Κυριακὴ Πεντηκοστῆς (Ἰω. 7,37-52· 8,12)

ΠOIOΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ;

«Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω»

 Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

  ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Στὴν ἀρχὴ ὁμιλεῖ γιὰ κάποια ἑβραϊκὴ ἑορτή, τὴν ἑορτὴ τῆς σκηνοπηγίας.
Τί ἦταν ἡ ἑορτὴ τῆς σκηνοπηγίας; Ὅπως γνωρίζουμε, οἱ Ἑβραῖοι ἦταν σκλάβοι τετρακόσα χρόνια στοὺς Αἰγυπτίους, κάτω ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν φαραώ. Τέλος ὁ Θεὸς τοὺς ἐλέησε, ἐλευθερώθηκαν διὰ τοῦ Μωϋσέως, καὶ ἐπέστρεψαν στὴ γῆ τὴν «ῥέουσαν μέλι καὶ γάλα» (Ἔξ. 3,8,17 κ.ἀ.). Ἀλλ᾿ ὣς ὅτου νὰ ἐπιστρέψουν περιπλανήθηκαν σαράντα χρόνια στὴν ἔρημο. Μέσα στὴν ἔρημο δὲν εἶχαν μόνιμες ἐγκαταστάσεις καὶ σπίτια· ζοῦσαν σὰν στρατιῶτες καὶ ἔμεναν κάτω ἀπὸ σκηνές. Σαράντα χρόνια σπίτι δὲν ἔχτισαν. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ γεγονὸς τῆς ἱστορίας τους ἑώρταζαν οἱ Ἑβραῖοι τὴν ἡμέρα τῆς σκηνοπηγίας. Ὀχτὼ ἡμέρες διαρκοῦσε αὐτὴ ἡ ἑορτή. Ἡ πιὸ ἐπίσημη ἡμέρα ἦταν ἡ τελευταία. Τὴν ὀγδόη ἡμέρα ὁ ἀρχιερεύς, ντυμένος τὰ ἀρχιερατικά του ἄμφια, πήγαινε στὴν περίφημη πηγὴ τοῦ Σιλωὰμ καὶ μ᾿ ἕνα χρυσὸ κανάτι ἔπαιρνε νερὸ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ μ᾿ αὐτὸ ῥάντιζε τὸ θυσιαστήριο καὶ τὸ ναό, ἐνῷ οἱ σάλπιγγες σάλπιζαν νικητήρια σαλπίσματα καὶ ὁ λαὸς ἔψαλλε τὸ «Ἀλληλούϊα».
Αὐτὴ λοιπὸν τὴν ἡμέρα, ποὺ ἐτελοῦντο αὐτά, ὁ Χριστὸς «ἔκραξε», φώναξε μὲ ὅλη τὴ δύναμί του (Ἰωάν. 7,37). Ἂς τ᾿ ἀκούσουν αὐτὸ μερικοί, ποὺ δυσανασχετοῦν ὅταν καμμιὰ φορὰ ὁ ἀρχιερεὺς ἢ ὁ ἱεροκῆρυξ φωνάζῃ. Ἐδῶ λέει, ὅτι ὁ Χριστὸς «ἔκραξε»· ὄχι ἁπλῶς εἶπε, ἀλλὰ φώναξε μὲ ὅλη τὴ δύναμί του. Κ᾿ εἶνε ἀνάγκη πολλὲς φορές, ὡς ἄνθρωποι μὲ εὐθύνη μέσα στὴν Ἐκκλησία, νὰ κράζουμε κ᾿ ἐμεῖς, ὅπως ἡ ὄρνιθα ὅταν δῇ τὸ γεράκι νὰ πετάῃ καὶ νιώθῃ πὼς κινδυνεύουν τὰ παιδιά της.
Ἔκραξε ὁ Ἰησοῦς δυνατά. Καὶ τί εἶπε; Λόγια ἀθάνατα· «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (ἔ.ἀ.)· ὅποιος διψᾷ, νά ᾿ρχεται σ᾿ ἐμένα νὰ πιῇ νερό. Τί ἆραγε νὰ σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἂς τὰ δοῦμε κάπως ἀναλυτικώτερα.

* * *

  Ὁ Χριστὸς παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ νερό. Τί εἶνε τὸ νερό; Δωρεὰ μεγάλη τοῦ Θεοῦ, στοιχεῖο ἀπαραίτητο, ἀπὸ τὰ ἀναγκαιότερα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Χωρὶς ψωμὶ μπορεῖς νὰ ζήσῃς πολλὲς μέρες, χωρὶς νερὸ δὲ᾿ μπορεῖς· καὶ οἱ μεγαλύτεροι ἀσκηταὶ πίνουν νερό. Τὸ νερὸ πλένει, καθαρίζει, ποτίζει τὴ γῆ· καὶ ἀλλοῦ γίνεται τριαντάφυλλο, ἀλλοῦ κρίνο, ἀλλοῦ βασιλικός, ἀλλοῦ στάχυ, ἀλλοῦ δέντρο πελώριο. Στὸ φεγγάρι δὲν ὑπάρχει σταλαγματιά νερό· ξεραΐλα, ὅπως στὴ Σαχάρα. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Ἀμερικᾶνος ἀστροναύτης ποὺ πῆγε ἐκεῖ εἶπε· Ἄχ, πότε νὰ κατεβῶ στὴ γῆ, ν᾿ ἀνοίξω τὴν κάνουλα τοῦ σπιτιοῦ μου νὰ πιῶ νερό!… Ἀχάριστοι εμαστε. Τὸ πουλάκι πίνει νερὸ στὴ βρύση ἢ στὸ ποταμάκι καὶ ὑψώνει τὸ κεφάλι του, σὰ νὰ λέῃ· Σ᾿ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, γιὰ τὸ νερό. Ὁ ἄνθρωπος;… Ἀλλὰ πρέπει νὰ στερέψουν οἱ πηγές, γιὰ νὰ δοῦμε τὴν ἀξία του. Καὶ θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ θὰ γίνῃ αὐτό· τότε ὁ ἄνθρωπος θὰ τρέχῃ σὰν τρελλὸς στὰ βουνὰ καὶ στὰ σπήλαια καὶ θὰ γλείφῃ τὰ βράχια γιὰ νὰ δροσιστῇ.
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φυσικὸ νερὸ ὑπάρχει κ᾿ ἕνα ἄλλο νερό. Αὐτὸ τὸ γνωρίζουν λίγοι, μέσ᾿ στοὺς χίλιους ἕνας· οἱ ἄλλοι τὸ ἀγνοοῦν. Ποιό εἶνε τὸ νερὸ αὐτό; Ὁ ἄνθρωπος διψάει. Περισσότερο ὅμως ἀπὸ τὸ σῶμα διψάει ἡ ψυχή του, ἡ ψυχή μας. Τί διψάει; Ἔχει ἕνα βαθὺ πόθο ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὅπου καὶ ἂν κατοικῇ (είτε στὸ Βόρειο Πόλο είτε στὸ Νότιο Πόλο είτε στὴν Κίνα καὶ τὴν Ἰαπωνία είτε στὰ νησιὰ τοῦ ἀρχιπελάγους) κι ὅ,τι χρῶμα ἂν ἔχῃ (είτε μαῦρος είτε κίτρινος είτε ἄσπρος), ὅποιας γλώσσης καὶ καταστάσεως καὶ ἐποχῆς καὶ ἂν εἶνε. Ἕνα πόθο ἔχει ὁ ἄνθρωπος· ζητάει τὴν εὐτυχία, κυνηγᾷ τὴν εὐτυχία, διψᾷ τὴν εὐτυχία.
Καὶ ὡς πρὸς μὲν τὸν πόθο τῆς εὐτυχίας, ὅλοι συμφωνοῦν. Ὡς πρὸς τὸ μέσον ὅμως, ποιό δηλαδὴ εἶνε ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο, διαφωνοῦν. Ἄλλοι φωνάζουν· Εὐτυχισμένος εἶνε ὅποιος ἔχει λεφτά. Ἄλλοι λένε· Εὐτυχισμένος ὅποιος κατώρθωσε ν᾿ ἀνεβῇ σὲ μεγάλα ἀξιώματα καὶ ἔχει δόξα. Ἄλλοι κρατοῦν ταμπέλλα ποὺ γράφει· Εὐτυχισμένος εἶνε ὅποιος ἀπολαμβάνει ἡδονὲς καὶ διασκεδάσεις. Ἄλλοι φωνάζουν· Εὐτυχία χαρίζει ἡ ἐπιστήμη, ἡ γνῶσις. Καὶ ἄλλοι φωνάζουν ἄλλα πράγματα. Τί ἔχουμε ν᾿ ἀπαντήσουμε;
Ὡς πρὸς τὸν πλοῦτο· τὸ χρῆμα εἶνε χρήσιμο στὴ ζωή, ἔρχονται ὅμως περιπτώσεις ποὺ ἀποδεικνύεται ἀνίσχυρο. Πεθαίνει λ.χ. ἄνθρωπος στὸ σπίτι, ἡ μάνα, ὁ πατέρας…· κλαίει ὁ φτωχός, κλαίει καὶ ὁ πλούσιος. Ὅλοι κλαῖνε. Ἡ μόνη διαφορὰ εἶνε, ὅτι ὁ μὲν φτωχὸς δὲν ἔχει μαντήλι νὰ σκουπίσῃ τὰ δάκρυά του, ἐνῷ ὁ πλούσιος σκουπίζει τὰ δάκρυά του μὲ μαντήλι μεταξωτό· ἀλλὰ τὰ δάκρυα, ετε πέφτουν στὴ γῆ ετε τὰ σκουπίζεις μὲ μεταξωτὸ μαντήλι, δάκρυα εἶνε, πίκρα ἔχουν. Ὅποιος μάλιστα ζητάει νὰ σβήσῃ τὴ δίψα τῆς εὐτυχίας στὰ πλούτη, εἶνε σὰ νὰ πίνῃ νερὸ ἀπὸ τὴ θάλασσα. Οἱ δὲ στατιστικὲς δείχνουν, ὅτι αὐτοὶ ποὺ αὐτοκτονοῦν περισσότερο εἶνε ὄχι οἱ φτωχοί, ἀλλὰ οἱ ἑκατομμυριοῦχοι. Ἀπατηλὸς ὁ πλοῦτος. Μήπως ὅμως ὑπάρχει εὐτυχία πραγματικὴ στὴ δόξα καὶ στὰ ἀξιώματα; Οὔτε ἐδῶ. Οἱ θρόνοι ἔχουν ἀγκάθια καὶ κεντοῦν. Κι ὅσο ὑψηλότερα ἀνεβαίνει κανείς, τόσο περισσότερο τὸν ζώνουν οἱ ἔγνοιες. Μήπως ἡ εὐτυχία βρίσκεται στὶς ἡδονὲς καὶ στοὺς ἔρωτες; Ὅποιος νομίζει ἔτσι, ἂς ἐπισκεφθῇ νοσοκομεῖα, κλινικές, φρενοκομεῖα, ἄσυλα ἀνιάτων, καὶ θὰ δῇ ἐκεῖ νέους νὰ εἶνε τώρα χτυπημένοι ἢ καὶ παράλυτοι ἀπὸ ἀπολαύσεις ποὺ κατέστρεψαν τὴν ὑγεία τους. Ὡς πρὸς τὴ γνῶσι, ματαία ἐπίσης ἡ ἐλπίδα· ἕνα πρόβλημα λύνει ἡ ἐπιστήμη, καὶ ἑκατὸ ἀναφύονται ποὺ ζητοῦν λύσι. Καὶ ἂν τέλος ὑποθέσουμε, ὅτι κάποιος συγκεντρώνει ὅλα αὐτὰ μαζί, καὶ εἶνε καὶ πλούσιος καὶ ἔνδοξος καὶ τρυφηλὸς καὶ ἐπιστήμων καὶ σοφός, αὐτὸς ἂς ρωτήσῃ τὸν Σολομῶντα, ποὺ τὰ δοκίμασε ὅλα. Ποιό εἶνε τὸ συμπέρασμά του; «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2).
Λοιπὸν ποῦ ὑπάρχει ἡ εὐτυχία; Εἶνε καταδικασμένος ὁ ἄνθρωπος αἰωνίως νὰ διψᾷ, σὰν τὸν μυθικὸ Τάνταλο πού, ἐνῷ ἦταν μέσ᾿ στὴ λίμνη, ὅταν ἅπλωνε τὰ χέρια του τὸ νερὸ ἔφευγε μακριὰ κ᾿ ἦταν πάντοτε διψασμένος; Τάνταλοι λοιπὸν αἰώνιοι θὰ εμεθα καὶ θὰ ζοῦμε ἐν «γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ» (Ψαλμ. 62,2);
Ὑπάρχει νερό· ὑπάρχει μυστικὴ πηγή, ποὺ μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσῃ τὸν κάθε ἄνθρωπο. Ἄχ, δὲν τὸ καταλάβαμε· καὶ νὰ τὸ πῶ, θὰ χασμουρηθῆτε· ὁ νοῦς μας εἶνε στὴ γῆ. Ἡ πηγὴ μὲ τὸ ἀθάνατο νερό, ποὺ ποτίζει, δροσίζει, ἀναπαύει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἱκανοποιεῖ τὴ δίψα του, εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ εἶπε ὁ διος καθαρά· «Εͺτις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν», ἐγὼ ἔχω «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν» (Ματθ. 16,24· Ἰωάν. 4,11). «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω». Ἀθάνατο νερὸ εἶνε ἡ διδασκαλία του, τὰ θαύματά του, ἡ ζωή του, τὰ μυστήριά του, ἡ Ἐκκλησία του, ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
«Ἐάν τις διψᾷ…». Κανείς δὲν σὲ πιέζει. Ἐλεύθερος εἶσαι νὰ πλησιάσῃς τὸν ποταμὸ τῆς χάριτος, νὰ πιῇς νερὸ ἀθάνατο καὶ ν᾿ ἀναπαυθῇ ἡ καρδιά σου. Κάποτε ἕνας ὁδοιπόρος βάδιζε Read more »

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 125-126

NA ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ Ο ΔΙΩΓΜΟΣ

«Εις το καταξιωθήναι υμάς της βασιλείας του Θεού».

     Να γιατί είναι αναγκαίος ο διωγμός. Για να καταξιωθούμε της βασιλείας του Θεού. Κάνουν κακό στους χριστιανούς οι άθεοι και οι αντίχριστοι. Όχι όμως διότι είναι δυνατοί, αλλά διότι ο Θεός το επιτρέπει, για να εξευτελισθούν οι δήθεν δυνατοί από τους αδυνάτους και να καταξιωθούν οι αδύνατοι της βασιλείας του Θεού. Μπορούσε ο Θεός να στείλη αστροπελέκια και να τους κάψη όλους, και δε θα μπορούσαν να κάνουν κακό· αλλά ήταν αναγκαίοι οι χριστιανοί να περάσουν απ’ αυτή την οδό. Διότι μία είναι η οδός η άγουσα εις τους ουρανούς, ένα όνομα έχει· είναι η οδός των θλίψεων. «Δια πολλών θλίψεων δει υμάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού»(Πραξ. 14-22). Αυτή την οδό εβάδισε ο Χριστός, την οδό του Γολγοθά. Αυτήν πρέπει να βαδίσουν και οι χριστιανοί. Και απόδειξις ότι είναι ένας πιστός χριστιανός είναι όταν έχει θλίψεις. Όταν ζή καλά και δεν έχη θλίψεις, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά

–

Να είστε πρότυπα

  Θα δώσετε τη μάχη. Θα δώσετε κραταιάν μάχη μέσα στην κοινωνία. Και θα γίνετε πρότυπα. Γιατί έχουμε ανάγκη προτύπων… Είχε η Ελλάς παλαιά πρότυπα, πρότυπα ιερέων, πρότυπα αρχιερέων, πρότυπα στρατηγών, πρότυπα πολιτικών ήταν γεμάτη από πρότυπα. Και είναι ανάγκη η νεότης μας να έχει πρότυπα. Αν τώρα πάσχει η νεότης μας, είναι γιατί δεν έχει τέτοια πρότυπα.
Ευχόμεθα καθεμία από σας να γίνει πρότυπο. Πρότυπο μέσα στην κοινωνία αυτή. Και όσες από σας εκλέξετε την έγγαμον ζωήν, να είστε πρότυπα μητέρων και γιαγιάδων, όπως στην απέραντη Ρωσία, που αυτές κράτησαν υπό διωγμόν 75 χρόνια την ορθόδοξο πίστι.
Να είστε πρότυπα. Να είστε φώτα, και να αντλήτε πνευματικόν φως από το ακήρατον φως. Το δε ακήρατον φως, ο άδυτος ήλιος, είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός όν, νεάνιδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας αμήν.

–

–

Και η τελευταία συνέντευξη του μακαριστού αγιορείτου
γέροντος π. Νικοδήμου Μπιλάλη είναι πραγματικά συγκλονιστική. 

Στις 9 Απριλίου μίλησε στον Μάκη Βραχιολίδη: 

Ο άγιος Μάρκος Ευγενικός, διαπρύσιος πολέμιος του παπισμού, λίγο πριν κοιμηθεί άφησε εντολή: «ούτε στην κηδεία μου ούτε στα μνημόσυνά μου θα πατήσει οποιοσδήποτε υπέγραψε την ένωση με τους καθολικούς».  

Ο Αγιορείτης μοναχός Νικόδημος Μπιλάλης αποκαλύπτει σε ένα από τα τελευταία σύγχρονα θαύματα του Αγίου Μάρκου Ευγενικού, τους πραγματικούς λόγους του πρόωρου θανάτου του μακαριστού Χριστόδουλου

Επισκέφθηκα τον γέροντα Νικόδημο Μπιλάλη στα γραφεία της «Πανελλήνιας Ένωσης Φίλων των Πολυτέκνων» (Ακαδημίας 78Δ) της οποίας είναι ιδρυτής, προκειμένου να μου μιλήσει για το σημαντικό έργο της Ένωσης αλλά και για τις περιπέτειες που βιώνει η ελληνική πολύτεκνη οικογένεια, ειδικά στις μέρες μας.
Ωστόσο η κουβέντα αλλού οδήγησε τη συνέντευξη από την οποία βγήκαν… «βόμβες». Αυτή ίσως είναι και η ομορφιά της δημοσιογραφίας. Ο σπουδάσας Θεολογία και Φιλολογία πατήρ Νικόδημος, πολυγραφότατος επίσης, προβαίνει σε μαρτυρίες που προκαλούν σοκ.
Τόσο για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο όσο και για τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.
Μεγαλύτερο όμως σοκ προκαλούν όσα λέγει για το θάνατο του μακαριστού Χριστόδουλου, τονίζοντας ότι ο αυτός δεν επήλθε από «βαλτό καρκίνο» όπως υποστηρίζεται ευρέως αλλά λόγω του ότι προέβη σε βαθύτατα αιρετική πράξη, πηγαίνοντας στον πάπα της Ρώμης, τον οποίο κατόπιν έφερε στην Αθήνα το 2001 όπου έκαναν και συλλείτουργο!
Ο θαρραλέος στον λόγο του γέροντας Νικόδημος μιλάει και για τους μεγάλους κινδύνους που συνεπάγονται για τη χώρα μας οι επικίνδυνοι χειρισμοί των πολιτικών μας ηγετών.

Πατέρα Νικόδημε, είσθε αγιορείτης, ωστόσο στο Άγιον Όρος έχει εισβάλει η τεχνολογία.

π. Νικόδημος: Είμαι επί 45 χρόνια στο Άγιον Όρος και σε ό,τι με αφορά, αν θέλετε το πιστεύετε, δεν έχω ραδιόφωνο. Κι’ αυτό γιατί θεωρώ το ραδιόφωνο παράβαση του άβατου του Αγίου Όρους με τις γυναικείες φωνές. Εφόσον ακούω γυναικεία φωνή, δεν υπάρχει μοναστική ζωή.

Το ίδιο και περισσότερο με το internet το οποίο έχει και οθόνη και τη γυναίκα την βλέπει μπροστά του ο χρήστης.

π. Νικόδημος: Ηλεκτρικό δεν υπάρχει. Τώρα όμως με το internet , δυστυχώς οι μονές τα έχουν όλα. Και κινητά και διαδίκτυο.

Συνάδει όμως ο μοναχικός βίος με όλα αυτά;

π. Νικόδημος: Δεν συνάδει καθόλου. Θα σας πω ένα περιστατικό. Είχα γέροντά μου τον Παΐσιο όπου κοντά του έγινα μοναχός. Όταν πήγα στην Καψάλα, όπου και μένω, δεν υπήρχε τηλέφωνο και το χρειαζόμουν διότι είχα ιδρύσει και το σύλλογο Πολυτέκνων. Έπρεπε να διανύω πολλά χιλιόμετρα από την Καψάλα στις Καρυές για να μπορέσω να κάνω ένα τηλεφώνημα. Γι’ αυτό παρεκάλεσα τον γέροντα Παΐσιο να βάζαμε τηλέφωνο. Η απάντησή του, ήταν: «Ε, όχι τηλέφωνο στην Καψάλα»! Οπότε, μέχρι που κοιμήθηκε δεν υπήρχε τηλέφωνο στην Καψάλα. Μετά, έβαλα εγώ.

Γέροντα, η κρίση όλο και βαθαίνει και οι πιστοί επιζητούν από τον εκκλησιαστικό τους ηγέτη τη φωνή εκείνη που θα τους συνεγείρει. Αισθάνονται όμως ότι δεν την ακούν από τον Ιερώνυμο και νοσταλγούν τον μακαριστό Χριστόδουλο.

π. Νικόδημος: Ο Χριστόδουλος ήταν τέκνο του Καλλινίκου τότε Μητροπολίτη Πειραιώς, της «Χρυσοπηγής» . Ήταν διαβεβλημένος όμως και αυτός και ο γέροντάς του.
 
Με ξαφνιάζετε! Σε ποιο επίπεδο, σε ηθικό;
π. Νικόδημος: Και σε ηθικό.
Μα, ο κόσμος τον είχε αγαπήσει τόσο πολύ και με όσα έλεγε και όσα κυρίως έκανε υπέρ των πιστών και της Ορθοδοξίας.
π. Νικόδημος: Και τον γέρο της Δημοκρατίας επίσης, είχανε αγαπήσει. Όμως, ο Χριστόδουλος πήγε στον πάπα! Κανείς ορθόδοξος από το σχίσμα και μετά δεν πήγε στον πάπα της Ρώμης. Ο πρώτος ο οποίος ετόλμησε, ως τολμητίας όντως, ήταν ο Χριστόδουλος. Παρά το ότι η Σύνοδος είχε αποφανθεί να μην πάει στον πάπα, ο Χριστόδουλος την ηγνόησε κι επήγε το 2001. Και μετά, έφερε τον πάπα εδώ στην Αθήνα. Πρέπει να γνωρίζετε ότι αυτός που ήτο εναντίον του παπισμού ήτο ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και του οποίου ο πρώτος ναός έγινε στην Ελλάδα, στα Κάτω Πατήσια, μετά από ιδέα του ευλαβούς ιερέος Δημητρίου Αγγελάκη. Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ενώ κάθε χρόνο πήγαινε και έκανε λειτουργία στον εκεί ναό, από τον καιρό που επήγε στον πάπα δεν ξαναπήγε στον ναό του Αγίου Μάρκου Ευγενικού να λειτουργήσει.

Γιατί δεν επήγε; Εμολύνθη; Είχε τύψεις συνειδήσεως;
π. Νικόδημος: Read more »

Δευτέρα τοῦ ἁγίου Πνεύματος

ΑΙΣΘΗΤΗ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

     ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, τὴ μεγάλη αὐτὴ ἡμέρα, ἑορτάζει τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ Παράκλητος, τὸ πανάγιο Πνεῦμα. Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, ὡς Θεός, εἶνε βέβαια ἀόρατο. Ἔκανε ὅμως καὶ κάνει διαρκῶς αἰσθητὴ τὴν παρουσία του. Κ᾿ ἐπειδὴ πολλοὶ δὲν ἔχουν καλλιεργήσει τὴν πίστι στὸ ἅγιο Πνεῦμα, στὴν ὁμιλία αὐτὴ θ᾿ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα· Μὲ ποιούς τρόπους τὸ ἅγιο Πνεῦμα κάνει αἰσθητὴ τὴν παρουσία του στὸν κόσμο;

* * *

   Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἔκανε αἰσθητὴ τὴν παρουσία του διὰ τοῦ ἤχου· «Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας». Ὁ ἀέρας καὶ ὁ ἦχος αὐτὸς γέμισε ὅλο τὸν οἶκο, ὅπου «ἦσαν καθήμενοι» (Πράξ. 2,2). Στὴν κολυμβήθρα τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος, ὅπως γνωρίζετε, τὸ νερὸ καλύπτει ὅλο τὸ σῶμα τοῦ βαπτιζομένου. Πρέπει νὰ βουτιέται ὅλο τὸ σῶμα μέσα στὸ νερὸ «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος». Μὴ καταντοῦμε σὰν τοὺς φράγκους, ποὺ ῥαντίζουν μόνο· ὄχι δὰ ἔτσι! Ὅπως λοιπὸν ἡ κολυμβήθρα γεμίζει νερό, ἔτσι καὶ ὅλος ὁ χῶρος τοῦ ὑπερῴου, ὅπου ἦταν οἱ μαθηταί, γέμισε ἀπὸ τὴν «βιαία πνοή». Τὸ ὑπερῷο τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἔγινε ἡ κολυμβήθρα τῶν ἁγίων ἀποστόλων. Ἐκεῖ βαπτισθήκανε.
   Ἀλλ᾿ ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἔγινε αἰσθητὴ καὶ διὰ τοῦ πυρός· «Καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός» (ἔ.ἀ. 2,3). Γιατί τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίστηκε σὰν φωτιὰ καὶ σὰν γλῶσσα;
Σὰν φωτιὰ παρουσιάστηκε, γιατὶ θέλει μ᾿ αὐτὸ νὰ παραστήσῃ τὴ δύναμι ποὺ καίει καὶ φωτίζει. Ὅπως ἡ φωτιὰ ἔτσι καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο καίει καὶ φωτίζει συγχρόνως. Ὅταν ὁ γεωργὸς βάζῃ φωτιὰ στὰ ἀγκάθια, τὰ φίδια, ποὺ ἔχουν ἐκεῖ τὶς φωλιές τους, φεύγουν μακριά. Τί σημαίνει αὐτό; Χωράφι γεμᾶτο ἀγκάθια εἶνε καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου· ἀγκάθια τῆς ἁμαρτίας, ἀγκάθια τῶν παθῶν, ἀγκάθια τῶν κακῶν συνηθειῶν. Γι᾿ αὐτὸ ἔλα, Πνεῦμα ἅγιο, σὰν φωτιά· πέσε μέσα στὰ ἀγκάθια αὐτά, στὸ χέρσο χωράφι, καὶ τὰ νοητὰ φίδια τῶν κακιῶν θὰ φύγουν μακριά, γιὰ νὰ φυτρώσουν ἔπειτα ὅλα τὰ ὡραῖα σπαρτὰ καὶ λουλούδια.
Νά γιατί παρουσιάστηκε σὰν φωτιά. Γιατί ὅμως παρουσιάστηκε σὰν γλῶσσα; Ἔχει σημασία, καὶ τὸ λένε οἱ πατέρες. Ὁ χριστιανισμὸς δὲν ἔχει ὡς μέσον διαδόσεως τὸ σπαθί, ὅπως τὸ Ἰσλάμ. Ὁ Χριστὸς λέει· «Ει τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν…» (Ματθ. 16,24). Ἡ ἁγία θρησκεία τοῦ Ἰησοῦ δὲν διαδίδεται μὲ τὸ σπαθί, διὰ τῆς βίας. Ὡς μέσον διαδόσεως θὰ ἔχῃ πάντοτε τὴ γλῶσσα, τὸ πύρινο κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ  Θεοῦ· «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη!» (Λουκ. 12,49).
   Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ὅμως ἔκανε καὶ θαύματα. Αἰσθητὴ λοιπόν, ἀκόμη, ἡ παρουσία του καὶ διὰ θαυμάτων. Καὶ πρῶτο θαῦμα εἶνε ἡ γλωσσομάθεια τῶν ἀποστόλων. Ἔβλεπες αὐτούς, ποὺ ἐγὼ ἀμφιβάλλω ἂν ξέρανε νὰ μιλήσουν καὶ τὰ ἑβραϊκὰ σὰν ψαρᾶδες ποὺ ἤτανε, νὰ λαλοῦν σὲ ὅλες τὶς γλῶσσες καὶ διαλέκτους τοῦ κόσμου «τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 2,11). Ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἦταν αἰσθητὴ διὰ τῶν γλωσσῶν ποὺ λαλοῦσαν.
Σᾶς ὑπενθυμίζω κ᾿ ἕνα ἄλλο θαῦμα. Ὁ Πέτρος ὁ ψαρᾶς, ἔξω ἀπὸ τὸ ναό, βλέπει ἕνα χωλὸ (=κουτσό) ποὺ εἶχε σαράντα χρόνια νὰ περπατήσῃ. Ὁ χωλὸς περίμενε μήπως τοῦ δώσῃ κάτι. Ἀλλ᾿ ὁ Πέτρος τοῦ λέει· «Ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι»· ἐγώ, ἂν ψάξῃς, δὲν ἔχω μιὰ δραχμή. Ἐκεῖνο ποὺ ἔχω, αὐτὸ σοῦ δίνω· «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καὶ περιπάτει» (Πράξ. 3,6). Καὶ αὐτός, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ βαδίσῃ, ἀμέσως στερεώθηκαν τὰ σφυρά (=οἱ ἀστράγαλοί) του, ἔγινε ὑγιής, καὶ περπάτησε· πετοῦσε σὰν ἐλάφι. Ὁ Πέτρος δὲν εἶχε ἀσήμι καὶ χρυσάφι, εἶχε ὅμως Πνεῦμα ἅγιον!
«Ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι». Θὰ ἔπρεπε τὸ ἀνάργυρον, ἡ ἀκτημοσύνη, νὰ εἶνε γνώρισμα ὅλων ὅσοι ἐτάχθησαν νὰ ποιμάνουν τὴν ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Τίποτε ἄλλο δὲν χτυπάει τόσο ἄσχημα στὸ λαό μας ὅσο ἡ φιλαργυρία, καὶ μάλιστα τῶν ἀγάμων. Τώρα ὅμως, ὅπου νὰ πᾷς, βλέπεις δίπλα στοὺς ἀγάμους ἀνηψιὲς καὶ ἀνηψιούς. Καὶ ἀκοῦς· Νὰ τοὺς προικίσουμε, νὰ τοὺς σπουδάσουμε… Δὲν εἶνε αὐτὴ ἐκκλησία ἐλευθέρα καὶ ζῶσα.
Φεύγω τώρα ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους κληρικοὺς τῆς Ἑλλάδος καὶ πάω στὸν πάπα. Ἔλα σὺ τώρα, ποὺ θέλεις νὰ λές, ὅτι εἶσαι διάδοχος τοῦ Πέτρου. Μπορεῖς, ἐσὺ ὁ πάπας, ὅλοι οἱ πάπαι ποὺ περάσατε, μπορεῖτε νὰ πῆτε· «Ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι»; Οἱ μεγαλύτερες τράπεζες τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Γαλλίας εἶνε παπικές. Ῥέει τὸ ἀργύριον…
Λένε, ὅτι πρὶν πολλὰ χρόνια πῆγε κάποιος φιλόσοφος νὰ ἐπισκεφθῇ τὸν πάπα. Ὁ πάπας, γιὰ νὰ τὸν ἐντυπωσιάσῃ, τοῦ λέει·
―Ἔλα νὰ σοῦ δείξω τὰ μεγαλεῖα τοῦ κράτους μου (διότι εἶνε κράτος τὸ Βατικανό).
Τὸν πῆγε λοιπὸν στὶς πινακοθῆκες, στὶς μεγάλες αίθουσες, στὸν τεράστιο ναὸ τοῦ Ἁγίου Πέτρου τῆς Ῥώμης, στὰ κειμήλια καὶ τοὺς θησαυρούς, σὲ ὅλα τὰ λείψανα ποὺ ἦταν ἐπίχρυσα καὶ ἐπάργυρα. Τοῦ τὰ ἔδειξε ὅλα αὐτά, καὶ θάμπωσαν τὰ μάτια τοῦ ἐπισκέπτου. Τότε ὁ πάπας ὁ ἄπιστος τοῦ λέει εἰρωνικῶς·
―Αὐτὰ δὲν πιστεύω νὰ τὰ εἶχε ὁ ἀπόστολος Πέτρος… (ἤθελε δηλαδὴ νὰ πῇ, ὅτι αὐτὸς ἔγινε ἀνώτερος τοῦ Πέτρου!).
Καὶ ὁ φιλόσοφος τοῦ ἀπαντᾷ· Read more »

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΟΥ ΙΕΖΕΚΙΗΛ

   ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ  

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου 
ἐκφωνήθη ἀπὸ τὸν Ραδιοφωνικό Σταθμό τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων (Ἀθηνῶν) στὶς 12.6.1949
Ἀπομαγνητοφωνήθηκε και ἐδημοσιεύθηκε αὐθημερῶν εἰς τὴν ἐφημερίδα «Θεσσαλικὰ Νέα» Λαρίσης.
Διασώζεται στὸ βιβλίο του π. Αὐγουστίνου «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ» σελ. 235, εκδ.1950

    Σήμερον, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται, σήμερον ὡς Χριστιανοὶ Ἕλληνες ἑορτάζομεν ἑορτὴν ὑψίστην τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἑορτάζαμεν τὴν Πεντηκοστήν, τὴν ἐπιφοίτησιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τὰ γενέθλια τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Ἀλλὰ πόσοι ἐκ τῶν Χριστιανῶν ποὺ μετέβησαν σήμερον εἰς τοὺς Ἱ. Ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐγονυπέτησαν καὶ ἤκουσαν τ’ ἀριστουργήματα ἐκεῖνα τῶν ὡραίων καὶ ἐξόχως κατανυκτικῶν εὐχῶν ποὺ καὶ μόνον αὐταὶ ἀρκοῦν ν’ ἀποδείξουν τὴν ὕπαρξιν Πνεύματος Παναγίου, πόσοι λέγω ἀπὸ τὰς χιλιάδας τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι παρηκολούθησαν τὴν ἱερὰν ἀκολουθίαν τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς Πεντηκοσστῆς ἠδυνήθησαν νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸ βαθύτερον νόημα τῆς σημερινῆς μεγάλης ἑορτῆς; Τὶ δὲ νὰ εἴπωμεν περὶ τῶν ἄλλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ζῶντες μίαν καθαρῶς ὑλιστικὴν ζωὴν ἔχουν ἐξοστρακίσει τελείως ἀπὸ τὴν καθημερινήν των ζωὴν τὸ Πνεῦμα καὶ οὐδεμίαν ἠσθάνθησαν σήμερον συγκίνησιν βλέποντες τὸν δείκτην τοῦ ἡμερολογίου νὰ δεικνύη μὲ ζωηρὰ καὶ κεφαλαῖα γράμματα τὴν ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ.
Ὦ Πνεῦμα Ἅγιον! Σὺ ποὺ ἐφώτισες τοὺς ἁλιεῖς τῆς Γαλιλαίας καὶ ἀνέδειξες αὐτοὺς ἀπείρως ἀνωτέρους τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων τῆς ἐνδόξου Πατρίδος μας, φώτισον μὲ τὸ ὑπερκόσμιον φῶς Σου καὶ τοὺς ἀναγνώστας μας διὰ νὰ ἐννοήσουν τὸ μεγαλεῖον τῆς σημερινῆς ἡμέρας. Διότι χωρὶς τὸν ἰδικόν Σου φωτισμὸν ὁ Χρισστιανισμὸς παραμένει καὶ διὰ τὰς μεγαλυτέρας ἀκόμη διανοίας, ὡς τὸ ἐσφραγισμένον βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως, ἐνῷ μία ἀκτὶς ἰδικῆς Σου, ὑπὲρ μυριάδας κηρυγμάτων ἀρκεῖ διὰ νὰ κάμη καὶ ἕνα νήπιον, ἕνα ἀγράμματον βοσκὸν τῶν Ἑλληνικῶν ὀρέων νὰ δῃ ὅ,τι δὲν βλέπουν οἱ σοφοὶ τοῦ κόσμου, νὰ σκιρτήσῃ ἀπὸ τὴν χαρὰν καὶ νὰ φωνάξῃ: Ὁ Κύριός μου καὶ  ὁ Θεὸς μου.
   Ὡραίαν εἰκόνα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς εὑρίσκομεν εἰς τὸν Προφήτην Ἰεζεκιὴλ(κεφ. 47).Ὁ Προφήτης εἶδεν ὅραμα θαυμαστόν. Εἶδε πόλιν, τῆς ὁποίας τὰ τείχη, τὰ οἰκήματα, αἱ ὁδοὶ καὶ αἱ πλατεῖαι ἤστραπτον ἀπὸ καθαρότητα. Τὸ ὄνομα τῆς πόλεως:«Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΚΕΙ». Ἐντὸς τῆς πόλεως, εἰς τὸ κέντρον τῆς πόλεως αὐτῆς εἶδε Ναὸν μεγαλοπρεπῆ. Καὶ ἐκ τῶν θεμελίων ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ Ναοῦ, τῆς βλεπούσης πρὸς Ἀνατολάς, ἰδοὺ ἐξέρχονται ὕδατα. Τὰ ὕδατα κατ’ ἀρχὰς ρέουν ἡσύχως, ἀθορύβως καὶ σχηματίζουν μικρὸν ποταμόν. Ὁ Προφήτης εἰσέρχεται εἰς τὸν ποταμόν. Ἕνας ἄνθρωπος τὸν συνοδεύει, κρατεῖ μέτρον καὶ μετρεῖ χιλίας πήχεις. Κατὰ τὸ μῆκος τῶν χιλίων αὐτῶν πήχεων τὰ ὕδατα τοῦ ποταμοῦ ἔφθανον ἕως εἰς τοὺς ἀστραγάλους τοῦ Προφήτου. Ἀλλὰ πέραν τοῦ σημείου τούτου ὁ ποταμὸς αὐξάνεται. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ κρατεῖ τὸ μέτρον μετρεῖ ἄλλας χιλίας πήχεις καὶ ὁ Προφήτης βλέπει τὰ ὕδατα τοῦ ποταμοῦ νὰ   αὐξάνωνται, νὰ φθάνουν ἕως εἰς τὰ γόνατά του. Ὁ συνοδὸς μετρεῖ τὴν τρίτην χιλιάδα τῶν πήχεων καὶ ὁ ποταμὸς φθάνει ἕως εἰς τὴν ζώνην. Ἀκόμη μία χιλιὰς πήχεων καὶ ὁ ποταμὸς ὀγκοῦται. Εἶνε πλέον ἀδιάβατος. Ὁ προφήτης θαυμάζει, ἀλλὰ ὁ θαυμασμός του αὐξάνεται περισσότερον, ὅταν ἐξέρχεται ἐκ τοῦ μυστηριώδους τούτου ποταμοῦ καὶ βλέπει εἰς τὰς ὄχθας του, δεξιὰ καὶ ἀριστερά, νὰ πρασινίζῃ μία βλάστησις θαυμασία. Δένδρα πολλὰ σφόδρα. Τὰ φύλλα των δὲν μαραίνονται. Οἱ καρποί των εὔγευστοι, θρεπτικοί. Κάθε μῆνα καὶ νέος καρπός. Καὶ τὰ φύλλα τῶν δένδρων θὰ χρησιμεύουν ὡς φάρμακα. Τὰ ὕδατα τοῦ ποταμοῦ θὰ φθάσουν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐκεῖ νέα μεταβολὴ θὰ σημειωθῇ. Ὅπου ὁ ποταμὸς ἔρχεται, ἐκεῖ τὸ πᾶν θὰ ἐξυγιένεται. Ἀφθονία ἰχθύων θὰ παρατηρεῖται. Συνεργεῖα ἁλιέων θὰ ρίπτουν τὰ δίκτυά των συνεχῶς.
Ὦ ποταμέ, ποὺ ξεκίνησες ὡς ἕνα ἀσθενὲς ρυάκιον καὶ ἔγινες ποταμὸς ἀδιάβαττος καὶ σκορπίζεις εἰς τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν τὰς θείας εὐλογίας, ποῖος εἶσαι; Ἀσφαλῶς, ὅπως σὲ πεεριγράφει ἡ γλῶσσα τοῦ Προφήτου, δὲν εἶσαι ἕνας ἀπὸ τοὺς ποταμοὺς τῆς γῆς. Δὲν εἶσαι οὔτε ὁ Δούναβις, οὔτε ὁ Βόλγας, οὔτε ὁ Εὐφράτης, οὔτε ὁ Νεῖλος, οὔτε καὶ ὁ Μισισιπής. Τὶ εἶνε αὐτοὶ οἱ ποταμοὶ ἐμπρός σου; Εἶνε ἁπλῶς σκιαὶ καὶ εἰκόνες καὶ σύμβολα πραγματικότητος.Αὐτοὶ οἱ ποταμοὶ θὰ ἔλθῃ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ στειρεεύσουν, ἀλλὰ ὁ ποταμὸς τοὺ ὁράματος τοῦ Προφήτου δὲν θὰ στειρεύσῃ ποτέ….Θὰ αὐξάνεται συνεχῶς καὶ θὰ λούσῃ μέσα εἰς τὰ ζωογόνα ρεύματά του ὁλόκληρον τὴν γῆν.
Ὁ ποταμός, περὶ τοῦ ὁποίου προφητικῶς ὡμίλησεν ὁ Ἰεζεκιήλ, εἶνε μία πραγματικότης. Καὶ ἐὰν παράφρων εἶνε ἐκεῖνος ὅστις θὰ ἀμφισβητήσῃ τὴν ὕπαρξιν τοῦ Βόλγα ἤ τοῦ Εὐφράτου, ἀξίζει περισσότερον νὰ ὀνομασθῇ παράφρων ἐκεῖνος, ὅστις ἐν εἰκοστῷ αἰῶνι θὰ ἀμφισβητήσῃ τὴν ὕπαρξιν τοῦ ποταμοῦ, τὸν ὁποῖον εἶδε μὲν εἰς τὸ ὅραμα πρὸ 2.600 ἐτῶν ὁ Ἰεζεκιήλ, βλέπομεν δὲ ἡμεῖς σήμερον εἰς τὴν πραγματικότητα.
Ὁ ποταμὸς τοῦ Ἰεζεκιὴλ εἶνε ὁ Χριστιανισμός, εἶνε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας, ὠς επομεν, ἑορτάζομεν σήμερον τὰ γενέθλια. Παρακολουθήσατε τὴν ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς ἱδρύσεώς της μέχρι σήμερον καὶ θὰ δητε πῶς ὁμοιάζει μὲ τὸν ποταμὸν τοῦ Ἰεζεκιήλ. Εἰς τὰς ἀρχὰς ἐφαίνετο ὡς ἕνα ρυάκιον ποὺ ἀνέβλυζε ἀπὸ τὸν βράχον τοῦ Γολγοθᾶ. 120 ἦσαν ἐν ὅλῳ αἱ ψυχαὶ αἱ ὁποῖαι εὑρίσκοντο εἰς τὸ ὑπερῷον κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς. Δειλοὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Κυρίου δὲν ἐτόλμων νὰ κάμουν τὴν ἐμφάνισίν των δημοσίᾳ. Εἶχον κλεισθῆ ἐντὸς μιᾶς οἰκίας. Ἀλλὰ μετὰ τὴν ἐπιφοίτησιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος οἱ λαγωοὶ γίνονται λέοντες, αἱ κεκλεισμέναι θύραι ἀνοίγουν, ἡ ἀλήθεια βροντοφωνεῖται δημοσίᾳ καὶ 3.000 ψυχαὶ σπεύδουν καὶ βαπτίζονται εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἱδρύεται ἡ πρώτη ἐκκλησία.
Ἡ πρώτη αὕτη Ἐκκλησία δὲν εἶχε νὰ ἐπιδείξῃ Ναοὺς μεγαλοπρεπεῖς, ἀρχιερεῖς μὲ μίτρας ἀδαμαντοκολλή τους καὶ χρυσᾶς ράβδους, ἀλλὰ εἶχε κάτι ἀνώτερον, Χρισστιανούς, κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς μὲ χρυσᾶς καρδίας. Κάθε πισστὸς ἔζη καὶ ἀνέπνεε ἐν τῷ Χριστῷ. Κάθε ψυχὴ ἦτο ἕνας Ναὸς τοῦ Πνεύματος ἐντὸς τοῦ ὁποίου κατώκει ἡ Ἁγία Τριάς.
Ἡ πρώτη αὕτη Ἐκκλησία ῆτο κεκλεισμένη ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀλλὰ ἡ πνευματικὴ ἐκείνη δύναμις ἡ ὀποία ἐνεκλείετο εἰς τὰ στήθη τῶν ὀλίγων χιλιάδων ὀπαδῶν τοῦ Ναζωραίου ἦτο τόση μεγάλη, ὥστε ἐνωρὶς διέρρηξε τὸ στενὸν περιβάλλον τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ὡς ποταμὸς ἐξεχύθη πέραν τῆς Ἰουδαίας. Οἱ τρεῖς πρῶτοι αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπαρουσίασαν τὸ θαῦμα τοῦτο. Μία διδασκαλία, ἡ ὁποία ἐδιώκετο διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου κατώρθωσε νὰ διαδοθῇ, νὰ πλημμυρίσῃ τὴν Συρίαν, τὴν Αἴγυπτον, τὴν Μ. Ἀσίαν, τὴν Μακεδονίαν, τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα, τὰς νήσους τῆς Μεσογείου θαλάσσης, τὴν Ἰταλικὴν χερσόνησον καὶ νὰ φθάσῃ μέχρι τῶν Ἡρακλείων στηλῶν… Ὁ ποταμὸς ποὺ κατὰ τὸ ὅραμα τοῦ Ἰεζεκιὴλ κατ’ ἀρχὰς ἦτο μέχρι τῶν ἀστραγάλων ἔφθασε μέχρι τῶν γονάτων καὶ τῆς ὀσφύος.
Ἦλθε κατόπιν ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ὅστις ἔλαβε τὸν Σταυρὸν ποὺ ἦτο κρυμμένος εἰς τὰ βάθη τῆς γῆς, τὸν ἠσπάσθη, τὸν ἀνέσυρε καὶ τὸν ἐτοποθέτησεν εἰς τὴν κορυφὴν τῆς αὐτοκρατορίας του. Διὰ τὴν Ἐκκλησίαν νέα ἠνοίχθη τότε περίοδος δόξης καὶ προόδου. Ὁ Χριστιανισμὸς ὡς ποταμὸς ἐπλατύνθη καὶ τὰ ζωογόνα ὕδατά του ἔφθασαν μέχρι τῶν Βρεττανικῶν νήσων καὶ τοῦ Ἰνδικοῦ Ὠκεανοῦ καὶ μυριάδες ψυχῶν ὕμνουν τὸν ἐσταυρωμένον, ἀπόπειρα δὲ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου διὰ νὰ ἀνακόψῃ τὸν ροῦν τοῦ ποταμοῦ καὶ στρέψῃ πάλιν τὴν ἀνθρωπότητα πρὸς τὰ θολὰ καὶ νοσογόνα ρεύματα τῆς εἰδωλολατρείας ἐναυάγησεν οἰκτρῶς καὶ ἡ Χρισστιανικὴ Ἐκκλησία ἐμεγαλύνετο σφόδρα. Διάσημοι διδάσκαλοι καὶ Πατέρες ἀνεδείχθησαν, οἱ ὁποῖοι ὡς δένδρα καρποφόρα ἔδωκαν τοὺς θαυμασίους καρπούς.
Ἐπὶ 1.000 ἔτη ὁ Χριστιανισμὸς ὡς ποταμὸς μεγαλοπρεπὴς ἔρρεεν ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καὶ διεπότιζε ψυχικῶς λαοὺς καὶ ἔθνη τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως. Μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων καὶ τὴν διάλυσιν τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τὸ σκότος ἐφαίνετο καὶ πάλιν νὰ ἐξαπλοῦται εἰς τὴν γῆν. Ξηρασία παντοῦ ὡς νὰ διέβαινες τὴν Σαχάραν τῆς ἀνθρωπότητος. Ἰδίᾳ εἰς τὴν Δύσιν, καὶ πρὸ τῆς πτώσεως τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, βάρβαροι λαοὶ ἐγκατέλειψαν τὰ κρυσφήγεετά των, τὰς ἀπεράντους στέππας καὶ τὰ παρθένα δάση, ὡπλίσθησαν μὲ ὅπλα φονικὰ καὶ κυρίως μὲ τὸ μῖσος καὶ ἐνήργησαν τὰς ἀγρίας ἐκείνας ἐπιδρομὰς τὰς ὁποίας μετὰ φρίκης μνημονεύει ἡ ἱστορία τῆς Εὐρώπης. Ἐπὶ δύο καὶ πλέον αἰῶνας διήρκεσε ἡ παλίρροια τῶν βαρβαρικῶν στιφῶν.
Ἀλλὰ τὶ βλέπω; Οἱ βάρβαροι οἱ ὁποῖοι ἐλάτρευον τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως καὶ προσέφερον ἀνθρωποθυσίας εἰς τὰς ψευδεῖς θεότητας τῶν δρυμῶν καὶ τῶν ποταμῶν τῆς Εὐρώπης ὑφίστανται θείαν μεταβολήν. Θαῦμα μέγα, τρισμέγιστον, τὸ ὁποῖον ἐτέλεσεν ὁ Χριστιανισμός, ὅστις μόνον αὐτὸς κατώρθωσε νὰ ἐξημερώσῃ τὴν ἀγρίαν φύσιν τῶν βαρβάρων καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἀπὸ τὰ ἀσύντακτα ἐκεῖνα πλήθη, τὰς κοινωνίας, τὰ Χριστιανικὰ ἐκεῖνα ἔθνη τὰ ὁποῖα ἐφ’ ὅσον ἐλούοντο μέσα εἰς τὰ ρεῖθρα τοῦ Χριστιανισμοῦ εεἶχαν νὰ παρουσιάσουν ὡραίας ἐκδηλώσεις πολιτισμοῦ.
Ἀλλ’ ἰδού, θὰ εἴπητε, ὁ πολιτισμὸς αὐτὸς κατέρρευσεν. Ἁπλούστατα κατέρρευσε, διότι ἔχασε τὸ θεμέλιόν του, τὴν πίστιν εἰς τὰς χριστιανικὰς ἀξίας τῆς ζωῆς. Ὁ ὑλισμὸς ὡς θεωρία καὶ πρᾶξις ἐκυριάρχισε παντοῦ. Καὶ ὡς καρπὸς αὐτοῦ ἐνεφανίσθησαν πάλιν οἱ βάρβαροι. Ὤ! οἱ νεώτεροι βάρβαροι! Οἱ νεώτεροι βάρβαροι ἀπείρως χειρότεροι ἀπὸ τοὺς προγόνους των ἐξεκίνησαν ὄχι πλέον ἀπὸ τὰ ὄρη καὶ τὰ δάση, ἀλλὰ ἀπὸ πόλεις κεντρικάς, ἀπὸ Λύκεια καὶ Πανεπιστήμια καὶ ὡπλισμένοι μὲ τὰ τρομερὰ ὅπλα τῆς Ἐπιστήμης ἐπλημμύρισαν τὴν Εὐρώπην. Αἱ καταστροφαὶ τῶν ἀρχαίων βαρβάρων ὠχριοῦν ἐμπρὸς εἰς τὰς καταστροφὰς ποὺ ἐδημιούργησαν οἱ νεώτεροι βάρβαροι. Ἑκατομμύρια θρηνοῦν ἐπὶ τῶν ἐρειπίων, τὰ ὁποῖα ἐπὶ 100 καὶ πλέον ἔτη θὰ διαλαλοῦν τὴν ἀγριότητα, ἡ ὁποία ὑπερέβη τὴν ἀγριότητα ἐκείνων τῶν Κίμβρων, Τευτόνων, Γότθων, Σκυθῶν καὶ Βησιγότθων.
Ἀλλὰ παρ’ ὅλην τὴν τρομακτικὴν καταστροφὴν ποὺ ἐπροκάλεσεν ἡ νεοειδωλολατρεία ἡ ὁποία ἐγέννησε καὶ ἐξέθρεψε τὰ τάγματα τῶν νεοβαρβάρων, ὑπάρχει ἐλπὶς μεγάλη, ὅτι ἠ ἀνθρωπότης θὰ σωθῇ. Καὶ ἡ ἐλπὶς αὐτὴ εἶνε Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΕΤΟΣ ΙΒ΄ ΚΟΖΑΝΗ 1956
Συντάκτης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ιεροκήρυξ

«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τὶ θέλω εἰ ἤδη ανήφθη;» (Ο ΚΥΡΙΟΣ)

ΤΟ ΔΙΛΕΠΤΟΝ…

(Βλέπε Ευαγγέλιον Λουκᾶ κεφ. 21, στίχ. 1-4)

Ἐπὶ ταῖς ἑορταῖς τοῦ Πάσχα

Ἕν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἕν καὶ μόνον ἐπεισόδιον ἐκ τῶν τελευταίων ἐπὶ γῆς ἡμερῶν τοῦ Θεανθρώπου θὰ διηγηθῶμεν μὲ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἐλπίδα, ὅτι ἐξ αὐτοῦ πολλὴ θὰ προέλθη ὠφέλεια καὶ λαμπροτέρα θὰ εἶνε ἡ περίοδος τῶν ἑορτῶν τοῦ Πάσχα, ἐὰν κλῆρος καὶ λαὸς θελήσωμεν νὰ συμμορφωθῶμεν πρὸς τὰ Εὐαγγελικὰ πρότυπα. Ὦ Κύριε! Ὁ λόγος Σου, τὸ Εὐαγγέλιόν Σου, δὲν ἐδόθη, ἵνα ὡς ἆσμά τι κακοφώνως ψάλλεται ἐν τοὶς Ναοῖς κατὰ τὰς Κυριακὰς καὶ τὰς ἑορτάς, ἀλλʼ ἵνα καθημερινῶς καὶ εἰς τοὺς Ναοὺς καὶ εἰς τὰς οἰκίας καὶ εἰς τὰ σχολεῖα καὶ εἰς τὰ ἐργοστάσια ἀναγινώσκεται, ἑρμηνεύεται καὶ προπαντὸς ἐφαρμόζεται εἰς ὅλας τὰς λεπτομερείας τῆς ζωῆς καὶ οὕτως ἡ ζωὴ ἑκάστου τῶν πιστῶν ἁγιαζόμενη γίνει ἆσμα οὐράνιον, χερουβικόν, τέρπον καὶ ἐλκῦον ὅλους εἰς τὴν νέαν ζωὴν καὶ πολιτείαν, ἤ διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Σουἐνεκαινίασες ἡμῖν.

Ὁ Κύριος ἵσταται εἰς αὐλὴν τοῦ Ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ μοναδικοῦ τούτου ναοῦ τῆς λατρείας τοῦ Ἰσραήλ. Ἡ ἱστορία τοῦ λαοῦ τούτου, ἱστορία εὐχαρίστων καὶ δυσαρέστων γεγονότων, ἡμερῶν δόξης καὶ ἀδοξίας, ἱστορία μαχῶν, πολέμων, δηώσεων καὶ καταστροφῶν, εἶνε ἀρρήκτως συνδεδεμένη μὲ τὴν ἱστορίαν τοῦ Ναοῦ. Εἰς τὴν θέσιν αὐτοῦ, ἐπανειλημμένως καταστρέφοντος, δὲν ὑπάρχει πλέον τι ποὺ νὰ ὑπενθυμίζη τὴν ἀρχαίαν του δόξαν. Ἡ προφητεῖα τοῦ Κυρίου (Ματθ. 24, 2) ὅτι δὲν θὰ μείνη λίθος ἐπὶ λίθον ἔχει ἐκπληρωθῆ. Εἰς μίαν τῶν αὐλῶν τοῦ Ναοῦ, τὴν αὐλὴν τῶν γυναικῶν καὶ ὑπὸ τὰς στοὰς ὑπῆρχε τὸ περίφημον γαζοφυλάκιον, δηλαδὴ 13 ὀρειχάλκινα κιβώτια, εἰς τὰ ὁποῖα ἔρριπτον τὴν ὑπὲρ τοῦ Ναοῦ προαιρετικὴν εἰσφορὰν οἱ ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς προσερχόμενοι προσκυνηταὶ κατὰ τὰς ἑορτὰς καὶ δὴ τὰς ἑορτὰς τοῦ Πάσχα. Ἐκεῖ ἵσταται τώρα ὁ Ἰησοῦς καὶ βλέπει. Βλέπει ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἤρχοντο καὶ ἔρριπτον τὰς εἰσφοράς των. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ πλούσιοι ἤρχοντο καὶ ἤνοιγον τὰ βαλάντιά των καὶ ἔρριπτον ὑπερηφάνως τὰ χρυσᾶ νομίσματα 5, 10, 100…

Εἰς τοὺς περισσοτέρους ἐξ αὐτῶν ὁ Κύριος θὰ ἧτο ἄγνωστος. Ἀλλʼ αὐτοὶ δὲν ἧσαν ἄγνωστοι εἰς Αὐτόν. Τοὺς ἐγνώριζε τόσον, ὅσον οὐδεὶς ἄλλος, ὅσον οὐδὲ αὐτὸς ὁ ἐπιστήθιος φίλος των. Ἐγνώριζεν αὐτοὺς ἐκ πάσης πλευρᾶς. Ἐγνώριζεν ὄχι μόνον πόσα χρήματα εἴχον καὶ πόσα ἐξ αὐτῶν ἔδιδον ὡς δῶρον εἰς τὸν Ναόν, ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον εἰς τὰς χεῖράς των εἶχε συγκεντρωθῆ ὁ πλοῦτος. Ἐγνώριζεν ὄχι μόνον τὸν ἐξωτερικόν των βίον, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐσωτερικόν. Ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου, βαθεῖα ὡς θάλασσα καὶ ὡκεανός, ἡ καρδία, ἡ ὁποία διὰ τοὺς ἄλλους εἶνε βιβλίον ἐσφραγισμένον μὲ ἑπτὰ σφραγίδας, διὰ τὸν Ἰησοῦν εἶνε βιβλίον ἀνεωγμένον. Ὁ Κύριος ἀποσφραγίζει τὸ βιβλίον, ἀναγινώσκει τὴν καρδίαν, τὰ μύχια τῆς καρδίας παντὸς ἀνθρώπου. Εἶνε ὁ «καρδιογνώστης». Τίς θὰ ἔλεγεν εἰς τοὺς πλουσίους, ὅτι τὴν στιγμὴν ποὺ ἔρριπτον τὰ χρυσᾶ νομίσματά των εὑρίσκοντο ἐνώπιον τοῦ Παντεπόπτου; Οἱ ἄλλοι, ποὺ ἔβλεπον τὰς ἐκδηλώσεις τῆς φιλανθρωπίας τῶν πλουσίων τούτων καὶ ἤκουον τὸν ἧχον τῶν χρυσῶν νομισμάτων ποὺ ἔπιπτον ἐντὸς τῶν ὀρειχαλκίνων κιβωτίων, εὔκολοι θὰ ἧσαν εἰς θαυμασμὸν καὶ ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν. Τὶ σπουδαῖοι ἄνθρωποι θὰ ἔλεγον! Τὶ μεγάλοι πατριῶται! Νὰ γραφῆς τὸ ὄνομά των εἰς τὰς στήλας τῶν εὐεργετῶν, νὰ μνημονεύεται ὑπὸ τοῦ ἱερατείου εἰς αἰῶνας αἰώνων… Ἀλλʼ ὁ Κύριος δὲν παρασύρεται ἀπὸ τὴν κρίσιν τῶν πολλῶν. Ἡ ἰδική του κρίσις εἶνε κρίσις καθαρά, διαυγής, ἀλάνθαστος, εἶνε κρίσις τοῦ Δικαίου Θεοῦ.

Ὁ Κύριος βλέπει τοὺς πλουσίους τοῦ Ἰσραήλ. Βλέπει τὰ ποσὰ ποὺ ἔρριπτον, ἀλλὰ δὲν ἐνθουσιάζεται ἀπὸ τὴν εἰσφορὰν οὐδενὸς ἐξ αὐτῶν. Μένει σκεπτικός, σιωπηλὸς ὁ Κύριος. Ἀλλʼ αἴφνης διακόπτει τὴν σιωπήν Του. Ἀνοίγει τὰ πανάχραντα χείλη Του, καὶ ἐκ τοῦ βάθους τῆς καρδίας Του ἐξέρχονται μῦρα-λόγοι, οἱ ὁποῖοι ἐπαινοῦν καὶ ἐγκωμιάζουν καὶ ἀναβιβάζουν εἰς ὕψη μίαν δωρεάν. Ποία ἡ δωρεά; Read more »

ΠΟΙΟΣ ΕΞΕΛΕΞΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΤΟΥΡΚΟΥΣ

KAΙ ΑΘΕΟΦΟΒΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ;

Από που παίρνουν εντολές οι ιεράρχες μας και εκλέγουν οικουμενιστάς, ισλαμόφιλους και επικίνδυνους ανθρώπους στα σύνορα της πατρίδος;

Ακούσαμε σε βιντεο τον Αλεξανδρουπόλεως να διαμαρτύρεται γιατί δεν γίνεται το τζαμί στην Αθήνα!  Τώρα βλέπουμε τον Κομοτηνής· (Διαβάστε εδώ· Ανοιχτή επιστολή στον μητροπολίτη Κομοτηνής.

Οι μητροπολίτες της Θράκης ξύπνησαν!! Όχι για να καταγγείλουν την δράση του Τουρκικού Προξενείου (δείτε εδώ), ούτε για το κόμμα DEB, ούτε για να καταγγείλουν το ξεπούλημα της πατρίδας μας, ούτε για τις πρόσφατες Οικουμενιστικές ασχήμιες Πάπα-Βαρθολομαίου αλλά για  να μην πάει ο κόσμος…

Πατήστε εδώ (1) και διαβάστε περισσότερα »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΕΤΟΣ ΙΒ΄ ΚΟΖΑΝΗ ΜΑΡΤΙΟΣ 1956,  ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 180
Συντάκτης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ιεροκήρυξ

ΝΑ ΓΙΝΗ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Πρὸς τὸν εὐσεβὴ λαὸν τῶν Πατρῶν

• «Ὑποτάγητε τῶ Θεῶ, ἀντίστητε τῶ Διαβόλω
  καὶ φεύξεται ἀφʼ ὑμῶν» (Καινὴ Διαθήκη Ἰάκ. 4, 7)

Κοινωνικὰ θέματα

Καὶ πάλιν, ἀγαπητοί μου, καὶ πάλιν ὁ συντάκτης τοῦ φύλλου τούτου θέλει ένοχλήσει τὴν πόλιν σας. Ἀλλὰ ποία ἄλλη εἶνε ἡ ἀποστολὴ ἡμῶν ὡς ἱεροκηρύκων καὶ χριστιανῶν δημοσιογράφων παρὰ ἵνα διὰ τῆς γλώσσης καὶ τῆς γραφίδος, ὡς διὰ ὀξέων κέντρων, ἐνοχλῶμεν καὶ ἐξεγείρωμεν τὰς κοιμωμένας συνειδήσεις; Ὅπως ἔλεγεν ὁ φιλόσοφος Σωκράτης, ὁ πρὸ Χριστοῦ ἱεροκῆρυξ οὖτος τοῦ ἐν εἰδωλολατρεία ζῶντος ἀρχαίου κόσμου, ἡ διδασκαλία, ἡ ἐπιτίμησις, ὁ κατʼ ἰδίαν καὶ δημοσία ἔλεγχος τῶν ἠθικῶς παρεκτρεπομένων ὁμοιάζει μὲ τὸν οἶστρον ποὺ δὲν ἀφήνει τὰ ὀκνηρὰ καὶ δυσκίνητα ζῶα νὰ ἡσυχάσουν. Θὰ ἐνοχλήσωμεν λοιπὸν καὶ ἡμεῖς τὴν πόλιν, ὅπως καὶ κατὰ τὰ προηγούμενα ἔτη, μὲ τὴν ἐλπίδα μιᾶς θρησκευτικῆς καὶ ἠθικῆς ἀφυπνίσεως ψυχῶν.

Ἀλλʼ ἀκούεται μακρόθεν φωνὴ ἀπαισιοδοξίας: «Τὶ κάμνεις; Θέλεις καὶ πάλιν νὰ γράψης καὶ νὰ κηρύξης; Ἀλλʼ ἐκ τῆς πείρας, ἐκ τῶν ἀποπειρῶν τοῦ παρελθόντος, δὲν ἔχεις ἀντιληφθῆ, ὅτι ὁσονδήποτε καὶ ἄν ἐλέγξης, δὲν πρόκειται ὁ λαὸς αὐτὸς νὰ συγκινηθῆ; Ἐκ τῆς θέσεως «σκιᾶς θανάτου» εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται δὲν πρόκειται νὰ μετακινηθῆ, ἕστω καὶ ἐὰν τὸ ἔδαφος κλονίζεται καὶ ἀπαίσιοι ὑποχθόνιοι κρότοι ἀκούωνται προμηνύοντες σεισμὸν ποὺ θὰ θάψη τοὺς πάντας καὶ τὰ πάντα, ἕνα ψευδῆ καὶ ἀκόλαστον πολιτισμόν, πολιτισμὸν Σοδόμων καὶ Γομόρων. Ἀσυγκίτοι μένουν οἱ νεκροί, σειόμενοι τῆς γῆς. Οὕτω ἀσυγκίνητοι μένουν καὶ αἱ πεπωρωμεναι ψυχαί, σειομένης τῆς ἀνθρωπότητος ὑπὸ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης, τῆς δυστυχίας, τῆς κοινωνικῆς συμφορᾶς. Ὁ λαὸς αὐτὸς ποὺ σεῖς οἱ ἱεροκήρυκες διδάσκετε καὶ ἐλέγχετε, φράσσει τὰ αὐτιάτου διὰ νὰ μὴν ἀκούη τὴν φωνὴν τῆς ἀληθείας, κλείει τὰ μάτια του, διὰ νὰ μὴ βλέπη τὰ συνταρακτικὰ γεγονότα, καὶ ὡς ἡ καταδιωκόμενη ὑπὸ τοῦ κηνυγοῦ στρουθοκάμηλος κρύπτει τὴν κεφαλήν της εἰς ἄμμον, δὲν βλέπει τὸν κίνδυνον καὶ θεωρεῖ τὸν ἑαυτόν της ἀσφαλῆ, οὕτω καὶ ὁ λαὸς αὐτός… Δὲν βλέπει, δὲν ἀκούει καὶ ἄρα, εἰς μάτην αἱ φωναὶ καὶ αἱ διαμαρτυρίαι σας. Δὲν πρόκειται νὰ εὕρουν ἠχὼ οἱ λόγοι σας εἰς τὴν καρδίαν οὐδενός…».

Ταῦτα λέγει ἡμῖν ἡ φωνὴ τῆς ἀπαισιοδοξίας. Νὰ τὴν πιστεύσωμεν; Τοιοῦτος εἶναι ὁ λαὸς τῶν Πατρῶν; Ἐνεκρώθη ἐν αὐτῶ πᾶν εὐγενὲς καὶ θεῖον αἴσθημα; Ἕνας λαὸς ὅστις ἔζη ἄλλοτε τὴν ἁγιωτέραν ζωὴν καὶ ἧτο ὑπόδειγμα εὐσεβείας ὄχι μόνον διὰ τὴν Ἀχαΐαν ἀλλὰ διʼ ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα, ἕνας λαός, ὅστις ἐγέννησε ἁγίους καὶ μάρτυρας καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἤκουε ἄλλοτε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Παρθένου καὶ τῶν ἁγίων καὶ ἐδάκρυεν ἐκ τῆς ἱερᾶς συγκινήσεως, ἕνας τοιοῦτος εὐγενὴς λαὸς κατήντησεν εἰς τοιαύτην ἠθικὴν καὶ θρησκευτικὴν κατάπτωσιν καὶ ἀναισθησίαν, ὥστε νὰ χειροκροτῆ τὰ εἰδεχθέστερα αἴσχη τῆς ζωῆς καὶ νὰ μὴν συγκινεῖται πλέον ἀπὸ τὰς προφορικὰς καὶ γραπτὰς διαμαρτυρίας τῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου; Ἐξηλείφθη πᾶν ἴχνος πίστεως καὶ ἀρετῆς; Ἐκυριάρχησεν ἡ ἁμαρτία; Βασιλεύει ὁ Σατανᾶς εἰς τὴν ἱερὰν πόλιν, ἧς προστάτης ὁ Πρωτόκλητος; Ἡμεῖς δὲν πιστεύομεν τὴν φωνὴν αὐτὴν τῆς ἀπαισιοδοξίας καὶ ἐπειδὴ δὲν τὴν πιστεύομεν, γράφομεν ἐκ νέου καὶ πρὸς ἐξακρίβωσιν τῆς ἐν τῆ πόλει ἐπικρατούσης ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς καταστάσεως θὰ τολμήσωμεν νὰ ὑποδείξωμεν ἕνα νέον τρόπον, ὅστις, ἐὰν ἐφαρμοσθῆ, θὰ φέρη εἰς τὴν ἐπιφάνειαν, εἰς τὸ φῶς τὰς βαθυτέρας τῶν ἰδεῶν καὶ τὰ ἁγνότερα τῶν αἰσθημάτων τοῦ λαοῦ τούτου. Ἀλλὰ καὶ ἐὰν πρὸς στιγμην παραδεχθῶμεν ὅτι ὁ ἥλιος ἔσβυσε καὶ ὅλη ἡ πόλις ἐβυθίσθη εἰς τὸ εἰδωλολατρικὸν σκότος καὶ ὅτι ἐν τῶ λαῶ τούτω ἰσχύει τὸ προφητικόν: «Περιδράμετε καὶ ἴδετε, εἰ ἐστιν εἶς ποιῶν κρῖμα καὶ δικαιοσύνην καὶ ἵλεως ἔσομαι» (Ἱερεμ. 5, 1), καὶ πάλιν ἡ φωνὴ τῆς διαμαρτυρίας ὡς φωνὴ τῆς διαμαρτυρίας ὡς φωνὴ βοῶντος ἐν τῆ ἐρήμω πρέπει νʼ ἀκουσθῆ. Ναί. Νʼ ἀκουσθῆ καὶ ἐὰν ἀκόμη διὰ τὴν προκειμένην περίπτωσιν τοῦ ἐλέγχου θὰ ἠδύνατο νὰ ἐπαναληφθῆ τὸ τοῦ Ἡσαΐου: «ἧλθον καὶ οὐκ ἧν ἄνθρωπος, ἐκάλεσα καὶ οὐκ ἧν ὁ ὑπακουόμενος» (Ἡσ. 50, 2).

* * *

Τὸ θέμα ποὺ προκαλεῖ καὶ πάλιν τὴν ἔντονον διαμαρτυρίαν μας, εἶνε Read more »

_

Ο Γόρτυνος Ιερεμίας: «Συχάθηκα και ντράπηκα όταν είδα τον Πατριάρχη να φιλάει το χέρι του αιρετικού Πάπα»

IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ Δημητσάνα – Μεγαλόπολη, Κυριακή 1η Ἰουνίου 2014 ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗ – ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ 1. Στό προηγούμενό μου κήρυγμα, ἀδελφοί…

02/06/2014Περισσότερα

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙ ΣΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ

ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ 2.6.2014

http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_
Περιοδικόν «Φωτεινή Γραμμή»
Μουσών 14 – 15452 Ψυχικόν
Τηλ.:210.3254321-2, Τηλεομοιότυπον:210.3236978
e-mail: fot_gram@otenet.gr ιστοσελίς: http://www.fotgrammi.gr

_

Το ΣτΕ έκρινε ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών

απειλούν σοβαρά την υγεία των μαθητών! 

Νομικό Παρατηρητήριο Προασπίσεως Ελλήνων

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ: Κρατούμε λοιπόν στα υπ΄όψιν αυτή τη «φροντίδα» του ΣτΕ για την υγεία του πληθυσμού, ώστε σε επόμενες δίκες για περικοπές συντάξεων, φαρμάκων, ασφαλιστικών καλύψεων, ανεργίας, απολύσεων, μαζικών καταθλίψεων,  αυτοκτονιών κλπ, που ασφαλώς επηρρεάζουν και τους μαθητές,  να δικάσει  με το ίδιο σκεπτικό…

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ
tideon.org

_

Σ᾿ αὐτὴ τὴν δύσκολη καμπή του Έθνους κινδυνεύετε νὰ γίνετε θύματα ἀθεΐας καὶ ἀναρχίας, γι’ αυτό·

ΒΟΥΛΩΣΤΕ Τ’ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ ΣΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ

ΛΗΞΗ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΛΥΚΕΙΟΥ 10-7-1980
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

  Ὁ Ὀδυσσεύς ἐπρόκειτο νὰ περάση ἀπὸ ἕνα στενό ποὺ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ καὶ ἀπὸ τὶς δυό πλευρές, ἦτανε οἱ σειρῆνες. Αὐτὲς ἦταν περιβόητες ὀμηρικές γυναῖκες ποὺ μὲ τὰ ὅμορφα τραγούδια τους σαγήνευαν τοὺς διαβάτας, τοὺς ναυτικούς καὶ τοὺς κρατοῦσαν ἐκεῖ διὰ παντῶς καὶ εὔρισκαν στὸν τόπον ἐκεῖνον ἄδοξον τάφον.
Αὐτὸ τὸ στενὸ ἦτο ὑποχρεωμένος νὰ τὸ περάση καὶ ὁ Ὀδυσεύς, μὲ τὸ πλοῖο του. Καὶ τί ἔκανε; Τοὺς μὲν  συντρόφους του διέταξε νὰ βουλώσουν τὰ ἀφτιά τους, γιὰ νὰ μὴν ἀκοῦνε τὰ γλυκὰ τραγούδια τῶν σειρήνων, αὐτὸς δέθηκε στὸ κατάρτι τοῦ πλοίου καὶ διέταξε καὶ ἄν ἀκόμη φωνάξει ὄχι μόνον νὰ μὴν τὸν λύσουν, ἀλλὰ νὰ τὸν δέσουν περισσότερο.
Τὸ περιστατικὸν αὐτὸ νομίζω ταιριάζει εἰς τὴν σημερινήν Ἑλληνικήν νεότητα. Ἡ νεότης μᾶς εὐρίσκεται σὲ μίαν πολὺ δύσκολον καμπή τῆς ζωῆς τοῦ ἔθνους καὶ διέρχεται μίαν πολύ κρίσιμον κατάστασιν. Εἶνε ὅπως τὸ πλοῖο τοῦ Ὀδυσσέως ποὺ εὐρέθηκε εἰς ἐκείνα τὰ στενά. Καὶ ἀκούονται σειρῆνες, ἀπαίσια κηρύγματα, διδασκαλίες ἀθέων καὶ ἀπίστων, ἀπάτριδων καὶ ἀνθρώπων τῆς ὕλης, ποὺ ζητοῦν νὰ παρασύρουν τὴν νεότητα ἀπὸ τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὸν δρόμον τῆς πατρίδος.
Σ᾿αὐτὴ τὴν δύσκολη καμπή, σ᾿αὐτὸν τὸν ἐπικίνδυνο δρόμο τὰ παιδιά μας κινδυνεύουν νὰ γίνουν θύματα ἀθεΐας καὶ ἀναρχίας. Τὴν περίοδο αὐτὴ πρέπει νὰ μιμηθοῦμε ὅλοι τὸν Ὀδυσσέα. Νὰ μιμηθοῦμε τοὺς συτρόφους του. Ὅπως ἐκεῖνοι ἔφραξαν τὰ ἀφτιά τους γιὰ νὰ μὴν ἀκοῦνε τὰ γλυκὰ τραγούδια τῶν σειρήνων, ἔτσι πρέπει καὶ τὰ παιδιά τῆς Ἑλλάδος νὰ βουλώσουν τὰ ἀφτιά τους εἰς τὰ ἀπαίσια κηρύγματα τοῦ μίσους, τῆς ἀθεΐας καὶ ἀναρχίας. Δηλαδή νὰ προσέξουν ἀπὸ τὶς συναναστροφὲς οἱ ὁποῖες τόσον ἐπικίνδυνες εἶνε στὴν νεότητά τους.
Νὰ μιμηθοῦν ἐπίσης τὸν Ὀδυσέα, τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, τὴν ὥρα ποὺ οἱ σειρῆνες μὲ ὅλα τὰ μέσα, ραδιοφώνου, τηλεοράσεως, περιοδικῶν, ἐφημερίδων, καρποστάλ καὶ ἄλλων κατηραμένων μέσων ζητοῦν ὡς ἄλλες σειρῆνες φοβερότερες ἀπὸ τὶς σειρῆνες τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ζητοῦν νὰ παρασύρουν καὶ νὰ καταστρέψουν τὴν νεότητα τῆς πατρίδος μας. Γι᾿αὐτὸ πρέπει τὰ νειάτα νὰ δέσουν τὸν ἑαυτό τους, νὰ τὸν δέσουν στὸ κατάρτι, ποὺ εἶνε ὁ τίμιος Σταυρός.
Νὰ δεθοῦν ἐπάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, δηλαδή, νὰ πιστέψουν ἀκραδάντως εἰς τὸν Ἐσταυρωμένο, νὰ πιστέψουν ὅτι κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο καὶ κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει, δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος ἀπὸ τὸν δρόμο τὸ ὁποῖον ἐχάραξε ἡ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου.
Ἐκεῖ λοιπὸν σφιχτὰ σφιχτὰ δεμένοι καὶ κανένας δαίμων δὲν θὰ μπορέσει νὰ τοὺς ἀποσπάση ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῆς Πατρίδος καὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας.
Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα νὰ πῶ εἰς τὰ ἐκλεκτά παιδιά τῆς κατασκηνώσεως.
Ἀγαπητά μου παιδιά, αὐτὰ ποὺ ἀκούσατε, αὐτὰ ποὺ εἶδατε, τὴν χαρὰ ποὺ αἰσθανθήκατε ἐδῶ στὴν ὡραίαν κατασκήνωσίν σας ποὺ εἶνε ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς πατρίδος, αὐτὰ τὰ ὡραῖα διδάγματα νὰ τὰ φυτεύσετε βαθιὰ μέσα στὴν καρδιά σας καὶ ὄχι μόνο νὰ τὰ φυτεύσετε ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ μεταδώσετε, στὸ σχολεῖο, στὸ δρόμο καὶ στὶς πλατεῖες. Νὰ γίνεται μικροὶ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ κηρύξετε παντοῦ τὰ ρήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

(Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου)

Κυριακὴ Πατέρων Α΄ Οἰκ. Συνόδου

ΠΟΙΟΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ;

ΣΗΜΕΡΑ εἶνε Κυριακή. Καὶ ἡ Κυριακὴ αὐτὴ ὀνομάζεται Κυριακὴ τῶν Πατέρων. Γιατί ὀνομάζεται ἔτσι; Διότι σήμερα ἑορτάζουν οἱ Πατέρες. Ποιοί λέγονται πατέρες; Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ θ᾿ ἀπαντήσουμε. Θὰ σᾶς μιλήσω μὲ ἁπλᾶ λόγια, νὰ μὲ καταλάβετε.

* * *

  Ὅλοι ξέρουμε, ὅτι πατέρες λέγονται αὐτοὶ ποὺ γεννοῦν παιδιά. Ἀλλὰ τὸ νὰ γεννήσῃ κανείς, ἡ ἀναπαραγωγὴ ἢ διαιώνισις τοῦ είδους, εἶνε νόμος παγκόσμιος. Δὲ γεννοῦν μόνο οἱ ἄνθρωποι· γεννοῦν καὶ τὰ ζῷα. Δὲν εἶνε λοιπὸν τόσο δύσκολο νὰ φέρῃ κάποιος παιδὶ στὸν κόσμο. Τὸ δύσκολο εἶνε νὰ πάρῃς ―ἐπιτρέψατέ μου― αὐτὴ τὴ «μύξα», αὐτὸ τὸ κομμάτι τὸ «κρέας», καὶ νὰ τὸ κάνῃς ἄνθρωπο, νὰ πάρῃς αὐτὸ τὸ «ξύλο τὸ ἀπελέκητο» καὶ νὰ τὸ κάνῃς ἕνα ὡραῖο ἔπιπλο. Τὸ δύσκολο εἶνε νὰ πάρῃς τὸ παιδὶ καὶ νὰ τὸ ἀναθρέψῃς· νὰ τὸ μάθῃς ἡ πρώτη λέξι ποὺ θὰ πῇ νὰ εἶνε Θεός, νὰ σηκώνῃ τὸ χεράκι του νὰ κάνῃ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, νὰ γονατίζῃ μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ προσεύχεται, νὰ ἐκκλησιάζεται, ν᾿ ἀγαπάῃ τὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, νὰ πονάῃ τὴν πατρίδα.
Ἀλλὰ πόσοι ἆραγε ἀπὸ τοὺς γονεῖς ἀνταποκρίνονται σ᾿ αὐτὸ τὸ χρέος; Ἐλάχιστοι. Οἱ πολλοὶ δυστυχῶς ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸ παιδί, δὲν τὸ διδάσκουν, δὲν τὸ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, αἰσχρολογοῦν καὶ μολύνουν τὴν ἁγνὴ ψυχή του, ἢ καὶ ἀνοίγουν μπροστά του τὸ βρωμερό τους στόμα καὶ βλαστημοῦν τὰ θεῖα καὶ τὰ ἅγια. Αὐτοὶ πλέον δὲν εἶνε γονεῖς, εἶνε δολοφόνοι· φονεύουν ὄχι τὸ σῶμα ἀλλὰ τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ. Αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἀπὸ τέτοιους γονεῖς τί παιδιὰ θὰ βγοῦν;
Ἄλλοτε κάθε σπίτι ἦταν μιὰ ἐκκλησιά. Νύχτωνε, κι ὁ πατέρας τοὺς μάζευε ὅλους, γονάτιζαν μπροστὰ στὶς εἰκόνες, ἔκαναν τὴν προσευχή τους, κ᾿ ἔπεφταν καὶ κοιμοῦνταν σὰν ἄγγελοι. Δείξατέ μου τώρα μιὰ τέτοια οἰκογένεια!
  Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πατέρες αὐτοὺς ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ἄλλοι πατέρες. Εἶνε οἱ διδάσκαλοι. Ναί· ἕνας καλὸς δάσκαλος, ποὺ διδάσκει τὰ παιδιὰ ὅ,τι ὡραῖο καὶ ὑψηλὸ ὑπάρχει στὸν κόσμο, εἶνε κι αὐτὸς πατέρας, καὶ ἀναπληρώνει τὶς ἐλλείψεις τῆς οἰκογενειακῆς ἀνατροφῆς. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔλεγε· «Στὸν πατέρα μου (τὸν Φίλιππο) ὀφείλω τὸ ζῆν, στὸν διδάσκαλό μου (τὸν Ἀριστοτέλη) ὀφείλω τὸ εὖ ζῆν».
  Πατέρες εἶνε ἀκόμα οἱ κληρικοί. Ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸ ποίμνιό τους, ἀργυρολογοῦν καὶ ἐμπορεύονται τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια, ἀλλ᾿ αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν, ἐνδιαφέρονται, πηγαίνουν ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι, προστατεύουν τὴ χήρα καὶ τὸ ὀρφανό, εἶνε ἕτοιμοι ἀκόμη καὶ τὸ αἷμα τους νὰ δώσουν γιὰ τὶς ψυχές. Τέτοιοι παπᾶδες καὶ δεσποτάδες εἶνε εὐλογία. Χαρὰ στὸ λαὸ ποὺ ἔχει τέτοιους κληρικούς· αὐτοὶ λέγονται πατέρες.

* * *

Τέτοιους λοιπὸν πατέρας ἑορτάζουμε σήμερα; Ὄχι. Σήμερα πετάξτε ψηλά, ψηλὰ στὰ οὐράνια, καὶ μετρῆστε ἄστρα. Πόσα; Μετρῆστε τριακόσια δεκαοκτὼ ἄστρα. Πατέρες λέγονται, ἀλλὰ τί πατέρες; Εἶνε οἱ ἅγιοι πατέρες. Ὅπως μέσ᾿ στὸ δάσος μερικὰ δέντρα εἶνε ὑψηλότερα ἀπὸ τὰ ἄλλα καὶ ξεχωρίζουν, ἔτσι καὶ μέσα ἀπὸ ὅλους ὅσους λέγονται πατέρες (πιστοὺς γονεῖς, εὐγενεῖς διδασκάλους, εὐλαβεῖς κληρικούς) ξεχωρίζουν αὐτοί. Εἶνε 318. Εἶνε ἱερεῖς, εἶνε ἀρχιερεῖς, εἶνε μεγάλα πνεύματα.
Ἡ ἱστορία λέει, ὅτι στὴν ἐποχή τους παρουσιάστηκε ἕνας μεγάλος αἱρετικός, ὁ Ἄρειος. Αὐτὸς ἄνοιξε τὸ ἄθλιο στόμα του καὶ εἶπε μιὰ βλασφημία. Εἶπε, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε Θεός. Ἐνῷ χιλιάδες φωνὲς μαρτυροῦν τὴ θεότητα του, ὁ Ἄρειος δὲν τὸ παραδεχόταν· θεωροῦσε τὸ Χριστὸ σὰν ἕναν ἄνθρωπο ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι. Καὶ τότε ἔγινε μεγάλη ταραχή.
Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ζοῦσε ἕνας εὐσεβὴς βασιλεύς, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος. Αὐτὸς ἐκάλεσε τοὺς ἁγίους πατέρας στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Μαζεύτηκαν 318, καὶ οἱ πιστοὶ βγῆκαν καὶ τοὺς προσκυνοῦσαν. Γιατί; Γιατὶ ἦταν ἅγιοι ἄνθρωποι. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶχαν ἔρθει ἀπὸ φυλακές, ἐξορίες, μαρτύρια. Ἦταν ἄλλος χωρὶς αὐτί, ἄλλος χωρὶς μάτι, ἄλλος χωρὶς δόντια, ἄλλος χωρὶς δάχτυλα. Εἶχαν πάνω στὸ κορμί τους τὰ παράσημα, τὰ «στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ» Χριστοῦ (Γαλ. 6,17).
Μερικοὶ ἦταν καὶ θαυματουργοί. Μεταξὺ τῶν 318 ἁγίων πατέρων ἦταν ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ἅγιος Ἀχίλλιος, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ὁ ἅγιος Νικόλαος ἦταν Read more »