ΚΟΙΝΩΝΙΑ 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ συνεχιστών του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

http://www.koinwnia.com

e-mail: koinwnia@koinwnia.com

KANOYN KAI TON ΣΠΛΑΧΝΙΚΟ ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!!!

«Bρώμικη» έκθεση της Διεθνούς Αμνηστείας ζητεί επιτάχυνση του εξισλαμισμού της Ελλάδας!

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) πρέπει να επιβάλει κυρώσεις στην Ελλάδα για την παράλειψή της να εξαλείψει την τακτική και διαδεδομένη πρακτική της απώθησης προσφύγων και μεταναστών που φτάνουν στα σύνορά της αναζητώντας προστασία, ασφάλεια και ….
Διαβάστε περισσότερα _

Η ΜΙΣΣΑΛΟΔΟΞΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙ ΧΡΗΜΑΣΙ ΤΟΥΡΚΟΦΡΟΝΩΝ ΘΑ ΑΝΑΨΕΙ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΘΡΑΚΗ

http://hggiken.pblogs.gr
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΙΝΤΕΟ!
Προσέξτε τον φανατισμό τους  και την χρειά της φωνής τους πως αλλοιώνετε και γίνεται απόκοσμη!
Μέσω του ισλάμ επιδιώκουν την εξαφάνιση του Χριστιανισμού – Ζωηφόρος

http://www.zoiforos.gr

ΟΙ ΜΕΜΕΤΗΔΕΣ …ΤΟ ΧΑΒΑ ΤΟΥΣ!

ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΤΩΝ ΒΛΑΧΕΡΝΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΤΙΣΟΥΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟ ΤΕΚΕ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης –
www.monidadias-news.blogspot.gr Διαβάστε περισσότερα »

Παγκόσμιο Συνέδριο Μασόνων στήν Αθήνα καί καταδίκη της Μασονίας από την Εκκλησία της Ελλάδος !

Η Μασονία ανοίγεται τώρα δημόσια, μέ παρελάσεις καί εκδηλώσεις στούς δρόμους, όπως συνέβη πέρυσι στό Νέο Ηράκλειο από τήν Στοά Διόνυσος. Εδώ, από παρέλασή της στήν Καμπέρα τής  Αυστραλίας…
» Όπου μυρίζει τό πτώμα, έρχονται καί οί σαρκοβόροι αετοί να τό κατασπαράξουν..

Διαβάστε το άρθρο εδω· http://www.kivotoshelp.gr

και εδω http://www.lifo.gr/now/society/45952

Οι μασόνοι βγήκαν από τα υπόγειά τους και κάνουν παρελάσεις!!!!!

Οικουμενιστική Τελετή Ανάστασης στην Ι. Μητρόπολη Βοστώνης (Φωτογραφίες)

_

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΠΑΜ ΠΑΤΡΑΣ

Το ΕΠΑΜ ΠΑΤΡΑΣ καλεί τους πολίτες της Αχαΐας στην κεντρική προεκλογική εκδήλωσή του εν όψει των ευρωεκλογών. Η εκδήλωση θα γίνει το Σάββατο 3 Μαΐου 2014 στις 19.00 στο ξενοδοχείο «Αστήρ», Αγ. Ανδρέου 16, Πάτρα. Κεντρικός ομιλητής  θα είναι ο ΓΓ του Ε.Πα.Μ , Δημήτρης Καζάκης, ο οποίος θα αναλύσει την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση ,τις δεσμεύσεις της χώρας μας εντός των μηχανισμών της ΕΕ και του Ευρώ και τις θέσεις –προτάσεις του Ε.Πα.Μ   για το απεγκλωβισμό της και την εθνικά ανεξάρτητη πορεία της. Στην εκδήλωση θα παρουσιαστούν υποψήφιοι ευρωβουλευτές του Ε.Πα.Μ, ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσουν ερωτήσεις και  εκτεταμένη συζήτηση με τους  παρευρισκόμενους.

Ανησυχητικό φαινόμενο γιά Ελληνισμό στις ΗΠΑ: Μεγάλη πτώση αριθμού ομιλούντων την ελληνική ..κλείνουν σχολεία, ”σβήνει” η Ομογένεια

Pentapostagma.gr Η »σύμπραξη» της τελευταίας 20ετίας ελληνικών κυβερνήσεων, οικουμενικού Πατριαρχείου και […] The post Ανησυχητικό φαινόμενο γιά Ελληνισμό στις ΗΠΑ: Μεγάλη πτώση αριθμού…
Περισσότερα στο pentapostagma.gr

ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΛΕΝΕ ΟΧΙ ΣΕ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΖΑΜΙΟΥ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης Μεγάλη αίσθηση προκαλεί στην Γαλλία αλλά και στην Τουρκία, (όπου αναδημοσιεύεται η είδηση ), ότι ο νεοεκλεγείς δήμαρχος του προαστίου των Παρισίων, Mantes-la Ville, ο Cyriy…

_____

Το μεγάλο θαύμα του Αγίου Παντελεήμονα που μας εξομολογείτε ένας γιατρός!

Παρακάτω θα διαβάσετε άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα της ζωντανής πίστης μας και της έντονης παρουσίας των Αγίων στη ζωή μας. Ο καρδιολόγος κ. Βασίλειος Καρογιάννης  μας εξομολογείται μια συγκλονιστική εμπειρία και…

_

ΠΟΙΗΜΑ ΕΝΟΣ ΑΠΛΟΥ ΒΟΣΚΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΚΟ ΔΕΣΠΟΤΗ,
ΠΟΥ ΕΔΙΩΞΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΜΗ ΤΟ 1951 ΤΟΝ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος στις 27-6-1982 επ’ ευκαιρία εκδρομέων από την Κύμη, έλεγε για το βοσκό· «Η παρουσία σας μὲ θύμησε τὰ χρόνια ἐκείνα.
― Γνώρισα στὴν Κύμη ἕναν σπουδαῖο ἄνθρωπο ποὺ ἧτανε βοσκός καὶ ἧταν 120 χρονῶν. Εἶχε 12 παιδιά. Αναμεσά σας εἶνε ένα ἐγγόνι του. Ἦταν σπουδαῖος ἄνθρωπος, ἀνέβαινε ἐπάνω στὰ βουνά, ἔψαλλε, τραγουδοῦσε, ἔγραφε ποιήματα. Πᾶνε τώρα αὐτοί, γινήκανε ἕνα τεμπελοχανεῖο. Σὲ λίγο θὰ ζητῆτε γεωργὸς καὶ βοσκός. Δὲν θὰ ὑπάρχουν γεωργοὶ καὶ βοσκοί».

ΕΛΛΑΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Η ΦΛΟΓΕΡΑ  

ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ Ὑπὸ Γεωργίου Ν. Χαρτσᾶ βοσκοῦ καὶ διανέμεται δωρεὰν

Κύμη
27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ    1953
ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ 6

                          ΠΟΙΗΜΑ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΕΝΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ

Θρηνεῖτε νὰ θρηνήσωμε καὶ χριστιανοὶ μου κλᾶφτε καὶ λόγια ἑνὸς ἀγράμματου μὴν τὰ παραξηγᾶτε.
Παρατηρᾶτε χριστιανοὶ ἐδῶ στὴν Καρυστία, σὲ ποιὸ σημεῖον βρίσκεται ἡ πανσεμνεκκλησία.
Διάκος δὲν εὐρίσκεται Δεσπὸτη νὰ κλουθήσῃ, στὴ λειτουργία νὰ φανῃ δέησιν νὰ ἐκφωνήσῃ
καὶ κήρυκας δὲν βρίσκεται ἐδῶ νὰ κατηχήσῃ οὐδὲ καὶ ξεμολογητὴς νὰ μας ξεμολογήση.
Ποῦ ῾σαι Αὑγουστῖνε Ἱερὲ ποὺ ῾σαι ἐγκατεστημένος, σὲ ποίους τόπους βρίσκεσαι μὴν εἶσαι δικασμένος.
Ποῦ ῾σαι στυλοβάτη μας μὲ τὴν γλυκειὰ λαλιά σου, παρακαλοῦμε μίλησε καὶ πάρε μας κοντά σου.
Ποῦ ῾σαι στόμα μελίρρυτον νὰ μᾶς παρηγορήσης, ποῦ ῾σαι πνεῦμα ἄγιον νὰ μᾶς παρηγορήσης
ποῦ ῾σαι πνεῦμα ἄγιον νὰ μᾶς ξομολογήσης.
Τηλεγραφήματα ἄφθονα στὴ Σύνοδο πηγαίνουν, μα ἐντελῶς ἀνένδοτοι οἱ προεστοὶ κεῖ μένουν.
Ποῦ ῾σαι πατέρα μας γλυκὲ μιὰ συμβουλὴ νὰ δώσης καὶ απ’ ὄλεθρο τόν τρομέρο νὰ μᾶς ἐλευθερώσης.
Ποῦ ῾σαι Ἱεροκήρυκα πῶς μᾶς ἐγκαταλείπεις, ἤρθανε τὰ χριστούγενα νὰ μᾶς ξομολογήσης.
Ποιὸς ἀγέρας παγερὸς φύσηξέ καὶ σὲ πῆρε, θαρρῶ σέ τόπους πεδινοὺς κι απανέμους σέ πῆγε.
Σὰν τοῦ ὀρφέως τὸ λυρὶ ἄν μπόρια νὰ μιλήσω, τά ἄφθονα παράπονα ἐγὼ νὰ ἐξηγήσω.
Ποιὰ γλῶσσα φίλοι θέλησε πέτε μου ποῖα χείλη, ἕνας Δεσπότης θέλησε μένα νὰ καταγγείλῃ
καὶ εἰς τὰ Δικαστήρια βεβαίως νὰ μέ στείλῃ, σ’ αὐτὸ θὰ ἔχῃ δίκαιον διότι είμαστε φίλοι.
Ἐγὼ ὅμως τὸν συμπαθῶ συγχώρεσι ζητάω, νὰ συνπαθήσῃ τὸν Χριστὸν θερμῶς παρακαλάω.
Ποῦ ῾σαι πατέρα Κήρυκα ποῦ ῾σαι νὰ φωνάξης, λόγια αἰσχρὰ καὶ κι’ ἀνήθικα ἐσὺ νὰ τὰ πατάξης.
Πολιτικοὶ καὶ κληρηκοὶ Παπάδες Δεσποτάδες, οἱ Ὑπουργοὶ καὶ Βασιλεῖς Πάπαι Πατριαρχάδες.
Ὅλοι ξετᾶχτε τὶς γραφὲς ρωτᾶτε τοὺς Προφῆτες, μᾶς γράφουν καὶ μᾶς ἐξηγοῦν μᾶς περιμένουν λύσες.
Δὲν πρέπει νὰ μιλήσωμε μονάχα νὰ σκεφθοῦμε, πώς πλησιάζει ὁ καιρὸς καὶ ἁς διορθωθοῦμε.

Ὁ Βοσκὸς ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΧΑΡΤΣΑΣ Κύμη-Εὐβοίας.

 ΠΑΣΧΑΛΙΝΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

«Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» (Λουκ. 24,34

• Αναστάσιμος χαιρετισμός ενός αληθινού πατέρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πραγματικού Έλληνος, του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

       ΤΗΝ ἁγία αὐτὴ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως ὁ γέρων ἐπίσκοπος ἀπευθύνω ἐγκάρδιο πασχαλινὸ χαιρετισμὸ πρὸς ὅλους τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν.
 

«Χριστὸς ἀνέστη».

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

  Αγαπητά μου παιδιά, ως επίσκοπος της ακριτικής περιφερείας Φλωρίνης, απευθύνω σ’ εσάς, τα εκλεκτά παιδιά της Eλλάδος, εγκάρδιο χαιρετισμό και σας υπενθυμίζω ό,τι περίπου κατά την έναρξι της κατασκηνώσεώς σας είπα.

H εφηβική ηλικία, που διανύετε, είνε η ωραιότερη περίοδος της ανθρωπίνης ζωής. Eίνε όπως η άνοιξι, που κάνει να πρασινίζη και να λουλουδίζη η γη. Αλλά, όπως παρατηρούν διαπρεπείς ψυχολόγοι, είνε και η πιό επικίνδυνη ηλικία. Διότι η σύγχρονη κοινωνία, μέσα στην οποία θα ζήτε, είνε μιά κοινωνία, πού, λόγω καταπτώσεως των ηθικών αξιών και της αναρχίας των πάντων, δεν βοηθάει τη νεότητα στον ορθό, στο χριστιανικό τρόπο ζωής. Αλλοτε χίλια χέρια βοηθούσαν για να ζήσουν οι νέοι χριστιανική ζωή. Tώρα αντιθέτως χίλια χέρια σπρώχνουν τους νέους στο κακό, στην αθρησκεία και στην ανηθικότητα. Αισχρά έντυπα, περιοδικά και εφημερίδες, προβολή κινηματογραφικών ταινιών, το ανεξέλεγκτο βίντεο, τα ναρκωτικά, οι κακές συναναστροφές, οι εκπομπές ραδιοφώνων και τηλεοράσεων, πρό παντός δε η έλλειψι προτύπων πίστεως και αρετής, ιδού το πνευματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζήτε και αναπνέετε. Όπως ε­ίπαμε, είνε θαύμα ένας νέος σήμερα να ζήση χριστιανική ζωή. Mήν απογοητεύεσθε όμως. H ιστορία, αλλά και σύγχρονα παραδείγματα, μαρτυρούν ότι κάτω και από τις πλέον σκληρές κοινωνικές συνθήκες, ο νέος μπορεί να ζήση τη ζωή εκείνη που ταιριάζει στον προορισμό για τον οποίο πλάσθηκε ο άνθρωπος· οι δε νέοι μας πλάσθηκαν για να γίνουν ήρωες, εκλέγοντας σάν άλλοι Hρακλείς το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος.

Αγαπητά μου παιδιά! θα συναντήσετε πολλά εμπόδια. Στενή και τεθλιμμένη και ανηφορική είνε η οδός της αρετής. Kαί τα πρόσωπα εκείνα, που θα έπρεπε λόγω θέσεως, ηλικίας, μορφώσεως και επιστήμης να σάς βοηθήσουν, όχι μόνο δεν σάς βοηθούν, αλλά και σάς παρασύρουν στο κακό. Αλλά εσείς προσέξτε! Mη σας παρασύρη το ρεύμα του κακού, που καθημερινώς ογκώνεται. Eσείς βαδίζετε κόντρα στο ρεύμα. Eφαρμόστε ό,τι ωραίο και καλό ε­ίδατε και ακούσατε στην κατασκήνωσι. Eσείς οι λίγοι δημιουργήστε ένα νέο πνευματικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο, με τη βοήθεια του XPIΣTOY, θα νικήσετε όλα τα εμπόδια και θ’ αναδειχθήτε νικηταί στον πιό ωραίο και πιό σπουδαίο αγώνα, τον αγώνα της αρετής, και να είσθε βέβαιοι ότι θα αισθάνεσθε τη χαρά και αγαλλίασι που δίνει η αγαθή συνείδησι.

6. Kείμενο ενθυμίου στή λήξι της σειράς του λυκείου του έτους 1990 (βλ. «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1990, σελ. 265).

Αυτούς τους γελοίους ονομάζει ο πατριάρχης Βαρθολομαίος αδελφή εκκλησία!!!

Μ’ αυτούς ερωτοτροπούν όλοι οι οικουμενισταί=μασόνοι πατριάρχαι-δεσπότες-θεολόγοι !!!

Και οι ορθόδοξοι ιεράρχαι τί κάνουν; Γιατί δεν αντιδρούν;

ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
_

_

Ο ΝΕΟΣ ΠΑΠΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΣΧΕΔΙΑ

_

_

Γραπτό κήρυγμα του Μητροπολίτου Φλωρίνης που εγράφη πριν από 70 χρόνια

και δίνει απαντήσεις στα μεγάλα σημερινά προβλήματα, που οδηγούν στην απελπισία τους ανθρώπους

OΛOI EIΣ THN EKKΛHΣIA – Kοζάνη, τη 27-11-1943

«Ω θρησκεία! Γλυκειά μας μάνα. Συ χύνεις μέσα στην καρδιά μας χίλιες χρυσές ελπίδες» – (K. Kρυστάλλης)
Xριστιανικόν φυλλάδιον εκδίδεται υπό της I. Mητροπόλεως Kοζάνης και διανέμεται δωρεάν προς χριστιανικόν διαφωτισμόν του λαού. Mελετήστε το όλοι.

ΣYNTAKTHΣ- Aρχιμ. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης- Iεροκήρυξ

ΕΧΕΙΣ ΤΙΜΟΝΙ; ΘΑ ΣΩΘΕΙΣ!

Είναι νύκτα. Μεσάνυκτα! Κανένα αστέρι δεν φέγγει. Ο άνεμος, που έγινε θύελλα, καταιγίδα, τυφώνας, μαίνεται εις τον ωκεανό. Ένα μικρό πλοίο ταξιδεύει. Ο πλοίαρχος αγρυπνεί εις την γέφυρα. Οι ναύτες βρίσκονται εις τις θέσεις τους. Όλοι αγωνίζονται για να αντιμετωπίσουν την θύελλα, μέσα εις την οποία βρέθηκαν χωρίς να το θέλουν. Και το πλοίο, επί ώρες τώρα αγωνίζεται εναντίων των κυμάτων, αντέχει. Τα μηχανήματά του είναι όλα εν τάξει.
Αλλ’ αίφνης – ώ δυστυχία των επιβατών! – ένα μηχάνημα, το σπουδαιότερον απ’ όλα, το τιμόνι, σπάει. Και το πλοίον μένει ακυβέρνητο. Διότι και ο πιο καλός πλοίαρχος δεν μπορεί να κυβερνήσει πλοίο χωρίς τιμόνι. Το πλοίο γίνεται έρμαιο των κυμάτων, παρασύρεται ως καρυδότσουφλο τήδε κακείσε. Τέλους ακούεται ένας τρομακτικός κρότος, το πλοίο προσέκρουσε επάνω εις βράχο και συνετρίβη. Έγινε χίλια κομμάτια, που μερικά θα επιπλέουν ως θλιβερά λείψανα του πρώην μεγαλείου του. Συνετρίβη, διότι έσπασε το σπουδαιότερο των μηχανημάτων του, το τιμόνι.
Εικόνα όχι ξένη. Εικόνα δική μου και ιδική σου, αγαπητέ μου αναγνώστα! Μάλιστα! δική μας! Εικόνα κάθε ανθρώπου, έστω και αν μερικοί δεν ταξίδευσαν ποτέ και δεν εγνώρισαν την μανία της θαλάσσης. Διότι ερωτώ, ή μάλλον ερώτησαν άλλοι πρωτύτερα από εμέ:

Τι είναι ζωή;
-Θάλασσα, ωκεανός, μαύρος πόντος, απαντούν οι φιλόσοφοι και οι ποιηταί, απαντά προπαντός η καθημερινή πείρα της ζωής.
Δεν βλέπεις; δεν ακούεις; δεν πάσχεις συ ο ίδιος; Δυστυχήματα μικρά και μεγάλα, ατομικά, οικογενειακά, παγκόσμια, πανανθρώπινα, το ένα κατόπιν του άλλου, έρχονται με μανία, ορμούν πολλές φορές σαν κύματα πελώρια να συντρίψουν την ζωή μας.
Εις τις περιστάσεις αυτές πολλοί τα χάνουν. Απελπίζονται, φθάνουν μέχρι αυτοκτονίας. Είναι οι άνθρωποι που δεν ανεκάλυψαν ακόμη, που πρέπει να προσανατολισθεί το πλοίον της ζωής των. Δεν εγνώρισαν, ποίος ο αληθινός σκοπός για τον οποίο ήρθαν στην ζωή. Δεν θέλησαν ποτέ να ακούσουν την φωνή του Ιησού Χριστού, φωνή απείρου αγάπης προς τον άνθρωπο. Δεν ήνοιξαν ποτέ την αγία Γραφή, για να μελετήσουν εκεί τα αθάνατα λόγια. Γιατί ο νόμος του Θεού, η αγία Γραφή, αυτή είναι το τιμόνι της ζωής.
Ναι, τιμόνι είναι ο νόμος του Θεού, το Ευαγγέλιο του Χριστού μας. Αυτό και μόνο μπορεί να ρυθμίσει και να λύσει όλα τα προβλήματα που αφορούν στην ευτυχία των ανθρώπων. Αυτή είναι η γνώμη και των σοφών. Ο μεν Εμμανουήλ Κάντιος, ένας από τους μεγάλους φιλοσόφους, είπε: Το μεγαλύτερο ευεργέτημα προς το ανθρώπινο γένος είναι η αγία Γραφή. Όλα τα βιβλία του κόσμου τα οποία εμελέτησα δεν μου έδωσαν την παρηγοριά, την οποία μου έδωσαν οι λόγοι της Βίβλου, «Εάν και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι Σύ μετ’ εμού ει». (Ψαλμ. 23,4). Ο δε Θ. Ντοστογιέφσκυ, λογοτέχνης παγκοσμίου φήμης, έγραψε: «Σου συνιστώ να διαβάσεις ολόκληρη την Αγία Γραφή, και θα βρεις, ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα ούτε έχει ούτε μπορεί ν’ αποκτήσει άλλο βιβλίο εξ ίσου πολύτιμο».
Αγαπητέ μου φίλε, όποιος και εάν είσαι! Άκουσε την φωνή της αλήθειας. Αγόρασε μία αγία Γραφή. Μελέτησε την. Και σήμερα και αύριο και πάντοτε να την μελετάς. Τρέξε, όπου ακούεται ορθόδοξο κήρυγμα το οποίο ερμηνεύει τον νόμον του Θεού. Έτσι θα καταλάβεις προς τα πού κατευθύνεσαι εις τον κόσμον αυτόν. Θα αντικρύζεις με ψυχραιμία τις θλίψεις και θα ελπίζεις ότι κάποτε θα ρίξεις την άγκυραν σου εις το λιμάνι της ευτυχίας. Θα ζεις με το αίσθημα ότι υπεράνω σου είναι το παντοδύναμο χέρι του Θεού που κάμνει θαύματα, τα μεγαλύτερα θαύματα στον κόσμο τούτο.
Γι’ αυτό σε ηρώτησα εις την αρχή και σε ερωτώ τώρα πάλιν εις το τέλος: «Έχεις τιμόνι; Θα σωθείς!»

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Ἰωάν. 20,19-31)

 ΔΕΝ ΕΙΝΕ ΨΕΜΑ Η ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ

   ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἢ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ. Καὶ λέγεται Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, γιατὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε νὰ δια­βά­ζεται τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ τὸ Θωμᾶ.

* * *

Τί ἦταν ὁ Θωμᾶς; κανένας πλούσιος, κανένας ἐπιστή­μων, κανένας διάσημος τῆς ἐπο­χῆς ἐκείνης; Τίποτε. Ἕνα ἀγράμματο φτωχα­δάκι ἦταν. Καὶ ὅμως ἔγινε πασίγνωστος. Καὶ ἐνῷ μεγάλοι καὶ τρανοὶ λησμονήθηκαν, αὐτὸς ζῇ στὴ μνήμη ὅλων. Τί συνέ­βη ἆραγε; Κάτι ἄλ­λαξε στὴ ζωὴ τοῦ Θωμᾶ, καὶ τὸ πτωχαδάκι ἔγινε μιὰ μεγάλη φυσιογνωμία. Τί συνέβη;
Μιὰ μέρα ἄκουσε νὰ τὸν καλῇ μιὰ φωνή. Μιὰ φωνὴ πιὸ γλυκειὰ κι ἀπ’ τὴ φωνὴ τῆς μά­νας, φωνὴ ποὺ ἀπευθύνεται σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο καὶ μακάριοι ὅσοι τὴν ἀκοῦνε. Εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶδε ὁ Χριστὸς τὸ Θωμᾶ καὶ διέκρινε ὅτι μέσα του κρύβεται ἕνα διαμάντι. Διαμάντι ἦταν ἡ καλή του διάθεσι. Ἔλα μαζί μου, τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Κι ἀμέσως ὁ Θωμᾶς ἄφησε τὰ πάν­τα καὶ τὸν ἀκολούθησε. Κάθησε τρία χρόνια κοντά του. Ἄκουσε τὰ λόγια του, λόγια ποὺ δὲν ἀκούστηκαν ποτέ ἄλλοτε στὸν κόσμο. Εἶδε τὰ θαύματά του, ποὺ εἶνε ἄ­­πειρα – ἀμέτρητα. Εἶδε τὴν ἁγία ζωή του. Ἔ­τσι πίστεψε καὶ εἶπε· Αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός, ἐκεῖνος ποὺ λένε οἱ προφητεῖες ὅτι θὰ ἔρθῃ. Πίστεψε, ὅτι ὁ Ναζωραῖος θὰ συντρίψῃ τὶς λεγεῶνες τῆς ῾Ρώμης, θὰ διώξῃ τοὺς κατακτητάς, θὰ στήσῃ θρόνο μεγάλο, θὰ ἱδρύ­σῃ βασί­λειο, τὴν πιὸ μεγάλη αὐτοκρατορία, καὶ θὰ γίνῃ ὁ βασιλεὺς τῆς ἀνθρωπότητος.
Αὐτὰ πίστεψε καὶ ἦταν χαρούμενος. ᾿Αλλ’ ὅ­ταν τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης στὴ Γεθ­σημανῆ ―ἦταν κι αὐτὸς ἐκεῖ― εἶδε νὰ πιά­νουν τὸ Χριστό, νὰ τὸν δένουν χωρὶς νὰ προβάλλῃ καμμιά ἀντί­στασι, νὰ τὸν φέρνουν στὸν Ἄννα, στὸν Κα­ϊάφα, στὸ πραιτώριο, νὰ τὸν ῥα­πίζουν, νὰ τὸν φτύνουν, καὶ τέλος νὰ τὸν ὁδηγοῦν στὸ Γολγοθᾶ καὶ νὰ τὸν σταυρώνουν χωρὶς νὰ τοὺς ῥίχνῃ ἀστροπελέκια – ὅ­πως θὰ μποροῦσε, ὁ Θωμᾶς παραξενεύτηκε. Κι ὅ­ταν ἔμαθε ὅτι ξεψύχησε, εἶπε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30), καὶ τὸν ἔβαλαν μέσ’ στὸ μνῆ­μα ὅ­πως ὅλους τοὺς κοινοὺς ἀνθρώπους, τότε πλέον ἔπαψε νὰ πιστεύῃ. Ψέμα ἦταν ὅλα, σκέ­φτηκε. Ἔφυγε, πῆγε πάλι στὶς δουλειές του καὶ ἄρχισε ν᾿ ἀσχολῆται μ’ αὐτὲς ὅπως πρίν. Ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητάς. Κάποια μέρα ποὺ συναντήθηκε μαζί τους, τοῦ εἶπαν· ―Θωμᾶ, ἔχασες! ―Τί ἔχασα; ―Εἴδαμε τὸν Κύριο. Ἀναστήθηκε. Ἔπρεπε νὰ ἤσουν μαζί μας. ―Δὲν πιστεύω τίποτα. ―Δὲν πιστεύεις ἐμᾶς, ποὺ μᾶς γνωρίζεις τόσα χρόνια; δὲν δέχεσαι τὴ μαρτυρία μας; ―Ἐὰν δὲν βάλω τὸ δάχτυλό μου στὰ σημάδια ποὺ ἄφησαν τὰ καρφιὰ στὰ χέρια του καὶ ἡ λόγχη στὴν πλευρά του, «οὐ μὴ πιστεύσω» (Ἰωάν. 20,26). Δὲν πιστεύω, ἂν δὲν τὸν δῶ, λέει.
Πέρασε ἔτσι μιὰ βδομάδα, ποὺ ὁ Θωμᾶς πάλευε μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, καὶ με­τὰ Read more »

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Ἰω. 20,19-31)

Ο ΘΩΜΑΣ

«Καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20,28)

Δὲν ἔλειψαν, ἀγαπητοί μου, οὔτε θὰ λείψουν ποτὲ οἱ πιστοὶ στὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα Κύριο. Αὐτοὶ θ᾿ ἀποτελοῦν τὴν ἐκλεκτὴ μερίδα, θὰ εἶνε «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» καὶ «τὸ ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. 5,14,13), θὰ κρατοῦν ἀ­ναμμένη τὴ λαμπάδα τῆς πίστεως, ἕτοιμοι καὶ γιὰ ἕνα γιῶτα νὰ θυσιαστοῦν. Αὐτοὶ θὰ νικήσουν, ἔστω κι ἂν ἀποτελοῦν μικρὴ μει­οψηφία. Τὸ μέλλον ἀνήκει στὴν παράταξί τους, ποὺ ἐπὶ κεφαλῆς ἔχει τὸ Χριστό, τὸ νικητὴ τοῦ ᾅδου.
Ἀπέναντι στοὺς πιστοὺς κινεῖται σὲ ὅλες τὶς χῶρες καὶ τὶς ἐποχὲς ἡ ἄλλη παράταξι, ἡ παράταξι τῶν ἀπίστων, ποὺ μὲ μυρίους τρόπους ἀγωνίζονται μὲ λύσσα νὰ σβήσουν τὰ φῶτα, νὰ κλονίσουν τὶς χριστιανικὲς πεποι­θήσεις, νὰ ξανασταυρώσουν τὸ Θεάνθρωπο.
Μεταξὺ τῶν πιστῶν καὶ τῶν ἀπίστων ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη παράταξις μὲ ἄτομα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ὑπαχθοῦν οὔτε στοὺς μὲν οὔτε στοὺς δέ. Εἶνε ἕ­να εἶδος ἀμφιβίων, ποὺ πότε τὰ βλέπετε νὰ περπατοῦν στὴν ξηρὰ καὶ πότε νὰ κολυμποῦν στὴ θάλασσα. Αὐτοὶ κυμαίνον­ται μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας. Θέλουν νὰ πιστέψουν, ἀλλὰ μερικὲς ἀμφιβολί­ες, μερικὰ «ἐὰν» τῆς ἀπιστίας, φράζουν σὰν ὀγκόλιθοι τὸ δρόμο πρὸς τὴν πίστι.
Ταλαίπωροι! Γιατί δὲν ἐκκαθαρίζετε τὸ δρό­μο σας; Φῶς καὶ σκοτά­δι, πίστις καὶ ἀπιστία πα­λεύουν μέσα σας. Κύριε, σπλαχνίσου τὰ πλάσμα­τά σου! Βοήθησέ τα νὰ μὴ ναυαγήσουν τελείως.
Στὴν κατάστασι αὐτὴ τῆς διστακτικότητος καὶ τῆς ἀμφιβολίας ἔζησε ἐπὶ μία δραματικὴ ἑβδομάδα καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὰς τοῦ ἀ­ναστάντος Κυρίου, ὁ Θωμᾶς. Ὤ, πόσο θὰ θυμόταν σὲ ὅλη τὴ μετέπειτα ζωή του τὴν ἑβδομάδα αὐτή, καὶ πόσο θὰ εὐγνωμονοῦσε τὸν Κύριο ποὺ ἔσπευσε καὶ τὸν βοήθησε νὰ βγῇ ἀπὸ τὴ φρικτὴ ἐμπειρία τῆς ἀπιστίας!
Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς, ποὺ πάλεψε μὲ τὸ δαί­μονα τῆς ἀπιστίας καὶ νίκησε φωνάζοντας «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20,28), προβάλλεται ὡς παράδειγμα κατὰ τὴ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα· παράδειγμα γιὰ ἐκείνους ποὺ μὲ δυσπιστία ἐξετάζουν τὸ πρόσωπο τοῦ ἀναστάντος Κυρίου καὶ διερωτῶνται συνεχῶς· Νὰ πιστέψουμε ἢ νὰ μὴ πιστέψουμε;
Ἀλλ᾿ ἂς σπουδάσουμε ὅλοι τὸ Θωμᾶ, γιὰ νὰ λάβουμε κ᾽ ἐμεῖς ἀπὸ τὸν Κύριο τὰ φάρμα­κα, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ἐξουδετερωθοῦν τὰ μικρό­βια τῆς ἀμφιβολίας καὶ διστακτικότητος.

* * *

Ὁ Θωμᾶς, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἐξ ἀρχῆς χα­ρακτήρας εἰλικρινής. Εἶχε ἁγνότητα καὶ ἀνιδιοτέλεια. Ἐπιθυμοῦσε νὰ βρῇ τὴν ἀλήθεια, νὰ τὴν ὑπηρετήσῃ καὶ νὰ θυσιαστῇ γι᾽ αὐτήν. Γι᾽ αὐτό, ὅταν στὴν Ἁγία Γῆ ἀντήχησε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ὁ Θωμᾶς ἔτρεξε νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ.
Ἀκολούθησε τὸν Κύριο μὲ ἀφοσίωσι καὶ αὐταπάρνησι. Ὅταν Κύριος μὲ τοὺς μαθητὰς ἔμαθε στὴν ἔρημο πέραν τοῦ Ἰορδάνου ὅτι ὁ φίλος του Λάζαρος ἀσθενεῖ, εἶπε· Πρέπει νὰ πᾶμε πάλι στὴν Ἰουδαία. Τότε λοιπόν, ἐνῷ οἱ ἄλλοι μαθηταὶ φοβήθηκαν, ὁ Θωμᾶς εἶπε τὰ ἑξῆς, ποὺ δείχνουν ὅτι δὲν ἦταν δειλός· «Ἄ­γωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ᾿ αὐτοῦ» (Ἰω. 11,16)· κι ἂν ἀκόμη μᾶς περιμένῃ θάνατος, ἂς συνοδεύσουμε τὸν Διδάσκαλό μας.
Μὲ τὰ ἴδια λόγια ὅμως φανέρωνε συγχρόνως καὶ τὴν ἄλλη ὄψι τοῦ χαρακτῆρός του, τὴ Read more »

Τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς

Ομιλία του Μητροπολίτου
Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιωτου

Η ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

   ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ ἀνήκει στὶς λεγόμενες κινητὲς ἑορτὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.

Κινητὲς λέγονται οἱ ἑορτὲς τοῦ Τριῳδίου καὶ τοῦ Πεντηκοσταρίου, ποὺ ἔχουν ὡς κέντρο τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα. Τὸ Τριῴδιο (10 ἑβδομάδες, δηλαδὴ 70 ἡμέρες) προηγεῖται τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, τὸ δὲ Πεντηκοστάριο (7 ἑβδομάδες, δηλαδὴ 50 ἡμέρες) ἀκολουθεῖ. Οἱ ἑορτὲς αὐτὲς ὀνομάζονται κινητές, γιατὶ δὲν ἔχουν σταθερὰ ἡμερομηνία, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὶς ἄλλες ἑορτὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ποὺ ἔχουν σταθερὰ ἡμερομηνία καὶ λέγονται ἀκίνητες. Τῶν κινητῶν ἑορτῶν ἡ ἡμερομηνία κάθε χρόνο ἀλλάζει. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα. Ὅταν τὸ Πάσχα εἶνε πρώιμο, ἔρχονται καὶ αὐτὲς ἐνωρίτερα· ὅταν τὸ Πάσχα εἶνε ὄψιμο, αὐτὲς ἔρχονται ἀργότερα.
Ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἑορτάζεται τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου, δηλαδὴ τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ τὸ Πάσχα. Μετὰ τὴν Ἀνάστασι εἶνε ἡ πρώτη ἑορτὴ τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ἑορτάζεται τὴν ὡραία ἐποχὴ τῆς ἀνοίξεως μέσα στὸ κλῖμα τῆς πασχαλινῆς χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως.
Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ εἶνε μία ἑορτὴ πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας. Δὲν ἔχει σχέσι μὲ τὴ ζωὴ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπως οἱ ἄλλες γνωστὲς θεομητορικὲς ἑορτές, λόγου χάριν τὰ Εἰσόδια, ὁ Εὐαγγελισμὸς ἢ ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ ἔχει σχέσι μὲ τὶς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τῆς Παναγίας πρὸς σωτηρίαν δυστυχῶν καὶ ταλαιπώρων ἀνθρώπων ποὺ τὴν ἐπικαλέσθηκαν μὲ πίστι. Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ μᾶς ὑπενθυμίζει τὰ θαύματα, ποὺ ἔκανε ἡ Παναγία σὲ ἕνα ὡρισμένο ναό της στὸν τόπο ἐκεῖνο ποὺ προκαλεῖ τὴ συγκίνησι κάθε Ἕλληνος.
Στὴν ὁμιλία αὐτὴ θὰ ποῦμε λίγα λόγια γύρω ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ τῆς ἑορτῆς.

* * *

Ἀπὸ ποῦ ἔχει τὴν ἀρχή της ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς; Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ ἀρχίζει τὸ πρῶτον ἀπὸ μία λεπτομέρεια, μία ἀσήμαντη θὰ ἔλεγε κανεὶς λεπτομέρεια. Ὅλα τὰ μεγάλα γεγονότα τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ τὰ  γεγονότα τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, ἂν ἐξετάσουμε, θὰ βροῦμε νὰ προέρχωνται ὅλα ἀπὸ κάποια λεπτομέρεια. Ὡρισμένες λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας, τοῦ ἔθνους μας, τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος ἔχουν μεγάλη σπουδαιότητα. Ποιά εἶνε ἡ λεπτομέρεια, ἀπὸ ὅπου ἀρχίζει ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς;
Πρὶν ἀπὸ 1500 περίπου χρόνια σὲ κάποια ἐξοχὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κάπου ἐκεῖ σ᾿ ἕναν ἔρημο δρόμο, ἕνας δυστυχισμένος ἄνθρωπος φώναζε «βοήθεια!». Κανείς δὲν τὸν ἄκουγε, καμμία σημασία δὲν τοῦ ἔδιναν στὸν ἔρημο ἐκεῖνο τόπο. Πέρασε ὅμως ἀπὸ τὸ σημεῖο ἐκεῖνο ἕνας ἄνθρωπος σπλαχνικός, ποὺ εἶχε καρδιὰ μὲ ἀγάπη. Ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ δυστυχισμένου, ποὺ ζητοῦσε βοήθεια, καὶ ἔσπευσε νὰ τὸν βρῇ καὶ νὰ τὸν βοηθήσῃ ὅσο μποροῦσε. Τὸν βρῆκε σὲ ἐλεεινὴ κατάστασι.
Ἦταν Read more »

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα
Μερος (γ) ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΤΡΕΧΕΤΕ!

ΣΤΟ κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, στοὺς στίχους 1-10 τοῦ 20οῦ κεφαλαίου (εἶνε τὸ Ζ΄ ἑωθινὸ εὐαγγέλιο), ἱστορεῖται γιὰ τοὺς δύο μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη, ποὺ μό­λις εἰδοποιήθηκαν ὅτι τὸ σῶμα του ἀπουσιάζει ἔσπευσαν στὸν τάφο, «πῶς τοῖς ὀθονίοις καὶ τῷ σουδαρίῳ τὴν Ἀνάστασιν ἐτεκμήραντο», πῶς δηλαδὴ ἀπὸ τὴ λε­πτο­μέρεια αὐτὴ συμπέραναν ὅτι ὁ Κύριος ἀ­νέστη (Ζ΄ ἑωθ. δοξ.). Ἡ περικοπὴ αὐτὴ προσφέρει σπουδαῖα διδάγματα. Ἂς δοῦμε μερικά.

* * *

1. Βλέπουμε ἐδῶ, ὅτι οἱ δύο μαθηταὶ ἔτρεχαν. Ὅταν τρέχῃ κανεὶς δείχνει, ὅτι κάτι ἐ­πιδιώκει, ἔχει κάποιο σκοπό. Βλέπεις κάτι γέ­ρους νὰ περπατᾶνε στὸ δρόμο ἄσκοπα· κρατοῦν κ’ ἕνα κομπολόϊ καὶ συζητοῦν γιὰ παρα­μύθια· κ᾿ ἐνῷ ἡ ἀπόστασι εἶνε μισὴ ὥρα, αὐ­τοὶ τὴν κάνουν δυὸ ὧρες. Οἱ δύο ἀπόστολοι ὅ­μως βλέπουμε ὅτι ἔ­τρεχαν. Κ᾿ ἐμεῖς λοιπὸν πρέπει νὰ τρέχουμε. Ὅσοι μάλιστα εἶ­στε νέοι, νὰ τρέχετε πιὸ πολύ. Ποῦ νὰ τρέχετε; Ἐ­γὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ μὴν ἀκολουθήσετε ἄλ­λους δρόμους, ποὺ ἀνοίγον­ται μπροστά σας· ἂς φαίνωνται ἀνθόσπαρτοι, ἂς ἔχουν μουσικές, τραγούδια καὶ παιχνίδια, ἂς εἶνε ἀσφαλτοστρωμένοι γιὰ τὶς λιμουζίνες. ᾿Εσεῖς νὰ δια­λέξετε τὸν ἕνα καὶ μόνο σωστὸ δρόμο, τὸν ἀ­νηφορικὸ καὶ δύσκολο, τὸ δρόμο μὲ τὴν πινακίδα «ὁδὸς Γολγοθᾶ». Αὐτὸς εἶνε ὁ δρόμος. Διότι ἡ ζωὴ δὲν εἶνε γλέντι καὶ διασκέδασις καὶ ἀπόλαυσις τῶν πέντε αἰσθήσεων, ἡ ζωὴ δὲν εἶνε «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀ­ποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13· Α´ Κορ.15,32)· ζωὴ ἴσον «στενὴ πύλη» καὶ «τεθλιμμένη ὁδός» (Ματθ. 7,13-14), τὴν ὁποία δείχνει ὁ σταυρός. Ἀκοῦστε τὰ λόγια αὐτά· δὲν τὰ λέμε γιὰ φιλολογία, γιὰ νὰ περάσουμε τὴν ὥρα· θέλουμε νὰ ποῦμε πέντε λόγια ποὺ θὰ μείνουν στὴν καρδιά. Ἐ­γὼ θὰ πεθάνω, ἀλλὰ σεῖς νὰ τὰ κρατήσετε αὐ­τὰ καὶ ν’ ἀκολουθήσετε τὸ δρόμο ποὺ εἶνε γεμᾶτος κοφτερὰ λιθάρια καὶ ἀγκάθια. Τὰ πό­δια σας θὰ ματώσουν, καὶ στὸ κεφάλι σας θὰ αἰσθανθῆτε τοὺς νυγμοὺς ἀπὸ τὸν ἀκάνθινο στέφανο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ αὐτὸ τὸ δρόμο ἔ­τρεξαν καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι.
2. Ἕνα ἄλλο ποὺ ἀξίζει νὰ παρατηρήσουμε εἶνε τὸ πῶς ἔτρεχαν οἱ δύο ἀπόστολοι. Δὲν σταμάτησαν πουθενά, ἔσπευδαν στὸ σκοπό τους. Κ’ ἐμεῖς στὸ δρόμο μας μὴ πηγαίνουμε νυσταλέοι· νὰ τρέχουμε χωρὶς διακοπή. Μὴ σταθοῦμε νὰ ξαποστάσουμε. Μὴ μᾶς ἀπασχο­λήσῃ κανεὶς καὶ σταματήσουμε. Στὶς ὁδοιπορίες, ποὺ κάνουμε στὴ φύσι, μποροῦμε νὰ κά­νουμε στάσι· στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς δὲν ὑ­πάρ­χει στάσι. Στάθηκες; θ’ ἀρχίσῃς μετὰ νὰ ὀπι­σθοχωρῇς. Αὐτοὶ ποὺ τρέχουν στὰ στάδια δὲν κοιτάζουν πίσω, δὲ βλέπουν δεξιὰ κι ἀριστερά· οὔτε γιὰ νερὸ δὲ σταματοῦν· καὶ τὸ δευ­τερόλεπτο γι’ αὐτοὺς εἶνε πολύτιμο. Ἂν αὐ­τὸς ποὺ τρέχει γυρίζῃ νὰ δῇ πόσο δρόμο διήνυσε, πάει τό ᾿χασε τὸ παιχνίδι. «Τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτει­νόμενος», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Φιλιπ. 3,14).
3. «Οὕτω τρέχετε» λοιπόν, ἔτσι νὰ τρέχετε, γιὰ νὰ ἐπιτύχετε τὸ σκοπό σας (Α΄ Κορ. 9,24). Ὅπως εἴπαμε, διαλέξτε τὸ δρόμο τὸ δύσκολο, καὶ δεύτερον μὴ σταματήσετε πουθενά. Τὸ τρίτον· μὴ δελεάζεσθε στὸ δρόμο σας ἀπὸ τίποτα, γιὰ νὰ μὴν πάθετε ὅ,τι ἔπαθε μία μυθο­λογικὴ κόρη, ἡ Ἀταλάντη (ὑπάρχει καὶ πόλις Ἀταλάν­τη κοντὰ στὴ Λαμία). Ἦταν, λέει, ὡ­ραι­οτάτη, ἀθλητική, ἔβοσκε κοπάδια καὶ ἀγαποῦ­σε τὸ κυνήγι. Εἶχε ὅμως μιὰ ἰδιοτρο­πία· δὲν ἤ­θελε νὰ παν­τρευ­τῇ, ἤθελε νὰ ζήσῃ ἐλεύθερη ζωὴ μέσα στὰ βουνὰ καὶ στὰ δάση. Ὁ πα­τέρας της, ποὺ ἦ­ταν καλὸς καὶ πλούσι­ος, προ­σπαθοῦσε νὰ τὴν πείσῃ. Ἀφοῦ τὴν πί­ε­σε πο­λύ, ἔξυπνη αὐ­τή, λέει· Θὰ παντρευ­τῶ, πα­τέρα, ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρο· θὰ πάρω αὐ­τὸν ποὺ θὰ κατορθώσῃ νὰ μὲ ξεπεράσῃ στὸ τρέξιμο… Αὐτὴ ἔτρεχε σὰν ἐλάφι. Δὲν ἦταν σὰν κάτι γυναῖ­κες τῆς ἀριστοκρατίας, ποὺ εἶνε «μή μου ἅ­πτου» καὶ πᾶνε σιγὰ – σιγὰ σὰν σαπιό­βαρκες καὶ δὲ θέλουν νὰ περπατήσουν οὔτε γιὰ νὰ πᾶνε μέχρι τὴ μοδίστρα τους – ἀλλὰ φταίει ὁ ἀνόητος σύ­ζυγος ποὺ τοὺς ἀγοράζει αὐτοκί­νητο. Αὐ­τὲς εἶνε σὰν τὶς ῾Ρωμαῖες τῆς παρα­κμῆς, ποὺ τὶς σήκωναν οἱ δοῦλοι καθιστὲς πά­νω σὲ φορεῖα. Οἱ ἄξιες γυναῖκες τὶς ὑ­παίθρου μας ἦταν ἐργατικές, περπατοῦσαν χιλιόμετρα στὰ βουνά, σήκωναν βάρη, κουβαλοῦσαν ξύλα, νε­ρό, τὰ πάντα. Τέτοια ἦταν ἡ Ἀ­ταλάντη, ποὺ ἔθεσε αὐτὸ τὸν ὅρο στὸν πατέ­ρα της. Ὅ­σοι τόλμησαν νὰ διαγωνισθοῦν μα­ζί της, ὅλοι νικήθηκαν. Κι ὄχι μόνο νικήθηκαν, ἀλλὰ ἔχασαν καὶ τὴ ζωή τους· γιατὶ ἡ Ἀ­ταλάντη τοὺς κλάδευε. Ἕναν – ἕνα, ἀφοῦ τὸ νι­κοῦσε, τὸν ἔ­στηνε σ’ ἕνα δέντρο καὶ μὲ τὰ βέλη της τὸν ἐ­τό­ξευε. Καὶ εἶχε κλαδέψει πολλούς. Κάποιος ὅ­μως πονηρὸς εἶπε· Ἐγὼ αὐτὴ θὰ τὴν κάνω γυναῖκα μου ὁπωσδήποτε! Τὸν ἔ­λεγαν Ἱππομέ­­νη. Αὐτὸς ἐκμεταλλεύθηκε μιὰ ἀδυναμία της. Πῆγε καὶ βρῆκε μιὰ πο­σότητα χρυσάφι, τὸ πῆ­γε σὲ χρυσοχόο καὶ τοῦ εἶπε νὰ φτειάξῃ μ’ αὐ­τὸ μερικὰ χρυσᾶ μῆλα. Ὅταν τὰ μῆλα κατασκευάστηκαν, ὁ Ἱπ­πομένης τά ᾿βαλε σ᾿ ἕνα δι­σάκκι καὶ πῆγε νὰ διαγωνισθῇ. Ξεκίνησαν λοιπόν. Ἡ Ἀταλάν­τη ἔ­­τρεχε μπρο­­στά. Κάποια στι­γμή, ὅπως καὶ στοὺς ἄλλους, προσποιήθηκε πὼς κάθεται τά­χα νὰ ξεκουρα­στῇ (ἄφηνε νὰ τὴν προσπερ­νοῦν γιὰ λίγο, καὶ πρὶν τὸ τέλος τοῦ δρόμου, ὅταν ὁ ἀν­τίπαλος κουραζόταν πλέον, αὐτὴ γινόταν ἀστραπὴ καὶ τὸ νικοῦσε). Ἔτσι τὴν προσπέρασε ὁ Ἱππομένης καὶ τὴν ἄ­φησε πίσω. Πρὸς τὸ τέλος τοῦ δρόμου αὐτὴ ἄρ­χισε νὰ τρέ­χῃ νὰ τὸν περάσῃ. Ὅταν τὸν πλησίασε, ὁ Ἱππομέ­νης τί κά­νει· ἀφήνει νὰ πέσῃ ἀπ᾿ τὸ δισάκκι ἕ­να μῆλο. Βλέποντας τὸ χρυσό­μηλο ἡ Ἀταλάντη θαμ­πώ­θηκε, σταμάτησε κ’ ἔ­σκυψε νὰ τὸ πιάσῃ· ἔτσι ὁ Ἱππομένης κέρδισε ἀπόστασι. Σὲ λίγο, ὅταν ἐκείνη τὸν πλησίασε πάλι, τῆς πετάει ἄλ­λο μῆλο καὶ ἀπομακρύνεται μπροστά. Ἔτσι κέρδιζε κάθε φορὰ ἔδαφος, καὶ τέλος κατώρ­θωσε νὰ βγῇ νικητὴς καὶ νὰ τὴν κάνῃ γυναῖκα του. Ὁ μῦθος τί δηλοῖ; Τὸ καταλαβαίνετε. Στὸν τιμημένο δρόμο τῆς ἀρε­τ­ῆς καὶ τοῦ κα­θήκοντος, καθὼς τρέχουμε πρὸς τὸ Γολγοθᾶ, ὑπάρχει κάποιος πονηρός, πιὸ πο­νηρὸς ἀπὸ τὸν Ἱππομένη. Αὐτὸς ξέρει τὶς ἀ­­δυ­ναμίες μας, τὰ χούγια μας, καὶ μᾶς πετάει μῆ­λα. Καὶ νά ᾿ταν τοὐλάχιστον χρυσᾶ; Τί κρῖ­μα! σάπια μῆλα μᾶς πετάει. Κ’ ἐμεῖς καθόμαστε καὶ τὰ μαζεύ­ουμε, κι αὐτὸς ὁ πονηρός, ὁ σατανᾶς δηλαδή, βρίσκει εὐκαιρία, μᾶς ὑποσκε­λίζει καὶ μᾶς νικᾷ. Τὸ καταλά­βαμε;
4. Νὰ τρέχουμε λοιπὸν τὸ δρόμο τοῦ Γολγο­θᾶ ὅσο ἀνηφορικὸς κι ἂν εἶνε, νὰ Read more »

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα
Μερος (β) ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

ΤΟ κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιο γράφει· «Τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων Μα­ρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρ­­χεται πρωὶ σκοτίας ἔτι οὔσης εἰς τὸ μνημεῖ­ον…» (᾿Ιωάν. 20,1 κ.ἑ.). Στὴν περικοπὴ αὐτὴ ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, μερικὲς χαρακτηριστι­κὲς λεπτομέρειες, ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐκεῖνες λεπτομέρειες ποὺ βεβαιώνουν τὴν ἀ­λήθεια τῆς Ἀναστάσεως, τὴν ὁποία ἑορτάζουμε.

* * *

«Τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων», λέει. Εἶχε κλείσει τὸ Σάββατο καὶ ξημέρωνε ἡ ἑπόμενη μέρα. Γιὰ τοὺς Ἑβραίους αὐτὴ ἦταν «ἡ μία τῶν σαβ­βάτων» – ἔτσι τὴν ἔλεγαν, τὴν ὁποία Ἐκκλησία ὠνόμασε πλέον «Κυριακή» (Ἀπ. 1,10).
«Πρωὶ σκοτίας ἔτι οὔσης». Ἦταν σκο­τάδι, δὲν εἶχε φέξει ἀκόμα. Στοὺς δρόμους ἐπικρατοῦσε ἡσυχία, κανείς δὲν περπατοῦσε. Ποιός νὰ τολμήσῃ νὰ βγῇ; Οἱ μαθηταὶ ἦταν κρυμμένοι. ῾Ρωμαῖοι στρατιῶτες φρουροῦ­σαν. Ποιός νὰ πλησιάσῃ στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ; Ἐκεῖ ἦταν κουστωδία, φρουρὰ μὲ τὰ ὅπλα της. Κανείς δὲν ξεμυτοῦσε. Ἐν τούτοις στὰ καλντερίμια ἀκούστηκαν πατήματα. Ποιός ἦ­ταν; Δὲν ἦταν ἄντρας· γυναίκα ἦταν. Ποιά;
«Μα­ρία ἡ Μαγδαληνή». Ἦταν ἐκείνη ποὺ ἔ­τρεφε ἀπέραντη καὶ αἰωνία εὐγνωμοσύνη στὸν Κύριο, διότι ὁ Χριστὸς τὴν ἀπήλλαξε ἀ­πὸ ἑπτὰ δαιμόνια. Ὁ πονηρὸς κόσμος σήμερα τὴν ἔχει διαβάλει, τὴν ἔκανε μυθιστόρημα μὲ φαντασίες ποὺ ἔβγαλε ἀπὸ τὴν ἀκά­θαρτη διάνοιά του. Δὲν ἦταν ὅμως ἔτσι. Αὐτὴ λοι­πὸν βαδίζει τώρα στὸ δρόμο. Ποῦ πηγαίνει;
«Εἰς τὸ μνημεῖον». Ἀφοῦ βάδισε, φτάνει στὸν τάφο. Γιὰ νὰ καταλάβουμε, πρέπει νὰ ἔ­χουμε ὑπ’ ὄψιν πῶς ἦταν τότε οἱ τάφοι στοὺς Ἑβραίους. Ἦταν περίπου ὅπως εἶνε σήμερα οἱ τάφοι τῶν ἐ­πισήμων· ἦταν σκαλισμένοι σὲ βράχο, καὶ στὸ ἄ­νοιγμά τους, μπροστά, σφρά­γιζαν τὴν εἴσοδο καλὰ μ᾿ ἕνα μεγάλο λίθο.
«Βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου». Βλέπει ὅτι κάποιος ἔχει σηκώσει τὸ βαρὺ ἐκεῖνο λιθάρι καὶ τὸ μνημεῖο εἶνε ἀ­νοιχτό. Δὲν πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό της, ὅτι μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ ἔχῃ ἀναστηθῆ.
«Τρέχει οὖν καὶ ἔρχεται πρὸς Σίμωνα Πέτρον»· γυρίζει τρέχοντας πίσω, βρίσκει τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη, καὶ τοὺς λέει· «Ἦραν τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν» (᾿Ιωάν. 20,2). Τὸν πῆραν, λέει, τὸ Χριστό, δὲν εἶνε μέσ᾿ τὸν τάφο.
Ὁ Πέτρος καὶ ὁ ᾿Ιωάννης ξεκινοῦν κι αὐτοὶ γιὰ τὸν τάφο. Τρέχουν ὁλοταχῶς καὶ οἱ δύο μαζί. Ὁ ᾿Ιωάννης ἔτρεξε πιὸ γρήγορα κ’ ἔ­φτα­σε πρῶτος. Σκύβει ἀπὸ τὸ ἄνοιγμα, ῥίχνει μιὰ ματιὰ μέσ᾿ στὸν τάφο, ἀλλὰ δὲ μπαίνει. Ἔρ­χε­ται μετὰ ὁ Πέτρος καί, πιὸ θαρραλέος αὐ­τός, προχωρεῖ καὶ μπαίνει μέσα.
Οἱ ἄνθρωποι συνήθως φοβοῦνται στὰ μνηματα. Τὸ εἶδα ἐγὼ αὐτὸ στὸ στρατό, σὲ κά­ποιο στρατιώτη ἀπὸ τὴν Κρήτη. Βλαστημοῦ­σε τὸ Χριστό, καὶ τοῦ εἶπα· ―Ἀφοῦ τολμᾷς καὶ βλαστημᾷς, πήγαινε καὶ τὰ μεσάνυχτα στὰ μνήματα, ἐκεῖ ποὺ εἶνε οἱ νεκροὶ καὶ οἱ σταυροί, νὰ βλαστημήσῃς. ―Ἄ, δὲν πάω λέ­ει… Δὲν πῆγε. Στὰ μνήματα σταματᾶνε οἱ βλαστήμιες, πιάνει τὸν ἄνθρωπο ἕνα δέος.
Ὁ ᾿Ιωάννης λοιπὸν φοβήθηκε, ὁ Πέτρος μπῆκε στὸ μνημεῖο. Κ’ ἐκεῖ τί νὰ δῇ; Βλέπει ―ἀ­κοῦστε λεπτομέρεια―, «τὰ ὀθόνια κείμενα, καὶ τὸ σουδάριον …χωρὶς ἐντετυλιγμέ­νον εἰς ἕνα τόπον» (ἔ.ἀ. 20,7).
Ποιά σημασία ἔχει αὐτὴ ἡ λεπτομέρεια; Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε, πρέπει νά ’χουμε ὑπ’ ὄ­ψιν μας τὴν ἑβραϊκὴ συνήθεια τῆς ἐποχῆς ἐ­κείνης. Οἱ Ἑβραῖοι, ὅταν πέθαινε κάποιος, τοῦ ἔ­βγαζαν ὅλα τὰ ἐνδύματα, τὸν ἔλουζαν, τὸν καθάριζαν καὶ τοῦ ἔβαζαν ἀρώματα. Με­τὰ ἔπαιρναν ταινίες, κορδέλλες ἀπὸ καθαρὸ ὕ­φασμα (ἂν ἦταν πλούσιος, μεταξωτὲς κορδέλλες), τὶς βου­τοῦσαν σὲ μιὰ κολλητικὴ οὐ­σία, τὴ σμυρναλόη, καὶ ἄλλα ἀρώματα, καὶ μ’ αὐτὲς τύλιγαν τὸ σῶμα. Αὐτὸ ἔγινε λοιπὸν καὶ στὸν Κύριο καὶ στὸν τετραήμερο Λάζαρο. (Γι’ αὐτὸ οἱ μητέρες, ὅταν παλαιότερα τύλιγαν τὸ βρέφος τους μὲ φασκιές, τὸ ἔλεγαν «Λαζαρῖνο», διότι ἔμοιαζε μὲ τὸ σῶμα τοῦ Λαζάρου· συνήθεια ποὺ τώρα καταργήθηκε ὡς ἀν­θυγιεινή). Γιατί οἱ Ἑβραῖοι τύλιγαν ἔτσι τὸ νεκρό; Γιὰ δύο λόγους· πρῶτον γιὰ νὰ τὸν τι­μή­σουν, καὶ δεύτε­ρον καὶ κυριώτερον διότι τὰ ἀρώματα αὐτὰ εἶ­χαν ἀντισηπτικὲς ἰδιότητες. Ὅλα ὅμως αὐ­τὰ κολλοῦσαν καὶ γίνονταν ἕνα πρᾶ­γμα μὲ τὸ κορμί, ὅπως κολλάει ὁ μαραγ­κὸς τὰ σανίδια μὲ ψαρόκολλα ἢ ἰσχυρὴ γερμανικὴ κόλλα καὶ δὲν μπορεῖς νὰ τὰ ξεκολλή­σῃς. Ἔτσι ἦταν καὶ τὰ ὑφάσματα μὲ τὸ σῶμα.
Ἔχον­τας αὐτὰ ὑπ’ ὄψιν γεννᾶται ἡ ἀπορία· πῶς ξεκόλλησαν τὰ ὀθόνια ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔμειναν ἐκεῖ στὸ μνῆμα; Οἱ φαρισαῖοι ἰσχυρίστηκαν, ὅτι οἱ μαθηταὶ ἔκλεψαν τὸ σῶμα. Ἀλλ’ ὅταν πάῃ κανεὶς νὰ κλέψῃ, δὲν ἔχει ἄνεσι χρόνου· μπαίνει μέσα, ἁρπάζει γρή­γορα – γρήγορα ὅ,τι βρῇ, καὶ φεύγει. Δὲν κά­θεται ἐ­κεῖ. Γι᾿ αὐτὸ κάποτε οἱ κλέφτες πάνω στὴ βια­σύνη τους δὲν ξέρουν τί παίρνουν, ἀ­φήνουν τὰ πολύτιμα καὶ παίρνουν τὰ τιποτένια. Ἐὰν οἱ μαθηταὶ εἶχαν σκοπὸ νὰ κλέψουν τὸ Χριστό, θὰ ἔπαιρναν τὸ σῶμα ὅπως εἶνε, μαζὶ μὲ τὰ ὀθόνια. Γιὰ ν’ ἀφήσουν τὰ ὀθόνια ἐ­κεῖ, ἔ­πρεπε νὰ κάθισαν ὧρες, νὰ εἶχαν καζά­νι νὰ ζεστάνουν νερό, καὶ νὰ ξεκόλλησαν σιγ­ὰ – σι­γὰ τὶς ταινίες. Γίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα;
Καὶ δὲν ἦταν μόνο τὰ ὀθόνια· ἦταν καὶ τὸ σουδάριο – ἄλλη λεπτομέρεια αὐτή. Ὁ Πέτρος εἶ­δε, λέει, καὶ τὸ σουδάριο, δηλαδὴ τὸ κάλυμ­μα τῆς κεφαλῆς, νὰ μὴν εἶνε κολλημένο μαζὶ μὲ τὶς ταινίες τῶν ὀθονίων, ἀλλὰ νὰ βρίσκεται σ᾿ ἕνα μέρος ξεχωριστά, τυλιγμένο μὲ τάξι. Ξέρετε πῶς ἔμοιαζε; Θὰ σᾶς πῶ, καὶ ὅ­σοι εἶνε ἀπὸ χωριὰ θὰ μὲ καταλάβουν καλύτερα· ὅσοι εἶνε ἀπὸ πόλεις δὲν ξέρουν.
Ἀφήσαμε τὰ χωριὰ δυστυχῶς καὶ μαζευτήκαμε στὰ ἀ­στι­κὰ κέντρα. Θά ᾿ρθῃ ὅμως ἡ μέ­ρα ―κ’ εἶνε κοντά―, ποὺ θὰ πῆτε Ἀνάθεμα τὴν ὥρα ποὺ φύγαμε ἀπὸ τὰ χωριά μας!… Εἶ­νε μιὰ ἁμαρτία μας αὐτή. Γίναμε ὅλοι πρωτευουσιάνοι, κι ἀφήσαμε τὴν ὕπαιθρο νὰ ἐ­ρη­μώσῃ. Μόνο τὸ Πάσχα τὴ θυμοῦν­ται καὶ βγαίνουν. Θά ᾿ρθῃ ὅμως μέρα ποὺ αὐτὸ θὰ τὸ πληρώσουμε. Γιατὶ κάθε σπιθαμὴ γῆς καὶ κά­θε πέτρα τοῦ χωριοῦ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ὁλόκληρη καὶ τὶς ἄλλες πολιτεῖες.
Ὅποιος λοιπὸν Read more »

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα
Μερος (α)Αρχη απομαγνητοφ. ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Γεγονοτα και μαρτυριες

   ΠΩΣ ἀλλιῶς νὰ σᾶς προσφωνήσω σήμερα, ἀγαπητά μου ἀδέρφια; Χίλιες ἄλλες προσφωνήσεις νὰ σᾶς κάνω, δὲν ἔχουν τόση ἀ­ξία. Μιὰ προσφώνησις τώρα ἁρμόζει. Αὐτὴ ὑπερ­έχει, αὐτὴ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ὁποιαδήπο­τε ἄλλη προσφώνησι. Ἀφήνον­τας λοιπὸν ὅ­λες τὶς ἄλ­λες προσρήσεις καὶ πα­ραμερίζον­τας κάθε ἄλ­λο χαιρετισμό, σᾶς προσφωνῶ μὲ τὸ κοσμοχαρμόσυνο μήνυμα, μὲ τὸν χαιρετισμὸ τῶν δύο λέξεων, μὲ τὸ ἀγ­γελικό, τὸ μυρο­φορικό, τὸ ἀποστολικὸ «Χριστὸς ἀνέστη»! — «᾿Αληθῶς ἀνέστη»!
Αὐτὴ εἶνε ἡ καλυτέρα προσφώνησις, δὲν ὑπάρχει ἄλλη νὰ σᾶς ἀπευθύνω. Μὲ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» σᾶς χαιρετίζω. Αὐτὸ τὸ γεγο­νὸς κυριαρχεῖ, αὐτὸ ἑορτάζουμε καὶ πανηγυρίζουμε. Καὶ θὰ τὸ ἑορτάζουμε μέχρι τῆς Ἀ­ναλήψεως, ἐπὶ σαράντα ἡμέρες.
Ἐρωτῶ· μήπως ὑπάρχει κανεὶς ποὺ ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ; Μετα­ξὺ τῶν ὀρ­θοδόξων δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχῃ οὔ­τε ἕ­νας, εἴτε νέος εἴτε ἡλικιωμένος, ποὺ νά ᾿χῃ ἀμφιβολία ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος. Ἡ Ἀ­νάστασις, τὸ ὅτι ὁ Κύριος ἀνέστη, εἶνε ἕνα ἱ­στορικὸ γεγονός.
―Μὰ ἔχουμε τώρα ἐμεῖς ἀποδείξεις, σοῦ λέει ὁ ἄπιστος καὶ ὁ ἄθεος, ὅτι ἀνέστη ὁ Χριστός; Ποῦ μποροῦμε νὰ τὸ στηρίξουμε αὐτό, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε;

* * *

 Ἐν συγκρίσει μὲ κάθε ἄλλο γεγονός, ἀδελφοί μου, ἡ Ἀ­νάστασις τοῦ Κυρίου εἶνε τὸ περισσότερο μαρτυρημένο, κα­τωχυρωμένο καὶ βέβαιο. Ἂν ἀμφισβητήσουμε αὐτό, τότε πολὺ περισσότερο θὰ πρέπῃ ν’ ἀμφισβητήσουμε ἄλλα γεγονότα ποὺ ἐκθέτει ἡ ἱστορία.
Σᾶς ἐρωτῶ· τὰ διάφορα ἱστορικὰ γεγονό­τα, ποὺ διδασκόμαστε στὰ σχολεῖα, ποιός τὰ εἶδε μὲ τὰ μάτια του, ποιός τ᾿ ἄκουσε μὲ τ᾿ αὐ­τιά του, ποιός ἦταν παρὼν σ’ αὐτὰ καὶ τὰ βε­βαιώνει; Δίνουμε σημασία στὶς μαρτυρίες αὐτῶν ποὺ ἦταν παρόντες. Ἐὰν λοιπὸν γίνῃ μία σύγκρισις, θὰ δοῦμε ὅτι κανένα ἄλλο γεγονὸς δὲν μαρτυρεῖται τόσο πολὺ ὅσο τὸ ἱ­στορικὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως· κανένα ἄλλο δὲν ἔχει τόσους μάρτυρες ὅσους αὐτό.
᾿Ερωτᾷ λ.χ. κάποιος· Στὴν Ἑλλά­δα, τὸν 5ο π.Χ. αἰῶνα, ἔγιναν οἱ λεγόμενοι Περσικοὶ πό­λεμοι· ποιός μαρτυρεῖ καὶ μᾶς βεβαιώνει γι᾿ αὐτούς; Ἦταν κανεὶς στὴ μάχη τοῦ Μαραθῶ­νος, στὰ στενὰ τῶν Θερμοπυλῶν, στὴ ναυμα­χία τῆς Σαλαμῖνος; Ὑπάρχει κανείς, ποὺ νὰ εἶδε τὰ ὅσα συνέβησαν; Ποιός μαρτυρεῖ καὶ βεβαιώνει γι’ αὐτά; Ἡ ἀπάντησις εἶνε· ἕνας καὶ μόνο μαρτυ­­ρεῖ. Περσικὲς πηγὲς δὲν ἔ­χου­με γιὰ ν᾿ ἀν­τλήσουμε ἀπὸ ’κείνη τὴν πλευ­ρὰ πληροφορί­ες· δὲν ὑπάρχουν ἄλλα στοιχεῖα. Ἔχουμε μό­νο ἕνα μάρτυρα. Ἕνας ἱστορικὸς μαρτυρεῖ, ὅτι ἔγιναν αὐτοὶ οἱ πόλεμοι. Ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ ἱστορικός; Εἶνε ὁ Ἡρόδοτος. Καὶ εἶνε ἀρκε­τὸς ἕνας μάρτυρας, ὁ Ἡρό­δοτος, γιὰ νὰ βεβαιώσῃ τὴν ἀλήθεια τῶν γεγονότων; Ὅλοι ἀ­παντοῦν· ναί, ἀρκεῖ ὁ ἕνας αὐτός.
᾿Εὰν πάλι θέσουμε τὸ ἐρώτημα γιὰ τὶς διαμάχες ποὺ ἔγιναν στὴν Ἑλλάδα μεταξὺ τῶν ἑλληνικῶν πόλεων ―γιατὶ εἶνε, βλέπετε, πλη­γὴ αἰώνων αὐτὴ ἡ διχόνοια, σα­­ράκι ποὺ μᾶς τρώει―, τί ἀπάντησι λαμβάνουμε; Ἐννοῶ τὸν Πελοποννησιακὸ πόλεμο, ποὺ διεξήχθη μετα­ξὺ τῶν Σπαρτιατῶν καὶ τῶν Ἀθηναίων, ἄρχι­σε τὸ 431 π.Χ. καὶ κράτησε 27 χρόνια, ποιός μαρτυρεῖ γιὰ τὸν πόλεμο αὐτόν; Ἕνας μόνο καὶ πάλι. Ποιός; Ὁ Θουκυδίδης· εἶνε ὁ ἱστορικὸς τοῦ ἐμφυλίου αὐτοῦ σπαραγμοῦ.
Ἐὰν πάλι μᾶς ἐρωτήσουν γιὰ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου στὰ τέλη τοῦ 4ου π.Χ. αἰῶνος, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ ᾿δῶ μὲ μιὰ χούφτα Μακεδόνες, πέρασε τὰ Δαρδανέλλια, προχώρησε στὴ Μικρὰ Ἀσία, κ’ ἔφτασε μέχρι κάτω στὶς ᾿Ινδίες, στὸ Γάγγη ποταμό, ποιός μαρτυρεῖ; Τὰ εἶδε κανεὶς αὐτά; Ἕνας καὶ πάλι. Ποιός; Read more »

τοῦ ἁγίου Γεωργίου (Ἰω. 15,17 – 16,2)
23 Ἀπριλίου

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ 

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκε­τε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν» (Ἰω. 15,18)

   ΜΑΣ ἀξιώνει ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, νὰ πανηγυρίζουμε τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ μεγαλομάρτυρος, ποὺ εἶνε ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸς στὸ λαό μας.
Μίλησα ἄλλοτε γιὰ τὸν βίο τοῦ ἁγίου· τώρα θ᾽ ἀλλάξω θέμα. Συνηθίζω, ὅπως ἡ ὄρνι­θα σκαλί­ζει τὸ χῶμα κι ἅμα βρῇ κανένα σπόρο ἢ σκου­λη­κάκι δὲν τὸν τρώει μόνη της ἀλλὰ καλεῖ καὶ τὰ πουλιά της νὰ τὸν ἀπολαύσουν, ἔτσι κ᾽ ἐ­γὼ σκαλίζω συνεχῶς τὴν ἁγία Γραφή, ἄλλα βιβλία καὶ ἱστορίες, καὶ προσπαθῶ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ κάτι καινούργιο νὰ βρίσκω γιὰ τὸ λαό μας. Τώρα λοι­πὸν τὸ θέμα θὰ εἶνε ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο (Ἰω. 15,17–16,2).
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε μία περικοπὴ ἀ­πὸ τὴν τελευταία ἀποχαιρετιστήρια ὁμιλία ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητάς του τὴν ἀ­λησμόνητη νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Ἂν ἐνθυμούμεθα τὰ τελευταῖα λόγια τῆς μάνας καὶ τοῦ πατέρα μας, πολὺ περισσότερο πρέπει ―ἂν εἴμαστε Χριστιανοί― νὰ ἐνθυμούμεθα ζωηρὰ τὰ τελευταῖα λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ μυστικὸ δεῖπνο. Εἶνε ἡ διαθήκη τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ὀνομάζεται.

* * *

Ὁ Κύριος ἐδῶ προειδοποιεῖ, λέει μία προφη­τεία. Καὶ μόνο ἡ διαπίστωσι ὅτι τὰ λόγια αὐ­τὰ ἐκπληρώθηκαν καὶ ἐκπληρώνεται συνε­χῶς, εἶ­νε μία ἀπόδειξι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶ­νε κοινὸς ἄνθρωπος. Ἕνας ἁ­πλὸς ἄν­θρωπος ζῇ καὶ κινεῖ­ται σὲ μία χρονικὴ περίοδο καὶ ἔχει μικρὴ γνῶ­σι τῶν πρα­γμάτων· ὁ Χριστός, ὁ Θεὸς καὶ Κύρι­ός μας, εἶνε παν­το­γνώ­στης, τὰ γνωρίζει ὅλα. Γνω­ρίζει τὸ παρελ­θόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μὲ κά­θε λεπτο­μέρεια. Καὶ σήμερα προειδοποιεῖ τοὺς μαθη­τάς του καὶ διὰ μέσου αὐτῶν ὅ­λους μας – τί; ὅτι οἱ μαθηταί του θὰ διωχθοῦν σκλη­ρά. Μὴν ἀ­πογοητεύε­στε ὅ­μως, λέει· διότι «ὁ κόσμος… ἐμὲ πρῶ­τον ὑ­μῶν μεμίσηκεν», πρὶν ἀ­πὸ σᾶς μίσησε πρῶτα ἐ­μέ­να (Ἰω. 15,18).
Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· ποιός εἶνε Read more »

ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ αὐτή, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀκολουθεῖ μετὰ τὴ μεγάλη Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, ὀνομάζεται ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου. Τί σημαίνει ἡ λέξις «Διακαινήσιμος»; Γιὰ ἕναν ἄσχετο μὲ τὴν Ἐκκλησία δὲ᾿ σημαίνει τίποτα· γιὰ ὅσους ὅμως πιστεύουν στὸν ἐσταυρωμένο καὶ ἀναστάντα Χριστό, ἔχει μεγάλο νόημα. Γιὰ μᾶς τοὺς πιστούς, παρ᾿ ὅλη τὴν ἁμαρτωλότητά μας, ἡ λέξις «Διακαινήσιμος» σημαίνει πολλὰ καὶ μεγάλα πράγματα. Τί θὰ πῇ «Διακαινήσιμος» καὶ γιατί ὠνομάστηκε ἔτσι ἡ ἑβδομάδα αὐτή; Ὅταν τῆς ἐδόθη τὸ ὄνομα αὐτό, τὸ καταλάβαιναν ὅλοι. Ἀλλὰ τώρα, μὲ τὴν ὀλεθρία τάσι τῶν «κουλτουριάρηδων», ποὺ βάλθηκαν καὶ μὲ τὴν τηλεόρασι καὶ μὲ κάθε ἄλλο τρόπο νὰ καταργήσουν τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα, χρειάζεται ἐξήγησι. Ἀξίζει νὰ ἀφιερώσουμε τὴ σημερινὴ ὁμιλία γιὰ νὰ ἐξηγήσουμε τὸ ὄνομα καὶ τὸ νόημα τῆς Διακαινησίμου ἑβδομάδος.

* * *

Ἡ ὀνομασία «Διακαινήσιμος» ἔχει σχέσι μὲ τὶς βαπτίσεις τῶν νέων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὠνομάζεται ἔτσι ἡ ἑβδομάδα αὐτή, διότι στὰ παλιὰ εὐλογημένα χρόνια οἱ νεοφώτιστοι διήνυαν τότε τὴν ἀρχὴ τῆς καινῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, τῆς ἀναγεννήσεως καὶ ἀνακαινίσεώς τους. Ὅσοι εἰδωλολάτρες ἢ ἰουδαῖοι ἑλκύοντο στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ, ἐγίνοντο κατ᾿ ἀρχὴν κατηχούμενοι καὶ ἐδιδάσκοντο τὶς ἀλήθειες τοῦ εὐαγγελίου καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ κατήχησις διαρκοῦσε ἀρκετὸ χρόνο. Ὅταν πλέον ὡλοκληρώνετο, ἐρχόταν ἡ ὥρα τοῦ βαπτίσματος ἢ φωτίσματος, γιὰ νὰ γίνουν οἱ κατηχούμενοι μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ πότε ἐβαπτίζοντο; Ἐβαπτίζοντο τὴ νύχτα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου πρὸς τὴν ἀνατολὴ τοῦ Πάσχα, μέσα τὴν ἀναστάσιμη πανηγυρικὴ θεία λειτουργία. Ἐβαπτίζοντο μέσα στὰ εἰδικὰ βαπτιστήρια καὶ ἐλέγοντο νεοφώτιστοι. Γι᾿ αὐτὸ κρατοῦσαν λαμπάδα ἀναμμένη, ποὺ συμβόλιζε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔλαμψε μέσα τους, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐψάλλετο ὁ ὕμνος «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε (Γαλ. 3,23). Ἀλληλούϊα», ὅπως τὸν ἀκοῦμε καὶ σήμερα. Ἦταν δὲ ντυμένοι μὲ λευκοὺς χιτῶνες, τοὺς ὁποίους δὲν ἔβγαζαν ἀλλὰ τοὺς φοροῦσαν διαρκῶς ὅλη ἐκείνη τὴν ἑβδομάδα. Ὠνομάζετο λοιπὸν ἡ ἑβδομάδα «Διακαινήσιμος», διότι τότε οἱ νεοφώτιστοι ζοῦσαν πλέον «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ῥωμ. 6,4)· ὠνομάζετο ἀκόμη καὶ «λευκὴ ἑβδομάς», ἐπειδὴ φοροῦσαν λευκὸ χιτῶνα. Μετὰ τὸ βάπτισμά τους οἱ νεοφώτιστοι ἐκκλησιάζοντο καθημερινῶς, ἔμεναν τώρα πλέον μέχρι τέλους τῆς θείας λειτουργίας μέσα στὸ ναό, καὶ στὸ τέλος κοινωνοῦσαν μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους πιστοὺς τὰ ἄχραντα μυστήρια. Τὴν ἑβδομάδα αὐτή, ποὺ γίνεται κατάλυσις εἰς πάντα, ἡ Ἐκκλησία μας ἐπιτρέπει ὁ πιστὸς νὰ κοινωνῇ καθημερινῶς, ἔστω καὶ ἂν τὴν προηγούμενη μέρα ἔχῃ καταλύσει τροφὲς ἀρτύσιμες. Διότι ὅλες οἱ μέρες (Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο) θεωροῦνται ὡς μία ἡμέρα.
Μία ἄλλη ἐξήγησι, ποὺ δίνουν οἱ θεολόγοι καὶ λειτουργιολόγοι, εἶνε ἡ ἑξῆς. Ἐπειδὴ Read more »

Φώτης Κόντογλου – Ἀνέστη Χριστός, Ἡ δοκιμασία τοῦ λογικοῦ

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.
Οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἄπιστοι. Οἱ ἴδιοι οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ δὲν δίνανε πίστη στὰ λόγια τοῦ δασκάλου τους ὅποτε τοὺς ἔλεγε πὼς θ᾿ἀναστηθῆ, μ᾿ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ εἶχαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του. Καὶ σὰν πήγανε οἱ Μυροφόρες τὴν αὐγὴ στὸ μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, κ᾿ εἴδανε τοὺς δυὸ ἀγγέλους ποὺ τὶς μιλήσανε, λέγοντας σ᾿ αὐτὲς πὼς ἀναστήθηκε, τρέξανε νὰ ποῦνε τὴ χαροποιὰ τὴν εἴδηση στοὺς μαθητές, ἐκεῖνοι δὲν πιστέψανε τὰ λόγια τους, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς ἤτανε φαντασίες: «Καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος (τρέλα) τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠ πίστουν αὐταῖς»…
Βλέπεις καταπάνω σὲ πόση ἀπιστία ἀγωνίσθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς μαθητάδες του. Εἶδες μὲ πόση μακροθυμία τὰ ὑπόμεινε ὅλα; …Καὶ μ᾿ὅλα αὐτὰ, ἴσαμε σήμερα οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς εἴμαστε χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Χριστὸ μ᾿ἕνα τοῖχο παγωμένον, τὸν τοῖχο τῆς ἀπιστίας. Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη του καὶ μᾶς καλεῖ κ᾿ἐμεῖς τὸν ἀρνιόμαστε. Μᾶς δείχνει τὰ τρυπημένα χέρια του καὶ τὰ πόδια του, κ᾿ἐμεῖς λέμε πὼς δὲν τὰ βλέπουμε. Ἐμεῖς ψάχνουμε νὰ βροῦμε στηρίγματα στὴν ἀπιστία μας γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸν ἐγωϊσμό μας, ποὺ τὸν λέμε Φιλοσοφία καὶ Ἐπιστήμη. Ἡ λέξη Ἀνάσταση δὲν χωρᾶ μέσα στὰ βιβλία τῆς γνώσης μας… Γιατὶ «ἡ γνώση τούτου τοῦ κόσμου, δὲ μπορεῖ νὰ γνωρίσει ἄλλο τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ ἕνα πλῆθος λογισμούς, ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζεται μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς διάνοιας».
Ναί, ἐκείνους ποὺ ἔχουνε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἁπλότητα τῆς διάνοιας, τοὺς μακάρισε ὁ Κύριος, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Καὶ στὸν Θωμᾶ, ποὺ γύρευε νὰ τὸν ψηλαφήσῃ γιὰ νὰ πιστέψῃ, εἶπε: «Γιατὶ μὲ εἶδες Θωμᾶ, γιὰ τοῦτο πίστεψες; Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἴδανε καὶ πιστέψανε».
Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει αὐτὴ τὴν πλούσια φτώχεια, καὶ τὴν καθαρὴ καρδιά, ὥστε νὰ τὸν δοῦμε ν᾿ἀναστήνεται γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε κ᾿ἐμεῖς μαζί του.
Αὐτὴ ἡ ἀνηξεριὰ (ἡ ἄγνοια) εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση: «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἄγνοια ἡ ὑπερτέρα τῆς γνώσεως». Καλότυχοι καὶ τρισκαλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουνε.

Χριστὸς ἀνέστη!

_ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΣΟΝΟΥΣ.. Σαν λειψή τη βλέπουμε…

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟ!ΕΠΙΣΗΜΑIΝΕΙ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ!

Διαβαστε ΕΔΩ

Ούτε ιερό ούτε όσιο στο «Ποτάμι» – «Φτάνει πια με το Άγιο Φως – Ο κόσμος ας κάνει και ανάποδα τον σταυρό του» – Ξεφτίλα

http://sdsakis10.blogspot.gr/2014/04/blog-post_2381.html?spref=fb

_