Ἰσραὴλ στὸν κόσμο.
Ἡ ἱστορία τοῦ μικροῦ τούτου ἔθνους εἶνε ἀπὸ τὶς συγκινητικώτερες καὶ διδακτικώτερες ἱστορίες τοῦ κόσμου….

Καὶ ἂν ἐπρόκειτο ὅλες οἱ ἀξιομνημόνευτες πράξεις νὰ ἑορτάζωνται καὶ νὰ πανηγυρίζωνται κατὰ τὴν ἐπέτειο ἡμέρα τους, ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔπρεπε νὰ βρίσκεται σὲ διαρκῆ σημαιοστολισμό. Ἀπ᾿ ὅλες τὶς χρονολογίες τοῦ ἱστορικοῦ ἡμεροδείκτη τῆς Ἑλλάδος ὑπάρχουν μερικὲς χρονολογίες ποὺ διακρίνονται ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες λόγῳ τῆς ἐξαιρετικῆς λάμψεώς τους. Εἶνε οἱ ἐπέτειοι μεγάλων ἱστορικῶν γεγονότων, ποὺ διαδραματίσθηκαν στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο. Τὰ γεγονότα αὐτὰ μποροῦν νὰ ὀνομασθοῦν ὁρόσημα τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, δεῖκτες ποὺ μὲ τὰ πύρινα βέλη τους δείχνουν πρὸς ποιές κατευθύνσεις πρέπει νὰ πορεύεται τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων….

Μόνο ἐχθροὶ τῆς πατρίδος ἀποστρέφονται καὶ μισοῦν τὶς ἐθνικὲς ἐπετείους. Κρυφὴ ἐπιθυμία τους εἶνε αὐτὲς νὰ καταργηθοῦν. Ὀπαδοὶ αὐτοὶ νέων κοσμοθεωριῶν, ξένοι πρὸς τὴν ἱστορία μας, θὰ ἤθελαν νὰ ἑορτάζουμε ἄλλες ἐπετείους… Τὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς (1941-1944) οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος δὲν ἤθελαν νὰ ἑορ­τάζεται ἡ 25η Μαρτίου. Ἔτρεμαν μήπως ἡ ἀ­νάμνησί της ξεσηκώσῃ τοὺς Ἕλληνες καὶ σπά­σουν τὰ νέα δεσμά….

Καὶ σύ, πατρίδα μας Ἑλλάδα, ἑόρταζε τὶς ἑορτές σου, ἀνάπεμψε τὶς προσ­ευχές σου, γιὰ νὰ δοξολογῆται ὁ Θεός, γιὰ νὰ μνημονεύωνται μὲ εὐγνωμοσύνη οἱ ἥρωές σου, γιὰ νὰ εὐφραίνεται ὁ λαός σου, γιὰ νὰ χαίρωνται οἱ φίλοι σου καὶ νὰ λυποῦνται οἱ ἐχθροί σου…

Ἡ Ἑλλάδα, ἀγαπητοί μου, δὲν συμπλήρωσε τὴν ἱστορία της. Στὸ βιβλίο της μένουν ἀκόμη πολλὲς ἄγραφες σελίδες. Τί θὰ φέρῃ ἡ ἑπομέ­νη ἡμέρα εἶνε ἄγνωστο· ἀνεξιχνίαστες οἱ βου­λὲς τοῦ Θεοῦ. Δέος κυριεύει τὶς ψυχές μας, ἀλλὰ καὶ κάποια γλυκειὰ ἐλπίδα τὶς ζωογονεῖ, ὅταν ἀναλογιζώμαστε ὅτι ἡ Ἑλλάδα, ποὺ βρέθηκε καὶ ἄλλοτε μπροστὰ στὸ χεῖλος τῆς καταστροφῆς, σώθηκε μὲ τὸν ἰσχυρὸ βραχίονα τοῦ Ὑψίστου. Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ποὺ δὲν ἐγ­κατέλειψε τὴν πατρίδα μας. Καὶ νὰ ἡ Ἑλλάδα, ἀνάμεσα σὲ ὑφάλους καὶ σκοπέλους, ἀνάμεσα σὲ κλυδωνισμοὺς, ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικούς, συνεχίζει τὴν πορεία της. Τὸ μέλλον της, με­τὰ τὸ Θεό, ἐμπιστεύεται στὰ παιδιά της ποὺ νιώ­θουν πίστι στὸν Κύριο καὶ ἀγάπη στὴν πατρίδα, τὸ ἐμπιστεύεται στὶς νέες γενιὲς ποὺ ἔρχον­ται. Ἂς μὴ λησμονοῦν οἱ νεώτεροι ὅτι χίλια χρόνια ἀγώνων καὶ θυσιῶν δὲν ἀρκοῦν γιὰ τὴν ἀνάστασι καὶ δημιουργία ἑνὸς ἔθνους, ἐνῷ μιὰ στιγμὴ ἀπροσεξίας, ἀφροσύνης καὶ ἐγκλη­ματικότητος μπορεῖ νὰ τὸ καταστρέψῃ.

Ἀκάθιστος ὕμνος
Παρασκευὴ 4 Ἀπριλίου 2014

 Η ΩΡΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ

• «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁ­γνείας σου ὁ Γαβριὴλ καταπλαγεὶς ἐβόα σοι, Θεοτόκε· Ποῖόν σοι ἐγ­κώμιον προσαγάγω ἐπάξιον; τί δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. Διὸ ὡς προσετάγην βοῶ σοι· Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη» (Ἀκάθ. ὕμν.)

Ὁ ὕμνος αὐτός, ἀγαπητοί μου, ψάλλεται τε­λευ­ταῖος στὴν ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου. Εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἐγκώμια τῆς Παρθένου Μαρίας, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀθάνατο ἐγκώμιο τῆς παρθενίας. Εἶνε ἀκόμη ὁ ἔμμεσος ἔλεγχος ὅσων ἐγκατέλειψαν τὰ διδάγμα­τα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ὡς χοῖροι κυλίονται στὸ τέλμα τῶν αἰσχροτάτων παθῶν καὶ ἡδονῶν.

* * *

Μᾶς λέει, ὅτι ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ κατέβηκε ἀπὸ τὰ οὐράνια καὶ στάθηκε μὲ θαυμασμὸ μπροστὰ στὴν Παρθένο. Τί ἐθαύμασε; Τὸ κάλλος, τὴν «ὡραιότητα τῆς παρθενίας».
Τὸ κάλλος εἶνε δύο εἰδῶν· ἔχουμε κάλλος φυσικὸ καὶ κάλλος ὑπερφυσικό, ἔχουμε κάλλος σωματικὸ καὶ κάλλος πνευματικό.
Τὸ σωματικὸ κάλλος εἶνε ἡ ἁρμονία ἡ τάξις ἡ συμμετρία ποὺ ὑπάρχει στὰ ἀρχαῖα ἀ­γάλματα. Εἶνε ἐπίσης ἡ τάξις καὶ ἡ ἁρμονία ποὺ ὑπάρχει στὰ ἔμψυχα ἀγάλματα, ὅπως εἶ­νε οἱ ὡραῖες γυναῖκες καὶ οἱ ὡραῖοι ἄνδρες.
Αὐτὸ ὅμως τὸ κάλλος εἶνε μικρᾶς ἀξίας. Γιατί μικρᾶς; Πρῶτον, διότι εἶνε φθαρτό.
Ἦρθε στὴ μητρόπολι μία γριὰ 85 ἐτῶν μὲ τὸ μπαστουνάκι. Τὸ κεφάλι της ἀπὸ τὸ σκύψιμο ἄγγιζε τὰ σκαλοπάτια. Τὴν ἔβαλα νὰ καθήσῃ. Βγάζει μιὰ φωτογραφία καὶ μοῦ τὴ δείχνει. Ἦταν μιὰ ὡραιοτάτη κοπέλλα.
–Εἶνε ἡ ἐγγονή σου; ρώτησα.
–Ποιά ἐγγονή μου· ἐγώ εἶμαι. Πρὶν ἀπὸ 60 χρόνια δὲν ὑπῆρχε ἄλλη ὡραιότερη. Τώρα κα­τήντησα ἔτσι…
Καὶ δὲν εἶνε μόνο φθαρτὸ τὸ κάλλος αὐτό· εἶνε καὶ ἐπιζήμιο. Ἐξ αἰτίας τοῦ γυναικείου κάλλους δημιουργοῦνται ζηλοτυπίες, διαζύγια, φόνοι, οἰκογενειακὰ δράματα, παγκόσμιοι πόλεμοι καὶ συρράξεις. Ἡ ὡραία Ἑλένη τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος ἔγινε αἰτία τοῦ Τρωϊκοῦ πο­λέμου. Καὶ ἡ Κλεοπάτρα, μὲ τὰ κάλλη της, ἔ­γινε τὸ μῆλο τῆς ἔριδος, ἕνεκα τοῦ ὁποίου διασπάσθηκε ἡ Ῥωμαϊκὴ αὐτοκρατορία…
Ἀνοῖξτε τὸ βιβλίο τῶν Παροιμιῶν (11,22)· Τὸ κάλλος, μᾶς λέει, πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπα­ραιτήτως ἀπὸ τὴν ἀρετή. Πάρτε –ἐπιτρέψτε μου τὴ λέξι, δὲν εἶνε δική μου, τὴ λέει ἡ ἁγία Γραφή–, πάρτε ἕνα χοῖρο, μιὰ γουρούνα. Στο­λίστε την μὲ μεταξωτά, περάστε της περιδέραια, κρεμάστε της σκουλαρίκια, βάλτε της βραχιόλια. Ἔχει καμμιὰ ἀξία ἡ γουρούνα; Μόλις τὰ φορέσῃ αὐτά, ἔτσι ὅπως εἶνε, θὰ πέσῃ μέσα στὴ λάσπη. Ὅση ἀξία ἔχει μιὰ γουρούνα στολισμένη, τόση ἀξία ἔχει καὶ μιὰ γυναίκα διεφθαρμένη, κι ἂς εἶνε καλλονή.
Θέλετε ἕνα ἀκόμη παράδειγμα ἀπὸ τὶς διδα­χὲς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ; Περπατοῦσαν, μᾶς λέει, δύο κάποτε στὸ δρόμο. Ὁ ἕνας ἦταν ἀ­σκη­τής, καὶ ὁ ἄλλος ἦταν ἄγγελος. Ὁ ἀσκη­τὴς δὲν τὸν κατάλαβε τὸν ἄγγελο· τὸν πέρασε γιὰ ἕναν ὡραῖο νέο. Περνώντας ἀπὸ μιὰ χαράδρα βρίσκουν ἕνα σκύλο ψόφιο ποὺ βρω­μοῦσε. Ὁ ἀσκητὴς ἔπιασε τὴ μύτη του· ὁ ἄγγε­λος τίποτε. Προχωροῦν παραπάνω, συναν­τοῦν ἕνα βόδι ψόφιο. Ὁ ἀσκητὴς ἔπιασε πάλι τὴ μύτη του· ὁ ἄγγελος ὄχι. Προχωροῦν ἀκόμη παραπέρα, συναντοῦν ἕνα ἄλογο ψόφιο, καὶ ἔγιναν πάλι τὰ ἴδια· ὁ ἀσκητὴς ἔπιασε τὴ μύτη του, ὁ ἄγγελος τίποτε. Προχωροῦν παραπέρα καὶ νά, ἔβγαινε ἀπὸ τὴν πόλι μιὰ ὡραιο­τάτη γυναίκα. Ἔλαμπε ἐξωτερικά, φοροῦσε μεταξωτά, καὶ τὰ βραχιόλια της κουδούνιζαν. Ὁ ἀσκητὴς τέντωσε τὰ μάτια του καὶ τὴν κοίταζε. Ὁ ἄγγελος ἔπιασε τὴ μύτη του.
–Μὰ τί εἶσαι σύ; ῥώτησε ὁ ἀσκητής. Ὅταν περνούσαμε ἀπὸ τὰ ψοφίμια ποὺ βρωμοῦσαν δὲν ἔπιανες τὴ μύτη σου, τώρα σ᾿ αὐτὴ τὴν καλλονή, ποὺ κ᾿ ἐμένα τοῦ ἀσκητῆ συγκλονίζει τὸ εἶναι μου, ἐσὺ πιάνεις τὴ μύτη σου;
–Ἄ, τοῦ ἀπαντᾷ, ἐγὼ εἶμαι ἄγγελος. Καὶ ἦρ­θα νὰ σὲ διδάξω, ὅτι δὲν ὑπάρχει χειρότερο πρᾶγμα ἀπὸ τὸ κάλλος, ὅταν αὐτὸ σκεπάζῃ βρωμιές. Αὐτὴ ἡ γυναίκα, ποὺ εἶνε ἐξωτερικὰ ὡραιοτάτη, ἐσωτερικὰ εἶνε βρώμα καὶ δυσωδία· γι᾿ αὐτὸ ἔπιασα τὴ μύτη μου.
Ναί κοπέλλα μου, ναί κυρία μου! Ὁσοδήποτε ὡραία καὶ ἂν εἶσαι, ἐὰν δὲν ἔχῃς ἐσωτερικὸ κάλλος, προκαλεῖς τὴν βδελυγμία ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων.
Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὸ κάλλος τὸ σωματικὸ ὑπάρχει καὶ τὸ ἀθάνατο καὶ αἰώνιο κάλλος, τὸ ὁποῖο δὲν φθείρει ὁ πανδαμάτωρ χρόνος. Καὶ τὸ κάλλος αὐτὸ εἶνε τὸ κάλλος τῆς ἀρετῆς· εἶνε ἡ παρθενία, εἶνε ἡ ἁγνότης τῶν αἰσθημάτων, τῆς σκέψεως καὶ τῆς καρδιᾶς.
Ἡ δὲ ἁγνότης ἐσκήνωσε κατ᾿ ἐξοχὴν στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία ὀνομάζεται Παρθένος. Καὶ ὄχι μόνο παρθένος, ἀλλὰ ἀειπάρθενος. Ἡ Παναγία ἦταν τὸ «ῥόδον τὸ ἀμάραντον», τὸ «κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν» (ᾎσμ. 2,2).

* * *

Ἀλλ᾿ ἂς σταματήσουμε ἐδῶ κι ἂς κάνουμε ἕνα ἐρώτημα. Read more »

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ, ΦΛΩΡΙΝΑ 1990

ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΑ  Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΕ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΑ, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΔΙΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ

….Ὦ Θεέ μου, τί ὡραῖο Εὐαγγέλιο ἀθάνατο μᾶς ἄφησες. Καὶ ὅπως ὁ ἣλιος δὲν παλιώνει, ἒτσι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο δὲν παλιώνει. Εἶνε αἰώνιο. Ἐσεῖς λοιπὸν ἒχετε μεγάλο ρόλο νὰ παίξετε στὴν κοινωνία. Νὰ ρθῆτε κόντρα μὲ τὸ ρεῦμα. Νὰ κρατήσετε τὴν ἁγνότητα σας. Νὰ διώξετε μακρυὰ τοὺς ἀπατεῶνες καὶ τοὺς ἐκμεταλλευτὰς τῆς παρθενικῆς σας ζωῆς. Ἀλλιῶς πρὸς τί ἔρχεσθε ἐδῶ στὸ κατηχητικό; Δὲν γίνεται νὰ εἶστε καὶ μὲ τὸν διάβολο καὶ μὲ τὸν Θεό. Ἄμα σᾶς ἀρέσει ἡ κοσμικὴ ζωή, πηγαίνετε στὸν κόσμο. Ἐσεῖς θὰ πονέσετε καὶ θὰ κλαύσετε.
Κανένα κορίτσι ποὺ ἔζησε χριστιανικὴ ζωὴ δὲν μετάνοιωσε, πολλὰ ὅμως κορίτσα ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ κλαύσαν καὶ μετανόησαν φρικτά.

***

Αὐτὰ εἶχα νὰ σᾶς πῶ καὶ προσθέτω. Πρέπει νὰ δημιουργήσετε ἕνα δικό σας περιβάλλον. Λέει ἕνας ψυχολόγος, ὅτι ὁ ἄνθρωπος μοναδικὸς αὐτὸς καὶ στὴν πιὸ διεφθαρμένη κοινωνία μπορεῖ νὰ δημιουργήση τὸ δικό του περιβάλλον. Πῶς;
Ὁ Καρέλ, ἔγραψε ἕνα βιβλίο ποὺ φέρει τὸν τίτλο, «ὁ ἄγνωστος αὐτὸς ἄνθρωπος». Παγκόσμιο βιβλίο, εἶνε μεταφρασμένο σὲ πολλὲς γλῶσσες καὶ λέει, μὲ ποιὸν τρόπο θὰ σωθῆ ὁ κόσμος.
Κάθε ἄνθρωπος ἔχει δύναμη γιὰ νὰ δημιουργῆ ἕνα δικό του περιβάλλον· ὥστε κανεὶς νὰ μὴν μπορῆ νὰ τὸν θίξη.
Καὶ ἂν ἀκόμα μείνεις ἕνας ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἂν ἀκόμη τὸ περιβάλλον σου εἶνε Σόδομα καὶ Γόμορα καὶ κατακλυσμός, νὰ μπορῆς ἂν θέλεις, διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, νὰ ζήσης ἡθικὸν βίον, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο.
Φτιάξτε παρέες, λέει ὁ Καρέλ, δυό- δυό, τρεῖς- τρεῖς, (ὁ Καρέλ  λέει 40 ἄτομα). Δημιουργεῖστε παρέες σ᾿ ὅλη τὴν κοινωνία καὶ μέσα στὸ Σικάγο, στὴν Νέα Ὑόρκη, στὸ Παρίση, στὴν Ἀθήνα, παντοῦ· σὲ κάθε πόλη καὶ χωριό. Δημιουργεῖστε παρέες, συντροφιές- συντροφιὲς καὶ ζῆστε τὴν χριστιανικὴ ζωή. Οἱ ὁλίγες αὐτὲς συντροφιές καὶ οἱ συνομιλίες οἱ χριστιανικὲς θὰ δημιουργήσουν ἕνα τεράστιο ρεῦμα ἀντιστάσεως. Ἀλλὰ γιατὶ νὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ θαυμάζουμε τὰ λόγια ἑνὸς ἐπιστήμονα, ποὺ εἶνε ἕνα μηδενικὸ μπροστὰ στὸν Χριστό; Τὸ εἶπε ὁ Χριστός: «Ὅπου εἰσὶ δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι στὸ ἐμὸν ὅνομα, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν».
Φκιάξτε τέτοιες ὁμάδες ποὺ θὰ εἶνε μαζί σας ὁ Χριστὸς καὶ θὰ κάνετε θραύση.  Ἀλλὰ τώρα παίζετε, μιὰ μὲ τὸν Χριστὸ μιὰ μὲ τὸν κόσμο. Δὲν εἶστε σταθερές.
Ἂν σᾶς πεῖ ἕνας παλιάνθρωπος, ἕνα κάθαρμα Read more »