ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΩΣΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ;

Απόσπασμα του Βιβλίου «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ», Νο 2, σελ. 6-9

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Νοσεῖ, λοιπόν, ἡ ἀνθρωπότης· τὸ φωνάζουν καὶ οἱ πέτρες ἀκόμη.
Καὶ τώρα ποῖος θὰ θεραπεύσῃ αὐτὴν τὴν πάσχουσαν ἀνθρωπότητα;
Ἰδού, στὸ κρεβάτι τοῦ ἀσθενοῦς βλέπω ἰατρικὸ συμβούλιο. Ὅπως ὅταν εἶνε πολὺ βαρειὰ ὁ ἀσθενὴς στὰ μεγάλα νοσοκομεῖα συσκέπτονται οἱ ἰατροὶ καὶ ἔχουν ἰατρικὸ συμβούλιο, γιὰ νὰ δοῦν ἂν ὑπάρχῃ τρόπος θεραπείας, κάπως ἔτσι καὶ στὸ κρεβάτι τῆς ἀνθρωπότητος βρίσκονται ἰατροὶ καὶ γίνεται ἰατρικὸ συμβούλιο. Ἰατρικὸ συμβούλιο δὲ ἐννοῶ τοὺς κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, φιλοσόφους, κυβερνήτας κρατῶν, οἱ ὁποῖοι συσκέπτονται ἐὰν ὑπάρχῃ θεραπεία στὸν κόσμον καὶ διχάζονται οἱ γνῶμες.

Οἱ ἀπαισιόδοξοι· Δὲν ὑπάρχει θεραπεία…

Ἄλλοι μέν, ἀπαισιόδοξοι, λένε·
―Ὄχι, δὲν ὑπάρχει πλέον θεραπεία στὸν κόσμο. Ἐκεῖ ποὺ ἔφτασε ἡ ἀνθρωπότης, παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα ποὺ ἐσημείωσε στὸν φυσικὸ τομέα, ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Καὶ ὅπως ἕνας ἀπελπισμένος παίρνει τὸ πιστόλι καὶ τινάζει στὸν ἀέρα τὰ μυαλά του, ἔτσι καὶ ἡ ἀνθρωπότης βρῆκε τεράστιο πιστόλι, βρῆκε τὴν πυρηνικὴ ἐνέργεια, καὶ ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Ἑκατὸ βόμβες νὰ πέσουν στὸν πλανήτη μας, ὁ πλανήτης καταστρέφεται. Οὔτε ἔντομο, οὔτε πνοὴ ζωῆς θὰ ὑπάρχῃ ἐπὶ τῆς γῆς…
Αὐτοὶ εἶνε οἱ ἰατροὶ ποὺ καταθέτουν τὰ ὅπλα, αὐτοὶ εἶνε οἱ φιλόσοφοι τῆς ἀπαισιοδοξίας.

Οἱ ὑπεραισιόδοξοι· Βαδίζουμε πρὸς πρόοδον!

Ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη μερίδα, ἡ ὁποία εἶνε ὑπεραισιόδοξη. Αὐτοὶ λένε·
―Δὲν πάσχει ἡ ἀνθρωπότης· μὴν ἀκοῦτε τοὺς ἱεροκήρυκες καὶ τοὺς ἀπαισιοδόξους. Ἡ ἀνθρωπότης προχωρεῖ μὲ γοργὸ βῆμα πρὸς μεγάλες ἐξελίξεις. Ἐντὸς ὀλίγου θὰ πλησιάσουμε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ θὰ κατοικήσουμε στοὺς ἄλλους πλανῆτες. Μὴν ἀπελπίζεσθε, λένε αὐτοί· ἐμεῖς εἴμεθα αἰσιόδοξοι, ἐμεῖς ἐλπίζουμε…
Καὶ ὅταν τοὺς ἐρωτήσουμε τοὺς ἀξιοτίμους αὐτοὺς ἰατρούς, τοὺς θεραπευτὰς αὐτοὺς τῶν νοσημάτων τῆς ἀνθρωπότητος, Ποιά εἶνε τὰ φάρμακά σας; αὐτοὶ ἔχουν συνταγὰς προχείρους· εἶνε ἐκεῖνα τὰ νεώτερα ποὺ λήγουν εἰς ―ισμός (λ.χ. καπιταλισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, κ.τ.λ.). Ἔχουν διαφόρους συνταγάς, ἔχουν διάφορα χάπια. Καὶ νομίζουν οἱ ταλαίπωροι, ὅτι μὲ χάπια θὰ θεραπευθῇ ἡ πάσχουσα ἀνθρωπότης.

Οἱ ἐπαναστάται· τὸ αἱματοκύλισμα

Ἔχουμε λοιπὸν τοὺς ἀπαισιοδόξους, ποὺ λέγουν ὅτι εἶνε ἐγγὺς θανάτου ἡ ἀνθρωπότης. Ἔχουμε τοὺς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι βαδίζομε πρὸς πρόοδον. Ἔχουμε καὶ μιὰ ἄλλη τρίτη κατηγορία ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν, ὅτι ὑπάρχει τρόπος θεραπείας.
―Ἀντὶ νὰ κάθεστε σὰν τὶς γριὲς στὰ παραγώνια ἐν καιρῷ χειμῶνος καὶ νὰ ἐλεεινολογῆτε τὸν ἑαυτό σας καὶ νὰ κλαῖτε, κάνετε κάτι ἄλλο. Δὲν χρειάζονται οὔτε δάκρυα οὔτε μοιρολόγια· χρειάζονται γρόνθοι. Χρειάζεται ἐπανάστασι! λέγουν αὐτοί. Ὅλοι ὁμολογοῦν, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ καὶ ὅτι εἶνε ἐγγὺς θανάτου· καὶ δὲν θεραπεύεται οὔτε μὲ χάπια οὔτε μὲ συνταγὲς οὔτε μὲ σκέψεις ἀπαισιόδοξες. Ἡ ἀνθρωπότης εἶνε ἕνας βαρέως ἀσθενής, ποὺ θέλει χειρουργεῖο. Δὲν θεραπεύεται παθολογικῶς· θεραπεύεται χειρουργικῶς. Πρέπει νὰ μπῇ στὸ χειρουργεῖο…
―Γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἀπαντοῦν οἱ ἄλλοι. Ἡ ἀνθρωπότης ὑπέστη χειρουργικὴ ἐπέμβασι μία καὶ δύο φορές (=δύο παγκόσμιοι πόλεμοι). Δὲν ἀντέχει πλέον σὲ τρίτη χειρουργικὴ ἐπέμβασι.
Αὐτοὶ ὅμως ἐπιμένουν καὶ φρονοῦν, ὅτι μὲ τὸ αἷμα, μὲ τὴν ἐπανάστασι, μὲ τὸ αἱματοκύλισμα, θὰ ἔλθῃ ἡ …θεραπεία τῆς ἀνθρωπότητος.

Μοναδικὸς ἰατρὸς ὁ Χριστὸς

Τί ἔχομε νὰ ποῦμε ἐμεῖς; Ἐμεῖς, στὸ συνέδριο αὐτὸ τῶν φιλοσόφων καὶ κοινωνιολόγων, λέγομεν· Δὲν συμφωνοῦμε οὔτε μὲ τοὺς ἀπαισιοδόξους, οὔτε μὲ τοὺς ὑπεραισιοδόξους, οὔτε μὲ τοὺς ἐπαναστάτας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν μὲ αἱματηρὰς ἐπαναστάσεις καὶ ἐμφυλίους σπαραγμοὺς νὰ θεραπεύσουν τὴν ἀνθρωπότητα. Ἐμεῖς δὲν προσκυνοῦμε ἰατροὺς ἐπιγείους.
Ἀποκαλυφθῆτε, κύριοι, ἐνώπιον τοῦ μόνου Ἰατροῦ!
Ἀδελφοί μου καὶ πατέρες, ἂν δὲν πίστευα στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, θὰ ἔσπαζα αὐτὴ τὴν ῥάβδο καὶ θὰ γινόμουν λοῦστρος καὶ ταπεινὸς ὁδοκαθαριστὴς στὴν πλατεῖα τῆς πόλεώς σας. Πιστεύω στὸ Εὐαγγέλιο, πιστεύω στὸν Κύριο, πιστεύω σὲ ὅλη τὴν παράδοσι τοῦ γένους μας, καὶ λέγω·
Ὑπάρχει Ἰατρός! Ἰατρὸς μοναδικός. Ἂν προσέξατε, πρὸ ὀλίγου στὴν θεία λειτουργία ἀκούσαμε ἕνα χρυσὸ λόγο, ἕνα μαργαριτάρι. Λέει στὸν Κύριο· «…Τοὺς νοσοῦντας ἴᾳσαι, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». Ὀνομάζει τὸν Χριστὸ «ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». Ἰατρὸν ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ. Ὄχι ὅτι οἱ ἄλλοι γιατροὶ δὲν θεραπεύουν· ἀλλὰ ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ ἰατρὸς εἶνε μόνον ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Αὐτός μόνο εἶνε Ἰατρός. Ναί, εἶνε ὁ Ἰατρός.

Τάμα των Αγωνιστών του 1821 και Εκλογές 2015

ΤΑΜΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821

(Η ΙΕΡΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821 ΝΑ ΚΤΙΣΟΥΝ ΝΑΟ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΩΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΖΥΓΟ)

Ο «ΑΓΙΟΣ» ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΥΠΕΓΡΑΨΕ

Ἡμεῖς καὶ Ὑμεῖς ;..…… ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ http://www.fotgrammi.gr

Ελάτε στην Ομιλία που τρέμουν! Στην μαχητική, ανατρεπτική και αποκαλυπτική Ομιλία του π. Νικολάου Μανώλη, την Τετάρτη 14 Ιαν. Δείτε το θέμα εντός της ανάρτησης

 http://katihisis.blogspot.gr/2014/12/17.html

Η συγκεκριμένη κατηχητική δράση με την Ομιλία της Τετάρτης που είναι θεσμός πλέον για την ενορία μας, πολεμείται με μανία από οικουμενιστικούς και άλλους κύκλους. Προσπάθησαν πολλές φορές ως σήμερα να μας δημιουργήσουν ποικιλοτρόπως προβλήματα… Όμως είμαστε αποφασισμένοι, δε θα σταματήσουμε να Ομιλούμε, θα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου. «Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται» (Τιμ.β΄ 2,9). Ως ιερεύς της Εκκλησίας του Χριστού και ορθόδοξος Θεολόγος, έχω την υποχρἐωση να Ομιλώ για την Πίστη μου και να πολεμώ τις αιρέσεις. Θα συνεχίσω με παλμό και αγωνιστικό φρόνημα για την αγάπη του Χριστού και της Ορθοδοξίας

Ο Τσιπρας ανακοινωνει την καρτα του πολίτη

https://www.youtube.com/watch?v=R0GrNlxhQaI

Η AYΣTΡIA ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΙΜΑΜΗΔΕΣ

Η ΑΥΣΤΡΙΑ ΕΙΠΕ «NEIN» ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΙΜΑΜΗΔΕΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης –

Δυσάρεστη έκπληξη επεφύλασσε στην Τουρκία και στους Τούρκους μουσουλμάνους που ζουν στην Αυστρία το νέο νομοσχέδιο της αυστριακής κυβέρνησης σύμφωνα με το οποίο θα απελαθούν όσοι μουσουλμάνοι ιμάμηδες έχουν έρθει από την Τουρκία ενώ θα απαγορευτεί στο εξής η αποστολή και η εγκατάσταση στο αυστριακό έδαφος θρησκευτικών λειτουργών του Ισλάμ. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τουρκικού τύπου, ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας, Sebastian Kurz, μαζί με τον υπουργό Πολιτισμού της αυστριακής κυβέρνησης, Jozef Mayer Paskalya, έδωσαν κοινή συνέντευξη τύπου στην οποία ανακοίνωσαν ότι αλλάζει το μέχρι σήμερα στάτους κβο της λειτουργίας των μουσουλμανικών τζαμιών που βρίσκονται στην χώρα τους και που είναι από την εποχή της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, δηλαδή από το 1912. Σύμφωνα με το καινούργιο νομοσχέδιο μια θρησκευτική μειονότητα θα αναγνωρίζεται μόνο όταν συγκεντρώνει 17 χιλιάδες υπογραφές που θα αιτούν την αναγνώριση της. Αλλά το πιο εντυπωσιακό στο νέο αυτό νομοσχέδιο που αφορά τα θρησκευτικά δικαιώματα, είναι ότι θα απελαθούνε όσοι μουσουλμάνοι ιερείς που εργάζονται στην Αυστρία έχουν έρθει ειδικά από την Τουρκία και στο εξής θα απαγορευτεί η είσοδος νέων ιμάμηδων. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», φυλ. 209-210

(Οκτώβριος  Νοέμβριος 1958)

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«Δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς»

(Ἡσαΐου 26, 9)

Ἐκκλησιαστικὰ

Ἀκούων τὴν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν ἀμέσως φαντάζεται ὅτι τὰ κατʼ αὐτὴν διʼ ἐσωτερικοῦ κανονισμοῦ, Συνοδικῶν ἀποφάσεων καὶ Β. Διαταγμάτων θὰ ἕχουν ὀργανωθῆ κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε εἰς πᾶσαν πτυχὴν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ ἐὰν ἤθελε παρατηρήσει, θὰ ἔβλεπε νὰ βασιλεύη ἡ τάξις, ἡ εὐπρέπεια καὶ ἡ δικαιοσύνη. Καὶ ὅμως ἐὰν ὑπάρχη ἐν Ἑλληνικῆ Πατρίδι ὀργανισμός, ἐν τῶ ὁποίω ἡ Δικαιοσύνη ἔχει ὑποστῆ ἔκλειψιν καὶ πενιχρὸν καὶ ἀμυδρὸν ἐπιχέει τὸ παρήγορον αὐτῆς φῶς καὶ τείνει ὁ δίσκος αὐτῆς νὰ εἰσέλθη εἰς ὁλικὴν ἔκλειψιν, εἶνε δυστυχῶς ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία. Ποῦ, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία νὰ στραφῶμεν καὶ νὰ μὴ ἴδωμεν τὴν ἀδικίαν καὶ νὰ μὴ ἀκούσωμεν τοὺς ἀναστεναγμοὺς τῶν ἀδικουμένων; Ὑπάρχουν, διὰ νʼ ἀρχίσωμεν ἀπὸ τὴν βάσιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς πυραμίδος, ὑπάρχουν ἐφημέριοι τῆς ὑπαίθρου, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ δύο καὶ πλέον δεκαετηρίδας καὶ ἐν ἡμέραις χαλεπαῖς ὑπηρέτησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸ Ἔθνος καὶ ἐστάθησαν ὡς βράχοι, ἐν μέσω μαινομένης θαλάσσης καὶ τώρα ζητοῦν μίαν μετάθεσιν εἰς ἐνορίαν πόλεως ὄχι διὰ νὰ πλουτήσουν καὶ νὰ θησαυρίσουν, ἀλλὰ νὰ δυνηθοῦν καὶ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ἀναπτυχθείσαν οἰκογένειάν των, διὰ νὰ παρακολουθήσουν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τοὺς υἱοὺς καὶ τὰς θυγατέρας των, ποὺ ἐργάζονται ἤ σπουδάζουν εἰς σχολὰς καὶ ὅμως οὐδεμίαν παρὰ τοῖς ἀρμοδίοις κατανόησιν εὑρίσκουν. Αἱ ἑνορίαι τῶν πόλεων εἶνε διʼ αὐτοὺς ἀπρόσιτοι. Διατί; Δὲν ἔχουν τὰ τυπικὰ προσόντα.

Ἀλλʼ ἰδοῦ! Ἡ πλούσια ένορία καταλαμβάνεται αἴφνης ὑπὸ νεαροῦ τινος, ὅστις κατώρθωσε νὰ τελέση γάμον μετά τινος νεάνιδος συγγενοῦς τοῦ ἐπισκόπου ἤ ἀξιωματούχου τινος τῆς μητροπολιτικῆς αὐλῆς. Καὶ ὁ νεαρὸς αὐτός, ἐνῶ δὲν παρῆλθεν οὔτε ἔτος, ὡς ἡ ἀρχαία τάξις ἐπιβάλλει, ἀπὸ τὴν τέλεσιν τοῦ γάμου, ένῶ διανύει ἀκόμη τὸν μῆνα τοῦ μέλιτος, ἐγκαθίσταται εἰς τὴν πλουσίαν ἐνορίαν, καθʼ ὅν χρόνον ἑκατοντάδες τιμίων οἰκογενειαρχῶν πολυτέκνων παραμένουν καθηλωμένοι εἰς μικρὰς καὶ πτωχὰς ἐνορίας. Δὲν ἧσαν καὶ αὐτοὶ «τυχεροὶ» ὡς οἱ 4 ἐπίσκοποι τῆς προηγουμένης παραγράφου. Ὁ νεαρὸς ἔλαβεν ὡς προῖκα τὴν πλουσίαν ἐνορίαν, καὶ δὲν εἶνε τοῦτο, παρακαλῶ, νέον εἶδος σιμωνίας; Ἔχομεν περίπτωσιν νεαροῦ, ὁ ὁποῖος ἐρασθεὶς ἐμμανῶς πλουσίας ἐνορίας ἐδέχθη νὰ ἀθετήση ὑπόσχεσιν, νὰ διαλύση συνοικέσιον καὶ νὰ τελέση γάμον μετὰ γεροντοκόρης, συγγενοῦς γραμματέως καὶ Πρωτοσυγκέλλου.

Τὰ βλέπει αὐτὰ ὁ λαός, ἀναστενάζει ὁ κλῆρος τῆς ἐπαρχίας, ἀλλὰ ποῦ ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη; Ἐὰν ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία ἐθεσπίζετο ὁ θεσμός τοῦ ἐξάρχου περιοδεύοντος καὶ ἐλέγχοντος λεπτομερῶς τὰ τῆς διοικήσεως ἑνὸς ἑκάστου Μητροπολίτου, θὰ ἤρχοντο εἰς τὸ φῶς ὄχι μία ἤ δύο περιπτώσεις ἅς ἡμεῖς ἔχομεν ὑπʼ ὅψιν, ἀλλὰ πολλαί, ποὺ φανερώνουν ὅτι κατὰ τὸν πλέον αὐθαίρετον καὶ χαριστικὸν τρόπον οἱ πλουσιώτεραι ἐνορίαι καταλαμβάνονται ὑπὸ τῶν ἐπιτηδείων, οἱ ὁποῖοι καὶ δὲν αἰσχύνονται εἰς τὰς συζητήσεις των νὰ καυχῶνται ὁποῖα ἰσχυρὰ μέσα μετεχειρίσθησαν διὰ νὰ μεταπηδήσουν ἀπὸ πτωχὴν ἐνορίαν εἰς τὴν πλουσίαν. Κακίζομεν τὰς μεταθέσεις τῶν ἐπισκόπων ἀπὸ τὰς μικροτέρας ἐπισκοπὰς εἰς τὰς μεγαλυτέρας, ἀλλὰ διατὶ δὲν κακίζομεν καὶ τὸν φοβερὸν χορὸν τῶν μεταθέσεων τῶν ἐφημεριῶν, μεταθέσεων τὰς ὁποίας καμμία ἀρχὴ δικαιοσύνης καὶ ἐκκλησιαστικοῦ συμφέροντος δὲν διέπει;

Ἔχει δίκαιον ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Χρυσόστομος νὰ διαμαρτύρεται διότι, ἐνῶ πολλὴ μελάνη ἐχύθη διὰ νὰ γραφοῦν ἄρθρα κατὰ τῶν μεταθέσεων τῶν ἐπισκόπων, ἐξ ἄλλου περὶ τῆς μεταθέσεως ἐφημερίων οὐδὲν ἐγγράφη. Ἀλλʼ ἰδοὺ τώρα, Ἅγιε Ἀργολίδος, σᾶς δίδεται ἡ ἀφορμὴ διὰ νὰ θέσητε ἐπὶ τάπητος ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας καὶ τὸ θέμα τοῦτο τῶν ἀθρόων μεταθέσεων ἐφημερίων. Ἐὰν διὰ λόγους, τοὺς ὁποίους ἄλλοτε ἀνεπτύξαμεν (Ἴδε τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 198/1957 φύλλον τῆς «Σπίθας»), τὸ μεταθετὸν τῶν ἐπισκόπων πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ καταργηθῆ, τὸ μεταθετὸν τῶν ἐφημερίων ἄν δὲν δύναται νὰ καταργηθῆ καὶ νὰ ἐπανέλθωμεν εἰς τὴν ἀρχαίαν ἐποχὴν καθʼ ἥν ὁ ἐκλεγόμενος ὑπὸ τοῦ λαοῦ ἐφημέριος ἔζη καὶ ἀπέθνησκεν ἐν τῆ ἐνορία αὐτοῦ, πρέπει τουλάχιστον νὰ περιορισθῆ, οἱ δὲ 300 περίπου μεγάλαι καὶ πλούσιαι ἐνορίαι τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος δέον νὰ καταλαμβάνωνται οὐχὶ ὑπὸ τοῦ διατεθέντος τὰ μέσα ἀλλʼ ὑπʼ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ μακρὰν ἔτη ἐν ταῖς ἐπαρχίαις εύδοκίμως ὑπηρέτησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἔχουν ἐκτάκτους οἰκογενειακὰς ἀνάγκας. Ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία, ἐὰν θέλη νὰ εἶνε δικαία, ἄς ἐρωτήση τὴν Διεύθυνσιν τῆς Στοιχειώδους Ἐκπαιδεύσεως τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας διὰ νὰ πληροφορηθῆ παρʼ αὐτῆς κατὰ ποῖον τρόπον κατʼ ἔτος συντάσσεται ὁ πίναξ τῶν εἰς Ἀθήνας, Πειραιᾶ καὶ Θεσσαλονίκην μετατιθεμένων λειτουργῶν τῆς Στοιχειώδους Ἐκπαιδεύσεως.

Ἀλλὰ μόνον ἐκ τῶν ἐφημερίων ἀκούονται φωναὶ διαμαρτυρίας διὰ τὴν ἔλλειψιν δικαιοσύνης ἐν τῆ Έπισήμω Ἐκκλησία; Δὲν εἶνε πολὺς χρόνος ἀφʼ ὅτου δεκάδες θεολόγων ἀρχιμανδριτῶν οἱ ὁποῖοι ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν ὑπηρέτησαν τὴν Ἐκκλησίαν εἶδον αἴφνης τὰ ὀνόματά των διαγραφόμενα ἐκ τῶν καταλόγων τῶν ὑποψηφίων ἐπισκόπων ἐπὶ τῶ λόγω ὅτι παρῆλθε τὸ ὅριον ἡλικίας των ὡς συμπληρωσάντων τὸ 55 ἔτος. Σοφωτέρα τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας ἀποδεικνύεται ἡ Πολιτεία, ἡ ὁποία ἄνδρας μεστοὺς πείρας εἰς ἡλικίαν ἄνω τῶν 55 ἐτῶν προάγει εἰς ἐφέτας, ἀρεοπαγίτας καὶ στρατηγούς. Ἐν τῆ Ἐπισήμω ὅμως Ἐκκλησία παραγκωνίζεται ὁ τὴν πείραν καὶ τὴν σοφίαν ἔχων καὶ ἀνέρχεται εἰς τὸν ὕψιστον βαθμὸν τῆς Ἱεροσύνης νεαρὸς ἀρριβίστας, ὅστις ἀκόμη, κατὰ Γρηγόριον Θεολόγον, δὲν ἔμαθε νὰ κωπηλατῆ καὶ νὰ οἰακίζη, καὶ ἔπειτα ἀποροῦμεν πῶς ἡ Ἐκκλησία ἐπλήσθη ναυαγίων πολλῶν. Εἰς τὸ Συμβούλιον Ἐπικρατείας κατέφυγον οἱ ἀδικούμενοι, ὡς νὰ μὴ εἶχε τὴν δύναμιν ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία νʼ ἀγνοήση ἀντικανονικὰς διατάξεις κρατικῶν Νόμων καὶ νὰ πράξη τὸ καθῆκον της. Ἀλλʼ ἀσχέτως πρὸς τὴν περίπτωσιν ταύτην,\μήπως ὑπάρχει ἐν τῆ Ἱ. Συνόδω ἐπετηρὶς ἀγάμων θεολόγων κληρικῶν, εἰς τὴν ὁποίαν μὲ πᾶσαν ἀντικειμενικότητα νὰ σημειώνεται ἡ ἀληθὴς δρᾶσις ἑνὸς ἑκάστου ὑποψηφίου διὰ τὴν ἐπισκοπήν; Δυστυχῶς εἶνε τοῖς πάσι γνωστὸν ὅτι οὐχὶ ἀντικειμενικὰ κριτήρια, ἀλλʼ ὑποκειμενικὰ κριτήρια ποὺ δημιουργοῦν συμπάθειαν ἤ ἀντιπάθειαν εἶνε ἐκεῖνα ποὺ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον λαμβάνονται ὑπʼ ὅψιν διὰ τὰς προαγωγάς. Ἀδελφοὶ καὶ ἀνεψιοὶ καὶ συγγενεῖς μητροπολιτῶν ἐγγράφονται ταχύτατα, ἐντὸς μιᾶς νυκτός, εἰς τοὺς καταλόγους καὶ προάγονται, ἐνῶ ἄλλοι πολὺ ἀνώτεροι τούτων ἀποκλείονται, καὶ αὐτὸ ὀνομάζεται ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία δικαιοσύνη! Ὁ ἀναγινώσκων τὰς γραμμὰς αὐτὰς ἄς μὴ τὰς ἐκλάβη ὡς ἔκφρασιν παραφόρου τοῦ ὑποφαινομένου διὰ τυχὸν παραγνώρισιν αὐτοῦ ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία. Ὄχι. Ἡμεῖς διὰ τῆς ἐν τῶ ὑπʼ ἀριθμ. 193/1957 φύλλω τῆς «Σπίθας» δημοσιευθείσης δηλώσεώς μας διαφωνοῦντες ὡς πρὸς τὸν τρόπον τῆς σημερινῆς ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων οὐδεμίαν διάθεσιν δεικνύομεν πρὸς ἐγγραφὴν εἰς καταλόγους ὑποψηφίους. Παραμένοντες δὲ ἐν τῆ θέσει τοῦ ἱερομονάχου καὶ διʼ ὅσων λέγομεν καὶ γράφομεν ἐκφράζομεν τὸ βαθὺ παράπονον κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι κατῆλθον εἰς τὸν τάφον μὲ τὴν πικρίαν παραγκωνισμοῦ ὑπὸ ταγῶν τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἀδίκων κριτῶν.

Διʼ ἔλλειψιν δικαιοσύνης παράπονα ἐκ μέρους έφημερίων, παράπονα ἐκ μέρους Ἱερομονάχων, ἀλλὰ διʼ ἔλλειψιν δικαιοσύνης παράπονα ἀκούονται καὶ ἐκ τῆς κορυφῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς πυραμίδος τ. ἔ. μέρους τῶν μητροπολιτῶν. Διότι ὑπάρχουν μητροπόλεις τῶν ὁποίων τὰ ὅρια δὲν ὑπερβαίνουν τὰ ὅρια μιᾶς ἐπαρχίας, καὶ ὑπάρχουν μητροπόλεις τῶν ὁποίων τὰ ὅρια ἐπεκτείνονται καὶ εἰς δύο καὶ εἰς τρεῖς νομούς. Ὑπάρχουν μητροπόλεις μὲ 30 ἐνορίας καὶ μητροπόλεις ποὺ ὑπερβαίνουν τὰς 300 ἐνορίας. Ὑπάρχουν πτωχοὶ θρόνοι καὶ πλούσιοι θρόνοι, ξύλινοι καὶ χρυσοῖ. Παραπονούνται οἱ πρῶτοι, ζητοῦν δικαίαν διαίρεσιν τῶν μητροπολιτικῶν περιφερειῶν, ἀλλʼ οἱ δεύτεροι δὲν ἐννοοῦν νὰ παραχωρήσουν οὔτε μίαν μικρὴν ἐνορίαν. Ἔχομεν ὑπʼ ὅψιν περίπτωσιν μητροπολίτου, ὅστις διεκδικῶν μετὰ τοῦ γείτονος μητροπολίτου ἐνορίαν συνοικισμοῦ βλαχοποιμένων κατέφυγεν εἰς τὸ Συμβ. Επικρατείας!…

Καὶ δὲν εἶνε τὰ ἀνωτέρω μόνον σημεῖα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, εἰς τὰ ὁποῖα ἐκδήλως παρουσιάζεται η ἀδικία. Ἐάν τις λάβη τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς Νόμους οἱ ὁποῖοι συναινούσης ἤ ἀνεχομένης τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας ἐξεδόθησαν κατὰ τὰ τελευταῖα μόνον 25 ἔτη καὶ γνωρίζη καλῶς πρόσωπα καὶ πράγματα δὲν θὰ δυσκολευθῆ νὰ διακρίνη τὰς σκανδαλώδεις χαριστικὰς ἐκείνας διατάξεις, αἱ ὁποῖαι παρεισέφρησαν εἰς τοὺς Νόμους διὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν ἄτομα τῆς αἰσχρᾶς εὐνοιοκρατίας. Ἐκ τῶν Νόμων τούτων μόνον αἱ φωτογραφίαι τῶν ὑπʼ αὐτῶν ἐυνοουμένων ἐλλείπουν…

Μὴ ὑπαρχούσης δικαιοσύνης ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία πῶς θέλετε νὰ ὑπάρχη εἰρήνη καὶ ὁμόνοια μεταξὺ τῶν στελεχῶν αὐτῆς; Μὴ ὑπαρχούσης δὲ εἰρήνης καὶ ὁμονοίας πῶς θέλετε ἡ Έπίσημος Ἐκκλησία νὰ ἔχη ἐνότητα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν μεγαλυτέραν ἀπόδειξιν τῆς θείας Αὐτῆς προελεύσεως; Διὰ τοῦτο ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐπικρατήσουν ἐπὶ τέλους ἀρχαὶ δικαιοσύνης ὁποῖαι τουλάχιστον ἐπικρατοῦν ἐν δημοσίαις ὑπηρεσίαις. Τὸ ἀσύδοτον καὶ ἀνεξέλεγκτον ἐν τῆ διαχειρίσει τῆς ἐπισκοπικῆς καὶ συνοδικῆς ἐξουσίας πρέπει νὰ παύση. Ἡ Ἱεραρχία ἔχει τὸν λόγον. Ἄς ἀτενίση τὸν ἀρχιστράτηγον Μιχαὴλ κρατοῦντα τὸν ζυγὸν τῆς δικαιοσύνης εἰς τὸν ὁποῖον μέλλει νὰ ζυγισθοῦν ὅλοι καὶ ὅλα καὶ εἴθε διὰ κανένα ἐξ αὐτῶν νὰ μὴ ἀκουσθῆ τὸ τρομερὸν ἐκεῖνο˙ μανή, θεκέλ, φάρες. Δὲν ἐπιτρέπεται ὁ Καῖσαρ νὰ ἐμφανίζεται δικαιότερος τοῦ Ἱεράρχου, ζώσης εἰκόνος τοῦ Δικαίου Ἰησοῦ.

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Οκτωβριο- Νοέμβριο 1958 , φ. 209- 210
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

«Δεύτερον τοῦ ἔτους σύνοδος γινέσθω τῶν ἐπισκόπων καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας, καὶ τὰς ἐμπιπτούσας ἐκκλησιαστικὰς ἀντιλογίας διαλυέτωσαν˙ ἄπαξ μὲν τῆ τετάρτη ἑβδομάδι τῆς Πεντηκοστῆς, δεύτερον δέ, Ὑπερβερεταίου (Ὀκτωβρίου) δωδεκάτη»
(ΛΖ΄ Κανὼν Ἁγ. Ἀποστόλων, πρβλ. καὶ Ε΄ Καν. Οἰκουμ. Συνόδου, Μ΄ Λαοδικείας καὶ ΣΤ΄, τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου)

Ἐκκλησιαστικὰ

Συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνας ἡ Ἐκκλησία μιᾶς Ὀρθοδόξου χώρας πρέπει νὰ διοικῆται ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ὑποχρεοῦται νὰ συνέρχεται δὶς τοῦ ἔτους (ἀρχὰς τοῦ ἔαρος καὶ ἀρχὰς τοῦ Φθινοπώρου). Ἡ συνέλευσις αὕτη τῆς Ἱεραρχίας εἰς τὴν ὁποίαν, ὡς προεἴπομεν, ἐλάμβανον μέρος καὶ πρεσβύτεροι καὶ διάκονοι καὶ μοναχοὶ ἐκθέτοντες τὰς γνώμας των, ἀπετέλει τὴν ΒΟΥΛΗΝ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν αὐτῆ ἐγίνετο ΕΛΕΓΧΟΣ καὶ πᾶσα παρεκτροπῆ ἐκ τῆς κανονικῆς γραμμῆς διωρθώνετο καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία παρουσίαζε θαυμασίαν ἐνότητα εἰς τὴν δογματικὴν καὶ ἠθικὴν διδασκαλίαν καὶ εἰς τὴν δημοσίαν λατρείαν. Καὶ ὁ Πέτρος τις ἀπόστολος ἐὰν ἧτο καὶ ἐκ τοῦ ἐλέγχου ἀπεδεικνύετο ὅτι ἐσφαλμένη ἧτο μία σκέψις καὶ ἐνέργεια αὐτοῦ, δὲν ἐπέμενεν, ἀλλʼ ἀνεγνώριζε τὸ λάθος καὶ ὑπετάσσετο εἰς τὴν κοινὴν ἀπόφασιν (Ἴδε Γαλ. 2, 11-16, Πρβλ. Πράξ. 15, 10).

Ἀλλὰ σήμερον τὸ κανονικὸν τοῦτο σύστημα τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας κατηργήθη καὶ ἀντʼ αὐτοῦ ἐπεισήχθη ἕτερος τρόπος διοικήσεως˙ μία ὀλιγομελὴς Σύνοδος Ἱεραρχῶν διοικεῖ τὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Νὰ κρίνωμεν ἡμεῖς τὸν τρόπον τοῦτον τῆς διοικήσεως; Ἀλλʼ «ἐκ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. 12, 33), εἶπεν ὁ Θεάνθρωπος Ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐκ τῶν ἐνεργειῶν, λοιπόν, καὶ ἀποτελεσμάτων τῆς ὀλιγομελοῦς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐπὶ μίαν καὶ πλέον ἑκατονταετίαν διοικεῖ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, δυνάμεθα νὰ ἐξαγάγωμεν τὰ συμπεράσματα. Ποῖοι οἱ καρποὶ τοῦ συστήματος τούτου τῆς διοικήσεως; Ἰδοὺ ἐνώπιόν μας οἱ εὐγενέστεροι τῶν καρπῶν, οἱ δύο τόμοι τῶν συνοδικῶν ἐγκυκλίων, τὰς ὁποίας ἐσχάτως ἐξέδωκε τὸ τυπογραφεῖον τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Ἐν τοῖς τόμοις τούτοις ἀναδημοσιεύωνται ὅλαι αἱ ἐγκύκλιοι μιᾶς ὁλοκλήρου πεντηκονταετηρίδος (1901-1955), τῆς τελευταίας πεντηκονταετηρίδος, καθʼ ἥν σεισμικῆς φύσεως γεγονότα ἔλαβον χώραν ἔν τε τῆ ἀνθρωπότητι καὶ τῆ ἡμετέρα Πατρίδι καὶ ὡς ἐκ τούτου θὰ ἔπρεπεν εἰς τὰ ἐπίσημα ταῦτα ἔγγραφα νὰ φαίνεται ὁ παλμὸς μιᾶς ἀγωνιώσης Ἐκκλησίας. Καὶ ὅμως, ἐὰν ἀφαιρεθοῦν ὀλίγα τῶν συνοδικῶν ἐγγράφων, ποὺ ἤξιζε νʼ ἀναδημοσιευθοῦν, ὅλα τʼ ἄλλα εἰς τὸ περιεχόμενόν των θυμίζουν μηχανὴν ἐκ τῆς ὁποίας ὅλον ἄχυρον ἐκτινάσσεται, ἐλάχιστος δὲ σῖτος συλλέγεται. Νεκρῶν συνόδων νεκρὰ τὰ γεννήματα. Ἀλλὰ διατὶ ἡμεῖς νὰ προτρέχωμεν εἰς τὰς κρίσεις μας; Ἄς ἀφήσωμεν Ἱεράρχας ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦτου νὰ ὁμιλήσουν. Ἕνας ἐκ τῶν πλέον δραστηρίων Ἱεραρχῶν ποὺ ἐχρημάτισε πρόεδρος τοιοῦτων ὀλιγομελῶν συνόδων, ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Γερμανὸς Καλλιγᾶς, μὲ τὴν γλῶσσαν τῆς ώμῆς ἀληθείας κατὰ τὴν ἔναρξιν τῆς ΜΑ΄ συνοδικῆς περιόδου ἠκούσθη νὰ λέγη τὰ ἐξῆς ἀληθῶς βαρυσήμαντα: «Ὡς μὴ ὤφελε, τὸ ἱερὸν τοῦτο σωματεῖον (ἡ Ἱ. Σύνοδος) τὸν προορισμὸν οὕτω ἀμελῆσαν, συνέρχεται μὲν τακτικῶς, ἀλλὰ τὶ πράττει; Κατατρίβει, ὡς τοὐλάχιστον ἡμεῖς γινώσκομεν, χρόνον πολύτιμον εἰς ἔργα καὶ μικροῦ λόγου ἄξια, εἰς προαγωγὴν ἀνθρώπων τῆς τελευταίας πολλάκις ὑποστάθμης, ἀναβιβάζουσα τούτους εἰς τὸ ὕψιστον τῆς ἱερωσύνης ἀξίωμα, ἐκ ψευδῶν καὶ ἀνειλικρινῶν ἐξαπατωμένη συστάσεων. Καὶ ἐν γένει καταναλίσκει στιγμὰς πολυτίμους εἰς ἔργα ἀφορῶντα μᾶλλον ἀλλότρια συμφέροντα ἤ τὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ ἡ σύνοδος ἔχει καθῆκον νὰ μεριμνήση ὑπὲρ τῶν ὑπὸ παντοίων ἐχθρῶν προσβαλλομένων βάσεων τῆς πίστεως˙ ἐνῶ ἔχει καθῆκον νὰ περιφρουρήση αὐτὰς τὰς ὑπὸ ἀντιξόων ἀνέμων διασαλευομένας ἀρχὰς τῆς θρησκείας, κατατρίβει, λέγομεν, χρόνον πολύτιμον, τούτω μὲν χαριζομένη, περὶ ἐκείνου δὲ ἀδιαφοροῦσα. Ἐν γένει δὲ τὴν ἑαυτῆς ἀποστολὴν παραγνωρίζουσα καὶ τῆς ἀκριβοῦς ἐκπληρώσεως τῶν ἑαυτῆς καθηκόντων παραμελοῦσα, λόγον πάντως δώσει τῶ φοβερῶ Κριτῆ» (Ἴδε περιοδικὸν «Ἀγάπη» Ἀθῆναι 31 Όκτωβρίου 1893 ἀριθμ. φύλλ. 44).

Καὶ δὲν εἶνε μόνον ὁ Γερμανὸς Καλλιγᾶς, ὅστις διὰ τοῦ βαρυσημάντου λόγου του κατεδίκασε τὸ ὀλέθριον σύστημα τῆς ὀλιγομελοῦς Συνόδου, ἀλλὰ καὶ Read more »

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα (Ματθ. 4,12-17)

Το μυστηριο του βαπτισματος

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα,  θὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ βάπτισμα. Ποιό  βάπτισμα; Ὄχι τὸ βάπτισμα τῆς παλαιᾶς  διαθήκης, δηλαδὴ τὸ βάπτισμα τοῦ  Ἰωάννου. Οὔτε τὸ βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ  στὸν Ἰορδάνη. Θὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ  χριστιανικὸ βάπτισμα, τὸ βάπτισμά μας.

* * *

Τὸ βάπτισμα, ἀδελφοί μου, εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ  μυστήρια τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Τὸ  ἐθέσπισε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὁ ἱδρυτὴς τῆς  Ἐκκλησίας μας εἶπε· «Ὁ πιστεύσας καὶ  βαπτισθεὶς σωθήσεται» (Μᾶρκ. 16,16). Εἶπε  ἀκόμη στοὺς ἀποστόλους· «Πορευθέντες  μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη,  βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ  Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου  Πνεύματος» (Ματθ. 28,19).
Σύμφωνα μὲ αὐτά, κάθε ἄνθρωπος ποὺ  ἔρχεται στὸν κόσμο πρέπει νὰ  βαπτίζεται στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας  Τριάδος. Γιατί νὰ βαπτίζεται; Γιὰ νὰ  συγχωρηθοῦν τὰ ἁμαρτήματά του. Διότι  κάθε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ε τε  φτωχὸς ε τε πλούσιος, ποὺ βγαίνει ἀπὸ  τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του, φέρει ἐπάνω  του τὴν ἁμαρτία. Κάθε παιδάκι ποὺ  γεννιέται καὶ τὸ ὑποδέχονται στὸ σπίτι  σὰν ἄγγελο καὶ τὸ καμαρώνουν ὅλοι ὡς  δῶρο τοῦ οὐρανοῦ, φαίνεται σὰν τὸ ὡραῖο  μῆλο, ἀλλὰ μέσα του ἔχει τὸ φοβερὸ  σκουλήκι, τὸ σκουλήκι τῆς ἁμαρτίας.
―Μά, θὰ μοῦ πῆτε, ποιά ἁμαρτία ἔχει ἕνα  μικρὸ παιδάκι;
Δὲν ἔχει βέβαια δικές του ἁμαρτίες.  Φέρει ὅμως τὸ ἁμάρτημα ἐκεῖνο ποὺ οἱ  πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τὸ ὀνομάζουν  «προπατορικὸν ἁμάρτημα». Εἶνε τὸ  ἁμάρτημα τῶν πρωτοπλάστων, ποὺ  μεταδίδεται σὰν κακὴ κληρονομιὰ σὲ  ὅλους μας μὲ τὴ φυσικὴ γέννησι καὶ γιὰ τὸ  ὁποῖο πρέπει νὰ πενθοῦμε καὶ νὰ κλαῖμε.  Αὐτὸ εἶνε ἡ ῥίζα, ἀπ᾿ ὅπου βλαστάνει ὅλο  τὸ πολύκλαδο δέντρο τῆς ἁμαρτίας. Τὸ  ἁμάρτημα αὐτό, εἴτε τὸ πῇς  «προπατορικὸ» ὁπότε οἱ κοσμικοὶ  ἄνθρωποι γελοῦν καὶ περιπαίζουν, εἴτε  τὸ πῇς «κληρονομικότητα» ὁπότε τ᾿  ἀκοῦνε πιὸ σοβαρά, τὸ διο εἶνε.
Κάθε παιδάκι, λοιπόν, ἔχει μέσα του  αὐτὸ τὸ σκουλήκι, τὸ προπατορικὸ  ἁμάρτημα, γι᾿ αὐτὸ καὶ βαπτίζεται μέσα  στὸ νερό. Ἀλλὰ γιατί στὸ νερό; Read more »

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ;

Ένα, αγαπητοί μου, από τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τους σοφούς αποτελεί το ερώτημα· Tι είναι ο άνθρωπος; Eίναι κι αυτός απλώς ένα ζώο με κατώτερες ορέξεις; Ποια η αρχή του, από που προέρχεται; Ποιος ο σκοπός και ο προορισμός του; Ποια τα συστατικά και ποια τα βάθη της υπάρξεώς του; Tι είναι ο άνθρωπος; Στύβουν τα μυαλά τους οι σοφοί. Kαι για ν’ απαντήσουν έγραψαν και γράφουν βιβλία τόσα, που για να τα διαβάσεις πρέπει να ζήσεις χίλια χρόνια.
Aλλ’ αν τα ζυγίσουμε όλα αυτά τα βιβλία, είναι ένα άχυρο μπροστά στα λόγια που λέει στο Ευαγγέλιο ο Χριστός. Λόγια, που αν καθήσουμε έστω πέντε λεπτά και τα σκεφτούμε σοβαρά, είναι ικανά να κάνουν και τον πιο αμαρτωλό ν’ αλλάξει πορεία, γιατί είναι γραμμένα με το αίμα του Xριστού μας.
«Tι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» (Mάρκ. 8,36). Aυτά τα λόγια δίνουν τη λύση στο πρόβλημα άνθρωπος. Mας λένε ποια είναι η αξία του ανθρώπου. Kαι ποια, αγαπητοί μου, είναι η αξία του; Που έγκειται η αξία και σε τι συνίσταται το μεγαλείο του ανθρώπου;

ΑΠΟ ΑΠΟΨΕΩΣ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ

Aπό απόψεως σωματικής ο άνθρωπος δεν υπερέχει. O όγκος του, το σωματικό του περίβλημα, είναι μικρό. Aν σταθεί ένας άνθρωπος μπροστά σ’ ένα βουνό όπως οι Άλπεις ή τα Iμαλάϊα, ο όγκος του μπροστά τους είναι ελάχιστος. Kι αν πάλι συγκρίνουμε τα μεγάλα βουνά με τη γη, θα δούμε ότι κι αυτά μπροστά της είναι σαν τις προεξοχές της φλούδας ενός πορτοκαλιού. Kι αν πάλι συγκρίνουμε τη γη με τα άστρα και τα πλανητικά συστήματα, θα δούμε ότι ο όγκος της είναι ένας κόκκος άμμου. Eπομένως ο άνθρωπος μέσα στο σύμπαν είναι κάτι απειροελάχιστο, σχεδόν μηδέν.
Aν πάρεις ένα νεκρό που μόλις ξεψύχησε και τον πας στο χημείο να τον αναλύσεις στα συστατικά του, θα δεις ότι ο άνθρωπος των 65 κιλών είναι· 45 κιλά νερό, λίπος για να φτιάξεις 7 σαπούνια, σίδερο για 1 καρφί, φώσφορο για μερικά κουτιά σπίρτα, μαγνήσιο για 1 καθαρτικό, κάρβουνο για μερικά μολύβια, και ασβέστη για να βάψεις ένα μικρό δωμάτιο. Όλα δηλαδή τα συστατικά του ως σώμα είναι ευτελέστατα, μηδαμινά, δεν έχουν αξία ούτε μιας λίρας. Kαι όμως· μια λίρα αξίζει ο άνθρωπος;

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ
Ω Xριστέ! Σ’ ευχαριστούμε, γιατί ήρθες στον κόσμο και έριξες φωτοβολίδες μέσα στο έρεβος· είπες τα λόγια αυτά, που δεν υπάρχει ζυγαριά να τα ζυγίσει κανείς· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχcν αυτού;». Ώστε η αξία του ανθρώπου δεν είναι στο σώμα το ευτελέστατο. H αξία του είναι κάτι άλλο.

ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΙΑ
O άνθρωπος δεν είναι αυτό που φαίνεται. Όχι, αδελφοί μου. O άνθρωπος είναι κυρίως αυτό που δεν φαίνεται. Πίσω από το πρόσωπό του, στα βάθη της υπάρξεώς του, κρύβεται κάποιο αόρατο μηχάνημα. O άνθρωπος μέσα του είναι προπαντός σκέψης, διάνοια. Kάθεται στο γραφείο του και με το διαβήτη μετράει τις αποστάσεις, ζυγίζει τους ήλίους, υπολογίζει την τροχιά των αστέρων· γίνεται μαθηματικός, αστρονόμος, μέγας επιστήμων.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΜΑ
Aλλά ο άνθρωπος δεν είναι μόνο διάνοια. Aλίμονο αν είναι μόνο διάνοια. Eίναι και καρδιά, είναι και αίσθημα. Kαι τον βλέπεις σε μια στιγμή, εκεί που διασκεδάζει, πού γλεντάει κι απολαμβάνει τα αγαθά της γης, όταν ο ταχυδρόμος του φέρει ένα γράμμα και μαθαίνει ότι πέθανε η μητέρα του, τι συμβαίνει; Mεταβάλλεται, αλλάζει· δεν έχει διάθεση να μιλήσει πια, κλείνεται και κλαίει και πενθεί.

ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΗΣΗΣ
O άνθρωπος είναι Read more »

ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Ζοῦμε σε εποχή δύσκολη. Μηνύματα απαισιοδοξίας ακούονται ἀπό παντοῦ. Κοιτάμε γύρω μας και μας πιάνει φόβος. Πού να καταφύγουμε αυτές τις δύσκολες στιγμές για να σωθοῦμε;

Διαβάστε, ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το βιβλίο
του Μητροπολή του Φλωρίνης π. Αυγουστίνου  Καντιώτου ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; τευχος Δ΄

 Η ΕΛΠΙΔΑ τοῦ κόσμου εἶνε ὁ ἐσταυρωμένος Λυτρωτής, τὸν ὁποῖον προσκυνοῦμε ἐν μετανοίᾳ καὶ κατανύξει, ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Ἀφοῦ ὑπάρχει ἐκεῖνος, Χριστιανέ, μὴν ἀπελπίζεσαι. Μπορεῖ ὅλοι καὶ ὅλα νὰ μᾶς ἀπογοητεύουν· ἐκεῖνος ὄχι. Ἐκεῖνος μένει γιὰ μᾶς στήριγμα στὸν κόσμο αὐτόν.

Ὅσο πᾶμε, ἡ πίστις σβήνει, τὰ καντήλια σβήνουν, τὰ ἀστέρια σβήνουν. Ἕνας μένει καὶ λάμπει, ὁ Χριστός. Προτιμότερο καὶ ὁ ἥλιος ἀκόμη νὰ σβήσῃ, παρὰ νὰ σβήσῃ ἀπὸ τὴν καρδιά μας ἡ πίστις στὸ Χριστό.

Καὶ ἂν ἔρθῃ ἐποχὴ τέτοια καὶ μείνῃς μόνος στὴ γῆ ὁλόκληρη, μὴ φοβηθῇς. Νὰ μὴ προδώσῃς τὸ Χριστό, μὴ γίνῃς λιποτάκτης. Κλαῦσε γιὰ τ᾿ ἁμαρτήματά σου, καὶ πίστευε! Πίστευε, καὶ ὁ Θεὸς θὰ κάνῃ τὸ θαῦμα του καὶ σὺ ὁ ἕνας θὰ νικήσῃς. Θ᾿ ἀκούσῃς τὴν παρήγορο φωνὴ τοῦ Χριστοῦ· «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28)

Σύναξις Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ

ΟΔΗΓΟΣ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΣ

«Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 1,29)

ΧΘΕΣ, ἀγαπητοί μου, τελείωσε τὸ Δωδεκα­ήμερο, ποὺ διαρκεῖ ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα μέχρι τὰ Φῶτα, ἐξαιρουμένης τῆς παραμονῆς τῶν Φώτων. Μετὰ τὸ Δωδεκαήμερο πρώτη ἑ­ορτὴ ποὺ ἀκολουθεῖ εἶνε ἡ σύναξις τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, σήμερα.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀν­θρώπινα ἐγκώμια· τὸν ἐγκωμίασε ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στὸς ὅταν εἶπε, ὅτι μέσ᾿ στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώ­πων ποὺ γεννήθηκαν ὣς τότε ἀνώτερος ἀπ᾿ ὅλους εἶνε αὐτός (βλ. Ματθ. 11,11). Εἶνε ὑπεράνω τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰακώβ, τῶν πατριαρχῶν, ὑπεράνω ὅλων τῶν μεγάλων ἀνδρῶν.

* * *

Γεννήθηκε διὰ θαύματος ἀπὸ γέροντες γο­νεῖς, τὸν Ζαχαρία καὶ τὴν Ἐλισάβετ ποὺ ἦταν καὶ στεῖρα. Ὅσο μπορεῖ ἀπὸ μιὰ πέτρα ν᾿ ἀνθί­σῃ λουλούδι, ἄλλο τόσο ἦταν δυνατὸν κι ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Ἐλισάβετ νὰ γεννηθῇ παιδί.
Ἔμβρυο ἀκόμη, σκίρτησε μέσα στὴν κοιλία τῆς μητέρας του ὅταν ἐκείνη ὑποδεχόταν τὴν ἐπίσης ἔγκυο ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἀπὸ τότε ἦ­ταν ἁγιασμένος. Ὅπως μερικοὶ εἶνε Ἰοῦδες, τέ­κνα κατάρας ἐκ κοιλίας μητρός, ἔτσι κάποιοι ἄλλοι εἶνε εὐλογημένοι ἀπὸ τὰ σπάργανά τους.
Ὅταν μεγάλωσε, δὲν ἔμεινε στὸν κόσμο· βγῆκε ἔξω, πῆγε στὴν ἔρημο, στὸ σχολεῖο τῶν μεγάλων ἀνδρῶν. Ἐκεῖ ἔζησε μιὰ ζωὴ – ἔλεγχο τῆς σημερινῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας ποὺ σύνθημά της ἔχει «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔρι­ον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α΄ Κορ. 15,32). Ὦ σεῖς ποὺ ζῆτε μέσ᾿ στὸν παραλογισμό, ἐλᾶτε νὰ καθρεφτιστῆτε στὸν καθρέφτη αὐτόν.
Πῶς ἔζησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης; Read more »

Τὰ ἅγια Θεοφάνεια 

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Εἶχε ἀνάγκη βαπτίσματος ὁ Χριστός;

«Καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος…» (Μᾶρκ. 1,10)

Λαμπρὰ εἶνε ἡ σημερινὴ ἡμέρα. Τελειώνει τὸ Δωδεκαήμερο, κλείνει ὁ κύκλος τῶν ἑ­ορτῶν ποὺ ἔχει κέντρο τὴ Γέννησι τοῦ Χριστοῦ. Εἴδαμε τὸν Κύριο βρέφος, τὸν εἴδαμε νήπιο ὀ­κτὼ ἡμερῶν νὰ περιτέμνεται, καὶ σήμερα τὸν βλέπουμε τέλειον ἄν­δρα νὰ βαπτίζεται στὰ ῥεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου. Ἀνοίγουν οἱ οὐρανοὶ κι ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Πατρός· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. 3,17).

* * *

Αὐτὰ πιστεύουμε οἱ Χριστιανοί. Στὸν κόσμο ὅμως ὑπάρχει ἀπιστία. Καὶ μερικοί, ἐκμεταλλευόμενοι ἕνα κενὸ ποὺ νομίζουν πὼς βρῆ­καν στὰ Εὐαγγέλια, τὴν ἀπουσία δηλαδὴ πληροφοριῶν ἀπὸ τὴν παιδικὴ μέχρι τὴν ὥριμη ἡ­λικία τοῦ Χριστοῦ ὅταν βαπτίσθηκε στὸν Ἰ­ορδάνη, λένε· Ποῦ ἦταν ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὰ δώδεκα μέχρι τὰ τριάντα του χρόνια; Καὶ πλά­θον­τας μύθους μὲ τὴ νοσηρὰ φαντασία τους, λένε πὼς ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν στὴν Παλαιστίνη, ἀλλὰ πῆγε στὶς Ἰνδίες, κ᾽ ἐ­κεῖ διδάχθηκε ὅσα ἔκανε κατόπιν. Ἔτσι λένε, γιὰ νὰ μειώσουν τὸ θεανδρικό του πρόσωπο. Τί ἀπαντοῦμε;
Δὲν ὑπάρχει κενό. Τὰ Εὐαγγέλια λένε καθα­­ρά, ὅτι κατὰ τὸ ἐπίμαχο αὐτὸ διάστημα ὁ Χριστὸς ἔζησε ὡς παιδὶ μιᾶς φτωχῆς πολυτέκνου οἰκογενείας, τοῦ ξυλουργοῦ Ἰωσήφ, κι ὅτι ἐρ­γα­ζόταν στὸ ξυλουργεῖο γιὰ τὸν ἐπιούσιο ἄρτο (βλ. Ματθ. 13,55. Μᾶρκ. 6,3). Ἐργάτης ἦταν καὶ γνήσιος φίλος τῶν ἐργαζομένων. Τὰ χέρια του, ποὺ εὐλόγη­σαν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ θεράπευσαν ἀρ­ρώστους καὶ θώπευσαν τὰ κεφάλια ἀθῴων παιδιῶν καὶ τέλος καρφώθηκαν στὸ σταυρό, ἦταν χέρια ἐργάτου. Ἕνας Βιεννέζος ζωγράφος τὸν ζωγράφισε στὸ ξυλουργεῖο κοντὰ στὸν δίκαιο Ἰωσήφ, μὲ τὸ πριόνι στὸ χέρι, καὶ δίπλα ἡ Πανα­γία νὰ γνέθῃ μὲ τὴ ῥόκα. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ θὰ ἔ­πρεπε νὰ κοσμῇ ὅλα τὰ ἐργατικὰ κέντρα.
Ἀπόδειξις ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔλειψε ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ εἶνε καὶ ἡ ὀνομασία «Ναζωραῖος» ποὺ τοῦ ἔδωσαν οἱ ἐχθροί του ὅταν τὸν σταύρωσαν (Ἰω. 18,5,7· 19,19). Ἰσχυρότερη ὅμως ἀπόδειξι εἶνε αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν οἱ συγχω­ριανοί του ὅταν ἐ­κεῖνος ἄρ­χισε νὰ διδά­σκῃ καὶ νὰ θαυματουργῇ· «Πῶς οὗ­τος γράμ­ματα οἶδε μὴ μεμαθηκώς;» (Ἰω. 7,15). Ἀ­ποροῦσαν πῶς ξέρει γράμματα, ἀφοῦ δὲν πῆ­γε σχολεῖο· διότι ἤξεραν τὴ ζωή του. Ὅπως γιὰ μένα, ἂν πᾶτε στὸ χωριό μου καὶ ρωτήσετε, τὰ ξέρουν ὅλα καὶ θὰ σᾶς τὰ ποῦν· ἐξ αἰτίας μου ἔμαθαν καὶ τὴ Φλώρινα. Ποιός ἄλλος λοι­πὸν γνωρίζει τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ὅσο οἱ πατρι­ῶτες του; Ἂν εἶχε λείψει, θὰ τὸ ἤξεραν πρῶ­τοι αὐτοί. Οἱ Ναζαρηνοὶ εἶνε μάρτυρες, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἐκπαιδεύθηκε σὲ καμμιά σχολή. Σ᾽ αὐτόν, ὅπως λέει ἡ Γραφή, «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2,9· βλ. καὶ 1,19).

* * *

Ἐνῷ λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἐργαζόταν στὴ Ναζα­ρέτ, πέραν τοῦ Ἰορδάνου ἦταν ἕνας ἄλλος ἀετὸς τοῦ πνεύματος, «ἄγγελος» ἐπίγειος ὅ­πως τὸν ὑμνεῖ ἡ Ἐκκλησία μας (δοξαστ. αἶν.), ὁ Ἰωάν­νης ὁ Πρόδρομος. Κατὰ σάρκα ἦταν ἐξάδελφος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ζοῦσε ἀσκητικά. Τὸ ροῦχο του ἦταν ἀπὸ τρίχες καμήλας καὶ στὴ μέση φοροῦσε ζώνη ἀπὸ δέρμα. Τροφή του ἦταν χορτάρια, «ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον» (Ματθ. 3,4. Μᾶρκ. 1,6). Ποτό του ἦταν τὸ νερό· ἔσκυβε καὶ ἔ­πινε μὲ τὶς φοῦχτες ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη. Στρῶ­μα του ἡ ἀμμουδιά, στέγη του τὰ ἄστρα, καὶ συντροφιά του τὰ θηρία – ποὺ συχνὰ ἀποδει­κνύον­ται πιὸ ἥμερα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.
Ἔτσι ἔζησε μέσ᾿ στὴ φύσι κ᾽ ἐκεῖ ἐκπαιδεύ­θηκε. Καὶ κάποια μέρα ὁ Ἰωάννης πῆρε ἐντο­λὴ νὰ κηρύξῃ. Ἔστησε τὸ βῆμα του στὴν ὄχθη καὶ ἄρχισε. Τὸ κήρυγμά του δὲν ἦταν σὰν τὰ συνηθισμένα· ἦταν κεραυνὸς – ἀστροπελέκι. Στοὺς πλουσίους ἔλεγε· Read more »

OYK EKΛΕΙΨΟΥΣΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ

Το συντομωτερο κηρυγμα που εφερε σε μετανοια

ολόκληρη πόλη και εσώθη απο βέβαια καταστροφή

Από το Δ΄Τεῦχος «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ»του Μητροπολίτου Φλωρινης Αυγουστίνου

Ο ΙΩΝΑΣ παρήκουσε στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ πάῃ καὶ νὰ κηρύξῃ στὴ μεγάλι πόλι τῆς Νινευῒ καὶ ἔκανε τὴν ἀπόπειρα νὰ δραπετεύσῃ. Ἀλλὰ ἡ θάλασσα μὲ τὴν τρικυμία τὸν ἐμπόδισε καὶ ἕνα μεγάλο κῆτος τὸν ἐπανέφερε στὴν ἀρχική του ἀποστολή. Καὶ τότε ὁ Ἰωνᾶς, διδαγμένος καὶ μετανοημένος, παίρνει πάλι τὴ διαταγὴ ἀπὸ τὸ Θεό.

Βάδισε χιλιόμετρα καὶ ἔφτασε στὴ Νινευΐ. Ἕνας αὐτός, ὁλομόναχος, ἀλλὰ ἔχοντας τὸ Θεὸ μαζί του, ἄρχισε τὸ κήρυγμα. Ἦταν τὸ πιὸ μικρὸ κήρυγμα, ποὺ ἔκανε προφήτης. Εἶπε λίγα λόγια, ποὺ κράτησαν ὄχι μιὰ ὥρα, ὄχι μισὴ ὥρα, ὄχι λίγα λεπτά, ἀλλὰ ἐλάχιστα δευτερόλεπτα.
«Ἔτι τρεῖς ἡμέραι καὶ Νινευῒ καταστραφήσεται» (Ἰωνᾶ 3,4). Τρεῖς ἡμέρες διωρία καὶ θὰ καταστραφῇ ἡ Νινευΐ.
Τί ἔκαναν οἱ κάτοικοι τῆς Νινευΐ, ὅταν ἄκουσαν αὐτὸ τὰ λόγια; Ἔκλεισαν τὰ αὐτιά τους; Ὄχι. Τὰ ἄνοιξαν. Ἄνοιξαν καὶ τὶς καρδιές τους, καὶ πίστεψαν στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἐπίστεψαν οἱ μικροί, ἐπίστεψαν οἱ μεγάλοι, ἐπίστεψαν οἱ γυναῖκες, ἐπίστεψαν οἱ ἄνδρες, ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἐπίστεψαν. Καὶ αὐτὸς ἀκόμα ὁ βασιλιᾶς ἄκουσε στὰ ἀνάκτορα, ὅτι ἔφτασε ἕνας προφήτης ποὺ λέει ὅτι θὰ καταστραφῇ ἡ πόλις, καὶ διέταξε γενικὸ πένθος, πάνδημο πένθος. Διέταξε, ὁλόκληρη ἡ Νινευῒ νὰ νηστεύσῃ τρεῖς ἡμέρες.
Ὄχι μόνο ὁ βασιλεὺς νήστευσε καὶ πέταξε τὴν κορώνα καὶ τὰ χρυσᾶ του καὶ ἔβγαλε τὴν ἁλουργίδα του καὶ φόρεσε σακκὶ καὶ πάνω στὸ κεφάλι του ἔβαλε στάχτη καὶ ἔκλαιγε καὶ ἀναστέναζε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀθῷα νήπια ἀκόμα διέταξε κι αὐτὰ νὰ μὴ βυζάξουν τρεῖς ἡμέρες, καὶ τὰ ζῷα ἀκόμα νὰ μὴ βοσκήσουνε.
Καὶ ἀκουγόταν ἕνας θρῆνος παντοῦ στὴ Νινευΐ. Τὰ πρόβατα, τὰ βόδια, τὰ γαϊδουράκια,  ὅλα ἐφώναζαν. Ξέρετε πολὺ καλὰ ὅσοι εἶσθε ἀπὸ χωριά, ὅτι τὰ ζῷα, ὅταν τ᾿ ἀφήσῃς νηστικά, ἀρχίζουν νὰ φωνάζουν ὅλα μαζὶ καὶ δημιουργοῦν ἕνα θόρυβο μεγάλο.
Ἐθρήνει στὴ Νινευῒ ὁλόκληρος ἡ φύσις. Κάθε πλάσμα, ἄνθρωποι καὶ ζῷα, ἐζήτει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ποῖο ἦτο;

Ἡ πόλις σῴζεται, ὁ Ἰωνᾶς λυπᾶται!

Ἐσώθη ἡ πόλις. Δὲν ἔγινε ἡ καταστροφή.
Πῶς ἐσώθη; Ἂν ἐπιτρέπεται ἡ φράσις, μετενόησε ὁ Θεός. Δὲν ἁρμόζει αὐτὴ ἡ φράσις στὸν Θεό. Ἀλλὰ τὸ λέγει ἡ Γραφή· «Καὶ μετενόησεν ὁ Θεός…» (Ἰωνᾶ 3,10). Δηλαδή, ἀνεκάλεσε τὴν ἀπόφασί του ὁ Θεὸς καὶ ἡ Νινευῒ δὲν κατεστράφηκε.
Ἄλλαξε τώρα τὸ κλίμα. Ὅλοι ἦταν χαρούμενοι. Τὰ ἀνάκτορα εἶχαν χαρά, οἱ ἄρχοντες χαρά, οἱ γυναῖκες χαρά, τὰ παιδιὰ χαρά· ὅλος ὁ κόσμος ἐχαίρετο.
Ἕνας μόνον ἐλυπεῖτο. Ποιός, Θεέ μου; Ὁ Ἰωνᾶς ὁ προφήτης! Πῆγε νὰ σκάσῃ καὶ νὰ πλαντάξῃ ἀπὸ τὴ θλῖψι. Ἄκου ἐκεῖ τί εἶνε ὁ ἐγωϊσμὸς τοῦ ἀνθρώπου! Δηλαδὴ αὐτὸς ἤθελε νὰ καταστραφῇ ἡ Νινευΐ, γιὰ νὰ βγῇ αὐτὸς ἀληθινὸς προφήτης. Ποῦ καταντάει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχῃ ἐγωϊσμό! Ἂς κατεστρέφετο μία ὁλόκληρος πόλις, γιὰ νὰ βγῇ αὐτὸς ἀληθινός.
Καὶ κάτι ἄλλο ἐγωϊστικὸ ἔκανε. Αὐτὸς δὲν ἤξερε, Read more »

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

(ὁ ἀριθμὸς 8.760)

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ τῆς 31ης Δεκεμβρίου, ὅταν τὸ ρολόι χτυπᾷ 12 ἀκριβῶς, ἕνα ἔτος ―μὲ τὶς πίκρες καὶ τὶς χαρές του― σβήνει, καὶ ἕνα νέο ἔτος ἀνατέλλει. Τὸ παλαιὸ ἀνήκει πλέον στὴν ἱστορία. Οἱ 365 ἡμέρες του ἔχουν περάσει!
Τὸ σκεφθήκατε, ἀγαπητοί μου, αὐτό; Τί ἐπράξαμε κατὰ τὸ διάστημα τῶν 365 ἡμερῶν; Εἴμεθα χρεωμένοι γι᾿ αὐτές. Γιὰ νὰ δώσω μιὰ ἰδέα τῆς εὐθύνης ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸ χρόνο ποὺ περνάει, θὰ φέρω μιὰ εἰκόνα, ἕνα παράδειγμα· θὰ μιλήσω παραβολικῶς.

* * *

Ἕνας βασιλιᾶς εἶχε πολλοὺς ὑπηκόους. Ἐπειδὴ τοὺς ἀγαποῦσε, μιὰ μέρα ἔκανε σὲ ὅλους ἀπὸ ἕνα δῶρο. Τοὺς ἔδωσε ὡς μπουναμᾶ ἀπὸ ἕνα πουγγὶ γεμᾶτο χρυσᾶ νομίσματα. Τὸ πῆραν οἱ ἄνθρωποι, τὸ ἄνοιξαν, κι ἄρχισαν νὰ μετρᾶνε τὰ νομίσματα. Μετροῦσαν, μετροῦσαν…Ὅλοι βρῆκαν τὸ διο· μέσα στὸ πουγγὶ τοῦ καθενὸς ὑπῆρχαν 8.760 χρυσᾶ νομίσματα, 8.760 λίρες! Μεγάλο τὸ ποσό. Τὸ ἔδωσε ὁ βασιλιᾶς ἀπὸ καλωσύνη, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιήσουν γιὰ τὸ καλὸ τὸ δικό τους καὶ τῶν ἄλλων. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ τί ἔκαναν· μπορεῖτε νὰ φανταστῆτε; Ἀντὶ μὲ τὰ χρήματα αὐτὰ νὰ βοηθήσουν τὸ σπίτι τους καὶ τὴν κοινωνία, πῆραν τὸ πουγγί, πῆγαν κοντὰ στὸ ποτάμι, τὸ ἄνοιξαν καὶ ἄρχισαν νὰ πετᾶνε μία – μία τὶς λίρες μέσα στὸ νερό. Ὅλες τὶς λίρες τὶς πέταξαν στὸ ποτάμι! Ἂν ἦταν κάποιος ἐκεῖ καὶ τοὺς ἔβλεπε, τί θά ᾿λεγε; Ὅτι αὐτοὶ τρελλάθηκαν.
Αὐτὴ εἶνε ἡ παραβολή, ἀγαπητοί μου. Ποιός εἶνε ὁ βασιλιᾶς αὐτός; Εἶνε ὁ Θεός. Ποιοί εἶνε οἱ ἄμυαλοι ὑπήκοοι; Ἐμεῖς. Καὶ ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ ἀριθμὸς 8.760; Πιάστε μολύβι, κάντε ἕνα πολλαπλασιασμὸ καὶ θὰ τὸ βρῆτε. Κάθε ἡμερονύκτιο ποὺ περνάει ἔχει 24 ὧρες, καὶ ὅλος ὁ χρόνος ἔχει 365 ἡμέρες. Οἱ 365 ἡμέρες ἐπὶ 24 ὧρες μᾶς κάνουν 8.760 ὧρες·  τόσες ὧρες ἔχει ὅλο τὸ ἔτος. Ἀπὸ τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ παλαιοῦ ἔτους μέχρι τὶς 31 Δεκεμβρίου πέρασαν, ἀγαπητοί μου, 8.760 ὧρες. Μέσα στὸ διάστημα αὐτὸ τί κάναμε; Τὶς ἀξιοποιήσαμε; Ἢ μοιάζουμε μ᾿ αὐτοὺς ποὺ πέταξαν στὸ ποτάμι ὅλες τὶς λίρες τους; Κάντε μιὰ ἔρευνα στὸν ἑαυτό σας, ἕναν ὑπολογισμό.
8.760 ὧρες! Μεταξὺ τῶν ὡρῶν αὐτῶν ὑπάρχουν ὧρες ποὺ ἀφιερώσατε σὲ ἀκρόασι τοῦ θείου λόγου καὶ σὲ μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς; Ὑπῆρξαν ὧρες ποὺ τρέξατε ν᾿ ἀκούσετε τὸ θεῖο κήρυγμα καὶ ὧρες ποὺ ἀνοίξατε τὸ Εὐαγγέλιο; Ἂν ὑπάρχουν, εἶστε μακάριοι. Ἔτσι ἀρχίζει τὸ Ψαλτήρι· «Μακάριος», λέει, καλότυχος κ᾿ εὐτυχισμένος ποιός εἶνε; αὐτὸς ποὺ ἔχει λεφτά, πολυκατοικίες καὶ ἐπιχειρήσεις λιμουζῖνες, διασκεδάσεις; «Μακάριος», λέει, ὁ ἄνθρωπος, «ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν… ἀλλ᾿ ἢ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός» (Ψαλμ. 1,1-2). Μακάριος ὅποιος παίρνει στὰ χέρια του τὴ Γραφὴ καὶ τὴ διαβάζει. Σᾶς ἐρωτῶ λοιπόν· τὸν περασμένο χρόνο ὁ ἄγγελός σας σᾶς εἶδε νὰ κρατᾶτε στὰ χέρια τὸ Εὐαγγέλιο νὰ διαβάζετε; ὁ Χριστὸς ὁ διος λέει· «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28).
Πέρασαν 8.760 ὧρες. Σᾶς ἐρωτῶ· Μέσα σ᾿ αὐτὲς ὑπῆρχε καμμιὰ ὥρα ποὺ ἀφιερώσατε σὲ προσευχή; Στὰ παλαιὰ τὰ χρόνια οἱ Χριστιανοὶ διέθεταν ὧρες ὁλόκληρες γιὰ προσευχή. Τώρα; Ὑπάρχει ὥρα ποὺ ὁ ἄγγελός σας σᾶς βλέπει γονατισμένους νὰ προσεύχεσθε στὸ Θεό; Ὤ ἂν ξέραμε τί δύναμις εἶνε ἡ προσευχὴ καὶ τί χάνουμε ποὺ δὲν προσευχόμεθα! Πόσα ἄλυτα προβλήματα (προσωπικά, οἰκογενειακά, ἐπαγγελματικὰ κ.ἄ.) θὰ εχαμε λύσει, ἂν χρησιμοποιούσαμε τὸ κλειδὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεός! Πόση παρηγοριὰ ἔχει ἡ ὥρα ποὺ λές· Κύριε ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστέ, διὰ πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν ἁγίων ἐλέησόν με!
Πέρασαν 8.760 ὧρες. Μέσα σ᾿ αὐτὲς εἶχες κάποια ὥρα καὶ ἡμέρα νηστείας; Ὡρισμένες ἡμέρες, ὅπως ἡ Τετάρτη, ἡ Παρασκευή, ἡ Μεγάλη Παρασκευή, ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ νηστεύῃ. Ἕνας πολιτικός μας ἔκανε περιοδεία σὲ χωριά, κι ὅταν ἐπέστρεψε στὴν ἕδρα του ἐκαυχᾶτο· ―Δεκαπέντε μέρες περιώδευσα δεκαπέντε χωριά· καὶ κάθε μέρα εἶχα σφαχτὸ κρέας… Καὶ ἕνας χωριάτης, τσοπᾶνος, τὸν ρωτάει· ―Καλά, ὑψηλότατε, μέσα σὲ δεκαπέντε μέρες δὲν ὑπῆρχε καμμία Τετάρτη, καμμία Παρασκευή; Ὅλες πάσχα ἤτανε;… Ἔτσι μερικοὶ σβήσανε τὶς ἡμέρες τῆς νηστείας· καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ἀκόμη καταλύουν. Ὁ διάβολος πῆρε γομμολάστιχα καὶ τά ᾿σβησε ὅλα αὐτά.
Πέρασαν 8.760 ὧρες! Σᾶς ἐρωτῶ· μέσα σ᾿ αὐτὲς ὑπάρχει μιὰ ὥρα μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως; Εἶνε ὥρα εὐλογημένη, ὥρα ποὺ βάζεις τὸν διάβολο κάτω καὶ τὸν πατᾷς. Εἶνε ὥρα ποὺ ἐπάνω στὸν οὐρανὸ παιανίζει ἡ μουσικὴ τῶν ἀγγέλων. Εἶνε ἡ ὥρα ποὺ γονατίζεις μπροστὰ στὸν πνευματικὸ καὶ ἀνοίγεις τὸ στόμα σου ὄχι νὰ κατηγορήσῃς καὶ νὰ κατακρίνῃς ἄλλον, ἀλλὰ γιὰ νὰ πῇς· Ἥμαρτον, Θεέ μου, συχώρεσέ με!… Καὶ ἔχεις νὰ πῇς πολλὰ ἁμαρτήματα. Ἐξοικονόμησες μιὰ ὥρα νὰ πᾷς στὸν ἐξομολόγο ν᾿ ἀνοίξῃς τὴν καρδιά σου, νὰ κλάψῃς καὶ νὰ πῇς «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» καὶ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 18,13· 23,42); Τὸ ἔκανες αὐτὸ τὸν περασμένο χρόνο;
Πέρασαν 8.760 ὧρες. Μήπως λησμόνησες μιὰ ἄλλη ὥρα, Read more »

Μικρο απόσπαμα ομιλίας του Μητροπολίτου
Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἀδελφοί μου, μολονότι ἁμαρτω­λὸς καὶ ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ, σας προειδοποιῶ·

Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ φάρμακο ποὺ θὰ θεραπεύσῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Νὰ μετανοήσουμε ὅλοι, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, Ἀμερικὴ καὶ ῾Ρωσία, Εὐρώ­πη καὶ Βαλκάνια.
«Μετανοεῖτε» ὅλοι, μεγάλοι καὶ μικροί, γυναῖκες καὶ ἄντρες, ἀγράμματοι καὶ σο­φοί, κλῆρος καὶ λαός. Ὅλοι ν᾽ ἀλλάξουμε δρό­μο· ν᾽ ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Διότι ἕνας εἶναι ὁ δρόμος ποὺ σῴζει, μόνο αὐ­τός, δὲν ὑπάρχει ἄλλος. Διαφορετικά, τί μᾶς περιμένει; Μόνο ἁμαρτίες κάνουμε· βλαστήμιες, ψευδορκίες, μοιχεῖες, πορνεῖες, κλεψιές, ἀτιμίες, καταχρήσεις, διαρρήξεις, ἐγκλήματα… Εἴμαστε δέντρα ἄκαρπα. Τί περιμένουμε; Τσεκούρι καὶ φωτιά. Δηλαδή; Πόλεμος, πυρηνικὸς ὄλεθρος, μία βόμβα σὲ κάθε πρωτεύουσα, ποὺ θὰ πέφτῃ ἀπὸ τ᾽ ἀεροπλάνα, τὰ «μαυροπούλια» τοῦ θανάτου, καὶ σβήσαμε.
Σᾶς παρακαλῶ, ὅπως τότε ἄκουσαν τὸν Ἰωάννη καὶ ἐξωμολογοῦντο στὸν Ἰορ­δάνη, ἔ­τσι κ᾽ ἐμεῖς. Σᾶς καλῶ στὸν Ἰορδάνη· καὶ Ἰορδάνης εἶναι ἡ μετάνοια. Ὅλοι λοιπὸν στὴν ἐξ­ομολόγησι, γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος καὶ σωτηρία.
Εἴθε ὁ Κύριος διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 ΞΥΠΝΑΤΕ!!!

Απόσπαμα του βιβλίου «Τι θα μας σώσῃ;»Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ξύπνα, κόσμε. Ξυπνᾶτε, πλούσιοι καὶ φτωχοί. Ξυπνᾶτε, ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς τοῦ Ὑψίστου. Ξύπνα κ᾿ ἐσύ, Αὐγουστῖνε, διότι τὸ τέλος σου ἐγγίζει – ποιός ξέρει ἂν τὸ ἔτος αὐτὸ δὲν εἶνε τὸ τελευταῖο τῆς ζωῆς μου; Ξύπνα κ᾿ ἐσύ, Ἑλλάς, ποὺ κοιμᾶσαι ἐνῷ οἱ ἐχθροὶ σου ἑτοιμάζονται νὰ σε καταστρέψουν. Κλεῖσε τὰ κέντρα τῆς ἁμαρτίας, τὰ χαρτοπαίγνια, τὰ διαφθορεῖα. Εὑρισκόμεθα σὲ παραμονὲς φοβερῶν ἐξελίξεων. Τὸ «Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;…» μποροῦμε νὰ τὸ ἀλλάξουμε «Ἑλλάς μου Ἑλλάς μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;…».

Ἀλλ᾿ ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ συνεχίζουν νὰ κοιμῶνται. Τί νὰ πῶ γι᾿ αὐτούς; Ὑπάρχει στὴ φύσι ὁ ὕπνος ποὺ ξυπνᾷς· ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ ὕπνος ποὺ δὲν ξυπνᾷς. Εἶνε μιὰ φοβερὰ ἀσθένεια. Τὴν προκαλεῖ ἕνα ἔντομο, ἡ μῦγα τσετσέ – ἔτσι λέγεται. Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ· ἅμα σὲ τσιμπήσῃ, σὲ πιάνει ὕπνος θανατηφόρος, μέχρι ποὺ πεθαίνεις πλέον. Ἀνατριχιάζετε ποὺ τ᾿ ἀκοῦτε; Ν᾿ ἀνατριχιάζετε ὅμως περισσότερο γιὰ τὸν θανατηφόρο ὕπνο ποὺ προξενεῖ ἡ ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτὸν λέει ὁ προφήτης· Κύριε, «φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον…» (Ψαλμ. 12,4).

Εὔχομαι, μὲ τὸ κήρυγμα αὐτὸ κάποια ψυχὴ νὰ ξυπνήσῃ, νὰ πέσῃ στὰ πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ νὰ πῇ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Καὶ ἐλπίζω, τὰ λόγια αὐτὰ νὰ μποῦν στὴν καρδιά σας καὶ ἡ τεσσαρακοστὴ αὐτὴ νὰ εἶνε τεσσαρακοστὴ ἀφυπνίσεως, μετανοίας, ἐπιστροφῆς πρὸς τὸν Κύριο, γιὰ νὰ δοξάζωμε ὅλοι Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον σου! Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς!

ΤΟ ΦΙΛΟΔΩΡΗΜΑ

ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

http://353agios.blogspot.gr

– Το 1987, για άλλη μια φορά δοκιμάζονταν οι ήδη διαταραγμένες σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας. Αφορμή, ο νόμος Τρίτση για την εκκλησιαστική περιουσία και η σύσταση του περίφημου ΟΔΕΠ, Οργανισμός Διαχείρισης της Εκκλησιαστικής Περιουσίας, με πρόεδρο τον π. Γεώργιο Πυρουνάκη. Νεόκοπος συντάκτης σε αθηναική εφημερίδα τότε, καλούμαι, να ταξιδέψω στην Φλώρινα, για να πάρω επείγουσα συνέντευξη από τον μακαριστό Μητροπολίτη, π.Αυγουστίνο Καντιώτη, σχετικά με το εξελισσόμενο ζήτημα. Είχαν φροντίσει κάποιοι συνάδελφοι του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ, να μου τονίσουν ιδιαίτερα για τον »πληθωρικό» πράγματι, χαραχτήρα, αυτού του ανθρώπου, που εξ’ αντικειμένου υπήρξε ένας μη στατικός, πνευματικά ασυμβίβαστος και εκκλησιαστικά Πατερικός. «Είναι σκληρός, αυστηρός, ανυποχώρητος, πονηρός, εθνικόφρων, αδιάλλακτος, όχι συνηθισμένος επίσκοπος», μου έλεγαν… και άλλοι βαρύγδουποι, επιθετικοί προσδιορισμοί, που στην πορεία φάνηκαν ανέξοδα λόγια βουτηγμένα στην ερμητικά πεταμένη, πεζοδρομιακή λάσπη της ημιμάθειας και της έρπουσας αργολογίας.

Στην Φλώρινα τον αγαπούσαν ιδιαίτερα. Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι, που τον μάχονταν, επειδή μιλούσε συχνά για την μαμά Πατρίδα και κάποιοι άλλοι εκ των έσω, που δυσανασχετούσαν, γιατι…΄»βρε παιδί μου, δεν είναι σαν τους άλλους… Αντί να κυττάζει μόνο τα γραφειοκρατικά ζητήματα της Μητρόπολης, χώνεται παντού…΄΄ όπως μου τόνισε κληρικός της πόλης. Είχα συγκεντρώσει αρκετά στοιχεία, προκειμένου να του εκμαιεύσω ειδήσεις ή βαρυσήμαντες δηλώσεις, τον είχα στοχοποιήσει με αφελή απόλυτότητα εκ μέρους μου, μιας και τότε, ως μη έχων ουδεμία σχέση με Εκκλησία και Χριστό, χαροποιούσα ανέκφραστα το υπερφίαλο Εγώ μου, δηλώνοντας και άθεος…Έπρεπε να περάσουν λίγα μόλις χρόνια, για να συνειδητοποιήσω, πως έξω από την Εκκλησία, τα πάντα είναι Θάνατος! Σάββατο στις 10 το πρωί, Μάρτιος μήνας, ανέβαινα τα σκαλιά της Μητρόπολης Φλωρίνης..Ο πρωτοσύγγελός του με πήγε στο γραφείο του. Όταν άνοιξε η πόρτα, αυτό που αντίκρυσα ήταν σαν πορτραίτο σχολαστικού ζωγράφου, με εμμονή στην λεπτομέρεια… Ένα χαμογελαστό, ανέκφραστα επιβλητικό πρόσωπο, που κρυβόταν πίσω από κάτι θολά, καφετί γυαλιά, που θύμιζε ασπρόμαυρη, φωτογραφική φιγούρα βγαλμένη από την εποχή του Μεσοπολέμου! »Παίρνα κυρ – δημοσιογράφε,» μου είπε,΄΄Τι νέα από την Αθήνα;΄» ΄΄Καλά Σεβασμιώτατε,» του είπα με ύφος στιγμιαίας ανακούφισης. Είχε ένα κουτί γλυκά, εργολάβους θυμάμαι και μου τα πρόσφερε, όπως είπε »για ευλογία.’ ‘Ευγενικά αρνήθηκα, γιατι ήταν ακόμη νωρίς. Τότε ήρθε η πρώτη »σφαλιάρα», που θα ακολουθούσαν και άλλες ακόμη, περισσότερο επώδυνες, που μ’ έκαναν, να αισθανθώ σαν τον μακαρίτη, τον Αλέκο Τζανετάκο στις ταινίες του αγαπημένου Φίνου Μου λέει…»Αγαπητέ μου, όταν ένας ιερεύς σου δίνει κάτι για ευλογία, σου προσφέρει ευλογία, ο ίδιος ο Χριστός! » Έμεινα, δεν τα είχα ξανακούσει αυτά. Στην συνέντευξη που ακολούθησε, προσπαθούσα επίμονα να στρέψω την κουβέντα στα εσωτερικά της Εκκλησίας, κυνηγώντας, όπως πάντα την φιλόδοξη αποκλειστικότητα και τους διθυραμβικούς υπέρτιτλους στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας. Είς μάτιν…»Πρέπει, να ξέρεις αγαπητέ μου, πως, όταν έχω κάτι περισσότερο, να πω, δεν βάζω κάγγελα στο στόμα μου! Είμαι ένας παππάς, που νοιάζεται για τα παιδιά του κι έγινα κατά λάθος επίσκοπος, από υπακοή στην Εκκλησία!» Τον κυττούσα αποσβολωμένος, αρχίζοντας να καταλαβαίνω, πως αυτός ο άνθρωπος ήταν διαφορετικός, είχε μια ακριβή αυθεντικότητα κι έναν ανείπωτο ρεαλισμό, που συχνά-πυκνά αναδυόταν μέσα από μια παιδικόφρονη ευαισθησία κι ένα ζεστό χαμόγελο, σαν εκείνα, που »σκάνε» τα βρέφη μες στην κούνια τους. Μιλούσε σαν να με ήξερε χρόνια, υπερτονίζοντας συχνά τις λέξεις κάθαρση και Ελλάδα, πομπώδης και λεπτομερής στον λόγο του, χρησιμοποιώντας και κάποιους στίχους ποιητών, που μ’εκαναν, ν’ ανασηκώνομαι συχνά από την καρέκλα. Ένιωθες, πως ήταν πραγματικός επαναστάτης, που έβλεπε την ανατροπή στην μιζέρια του εφησυχασμού, μέσα από τον Ευαγγελικό λόγο και την αντίδραση στην πνευματικοφανή,»αυλική γάγγραινα, »μέσα από τις Πατερικές εντολές και τους Αποστολικούς κανόνες. Φοβερά ενημερωμένος, σχημάτιζε με Read more »