ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ

ΔΕΣΤΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ, ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΦΟΡΕΣΕΙ ΜΙΤΡΑ ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ!!!

ΘΑ ΒΡΑΒΕΥΤΕΙ ΓΙΑΤΙ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ!!!

Δεν υπάρχουν στην Ρουμανία άγιοι επίσκοποι να αντιδράσουν;
Δεν θα βρεθεί κάποιος ορθόδοξος χριστιανός να φωνάξει ανάξιος και ας μην τον ακούσουν.

Η ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ acvila30.wordpress.γράφει για τον αθεόφοβο παπά Ιeronim Cretu, που έδωσε την Θεία κοινωνία στους αιρετικούς και τώρα η Ρουμανική Ιεραρχία καλείται να τον βραβεύσει και να τον κάνει δεσπότη!!!!!!!!

(Πατήστε τους παρακάτω συνδέσμους, για να δείτε και να μάθετε περισσότερα)

Legături:

• Arhim. Ieronim Cretu a slujit si s-a impartasit alaturi de eretici in Patmos in 2009, oferind Împărtăşania celor de alte confesiuni. Pentru abaterea canonică foarte gravă (vezi hot. Sf. Sinod din 8-9 iulie 2008) a fost “sancţionat” cu alegerea în demnitatea de episcop vicar patriarhal, cu titlul de “Sinaitul”.
• CU CINE A SLUJIT ARHIMANDRITUL IERONIM CREŢU ÎN INSULA PATMOS (2007, 2009)?… DE CE SINODUL BOR NU APLICĂ HOTĂRÂREA SINODALĂ DIN IULIE 2008 ŞI-L ALEGE EPISCOP-VICAR PATRIARHAL?
• În atenţia basilica.ro: “Înaltpreacuviosul Părinte Ipopsifiu” Ieronim Creţu este CATERISIT, iar preoţii caterisiţi nu pot oferi binecuvântare! Cine are minte să ia aminte!
• 14-01-2012: PRAZNICUL TĂIERII ÎMPREJUR A DOMNULUI ŞI AL MARELUI VASILIE LA PREASFÂNTUL MORMÂNT
• PREMIERUL ROMÂNIEI LA AŞEZĂMÂNTUL ROMÂNESC DE LA IERUSALIM, ALĂTURI DE IERONIM, IPOPSIFIUL BOR ŞI CATERISITUL PATRIARHIEI IERUSALIMULUI
• ÎN URMA RESTABILIRII COMUNIUNII DINTRE PATRIARHIA IERUSALIMULUI ŞI PATRIARHIA ROMÂNĂ, CEA DINTI ANULEAZĂ CATERISIREA ARHIMANDRITULUI IERONIM CREŢU, IAR CEA DIN URMĂ SE OBLIGĂ SĂ-L CHEME ÎN ROMÂNIA (PROCESELE VERBALE)

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΩΝ

ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ

ΣΤΟ ΠΑΓΚ. ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΩΝ!

Tην Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης σὲ κήρυγμα ποὺ ἐκφώνησε, εἶπε μεταξὺ ἄλλων καὶ κάποια πράγματα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ σκεφθοῦν κάποιοι Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἀγωνιστοῦν κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ παραμένουν ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων.

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση

Σχολια ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ

• 1. www.tovima.gr/politics/article/?aid=574910http://www.
  Ο γνωστός οικουμενιστής Αλβανίας Αναστάσιος σε μια θλιβερή του συνέντευξη στο ΒΗΜΑ απαξιώνει όσους αντιτίθενται στο διάλογο.

2. Ανώνυμος11 Μαρτίου 2014 – 8:54 μ.μ.

• Ο Αλβανίας από πού αντλεί τη νομιμοποίηση για να συμπροσεύχεται με ψευτοεπισκοπίνες και ψευτοπαπαδίνες στο ΠΣΕ του οποίου διετέλεσε πρόεδρος; Ή για να συμμετέχει με την παρουσία του σε συναυλία κοσμικότατης μουσικής στον άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών κατασκανδαλίζοντας τους πιστούς; Ή για να τρέχει στα καραγκιοζιλίκια της Ασσίζης;
  Υ.Γ. είναι ο εκλεκτός των καθεστωτικών μίντια λόγω του οικουμενισμού και του κοσμοπολιτισμού του.

_
ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ
_

_

ΤΟ ΦΡΙΚΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Τὸ ἀγριότερο θηρίο είναι ἡ γυναίκα, ποὺ κατασπαράσει τὰ παιδιὰ της μὲ τὶς ἐκτρώσεις. Ἡ γυναίκα ἔχει καρδιὰ καὶ ἐκφράζεται μεγαλοπρεπῶς, στὴν περίπτωση τῆς μητέρας, ἀλλὰ τώρα τελευταῖα ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θηρίο.
Στὰ ἀγόρια της κατασκηνώσεως είχαμε θέμα: «Ὁ ἄνθρωπος τὸ ἐπιστημονικὸ θηρίο» Καὶ χειρότερο ἀπὸ τα θηρία εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Γιατὶ τὸ θηρίο δὲν κάνει αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα ποὺ κάνει ὁ ἄνθρωπος. Καὶ ἡ γυναίκα εἶνε τίγρης. Ἐδῶ πέρα στὸ ζωολογικὸ κῆπο γέννησε ἡ λιονταρίνα 4 λιονταράκια, σπάνιο φαινόμενο αὐτό. Τὸ ἕνα τὸ σκότωσε ἀπὸ ἀπροσεξία ὅταν γεννοῦσε. Τὰ ὑπόλοιπα ὅταν τὰ εἶδε ἡ τίγρης, ποὺ ἦταν μέσα, ἔκανε ἔφοδο γιὰ νὰ τα κατασπαράξη. Καὶ ἀμέσως ξεσηκώθηκαν ὅλα, ἡ λιονταρίνα ἡ μάνα, ὁ λέων καὶ ἡ γριὰ ἀκόμη ἡ λιονταρίνα καὶ κατασπάραξαν τὴν τίγρη.
Καὶ τώρα τί γίνεται; Ἔρχεται ἡ γυναίκα καὶ κατασπαράζει τὰ ἔμβρυά της, τὰ παιδιά της. Εἶνε φοβερὸ ἔγκλημα ἡ ἔκτρωση. Εἶνε τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα τοῦ αἰῶνος. Ἄρα ἐμεῖς γινόμαστε χειρότεροι ἀπὸ τὰ θηρία. Κάτω στὴν Ἀθήνα σ᾿ ἕνα ίδρυμα, 20 παιδιὰ εἶνε ἀζήτητα. Τὰ πέταξαν οἱ μάνες μόλις τὰ γέννησαν. Ἐνῶ ἐδῶ ἡ λιονταρίνα ἀγωνίστηκε ἐναντίον τῆς τίγρεως, γιὰ νὰ μὴν πλησιάση καὶ κατασπαράξει τὰ τέκνα της. Ἐδῶ βλέπουμε ἀντίθετα ἡ μάνα νὰ κατασπαράση τὰ παιδιά της. Αἰών φοβερός. Ἄστοργοι εἶνε οἱ ἄνθρωποι. Σημεῖο τῶν καιρῶν.

Ακούστε ένα άλλο απόσπασμα ομιλίας του Γέροντος, για το φοβερό έγκλημα των εκτρώσεων και ας το διαδώσουμε όπου μπορούμε, για να προλάβουμε το κακό:

῟

Κυριακὴ Α΄ Νηστειῶν
9 Μαρτίου 2014 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ (Γ΄)

(μαρτύριο & εὐποιΐα)

Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μᾶς ἔδωσε ἀφορμὴ νὰ σκιαγραφήσουμε τὸν χαρακτῆρα της. Μερικὲς πινελλιὲς στὸ πορτραῖτο της ἦταν· ἡ ἱερὰ παράδοσις, τὸ μυστήριο θεί­ας εὐχαριστί­ας, ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, καὶ ἡ ἁγιότης. Τί ὑ­πολείπεται τώρα γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουμε;

* * *

5. ΜΑΡΤΥΡΙΟ. Μία ἀκόμη πινελλιά, ἀλλ᾽ αὐ­τὴ εἶνε κόκκινη· εἶνε τὸ αἷμα! Ποιό αἷμα; Ὄχι τὸ ξένο ἀλλὰ τὸ δικό μας. Ἡ Ἐκκλησία – ἡ Ὀρ­θο­δοξία μας ποτίστηκε καὶ ἔγινε δέντρο μεγάλο μὲ δύο πράγματα· δάκρυ μετανοί­ας καὶ αἷ­μα μαρτυρίου. «Τῶν ἐν ὅ­λῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου ὡς πορφύραν καὶ βύσσον τὰ αἵματα ἡ Ἐκ­κλησία σου στολισαμένη δι᾽ αὐτῶν βοᾷ σοι, Χρι­στὲ ὁ Θεός…» (ἀπολυτ. Κυρ. ἁγ. Πάντ.)· ἡ Ἐκκλησία, λέει, στολίστη­κε μὲ τὰ αἵματα τῶν μαρτύρων σὰν μὲ ἁ­λουργίδα βασιλική, καὶ λάμπει καὶ ἀστράφτει.
Καὶ ἐρωτῶ· ποιός ἄλλος ἀπὸ τοὺς χριστι­ανοὺς ἔχυσε τόσο αἷμα γιὰ τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ; οἱ προτεστάντες, οἱ παπικοί, ποιοί; Ξέρετε τί εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία; Δὲν ὑποτιμῶ τοὺς κό­πους τῶν παπικῶν ἢ τὰ κηρύγματα τῶν προ­τεσταν­τῶν. Ἀλλ᾽ ἐὰν ὁ Χριστιανισμὸς εἶνε ἕ­να στράτευμα, ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἡ ἐμπροσθο­φυλακή. Οἱ ὀρθόδοξοι –δὲν καυχώμεθα, τὸ λέ­με ἀντικει­μενικά–, ἐδῶ στὴ γωνιὰ ποὺ σταθή­καμε, στὴν Ἀνατολὴ ποὺ μᾶς ἐφύτευσε ὁ Θεός, εἴμαστε στὴν πρώτη γραμμή. Ἐὰν σπά­σῃ ἡ Ὀρ­θοδοξία, δὲν θὰ ὑ­πάρχῃ Χριστιανισμός. Ἐμ­πρός, στρατιῶτες, σαλπίζει· προχωρεῖτε προχωρεῖ­τε! Καὶ πέφτουν καὶ συνεχῶς πέφτουν κορμιὰ καὶ ματώνει τὸ χῶμα καὶ γέ­μισε ἡ γῆ μυ­ριάδες μαρτύρων. Ποτάμια αἷμα ἔχυσε αὐ­τὴ ἡ Ὀρθοδοξία. Καὶ ἔτσι ἀποδεικνύεται ἡ γνησιότης.
Θέλετε νὰ καταλάβετε τὸν Χριστιανὸ καὶ τὸν κληρικό; θέλετε νὰ καταλάβετε τοὺς πα­πᾶ­­δες σας, τοὺς δεσποτάδες σας, τοὺς θεολόγους σας; Παρατηρῆστε ποιός εἶνε ἕτοιμος γιὰ θυσία, ποιός διώκεται. «Πάντες οἱ θέλον­τες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσον­­ται» (Β΄ Τιμ. 3,12). Ὅποιος θέλει νὰ κρατήσῃ τὸ Εὐαγγέλιο, θὰ διωχθῇ στὸν κόσμο αὐτόν. Ὁ κλῆρος τοῦ δικαίου, τοῦ τιμίου ἀνδρός, τοῦ εἰλικρινοῦς κήρυκος τοῦ εὐαγγελίου, εἶνε ὁ διω­γμός. Καὶ διώχθηκε πράγματι ἡ κατὰ ἀνατολὰς ἡ Ἐκ­κλησία. Ἔδωσε ἀγῶνα. Ποῦ; Ἐναντίον τῶν αἱ­ρετι­κῶν, π.χ. τῶν εἰ­κονο­μάχων ἐπὶ ἑκατὸ καὶ πλέον ἔτη. Ἐμπροσθοφυλακὴ δὲν εἴπαμε;
Ξέρεις πόσο αἷμα ἔχυσε ἡ Ἐκκλησία μας ν᾽ ἀναχαιτίσῃ – ποιό; τὸ Ἰσλάμ. Ἄχ! ζωντανεύει πάλι τὸ Ἰσλάμ, θηρίο ποὺ κοιμόταν – δὲν πή­ραμε χαμπάρι. Δὲν θέλω τώρα νὰ μπῶ στὴν πο­λιτική, εἶνε ἔξω ἀπὸ τὸ στόχο μου. Ξύπνησε πάλι τὸ Ἰσλὰμ μὲ κεφαλὲς πολλές… Τί κῦ­μα τῆς ἀβύσσου εἶν᾽ αὐτό! Σὰ ν᾽ ἀκούω Ἀποκάλυψι. Εἶδα νὰ βγαίνῃ θηρίο ἀπὸ τὴν ἔρημο, τὸ θηρίο τοῦ Μωάμεθ· καὶ προχώρησε, καὶ ἔφθα­σε μέχρι ποῦ; μέχρι τὴ Βιέννη. Καὶ ἀπέναντί του στάθηκε – ποιός ἐδῶ στὴν Ἀνατολή; ἡ ἐμ­­προσθοφυλακή, ἡ Ὀρθοδοξία μας.
Σήμερα ἀκοῦμε στὴν Ἐκκλησία «Αἰωνία ἡ μνήμη» τῶν πατέρων, ὅλων ἐκείνων ποὺ μᾶς παρέδωσαν τὴν Ὀρθοδοξία κ᾽ ἔφθασε μέχρι τὰ χρόνια μας. Δυὸ ἑκατομμύρια σφάχτηκαν σὰν ἀρνιὰ ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο Κεμὰλ στὴ Μικρὰ Ἀσία. Κ᾽ ἐμεῖς φρουροῦμε γι᾽ αὐτὸν στὴ Θεσσαλονί­κη. Ὅταν περνάω καὶ τὸ βλέπω, ῥαγίζει ἡ καρδιά μου νὰ βλέπω Ἕλληνες φαν­τάρους νὰ φυλᾶνε τό μνῆμα τοῦ θηρίου αὐτοῦ τῆς Ἀποκαλύψεως. Κι ὅταν ἀκούω τὰ λόγια ἑ­νὸς ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς ὅτι «Ἐγὼ εἶμαι Τοῦρ­κος», τί νὰ πῶ; Ξέρω ὅτι πάνω ἀπὸ τὰ ἔ­θνη εἶ­νε ἡ Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ θὰ εἴμαστε ἄδικοι ἂν πέ­σουμε νὰ προσκυνήσουμε τὸν Τοῦρκο. Ὄχι. Θὰ ἀγαπήσουμε καὶ τὸν δήμιό μας, ἀλλὰ δὲν θὰ τὸν κάνουμε ἀφέντη.
Θέλετε νὰ δῆτε τί εἶνε Ὀρθοδοξία; Σ᾽ ἕνα χωριὸ Read more »

Κυριακὴ Α΄ Νηστειῶν
9 Μαρτίου 2014

ΤΙ ΕΙΝΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ (Β΄)

(ἐν Χριστῷ ἐλευθερία & ἁγιότης)

    Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας εἴπαμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι τὰ πρῶτα χαρακτηριστικὰ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε ἡ ἱερὰ παράδοσις καὶ ἡ θεία εὐχαριστία. Συνεχίζουμε τώρα προσθέτοντας ἄλλα δύο.

* * *

3. ΕΝ ΧΡΙΣΤ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ἡ Ὀρθοδοξία μας κρατεῖ τὸ κήρυγμα τῆς ἐλευθερίας, τὴν διακή­ρυξι τοῦ Χριστοῦ ποὺ λέει «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν…» (Ματθ. 16,24· βλ. καὶ Μᾶρκ. 8,34. Λουκ. 9,23). Μόνο ἡ Ὀρ­θοδοξία δὲν χρησιμοποίησε βία γιὰ νὰ ὑποτά­ξῃ ἀνθρώπους. Δὲν εἶπε σὰν τὸν πάπα, ποὺ ἔ­γινε κοσμικὸς ἄρχοντας, Θὰ πέσετε νὰ μὲ προσ­κυνήσετε, νὰ φιλήσετε τὴν παντούφλα μου. Οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοὶ δίνουμε ἁπλῶς τὸ χέρι, ὁ πάπας δίνει τὴν παντούφλα του.
Ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει παπικό, αὐταρχικό, ὑπερήφανο χαρακτῆρα· δὲν ἔχει τὰ συνθή­ματα τῶν ἀρχόντων τῆς γῆς, δὲν λέει· Ἂν δὲ μ᾽ ἀκούσῃς, θὰ σὲ ἀφορίσω, θὰ σὲ κάψω. Ἡ Ἐκ­κλησία μας ἔχει ἐλευθερία· ἔ­χει τὸ φιλελεύθε­ρο καὶ δημοκρατικὸ ἢ ἐν ἐκ­κλησιαστικῇ γλώσσῃ τὸ συνοδικόν. Ἡ Ἐκκλησία μας δὲν δέ­χεται, ὅτι ὁ ἕνας ἔχει τὸ ἀλάθητο. Τὸ ἀλάθητο, τὸ νὰ μὴ σφάλλῃ, οἱ παπικοὶ λένε ὅτι τὸ ἔχει μόνο ὁ πάπας· ὅ,τι πεῖ αὐτὸς εἶνε ἀλάθητο, δὲν σφάλλει ποτέ. Ἀντίθετα ἐμεῖς λέμε, ὅτι τὸ ἀ­λά­θητο δὲν τὸ ἔχει ἕνας, ἔστω κι ἂν εἶνε Βασίλει­ος, Χρυ­σόστομος, Ἀντώνιος· τὸ ἀλάθητο τὸ ἔχει ἡ Ἐκκλησία σὲ Συνόδους οἰκουμενικὲς ἢ τοπικές.
Καὶ ὄχι ἁπλῶς σὲ τοπικὲς καὶ οἰκουμενικὲς συνόδους. Γιατὶ μπορεῖ νὰ μαζευτοῦν καὶ χίλιοι ἀκόμη δεσποτάδες καὶ νὰ βγάλουν μία ἀ­πόφασι. Νομίζετε ὅτι ἀρκεῖ αὐτὸ γιὰ νὰ εἶνε αὐτὴ μία ἁγία Σύνοδος; Γιὰ νὰ ὀνομασθῇ μία σύνοδος οἰκουμενικὴ ἢ τοπική, ἐκτὸς τοῦ ὅτι αὐτοὶ πρέπει προηγουμένως νὰ νηστέ­ψουν καὶ νὰ παρακα­λέ­σουν τὸ Θεὸ νὰ ἔλθῃ ἐπ᾽ αὐ­τοὺς Πνεῦμα ἅγιο, χρειάζεται καὶ κάτι ἄλλο. Μπορεῖ νὰ γίνῃ καὶ σήμερα μιὰ τοπικὴ σύνοδος, νὰ μαζευτοῦν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι· ἀλλὰ γιὰ νὰ εἶνε ἡ συνέλευσίς τους ἁγία Σύν­οδος καὶ ὄχι σύνοδος παρανομούντων, πρέπει, μόλις βγῇ καὶ ἀκουστῇ ἡ ἀπόφασις, ν᾽ ἀναπαύσῃ τὸ λαό. Τί ὅρους ἔχει θέσει ἡ Ἐκκλησία μας! Ἔβγαλε λόγου χάριν ἡ σύνοδος μιὰ ἀπόφασι; πρέπει ὅλο τὸ πλήρωμα, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ ποῦν «Μάλιστα, ἐδῶ εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ», νὰ ἐπι­δοκιμάσουν δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ ἀποφάσισε ἡ σύνοδος. Ἐὰν ὁ εὐσεβὴς λαὸς διαφωνήσῃ –δὲ μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ αἱρετικοὶ ποὺ διαφωνοῦν, ἐννοοῦμε τοὺς πιστούς, τοὺς μοναχούς, αὐ­τοὺς ποὺ πονοῦν τὴν Ἐκκλησία–, ἐὰν αὐτὸς ὁ λαὸς διαφωνήσῃ, τότε ξέρετε τί θὰ γίνῃ; Ἡ σύνοδος δὲν θὰ εἶνε ἁγία, ἀλλὰ θὰ ὀνο­μασθῇ λῃστρική. Καὶ ἔχουμε τέτοιες συνόδους στὴν ἐκκλησιαστι­κὴ ἱστορία. Ὥστε κριτή­ριο πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ λαός, αὐτὸς εἶνε ὁ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει τὸ φιλελεύθερο καὶ συνοδικόν. Ἀπόδειξις αὐτοῦ εἶνε ὅτι στὶς χειροτονίες λαμβάνει μέρος ἀπαραιτήτως ὁ λαός. Ὑπάρχει κανόνας! Ἄλλο τώρα ὅτι πήραμε τοὺς κανόνες καὶ τοὺς θάψαμε. Οἱ κανόνες λένε· δὲν ἐπιτρέπεται διᾶκος ἢ παπᾶς ἢ δεσπότης νὰ χειροτονηθῇ νύχτα μὲ κλειστὲς πόρτες. Ὄχι, δὲν εἶνε ὑπόθεσις οἰκογενειακή, τεσσάρων – πέντε ἀνθρώπων. Θὰ χειροτονηθῇ Κυρι­ακὴ ἢ μεγάλη ἑορτή, καὶ θὰ εἰδοποιηθῇ νὰ πα­ρίσταται ὅλος ὁ λαὸς ποὺ θὰ τὸν ἔχῃ ποιμένα. Καὶ πρὶν τὴ χειροτονία ὁ προεστὼς θὰ ρωτή­σῃ· –Εἶνε ἄξιος; Ἐὰν ἀπὸ τὸ ἐκκλησίασμα ἀκου­στῇ φωνὴ «ἀνάξι­ος», τί λένε τὰ βιβλία, οἱ κανό­νες; – ἄλλο τὸ τί γίνεται τώρα· ἡ Ὀρθοδοξία λέει· θὰ σταματήσῃ ἡ χειροτονία καὶ ὁ ἀρχιερεὺς ποὺ ἔχει συνείδησι τῆς ἀποστολῆς του θὰ πῇ· –Ποιός φωνάζει; Ἔλα ἐδῶ, παιδί μου. Τί ἔχεις νὰ πῇς γιὰ τὸν χειροτονούμενο; –Ἔ­χω αὐτὰ κι αὐτά… –Πολὺ καλά. Ἀναβάλλεται ἡ χειροτονία γιὰ δύο μῆνες· δὲν χάθηκε ὁ κόσμος. Καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ θ᾿ ἀποδειχθῇ, ἂν οἱ κατηγορίες ἀληθεύουν ἢ εἶνε συκοφαντία. Καὶ ἂν μὲν εἶνε συκοφαντία, οὐαὶ καὶ ἀλ­λοίμονο στὸν συκοφάντη. Ἂν ὅμως γίνουν ἀ­νακρίσεις, ἐξετασθοῦν μάρτυρες καὶ ἀποδειχθῇ ὅτι οἱ καταγγελίες ἀληθεύουν, τότε ἡ χειροτονία ματαιώνεται. Δυστυχῶς τώρα, ὄχι πέντε – δέκα, ἀλλὰ ὅλη ἡ Ἑλλάδα νὰ φωνά­ξῃ «ἀνάξιος», αὐτοὶ μὲ τὴ δύναμι ποὺ διαθέτουν, μὲ βίαια μέσα, χειροτονοῦν τοὺς ἀναξί­ους. Σᾶς λέω ὑπευθύνως· χειροτονίες ποὺ γίνονται μὲ φωνὲς «ἀνάξιος», εἶνε ἀντικανονικές.
4. ΑΓΙΟΤΗΣ. Τὸ ἑπόμενο χαρακτηριστικὸ γνώ­ρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας ποιό εἶνε; Read more »

ΘΑ ΝΙΚΗΣΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
στις μαθήτριες του Λυκείου, στις κατασκηνώσεις Πρώτης

Ἐκλεκτά μας παιδιά, θέλω νὰ σᾶς πῶ τὰ ἐξῆς ὁλίγα. Ὅτι δὲν ὑπάρχει καμίαν ἀμφιβολία ὅτι περάσατε εὐχάριστες ἡμέρας. Καὶ ὅταν λέγω εὐχάριστες ἡμέρας, δὲν ἐννοῶ μόνο σωματικά, γιατὶ σωματικὰ μπορούσατε νὰ περάσετε εὐχάριστα καὶ ἀλλοῦ, γιατὶ παντοῦ ἡ Ἑλλάδα μας ἔχει ὡραῖα καὶ ἐκλεκτὰ τοπία.
Ὅταν λοιπὸν λέγω ὅτι περάσατε καλά, τὸ βάρος κυρίως τὸ ρίχνω σ᾿ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο.
Ὅπως λέει ὁ Σωκράτης, «τὸ ζῆν», δὲν εἶνε ὁ σκοπὸς τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Τὸ ζῆν τὸ ἔχουν καὶ τὰ ζῶα. Ἀλλὰ τὸ «εὐ ζῆν», ὅπως λέγει καὶ εἰς τὸν Κρίτωνα. Καὶ τὸ «εὐ ζῆν», τὸ ἔχουν ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν μίαν ἀνώτερη ζωή. Καὶ εἶμαι δὲ βέβαιος ὅτι ἐδῶ στὴν κατασκήνωση μὲ τὴν διδασκαλία μὲ τὰ τραγούδια καὶ μὲ τὴν ὅλη πνευματικὴ ζωή, ζήσατε τὸ «εὔ ζῆν», τὸ δὲ εὔ ζῆν, εἶνε τὸ ἐν Χριστῶ ζῆν.
Ἐγνωρίσατε μυστηκότερα τὸ μεγαλεῖο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Καὶ εἶμαι τώρα βέβαιος ὅτι θὰ ἐπιστρέψετε πολὺ διαφορετικές. Μὲ ἄλλα αἰσθήματα καὶ μὲ ἄλλες σκέψεις γύρω ἀπὸ τὸν περιορισμὸ τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος. Θὰ πᾶτε πλέον σ᾿ ἕναν κόσμο, ποὺ εἶνε γνωστός.
Δὲν εἶνε πλέον ἡ Ἑλλὰς οἱ ὁποῖα διεκρίνετο γιὰ τὰ βαθιά της θρησκευτικά συναισθήματα. Εἶνε μία νέα Ἑλλάδα ἡ ὁποῖα κάτω ἀπὸ ἀθεϊστικὰ καὶ ὑλιστικὰ κηρύγματα ἐγαλουχίθη καὶ παρουσιάζει ἕνα οἰκτρό φαινόμενο.
Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶνε σπάνια σήμερα στὴν Ἑλλάδα. Σὲ πολλὰ σπίτια δὲν ὑπάρχει πλέον τὸ εἰκονοστάσι, μπροστὰ στὸ ὁποῖο γονατιστὴ μετὰ δακρύων προσευχόταν ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια.
Δὲν ὑπάρχει πλέον στὰ σπίτια ἡ οἰκογενιακή προσευχή. Στὰ περισσότερα σπίτια δὲν ὑπάρχει ἡ ἀνάγνωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ ἀνάγνωση τοῦ μοναδικοῦ αὐτοῦ βιβλίου τῆς ἀνθρωπότητος. Εἰς τὰ σπίτια τὰ σημερινά κατὰ μεγάλη πλειοψηφία, ὄχι 1% καὶ λιγότερο ἀκόμη, δὲν ὑπάρχει τὴν Κυριακὴ ὁ ἐκκλησιασμός ἐκεῖνος, ποὺ λέει εἰς τὸ ὡραῖο του ποίημα ὁ Σούτσιος, ὅτι μετέβαιναν οἰκογενειακῶς στὴν ἐκκλησία καὶ ἐπέστρεφαν ὡς ἄγγελοι Κυρίου Παντοκράτορος.
Ὑπάρχει μία ὑλιστικὴ ἀντίληψη τῆς ζωῆς, ἡ ὁποία ἔχει φτάσει στὰ ἄκρα αὐτά. Ὑπάρχουν δυστυχῶς καὶ γονεῖς οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν θανασίμως αὐτὴ τὴν θρησκευτική ζωή. Καὶ δὲν εἶνε λίγα τὰ παραδείγματα τῶν γονέων ποὺ ἐπιρεαζόμενοι ἀπὸ τὰ ὑλιστικὰ κηρύγματα, μισοῦν καὶ πολεμοῦν τὰ παιδιά τους, ὅταν τὰ δοῦν νὰ ἔρχονται πλησιέστερα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπαναλαμβάνεται τὸ δράμα τῆς ἁγίας Βαρβάρας, ποὺ κινδύνευσε νὰ σκοτωθῆ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ πατέρα της.
Τέτοιοι γονεῖς ὑπάρχουν σήμερα πολλοί καὶ ὁ ἀπηνῆς αὐτὸς διωγμός ἐπενθυμίζει τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ λένε: «Καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ». Πιὸ θανάσιμοι ἐχθροὶ εἶνε οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ, ὅταν αὐτοί δὲν σκέπτονται χριστιανικά.
Μέσα σ᾿αὐτὸν τὸν κόσμο καλεῖσθε νὰ ἐργασθῆτε καὶ ὑπὸ αὐτὲς τὶς δυσμενεῖς συνθήκες, ἀγαπητές μας μαθήτριες τοῦ λυκείου. Καὶ θὰ πρέπη νὰ ἐργασθῆτε, ὁσοδήποτε καὶ λίγες καὶ νὰ εἶστε.
Καὶ ἄν ἀκόμη στὸ σπίτι ὁ πατέρας σου, οἱ μητέρα σου καὶ τὰ ἀδέλφια σου δὲν πιστεύουν, ἐσὺ νὰ πιστεύης καὶ νὰ λές πιστεύω Κύριε καὶ ὁμολογῶ τὴν πίστη μου.
Καὶ ἐὰν ἀκόμη ὑποθέσουμε στὸ σχολεῖο καὶ στὸ λύκειο ποὺ πηγαίνεις οἱ καθηγηταὶ δὲν ἐμπνέονται ἀπὸ θρησκευτικὰ συναισθήματα, ἀλλὰ πολεμοῦν καταχθονίως τὴν Ὀρθόδοξον Πίστη· Καὶ ἄν ὁλόκληρο τὰ σχολεῖο δὲν πιστεύει μία νὰ μείνης, ἐσὺ νὰ ἐξακολουθῆς νὰ πιστεύης Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον, τὸν Ἐσταυρωμένον καὶ ἀναστάντα Θεό μας.
Καὶ ἄν ἀκόμη κάνωμε ὑπόθεση, ἔρθη ἡμέρα αὐτή, ποὺ δὲν θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι θὰ ἔρθη, προτιμότερο νὰ σβήση ὁ ἥλιος, παρὰ νὰ ἔρθη τέτοια μέρα. Ἄν ὅμως ἔλθη τέτοια μέρα καὶ ἡ Ἑλλὰς γονατίσει σὲ καινὰ δαιμόνια διεθνῶν συμβολισμῶν καὶ καταστάσεων καὶ μείνεις μία στὴν μαρτυρική μας πατρίδα, μὴ γονατίσης, ἀλλὰ νὰ ἐξακολουθῆς νὰ πιστεύης εἰς τὸν Χριστό. Διότι σοῦ τὸ λέγω καὶ σοῦ τὸ τονίζω, ἐπάνω στὴ Γραφή στηριζόμενος, δὲν θὰ νικήσουν οἱ πολλοί, θὰ νικήσουν οἱ ὁλίγοι. Θὰ νικήση ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Ἐσταυρωμένος Θεός.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

῟

῟

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Εκφωνήθηκε απο τον ραδιοφωνικο Σταθμό Λαρίσης στις 13.3.1949
  Εδημοσιεύθη εις το βιβλίο «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ», σελ. 159-162, εκδοση 1950

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

  Σήμερον, ἀγαπητοὶ ἀκροαταί, σήμερον εἶνε ἡ Α΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Αὕτη ὀνομάζεται Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, κατ’ αὐτὴν δὲ λαμπρὰ πανήγυρις ἐτελεῖτο καὶ τελεῖται ἀκόμη εἰς ὡρισμένα μέρη τῆς Ὀρθοδοξίας ὅπου ἀκμάζει τὸ πῦρ τῆς νικηφόρου πίστεως. Μετὰ τὴν δοξολογίαν τῆς σημερινῆς ἡμέρας σύμπας ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς κάμνουν ἱερὰν λιτανείαν, ἐξέρχονται τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὑψώνουν τὸν Τίμιον Σταυρὸν καὶ τὰς Ἱερὰς εἰκόνας, ψάλλουν τὸ ἀπολυτίκιον: «Τὴν ἄχραντον εἰκόνα Σου προσκυνοῦμεν, Ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν Χριστὲ ὁ Θεὸς» καὶ εἰς τὸ τέλος τῆς ἱερᾶς λιτανείας μνημονεύονται τὰ ὀνόματα ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι μὲ σύνθημα Ὀρθοδοξία ἤ θάνατος ἠγωνίσθησαν ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων τῆς Ἐκκλησίας διὰ μέσου τῶν αἰώνων διὰ νὰ κρατήσουν ἀκεραίαν καὶ ἀνόθευτον τὴν πίστιν. Τούτων τῶν ἀναριθμήτων ἡρώων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν φωτεινὸν νέφος λάμπον ὡς οὐράνιον σέλας εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην, τελεῖται τὸ ἱερὸν μνημόσυνον. Τούτους ἀνευφημοῦμεν λέγοντες: «τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν, βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, αἰωνία ἡ μνήμη». Χάρις εἰς τοὺς ἀτρύτους κόπους καὶ θυσίας τῶν ἀειμνήστων αὐτῶν ἀνδρῶν ἔχομεν ἡμεῖς σήμερον τὸν ἀνεκτίμητον αὐτὸν θησαυρὸν ποὺ λέγεται ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
Δι’ αὐτὴν τὴν Ὀρθοδοξίαν καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ Ἕλληνες. Ἀλλὰ τὶ εἶνε αὐτὴ ἡ Ὀρθοδοξία ὑπὲρ τῆς ὁποίας ποταμοὺς αἱμάτων ἔχυσε τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων; ― Ἰδοὺ ἐρώτημα, ἰδοὺ θέμα ποὺ ἀξίζει νὰ ἀπασχολήσῃ πάντα Ἕλληνα, διότι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶνε τι τὸ ἀδιάφορον διὰ τὴν Ἑλλάδα, δὲν εἶνε παρονυχίς τις, ἀλλὰ ἀποτελεῖ τὸν πολύτιμον ἀδάμαντα τῆς Ἑλλάδος.

    ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ! Ποῖος ἐκκλησιαστικὸς ρήτωρ θὰ ἠδύνατο νὰ ἐκφωνήσῃ σήμερον τὸν πανηγυρικόν σου; Θὰ ἔπρεπε ν’ ἀναστηθοῦν σήμερον ἐκ τῶν τάφων ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὁ ἱερὸς Φώτιος καὶ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς διὰ νὰ σαλπίσουν μὲ τὰς διατόρους σάλπιγγάς των πρὸς ὅλον τὸ Ὀρθόδοξον ποίμνιον τό: «φύλακες γρηγορεῖτε», νὰ ἀφυπνίσουν καὶ εἰς τὰ στήθη τῶν πλέον ἀδιαφόρων σημερινῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων τὴν κοιμωμένην συνείδησιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὤ μακάρια πνεύματα! Πόσον βαθειὰ είχατε σεῖς εἰς τὰς καρδίας σας τὴν ἰδέαν τῆς Ὀρθοδοξίας!
     Ἡ δὲ ἰδέα, ἡ καρδία τῆς ὀρθοδοξίας, εὑρίσκεται εἰς ἐκεῖνο ποὺ φωνάζει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὁ διαπρύσιος κῆρυξ τοῦ χριστιανισμοῦ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἀδελφοί, στήκετε κααὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε είτε διὰ τοῦ λόγου είτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β Θεσσαλ. 2,15).
   Σύμφωνα μὲ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων ὁ χριστιανισμὸς δὲν εἶνε μία ἐφεύρεσις ἀνθρωπίνης διανοίας ἡ ὁποία δύναται νὰ τροποποῆται καὶ ν’ ἀλλοιοῦται ἀνὰ κάθε εἰκοσιτετράωρον. Δὲν εἶνε μία ἁπλῆ φιλοσοφία, ἀπὸ ἐκείνας αἱ ὁποῖαι λάμπουν εἰς τὸν οὐρανὸν τῆς φιλοσοφίας ὡς φωτεινὰ μετέωρα σκέψεως καὶ ἔπειτα σβύνουν καὶ ἐξαφανίζονται εἰς τὸ ἔρεβος. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶνε κάτι ἀπείρως περισσότερον. Εὶνε δύναμις ὑπερφυσική. Εἶνε ἀποκάλυψις ἑνὸς ὁλοκλήρου κόσμου ἀληθειῶν, εἰς τὰς ὁποίας δὲν ἠδύνατο νὰ ἀνέλθῃ μόνον του τὸ ἀνθρώπινον πνεῦμα μὲ τὰς πτέρυγας τῆς διανοήσεως. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐκθαμβος πρὸ τοῦ μεγαλείου ποὺ ἔλαμπε ἀπ’ ὅλας τὰς πλευρὰς τῆς ζωῆς τοῦ Θείου Διδασκάλου προέβη εἰς τὴν ὁμολογίαν, ὅτι Σὺ εἰ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Θεάνθρωπος εἶπε: «Μακάριος εἶ Σίμων-Ἰωνᾶ ὅτι σάρξ καὶ αἶμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς» (Μαθ. 16,17) δηλαδή: Πέτρε! Σὲ μακαρίζω διότι αὐτὸ ποὺ ὁμολογεῖς, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, δὲν εἶνε κάτι ποὺ σὲ ἐδίδαξαν οἱ ἄνθρωποι, δὲν εἶνε καρπὸς μελέτης καὶ φιλοσοφικῆς σκέψεως, ἀλλὰ ἀποκάλυψις, ἄνωθεν φωτισμός, ποὺ σὲ κάνει νὰ βλέπῃς ὅτι δὲν ἠμποροῦν νὰ ἰδοῦν ὅλοι οἱ φιλόσοφοι τοῦ κόσμου. Κράτει λοιπὸν καλὰ τὴν ὁμολογίαν σου, τὴν πίστιν σου ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.  Αὐτὴ ἡ πίστις θὰ γίνῃ ὁ βράχος ὁ ἀσάλευτος, ἐπάνω εἰς τὸν ὁποῖον θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησίαν μου, καὶ ἡ ἐκκλησία μου, ἡ ὁποία στηρίζεται ἐπὶ τῆς πίστεως αὐτῆς, θὰ μείνῃ ἀσάλευτος. Αὑτὴ ἡ ἐκκλησία θὰ πολεμηθῇ μὲ λύσσαν ἀφάνταστον, ἀλλ’ ὅλαι αἱ σκοτειναὶ δυνάμεις ποὺ θὰ ἐκβράσῃ ὁ ἅδης διὰ νὰ τὴν διαλύσουν, θὰ συντριβοῦν ὡς κύματα λυσσαλέα ἐπάνω εἰς τὸν βράχον αὐτόν. Θὰ διαλυθοῦν εἰς ἀφροὺς μίσους, θὰ κονιορτοποιηθοῦν, καὶ ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξος, ἡ ὁποία θὰ κρατῇ τὴν ὀρθὴν περὶ ἐμοῦ πίστιν, θὰ ὑψώσῃ νικηφόρως τὴν σημαίαν της εἰς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. «Πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».
Καὶ ἡ ἱστορία 20 αἰώνων, οἱ ὁποῖοι ἔκτοτε διέρρευσαν, ἐπαληθεύει τὴν μεγάλην αὐτὴν προφητείαν τοῦ Κυρίου. Πολέμιοι τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως παρουσιάσθησαν πολλοί, ἀναρίθμητοι, οἱ ὁποῖοι Read more »

Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΡΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΧΩΒΑΔΕΣ

ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ 

Πριν από χρόνια βγήκε νόμος να απαλλάσσονται τα παιδιά των χιλιαστών της ενόπλου θητείας και αυτό ισχύει μέχρι σήμερα.
Σε περίπτωση πολέμου τα παιδιά της Ελλάδος θα πάνε στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστούν την Πατρίδα και μπορεί να σκοτωθούν, ενώ οι γιαχωβάδες που δεν θα πολεμούσαν θα επιζήσουν. Ο νόμος αυτός είναι άδικος, είναι  εξωφρενικός.

    Η Εκκλησία της Ελλάδος, που είχε τότε γενναίους ιεράρχες, αντέδρασε δυναμικά γι’ αυτόν τον νόμο, που έκανε τα παιδιά των γιαχωβάδων προνομιούχα. Έστειλε 3 δυναμικούς μητροπολίτας στο υπουργείο, για να διαμαρτυρηθούν. Πρωθυπουργός τότε ήτο ο κ. Ράλλης. Ένας εκ των μητροπολιτών ήτο και ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης.
     Ο π. Αυγουστίνος πρώτος πήρε τον λόγο και είπε στον κ. Ράλλη: «Ποιός μασονικός δάκτυλος ενήργησε για να ψηφιστεί αυτός ο εξωφρενικός νόμος, που χωρίζει τα παιδιά της Ελλάδος σε δύο κατηγορίες και κάνει τα παιδιά των γιαχωβάδων προνομιούχα;»
      Και ο κ. Ράλλης απήντησε: «Πήραμε ενολή από το Ο.Η.Ε, για να προχωρήσουμε σ’ αυτό το νόμο».
Ο π. Αυγουστίνος, που ήθελα να ξαναεπαναλάβει τον φοβερό λόγο ο Πρωθυπουργός, για να τον ακούσουν καλά οι δύο άλλοι μητροπολίτες, είπε στον κ. Ράλλη: «Δεν άκουσα καλά τί είπατε, μπορείτε να το επαναλάβετε»;
Και εκείνος νομίζοντας ότι ο π. Αυγουστίνος είναι κουφός,  παρ’ ότι ο Γέροντας είχε πάντοτε οξυτάτη ακουή, φωνάζοντας δυνατά, είπε· «Μας υποχρέωσε η ΕΟΚ για να βγάλουμε τον νόμο αυτό». Και βγάζει από το συρτάρι του το συγκεκριμένο έγγραφο και τους το δείχνει. Τότε ο αγωνιστής ιεράρχης σηκώνεται όρθιος και λέει στους μητροπολίτας: Πάμε να φύγουμε, αφού δεν κυβερνούν οι Έλληνες υπουργοί την Ελλάδα. Και πήρε τους μητροπολίτας και έφυγε.
   Ο γέροντας Μητροπολίτης π. Αυγουστίνος ανέφερε αυτό το περιστατικό, σε μια σύναξη, για να μας δείξει οτι βρισκόμαστε υπό ξένη κατοχή στην Ελλάδα. Εκλέγουμε, έλεγε, υπουργους πρωθυπουργούς, προέδρους δημοκρατίας, αλλά αυτοί δεν υπηρετούν τον λαό, που τους εκλέγει, αλλά τις ξένες σκοτεινές δυνάμεις, που μισούν την  ΕΛΛΑΔΑ!!! Πόσο δίκαιο είχε, το καταλαβαίνουμε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Ο αγωνιστής Ορθόδοξος Έλληνας ιεράρχης είχε πολύ ψηλά το Δημοκρατικό πολίτευμα. Έναν κυβερνήτη παραδέχονταν, τον Καποδίστρια. Έλεγε για τους σημερινούς πολιτικούς: «Λόγω της μεγάλης μου ηλικίας, έζησα κάτω από όλα τα καθεστώτα, δικτατορικά, δημοκρατικά, βασιλικά και διαπίστωσα ότι όλοι οι πολιτικοί μας είναι ίδιοι, μόνο γραβάτα αλλάζουν. Αλλοι φορούν γαλάζια γραβάτα, άλλη πράσινη, άλλη κόκκινη και άλλη μαύρη».

ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

για να ἀποκτήσουμε προσωπική εμπειρία τῆς γλυκύτητος ποὺ ἔχει ἡ χριστιανικὴ ζωή

Tου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ἀκούσατε τὰ ὡραῖα χριστιανικὰ μαθήματα, ποὺ εἶνε, ἡ ἀνώτερη καὶ ἡ ὑψηλότερη γνῶσι. Αὐτὸ δὲν τὸ λέμε μόνο ἐμεῖς οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἱεροκήρυκες καὶ οἱ θεολόγοι, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἐκλεκτὰ πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, ἐπιστήμονες διαφόρων ἐπιστημῶν. Ἡ γνῶσι τοῦ Χριστοῦ, εἶνε ἡ ἀνώτερη καὶ σπουδαιότερη γνῶσι. Καλὰ εἶνε τὰ μαθηματικά· ἀλλὰ τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ μαθηματικά, τὰ φυσικά, τὶς γλῶσσες, ἂν ἀγνοῇς τὸ Χριστό; Τί νὰ τὰ κάνῃς, ἂν σκεφτῇς, ὅτι μιὰ μέρα ὅλες αὐτὲς οἱ γνώσεις δὲν θὰ ἔχουν πέρασι; Μόνο ἡ γνωριμία μὲ τὸ Χριστὸ μένει εἰς τὸν αἰῶνα.
Ἀλλ᾿, ἆραγε, ἡ ἁπλῆ γνῶσι τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἁπλῆ γνῶσι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ;
Ἀπαντῶ. Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει, ὅτι ἡ γνῶσι γενικῶς εἶνε ἀναγκαία. Ὁ ἀρχαῖος φιλόσοφος Σωκράτης ἔλεγε ἕνα σπουδαῖο λόγο· «Οὐδεὶς ἑκὼν κακός». Πίστευε, δηλαδή, ὅτι ὅλα τὰ κακὰ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἄγνοια, καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἂν διαφωτισθῇ καταλλήλως, θὰ παύσῃ νὰ κάνῃ τὸ κακό. Τὸν καιρὸ δὲ ποὺ οἱ ἄλλοι φιλόσοφοι ἀσχολοῦνταν μὲ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου, μὲ τὰ ἄστρα, τὴ θάλασσα, τὰ βουνά, τὸν ἀέρα, ὁ Σωκράτης ἔστρεψε τὴν προσοχή του στὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶνε τὸ στολίδι τοῦ κόσμου, καὶ δίδαξε τί εἶνε εὐσέβεια, τί ἀσέβεια, τί ἀλήθεια, τί ψέμα, τί δικαιοσύνη, τί ἀδικία, τί σωφροσύνη, τί ἀκολασία.
Αὐτὰ πίστευε καὶ δίδασκε ὁ Σωκράτης, ποὺ ἔζησε πρὶν ἀπ᾿ τὸ Χριστὸ καὶ δὲν γνώριζε τὴν πραγματικὴ αἰτία τῆς ἀνθρωπίνης ἀθλιότητος, ποὺ εἶνε ἡ προπατορικὴ ἁμαρτία. Πίστευε, ὅπως εἴπαμε, ὅτι ἡ κακοδαιμονία τοῦ ἀνθρώπου ὀφείλεται στὴν ἄγνοια. Εἶχε δίκιο; Ὄχι ἀπόλυτο. Γιατί; Διότι οἱ ἴδιοι οἱ φιλόσοφοι, ποὺ δὲν εἶχαν ἄγνοια ἀλλὰ εἶχαν γνῶσι, διέπραξαν τὶς μεγαλύτερες ἀδικίες καὶ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα. Καὶ τώρα στὶς μέρες μας ποιοί εἶνε αὐτοὶ ποὺ ξέρουν τὰ περισσότερα πράγματα γιὰ τὴ θρησκεία; Ἀσφαλῶς ἐμεῖς οἱ κληρικοί, οἱ θεολόγοι, οἱ καθηγηταὶ στὰ μικρὰ καὶ στὰ μεγάλα σχολεῖα. Ὅλοι αὐτοὶ γνωρίζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἐξηγοῦν, τὸ κηρύττουν εὐγλώττως, ἀλλά… ἔχουν, συνήθως, μόνο γνῶσι. Δὲν φτάνει, ὅμως, μόνο ἡ γνῶσι· ἡ γνῶσι πρέπει νὰ γίνῃ ἐπίγνωσι. Ἐπίγνωσι δὲ θὰ πῇ ἐφαρμογή.
Κ᾿ ἐρωτῶ· Εἶνε εὔκολη ἡ ἐφαρμογή; Ναί, εἶνε εὔκολη ἡ ἐφαρμογή, ὅταν ὑπάρχῃ θέλησι. Δυστυχῶς, ὅμως, δὲν ὑπάρχει θέλησι. Ἡ θέλησι τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶνε ἰσχυρή· εἶνε ἐξασθενημένη, παράλυτη, καὶ δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος εὔκολα νὰ ἐφαρμόζῃ τὶς ἠθικὲς ἐντολές. Ἡ θέλησι τοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μὲ τὰ παραλυμένα νεῦρα τοῦ παραλύτου. Ἂν πῇς στὸν παράλυτο νὰ κάνῃ γυμναστική, θὰ κάνῃ; Ἂν τοῦ δώσῃς παραγγέλματα «Ἐμπρὸς μάρς» ἢ «Ἐμπρὸς τροχάδην μάρς» ἢ «Βῆμα σημειωτὸν μάρς», θ᾿ ἀνταποκριθῇ; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἀλλὰ θὰ σοῦ πῇ· «Ἄφησέ με, ἄνθρωπέ μου, μὴ μὲ ἐμπαίζῃς· δός μου πρῶτα νεῦρα, κάνε με καλά, καὶ ὕστερα νὰ μοῦ ἀπευθύνῃς τὰ ὡραῖα παραγγέλματα τῆς γυμναστικῆς…». Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ οἱ ὡραῖες ἐντολὲς τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς παραμένουν ἀνεκτέλεστες, ἂν ἡ θέλησί μας εἶνε ἐξασθενημένη, παράλυτη. Θὰ ἐκτελεστοῦν, μόνο ὅταν ἡ θέλησι τοῦ ἀνθρώπου ἐνισχυθῇ ἀπὸ τὴν οὐράνια καὶ ὑπερφυσικὴ δύναμι, δηλαδὴ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε· «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. 15,5). Ἂν μπορούσαμε οἱ ἄνθρωποι μόνοι μας νὰ ἐκτελέσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν χρειαζόταν νὰ ᾿ρθῇ ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο· θὰ ἔφτανε ἡ γνῶσι γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσῃ στὴν ἐφαρμογή, στὴν ἀρετή, στὴ σωτηρία. Ἀλλ᾿ ὅπως μαρτυρεῖ ἱστορία αἰώνων, δὲν φτάνει ἡ γνῶσι· χρειάζεται μιὰ μεγάλη δύναμι, καὶ ἡ δύναμι αὐτὴ εἶνε ἡ θεία βοήθεια, ἡ θεία χάρις.
Θὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ἀκόμη. Ξέρετε ποιός εἶνε ὁ καλύτερος θεολόγος; Ἂς μὴ σᾶς φανῇ παράξενο· ὁ καλύτερος θεολόγος εἶνε ὁ διάβολος! Ὁ διάβολος; θὰ πῆτε. Μὰ πῶς;
Ἁπλούστατα· διότι γνωρίζει καλύτερα ἀπ᾿ ὅλους τὴν ἁγία Γραφή. Καὶ αὐτὸ φαίνεται καλὰ στὴν περίπτωσι ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία προσπάθησε στὴν ἔρημο νὰ πλανήσῃ τὸ Χριστὸ μὲ ρητὰ τῆς ἁγίας Γραφῆς. Μαρτυρεῖ ἀκόμη ἡ ἁγία Γραφή, ὅτι «Καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι» (Ἰακ. 2,19). Καὶ ὅμως· ἐνῷ ὁ διάβολος ἔχει τὴν καλύτερη γνῶσι τῆς ἁγίας Γραφῆς, καὶ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ἔχῃ καὶ τὴν καλύτερη ἐφαρμογή, ἐν τούτοις ἔχει τὴ χειρότερη, ἢ μᾶλλον τὴν ἀντίστροφη ἐφαρμογή!
Δὲν ἀρκεῖ, λοιπόν, ἡ γνῶσι· χρειάζεται καὶ μιὰ ἄλλη ὡραία λέξι, ἢ μᾶλλον μιὰ ὡραία ἔννοια, ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ψυχολόγοι. Χρειάζεται ἡ γνῶσι νὰ γίνη βίωμα, ἐφαρμογή, πρᾶξι. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, ποὺ γνώρισες, νὰ τὴ ζήσῃς ἐσὺ προσωπικῶς. Ἡ θεωρία νὰ γίνῃ πείραμα, ὅπως στὴν ἐπιστήμη τῆς φυσικῆς καὶ τῆς χημείας. Ἡ διδασκαλία νὰ γίνῃ ζωή.

* * *

Τρεῖς πειρασμοί

Ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ σᾶς εἶπα, παιδιά μου, ἔρχεται ὁ πειρασμός. Ἕνας πειρασμὸς ἰσχυρότερος ἀπὸ ᾿κεῖνον ποὺ εἴχατε πρὶν ἔλθετε στὴν κατασκήνωσι. Ἐκεῖνος σᾶς ἔλεγε· Τί νὰ κάνετε στὴν κατασκήνωσι; μὲ τὰ παπαδίστικα θὰ ἀσχολῆστε;…. Ἀλλὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ νικήσατε τὸν πρῶτο ἐκεῖνο πειρασμό. Τώρα δέ, ὕστερα ἀπὸ τὴν κατασκηνωτικὴ ζωή, ἔρχεται ὁ δεύτερος καὶ σφοδρότερος πειρασμὸς καὶ σᾶς ψιθυρίζει· Ὡραῖα εἶνε αὐτὰ ποὺ ἀκούσατε ἐδῶ στὴν κατασκήνωσι, ἀλλὰ ποιός τὰ ἐφαρμόζει; Ἆραγε νὰ εἶνε ἀληθινά; Μήπως κάποτε ἦταν ἀληθινά, καὶ τώρα δὲν ἔχουν καμμιὰ θέσι στὸ σύγχρονο κόσμο; Μήπως εἶνε μόνο γιὰ τὶς γιαγιάδες;.
Σοῦ ἔρχεται ὁ πειρασμὸς αὐτός, παιδί μου. Τὸ ξέρω. Θέλεις νὰ τὸν νικήσῃς; Προσπάθησε τότε νὰ ἐφαρμόσῃς αὐτὰ ποὺ ἄκουσες. Παίρνεις τὸ φάρμακο; θὰ γίνῃς καλά. Δὲν παίρνεις τὸ φάρμακο; θὰ παραμείνῃς ἀσθενής. Φάρμακο τῆς ψυχῆς, φάρμακο πνευματικό, εἶνε ἡ ἐφαρμογὴ τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ. Τὰ ἐφαρμόζεις; θὰ νικήσῃς τὸν πειρασμὸ τῆς ἁμαρτίας, θὰ νικήσῃς τὸ διάβολο, τὸν πατέρα τοῦ κακοῦ. Δὲν τὰ ἐφαρμόζεις; α, τότε μὴν περιμένεις νὰ νικήσῃς τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ διάβολο.
Ἂς ἀναφέρω καὶ ἕνα ἀκόμη παράδειγμα. Τὸ μέλι ποὺ κάνει ἡ μέλισσα εἶνε γλυκύτατο, θρεπτικό, θεραπευτικό, ὑγιεινό. Ἂν ἀρκῆσαι νὰ ξέρῃς μόνο τὶς ἰδιότητες τοῦ μέλιτος, ἀλλὰ δὲν τὸ δοκιμάζῃς, δὲν πρόκειται ν᾿ ἀπολαύσῃς τὰ εὐεργετήματά του. Ἂν ὅμως δοκιμάσῃς, τότε δὲν χρειάζεσαι τὰ ἐγκώμια τοῦ μέλιτος. Τὰ γνωρίζεις μόνη σου κι ἀπολαμβάνεις τὶς ἔξοχες ἰδιότητές του. Μέλι εἶνε ἡ χριστιανικὴ ζωή. Τὴν ἐφαρμόζεις; αἰσθάνεσαι τὴν οὐράνια γλυκύτητά της. Δὲν τὴν ἐφαρμόζεις; δὲν σὲ ὠφελεῖ ἡ θεωρητικὴ γνῶσι τῶν πνευματικῶν καὶ θείων εὐεργετημάτων της· ἐξακολουθεῖς νὰ ζῇς στὴν πίκρα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς.
Εἶνε πιθανὸ ὅμως, κοντὰ στοὺς δύο αὐτοὺς πειρασμούς, νὰ ἔρθῃ καὶ ἕνας τρίτος. Ποιός; Νά· ἔρχεται ὁ πονηρὸς καὶ σοῦ λέει· Ἀφοῦ ὁ θεολόγος, ὁ παπᾶς, ὁ κατηχητής, ἡ κατηχήτρια δὲν τὰ ἐφαρμόζει, ἐσὺ θὰ τὰ ἐφαρμόσῃς;…
Μὴν ἐπιτρέπετε, ἀγαπητά μου κορίτσια, μὴν ἐπιτρέπετε στὸν πειρασμὸ αὐτὸν νὰ σᾶς πειράξῃ. Διῶξτε τον ἀμέσως μακριά σας. Μὴν ἐπηρεάζεστε ἀπὸ τὸ τί κάνουν ἐκεῖνοι. Ἐκεῖνοι ἔχουν τὴν εὐθύνη τους ἀπέναντι στὸ Θεό. Καὶ εἶνε μεγάλη ἡ εὐθύνη τους, διότι ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Κριτὴς εἶπε· «Ὁ γνοὺς (τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ)… καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας… δαρήσεται πολλάς» (Λουκ. 12, 47). Καὶ εἶνε «δίκαιος Κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησε» (Ψαλμ. 10, 7). Ἀφῆστε τους, λοιπόν, νὰ τοὺς κρίνῃ ὁ Θεός. Ἐσεῖς μείνετε σταθερὲς καὶ ἀκλόνητες στὸ λόγο τῆς πίστεως καὶ προσπαθῆστε ν᾿ ἀποκτήσετε πεῖρα προσωπικὴ τῆς γλυκύτητος ποὺ ἔχει ἡ χριστιανικὴ ζωή.
Ἄν, ἀγαπητά μου κορίτσια, μὲ ἀκούσετε καὶ τὸ κάνετε αὐτό, σᾶς βεβαιώνω ἐγώ, ὁ γέρων ἐπίσκοπος ποὺ δουλεύω μισὸν αἰῶνα στὴν Ἐκκλησία, ὅτι θὰ φτάσετε στὰ βαθειὰ γεράματα καὶ θὰ ἔχετε χαρὰ μέσα στὴν ψυχή σας. Θὰ καταλάβετε τί μεγάλα πράγματα εἶνε ἡ πίστι, ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ εὐσέβεια, ἡ ἀρετή, ἡ ἁγνότης, ἡ μητρότης, ἡ ἀγάπη, ἡ στοργή, καὶ τόσα ἄλλα πνευματικὰ γλυκύσματα ποὺ ἔχει ἡ πίστι μας. Θὰ τὰ καταλάβετε ὅλα αὐτὰ ὄχι γιατὶ σᾶς τὰ διδάξαμε ἐμεῖς, ἀλλὰ διότι τὰ ζήσατε ἐσεῖς οἱ ίδιες, καὶ θὰ λέτε κ᾿ ἐσεῖς· «Οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οίδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός» (Ἰωάν. 4,42).

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στις μαθήτριες του Γυμνασίου το 1988, στις Εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις της Πρώτης της Ι.Μ. Φλωρίνης

Β΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
Παρασκευὴ 14 Μαρτίου 2014 βράδυ

Η ΑΥΓΗ ΚΑΙ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΗΜΕΡΑ

«Χαῖρε, αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας» (Ἀκάθ. ὕμν. Ι 1β΄)

   Αὐγή! Ποιός, ἀγαπητοί μου, δὲν σηκώθηκε κάποιο ἀνοιξιάτικο πρωινὸ γιὰ ν᾽ ἀπολαύ­σῃ τὸ μαγικὸ θέαμα τῆς αὐγῆς; Τὰ ἄστρα ἐξαφα­νίζονται, ἡ νύχτα ὑποχωρεῖ. Ὁ ἥλιος ὁ βασιλιᾶς τῆς ἡμέρας ἑτοιμάζεται νὰ παρουσιασθῇ, ὁ ὁρίζοντας ῥοδίζει. Τὰ πουλιὰ ξυπνοῦν, τραγούδια ἀκούγονται στὰ δάση, τ᾽ ἀηδόνια ψάλλουν σὰν οἱ καλύτεροι ψάλτες τὸ πρωινό τους τραγούδι. «Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύ­ρι­ον»! (Ψαλμ. 150,6). Τὰ ἄνθη εὐωδιάζουν, ἡ ἀτμόσφαι­­ρα ἀρωματίζεται. Ἡ φύσι πανηγυρίζει· ὑποδέχεται τὴν αὐγή, τὴν «ῥοδοδάκτυλον ἠώ».

Αὐγή, χάραμα, χαρὰ Θεοῦ! Λαμπρὸ θέαμα γιὰ ποιητὰς καὶ ζωγράφους.
Ὡραία λοιπὸν εἶνε ἡ αὐγή; Ἀλλ᾿ ἀκόμη ὡ­ραιότερη, ἀπείρως ὡ­ραιότερη εἶνε μία ἄλλη «αὐγή»· εἶνε ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος! Ἔτσι τὴν ὀνομάζει ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος (Ι 1β΄, ὁ ὁποῖος ἂς σημειωθῇ ὅτι ὠνομάστηκε Ἀκάθιστος, δι­ότι οἱ ὀρθόδοξοι τὸν εἶπαν κάποτε καὶ πρέπει πάντοτε νὰ παρακολουθοῦν τὴν κατανυκτικὴ αὐτὴ ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας ὄρθιοι).
«Αὐγὴ» ἡ Θεοτόκος! Γιατί αὐγή; Γιὰ νὰ μάθετε τὸ γιατί, ρωτῆστε τὴν Ἱστορία. Τί ἦταν ὁ κόσμος, πῶς ζοῦσε ἡ ἀνθρωπότης πρὸ Χριστοῦ; Σκοτάδι ἐκάλυπτε τὴ γῆ, σκοτάδι βαθύ, ἐκτεταμένο. Σκοτάδι τριπλό· θρησκευτικό, ἠ­θικό, κοινωνικό. Ἄγνοια τοῦ ἀληθινοῦ Θε­οῦ, λατρεία τῶν παθῶν, θεοποίησις τῆς κτίσεως, κοινωνικὴ διαφθορὰ ἀπερίγραπτη. Νύχτα βαθειά, ἀσέληνη! Ὁ κόσμος ἀγωνιοῦσε. Προσδοκοῦσε νὰ δῇ φῶς, φῶς δυνατό, ἄστρο φωτεινό, ἕναν ἥλιο ποὺ θὰ διέλυε τὰ σκοτάδια τῆς ἀνθρωπότητος. Καὶ τὸ φῶς αὐτό, κατὰ τὶς προφητεῖες ὅλων τῶν ἐθνῶν, τὸ περίμεναν νὰ προέλθῃ ἀπὸ τὴν Ἀνατολή. Ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὁ πέμπτος αὐτὸς εὐαγγελιστὴς τῆς πίστεώς μας, 800 χρόνια πρὸ τῆς ἐμφανί­σεως τοῦ φωτὸς εἶπε τὴν περίφημη προφητεία του· «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις (καλέσουσι) τὸ ὄ­νομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευ­όμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ἠσ. 7,14· 8,8 = Ματθ. 1,23).
Ὅλοι περίμεναν τὴν Παρθένο, τὴν κόρη τὴν ἁ­γνή, ἐκείνην ποὺ θὰ ἄξιζε νὰ κυοφορήσῃ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Υἱός της, σύμφωνα μὲ τὴν πρώτη προφητεία ποὺ δόθηκε στὸ ἀνθρώπινον γένος, θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ δρά­κοντος (βλ. Γέν. 3,15). Τί ὑψίστη τιμὴ γιὰ τὴν Παρθένο! Μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς γεννήσεως τῆς Παρ­θένου, χιλιάδες – ἑκατομμύρια κόρες εἶχον ἐμ­φανισθῆ στὸν πλανήτη. Ἀπὸ αὐτὲς ἄλλες μὲν φημίζονταν γιὰ τὰ κάλλη τους, ἄλλες γιὰ τὴ σο­φία τους, ἄλλες γιὰ τὴν εὐγενῆ καταγωγή τους· ἀλλὰ καμμία ἀπὸ αὐτὲς δὲν εἶχε τὰ ὑ­πέροχα ἐκεῖνα ψυχικὰ προσόντα ποὺ ἐπὶ αἰ­ῶνες ἀναζητοῦσε ἡ ἁγία Τριὰς γιὰ νὰ τὴν ἀ­να­­δείξῃ μητέρα, μοναδικὴ μητέρα τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία θὰ γεννοῦσε τὸ νέο Ἀδάμ, τὸν «Υἱ­ὸν (τοῦ) ἀνθρώ­που» (Δαν. 7,13· 10,16. Ματθ. 8,20· 9,6· 11,19. Λουκ. 9,58 κ.ἀ.) ἀλλὰ καὶ «Υἱὸν τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. 16,16· 27,54. Λουκ. 1,35. Ἰω. 1,50 κ.ἀ.), τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦν. Τί μυστήριο! Ζαλίζεται ὁ νοῦς.
Ἐπὶ τέλους ἡ Read more »

Κυριακὴ Α΄ Νηστειῶν
Σάββατο 8 Μαρτίου 2014 ἑσπέρας

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ (Α΄)

(ἱερὰ παράδοσις & θεία εὐχαριστία)

Σήμερα ἑορτή, ἀγαπητοί μου· εἶνε μία ἀπὸ τὶς λαμπρότερες ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τί εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία; Θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς δώσω μιὰ εἰκόνα της.

* * *

   1. ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ. Ἂν ὑπάρχῃ μιὰ λέξι ποὺ χαρακτηρίζει τὴν Ἐκκλησία μας, εἶνε ἡ λέξι παράδοσις. Ὀρθοδοξία ἴσον παράδοσις.
Τί θὰ πῇ παράδοσις; Ὑποθέστε, ὅτι ἕνας ἔ­χει ἕνα θησαυρό, ἀπὸ 100 πολύτιμα πε­­τράδια, καὶ τὰ ἐμπιστεύεται σὲ καθένα ἀ­πὸ μᾶς καὶ μᾶς λέει· Πάρτε αὐτὰ τὰ πετράδια καὶ νὰ προσέξτε νὰ τὰ φυλάξετε· θὰ ἔρ­θω πάλι νὰ τὰ παραλάβω· δὲν πρέπει νὰ λεί­πῃ οὔ­τε ἕνα· ἑκατὸ σᾶς ἔδωσα, ἑκατὸ θὰ μοῦ πα­ραδώσετε. Προσέ­­ξτε ἀκό­μη νὰ μὴ ἀντικαταστήσετε ἕνα πραγμα­τικὸ πε­τρά­δι μὲ κάποιο ψεύτικο… Παραβολι­κὸς ὁ λό­γος· θησαυρὸς ἀνεκτίμητος εἶνε ἡ Ὀρθο­δοξία. Πετράδια ποὺ ἀστράφτουν εἶ­νε ἡ διδα­σκαλία της. Καὶ φύλακας, στὸν ὁ­ποῖον ὁ Κύρι­ος ἔχει ἐμπιστευθῆ αὐτὸ τὸ θησαυρό, εἴμαστε ὅλη ἡ Ἐκκλησία, κλῆρος καὶ λαός, καὶ μάλιστα ὁ λαός· αὐτὸς εἶ­νε ὁ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας. Πρέπει νὰ προσέ­ξουμε τὸ θησαυρό μας. Γι᾿ αὐ­τὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος φωνάζει· «Στήκετε, καὶ κρατεῖ­τε τὰς παραδόσεις τὰς ὁποίας ἐδιδάχθη­τε εἴ­τε διὰ λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄ Θεσ. 2,15).
Νὰ φοβούμεθα κρατώντας τὸν πολύτιμο θησαυρό. Ὅπως ἕνα παιδάκι ποὺ ἡ μητέ­ρα τοῦ δίνει ἕνα χρυσὸ νόμισμα κι αὐτὸ τὸ κάνει κομ­πόδεμα, καὶ προσέχει μὴν τὸ χάσῃ, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς αὐτὸ ποὺ μᾶς παρέδωσαν γενεὲς γενεῶν νὰ τὸ κρατήσου­με πολὺ προσεκτικά. Νὰ ἀγρυπνοῦ­με, μήπως μία γενεὰ παραδώσῃ στὴν ἄλλη κάτι λιγώτερο ἀπ᾿ ὅ,τι παρέλαβε. Ἂν ἡ δική μας γενεὰ ἀ­πὸ τὰ 100 πετράδια παραδώσῃ στὴν ἄλ­λη 99, ἡ ἄλλη γενεὰ θὰ παραδώσῃ στὴν ἑπομένη 98, ἡ ἄλλη γενεὰ θὰ παραδώσῃ 97 κ.ο.κ.. Ξέρετε ποῦ θὰ φθάσουμε ἔτσι; Ἀφαιρώντας ἕνα – ἕ­να τὰ πετράδια ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ στέμμα τῆς Ὀρ­θοδοξίας, θὰ φθάσουμε σὲ μία γενεὰ μακρι­­νὴ στὴν ὁ­ποία θὰ λεγώμαστε ὀρθόδοξοι ἀλλὰ δὲν θὰ εἴ­μαστε πλέον ὀρθόδοξοι. Νά ἔχουμε ἐπίσης φόβο μήπως κάποια γενεὰ παραδώσῃ στὴν ἄλλη κάτι διαφορετικὸ ἀπ᾽ ὅ,τι παρέλαβε, μήπως γίνῃ νοθεία τοῦ ἀληθινοῦ πνεύμα­τος τοῦ εὐαγγελίου τῆς Ἐκκλησίας μας.
Οἱ ὀρθόδοξοι πιστεύουμε σὲ ὅ,τι παρέλαβαν καὶ δίδαξαν οἱ ἅγιοι πατέρες· ἡ Ἐκκλησία μας εἶνε Ἐκκλησία τῶν πατέρων. Πιστεύουμε σ᾽ αὐτὰ ποὺ οἱ πατέρες παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς ἀ­ποστόλους, σ᾿ αὐτὰ ποὺ οἱ ἀπόστολοι παρέλα­βαν ἀπὸ τὸ Χριστό, σ᾽ αὐτὰ ποὺ ὁ Χριστὸς παρέ­λαβε ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα. Ἀ­πὸ ᾽κεῖ ἀρ­χίζει ἡ παράδοσις, ἐκεῖ εἶνε ὁ πρῶ­τος κρίκος. Ὅπως ὁ πολυέλεος –ποὺ ἔχει συμβολισμό– κρέ­μεται ἀ­πὸ μιὰ ἁλυσί­δα, τῆς ὁποί­ας ὁ πρῶτος κρί­κος εἶνε πιασμένος ἐπάνω στὸν τροῦλλο, ἔτσι καὶ ἡ παράδοσις εἶνε μία σειρὰ κρίκων, χρυσῆ ἁ­λυσίδα μὲ πολλοὺς κρίκους. Ὁ πρῶτος κρίκος εἶνε ἡ ἁγία Τριάς, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ κατόπιν κατεβαίνουμε· ἀκολουθοῦν οἱ ἀπόστο­λοι, μετὰ οἱ πατέρες, καὶ προχωρώντας φθάνουμε ἕως ἐ­μᾶς, μέχρι τὴ γενεά μας. Χρειάζεται μεγάλη προσοχὴ νὰ μὴν ἀδυνατίση καὶ νὰ μὴ σπάσῃ κανένας κρίκος, νὰ μὴ γίνῃ ἀλ­λοίωσις τῆς διδασκαλίας ποὺ παραλάβαμε.
Ἡ Ὀρθοδοξία εἴπαμε εἶνε θησαυρός, εἶ­νε χρυσός. Καὶ ἔτσι, σὰν χρυσὸ νόμισμα, κυκλοφορεῖ στὸν κόσμο διὰ μέσου τῶν γενεῶν. Ἀλ­λὰ στὴν ἀγο­ρὰ κοντὰ στὰ γνήσια χρυσᾶ νομίσματα κυκλο­φοροῦν καὶ κίβδηλα, κάλπικα. Ἢ μπορεῖ κάποιοι ἀπατεῶνες μὲ μιὰ λίμα νὰ φθεί­ρουν ἕνα χρυσὸ νόμισμα ἀφαιρώντας κάτι ἐ­λάχιστο ἀ­πὸ τὴν ἀξία του. Γι᾽ αὐτὸ βρέθηκε μη­χά­νημα, μέσα στὸ ὁποῖο ῥίχνουν ὅλα τὰ νομίσμα­τα, κι αὐτὸ κάνει ἔλεγχο· κρατάει ὅσες λίρες εἶνε γνήσιες, καὶ ὅσες ἔχουν καὶ τὴν ἐλάχι­στη φθορὰ τὶς πετάει ἔξω. Ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθο­δο­ξία· δοκιμάζει ποιά διδασκαλία ξεφεύγει ἀπὸ τὴν παράδοσι καὶ τὴν ἀπορρίπτει καὶ ποιά εἶνε σύμφωνη καὶ τὴν κρατάει, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Παύ­λου «Στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις…».

2. ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἀγαπητοί μου, θεωρεῖ τὸν λόγο – τὸ κήρυγμα οὐσιῶ­δες στὴ ζωή της· γι᾿ αὐτὸ ἐ­πά­νω στὴν ἁγία τρά­πεζα ὑπάρχει τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ κέντρο ὅμως τοῦ βάρους πέφτει στὴ μυσταγωγία. Εἶνε μυσταγωγικὸς ὁ χαρακτήρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ποὺ μεταδίδει τὸ αἷμα σὲ ὅλο τὸ σῶμα, εἶνε τὸ ἁγιώτατο καὶ ὑπερφυέστατο μυστήριο, ὁ μυστικὸς δεῖπνος· τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ «Λάβετε, φάγετε…» – «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες…» (Ματθ. 26,26-27. Μᾶρκ. 14,22-23), τὸ ποτήριον τῆς καινῆς διαθήκης (Λουκ. 22,20. Α΄ Κορ. 11,25).
Ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς προτεστάντες, ποὺ Read more »

ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΑ;

 «…Mπορεῖ νὰ μαζευτοῦν καὶ χίλιοι ἀκόμη δεσποτάδες καὶ νὰ βγάλουν μία ἀ­πόφασι. Νομίζετε ὅτι ἀρκεῖ αὐτὸ γιὰ νὰ εἶνε αὐτὴ μία ἁγία Σύνοδος; Γιὰ νὰ ὀνομασθῇ μία σύνοδος οἰκουμενικὴ ἢ τοπική, ἐκτὸς τοῦ ὅτι αὐτοὶ πρέπει προηγουμένως νὰ νηστέ­ψουν καὶ νὰ παρακα­λέ­σουν τὸ Θεὸ νὰ ἔλθῃ ἐπ᾽ αὐ­τοὺς Πνεῦμα ἅγιο, χρειάζεται καὶ κάτι ἄλλο. Μπορεῖ νὰ γίνῃ καὶ σήμερα μιὰ τοπικὴ σύνοδος, νὰ μαζευτοῦν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι· ἀλλὰ γιὰ νὰ εἶνε ἡ συνέλευσίς τους ἁγία Σύν­οδος καὶ ὄχι σύνοδος παρανομούντων, πρέπει, μόλις βγῇ καὶ ἀκουστῇ ἡ ἀπόφασις, ν᾽ ἀναπαύσῃ τὸ λαό. Τί ὅρους ἔχει θέσει ἡ Ἐκκλησία μας! Ἔβγαλε λόγου χάριν ἡ σύνοδος μιὰ ἀπόφασι; πρέπει ὅλο τὸ πλήρωμα, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ ποῦν «Μάλιστα, ἐδῶ εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ», νὰ ἐπι­δοκιμάσουν δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ ἀποφάσισε ἡ σύνοδος. Ἐὰν ὁ εὐσεβὴς λαὸς διαφωνήσῃ –δὲ μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ αἱρετικοὶ ποὺ διαφωνοῦν, ἐννοοῦμε τοὺς πιστούς, τοὺς μοναχούς, αὐ­τοὺς ποὺ πονοῦν τὴν Ἐκκλησία–, ἐὰν αὐτὸς ὁ λαὸς διαφωνήσῃ, τότε ξέρετε τί θὰ γίνῃ; Ἡ σύνοδος δὲν θὰ εἶνε ἁγία, ἀλλὰ θὰ ὀνο­μασθῇ λῃστρική. Καὶ ἔχουμε τέτοιες συνόδους στὴν ἐκκλησιαστι­κὴ ἱστορία. Ὥστε κριτή­ριο πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ λαός, αὐτὸς εἶνε ὁ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας…».

(Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιωτου)

Σχόλια από το ιστολογιου katanixis.blogspot.gr

Για τo κοινό Μήνυμα των Ορθοδόξων Προκαθημένων

1. ΣΔΝ 10 Μαρτίου 2014 – 5:05 μ.μ.

   Λένε ορθοδοξία και εννοούν κάτι άλλο απο αυτό που εννοούμε εμείς, για μας είναι οι άγιοι πατέρες, η ιερή μας παράδοση και τα χάλια μας που τα καταθέτουμε στο εξομολογητήριο και χαριτωνόμαστε και κοινωνάμε και παίρνουμε ζωή. Γι΄αυτούς είναι καριέρα, δημόσιες σχέσεις, γνώσεις εγκεφαλικές, αυτάρκεια και διπλωματία. Λένε ορθοδοξία και θαρρείς πως μιλάνε για έναν οργανισμό ή έναν φορέα που ασκεί πολιτική. Η εκκλησία μας ιδρύθηκε απο τον Χριστό και στερεώθηκε μέσα στο αίμα των μαρτύρων και δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, αυτοί συσχηματίζονται συνεχώς με αυτόν τον κόσμο τον μάταιο και τον ψεύτη. Απομακρύνουν τον Θεό απο τον άνθρωπο, τον κάνουν να φαντάζει απομακρο και απρόσιτο, ενω ο Χριστός (Αγία Ορθοδοξία) κατεβάζει τον ουρανό στη γη.

2. Ανώνυμος11 Μαρτίου 2014 – 12:38 π.μ.

    Τη μεγαλύτερη απειλή για την Ορθοδοξία, διαχρονικά, αποτελεί η αλλοίωση και απάμβλυνση του Ορθοδόξου αισθητηρίου των Ορθοδόξων χριστιανών, κυρίως και πρωτευόντως σε επίπεδο ποιμένων και ακολούθως και δευτερευόντως σε επίπεδο ποιμνίου, απ την εισήλαση, στον ιερό της περίβολο, του, δαιμονικής εμπνεύσεως και προελεύσεως πνεύματος, του οικουμενιστικού συγκρητισμού.
Κλασσική περίπτωση επιβεβαιώσεως, της προαναφερθείσης διαπιστώσεως, συνιστά το κοινό ανακοινωθέν των προκαθημένων, ένα, κατά τη γνώμη μου και κατά τη γενική του θεώρηση, άνευρο κείμενο που εκδόθηκε και κυκλοφορήθηκε την πανίερη ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ημέρα κατά την Οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας κατά των αιρέσεων, ήγουν κατά των δαιμονικών πλανών, πρωτεύουσα θέση, μεταξύ των οποίων, κατέχουν ο επάρατος οικουμενισμός, ο παπισμός και ο προτεσταντισμός με τις πολυάριθμες αποφυάδες και παραφυάδες του.
Το συγκεκριμένο ανακοινωθέν, χωρίς να παραθεωρεί κανείς και τα θετικά του σημεία,ενώ σιωπά για την ουσιαστική, από Ορθοδόξου σκοπιάς, σημασία του ρηθέντος πανηγυρισμού που συνίσταται στη διακήρυξη, ανά τα πέρατα του κόσμου, της, απολύτου κύρους και αιωνίας ισχύος, αληθείας, επί τη βάσει της οποίας, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, τουτέστιν η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, αποτελεί το μοναδικό φορέα και εγγυητή του Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους και, συνακολούθως, τη μοναδική, διαχρονική οδό σωτηρίας για τον πεπτωκότα άνθρωπο οιασδήποτε εποχής, ενώ αποφεύγει να καλέσει, στεντορεία τη φωνή, τους πλανεμένους στην εν μετανοία επιστροφή στη σωτηριώδη μάνδρα της απ την οποία, τη επινεύσει του αρχεκάκου όφεως, εξήλθαν οι πάσης φύσεως και εποχής αιρετικοί, εν τούτοις,μνείαν ποιείται, της εμμονής στη διεξαγωγή του διαχριστιανικού και διαθρησκευτικού διαλόγου ενώ τυγχάνει και «ηλίου τηλαυγέστερον», ότι αμφότεροι, έχουν πλέον καταστεί μάταιοι και ανωφελείς, περιττοί και επιζήμιοι για την ιερή υπόθεση της προασπίσεως του Ορθοδόξου Δόγματος.

Υπογραμμίζουν, οι ποιμένες μας, τη σημασία του διαλόγου (κατ αρχήν αποδεκτού, υπό όρους όμως και προυποθέσεις που κάθε άλλο παρά υφίστανται) μετά τόσα και τόσα έτη από της ενάρξεως της διεξαγωγής του, τη στιγμή κατά την οποία, ο τελευταίος, ούτε ουσιαστική Ορθόδοξη μαρτυρία και ομολογία δίδει, όπως καταδεικνύεται απ το γεγονός ότι στα πλαίσια της διεξαγωγής του ούτε μία μεταστροφή ετεροδόξου προς την Ορθοδοξία σημειώθηκε αλλά και απ την καταλυτική κριτική που ασκήθηκε και εξακολουθεί να ασκείται από μετασχόντες σ αυτόν υψηλόβαθμους κληρικούς και πανεπιστημιακούς θεολόγους (Αυστραλίας Στυλιανός, μητροπολίτης Περιστερίου Χρυσόστομος, π.Ιωάννης Ρωμανίδης, π.Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής κ. Μέγας Φαράντος κ.ά.) ούτε και συνέβαλλε ουσιαστικώς στην προσέγγισή μας με τους πλανεμένους αφού οι τελευταίου σε ουδεμία ουσιαστική αναθεώρηση των πλανών τους προέβησαν. Τοιουτοτρόπως το μεταξύ αυτών τε και ημών χάσμα τα μάλα διευρύνθηκε, απομακρυνομένης ακόμη περισσότερο της πιθανότητας επιστροφής τους στην πατρώα και γνήσια και ανόθευτη Ορθόδοξη Πίστη.
Τουναντίον σημειώθηκαν ανεπίτρεπτες υποχωρήσεις και υιοθετήθηκαν από κάποιους εκ των εκπροσώπων των Ορθοδόξων Πατριαρχείων και τοπικών αυτοκεφάλων Εκκλησιών απαράδεκτες, από πλευράς Ορθοδόξου Δόγματος, θέσεις, η αναφορά των οποίων παρέλκει καθόσον έχουν καταχωρηθεί στο διαδίκτυο καθιστάμενες, κατ αυτόν τον τρόπο, προσιτές στον κάθε ενδιαφερόμενο.
Τι δε να πούμε και για τους διαθρησκειακούς διαλόγους που κάθε άλλο παρά συνέβαλαν στην ειρήνευση των ανθρώπων μεταξύ τους και την παύση των πολέμων και οι οποίοι, όπως έχει καταγγελθεί, χωρίς το παράπαν να διαψευσθεί η συγκεκριμένη πληροφορία, χρηματοδοτούνται από κύκλους που απεργάζονται την παγκόσμια αποσταθεροποίηση!
Θα πρέπει, κάποτε, να καταστεί κατανοητό, ότι ο διάλογος, και στις δύο μορφές του (διαχριστιανικός και διαθρησκειακός) δεν αποτελεί αυτοσκοπό αλλά μέσον για την επίτευξη του ιερότατου σκοπού της επιστροφής των πλανεμένων αιρετικών στην Ορθοδοξία, για την οποία, διακαώς εύχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία στις λατρευτικές Της συνάξεις. Δυστυχώς, η διαμορφούμενη απ το κακόφημο και δυσώνυμο και διαβόητο και περιβόητο politically correct εποχή μας, προδρομική της ελεύσεως του αντιχρίστου, έχει αναγάγει τον τελευταίο σε αυτοσκοπό, σε νέα θεότητα, σε νέο χρυσό μόσχο, τον οποίο καλούνται να προσκυνήσουν και οι Εκκλησίες των Ορθοδόξων χριστιανών, αποβλέπουσα στην εκπλήρωση αδιαφανών (μάλλον όχι και τόσο ) στόχων! Και οι τελευταίοι μάλλον συγκλίνουν προς την προώθηση της πανθρησκείας, του δαιμονικού αυτού οράματος!
Είναι, πραγματικά, λυπηρό, οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, έστω και ανεπιγνώστως, να υπηρετούν το δαιμονιώδη και ανίερο αυτό σκοπό!

Λ.Ν.

Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής

Apo istologio://sophia-siglitiki.blogspot.gr
Εμείς οι μεγάλοι νομίζω πως δε φανταζόμαστε καν πώς ζουν οι έφηβοι και οι φοιτητές (η φοιτητική περίοδος είναι μια παράταση της εφηβείας), τι σκέφτονται και πώς νιώθουν.

Η ζωή τους είναι μια αφύσικη ζωή, γεμάτη άγχος και εξαρτημένη 100% από τη μοντέρνα τεχνολογία. Δεν έχουν πια ρίζες, υπακούνε σε αγνώστους στο Facebook, αλλά συγκρούονται με τους γονείς και δε μαθαίνουν τίποτα από τους παππούδες τους. Μια μεγάλη μερίδα τους ζει στο σκοτάδι, διασκεδάζει σε σκοτεινούς χώρους, δραπετεύει από την πραγματικότητα στον εικονικό κόσμο του Διαδικτύου ή μέσα σε εκκωφαντική μουσική, θρίλερ, βιντεοπαιχνίδια βίας και δαιμονικών ηρώων, ιστοσελίδες πορνό, τσιγάρα και αλκοόλ. Κάνει σεξ από 12 χρονών, κάνει εκτρώσεις από 12 χρονών. Είναι, όπως γράφει ένας Αμερικανός ροκάς, που έγινε κάποια στιγμή ορθόδοξος μοναχός (αλλά δεν έμεινε), «η Νεολαία της Αποκάλυψης».

Η ζωή όλων μας είναι αφύσικη, μέσα στο τσιμέντο, στο άγχος, τη σκληρή και αβέβαιη δουλειά, τις ακτινοβολίες των συσκευών, το καυσαέριο, τα χημικά απορρυπαντικά, τα φυτοφάρμακα… Είμαστε όμηροι ανάμεσα στις τρεις οθόνες (της τηλεόρασης, του κινητού – δε χρειάζεται καν να προσθέσουμε «τηλεφώνου» – και του υπολογιστή), όμηροι σε ανίατες ασθένειες, όμηροι στην κατανάλωση… Η ζωή της νεολαίας όμως είναι τόσο αφύσικη, που φτάνει στα όρια της παράνοιας.

Είναι μια ζωή άρνησης και απόρριψης του κόσμου που έχουμε φτιάξει εμείς – που επίσης ήμασταν κάποτε έφηβοι επαναστάτες και τελικά συμβιβαστήκαμε στην ομηρία μας. Οι νέοι είναι οι σύγχρονοι χίππις (τα παιδιά μας, οι μαθητές μας) και προς το παρόν, συνειδητά ή υποσυνείδητα, αντιδρούν. Πρόσεξε τα τραγούδια που ακούνε και θα δεις ότι μιλάνε σχεδόν αποκλειστικά για πόνο και σεξ.

Σημάδια της αντίδρασης

Οι μεγάλοι θέλουν τα παιδιά τους Read more »

_

.

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟΝ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΣ

Ἡ Ἐνορία τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων καί ἡ «Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων» (ΠΕΘ) διοργανώνουν Δημόσια συζήτηση στήν αἴθουσα τοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» (Πλατεία Ἁγ. Γεωργίου Καρύτση 8, Ἀθήνα)
τήν Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014, 6.⁰⁰ – 9.⁰⁰μ.μ.
μέ Θέμα:
«Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ,
«ΤΕΧΝΗ TΕXNΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΠΙΣTHMΩΝ» »

Θά συζητήσουν οἱ:
Πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης, Θεολόγος – Φιλόλογος
κ. Θωμᾶς Ἰωαννίδης Ἐπικ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, μέλος Δ.Σ. τῆς ΠΕΘ
κ. Εὐάγγελος Πονηρός, Σχολικός Σύμβουλος, μέλος τῆς ΠΕΘ
κ. Λέων Μπράνγκ, Δρ. Θεολογίας
κ. Κωνσταντῖνος Βουγᾶς. Μοριακός Βιολόγος Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν.

_

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014 στις 7.00μμ, Ο π. Νικόλαος Μανώλης θα ομιλήσει στον Ι.Βυζ.Ν. Προφ. Ηλιού Θεσ/νίκης με θέμα: »Ορθοδοξία ή Θάνατος»

http://katanixis.blogspot.gr/2014/03/12-2014-700.html