Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν
6 Ἀπριλίου 2014

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

Μὲ τὰ φτερὰ τῆς φαντασίας, ἀγαπητοί μου, ἂς πετάξουμε μακριά. Ἂς πᾶμε στὸν ἕ­κτο αἰῶνα στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου.

* * *

Ζοῦσε ἐκεῖ τότε ἕνας μοναχός, ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς. Ζοῦσε εἰρηνικὴ ζωή. Ἀλλὰ κάποτε παρουσιάστηκε ἕνας ἐπικίνδυνος ἐχθρός, ἡ ὑπερηφάνεια. Νόμισε, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος καλύτερος ἀπ᾿ αὐτόν… Ἀκούει ὅμως φωνὴ ποὺ τοῦ λέει· Ψάξε!
Στὸ μοναστήρι ποὺ ζοῦσε ὑπῆρχαν ἅγιες ψυχές. Εἶχαν δὲ τὴ συνήθεια, κάθε χρόνο τὴν Καθαρὰ Δευτέρα μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ ἡγουμένου νὰ φεύγουν γιὰ τὴν ἔρημο κ᾿ ἐκεῖ νὰ μένουν μέχρι τὴν παραμονὴ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων. Τότε πλέον γύριζαν, ἐξαϋλωμένοι· διότι πρέπει νὰ ξέρετε, ὅτι ἡ ἀφρόκρεμα τοῦ χριστιανισμοῦ εἶνε ὁ μοναχισμός. Ἄλλος γύριζε ἀπὸ κάποια σπηλιά, ἄλλος ἀπὸ κάποιους καλαμῶ­νες, ἄλλος… Καὶ ὅλοι μαζεύονταν στὴ μονὴ καὶ ἔψαλλαν τὸ «Σήμερον ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε…» (Σάβ. Λαζ. ἑσπ.).
Ἔφυγε λοιπὸν καὶ ὁ Ζωσιμᾶς τὴν Καθαρὰ Δευτέρα. Προχωρεῖ μέσα στὴν ἔρημο. Μετὰ τὸ μεσημέρι ὁ ἥλιος ἄρχισε νὰ γέρνῃ πρὸς τὴ δύσι. Σὲ λίγο οἱ τελευταῖες του ἀκτῖνες χρύσωναν τὴν ἄμμο. Τὸ δειλινὸ διακρίνει μιὰ σκιὰ μέσ᾿ στὸ μισοσκόταδο. Φοβήθηκε, μήπως εἶ­νε ὀπτασία δαιμόνων. Ἔκανε τὸ σταυρό του, γιὰ νὰ φύγῃ, μὰ τίποτα. Ἡ σκιὰ διακρινόταν ἀ­κίνητη. Πηγαίνει νὰ τὴν πλησιάσῃ, ἀλλὰ ἡ σκιὰ φεύγει. Τρέχει ξοπίσω της, ἀλλὰ τρέχει καὶ ἡ σκιά. Κάποια στιγμὴ ἡ σκιὰ σταματᾷ κι ἀπὸ τὸ στόμα της βγαίνουν λόγια ἀν­θρώπινα· «Μὴ μὲ πλησιάσῃς· εἶμαι γυμνή. Σὲ παρακαλῶ, ῥῖξε μου τὸ ῥάσο σου γιὰ νὰ σκεπαστῶ». Τῆς ῥίχνει τὸ ῥάσο καὶ σκεπάζει τὸ σκελετωμένο της κορμί. Τὸ σκέλεθρο αὐτό, ποὺ ζήτησε τὸ ῥάσο, ἦταν ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία.
Σὲ λίγο ἡ ὁσία κλίνει τὰ γόνατα νὰ προσ­ευχηθῇ καὶ ὁ Ζωσιμᾶς τὴν εἶδε «ὑψωθεῖσαν ὡς ἕνα πῆχυν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ τῷ ἀέρι κρεμαμένην καὶ οὕτω προσεύχεσθαι». Κύριε, ἐλέησον· ἡ Μαρία αἰωρεῖται, πετάει πάνω ἀπ᾿ τὴ γῆ! Σὲ λίγο ὁ Ζωσιμᾶς τὴν ἀκούει, νὰ τοῦ δι­ηγῆται τὴ ζωή της. Μπροστά του περνᾷ μιὰ κινηματογραφικὴ ταινία, ποὺ ὅλες οἱ εἰκόνες της ἔχουν θέμα τὴν ἁμαρτία καὶ τὴ θεία χάρι.
Ἦταν μικρὸ κοριτσάκι 12 ἐτῶν στὴν Αίγυπτο, στὴν πόλι ποὺ γέννησε πόρνες ἀλλὰ καὶ ἀγγέλους. Ἐκεῖ κυλίστηκε κ᾿ ἐκείνη στὸ βόρβορο τῆς ἀνηθικότητος. Ἔγινε γνωστὴ στοὺς κύκλους τῆς ἁμαρτίας, στὰ πορνεῖα. Ἐκεῖ ὅ­μως ὑπάρχουν καὶ ψυχὲς διαμάντια· μὴ σᾶς φανῇ παράξενο. Διότι ὅπως ἀπὸ τὸ κάρβουνο γίνεται τὸ διαμάντι, ἔτσι ἀπὸ μιὰ πόρνη μπορεῖ νὰ βγῇ μιὰ νύμφη Χριστοῦ.
Ἦταν τότε πάνω στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας της. Μιὰ μέρα εἶδε ἕνα καΐκι ἕτοιμο νὰ ξεκινήσῃ γιὰ τοὺς Ἁγίους Τόπους. Πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό της μιὰ ἀκόλαστη σκέψι· νὰ πάῃ στοὺς Ἁ­γίους Τόπους κ᾿ ἐκεῖ νὰ δράσῃ στὴ ζωὴ τῆς ἁ­μαρτίας. Ἡ σκέψι γίνεται ἔργο. Μπαίνει στὸ πλοῖο μαζὶ μὲ μιὰ ὁμάδα ἀπὸ νέους ποὺ πήγαιναν στὴν Παλαιστίνη, κρατώντας τους στὸ ταξίδι αἰσχρὴ συντροφιά.
Ὅταν ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυμα ξημέρωνε 14 Σεπτεμβρίου, ἡ ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμί­ου Σταυροῦ. Φθάνει στὸ ναὸ καὶ μαζὶ μὲ ὅ­λο τὸν κόσμο ἔρχεται νὰ περάσῃ τὸ κατώφλι. Μὰ μιὰ ἀόρατη δύναμι τὴν ἐμποδίζει. Προσπαθεῖ πάλι, ἀλλὰ τοῦ κάκου.
Τραβήχτηκε σὲ μιὰ γωνία τῆς αὐλῆς κουρασμένη καὶ προσπαθοῦσε νὰ ἐξηγήσῃ τὸ γεγονός. Τότε συναισθάνθηκε, ὅτι «ὁ βόρβορος τῶν ἔργων ἦν ὁ τὴν εἴσοδον κλείων». Τὸ πρῶτο σκίρτημα μιᾶς χαμένης ψυχῆς ποὺ ξαναβρίσκει τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας! Στρέφει τὰ ἀπελπισμένα μάτια της σὲ μία εἰκόνα τῆς Παναγίας Παρθένου. Συγκεντρώνεται σὲ μιὰ θερ­μὴ προσευχὴ μετανοίας μὲ δάκρυα. Σὲ λίγο δοκιμάζει πάλι νὰ εἰσέλθῃ καὶ –ὤ τί ῥῖγος διατρέχει τὸ κορμί της!– εἰσέρχεται καὶ ἀσπάζεται τὸν τίμιο σταυρό. Χωρὶς νὰ μιλήσῃ μαζεύεται σὲ μιὰ γωνιὰ τοῦ ναοῦ. Ἐκεῖ μένει μέχρι τὰ μεσάνυχτα, μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀκόλαστη συντροφιά. Βράδι στὸ ναό· μόνο τὰ καντηλάκια ῥίχνουν τὸ ἤρεμο καὶ γλυκό τους φῶς στὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων καὶ τῶν προσκυνητῶν. Ἐκεῖ ἡ Μαρία ἀκούει φωνὴ μυστική· «Ἐὰν δι­αβῇς τὸν Ἰορδάνην, θὰ εὕρῃς ἀνάπαυσιν». Ὤ τί γλυκὰ λόγια, τί πειθὼ ἔχουν καὶ τί βάλσαμο χύνουν στὸν πόνο της!
Σηκώνεται καὶ τραβᾷ γιὰ τὸν Ἰορδάνη, ἐκεῖ ποὺ βαπτίσθηκε ὁ Χριστός. Ζητᾷ πνευματικὸ νὰ ἐξομολογηθῇ· καὶ μετά, ἀποφασισμένη, περνᾷ τὸν ποταμὸ κι ἀνοίγεται στὴν ἔρημο.
Ποιός ἀπ᾿ ἐδῶ καὶ πέρα εἶνε ἱκανὸς νὰ διηγηθῇ τοὺς πειρασμούς της; Ὁ σατανᾶς πέρασε κι αὐτὸς στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ τὴ βασανί­σῃ ἀκόμη κ᾿ ἐκεῖ. Γίνεται ζωγράφος. Πεινοῦ­σε ἡ Μαρία; Τῆς ζωγράφιζε φαγητὰ σὲ βασιλι­κὲς τράπεζες. Διψοῦσε; Παρουσιάζονταν κρα­σιά. Κρύωνε; Ἰδού τὰ κρεβάτια καὶ τὰ σκεπάσματα. Ὦ Μαρία –τῆς ἔλεγε–, κλαίει ὅλη ἡ Ἀ­λεξάνδρεια γιὰ σένα· οἱ φίλοι σ᾿ ἀναζητοῦν… Μὲ ὅλα αὐτὰ προσπαθοῦσε νὰ τὴ ῥίξῃ.
Μὰ ἐκείνη «ἤλπικεν ἐπὶ τὸν Κύριον τοῦ οὐ­ρανοῦ καὶ τῆς γῆς» καὶ παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τὴ δυναμώσῃ. Πάλεψε στῆθος μὲ στῆθος. Τέλος νίκησε.
Μέχρι ἐδῶ ἔφθασε τὴ διήγησί της ἡ Μαρία καὶ μετὰ σταμάτησε λέγοντας· «Αὐτὸς εἶνε ὁ βίος μου, ἀββᾶ Ζωσιμᾶ. Μὴ μ᾿ ἀναγκάζεις νὰ πῶ ἄλλα, γιατὶ θὰ μολύνω τὸν ἀέρα. Μιὰ χάρι μόνο σοῦ ζητῶ· τοῦ χρόνου τὴ Μεγάλη Πέμ­πτη νὰ φέρῃς τὸν Κύριο νὰ μεταλάβω».
Ὁ καιρὸς πέρασε. Τὸν ἄλλο χρόνο ὁ Ζωσι­μᾶς ἦρθε. Ἀλλὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ περάσῃ τὸ ποτάμι· εἶχε μεγάλη κατεβασιά. Περιμένει. Ὁ ἥλιος γέρνει νὰ δύσῃ. Τὴ νύχτα βγῆκε τὸ φεγ­γάρι κι ὁ Ἰορδάνης κυλοῦσε σὰν ἀσημένια κορδέλλα. Σὲ λίγο νά, τὴ βλέπει νά ᾿ρχεται· τὴ βλέπει «περιπατοῦσαν ἐπὶ τῶν ὑδάτων καὶ πρὸς ἐκεῖνον βαδίζουσαν». Δὲν πατάει στὸ χῶμα, ἀλλὰ πετάει καὶ φθάνει. Ὁ Ζωσιμᾶς ἔντρομος βλέπει τὸ θέαμα καὶ γονατίζει.
–Ζωσιμᾶ, σήκω. Φέρνεις τὸν Κύριο. Σήκω ἐ­πάνω, πὲς τὸ «Πάτερ ἡμῶν» καὶ τὸ «Πιστεύ­ω», γιὰ νὰ λάβω τὸ τίμιο σῶμα καὶ αἷμα.
Ἀφοῦ κοινώνησε, εὐχαρίστησε τὸν Ζωσιμᾶ καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ ᾿ρθῇ καὶ τοῦ χρόνου.
Ἐκεῖνος ἦρθε καὶ γιὰ τρίτη φορά. Ἀλλὰ τὴ βρῆκε νεκρὴ καὶ πάνω στὴν ἄμμο ἦταν γραμμένα τὰ ἑξῆς λόγια· «Θάψον, ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς ταπεινῆς Μαρίας τὸ λείψα­νον· ἀπόδος τὸν χοῦν τῷ χοΐ, ὑπὲρ ἐμοῦ διὰ παντὸς πρὸς τὸν Κύριον προσευχόμενος».
Πῶς τώρα νὰ τὴ θάψῃ; Ἐμφανίζεται ἕνα λιοντάρι. Μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ γίνεται ἥμερο καὶ σκάβουν μαζὶ τὸ λάκκο, ὅπου ἔθαψαν τὴν ὁσία.

* * *

Αὐτὸς εἶνε, ἀδελφοί μου, ὁ βίος τῆς «Μαρί­ας τῆς Αἰγυπτίας τῆς ἀπὸ ἑταιρίδων, ὁσίως ἀ­σκησάσης κατὰ τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου». Ὅ­ταν διαβάζω τοὺς βίους τῶν ἁγίων σκέπτομαι τὴν κατάστασί μας καὶ λέω· Καὶ σήμερα πρέ­πει νὰ ζήσῃ ἡ πίστι τῶν ὀρθοδόξων, ὅπως τότε.
«Ἐὰν περάσῃς τὸν Ἰορδάνη, θὰ βρῇς ἀνάπαυσι». Πρέπει κ᾿ ἐμεῖς νὰ περάσουμε τὸν Ἰορ­δάνη. Δὲν ἐννοῶ τὸν φυσικὸ Ἰορδάνη. Ἐν­νοῶ τὴ μετάνοια μετὰ δακρύων· αὐτὸς εἶνε ὁ ἄλλος Ἰορδάνης. Ἂς κλάψουμε, ἀδελφοί, τὰ ἁμαρτήματά μας· καὶ τότε θὰ περάσουμε τὴ δεύτερη κολυμβήθρα, τὴν ἐξομολόγησι. Καὶ νὰ τὴν περάσουμε, τώρα. Μὴν ἀναβάλλουμε. Τώρα ποὺ εἶσαι καλά, τώρα ποὺ ἔχεις τὰ χεράκια σου καὶ μπορεῖς νὰ κάνῃς τὸ σταυρό σου, τώρα ποὺ ἔχεις γλῶσσα ποὺ δὲν μπερδεύει, τώρα ποὺ ἔχεις τὸ μυαλὸ καὶ σκέπτεσαι, τώρα πάρε χαρτὶ καὶ γράψε τὶς πτώσεις, καὶ μετὰ πήγαινε στὸν πνευματικό.
Ἐξέλεξα σήμερα αὐτὸ τὸ θέμα, πρῶτον δι­ότι ἡ ὁσία Μαρία γιορτάζει. Δεύτερον, διότι ἐ­κείνη ἀκόμη καὶ μέσα στὴν ἔρημο προσπάθησε καὶ κοινώνησε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χρι­στοῦ, ἐνῷ ἐμεῖς ἀμελοῦμε. Ἀλλὰ καὶ γιὰ κάποιον ἄλλο λόγο. Ὅταν ὁ Ζωσιμᾶς τὴ βρῆκε, αὐτὴ ἦταν μιὰ σκελετωμένη γριά, πετσὶ καὶ κόκκαλο. Καὶ ὅμως ἡ γριὰ τοῦ φώναξε· «Ῥῖξε τὸ ῥάσο σου». Νὰ σταματήσω; νὰ κατέβω ἀπὸ τὸ βῆμα; Κατάλαβες; Ἐκείνη μὲ κορμὶ γερασμένο καὶ φώναξε· «Ῥῖξε τὸ ῥάσο σου». Σήμε­ρα; Βλέπεις τὶς λεγόμενες Χριστιανὲς κι ὅταν ἔρθῃ τὸ καλοκαίρι ξεγυμνώνονται. Γυναίκα, τί κάνεις; Σκανδαλίζεις ἄλλους; Βάζεις φωτιὰ στὰ στήθη ἁγνῶν παιδιῶν; Ἡ ὁσία Μαρία φωνάζει σ᾿ ὅλους μας· Ῥῖξε ῥάσο, ῥῖξε ροῦχο… Ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως θὰ εἶνε κατήγορός μας.
Ὦ Ζωσιμᾶ, ξύπνα. Χρειάζεται τὸ ῥάσο σου. Ῥῖξ᾿ το νὰ σκεπαστοῦν. Ὤ, ποῦ εἶνε οἱ δεσπο­τάδες καὶ οἱ παπᾶδες νὰ σὲ μιμηθοῦν; Ἀλλοίμονο ἂν ἀφήσουμε τὴν πατρίδα μας τὴν Ἑλ­λάδα νὰ γίνῃ Χόλλυγουντ!

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στην αἴθουσα συλλόγου «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής», Χριστοκοπίδου 12, Ε΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν 30-3-1952)

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 116-117

Και εαν η κοινωνια ειναι Σοδομα και Γομορρα

Ω Θεέ μου, τι ωραίο Ευαγγέλιο μας άφησες! Είναι αθάνατο. Όπως ο ήλιος δεν παλιώνει, έτσι και το Ευαγγέλιο δεν παλιώνει. Είναι αιώνιο. Εσείς λοιπόν έχετε μεγάλο ρόλο να παίξετε στην κοινωνία. Να έρθετε σε ρήξη με το δαιμονικό κόσμο. Να πάτε κόντρα με το ρεύμα. Να κρατήσετε την αγνότητα σας. Να διώξετε μακριά τους απατεώνες και τους εκμεταλλευτάς της παρθενικής σας ζωής. Αλλιώς προς τι έρχεσθε εδώ; Δεν γίνεται να είστε και με το διάβολο και με το Θεό. Άμα σας αρέσει η κοσμική ζωή, πηγαίνετε στον κόσμο εσείς θα πονέσετε και θα κλάψετε.

Κανένας δε μετάνιωσε που έζησε χριστιανική ζωή αντιθέτως πολλοί έκλαψαν και μετανόησαν φρικτά, που έφυγαν από το δρόμο του Θεού. Αυτά είχα να σα πω. Και σας συμβουλεύω τα εξής. Πρέπει να δημιουργήσετε ένα δικό σας περιβάλλον. Αυτό λέει και ένας μεγάλος ιατροφιλόσοφος, ο Καρρέλ. Αυτός έγραψε ένα βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος». Παγκοσμίου φήμης βιβλίο, είναι μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες. Εκεί λέει, με ποιόν τρόπο μπορεί να σωθεί ο κόσμος.

Κάθε άνθρωπος έχει τη δύναμη να δημιουργήσει ένα δικό του περιβάλλον, ώστε κανείς να μη μπορεί να τον επηρεάσει. Ο άνθρωπος, έστω και μόνος, έστω και μέσα στην πιο διεφθαρμένη κοινωνία, μπορεί να καλλιεργεί γύρω του ένα καθαρό κλίμα.

Και αν ακόμη μείνεις ένας επί της γης και αν ακόμη το περιβάλλον σου είναι Σόδομα και Γόμορρα και κατακλυσμός, μπορείς αν θέλεις, δια της δυνάμεως του Θεού, να ζήσεις ηθικόν βίον, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

Φτιάξτε παρέες, λέει ο Καρρέλ, δύο – δύο, τρεις – τρεις. Δημιουργήστε παρέες σ’ όλη την κοινωνία και μέσα στο Σικάγο, στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στην Αθήνα, παντού σε κάθε πόλη και χωριό. Δημιουργήστε παρέες, συντροφιές – συντροφιές και ζήστε τη χριστιανική ζωή. Οι ολίγες αυτές συντροφιές και οι συνομιλίες οι χριστιανικές θα δημιουργήσουν ένα ισχυρό ρεύμα αντιστάσεως.

Αλλά γιατί να χρησιμοποιήσουμε και να θαυμάζουμε τα λόγια ενός επιστήμονα, που είναι ένα μηδενικό μπροστά στο Χριστό; Το είπε ο Χριστός, «Όπου είσι δύο ή τρεις συνηγμένοι είς το εμόν όνομα, εκεί είμι εν μέσω αυτών»

Φτιάξτε τέτοιες ομάδες, που θα είναι μαζί σας ο Χριστός, έτσι θα σταθείτε. Τώρα παίζετε μια με το Χριστό μια με τον κόσμο. Δεν είστε σταθερές.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ενας πεπειραμένος γέροντας αγωνιστής, δείχνει το δρόμο για να αντιμετωπίσουμε την κρίση

Ας τον ακούσουμε·

ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 114-115

Να έχετε υπ’ όψιν, ότι θα κάνομε κάτι άλλο. Είστε εδώ περίπου 100-130 άνδρες και γυναίκες θα διοργανώνουμε ομάδα κρούσεως, θα πάμε σε αυτοάμυνα – εκεί οδηγούμεθα.

Καλή είναι η δημοκρατία, αλλά κατήντησε σκιά. Και σήμερα κυριαρχούν οι απατεώνες και ο λωποδύτες. Σε τέτοιες εποχές ζούμε. Και εσείς θα αναγκαστείτε αργότερα να πάτε σε αυτοάμυνα, να υπερασπίσετε την τιμή και την υπόληψη της οικογενείας σας. Καταλάβατε;

Και αυτό μας το επιβάλλει και το σύνταγμα. Είμεθα εντός του συντάγματος. Τι λέει το σύνταγμα; Το τελευταίο άρθρο του λέει το εξής. Όταν κινδυνεύει η πατρίς, όταν κινδυνεύει η θρησκεία, όταν κινδυνεύουν τα ιδανικά και αδρανούν οι εντεταλμένοι και υπάρχει αναρχία, τότε φύλακας του συντάγματος, φύλακας της ελευθερίας, φύλακας της θρησκείας είναι ο λαός. Εμείς λοιπόν θα αγωνιστούμε, αν θέλουμε να ζήσει η πατρίς μας και αν δεν θέλουμε να γίνει αμπέλι ξέφραγο και να χορεύουν όλοι οι πίθηκοι, όλων των χρωμάτων και καταστάσεων.

Δεν το κάνω αυτό για το άτομο μου. Δεν δούλεψα ποτέ για το άτομο μου. Είμαι αμαρτωλός και ανάξιος δούλος του Κυρίου και δεν είμαι άξιος να φιλήσω τα πόδια σας αλλά ως προς την πίστιν, πεθαίνω για την πίστη. Μακάρι ο Θεός να με αξιώσει ενός τέλους μαρτυρικού. Και γράμματα παίρνω επάνω από τη Φλώρινα, ότι θα με σκοτώσουν. Αλλά τολμάνε; Πρέπει να έχουν λένε, πολλές δυνάμεις, γιατί οι Χριστιανοί είναι αγωνιστικοί.

Λοιπόν, μπροστά σε συνθήκες και σε τέτοιες ημέρες που ζούμε, χωρίς ν’ ανακατευόμεθα με τα κόμματα, θα κινούμεθα σε ένα υπερκομματικό μήκος πάνω από τα κόμματα. Ας έχουν διαφορές οι άνθρωποι άλλος το άλφα, άλλος το βήτα, άλλος το γάμα φρόνημα κ.λ.π.. Και δύο φύλλα ενός δένδρου να πάρεις και να τα εξετάσεις δεν θα τα βρεις κατά πάντα όμοια έχουν διαφορές. Όπως λοιπόν τα φύλλα ενός δέντρου διαφέρουν και οι άνθρωποι. Αλλά σε ένα σημείο να είμεθα σύμφωνοι, πέρα από τα κόμματα, πέρα τις ιδεολογίες, πέρα από όλα, θα είμεθα Έλληνες και προ παντός Χριστιανοί. Αυτά τα δύο ιδανικά να τα κρατήσουμε καλά.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στο επισκοπείο Πτολεμαϊδος (1985), σε άνδρες και γυναίκες των κύκλων Αγίας Γραφής Πτολεμαϊδος

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 113-114

Δεν θα σωθείτε

Ας κοινωνάτε, ας εξομολογείστε, δε θα σωθείτε εάν δεν ανοίγετε και το στόμα σας για το Χριστό. Ο χριστιανισμός έφθασε μέχρι σε εμάς δια της διαδόσεως του Ευαγγελίου, η οποία είναι ιερά υποχρέωσις παντός Χριστιανού. Και είναι ψευτοχριστιανός αυτός ο οποίος δεν ανοίγει το στόμα του να μιλήσει για το Χριστό.

Φωτίζει ο Θεός τους πιστούς

Φωτίζει ο Θεός κα τον πιο αγράμματο άνθρωπο να αποστομώσει τον πιο αυθάδη επιστήμονα. Εγώ δεν θα ξεχάσω στο χωριό μου έναν παπά αγράμματο, που έβαλε στη θέση του έναν αυθάδη φοιτητή.
Ήρθε ένας τελειόφοιτος φοιτητής της ιατρικής στο χωριό μου, άθεος και οπαδός του Δαρβίνου. Ο φοιτητής εκείνο τον καιρό ήταν πολύ σπάνιο πράγμα, κομήτης ήτο.
Αααα! Κάνανε και τον κοιτάζανε, λέει σπουδαία πράγματα! Και αυτός έλεγε, Δεν υπάρχει Θεός και το ένα και το άλλο. Να λοιπόν και έρχεται ο παπάς κα τους ρωτά
–       Τι συζητάτε αυτού;
–       Μας λέει ότι δεν υπάρχει Θεός, απήντησαν.
–       Και εσείς δεν τον βάζετε στη θέση του;
–       Μα αυτός έχει επιχειρήματα, του είπαν.
–       Ποιο επιχείρημα έχεις, του λέει ο παπάς.
–       Πως σε λένε; Τον ρωτάει ο παπάς
–       Γιώργο, απήντησε.
–       Έλα δω βρε Γιώργο, ανέβα πάνω στο πεζούλι (ήταν καλοκαίρι κι ο ήλιος έκαιγε). Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίταξε κατάματα τον ήλιο.
–       Α, αστειεύεσαι ρε παππούλη; Να τυφλωθώ; Απαντά ο άθεος φοιτητής. Δε μπορώ να κοιτάξω τον ήλιο.
–       Βρε ηλίθιε, του λέει τότε ο παπάς, τον ήλιο δεν μπορείς να κοιτάξεις και το Θεό θέλεις να δεις;
Απλοϊκός άνθρωπος ήταν ο παπάς και έβαλε στη θέση του τον άθεο φοιτητή. Τι θεολογία, τι φιλοσοφία κ.λ.π.; Και μόνο αυτός; Τόσοι και τόσοι άλλοι είναι, που τους φωτίζει ο Θεός. Φωτίζει ο Θεός τους πιστούς. «… Γέγραπται γάρ Απολώ την σοφίαν των σοφών και την σύνεσιν των συνετών αθετήσω. Πόσο σοφός; Που γραμματεύς; Που συζητητής του αιώνος τούτου; Ουχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;»

Η ΘΕΛΗΣΗ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

  Εδώ, γίνεται μια μεγάλη πνευματική εργασία και πιστεύω ότι θεμελιώνετε έναν άρτιο χαρακτήρα. Λέει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Όταν ήμουν μικρός, έλεγα “Όταν μεγαλώσω, όταν γεράσω, θα διορθωθώ”. Νόμιζα, περνώντας τα χρόνια, θα γίνω καλύτερος. Πέρασαν τα χρόνια και γέρασα και τι βλέπω; Ότι δε διορθώθηκα. Τώρα, θέλω να διορθωθώ, αλλά δεν μπορώ».
Έτσι είναι. Άμα γεράσει ο άνθρωπος, ελαττώνονται οι δυνάμεις του. Δεν έχει το σφρίγος της νεότητας. Δεν έχει όρεξη, δεν έχει ενθουσιασμό, δεν έχει παλμό. Δεν έχει όλα αυτά τα ωραία πράγματα, που ομορφαίνουν τη νεανική ψυχή. Αυτό που λέει ο άγιος Κοσμάς, το λέει και η Παλαιά Διαθήκη. Ότι στο γήρας δεν υπάρχει θέληση, δεν υπάρχει βούληση.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε,
ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Οι πειρασμοί, από την ώρα που θα γεννηθεί ο άνθρωπος μέχρι την ώρα που θα πεθάνει, τον βασανίζουν συνεχώς. Πειραστήριο είναι αυτή η ζωή. Ποιος το είπε αυτό; Ο Ιώβ. Συνεπώς, «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Αλλά, άμα σας ρωτήσει κανείς ποιοι και πότε είναι οι μεγαλύτεροι πειρασμοί του ανθρώπου, τι θα πείτε; Έχει και η νεότητα πειρασμούς και θύελλες και κλύδωνες και καταιγίδες, αλλά κράζει «Κύριε, σῶσόν με».

Αλλά το γήρας είναι φοβερό, διότι τότε ο σατανάς πολεμάει περισσότερο τον άνθρωπο, με ποικίλους λογισμούς και τρόπους. Λένε για έναν ασκητή, που ζούσε στην έρημο, όταν πλησίαζε το τέλος της ζωής του, ενώ λίγα λεπτά του έμεναν ακόμη, πήγε κοντά του ο σατανάς και του είπε «Με νίκησες και τώρα απαλλάχτηκες από μένα». Και ο ασκητής απάντησε «Και ένα λεπτό ακόμη να μου μείνει, δεν είμαι ασφαλής. Και ένα λεπτό να μου μένει, υπάρχει κίνδυνος». Τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής του ανθρώπου έχουν μεγάλη σπουδαιότητα.

Κι εμείς, λοιπόν, τώρα, επειδή πλησιάζουμε στο τέρμα της ζωής μας, έχουμε ανάγκη τις προσευχές σας. Παρακαλώ να προσεύχεστε, για να μην καταισχύνουμε τα όπλα τα ιερά. Γιατί, όπως σας είπα, ο σατανάς πολεμεί περισσότερο τους γέροντες. Γι’ αυτό σας είπα ότι σπάνια βλέπεις γέροντα σοφόν, ενάρετο, πιστό, αφοσιωμένο. Γι’ αυτό, λοιπόν, εξακολουθώ να σας λέω ότι έχω ανάγκη τις προσευχές σας. Και θέλω να πιστεύω ότι προσεύχεστε και χάρη στις προσευχές σας έφτασα μέχρι εδώ.

______

_______

Κάθε χρόνο και ένα γεγονός. Εφέτος ήταν αυτό, πριν είκοσι χρόνια ήταν άλλο. Ξέρει ο πατήρ Ιερόθεος και άλλοι. Μπήκα επειγόντως στον Ευαγγελισμό και κινδύνευσα. Έφτασα «τὰς πύλας τοῦ ᾅδου». Μάλιστα, ένα βράδυ, που εγώ δεν ήμουν καλά, ένας γιατρός, κατόπιν εντολής του τμήματος, στάλθηκε, για να μου κάνει συντροφιά, ωσότου πεθάνω και καθόταν εκεί και περίμενε. Και ένας άλλος, λέει εδώ ο Ιερόθεος, ετοίμαζε τον επικήδειο. Πριν είκοσι χρόνια ακριβώς, την 1^η Αυγούστου 1964, εισήλθα στο νοσοκομείο, αλλά τότε έβλεπε ο Θεός τον αγώνα και πιστεύω ότι μας κράτησε πάλι τότε η χάρη των προσευχών των Χριστιανών, οι οποίοι προσεύχονταν παντού. Στο Άγιον Όρος, στα ασκητήρια και παντού.

Με κράτησε ο Θεός τότε και γίναμε επίσκοπος και βρισκόμαστε εδώ και έχουμε τα προβλήματά μας, τα μεγάλα προβλήματα, τα οποία μας συγκλονίζουν. Έχουμε τις ατέλειές και τα ελαττώματά μας. Ο Θεός να γίνει ίλεως. Ένας Παύλος έλεγε τον εαυτό του «έκτρωμα», τι να πούμε εμείς, που έχουμε τα ελαττώματά μας, τις κακίες μας;

Τραπεζαρία Κατασκηνώσεως, 7 -1984

–

Δεν ψωνιζουμε την Κυριακη των Βαϊων! Βεβηλωνουν για πρώτη φορά την Αγία και Μεγαλη Εβδομάδα

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

        ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ

ΑΛΛΟ ΠΑΛΙ ΚΙ ΑΥΤΟ…ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ! ΟΥΣΤ!

ΝΕΑ ΑΘΛΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Η ιστορική βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Θεοδώρου, οχτακοσίων χρόνων, από την εποχή των Παλαιολόγων, η οποία μάλιστα για ένα διάστημα μετατράπηκε σε τζαμί από τους Τούρκους με την ονομασία Molla Gürani Camii και το κτίσμα της οποίας είναι υπό την προστασία της UNESCO για την μεγάλη πολιτιστική της άξια, σήμερα εγκαταλειμμένη έχει μετατραπεί σε… τουαλέτες, ενώ με μπετόν κτίστηκαν οι πύλες της και καλύφθηκε με σοβάδες, κακότεχνες μπογιές και…καπλαμάδες, όπως αποκαλύπτει η ίδια η τουρκική εφημερίδα, Cumhuriyet. Αλλά το νέο αυτό μεγάλο σκάνδαλο δεν σταματά εδώ. Στην κεντρική είσοδο της εκκλησίας στήθηκε ένα προκάτ κατασκεύασμα και δίπλα στον αυλόγυρο ένα αυθαίρετο το οποίο κατοικείται από τρεις οικογένειες που χρησιμοποιούν όλο τον ιερό χώρο για τις οικιακές τους ανάγκες.

Η άθλια αυτή εικόνα της εγκατάλειψης και λεηλασίας που παρουσιάζει το ιστορικό αυτό κτίσμα της βυζαντινής εκκλησίας του Αγίου Θεόδωρου της Κωνσταντινούπολης, σηματοδοτήθηκε από το 2010 όταν τότε η Γενική Διεύθυνση Βακουφιών αποφάσισε να ανακαινίσει το κτίσμα αλλά το επόμενο έτος, δηλαδή το 2011, όλες οι εργασίες πριν καλά καλά αρχίσουν σταμάτησαν, το μέρος εγκαταλείφτηκε στην τύχη του, με αποτέλεσμα την πλήρη κατάρρευση του. Μάλιστα σήμερα οι ίδιοι οι υπεύθυνοι της ανακαίνισης που ποτέ δεν έγινε, προειδοποιούν για την πλήρη καταστροφή της ιστορικής αυτής εκκλησίας. Ακόμα και ο πολύ γνωστός Τούρκος καθηγητής ιστορίας, ο İlber Ortaylı, επισημαίνει τον κίνδυνο της καταστροφής του κτίσματος από τις διάφορες αυθαιρεσίες. Read more »