Κυριακὴ τοῦ Πάσχα
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

ΠΩΣ ΝΑ ΕΟΡΤΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Ἑορτὴ σήμερα, ἀγαπητοί μου. Ὄχι συνηθισμένη ἑορτή· «ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρίς ἐστι πανηγύρεων» (εἱρμ. η΄ ᾠδ. καν. Πάσχ.).
Ὡραία ἡ ἀκολουθία, ὡραῖοι οἱ ὕμνοι, ὡραιότερο ἀπὸ ὅλα τὸ εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττει τὴν προάναρχο ὕπαρξι τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ἀφήνουμε ὅμως τὸ θεμελιῶδες αὐτὸ δο­γματικὸ θέμα καὶ πᾶμε σ᾽ ἕνα πρακτικώτερο.

* * *

Ἑορτάζουμε σήμερα, ἀγαπητοί μου. Γεννᾶ­ται ὅμως τὸ ἐ­ρώτημα· πῶς ἑορτάζουμε; Κάποιος λόγος, ποὺ εἶπε ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ ἕ­νας ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τῆς ἀνθρω­πότητος, ὁ προφήτης Ἠσαΐας ποὺ ἔζησε ὀ­χτακόσα χρόνια πρὸ Χριστοῦ, εἶνε φοβερός. Τί λέει ὁ Ἠσαΐας· «Τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου», ἡ ψυχή μου μισεῖ τὶς γιορτές σας (Ἠσ. 1,14). Παράξενος ὁ λόγος αὐτός. Ὁ Θεὸς δὲν εἶνε αὐτὸς ποὺ ὥρισε τὶς ἑορτές; ἡ Ἐκκλησία δὲν καθώρισε τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες; Δὲν ὑ­πάρχει λοιπὸν ἐδῶ μία ἀντίθεσι;
Δὲν ὑπάρχει ἀντίθεσι, ὑπάρχει κάτι ἄλλο· ὁ Θεὸς δίνει σημασία στὸν τρόπο ποὺ ἑορτάζουμε. Αὐτὸ εἶνε τὸ ζήτημα. Ἐνδιαφέρε­ται ἂν ἑορτάζουμε κατὰ τὸ θεῖο θέλημα. Ἐ­ὰν δὲν ἑ­ορτάζουμε κατὰ τὸ θεῖο θέλημα, τότε ἐμπίπτουμε στὸν πύρινο κύκλο τῆς ὀργῆς του ποὺ λέει «Τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου».
Λοιπὸν πῶς ἑορτάζουμε ἐμεῖς; Ἂν ῥίξουμε μιὰ ματιά, θλιβερὲς εἶνε οἱ διαπιστώσεις καὶ μελαγχολικὲς σκέψεις γεννάει ὁ τρόπος ποὺ ἑορτάζουν τὸ Πάσχα οἱ λεγόμενοι Χριστιανοί.
⃝ Ἕνα σημαντικὸ μέρος δὲν ἑορτάζει στὴν ἐκ­κλησία οὔτε κἂν στὸ σπίτι· ἑορτάζουν στοὺς δρόμους. Ἑκατοντάδες χιλιάδες αὐτοκίνητα ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, τὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἄλλες πόλεις –οἱ ὁποῖες ἐρημώνουν– καὶ φεύ­γουν κατὰ συρροὴ πρὸς τὴν ὕπαιθρο. Τὸ «Χρι­στὸς ἀνέστη» , ἂν τὸ ἀκούσουν, θὰ τὸ ἀκούσουν μέσα στ᾽ αὐτοκίνητα. Πῶς γι᾽ αὐτοὺς νὰ ποῦμε ὅτι ἑορτάζουν ὅπως θέλει ὁ Χριστός; Φρικτὴ εἶνε ἡ κατάστασι καὶ κατὰ τὴν ἐπιστροφή. Ἐγὼ τοὐλάχιστον κάθε χρόνο τὴν Τρίτη τοῦ Πάσχα τρέμω νὰ πιάσω ἐφημερίδα· στάζει αἷμα. Παρ᾽ ὅ­λα τὰ μέτρα ποὺ λαμβάνονται, δὲν ἀποφεύγονται τὰ τροχαῖα. Οἱ ταλαίπωροι οἱ ἀστυνομι­κοὶ δὲν ἑορτάζουν Πάσχα φυλάγοντας δρόμους καὶ διαβάσεις.
⃝ Ἕνα ἄλλο μεγάλο πλῆθος, ποὺ τὸν ἄλλο και­ρὸ δὲν πατάει στὴν ἐκκλησία, ἔρχονται μό­νο στὴν τελετὴ τῆς Ἀναστά­σεως. Περιμέ­νουν καὶ μόλις ἀκουστῇ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» φεύγουν, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ μείνουμε μέχρι τέλους στὴν θεία λειτουργία, διότι παραθέτει τράπεζα. «Ἡ τρά­πεζα γέμει», λέει· ὄχι ἀπὸ κρέ­ατα ἀλλὰ ἀπὸ ἀθάνατη πνευματικὴ τροφή. «Πάν­τες ἀπολαύ­ετε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως» (κατηχ. λόγ. ἱ. Χρυσ.). Τὸ θέαμα εἶνε οἰκτρὸ σὲ κεντρικοὺς ναούς, ὅ­που προσέρχονται οἱ ἐπίσημοι κ᾽ ἔ­πειτα φεύγουν ὅλοι, καὶ δὲν ὑπάρχει κάποιος νὰ τοὺς πῇ· Ποῦ πᾶτε; εἶστε Χριστιανοί;…
⃝ Τὴν ὑπόλοιπη ἡμέρα τώρα, ἡ μεγάλη πλειο­νότητα περνοῦν«ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ» (Λουκ. 21,34)· ἐπιδίδονται σὲ γλέντια, διασκεδάσεις, χοροὺς ἔξαλλους, πάρτυ ἁμαρτωλά, παι­χνίδια πονηρά, πορνεῖες καὶ μοιχεῖες. Εἶνε φοβερὸ ὅτι τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἀκούγονται ἀκόμα καὶ φρικτὲς βλασφημίες. Ὅπως εἶπε ἕνας σπουδαῖος ἀστυνομικός, ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶνε ἡ πιὸ ἁμαρτωλὴ ἡμέρα τοῦ ἔτους καὶ προτιμότερο νὰ ἔλειπε, νὰ ἦταν σὰν μιὰ καθημερινή.
⃝ Τὸ Πάσχα χωρὶς Χριστὸ καταντᾷ μία γαστρο­νομικὴ ἑορτή. Μία συνέπεια αὐτοῦ εἶνε ἡ ἐπιβάρυνσι τῆς ὑγείας· τὶς ἡμέρες αὐτὲς γεμίζουν τὰ νοσοκομεῖα ἀπὸ ἀσθενεῖς μέχρι ἀδι­αχωρήτου. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν πλευρὰ ὑπενθυμίζει τὶς εἰδωλολατρικὲς ἑορτὲς τῶν προγόνων μας. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι δικαιολογοῦνταν· γιατὶ τέτοιους θεοὺς εἶχαν, σὰν τὸ Διόνυσο, τὸ Βάκχο κ.τ.λ.. Ἐμεῖς δικαιολογούμεθα;

* * *

Γι᾽ αὐτὸ ὁ προφήτης  λέει «Τὰς ἑορτὰς ὑ­μῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου». Αὐτὸς ὁ τρόπος κατα­δικάζεται. Καὶ ποιός εἶνε ὁ θεοφιλὴς τρόπος;
⃝ Θεοφιλὴς τρόπος, λέει ἕνας πατὴρ τῆς Ἐκ­κλησίας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, εἶνε νὰ ἑ­ορτάζουμε «μὴ κώμοις, μὴ χοροῖς καὶ παροινίαις, ἀλλὰ ταῖς θεοειδέσιν ἐννοίαις», ὄχι μὲ ἔξαλλες διασκεδάσεις, ὄχι μὲ χοροὺς καὶ μεθύσια, ἀλλὰ μὲ τὶς θεῖες σκέψεις καὶ μὲ τὰ ἱερὰ αἰ­σθήματα (P.G. 46,656)· ὁ νοῦς νὰ σκέπτεται τὸ μέγα μυστήριο καὶ ἡ καρδιὰ νὰ συμμετέχῃ μὲ ῥῖγος στὴν ἑορτή. Ὅπως παλαιά, ποὺ οἱ ἄν­θρωποι κατοικοῦσαν σὲ καλύβες, δὲν εἶχαν ῥαδιόφω­να καὶ τηλεοράσεις, οὔτε λύκεια καὶ πανεπιστήμια, εἶχαν ὅμως «φόβον Κυρίου», ποὺ εἶνε «ἀρχὴ σοφίας» (Ψαλμ. 110,10. Παρ. 9,10. Σ. Σειρ. 1,14,18).
⃝ Ποιοί ἑορτάζουν σωστὰ τὸ Πάσχα; Ἐκεῖνοι ποὺ προετοιμάστηκαν μὲ ἐξομολόγησι. Δὲν ἐξ­ομολογεῖσαι; δὲν εἶσαι Χριστιανός, δὲν εἶσαι ὀρθόδοξος. Κ᾽ ἐγὼ ὁ ἐ­πίσκοπος ἐξομολογοῦ­μαι, ἔχω κ᾽ ἐγὼ πνευμα­τικὸ πατέρα· γιατὶ ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Μὴ παίζουμε μὲ τὸ Θεό. Τὴν εὐεργετικὴ ἐπίδρασι τῆς ἐξομολογήσεως ἀ­ναγνωρίζουν καὶ ψυχολόγοι, ὅπως ὁ Ἄντλερ (Alfrend Adler 1870-1937). Ἂν οἱ ἄν­θρωποι ἐξωμολογοῦνταν, κανένα ἔγκλημα δὲν θὰ γινό­ταν. Μεγάλο μυστή­ριο. Εἶνε τὸ κλειδὶ γιὰ τὸ «γνῶθι σαυτόν».
⃝ Πάσχα λοιπὸν ἴσον προετοιμασία μὲ ἐξομολόγησι γιὰ τὴ θεία κοινωνία· «Λάβετε φάγετε…» (θ. Λειτ.. Ματθ. 26,26. Μᾶρκ. 14,22· Α΄ Κορ. 11, 24). Ἂν δὲν κοινωνήσῃς, ξέρεις πῶς μοιάζει; Σὰν νὰ σὲ καλῇ κάποιος σὲ τραπέζι, κ᾽ ἐνῷ αὐτὸς ξώδεψε καὶ κοπίασε, ἐ­σὺ νὰ τοῦ λές· Δὲν ἔχω ὄρεξι νὰ φάω…  Ἔτσι καὶ τώρα ποὺ εἴμαστε καλεσμένοι στὴν φοβερὰ ἁγία τράπεζα. Δὲν τὸ λέει ὁ ἁμαρτω­λὸς Αὐγουστῖνος· τὸ λέει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
⃝ Κάτι ἄλλο, ποὺ φαίνεται δύσκολο, εἶνε τὴν ἁ­γία αὐτὴ ἡμέρα νὰ συγχωρήσῃς. Σήμερα εἶ­νε ἡμέρα ἀγάπης. Σὲ κάποιο χωριὸ πέθαινε κάποια γριά. Πῆγε ὁ πνευματικός, τὴν ἐξωμο­λόγησε, καὶ τέλος τῆς λέει· –Ἕνα πρᾶγμα μένει· νὰ καλέσουμε τὸν ἐχθρό σου νὰ τὸν συχωρέσῃς. –Ποτέ – ποτέ, εἶπε ἐκείνη. Τί κρίμα! «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους…», ἀκοῦμε στὴ θεία λειτουργία, καὶ ἡ Ἐκκλησία ψάλλει θαυμάσια· «Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει» (Πάσχ. δοξ. αἴν.).
⃝ Στὰ παλαιὰ τὰ χρόνια στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία, ὅπως λένε οἱ περιηγηταί, στὸ πασχαλινὸ τραπέζι ἄφηναν μιὰ θέσι κενή. Κι ὅ­ταν τὰ παιδιὰ ρωτοῦσαν –Γιὰ ποιόν εἶνε ἡ θέσι αὐτή; –Γιὰ τὸ Χριστό, τοὺς ἔλεγαν. Κ᾽ ἔ­φερναν νὰ καθήσῃ σ᾽ αὐτὴν κάποιος φτωχός. Ὁ Χριστὸς εἶπε· «Ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τού­των τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐ­ποιήσατε» (Ματθ. 25,40)· Ἔτσι ἑώρταζαν τὸ Πάσχα.
⃝ Τί ἄλλο νὰ προσθέσω; Ἔχετε γλῶσσα, ἔχετε καρδιά; Μιλᾶτε σήμερα γιὰ τὸ Χριστό! Σήμερα εἶνε ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, δὲν εἶνε ἡ ἡμέ­ρα τοῦ ἄλφα ἢ τοῦ βῆτα. Στὰ σπίτια, ἂν πᾷς καὶ ἀκούσῃς, συζητοῦν γιὰ γάμους, γιὰ συνοι­κέσια, γιὰ διαζύγια, γιὰ ἐμπόριο, γιὰ ἀγορές, γιὰ χρήματα, καὶ ἰδίως γιὰ πολιτική. Γιὰ τὸν ἀ­ναστημένο Χρι­στὸ οὔτε λέξι. Ποῦ εἶνε ἐκεῖ­νες οἱ ἅγιες γιαγιάδες, ποὺ τὶς θυμώμαστε μὲ δάκρυα! Μᾶς ἔπαιρναν ὅλα τὰ ἐγγονάκια τέτοια μέρα καὶ μᾶς ἔλεγαν ὡραῖα πράγματα γιὰ τὸν Κύριο. Δεῖξτε μου μιὰ οἰκογένεια ποὺ θὰ μιλήσουν σήμερα γιὰ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ. Ἐγὼ τοὐλάχιστον αὐτὲς τὶς μέρες θυμᾶμαι τὴν ἀγράμματη γιαγιά μου.
⃝ Νὰ προσθέσω κάτι ἀκόμα; Ἴσως δὲν θὰ τὸ δεχθῆτε. Σᾶς παρακαλῶ, τὴν ὥρα ποὺ θὰ πρό­κειται νὰ καθήσετε νὰ φᾶτε, νὰ σκεφθῆτε ὅτι στὴν Ἀφρικὴ καὶ στὴν Ἀσία πέφτουν ἄνθρωποι νεκροί, πεθαίνουν σὰν τὶς μῦγες, γιατὶ δὲν ἔχουν ψωμὶ νὰ φᾶνε. Τὸ πρόβλημα αὐτὸ δὲν μπόρεσε νὰ τὸ λύσῃ οὔτε ὁ σοσιαλισμὸς οὔτε ὁ καπιταλισμός· μόνο ἡ ἀγάπη καὶ φιλαν­θρωπία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μπορεῖ νὰ τὸ λύσῃ. Γιά φανταστῆτε σήμερα νὰ νηστεύαμε ὅλοι, νὰ φᾶμε μόνο λίγο ψωμάκι, μιὰ ἐλιά, λίγο νεράκι, κι ὅ,τι θὰ ἐξοικονομούσαμε νὰ τὸ δι­αθέταμε γιὰ ἐκείνους τοὺς ἀδελφούς μας…

* * *

Ἂς ἑορτάσουμε, ἀγαπητοί μου, μὲ ἱερὸ ῥῖ­γος. Ἂς παραδειγματισθοῦμε ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους ἐκείνους ἀδελφούς μας ποὺ ζοῦν σὲ μέρη ὅπου ἡ πίστις μας διώκεται· ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει ἐκ­κλησία, δὲ λειτουργεῖ παπᾶς, δὲ σημαίνει καμ­πάνα, δὲ βάφουν κόκκινα ἀβγά, δὲ γιορτάζουν φανερά… Μαθαίνουμε, ὅτι σὲ τέτοια μέρη τὴ νύχτα τοῦ Πάσχα κατεβαίνουν στὰ ὑπόγεια κρυφά, κλείνουν τὶς πόρτες καὶ προσπαθοῦν νὰ πιάσουν ἐπικοινωνία μέσῳ ῥαδιοφώνου, ἀκοῦνε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» καὶ κλαῖνε. Οἱ πολιτικοί μας δυστυχῶς δὲν ἐνδιαφέρον­ται οὔ­τε αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη ν᾽ ἀ­σκήσουν διπλωματικὴ πίεσι στοὺς ἐ­κεῖ κρα­τοῦντας ὑ­πὲρ τῶν ἀδελφῶν μας, οἱ ὁποῖοι –σὲ καιρὸ δημο­κρατίας– στεροῦνται τὴ στοιχειώδη θρησκευ­τικὴ ἐλευθερία. Κοιτάζουν μόνο τὶς ἐμπορι­κὲς σχέσεις. Ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶνε ἐμπόριο· εἶ­νε φῶς Χριστοῦ – πίστις – Ὀρ­θοδοξία.
Ἂς ἐλπί­σουμε ὅτι καὶ γιὰ τ᾽ ἀδέρφια μας ἐ­κεῖνα θὰ ἔρθῃ ἡμέρα ποὺ θ᾽ ἀκούγεται ἐλεύθε­ρα τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν πέθανε, ζῇ καὶ βασιλεύει· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 30-4-1989 στὴν θ. λειτ.

 Οικουμενισμός – Ελλάδα – Τουρκία (βιντεο)

ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

Δημοσιογράφου Νίκου Χειλαδάκη

_

_

Ουνίτες: «ἐν ἐνδύμασι προβάτων, λύκοι ἅρπαγες» (Ματθ.7,15). 

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11091:ounites

«Το Ποτάμι είναι «φούσκα»… η Θρησκεία μας όχι!» 

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_

_

Κυριακὴ Πάσχα (Ἰω. 1,1-17)

ΑΓΝΩΣΤΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

«…Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω» (Ἰω. 1,10)

Τί εἴμαστε, ἀγαπητοί μου, σήμερα; ὄχι ἀπὸ πλευρᾶς μορφώσεως, ἀξιωμάτων, πλούτου καὶ θησαυρισμοῦ, ἀλλ᾿ ἀπὸ πλευρᾶς πνευματι­κῆς, ἀπ᾽ ὅπου κυρίως πρέπει νὰ κρίνεται καν­είς; τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Ἐμένα ρωτᾶτε; ρωτῆ­στε τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σας, καὶ θ᾽ ἀ­κούσετε τὸ γραφικό, «σκώληξ» εἶνε ὁ ἄνθρωπος (Ἰὼβ 25,6)· καὶ τὸ ἐκκλησιαστικό, «σκωλήκων βρῶμα» (Νεκρ. ἀκολ., μακ.), ἐκεῖ καταντᾷ. Ἐν τούτοις ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα μᾶς φωνάζει νὰ γίνουμε ἀετοί. Ἀπὸ σκώληκες ἀετοί; εἶνε δυνατὴ αὐτὴ ἡ μεταλλαγή; Καὶ ὅμως γίνεται.
Ἀετὸς εἶνε σήμερα ὁ εὐαγγελιστὴς ποὺ ἀ­κούσαμε. Σὲ ὡραῖες βυζαντινὲς εἰκόνες στὸ Ἅγιον Ὄρος θὰ δῆτε ὅτι ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ζωγραφίζεται μὲ σύμβολο δίπλα του τὸν ἀετό. Γιατί; Διότι οἱ ἄλλοι εὐαγγελισταὶ (ὁ Ματθαῖος, ὁ Μᾶρκος κι ὁ Λουκᾶς) ἀρχίζουν τὴν ἱστορία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἐν χρό­νῳ σάρκωσι, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης ἀρχίζει ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἰλιγγιῶδες ὕψος, μᾶς ἀνεβάζει στὴν ἄ­χρονο γέννησί του ἐκ τοῦ Πατρός. Ὡς ἄν­θρω­πος μὲν ἐγεννήθη ἐν Βηθλεὲμ «ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου» (Γαλ. 4,4), ἀλλὰ ὡς Θεὸς εἶνε ἄχρονος. Ὑπῆρχε ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε ἥλιος, σελήνη, γαλαξίες, ὕλη· ἀλ­λὰ δὲν ὑπῆρχε ποτέ μὰ ποτέ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε ὁ Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία καταδίκασε τὸν Ἄρειο ποὺ ἔλεγε ὅτι «Ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν». Ἡ ἀίδιος γέννησις καὶ ἡ ἄναρχος ὕ­παρξις τοῦ Υἱοῦ, αὐτὸ τὸ δόγμα, εἶνε θε­μέλιο τῆς πίστεως. Τὸ πιστεύεις; εἶσαι Χριστι­ανός· δὲν τὸ πιστεύεις; ἐλεύθερος εἶσαι, ἀλ­λὰ πιστὸς δὲν εἶσαι. Κι ἂν παραδέχεσαι τὸ Χριστὸ ὡς ἕνα φιλόσοφο, ποιητή, κοινωνιολό­γο κ.λπ., τίποτα δὲ λές. Ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰω. 1,1).
Σ᾽ αὐτὸ τὸ ὕψος μᾶς ἀνεβάζει ὁ ἀετὸς τῆς θεολογίας. Ἀλλ᾽ ἐγὼ τώρα δὲν πρόκειται νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ὑψηλὰ θεολογικὰ θέματα. Θὰ κατέβω χαμηλότερα καὶ θ᾽ ἀσχοληθῶ μόνο μὲ μία φράσι τῆς σημερινῆς περικοπῆς. Θὰ ἐξετάσω ποιά συμπεριφορὰ ἔδειξε ὁ κόσμος στὸ Χριστὸ ὅταν ἦρθε ἐδῶ στὴ γῆ· ποιά ἡ συμπεριφορὰ τῶν συγχρόνων του καὶ ποιά ἔπειτα τοῦ σημερινοῦ δικοῦ μας κόσμου.

* * *

 Ἀνοίγοντας, ἀγαπητοί μου, τὰ Εὐαγγέλια θὰ δῆτε ὅτι, ἂν ἀφαιρέσουμε μερικὰ ἀθῷα παι­διὰ ποὺ φώναζαν «ὡσαννά» (Ματθ. 21,9,15. Μᾶρκ. 11,9. Ἰω. 12,13), ἂν ἀφαιρέσουμε μερικὲς γυναῖκες ποὺ τὸν ἀ­κολούθησαν μέχρι τέλους, ἂν ἀφαιρέσουμε μερικοὺς ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας (δηλαδὴ 120 περίπου πρόσωπα) ποὺ τὸν πίστεψαν, οἱ ἄλλοι, ἡ ἰντελλιγκέντσια, ἡ ἀφρόκρεμα ―γράψε «κο­πρόκρεμα»― τῆς κοινωνίας (οἱ πλούσιοι, οἱ γραμματεῖς, οἱ φαρισαῖοι, οἱ διανοούμενοι, οἱ νομικοί, οἱ ἐπιστήμονες), αὐτοὶ μὲ παντοίους τρόπους προσπάθησαν νὰ τὸν γκρεμίσουν στὴν ὑπόληψι τοῦ λαοῦ. Ὁ λαὸς τὸν θεωροῦ­σε Μεσσία, Λυτρωτὴ καὶ ἔλεγε γι᾽ αὐτὸν ὅτι «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. 7,46)· ἐκεῖνοι συνεχῶς τὸν διέβαλλαν, τὸν παρουσίαζαν ὡς τὸν χειρό­τερο ἄνθρωπο, ἀγύρτη, λαοπλάνο, Βεελζε­βοὺλ καὶ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων. Καὶ κατώρθωσαν, οἱ δημαγωγοὶ αὐτοί, νὰ διαστρέψουν καὶ νὰ μεταβάλουν τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ, ποὺ ἐνῷ προ­ηγουμένως φώναζε «Ὡσαννά», μετὰ φώναζε «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν» (Λουκ. 23,21). Ἐκλο­γὲς ἔγιναν καὶ ψήφισαν «δημοκρατικά». ―Ποιόν θέλετε νὰ σᾶς ἀπολύσω; ρώτησε ὁ Πι­λᾶτος, τὸ Βαραββᾶ ἢ τὸ Χριστό; διαλέξτε. Κι αὐτοὶ ἐξέλεξαν τὸ Βαραββᾶ. Καὶ πλήρωσαν τὶς συνέπειες τῆς ἐγκληματικῆς ἐκλογῆς τους.
Αὐτὴ ἦταν ἡ συμπεριφορὰ τῶν τότε ἀπέναντι στὸ Χριστό. Καὶ αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ ―γιὰ νὰ ἔλθουμε στὸ σήμερα― ἐπαναλαμβά­νεται διὰ μέσου τῆς ἱστορίας. Ἡ ἀνθρω­πότης ἐξέλεξε Βαραββᾶδες· αὐτοὶ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖ­στον, πλὴν μικρῶν ἐξαιρέσεων, τὴν κυβερνοῦν (π.χ. ἡ Γερμανία ἐξέλεξε τὸ Χίτλερ, καὶ ἄλλοι ἄλλους «Βαραββᾶδες»). Ἀπὸ τότε τί ἔγινε μέ­σα στὰ δυὸ χιλιάδες χρόνια ποὺ πέρασαν; καὶ τί γίνεται σήμερα; ἄλλαξε ὁ κόσμος; Σημειώθηκε ἀσφαλῶς μεταβολὴ στὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλ᾽ ὄχι πρὸς τὸ καλύτερο. Ἰδίως Read more »

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα νύκτα
Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ὁ Χριστὸς ἀνέστη – 12 μαρτυρίες

Η πίστι μας, ἡ Ἐκκλησία μας, εἶνε, ἀγαπητοί μου, δεντρὶ ποὺ τὸ φύτευσε ἡ δεξιὰ τοῦ Ὑψίστου. Καὶ ὅπως τὸ δέντρο ἔχει ῥίζα, ἔτσι καὶ τὸ δέντρο αὐτὸ ποὺ λέγεται Ὀρθοδοξία ἔχει ῥίζα. Ποιά εἶνε ἡ ῥίζα; Δύο λέξεις· «Χριστὸς ἀνέστη». Ἢ ἀνέστη, ἢ δὲν ἀνέστη. Λέμε λοιπὸν σὲ ὅλους, ὅτι ἡ ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ εἶνε γεγονὸς ἱστορικό, τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅσα συνέβησαν στὴν ἱστορία. Γεγονὸς μὲ παγκόσμια ἀκτινοβολία, γεγονὸς ποὺ ἔσεισε καὶ τὸν ᾅδη ἀκόμα, γεγονὸς κοσμογονικό.
Θὰ μοῦ πῇ ὅμως κάποιος· Αὐτὰ εἶνε λόγια· ἐμεῖς θέλουμε ἀποδείξεις. Ἀποδείξεις; Πολλές, ἀμέτρητες, ὅπως οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου.
Ἂς στήσουμε σήμερα ἕνα δικαστήριο. Καὶ στὴν ἕδρα νὰ βάλουμε ὡς κριτὴ τὴν ἱστορία. Τὴν ἱστορία, ποὺ δὲν πείθεται μὲ μύθους καὶ παραμύθια, ἀλλὰ θέλει γεγονότα, τεκμήρια, ἀποδείξεις. Ἡ ἱστορία, λοιπόν, ζητάει μάρτυρες γιὰ τὴν Ἀνάστασι. Ὑπάρχουν; Βεβαίως. Κανένα ἄλλο γεγονὸς δὲν ἔχει τόσους μάρτυρες ὅσους ἡ ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε ἡ ζωὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου δὲν εἶνε τόσο βεβαιωμένη· τέσσερις – πέντε ἱστορικοὶ μαρτυροῦν γι᾿ αὐτόν, καὶ μετὰ σιγή. Ἐνῷ ἡ Ἀνάστασι ἔχει πλῆθος μάρτυρες. Ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ἐκλέγουμε ἐνδεικτικῶς τέσσερις τριάδες, δηλαδὴ ἐν συνόλῳ 12 μαρτυρίες.

* * *

Πρῶτοι μάρτυρες παρουσιάζονται οἱ ΠΡΟΦΗΤΑΙ. Πρὶν ἀκόμα γίνῃ ἡ Ἀνάστασι, μαρτυροῦν γι᾿ αὐτὴν μὲ προτυπώσεις. 
Πρῶτος ὁ Μωϋσῆς γράφει γιὰ τὸ Χριστό· «ἀναπεσὼν ἐκοιμήθης ὡς λέων καὶ ὡς σκύμνος» (Γέν. 49, 9). Κοιμήθηκες, λέει, Χριστέ, σὰν τὸ λιοντάρι. Ἂν δῇς λιοντάρι νὰ κοιμᾶται, σὲ ρωτῶ, τολμᾷς νὰ πᾷς νὰ τὸ ξυπνήσῃς; Παρακαλᾷς νὰ μὴ ξυπνήσῃ. «Τίς ἐγερεῖ αὐτόν;»· ποιός νὰ τὸν ξυπνήσῃ; Σὰν λιοντάρι ποὺ κοιμᾶται, «σκύμνος λέοντος Ἰούδα» (ἔ.ἀ.) εἶσαι, λέει, Χριστέ. 
Ἔρχεται κατόπιν ὁ Δαυῒδ καὶ ψάλλει μὲ τὴ χρυσῆ του λίρα· «Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν» (Ψαλμ. 67,2), αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ ἀκοῦμε στὴν Ἀνάστασι. 
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἠσαΐας, ὁ λεγόμενος πέμπτος εὐαγγελιστής, ἀφοῦ περιγράφει τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ, προτρέπει τὴ Νέα Ἰερουσαλήμ, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία, νὰ χαρῇ καὶ νὰ πανηγυρίσῃ γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ. Τὰ δικά του λόγια χρησιμοποιεῖ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος στὴν ἀναστάσιμη ἀκολουθία ὅταν λέει· «Φωτίζου φωτίζου, ἡ νέα Ἰερουσαλήμ, ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε…» καὶ «Ἆρον κύκλῳ τοὺς ὀφθαλμούς σου, Σιών, καὶ δε· ᾿ἰδού γὰρ ἥκασί σοι… τὰ τέκνα σου» (Ἠσ. 60,1-4 καὶ θ΄ ᾠδὴ Πάσχα).
Μετὰ  ἔρχονται ἄλλοι τρεῖς μάρτυρες· εἶνε μάρτυρες ΤΗΣ ΤΑΦΗΣ.
 Καὶ πρῶτοι Read more »

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

(Ο λογός του Θεού πάντα επίκαιρος)

• Εκφωνήθηκε από το Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη (στρατιωτικός ιερεύς τότε), στο Ραδιοφωνικό σταθμό Λαρίσης (Ρ.Σ.Λ.) το Πάσχα του 1949. Απομαγνητοφωνήθη και εδημοσιεύθη στο βιβλίου «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ», έκδοση 1950, σελ. 200-202

«Ἀναστήτω ὁ Θεός καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ
ἐχθροὶ αὐτου, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσῶπου αυ-
τοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν». (Ψαλ. 67,2)

Ὅ,τι, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ὅ,τι εἶχον νὰ κάμουν ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ οἱ ἐχθροί του, τὸ ἔπραξαν. Τὸ ἐπιτελικὸν σχέδιον τῆς ἐξοντώσεως ἐξετελέσθη μέχρι τελευταίας λεπτομερείας. Ὁ Ἰησοῦς, τοῦ ὁποίου ἡ φωνὴ κάποτε ὑψώθη ὡς φραγγέλιον καὶ ἔσεισε τὰς καρδιας τῶν μεγάλων ἐνόχων τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Ἔθνους, τώρα ἐν μέσῳ ληστῶν, ἀδύνατος, «ὡς μὴ ἔχων εἶδος οὐδὲ δόξαν» περιφρονημένος, ἐγκαταλελειμμένος ὑπὸ πάντων, παρουσιάζων θέαμα ἱκανὸν νὰ ραγίσῃ καὶ τοὺς βράχους τοῦ Γολγοθᾶ, ἐκπνέει καὶ παραδίδει τὸ πνεῦμα εἰς τὸν Οὐράνιον Πατέρα ὁ Μέγας Μάρτυς. «Τετέλεσται». Οἱ ἐχθροὶ ποὺ ἦσαν κάτω ἀπὸ τὸν σταυρὸν καὶ ἤκουσαν χωρὶς νὰ ἐννοήσουν τὴν πλήρη βαθυτάτων ἐνοιῶν λέξι ταύτην τοῦ Θεανθρώπου, ἐφαντάσθησαν ὅτι τὸ γλυκὺ στόμα τοῦ Διδασκάλου τῆς Γαλιλαίας θὰ ἐσίγα αἰωνίως, ἡ φωνή Του θὰ ἐτάφετο μέσα εἰς τον Τάφον καὶ ἡ ἁγία Του μορφη θὰ ἐλησμονεῖτο διὰ παντός. Τίς θὰ ἠδύνατο ν’ ἀναστήσῃ νεκρὸν ἐκ τοῦ Τάφου; Ὄχι! Δὲν θὰ ἠκούετο πλέον ἡ φωνή Του συναρπάζουσα τὰ πλήθη. Δὲν θὰ ἐτελοῦντο πλέον θαύματα ποὺ προεκάλουν τὸν ἄπειρον θαυμασμὸν τοῦ λαοῦ… Ἀλλὰ διὰ πᾶν ἐνδεχόμενον «κουστωδία στρατιωτῶν» ἐστάλη διὰ νὰ φυλάξη τὸν Τάφον. Καὶ οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι, Ἄννας καὶ Καϊάφας καὶ Ηρώδης καὶ ὅλοι ἐν γένει οἱ ἐχθροὶ οἱ ὀποῖοι εἶχον συντελέσει εἰς τὴν ἐξόντωσίν του ἀναχωροῦν ἐκ τοῦ λόφου τοῦ Γολγοθᾶ, ἀπέρχονται εἰς τὰ μεγαλοπρεπῆ των μέγαρα καὶ κοιμῶνται ἥσυχοι. Εἶχον ἄλλωστε ἀρκετὰ κοπιάσει μὲ τὴν ὑπόθεσιν αυτὴν τοῦ Ναζωραίου. Τώρα ποὺ ἐκλείσθη καὶ ἐσφραγίσθη ἐντὸς τῆς σκοτεινῆς φυλακῆς τοῦ τάφου κοιμᾶσθε ἥσυχοι ὦ μεγάλοι ἔνοχοι! Ὤ, καὶ ἐὰν ἐτελείωνον τὰ πράγματα μέχρι τοῦ τάφου, πόσον εὐτυχεῖς θὰ ἦσαν ὅλοι οἱ κακοῦργοι.
Α λ λ ὰ  ὄ χ ι! Μέσα ἀπὸ τὸν τάφον ἔρχεται μ ή ν υ μ α  τ ε ρ ά σ τ ι ο ν, μήνυμα ποὺ συνεκλόνισε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ συγκλονίζῃ τὸν κόσμον, μήνυμα ποὺ μεταδίδει τρόμον εἰς τοὺς ἐνόχους, χαρὰν εἰς τοὺς ἀθώους, θάρρος εἰς τοὺς μαχητάς, ἀγαλλίασιν εἰς τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ, μήνυμα ποὺ ἔχει τὴν σφραγίδα τῆς ἀληθείας, καὶ καμμία ἀρχόσχολος κριτικὴ θὰ δυνηθῇ ποτὲ νὰ μειώσῃ την δύναμίν του. Και τὸ μήνυμα αὐτό ποὺ τὴν 12ην τῆς 24ης Ἀπριλίου μετεδόθη διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν ἀπὸ τοὺς Ραδιοφωνικοὺς Σταθμοὺς τῶν 5 ἠπείρων εἶνε τό: «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».
Ἀπὸ τὴν στιγμὴν ποὺ ἠκούσθη τὸ Χ ρ ι σ τ ὸ ς  ἀ ν έ σ τ η  ὁ Θάνατος τὸν ὁποῖον ἔτρεμον οἱ εἰδωλολάτραι, ἔχασε τὴν τρομερὰν ὄψιν. Αἱ κατακόμβαι τῆς Ρώμης, αἱ ὁποῖαι ἐδέχοντο τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν χιλιάδων μαρτύρων τῆς νέας πίστεως, ἀνδρῶν, γυναικῶν καὶ παιδίων, ὀνομάζοντο πλέον ὄχι νεκροταφεῖα, ἀλλὰ κοιμητήρια, διότι συμφώνως μὲ τὴν χριστιανικὴν ἀντίληψιν, ὁ θάνατος, ὁ προσωρινῶς δηλαδὴ χωρισμὸς τοῦ σώματος ἀπὸ τῆς ψυχῆς, δὲν εἶνε ἐξαφανισις ἀλλὰ ὕπνος. Τὶ εἶνε ὁ ὕπνος; Ἕνας μικρὸς θάνατος. Καὶ τὶ εἶνε θάνατος; Ἕνας   μεγάλος ὕπνος, ἐκήρυττε ὁ περιώνυμος ἱεραπόστολος τῶν νεωτέρων χρόνων, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αιτωλός. Ὁ δὲ κορυφαῖος τῶν ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, που ἀντίκρυζε καθημερινῶς τὸν θάνατον ὑπὸ τὴν πλέον ἀγριωτέραν μορφὴν τοῦ μαρτυρίου, ἔγραφε: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος. Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; Ποῦ σου, ἅδη, τὸ νίκος»(Α΄ Κορ. 15,55). Θάνατε, δὲν σε φοβούμεθα. «Χριστὸς ἀνέστη», φωνάζουν τὰ ἑκατομμύρια τῶν μαρτύρων. ― Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀρχηγός μας ἀνέστη, ζῆ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ οἱ κρωγμοὶ τοῦ θανάτου δὲν πτοοῦν τοὺς γνησίους χριστιανούς. Ἀψηφοῦν τὰς φωνὰς τῶν δημίων των, ὅπως ἀψηφοῦν τὰς φωνὰς τῶν κοράκων! Διότι αὐτὸ ποὺ λέγεται θάνατος δὲν εἶνε θάνατος, ἀλλὰ ἁπλῆ μετάθεσις ἐκ τῆς καλύβης εἰς τὰ ἀνακτορα, ἐκ γης πρὸς οὐρανόν, ἐκ τοῦ τόπου τῶν δακρύων καὶ τοῦ αἵματος, εἰς τὸν τόπον τῶν ἑορταζόντων καὶ βοόντων ἀπαύστως«Κύριε δόξα σοι».
Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστις, τὴν ὁποίαν Read more »

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα
Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!»

___

_

   ΑΓΑΠΗΤΟΙ μου ἀδελφοί, «Χριστὸς ἀνέστη!». Σᾶς χαιρετίζω ἐν Χριστῷ, τῷ ἀναστάντι Κυρίῳ. Ἂν ὑπάρχουν δυὸ λέξεις μέσα στὶς ὁποῖες εἶνε ὅλο τὸ εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας, ὅλο τὸ παρελθὸν τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μας, αὐτὲς εἶνε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Ἐδῶ φαίνεται ἡ σοφία τῆς Ἐκκλησίας μας· κατώρθωσε μέσα σὲ δυὸ λέξεις νὰ κλείσῃ τὰ βαθειά της νοήματα. Διαβάζεις ἀρχαίους φιλοσόφους καὶ κουράζεσαι, ἐνῷ τὰ ἁπλᾶ λόγια τῆς πίστεώς μας, σὰν χρυσᾶ καρφιά, μπαίνουν στὴν καρδιὰ καὶ στὸ μυαλό. «Χριστὸς ἀνέστη!» Τὶς δυὸ αὐτὲς λέξεις κανείς δὲ᾿ θὰ μπορέσῃ νὰ τὶς σβήσῃ· πάντα θὰ ἀκούγωνται καὶ θὰ εὐφραίνουν ὅλο τὸν κόσμο.

* * *

Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἀντηχεῖ τὴν φωτοφόρο αὐτὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων τῶν ὀρθοδόξων, ποὺ μὲ τὶς λαμπάδες στὸ χέρι πλημμυρίζουν τὶς ἐκκλησίες.
Καὶ ὄχι μόνο τὴ νύχτα αὐτή, ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν Διακαινήσιμο ἑβδομάδα, καὶ ὅλο τὸ διάστημα μέχρι τῆς Ἀναλήψεως. Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, τὰ εὐλογημένα χρόνια, ποὺ οἱ ἄνθρωποι πίστευαν, τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» δὲν ἀκουγότανε μόνο σήμερα. Στὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ στὸν Πόντο τὸν εὐλογημένο καὶ σ᾿ ὅλη τὴ Μακεδονία καὶ παντοῦ, τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» δὲν ἀκουγόταν μόνο ἀπόψε, ὡς ἕνα σύνθημα γαστρονομικῆς ἐξορμήσεως, ἀλλ᾿ ἐπὶ σαράντα μέρες ἀντικαθιστοῦσε κάθε ἄλλο χαιρετισμό. Ἀντὶ καλημέρα «Χριστὸς ἀνέστη», ἀντὶ καλησπέρα, «Χριστὸς ἀνέστη», στὴ συνάντησι «Χριστὸς ἀνέστη», στὸν ἀποχωρισμὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Καταργοῦσε κάθε εδους χαιρετισμό. Δὲν χόρταιναν νὰ τὸ λένε.
Τώρα; «σὲ τοῦτα τ᾿ ἄπιστα κατηραμένα χρόνια»; Τώρα οἱ πολλοὶ ἔρχονται τὴ νύχτα στὴν Ἀνάστασι κ᾿ ἔχουν τὸ αὐτί τους τεντωμένο· καὶ μόλις ἀκούσουν τὸ «Χριστὸς ἀνέστη», οἱ ἐκκλησιὲς ἀδειάζουν. Οἱ Χριστιανοὶ δὲ᾿ μένουν μέχρι τέλους τῆς θείας λειτουργίας ν᾿ ἀκούσουν ἐκεῖνα τὰ λόγια τοῦ ῥήτορος τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ποὺ λέει· «Ει τις εὐσεβὴς καὶ φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καὶ λαμπρᾶς πανηγύρεως…» (κατηχ. λόγος).
Μεγάλη ἀσέβεια αὐτό. Ἀλλ᾿ ἐὰν τὸ σκεφθῇς ἀπὸ μιὰ ἄλλη πλευρά, καταντᾷ καὶ ἀστεῖο, μία γελοιοποίησις τῶν λεγομένων Χριστιανῶν. Θυμᾶμαι ὅταν ἤμουν νεαρὸς κληρικὸς στὸ Μεσολόγγι κοντὰ σ᾿ ἕνα σεβάσμιο ἱεράρχη, τὸν Ἱερόθεο. Στὸ ναὸ τῆς μητροπόλεως στὴν πρωτεύουσα τοῦ νομοῦ Ἀκαρνανίας, ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους νομοὺς τῆς πατρίδος μας, μαζεύονταν τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως τριακόσοι περίπου ἐπίσημοι· στρατιωτικοὶ μὲ τὰ σπαθιά τους (μέραρχοι, συνταγματάρχαι κ.λπ.), ἐφέται, εἰσαγγελεῖς, πρόεδροι, νομάρχαι… Ἦταν δὲ ἡρωϊκὸς ὁ δεσπότης ἐκεῖνος, τό ᾿λεγε ἡ καρδούλα του. Ἐκείνη τὴ χρονιὰ μοῦ λέει· ―Αὐγουστῖνε, σήμερα, ἀπόψε, θὰ πᾷς καὶ θὰ μοῦ κλείσῃς τὶς πόρτες τῆς ἐκκλησίας. Μπήκανε λοιπὸν μέσα μετὰ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη», καὶ κλείνουμε τὶς πόρτες τὴ νύχτα χωρὶς νὰ τὸ πάρουν αὐτοὶ είδησι. Μετά, τί ἦταν ἐκεῖνο! νὰ βλέπῃς εἰσαγγελεῖς, νὰ βλέπῃς προέδρους πρωτοδικῶν, νὰ βλέπῃς στρατηγούς, νὰ βλέπῃς κυρίους τῆς ἀριστοκρατίας, σὰν μικρὰ παιδιὰ ποὺ κλείνει ἡ μάνα τὴν πόρτα κι αὐτὰ χτυπᾶνε, ἔτσι νὰ χτυπᾶνε τὶς πόρτες γιὰ νὰ βγοῦν ἔξω. Ἕως ὅτου ὠργίστηκε ὁ δεσπότης καὶ εἶπε ν᾿ ἀνοίξουμε πάλι τὶς πόρτες. Ἄλλο πάλι θέαμα τότε! Είδατε ποτὲ τὰ γίδια πῶς βγαίνουν ἀπὸ τὸ μαντρί, πῶς ὁρμοῦν καὶ τρέχουν γιὰ νὰ πᾶνε νὰ φᾶνε χορτάρι; Κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο νὰ τοὺς δῆτε νὰ φεύγουν, σὰν τὰ γίδια, γιὰ νὰ πᾶνε νὰ φᾶνε μαγειρίτσα καὶ νὰ διασκεδάσουν. Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ μέσα στὴν ἐκκλησία δὲν ἔμειναν οὔτε δέκα ἄνθρωποι. Αὐτὰ συνέβαιναν τότε στὴ μητρόπολι τοῦ Μεσολογγίου. Ἀλλὰ τὰ ίδια συμβαίνουν παντοῦ καὶ μέχρι σήμερα.
Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια βρέθηκα Πάσχα στὴν Ἀθήνα. Εἶδα Read more »

Mέγα Σάββατο πρωϊ
Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις

ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν» (Ψαλμ. 81,8)

ΑΥΤΟΣ ὁ στίχος, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀκούσατε πρὸ ὀλίγου νὰ ψάλλῃ ὁ ἱερεύς, ἐνῷ κρατοῦσε κάνιστρο καὶ σκορποῦσε σ᾿ ὅλο τὸ ναὸ φύλλα δάφνης, ὡς σύμβολα νίκης καί θριάμβου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶνε παρμένος ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι. Ψάλλεται εἰδικῶς κατὰ τὴ λειτουργία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Δὲν ψάλλεται ἄλλοτε, μόνο σήμερα, μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, καὶ ἔχει κάποιο σκοπό. Ποιός λοιπὸν ὁ σκοπός; Ἔχει μεγάλη σημασία.
Ὁ στίχος αὐτὸς εἶνε τὸ προανάκρουσμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς, ποὺ θά ἑορτάσουμε σὲ λίγο, τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θὰ μιλήσω ἁπλᾶ πάνω σ᾿ αὐτόν.

* * *

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…». Ποιητὴς τοῦ ψαλμοῦ αὐτοῦ εἶνε ὁ Δαυΐδ· αὐτὸς ἔφτειαξε τὸ στίχο αὐτό. Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ. Γιατί; Διότι βασιλεύει ἡ ἀδικία.
Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ, γιατὶ διαβάζοντας τὴν ἱστορία βλέπει, ὅτι στὸν κόσμο αὐτὸν βασιλεύει ὄχι ἡ δικαιοσύνη ἀλλὰ ἡ ἀδικία, ὄχι ἡ ἀλήθεια ἀλλὰ τὸ ψεῦδος, ὄχι ἡ ἀγάπη ἀλλὰ τὸ μῖσος, ὄχι τὸ φῶς ἀλλὰ τὸ σκότος· δὲ᾿ βασιλεύει ὁ Χριστός, ἀλλὰ βασιλεύει ὁ σατανᾶς. Τὸν Ἄβελ, ποὺ ἦταν σὰν τὸ ἀρνί, τὸν σκότωσε ὁ ἀδελφός του ὁ Καΐν. Ὁ Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν τὸ πιὸ διαλεχτὸ παιδὶ τῆς οἰκογενείας, πουλήθηκε καὶ κλείστηκε μέσ᾿ στὴ φυλακή, ἐνῷ οἱ μὲν ἀδελφοί του ζοῦσαν ἀμέριμνοι, ἐκείνη δὲ ἡ αἰσχρὰ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ, ποὺ μὲ τὰ ψέματά της ἔγινε ἡ αἰτία νὰ φυλακισθῇ, γλεντοκοποῦσε μὲ τοὺς ἐρωμένους της.
Λυπᾶται ἀκόμα ὁ Δαυΐδ, γιατὶ καὶ στὴ ζωή, στὸ σύγχρονο κόσμο, βλέπει τὴν ἀδικία. Βλέπει νὰ τυραννιοῦνται οἱ φτωχοὶ ἀπὸ τοὺς πλουσίους, οἱ ἀδύνατοι ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς, οἱ ἀμόρφωτοι ἀπὸ τοὺς μορφωμένους, οἱ χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ ἀπὸ τοὺς πλεονέκτας καὶ ἅρπαγας, ποὺ παίρνουν τὸ ψωμὶ ἀπ᾿ τὸ στόμα.
Λυπᾶται, στενοχωριέται, καὶ ἐκφράζει τὸ παράπονο· Θεέ μου, Read more »

Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ
Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΤA ΣΚΑΝΔΑΛΑ

«Τέξασα Ζωήν, παναμώμητε ἁγνὴ Παρθένε,
παῦσον Ἐκ­κλη­σίας σκάνδαλα καὶ εἰρήνευσον αὐτὴν ὡς ἀγαθή» (στ. Β΄)

  ΜΑΣ ἀξίωσε ὁ Θεός, ἀγαπητοί μου, ν᾽ ἀ­κού­σουμε κι ἀπόψε τὰ ἐγκώμια, ποὺ εἶ­νε ἕνας γλυκύτατος ὕμνος πρὸς τὸν ἐσταυ­ρω­μένο Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου. Τὰ ἐγκώμια εἶ­νε περίπου τριακόσα, ἀλλὰ ψάλλονται μόνο ἑ­­κατό. Ἔχω συνήθεια τὴν ἡμέρα αὐτὴ νὰ ἑρμη­νεύω ἕνα ἀπὸ αὐτά. Ἐξέλεξα τώρα τὸ τελευταῖο ἐγκώμιο τῆς δευτέρας στάσεως, ποὺ εἶ­νε μία δέησις πρὸς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
Τί λέει τὸ ἐγκώμιο αὐτό. Παναγία, λέει, «πα­ναμώμητε ἁγνὴ Παρθένε, ἡ τέξασα τὴν Ζωήν (δηλαδὴ τὸν Χριστόν), παῦσον τὰ σκάνδαλα τῆς Ἐκ­κλησίας καὶ δώρησαι αὐτῇ τὴν εἰρήνην ὡς ἀ­γα­θή» (στ. Β΄). Παρακαλοῦμε τὴν Παναγία νὰ πρεσβεύσῃ στὸ Θεό, νὰ παύσουν τὰ σκάνδαλα ποὺ ὑπάρχουν γενικὰ στὴν κοινωνία καὶ εἰδικώτερα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, καὶ νὰ εἰρηνεύσῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας.

* * *

Τί εἶνε τὸ σκάνδαλο; Ἂν ἀνοίξουμε ἕνα λεξικὸ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης, θὰ δοῦ­με ὅτι σκάνδαλο λέγεται μιὰ πέτρα ποὺ ἀφήνει κάποιος στὴ μέση τοῦ δρόμου κι ὁ ἄλλος σκοντάφτει πάνω της καὶ πέφτει. Ὑποθέστε λ.χ. ὅτι στὴ δη­­μο­σία ὁδὸ Ἀθηνῶν – Φλωρίνης μερικὰ κακοποιὰ στοιχεῖα σκορπίζουν τὴ νύχτα χιλιά­δες πέ­τρες, μικρὲς καὶ μεγάλες. Ἐ­ὰν οἱ ὁ­δηγοὶ τῶν αὐτοκινήτων δὲν προσέξουν καὶ δὲν κατεβοῦν νὰ τὶς ἀπομακρύνουν, μπορεῖ­τε νὰ φανταστῆτε τί δυστυχήματα θὰ συμβοῦν; Καὶ ὑλικὲς ζημιὲς στὰ αὐτοκίνητα, καὶ τραυματισμούς, καὶ νεκροὺς ἀκόμη μπορεῖ νὰ ἔ­χουμε. Ὁ ποιητὴς Ἰωάννης Πολέμης ἔ­χει ἕνα ὡραῖο σχετικὸ ποίημα. Λέει ἐκεῖ, ὅτι φταί­ξιμο δὲν ἔ­χει μόνο αὐτὸς ποὺ ἔῤῥιξε τὴν πέτρα, ἀλλὰ καὶ ὅποιος τὴ βλέπει καὶ δὲν κάνει τὸν κόπο νὰ τὴν παραμερίσῃ· φταίει ὄχι μόνο ὁ σκανδαλοποιὸς ἀλλὰ κι ὁ ἀδιάφορος.
Μπορεῖτε τώρα νὰ καταλάβετε τί θέλω νὰ πῶ. Ἐκτὸς αὐτῆς τῆς δημοσίας ὁδοῦ, ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη δημοσία «ὁδός»· εἶνε ὁ βίος μας. Ὅλοι ἔχουμε καὶ δημοσία ζωή. Δημόσιοι δὲν εἶνε μόνο οἱ ἄρχοντες, ὅσοι κατέχουν τὰ ἀξι­ώ­ματα. Αὐτοὶ βέβαια προβάλλονται περισσότερο, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄνθρωπος ἔχει καὶ δημό­σιον βίον. Δὲν ζῇ στὸ φεγγάρι, ζῇ ἐδῶ στὴ γῆ, μέσα σὲ κόσμο, καὶ συνεπῶς ἔχει κι αὐ­τὸς ἕ­να μικρὸ μέρος δημοσιότητος. Ὀφείλου­με λοι­πόν, ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε, μικροὶ καὶ μεγά­λοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, μορφωμένοι καὶ ἀ­μόρφωτοι, ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι, νὰ μὴ κά­νῃ τοὺς ἄλλους νὰ σκοντάφτουν, νὰ εἶνε καθαρὸς ἀπὸ σκάνδαλα, ὁπότε τὰ δυστυχήματα τὰ πνευματικὰ θὰ εἶνε λιγώτερα.
Χωρὶς νὰ κατέλθουμε σὲ λεπτομέρειες ἂς παρουσιάσουμε, ἔτσι προχείρως, μία δέσμη σκανδάλων. Σκάνδαλο εἶνε λ.χ. ὅταν ἡ μητέρα κι ὁ πατέρας αἰσχρολογοῦν ἢ καὶ ἀσχημονοῦν μπροστὰ στὰ παιδιά τους. Πόσο τὰ βλάπτουν! Σκάνδαλο εἶνε, ὅταν ὁ δάσκαλος ἢ ὁ καθηγητής, ἀπὸ τὴν ἕδρα ποὺ τὸν διώρισε ἡ πατρίδα, διδάσκῃ ὅτι ὕλη καὶ μόνο ὕλη ὑπάρχει καὶ τίποτε περισότερο, οὔτε ψυχὴ οὔτε πνεῦμα οὔτε ἄλλη ζωή, κι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει θεϊκὴ προέλευσι ἀλλὰ κατάγεται ἀ­πὸ τὸν οὐρακοτάγκο. Πόσο δηλητηριάζον­ται τὰ παιδιὰ μὲ τέτοιες διδασκαλίες μερικῶν ἐκ­παιδευτικῶν! Σκάνδαλο εἶνε, νὰ εἶνε κάποιος γιατρὸς καὶ νὰ προτρέπῃ τὶς γυναῖκες νὰ κάνουν ἐκτρώσεις, σὲ μιὰ χώρα ποὺ ἄλλοτε ἡ ἔκ­τρωσι ἐθεωρεῖτο φόνος – τὸ μεγαλύτερο ἔγ­­κλη­μα, καὶ καταντᾷ νὰ ἔχῃ τὰ λιγώτερα παιδιὰ μεταξὺ τῶν γειτόνων της. Σκάνδαλο εἶνε, ὁ ἄλλος νὰ πηγαίνῃ στὸ δικαστήριο, ν᾽ ἁπλώ­νῃ τὸ βρωμερό του χέρι ἐπάνω στὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ ὁρκίζεται ψέματα καὶ νὰ δηλητηρι­άζῃ τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ δικαστηρίου. Σκάνδαλο εἶνε, ὁ ἄντρας νὰ διώξῃ τὴ νόμιμη γυναῖκα του καὶ νὰ συζῇ δημοσίως μὲ παλλακίδα, σὲ μιὰ χώρα ποὺ ἡ παλλακεία δὲν ἦταν ἀ­νεκτή, δὲν ὑπῆρχαν παλλακίδες, οὔτε περπα­τοῦσαν ἐλεύθερες μέσα στὴν κοινωνία. Σκάνδαλο εἶνε, στὰ καφενεῖα, στοὺς δρόμους, στὰ μέσα συγκοινωνίας, παντοῦ, ν᾽ ἀνοίγῃ ὁ ἄλ­λος τὸ στόμα του καὶ νὰ βλαστημάῃ τὸ Θεὸ δημοσίως, σὲ μιὰ χώρα ποὺ ἄλλοτε δὲν ἀνεχόταν οὔτε ἀμυδρὰ ἀσέβεια νὰ ἀκουστῇ.
Τὸ ἐγκώμιο ὅμως ποὺ ἐξηγοῦμε κάνει λόγο εἰδικῶς γιὰ μία ἄλλη δέσμη σκανδάλων, γιὰ τὰ ὁποῖα πονεῖ ἰδιαιτέρως ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος καὶ παρακαλεῖ τὴν Παναγία νὰ τὰ σταματήσῃ. Ὁμιλεῖ γιὰ σκάνδαλα ἐκκλησιαστικά. «Παῦ­σον», λέει, «Ἐκκλησίας τὰ σκάνδαλα καὶ εἰρήνευσον αὐτὴν ὡς ἀγαθή». Ποιά εἶνε τὰ ἐκκλησι­αστικὰ σκάνδαλα, Read more »

Ἡ Ἑλλὰς ἔγινε καταπάτημα ἐθνῶν. Θεέ! Ἔλεος εἰς τὴν Πατρίδα μας!

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ

Του βιβλίο «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, έκδοση 1950, σελ. 241-242

Φίλοι ἀναγνῶσται! Εἰς πολλὰς σελίδας τοῦ βιβλίου τούτου ἡ εἰκὼν τῆν Ἑλλάδος ἀπὸ ἠθικῆς, κοινωνικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἀπόψεως κρινομένης, φαίνεται  ζοφερά, θὰ ἠδυνάμεθα μάλιστα νὰ προσθέσωμεν τώρα ὅτι ἡ εἰκὼν αὔτη, ὡς διαζωγραφίζεται, εἶνε ἀπείρως ὀλιγώτερον ζοφερὰ ἀπ’ ὅ,τι εἶνε εἰς τὴν πραγματικότητα. Ἄς μὴ τὸ ἀποκρύψωμεν. Σκότος βαθὺ ἐκάλυψε τὴν γῆν τοῦ Φωτός. Ἀγνώριστος, ἔγινε ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἡ μορφὴ τῆς Ἑλλάδος. Ἑωσφορικὰ πάθη, φιλαυτία, διχόνοια τοῦ χρυσοῦ μόσχου, Θεοποίησις τῆς ἡδονῆς, προπαγάνδαι ἀντιχριστιανικῶν ἰδεῶν, σκανδαλώδεις ἐπεμβάσεις τῶν ξένων, σκοτειναὶ καὶ καταχθόνιαι δυνάμεις ποὺ μὲ σύστημα καὶ πάθος εἰργάσθησαν ἐπὶ αἰῶνα καὶ πλέον ἥρπασαν τὴν Ἑλλάδα τῆς δόξης καὶ τὴν ἔρριψαν εἰς τὸ χάος. Ἡ Ἑλλὰς ἔγινε καταπάτημα ἐθνῶν. Θεέ! Ἔλεος εἰς τὴν Πατρίδα μας! Πόνος βαθύς, θλίψις ἀπέραντος καταλαμβάνει τὴν ψυχὴν παντὸς ἁγνοῦ πατριώτου, ὅστις ἀπὸ ἀνωτάτης σκοπιᾶς τῆς Ὀρθοδοξίας βλέπει καὶ ἐξετάζει τὰ καθ’ ἠμᾶς. Τὰ ψεύδη, αἱ ἀτιμίαι καὶ τὰ ἐγκλήματα, τὰ ὁποῖα διεπράχθησαν ἐκ πάσης πλευρᾶς ἐπὶ τῆς ἱερᾶς αὐτῆς γῆς τῶν προγόνων μας εἶνε τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα, ὤστε τρίζουν τὰ ὀστᾶ τῶν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος σφαγιασθέντων ἀδελφῶν ἡμῶν, φρίσσουν τὰ πνεύματα τῶν δικαίων πέραν τοῦ τάφου καὶ ἐπὶ δεκαετηρίδας θὰ σείεται ἡ γῆ μας ἕως ὅτου ἐπανεύρη τὴν κοινωνικὴν ἠρεμίαν καὶ σταθερότητα. Ἀλλὰ παρὰ τὴν τραγικότητα τὴν ὁποίαν παρουσιάζει ἡ ὄψις τῆς χώρας μας δὲν πρέπει νὰ ἀπελπισθῶμεν. Ἡ Ἑλλὰς δὲν ἔσυρε ἀκόμη τὴν τελευταίαν γραμμὴν τῆς ἱστορίας της, δὲν εἶπε ἀκόμη τὸ τελευταῖο της τραγούδι. Ἐξέρχεται ἐκ τοῦ χάους καὶ θὰ γράψη νέας σελίδας, θὰ ψάλλῃ νέα ἄσματα ἐξαίσια. Ἀδελφοί! Μὴ μᾶς ἀπογοητεύῃ τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον συνεχῶς ἀποκορυφοῦται ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Μὴ μᾶς ἀπογοητεύουν οἱ ἀφροί, τὰ ἄγρια κύματα τοῦ Ἅδου «τὰ ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας». Κάτι μέγα κυοφορεῖται εἰς τοὺς κόλπους τοῦ Γένους. Ὄπισθεν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὀποία φαίνεται εἰς τὰ διάφορα κέντρα τῶν μεγαλοπόλεων ἐπιλήσμων τῶν ἱερῶν ὑποχρεώσεων, βλασφημοῦσα, μεθύουσα, κραιπαλοῦσα, χαρτοπαίζουσα, χορεύουσα τοὺς πλέον ἀνηθίκους χοροὺς τῶν ἀγρίων τῆς Ἀφρικανικῆς ἐρήμου, κυλιομένη εἰς τὴν ἰλὺν τῶν ἡδονῶν, σπαταλῶσα ἀμύθητα ποσὰ ἐν μιᾷ καὶ μόνῃ νυκτί, ὄπισθεν λέγομεν τῆς Ἑλλάδος αὐτῆς, δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχει ἡ ἄλλη Ἑλλάς, Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΛΑΣ, ὁ λαός, δηλαδή, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος σκέπτεται, ἐργάζεται, πιστεύει καὶ ἐλπίζει. Καὶ ὁ λαὸς αὐτὸς ὁ πιστεύων καὶ ἐλπίζων ἐπὶ τὸν Κύριον, δὲν φαίνεται εἰς τὴν προθήκην τοῦ ἔθνους, δὲν δημιουργεῖ θόρυβον, δὲν προσελκύει τὰ βλέμματα τῶν ἐπιπολαίων, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν ἐπιφάνειαν καὶ ὄχι τὰ βάθη τοῦ ἔθνους. Τὰ βάθη τοῦ ἔθνους κατέχει ὁ πιστός, ὁ Χριστιανὸς Ἕλλην. Αὐτὸς ὁ Ἕλλην, κρυμμένος ἐκεῖ εἰς μίαν καλύβην τῆς Πίνδου, εἰς μίαν ἀπόκεντρον γωνίαν τῶν μεγαλοπόλεων, σιωπηλῶς προσεύχεται  καὶ ἐργάζεται, ἐργάζεται καὶ προσεύχεται διὰ νὰ σᾶς δώσῃ τὸν ἀκριβῆ ἀριθμὸν αὐτῶν. Ἀσύλληπτος εἶνε ἡ θερμουργὸς πνοή των. Ἄγνωστος εἶνε ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκλεκτῶν αὐτῶν ψυχῶν― γνωστὸς μόνον εἰς τὸν Θεὸν― ἀλλ’ ἡ ἁγνότης τῶν αἰσθημάτων, ἡ φιλοπατρία, ἡ ἀνιδιοτέλεια, ἡ αὐταπάρνησις, ἡ αὐτοθυσία, ἡ εὐωδία τοῦ βίου των, μὲ μίαν λέξιν, ἡ Πίστις, ἡ ἀκράδαντος πίστις εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, εἶνε ὁ ἀόρατος καὶ ἀστάθμητος ἐκεῖνος παράγων, ὅστις σώζει ἑκάστοτε τὸ ἔθνος, μετακινεῖ ὄρη ἐμποδίων, θαυματουργεῖ καὶ προκαλεῖ τὰ θάμπη τῶν λαῶν οἱ ὁποῖοι στρέφονται πρὸς τὴν μικρὰν αὐτὴν γωνίαν τῆς γῆς διὰ νὰ λάβουν καὶ οἱ μεγάλοι καὶ ἰσχυροὶ ἀκόμη «φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός».
Αὐτὴ ἡ Χριστιανικὴ Ἑλλάς, ὁσονδήποτε ἐλαχίστη καὶ ἐὰν εἶνε ποσοτικῶς εἰς ἀριθμὸμν ἀτόμων, ἀποτελεῖ ἐν τούτοις τὴν ψυχὴν τοῦ ἔθνους καὶ αὐτὴ ἐγκλείουσα ἀπροσμετρήτους μυστηριώδεις δυνάμεις ὁπωσδήποτε θὰ νικήσῃ, θὰ λαξεύσῃ τὸ ἀκατέργαστον ὑλικὸν καὶ θὰ δώσῃ εἰς τὴν Πατρίδα τὴν μορφήν, τὴν ὡραίαν μορφήν, τὴν βασιλικὴν μορφήν, σύμμορφον τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἡ Ἑλλὰς «ὡς φωστήρ, ὡς διδάσκαλος, ὡς ζήμη, ὡς ἄγγελος μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐθνῶν καὶ πάλιν ἐν τῷ κόσμῳ περιπολῇ». Ὡς ἔγραφεν εἰς τὴν προμετωπίδα ἡ ἐφημερὶς τῆς ὡραίας νύμφης τῆς Ἰωνίας, τῆς πολυκλαύστου Σμύρνης «Ὁ Μέντωρ»· οὐδέποτε τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος ἔσται μέγα, ἐὰν μὴ κατὰ Χριστὸν ἀνεγεννηθῇ».-
Ἀλλὰ διὰ τὴν δημιουρίαν ὡραίας, μεγάλης Πατρίδος, μεγάλης ὄχι κατὰ στρέμματα, ἀλλὰ μεγάλης εἰς πνευματικὰς ἐξορμήσεις καὶ κατακτήσεις, θὰ χρειασθοῦν ΑΓΩΝΕΣ, ἀγῶνες ὅμως ποὺ θὰ ἔχουν κάτι ἀπὸ τὴν πνοὴν τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας τῶν κατακομβῶν, μιᾶς «Ἐκκλησίας ἐλευθέρας καὶ ζώσης», ἡ ὁποία, αὐτὴ καὶ μόνον, θὰ δίδῃ τὰ συνθήματα τῶν ἀγώνων. Καὶ εἰς τὸ μέγα αὐτὸ ἀμφιθέαατρον τῶν Χριστιανικῶν ἀγώνων πρὸς δημιουργίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος, ὡς ὡραμαατίσθη ταύτην ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὡς ὡραματίσθησαν ταύτην αἱ ψυχαὶ τῶν ἀθανάτων ἡρώων καὶ τῶν μαρτύρων τῆς φυλῆς, οὐδεὶς πιστὸς ἐπιτρέπεται νὰ μένῃ πλέον εἰς τὴν θέσιν τοῦ ἁπλοῦ θεατοῦ, ἀλλὰ ἐκ τῶν κερκίδων νὰ κατέλθῃ εἰς τὸν στίβον, ν’ ἀγωνισθῇ, νὰ θηριομαχήσῃ κατὰ ὠργανωμένου κακοῦ κατὰ τῶν ποικιλοχρώμων θηρίων τῆς Ἀποκαλύψεως ποὺ κατασπαράσσουν τὸν τόπον τοῦτον, διὰ νὰ ὑψωθῇ εἰς τὸν οὐρανὸν τῆς Ἑλλάδος νικηφόρος καὶ πάλιν ἡ σημαία τοῦ Ἀρνίου τοῦ Ἐσφαγμένου.
Πρὸς τοιαύτας πνευματικὰς μάχας ὑπὲρ τῆς φιλτάτης Πατρίδος μᾶς καλεῖ ἤδη ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐὰν εἰς τὴν φωνὴν αὐτὴν ὅλοι οἱ πιστοὶ τῆς Ἑλλάδος πειθαρχήσουν «μιᾷ ψυχῇ συναθλοῦντες τῇ πίστει τοῦ Εὐαγγελίου», τότε, φίλοι ἀναγνῶσται, ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσσις τοῦ ἔθνους ἡμῶν. Τότε θὰ προβάλλῃ μεγαλειώδης ἡ μορφὴ τῆς Πατρίδος, τὴν ὁποίαν βλέπουσα ἡ νέα γενεὰ τῶν Ἑλλήνων θὰ εὐγνωμονῇ τοὺς συντελεστὰς τῆς ὡρραίας νίκης τοῦ Σταυροῦ καὶ πρὸς τὸν ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΤΟΝ ΕΕΘΝΕΓΕΡΤΗΝ, αίρουσα τὰ ὄμματα τῆς ψυχῆς θὰ ἐπαναλαμβάνῃ τὴν θερμὴν εὐχαριστήριον προσευχὴν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Δόξα Σοι, Χριστέ, πόσων ἀγαθῶν ἐνέπλησας ἡμᾶς πῶς ἡμᾶς ὑγιαίνειν παρεσκεύασας; Πόσης τερατωδίας, πόσης ἀλογίας ἡμᾶς ἀπήλλαξας;».
Ναί, Χριστέ, ἄς μὴ βραδύνῃ νὰ ἔλθῃ ἡ ἡμέρα αὐτή, καθ’ ἥν ὅλη ἡ Ἑλλὰς θὰ ἀναπαύεται εἰς τοὺς κόλπους Σου. Χριστέ! Βοήθησον τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν μεγαλειώδη αὐτὸν ἀγῶνα. Ἄναξ ἀνάκτων, ἄναξ ἄφθιτε, Σὺ Θεὸς μόνος.

Η ΘΥΣΙΑ

Από το βιβλίο «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ», έκδοση 1950, σελ. 197-199 του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

 «… Ὦ Ἑλλάς. Ἐσταυρωμένη Πατρίς μας. Μαρτυρεῖς, θυσιάζεσαι καὶ Σύ, ὅπως ὁ θεάνθρωπος, Δίδεις, τὸ αἷμα τῶν παιδιῶν σου διὰ νὰ ζήσῃ ἡ ἀνθρωπότης. Καὶ ἀντὶ τῆς εὐγνωμοσύνης δέχεσαι ὄξος καὶ χολὴν παρὰ τῶν νεωτέρων σταυρωτῶν τοῦ πνεύματος τοῦ Ναζωραίου. Ἀλλὰ τὰ πικρὰ ποτήρια τῶν θλίψεών Σου θὰ διαδεχθοῦν τὰ κοσμοχαρμόσυνα μηνύματα τῆς ἐθνικῆς Σου Ἀναστάσεως».

«Ὥσπερ πελεκάν, τετρωμένος τὴν πλευράν σου,
Λόγε, σοὺς θανόντας παῖδας ἐζώωσας ἐπιστάξας
ζωτικοὺς αὐτοῖς κρουνούς».
(ἐκ τοῦ ἐπιταφίου θρήνου― Στάσις δευτέρα)

  Κατόπιν, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, κατόπιν τῆς αἰσχρᾶς προδοσίας, τῆς παρανόμου δίκης Του καὶ τῆς καταδίκης Του ἀπὸ τοὺς ἐμπαθεῖς καὶ ἀνόμους κριτᾶς, ποὺ ἔφερον τὰ ὀνόματα τοῦ Ἄννα, καὶ τοῦ Καϊάφα, τοῦ Ἡρώδου καὶ τοῦ Πιλάτου, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς αρων τὸν Σταυρὸν τοῦ μαρτυρίου Του ὁδηγεῖται εἰς τὸν λόφον τοῦ Γολγοθᾶ καὶ ἐκεῖ προσφέρει τὴν θυσίαν Του ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας.
Μ ο ν α δ ι κ ὴ  θ υ σ ί α! Οὐδεμία ἄλλη θυσία ὡς πρὸς τὴν οὐσίαν καὶ τ’ ἀποτελέσματα αὐτῆς δύναται νὰ συγκριθῇ πρὸς τὴν θυσίαν τοῦ Γολγοθᾶ. Τὸ αἷμα ποὺ ἐχύθη εἰς τὸν λόφον ἐκεῖνον ἦτο ΑΙΜΑ―ΛΥΤΡΟΝ διὰ τοῦ ὁποίου ἡ σκλάβα ωυχὴ θραύει τὰ δεσμὰ τῆς ἐσωτερικῆς δουλείας, ἀποκτᾷ πτέργας ἀετοῦ, πετᾷ εἰς τὰ ὕψη, διαγράφει τοὺς πλέον φωτεινοὺς κύκλους καὶ κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ:ἘΠὶ τέλους εἶμαι ἐλευθέρα. Μὲ ἐλευθέρωσε ὁ Χριστός. Τὸ αἷμα αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας. «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ἧ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε»(Γαλ. ε΄ 1).
Ποῖος δύναται νὰ περιγράψῃ τὴν ἄπειρον ἀξίαν τῆς θυσίας αὐτῆς;
Μίαν ὡραίαν εἰκόνα τῆς λυτρωτικῆς δυνάμεως πού ἔγκλείει καὶ ἡ ἐλαχίστη ρανὶς τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μᾶς δίδει ὁ ἀνωτέρω στίχος τοῦ ἐπιταφίου Θρήνου.
Ὁ στίχος αὐτὸς ὁμιλεῖ διὰ τὴν θυσίαν τοῦ πτηνοῦ ποὺ λέγεται πελεκάν. Τὸ φιλόστοργον τοῦτο πτηνὸν κτίζει τὴν φωλεάν του εἰς μέρη ἐρημικά, ἐπάνω εἰς ἀποκρήμνους βράχους. Ἀλλὰ συμβαίενι κάποτε τοῦτο― ἐνῷ ἡ μήτηρ πελεκάν πετᾶ πρὸς ἀνεύρεσιν τροφῆς διὰ τοὺς νεοσσούς της, ὄφις βλέπει τὴν φωλεάν, ἕρπει καὶ ἀνέρχεται πρὸς τοὺς βράχους, ἀλλὰ λόγῳ τῆς δυσχεροῦς θέσεως δὲν δύναται νὰ πλησιάσῃ καὶ νὰ καταφάγῃ τοὺς νεοσσούς,ἀλλὰ ἐν τῇ μανίᾳ του ἐξακοντίζει διὰ τοῦ ἀέρος τὸ δηλητήριον καὶ οἱ νεοσσοί ἀπονεκροῦνται. Ἡ μήτηρ― πελεκάν ἐπιστρέφει. Τὰ βλέπει νενεκρωμένα. Καὶ τότε― καθὼς λέγει ἀρχαία παράδοσις― κτυπᾶ μὲ τὸ ράμφος τὴν πλευράν της, ἀνοίγει τὰς φλέβας της, ραντίζει, ποτίζει μὲ τὸ αἷμα της τοὺς νεοσσοὺς καὶ τὸ αἷμα τῆς μητρὸς ὡς ἀντιφάρμακον ἐξουδετερώνει τὸ δηλητήριον τοῦ ὄφεως καὶ τοὺς ἀναζωογονεῖ.
―Τὰ παιδιὰ τοῦ πελεκᾶνος ἐσώθησαν διὰ τοῦ αἵματός του.
Θ α υ μ α σ ί α  ε ἰ κ ὼ ν  τ ῆ ς  θ υ σ ί α ς  τ ο ῦ  Χ ρ ι σ τ ο ῦ. Διότι, παρακαλῶ, τὶ είμεθα ἡμεῖς οἱ ἀπὸ τοῦ Ἀδάμ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἐρχόμενοι εἰς τὸν πλανήτην ἄνθρωποι; Ἁπλούστατα εἴμεθα ὡς τὰ παιδιά του πελεκᾶνος ποὺ ἐπλησίασε ὁ ἀρχαῖος ὄφις, ὁ δράκων, ὁ Σατανᾶς καὶ ἐξηκόντισε καὶ ἐξακοντίζει ἐναντίον μας τὸ δηλητήριον. Τὸ δηλητήριον δὲν εἶνε ἡ ἁμαρτία; Ἡ ἁμαρτία, ἡ παράβασις τῶν ἐντολῶν τοῦ αἰωνίου Ἠθικοῦ Νόμου, περὶ τοῦ ὁποίου εἶπεν ὁ Κύριος. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι»(Ματθ. 24,35), ἡ ἁμαρτία, αὐτὴ εἶνε τὸ φοβερώτερον δηλητήριον ποὺ εἰσχωρεῖ μέσα εἰς τὸν ψυχικὸν ὀργανισμὸν τοῦ ἀνθρώπου καὶ δηλητηριάζει τὴν διάνοιαν, τὴν καρδίαν, τὴν θέλησιν, τὸ πᾶν καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπονεκροῦται πνευματικῶς. Διότι «Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»(Ρωμ. 6,23).
Ἀλλ’ ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας, τοῦ τρομεροῦ αὐτοῦ δηλητηρίου ἐξευρίσκει ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ τὸ φάρμακον, τὸ ἀντίδοτον ποὺ ἐξουδετερώνει τὴν καταστρεπτικὴν ἐπίδρασίν του καὶ ἀνιστᾷ τὴν νεκρωθεῖσαν ψυχὴν εἰς νέαν ζωήν, τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴν ποὺ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα μιᾶς μακαρίας ζωῆς. Ὁ ὄφις πλέον δὲν δύναται νὰ βλάψῃ τὸν ἄνθρωπον. Συνετρίβη εἰς τὴν ρίζαν τοῦ Σταυροῦ.
Ἀγαπητοί μας! Τὸ Read more »

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ

«… Ὁ δὲ παράνομος Ἰούδας οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι»

Απο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ», εκδ. 1950, σελ. 194-196

Ὁ Χριστός, ἀγπητοί μου ἀναγνῶσται, ὁ Χριστὸς εἶνε ΤΟ ΦΩΣ τοῦ κόσμου. Λαοὶ καὶ ἔθνη! Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου τούτου φωτός. Καὶ ἡ διδασκαλία Του, ἡ ὁποία ἠκούσθη τὸ πρῶτον παρὰ τὴν λίμνην τῆς Τιβεριάδος καὶ εἰς τοὺς λόφους τῆς Παλαιστίνης ὡς προβολεύς, τὶ λέγω; ὡς ἥλιος, τὶ λέγω; ὡς μύριοι ἥλιοι διέλυε τὰ σκότη τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας αἰώνων ὁλοκλήρων ποὺ συνεσωρεύθησαν εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων, καὶ αἱ ταπειναὶ ψυχαὶ ἔβλεπον τὸ φῶς καὶ ηὐφραίνοντο καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν λέγουσαι:«οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος, (Ἰωάν. 7,46).
Ἐν τούτοις ἡ τόσον ἀνυπερβλήτως φωτεινὴ καὶ Θεία διδασκαλία Του, ἡ ὁποία ἀνέπαυε τὰς ψυχὰς τῶν ἁλιέων τῆς Γαλιλαίας, ἡ ἰδία διδασκαλία ἦτο λίαν ἐνοχλητικὴ εἰς ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἤθελον τὸ σκότος νὰ παραταθῇ ἐπ’ ἄπειρον, διὰ νὰ ἐργάζωνται ἀκωλύτως τὰ ἔργα τοῦ σκότους. Καὶ ὅπως τὰ νυκτόβια πτηνὰ μισοῦν τὸ λαμπρὸν φῶς τῆς ἡμέρας καὶ κρύπτονται εἰς τὰς φωλεάς των, οὕτω καὶ ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου ὑπῆρξαν ἄνθρωποι οἱ ὀποῖοι ἐμίσουν τὸ φῶς, τὴν ἀλήθειαν ποὺ ἐπεκάλυπτε τὰ πάντα καὶ ἠγάπων τὸ ψεῦδος, ποὺ ἐχρησιμοποίουν ὡς πέπλον διὰ νὰ σκεπάσουν τὰ διάφορα ἐγκλήματά των καὶ νὰ φαίνωνται ὡς δίκαιοι καὶ ἅγιοι. Περὶ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων οἱ ὀποῖοι συναντῶνται εἰς ὅλας τὰς γενεὰς ὁ Κύριος εἶπε:«Αὕτη ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἤ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα».(Ἰωάν. 3,19).
Διὰ τὰ πονηρά των ἔργα, ποὺ ἀπεκάλυπτεν ἡ διδασκαλια, οἱ ἔχθροί του ἐμίσουν τὸν Κύριον. Ἀφ’ ὅτου μάλιστα ἐξεσφενδόνισε τὰ τρομερὰ ἐκεῖνα οὐαὶ ποὺ ὑπάρχουν εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Μ. Τρίτης (Ματθ. 22,16―23,39), τὸ μῖσος τωνἐγιγαντώθη, ἐκορυφώθη ἐναντίον Ἐκείνου, Ὅστις εἶχ τὸ θάρρος ἐνώπιον τοῦ λαοῦ ν’ ἀφαιρέσῃ τὰ προσωπεῖα τῆς ὑποκρισίας, νὰ συντρίψῃ τὰ ψευδῆ εδωλα τοῦ ἐγωϊσμοῦ των καὶ νὰ ἀποκαλύψῃ τὰς βαθείας ψυχικάς των πληγάς. Οἱ ἐχθροὶ τὸν ἐμίσησαν πλέον θανασίμως. Φαρισαῖοι, Σαδδουκαῖοι, Ἡρωδιανοί, Ἱερεῖς, Γραμματεῖς, Πρεσβύτεροι, ὅλοι ἐν γένει οἱ ἐχθροί του ἄφησαν τὰς διαφορὰς ποὺ εἶχαν ἀναμεταξύ των καὶ ἀπετέλεσαν ἐνιαῖου μέτωπον μὲ ἕνα ἀντικειμενικὸν σκοπόν, τὴν ἐξόντωσιν τοῦ ἐνοχλητικοῦ Διδασκάλου.
Ἔπρεπε νὰ τὸν συλλάβουν εἰς ὥραν καὶ τόπον κατάλληλον, νὰ τὸν δικάσουν, νὰ σκηνοθετήσουν μᾶλλον μίαν δίκην πρὸς ψυχολογικὴν παραπλάνησιν τοῦ λαοῦ, νὰ τὸν καταδικάσουν εἰς θάνατον καὶ οὕτω νὰ σιγήσῃ διὰ παντὸς τὸ Στομα ἐκεῖνο, ποὺ ἐπὶ τρία ἔτη δὲν ἔπαυσε νὰ διακηρύττῃ τὴν ἀλήθειαν. Αὐτὸ ἦτο τὸ Σατανικὸν σχέδιον ἐν πάσῃ λεπτομερείᾳ ἐπεξειργασμένον.
Ἀλλὰ διὰ τὴν ἔναρξιν τῆς πραγματοποήσεως τοῦ σχεδίου τῆς ὠργανωμένης ταύτης κακίας ἐχρειάζετο… ἕνας  προδότης. Καὶ  ὁ  προδότης εὑρέθη. Εὑρέθη μεταξὺ τοῦ στενωτάτου κύκλου τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ κύκλου τῶν 12 μαθητῶν. Ἦτο ὁ Ἰούδας. Ὤ! Δυστυχία! Ὤ! Συμφορά! Ὤ! κακία, τῆς ὁποίας τὸν πυθμένα μόνον τὸ ὄμμα τοῦ Θεανθρώπου ἠδυνήθη καθαρῶς νὰ δῃ καὶ νὰ κλαύσηῃ. Ὁ μαθητὴς προδότης! Ποῖος θὰ τὸ περίμενε; Αὑτὸς ποὺ Read more »

_

» Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ » ( ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ )

_

Μ. Π Α Ρ Α Σ Κ Ε Υ Η

Ο ΑΚΑΝΘΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

«Καὶ πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθων ἐπέθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ» (Ματθ. 27,29)

Δημοσία τελετή. ῎Απειρον πλῆθος. ῾Ο σαλπιγκτής· προσοχή. ῾Ο κῆρυξ φωνάζει· κατάθεσις στεφάνων. ῎Εφθασεν ἡ ὥρα νὰ καταθέσωμεν καὶ ἡμεῖς τὸν στέφανόν μας. Ποῦ; Καὶ εἰς ποῖον; Περιμένετε ὀλίγον καὶ θὰ ἴδετε.

Κατάθεσις στεφάνων. ῾Ο στέφανος ἦτο καὶ εἶνε ἐκδήλωσις τιμῆς πρὸς ἐξέχοντας ἄνδρας, ὑπηρετήσαντας τὴν πατρίδα. ᾿Απὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς ἡ ἀνθρωπότης ἀπέδδε στεφάνους εἰς τοὺς ἥρωάς της. Τίνες οἱ λαμβάνοντες; Ποιηταί, ρήτορες, ζωγράφοι, ἀγαλματοποιοί, ἀθληταὶ τῶν διαφόρων ἀγωνισμάτων, νομοθέται, πολιτικοὶ ἄρχοντες, στρατηγοί, βασιλεῖς ἐπιστρέφοντες νικηταὶ ἐκ τῶν πεδίων τῶν μαχῶν ἐστεφανώνοντο δημοσία καὶ τὴν στιγμήν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐτίθετο ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ὁ στέφανος, ὁ τόπος ἐσείετο ἀπὸ τὰς οὐρανομήκεις ζητωκραυγάς, ἐπευφημίας καὶ χειροκροτήματα.

Καὶ εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν Χριστὸν θὰ ἔπρεπε νὰ δοθῆ στέφανος. Τὶς ὁ ἀντιλέγων; ῾Ο κόσμος, ἐὰν ἦτο δίκαιος καὶ ἤμειβεν ἐκαστον κατὰ τὴν ἀξίαν αὐτοῦ, εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν, ῞Οστις ὑπερέβη τοὺς πάντας εἰς ἔργα μεγάμα, θαυμαστά, πρωτοφανῆ καὶ τοῦ ῾Οποίου ἡ ἀρετὴ ἐκάλυψε καὶ αὐτοὺς τοὺς οὐρανούς, εςς τὸν ᾿Ιησοῦν ὁ κόσμος ἔπρεπε νὰ δώση στέφανον. Τὶ λέγω; Θὰ ἔπρεπε νὰ δώση ὅλους τοὺς στεφάνους. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἔλθουν οἱ διασημοι ποιηταὶ τῶν αἰώνων καὶ νὰ εἴπουν εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν· Κύριε! ῾Ο κόσμος μᾶς ἐβράβευσε, μᾶς ἐστεφάνωσε διὰ τὰ ἔξοχα ποιήματά μας. ᾿Αλλὰ τὰς ῳδάς, τὰ ποιήματα ὅλων μας καλύπτει μία ὠδή, ἕναποίημα, τὸ ποίημα τὸ ὑπὲρ πᾶν ποίημα, τὸ ἆσμα τῶν ἀσμάτων, τὸ ὁποῖον συνέθεσες καὶ ἐξέφρασες μὲ τὰς δύο ἐκείνας λέξεις·             ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ.῾Η ἀγάπη Σου, Κύριε, εἶνε τὸ αἰώνιον ἆσμα τῆς ἀνθρωπότητος. Οὐρανὲ καὶ Γῆ ψάλλετε τὴν ἀγάπην Του. Εἰς Σὲ ἀνήκει ὁ στέφανος τῆς ποιήσεως. Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν οἱ ποιηταί, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ παρουσιασθοῦν οἱ δεινοὶ ῥήτορες καὶ νὰ καταθέσουν πρὸ τῶν ποδῶν Του τοὺς στεφάνους λέγοντες· Κύριε! ᾿Επὶ τῶν ἡμερῶν μας ἡ γλῶσσα μας συνεκίνισσε τὰ πλήθη, ἐξήγειρε τοὺς λαοὺς, συνετάραξε τὰ Καπιτώλια καὶ τὰς Πνύκας. ᾿Αλλὰ ἡ ἰδικὴ Σου λαλιὰ ὑπῆρξε μοναδική. Διὰ Σὲ εἶπον οἱ ὄχλοι· «οὐδέποτε ἐλάλησεν ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. Εἰς λόγος Σου ἤρκει νὰ ἑλκύσῃ μυριάδας. ῾Ως ἰχθύες ἄφωνοι ἱστάμεθα ἐνώπιον Σου οἱ ῥήτορες τῶν αἰώνων, οἱ Δημοσθένεις καὶ οἱ Κικέρωνες. Εἰς Σὲ καταθέτομεν τοὺς στεφάνους τῆς εὐγλωτίας μας». Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ προσέλθουν καὶ οἱ ζωγράφοι διὰ νὰ καταθέσουν τοὺς στεφάνους καὶ νὰ εἰπουν· Κύριε! Αἱ ὡραιότεραι τῶν εἰκόνων μας ποὺ κοσμοῦν τὰ καλλιτεχνικὰ μουσεῖα εἶνε φευγαλέαι σκιαὶ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου. Σύ εἶσαι ἡ πραγματικὴ εἰκών, εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, τὸ ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός. Σὺ εἶσαι ἡ ἀρχέτυπος, ἡ πρωτότυπος εἰκὼν τῆς ᾿Αρετῆς ἐκ τῆς ὁποίας οἱ ἅγιοι, οἱ μάρτυρες, οἱ ἥρωες τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστεως ἀντιγράφουν. Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ επρεπε νὰ προσέλθουν οἱ Φειδίαι καὶ Πραξιτέλαι, οἱ περιφημότεροι γλύπται τῆς ἀρχαιότητος, νὰ καταθήσουν τὰ γλύφανά των, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν προσφωνήσουν λέγοντες· Κύριε! Τὶ μέγα ἐπράξαμεν ἡμεῖς καὶ μᾶς θαυμάζει ὁ κόσμος; ῾Ημεῖς ἐλαξεύσαμεν μάρμαρα, ἀλλὰ Σὺ εἰς τὸ Θεῖον Σου ἐργαστήριον-τὴν ἐκκλησίαν – λαξεύεις ψυχὰς καὶ τὰς πλέον ἀξέστους καὶ τὰς μεταβάλεις διά τῆς Χάριτός Σου εἰς ἔμψυχα ἀγάλματα ἀρετῆς ποὺ θαυμάζουν καὶ οἱ ἄγγελοι. Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν, τὸν ᾿Αθλητὴν, τὸν Νικητὴν τῶν πειρασμῶν τῆς ἐρήμου θὰ ἔπρεπε νὰ προσέλθουν οἱ μικροὶ ἀθληταὶ τῶν ᾿Ολυμπιακῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἀγώνων τῆς ᾿Αρχαιότητος, διὰ νὰ καταθέσουν τοὺς ἐκ δάφνης στεφάνους των. Τέλος, εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ προσέλθουν οἱ ἔνδοξοι στρατηγοί, νὰ κλίνουν τὰς κεφαλάς των, καὶ νὰ εἴπουν· Κύριε! Νικηταὶ ἡμεῖς; ᾿Αλλὰ ἡμεῖς ἄπαντες ἐνικήθημεν ἀπὸ ἕνα ἐχθρόν, τὸν θάνατον, τὸν ῾Οποῖον μόνον Σύ ἐπάλευσες καὶ ἐνίκησες. Τῷ ΝΙΚΗΤΗΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ἁρμόζουν ὅλοι Στέφανοι δόξης καὶ τιμῆς ἥρμοζον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Δεσπότου. Καὶ ὅμως εἰς Αὐτόν, τὸν Νικητὴν τοῦ θανάτου, δὲν ἐδόθη τοιοῦτος στέφανος. ῎Αλλος στέφανος ἐδόθη. Ποῖος; ῾Ο ΑΚΑΝΘΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, τὸν ὁποῖον ἔπλεξαν χεῖρες ἀγροίκων Ρωμαίων στρατιωτῶν.

Κόσμε! Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἀπονέμεις δικαιοσύνην; Ρωμαῖοι στρατιῶται τὶ κάμνετε; ᾿Αφαιρέσατε γρήγορα τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ πλέξατε ἄλλον στέφανον ἀπὸ τὰ πλέον εὐωδέστερα καὶ σπανιώτερα ἄνθη τῆς οἰκουμένη.

᾿Αλλ’ ὦ Θεέ μου, τὶ βλέπουν οἱ ὀφθαλμοί μου; ῾Ο ᾿Ακάνθινος στέφανος δὲν ἀφῃρέθη ἀκόμη ἀπὸ τὸν ᾿Ιησοῦν. Τοὐναντίον! ῞Οσον διέρχονται οἱ αἰῶνες καὶ ἡ ἀπιστία καὶ ἡ διαφθορὰ ἐξαπλοῦται, τοσοῦτον αἱ ἄκανθαι πληθύνονται καὶ ἐμπήγνυνται βαθύτερον εἰς τὸν Θεῖον Μέτωπον. ῎Οχι μόνον οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ ἄθεοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ψευδο-χριστιανοὶ τοῦ αἰῶνος μας, ἔγιναν χέρσοι ἀκανθοφόροι ἀγροί…

Κύριε! ᾿Επλήσθη ἡ γῆ ἀκανθῶν, μικρῶν καὶ μεγάλων ἀνομημάτων. Καὶ ἀπὸ τὰς ἀκάνθας αὐτὰς ὁ Σατανᾶς κόπτει συνεχῶς καὶ πλέκει τοὺς νεωτέρους στεφάνους, μὲ τοὺς ὁποῖους στεφανώνεται ἐκ νέου ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής. Κύριε! Πόσον πονεῖς! Πόσον ὑποφέρεις. Τὰ σημερινὰ ἀκάνθια τοῦ κόσμου περισσότερον.

Χριστιανέ! Τὶ εἴδους εἴδους στέφανον θὰ καταθέσης εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν; Δὲν εἶσαι Ρωμαῖος στρατιώτης διὰ νὰ Τὸν ἐμπαίξῃς καὶ πλέξῃς στέφανον ἀκάνθινον. Φέρεις τὸ ὄνομά Του, ἐβσπτίσθης εἰς τὸ ὄνομά Του. ᾿Απὸ σὲ τὸν πιστὸν ὀπαδόν Του, ὁ ᾿Ιησοῦς περιμένει ὄχι ἀκάνθας ὄχι ἀτιμίαν, ἀλλὰ τιμὴν καὶ δόξαν ποὺ θὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀκτινοβολίαν τῆς ζωῆς σου, μιᾶς ἁγίας καὶ μαρτυρικῆς ζωῆς, ὅπως πρέπει νὰ εἶνε ἡ ζωὴ κάθε πιστοῦ. Καῦσε λοιπὸν τὰς ἀκάνθας τῶν παθῶν σου καὶ μετέβαλε τὴν καρδίαν σου εἰς ΚΗΠΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Τοῦτο θὰ εἶνε ἡ ὠραιοτέρα δόξα καὶ τιμὴ τοῦ ᾿Εσταυρωμένου, τοῦ ὑπὲρ σοῦ φορέσαντος τὸν ἀκάνθινον στέφανον.

___________

«ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ»

Κύμη 27 Απριλίου 1951, φυλλαδιο 13
Ε Κ Δ Ι Δ Ε Τ Α Ι
῾Υπὸ ἱεροκήρυκος ᾿Ι. Μητροπόλεως Καρυστίας-Σκύρου ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου καὶ διανέμεται δωρεὰν πρὸς χριστιανικὸν  διαφωτισμὸν τοῦ λαοῦ.

Ἀπὸ τὸ δρᾶμα τοῦ ΓΟΛΓΟΘΑ

Εκφωνήθηκε από τον Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη από τον Ραδιοφωνικό σταθμό Λαρίσης (Ρ.Σ.Λ.) την Μεγάλη Εβδομάδα του έτους 1949 και εδημοσιεύθη εις το υπ’ αριθμ. 28, 1949 φύλλον του περιοδικού «Χριστιανός Στρατιώτης» και περιέχεται στο βιβλίου «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ», έκδοση 1950, σελ. 191-193 και είναι πολύ επίκαιρο

Ἡ ἑβδομὰς, ἀγαπητοὶ ἀναγνώσται, ἡ ἑβδομὰς ἡ ὁποία ἄρχισε ἀπὸ τὴν νύκτα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, ὅτε μέσα εἰς ἀτμόσφαιραν βαθυτάτων θρησκευτικῶν συγκινήσεων ὁ εὐσεβής μας λαὸς ἤκουσε τὸ κατανυκτικὸν τροπάριον:«Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν  τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…» καὶ θὰ τελειώσῃ τὴν νύκτα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ὅτε ψάλλετε ὁ παιὰν τοῦ θριάμβου: «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…», ἡ ἐβδομάς, λέγομεν αὐτὴ ἡ ὀποία εὑρίσκεται μεταξὺ τῶν δύο τούτων Κυριακῶν τοῦ ἔτους, Βαΐων καὶ Πάσχα, ὀνομάζεται ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ. Καὶ ὀνομάζεται μ ε γ ά λ η  ὄχι διότι αἱ ὧραι τῶν ἡμερῶν τῆς ἑβδομάδος αὐτῆς εἶνε περισσότεραι ἀπὸ τὰς ὥρας τῶν ἡμερῶν οἱασδήποτε ἄλλης ἑβδομὰς―  ἀλλὰ διότι τὰ γεγονότα, τῶν ὁποίων ἑορτάζομεν τὴν ἐπέτειον μνήμην, εἶνε κυριολεκτικῶς κοσμοϊστορικά. Δὲν γνωρίζω ἀκριβῶς τὶ θὰ συνέβαινε εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, ἐὰν ἔλειπον ἀπὸ τὴν Παγκόσμιον ἱστορίαν χρονολογίαι ὡρισμένων γεγονότων, ἀλλ’ ἕνα γνωρίζω ἀκριβῶς, ὅτι ἐὰν ἔλειπε ἀπὸ τὴν Παγκόσμιον ἱστορίαν ἡ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ἐὰν δηλαδὴ ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἀπὸ τὴν Παγκόσμιον ἱστορίαν ἡ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ, ἐαν δηλαδὴ ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΣΤΑΥΡΩΝΕΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΙΣΤΑΤΟ ΕΚ ΤΑΦΟΥ, ἡ Παγκόσμιος ἱστορία θὰ ἦτο σκότος, ζόφος, ἄλυτον αίνιγμα, ἀβυσσαλέον χάος καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνὶς τῆς δημιουργίας, ἡ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ θὰ ἦτο τὸ δυστυχέστερον τῶν πλασμάτων, ναυαγὸς χωρὶς σωσίβιον καὶ φυλακισμένος χωρὶς ἐλπίδα νὰ ἐξέλθῃ ποτὲ ἀπὸ τὴν φρικτὴν φυλακήν του.

Δόξα μυριάκις, ἀπείρως μυριάκις δόξα τῷ ὑπὲρ ἡμῶν παθόντι καὶ ἀναστάντι Κυρίῳ. Ἡ Ἱερὰ καὶ μόνον ἀναμνησις τῶν σεπτῶν Του Παθῶν καὶ τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεώς Του εἶνε ὁ ἥλιος ποὺ φωτίζει θερμαίνει καὶ ἀναζωογονεῖ τὸ σύμπαν. Ἰδοὺ διατὶ ἅμα τῆ ἐνάρξει τῆς Μ. ἑβδομάδος ψάλλει ἡ ἐκκλησία μας:«Τὰ πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ. Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι· ὁ τὰ σύμπαντα ἐν τῇ  δρακὶ περιέχων, καταδέχεται ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, ΤΟΥ ΣΩΣΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ».
Διὰ πᾶσαν στιγμὴν τοῦ βίου μας καὶ τὴν πλέον τρικυμιῶδη δὲν ὑπάρχει συγκινητικώτερον, διδακτικώτερον καὶ σωτηριωδέστερον ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν ἱστορίαν τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου. Βιβλία ὁλόκληρα εἰς ὅλας τὰς γλώσσας καὶ διαλέκτους  ἔχουν γραφῆ γύρω ἀπὸ τὸ δρᾶμα τοῦ Γολγοθᾶ ποὺ ἀξίζει νὰ ὀνομασθῇ τὸ δρᾶμα τῶν δραμάτων.
Καὶ ἐπειδὴ τὸ ἔθνος μας ἀπὸ τὶς 28 Ὀκτωβρίου 1940 ὅτε εἶπεν εἰς τὰς σκοτεινὰς δυνάμεις τὸ ἱστορικόν της ΟΧΙ, ζῆ ἕνα συγκλονιστικὸν δρᾶμα ποὺ δὲν ἔληξεν ἀκόμη, μυστικὴν παρηγορίαν καὶ ἐλπίδα καὶ θάρρος καὶ ἀποφάσεις μεγάλας καὶ ἡρωϊκὰς ποὺ ἐκθαμβώνουν τὴν οἰκουμένην λαμβάνει ὁ εὐσεβὴς ‘Ελληνικὸς λαὸς παρακολουθῶν κατὰ τὰ ἔτη αὐτὰ τῆς δοκιμασίας μετὰ βαθυτάτης κατανύξεως τὰ σεπτὰ πάθη τοῦ Κυρίου. Διότι μέσα εἰς τὸ δρᾶμα τοῦ Γολγοθᾶ φαίνεται καθαρὰ καὶ λαμπρὰ ἡ εἰκὼν τῆς μαρτυρικῆς μας Πατρίδος, ἡ ὀποία, διὰ νὰ ὁμιλήσωμεν μὲ τὴν γλῶσσαν τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου, τοῦ ἀποστόλου Παύλου τοῦ διαπρυσίου τούτου κήρυκος τοῦ Ἐσταυρωμένου, φέρει εἰς τὸ σῶμα της τὰ στίγματα, τὰς ἁλύσεις τοῦ Ἰησοῦ.
Ναί, ἀγαπητοί, οὐδεὶς λαὸς τῆς ὑφηλίου ὑπέφερε τόσα ὅσα ἐπὶ μίαν ἤδη 8ετίαν ὑποφέρει ὁ Ἑλληνικὸς λαός. Ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ γυρισθῇ μία ἔγχρωμος καὶ ὁμιλοῦσα κινηματογραφικὴ ταινία, ἡ ὀποία νὰ παρουσιάζῃ ὅλον τὸ δρᾶμα τῆς Ἐλληνικῆς φυλῆς καὶ ἡ ταινία αὐτὴ νὰ προβληθῇ εἰς ὅλους τοὺς κινηματογράφους τοῦ κόσμου, οὐδεμία καρδια ἀνθρώπου θὰ ἔμενεν ἀσυγκίνητος, οὐδεὶς ὀφθαλμὸς ἀδάκρυτος. Ὤ! Καὶ τὶ δὲν θὰ ἔβλεπεν ὁ ξένος εἰς τὴν Ἑλληνικὴν αὐτὴν ταινίαν· Θὰ ἔβλεπε τὴν Ἑλλάδα μας νὰ Read more »

_

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η Βλάσφημη σειρά του ALPHA TV μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα.

http://katanixis.blogspot.gr/2014/04/alpha-tv_17.html

_

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476e–mail: impireos@hotmail.com

Πειραιεύς, 18 Ἀπριλίου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Μᾶς αἰτιῶνται ὡς δῆθεν ἀντισημίτες ἐνῶ ἔχομε διακηρύξει άδιαπτώτως ὅτι σεβόμεθα καί ἀγαπούμε τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά εἴμεθα ἀντισιωνισταί διότι ὁ Σιωνισμός ἀποτελεῖ διαχρονικά ὀξυτάτη μορφή ρατσισμοῦ ὅπως ὁ πρώην ἀδέσμευτος ΟΗΕ τό 1975 εἶχε διακηρύξει καί ἀφ’ ἑτέρου ἀδιάπτωτα μισεῖ τόν Χριστό καί ἐξακολουθεῖ νά τόν ἀνασταυρώνει σέ κάθε ἱστορική περίοδο μέ τήν κατασκευή ψευδῶν γελοίων καί χαλκευμένων ντοκυμαντέρς σκουπιδιῶν πού διανέμει στούς συμπράττοντες μαζί του γιά προφανεῖς λόγους. Εἶναι γνωστό βέβαια τό ἀβυσσαλέο μῖσος τῶν Ραββίνων τοῦ Ἰσραήλ ἐναντίον τοῦ ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου καί ἡ ἔκπτωση τους ἀπό τόν θεϊσμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τοῦ προφητισμοῦ στόν ἑωσφορισμό τοῦ Ταλμούδ καί τῆς Καμπαλᾶ. Εἶναι ἐπίσης γνωστό ὅτι τό Ἑβραϊκό λόμπυ τῶν ΗΠΑ ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ καταγγελίες τῶν Ὀρθοδόξων Ἑβραίων σιωνοκρατεῖται. Ἀποτέλεσμα ἡ παραγωγή τῶν παραπάνω σκουπιδιῶν πού στοχεύουν στό νά ἀναπαράξουν τό μῖσος κατά τοῦ Χριστοῦ ἐνσπείροντας κατά τήν ἀνόητη ἀντίληψή τους τήν ἀμφιβολία στό σωτηριῶδες θεϊκό του ἔργο.

Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι ἐκ προσώπου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐντός τῶν ὁρίων τῆς δικαιοδοσίας τῆς ὁποίας βρίσκεται ὁ τηλεοπτικός δίαυλος ΣΚΑΪ νά καταγγείλωμε στόν Ἑλληνορθόδοξο λαό μας καί στό ποίμνιό μας τήν ἀπαράδεκτη καί σαφῶς ἀντιχριστιανική καί ἀπάνθρωπη συμπεριφορά τοῦ παραπάνω τηλεοπτικοῦ διαύλου ὁ ὁποῖος κατά τήν πλεόν φρικώδη ὥρα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος, ὅταν ἐν μέσῳ τῶν Ἱ. Ναῶν ὑψώνεται ὁ πάντιμος Σταυρός τοῦ Κυρίου μέ τό πανάσπιλο καί πανάχραντο σῶμα Του ἀδιαφορώντας γιά τό θιγόμενο πρόδηλα θρησκευτικό συναίσθημα τῆς πλειονοψηφίας τοῦ λαοῦ μας καί ἀποδεικνύοντας ἀσφαλῶς τά δημοκτατικά του αἰσθήματα προέβαλε αὐτά τά θλιβερά καί γελοῖα σκουπίδια τοῦ ἀμερικανοσιωνιστικῶν συμφερόντων DiscoveryChannel «Ἰησούς: Θεωρίες συνομωσίας» πού ἀναμασοῦν τίς χιλιοειπωμένες γελοιότητες τοῦ σατανοκίνητου Σιωνιστικοῦ τέρατος, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν μέ τήν ἐμπάθειά τους ὅτι τό πρόσκομμα τοῦ Ἑωσφορισμοῦ τους ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ τούς καίει καί τούς τορπιλίζει τήν ὕπαρξη γιατί βέβαια κανείς δέν ἀσχολεῖται μέ τέτοιο μένος μέ κάτι τό ἀνύπαρκτο καί ἀνυπόστατο. Ὑψηλόβαθμα στελέχη τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΣΚΑΪ μέ τά ὁποῖα ἐπικοινωνήσαμε γιά νά ἀποτραπεῖ αὐτή ἡ βλάσφημη κατά τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἐνεργειά του μᾶς ἐγνώρισαν ὅτι ἔχει πλήρη γνώση τοῦ θέματος ὁ ἰδιοκτήτης κ. Ἰωάννης Ἀλαφοῦζος.

Γιά νά μή νομισθεῖ ὅτι ἔχομε ἐμμονή ὅπως θά σπεύσουν οἱ μίσθαρνοι κάλαμοι νά γράψουν πληροφοροῦμε τούς εὐσεβεῖς ἀναγνῶστες ὅτι κατά τόν παρελθόντα χρόνο πού ὁ τηλεοπτικός δίαυλος ΣΚΑΪ δέν ἀνεμετέδωσε τά αἴσχη τοῦ Σιωνιστικοῦ λόμπυ ὅπως εἶχε πράξει στό παρελθόν εἴχαμε σπεύσει ἐγγράφως νά τόν συγχαροῦμε καί εἴχαμε ἄρει τίς ἐπιφυλάξεις μας γιά τήν συνεργασία μας στόν φιλανθρωπικό τομέα. Κατόπιν ὅμως τῆς ἐπιστροφῆς του εἰς τόν «ἴδιον ἔμετον» εἴμεθα ὑποχρεωμένοι κηδόμενοι τοῦ κύρους τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας νά παύσωμεν ὁριστικῶς καί ἀμετακλήτως οἱανδήτινα σχέσι μέ τόν τηλεοπτικό δίαυλο ΣΚΑΪ καί νά καταγγείλωμε τό γεγονός δημοσίᾳ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

απιστευτο, πρωτοφανες, αλλα εγινε!

…ΠΑΕΙ ΚΑΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ…ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΤΗΚΕ!–ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΜΗΜΑ …ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ!

Δράστες της προώθησης του απίστευτου σχεδίου: η Αμερικανικη Πρεσβεία και δύο δεσποτάδες, ο ένας από τη Θεσσαλία κι ο άλλος από τη Θράκη! ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΑ ΣΙΔΕΡΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ!

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ Κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ;

__________Κατά την ταπεινή μας γνώμη το θέμα του Μακαριωτάτου Πατριάρχου πρ. Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου αποτελεί ένα μελανό στίγμα στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

O αιρεσιάρχης Βαρθολομαίος μνημονεύει τον αντίχριστο αιρετικό «αλάθητο» Πάπα της Ρώμης ως αγιότατη Κεφαλή της Εκκλησίας μας!

Ευστάθιος Μοσχοβίτης

O αιρεσιάρχης Βαρθολομαίος μνημονεύει τον αντίχριστο αιρετικό «αλάθητο» Πάπα της Ρώμης ως αγιότατη Κεφαλή της Εκκλησίας μας!, βίντεο ντοκουμέντο

<http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=WzFefJUAyZ8>

και ο Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδος μνημονεύει τον αιρεσιάρχη Πατριάρχη και οι ιερείς στους ναούς τον Αρχιεπίσκοπο της Ελλάδος ώστε να γινόμαστε ένα σώμα με τον αντίχριστο Πάπα της Ρώμης…  και όλοι αυτοί στα πλαίσια της Οικουμενικής Πανθρησκείας του Παγκοσμίου Συμβουλίου Παναιρετικών Εκκλησιών του αντιχρίστου των εσχάτων ήμερων συμπροσεύχονται με όλους τους αιρετικούς και με αλλόπιστους στον διάβολο πατέρα τους, βίντεο ντοκουμέντο

<http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v

 www.ελεύθερηβούληση.gr 

«Ο ΔΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΙΟΥΔΑΣ ΟΥΚ ΗΒΟΥΛΗΘΗ ΣΥΝΙΕΝΑΙ»…

 ΕΝΩΠΙΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΡΧΗΣ 
 ΕΞΩΔΙΚH ΔΗΛΩΣΗ, ΟΧΛΗΣΗ, ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ & ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
(με επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος)

1] Την Ανώνυμη Εταιρεία με την επωνυμία «ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ» και τον διακριτικό τίτλο «ΜΕΓΚΑ ΤΣΑΝΕΛ» («MEGA CHANNEL»), η οποία εδρεύει στον Δήμο Αθηναίων,  επί της συμβολής της οδού Ρούσου 4 και της Λεωφόρου  Μεσογείων (Αμπελόκηποι), νόμιμα εκπροσωπούμενη.
2] Τον Ιωάννη Πρετεντέρη, δημοσιογράφο, με επαγγελματική κατοικία, στον Δήμο Αθηναίων,  επί της συμβολής της οδού Ρούσου 4 και Λ. Μεσογείων (Αμπελόκηποι).
         Σε συνέχεια της νομίμως επιδοθείσας από 14-03-2014 Εξώδικης Δήλωσης, Όχλησης, Πρόσκλησης και Διαμαρτυρίας μας και σε απάντηση στην προδήλως «επιδερμική» από 21-03-2014 εξώδικη απάντηση σας επ’ … ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ·  http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_— Περιοδικὸν «Φωτεινὴ Γραμμή» Μουσῶν 14 – 15452 Ψυχικόν Τηλ.: 210-3254321, Τηλεομοιότυπον:210-3236978 www.fotgrammi.gr

Τα ψέματα έχουν και τα όριά τους

www.koinwnia.com

Στη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε, μόνο σαν ανέκδοτο μπορούν να ακουστούν οι διαβεβαιώσεις κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων, ότι περάσαμε τα δύσκολα και έρχονται καλύτερες μέρες. Ίσως και να θέλουν να μας διασκεδάσουν, αφού τίποτα άλλο δεν έχουν να προσφέρουν στον Ελληνικό λαό, πλην της δυσοσμίας που αναδίδει το πολιτικό τους ήθος.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι οι εκλογές πλησιάζουν και κάτι πρέπει να πουν. Κάτι, ώστε να διατυμπανιστεί μία αναστροφή της τάσης, ακριβώς όπως είχε γράψει η Γερμανική «Φρανφούρτερ Αλγκεμάινε» τον Δεκέμβριο.
Ας έρθουμε όμως στα «καλά» νέα, ότι έχουμε πλεόνασμα, ότι περάσαμε τον κάβο και η Ελλάδα βγήκε στις αγορές. Παρατίθενται επίσημα στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι όλα αυτά τα «καλά» νέα είναι ψευδή και παραπλανητικά. Αυτό γίνεται εν γνώσει των Ευρωπαίων, πρόκειται δηλαδή για μία συμπαιγνία.

Α. Όσον αφορά στο πλεόνασμα, Read more »

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ο ΙΟΥΔΑΣ (ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ, ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ)

«Ὤ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος! Ἀφ᾿ ἧς ῥῦσαι ὁ Θεὸς τὰς ψυχὰς ἡμῶν»
(αἶνοι Μ. Τετάρτης)

          ΧΘΕΣ ἡ ἁμαρτωλὸς γυναίκα. Σήμερα παρουσιάζεται ἡ σκοτεινὴ μορφὴ τοῦ Ἰούδα, ποὺ ἡ προδοσία του ἀποτελεῖ ἕνα μυστήριο. Γι᾿ αὐτὸν θὰ ποῦμε λίγες λέξεις.

* * *

Ἀπὸ ποιούς γεννήθηκε ὁ Ἰούδας; Ποιά μάνα τὸν γέννησε; Πολλὲς εἶνε οἱ παραδόσεις. Ἂν θέλετε, ἀνοῖξτε τὶς Διδαχὲς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ἐδῶ δὲν θ᾿ ἀναφέρω λαϊκὲς παραδόσεις. Θὰ βασισθῶ στὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ Εὐαγγέλιο δὲ᾿ λέει γιὰ τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα του· λέει γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὸν τόπο του.
Ὁ Ἰούδας ἦταν ὁ μόνος ἀπὸ τοὺς μαθητὰς ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἰουδαία. Οἱ ἄλλοι μαθηταὶ κατήγοντο ἀπὸ τὴ Γαλιλαία· ἄνθρωποι ταπεινοί, φτωχαδάκια, ἔπιαναν ψάρια καὶ ζοῦσαν μεροδούλι – μεροφάι. Ὁ Ἰούδας ἦταν Ἰουδαῖος. Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ, κοντὰ στὴν πρωτεύουσα τοῦ Ἰσραήλ, κοντὰ στοὺς ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, εἶχαν διαμορφώσει ἄλλο χαρακτῆρα, ἐγωϊστικὸ καὶ ὑπερήφανο, σὰν τοὺς ὑποκριτὰς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους.
Ἐν τούτοις καὶ ὁ Ἰούδας ἑλκύσθηκε ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔγινε ἀπόστολός του. Τρία χρόνια ἔμεινε κοντά του. Ἄκουσε κι αὐτὸς τὰ λόγια του. Ἄκουσε λόγου χάριν τὸ Χριστὸ νὰ λέῃ· «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;», ὅτι ὅλο τὸ χρυσάφι τῆς γῆς δὲ᾿ φτάνει γιὰ ν᾿ ἀγοράσῃ κανεὶς μία ψυχή (Μᾶρκ. 8,36-37). Ἄκουσε, ὅτι δὲ᾿ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ δουλεύῃ «Θεῷ καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. 6,24). Ἄκουσε, ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ εἶνε μιὰ ζωὴ ἐμπιστοσύνης στὸ Θεό· «ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ», ποὺ «οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν…, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά» (Ματθ. 6,26).
Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἄκουγε, δὲν ἔμεινε τίποτε στὴν καρδιά του. Καὶ εἶνε αὐτὸ ἕνα δίδαγμα. Τὰ λόγια ποὺ ἀκοῦμε δὲν πρέπει νὰ μένουν στὴν ἐπιφάνεια. Πρέπει, ὅπως ὁ σπόρος, νὰ εἰσχωροῦν βαθειὰ στὴν καρδιά· καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ νὰ καρποφορήσουν.
Ἄλλο δίδαγμα εἶνε, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀγαποῦσε τὸν Ἰούδα ὅπως καὶ τοὺς ἄλλους μαθητάς. Ὁ Ἰούδας ἀπελάμβανε ὅλες τὶς εὐεργεσίες τοῦ Χριστοῦ. Τοῦ ἐμπιστεύθηκε μάλιστα τὸ ταμεῖο τῆς ἀδελφότητος. Διότι οἱ μαθηταί, ἀφ᾿ ὅτου πῆγαν κοντὰ στὸ Χριστό, δὲν εἶχαν πλέον δικό τους πουγγί. Κοινόβιο. Ὦ κοινόβιο, πότε θὰ ἐπικρατήσῃς στὸν κόσμο!
Κοινόβιο εἶχαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί. Ὅπως κοινόβιο ἔχουν τὰ μοναστήρια. Τὰ καλύτερα μοναστήρια εἶνε κοινόβια. Ἐνῷ τὰ ἄλλα, τὰ ἰδιόρρυθμα, ἔχουν πολλὲς ἐλλείψεις.
Κοινόβιο λοιπὸν οἱ μαθηταὶ μὲ κοινὸ ταμεῖο. Καὶ ταμίας ὁ Ἰούδας. Αὐτὸς εἶχε τὸ ταμεῖο.
Ἀλλὰ τὸ χρῆμα ἔχει μιὰ μαγεία. Εἶνε νὰ μὴν πιάσῃς χρῆμα στὰ χέρια σου. Ἔπιασες; εἶνε ἀσθένεια, φοβερὸ πρᾶγμα. Ἐξασκεῖ ἐπιρροή, καὶ μάλιστα τὸ χρυσὸ νόμισμα, ἡ λίρα. Ρώτησαν κάποτε τὸ φιλόσοφο Διογένη·
―Γιατί τὸ χρυσάφι ἔχει κίτρινο χρῶμα;
Κι αὐτὸς ἀπήντησε·
―Γιατὶ τὸ κυνηγοῦν πολλοί, κι ἀπὸ τὸ φόβο του κιτρίνισε.
Οἱ πάντες κυνηγοῦν τὸ χρῆμα. Αὐτὸ λοιπὸν ἐπηρέασε καὶ τὸν Ἰούδα. Σιγὰ – σιγὰ νικήθηκε ἀπὸ τὸν πειρασμό. Ἔκλεβε τὸ κοινὸ ταμεῖο καὶ δημιούργησε δικό του ταμεῖο. Ἔγινε κλέφτης. Καὶ ἔκλεβε ὅλο καὶ μεγαλύτερα ποσά. Διότι ἔτσι γίνεται. Ὅποιος κλέψῃ ἀβγό, μετὰ θὰ κλέψῃ κόττα, καὶ μετὰ θὰ κλέψῃ βόδι. Προχωρεῖ ἀπ᾿ τὸ ἕνα κακὸ στὸ ἄλλο. Εἶνε κατήφορος ἡ ἁμαρτία.
Καὶ ὁ Ἰούδας, τώρα ποὺ πῆρε τὸν κατήφορο, κατρακύλησε ἕως ὅτου ἐπούλησε τὸ διδάσκαλό του! Ἀπίστευτο, ἀλλὰ τὸ βεβαιώνει τὸ Εὐαγγέλιο. Πῆγε στοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Διεπραγματεύθη τὸν Ἀτίμητο. Καὶ μάλιστα ἀντὶ ἐλαχίστου τιμήματος, μὲ ὅσο ἀγοράζονταν τότε οἱ δοῦλοι· ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων!
Τί μᾶς διδάσκει αὐτό; Read more »