Ο ΑΓΙΟΣ

:https://www.youtube.com/watch?v=k0q00VEwF8o
                                             https://www.youtube.com/watch?v=538bajpdZA8
                                             https://www.youtube.com/watch?v=85YRS9jcd6s
                                             https://www.youtube.com/watch?v=oZXR1_ngkww
                                             https://www.youtube.com/watch?v=ZNdDVbbIbTI&index=5

Στο ZDF ο Έλληνας που έχασε στο Δίστομο την οικογένειά του

Αξίζει πραγματικά να διαθέσετε 15 λεπτά από τον χρόνο σας και να δείτε την εκπομπή που προβλήθηκε στο γερμανικό κανάλι

______

______

ΔΕΥΤΈΡΑ, 30 ΜΑΡΤΊΟΥ 2015

ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ. ΘΕΟΦΙΛΕ…...

῟

«ΜΑΧΗ»  ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ
(Ἐβδομαδιαία ἐφημερίδα Κοζάνης)

Πτολεμαΐς 2-8-1964

«ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ»

«Ἐφέτος κλείνουν 20 χρόνια ἀφ’ ὅτου κυκλοφόρησε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Κοζάνη τὸ γνωστὸ ἀνὰ τὸ πανελλήνιον φύλλο τοῦ διαπρεποῦς ἱεροκήρυκος ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτη «Ἡ Χριστιανικὴ Σπίθα». Πρόκειται γιὰ μιὰ μικρὴ ἐφημερίδα, μὲ τὴν ὁποίαν ὁ σύγχρονος Χρυσόστομος τῆς Ἐκκλησίας ὑψώνει τὴν φωνή του, φωνὴ χριστιανική, εὐαγγελική, ὀρθόδοξο, πατερικὴ καὶ κηρύττει τὴν ἀλήθεια, τὴν δικαιοσύνη, τὴν εὐσέβεια, κηρύττει αὐτὸν τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν πρὸν ὅλους τοὺς χριστιανοὺς καὶ πρὸς κάθε κατεύθυνσι, ἀνεξαρτήτως μορφώσεως, ἀξιώματος, θέσεως οἰκονομικῆς, πολιτικῆς, ἐκκλησιαστικῆς. Ὅσοι τὸν ἄκουσαν νὰ κηρύττῃ, ρίγη θρησκευτικῆς συγκινήσεως αἰσθάνθηκαν νὰ διαπεροῦν τὸ εἶναι῍ τους, διότι ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος εἶναι ἀπὸ τοὺς ὀλίγους ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἐκκλησιαστικοὺς ρήτορας, τοὺς ὁποίους ἀνέδειξε ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ οἱ ὁποῖοι ζῶντες τὸ Εὐαγγέλιο κηρύττουν τὸν Χριστὸν «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας των», συναρπάζοντες τὰς ψυχὰς τῶν ἀκροατῶν καὶ προσεγγίζοντες αὐτὰς εἰς τὴν σφαῖραν τοῦ θείου. Ἠξιώθην κηρύττοντα νὰ ἀκούσω ἐπανειλημμένως εἰς Ναὸν τῆς Κοζάνης καὶ ἐγεύθην τὸν χριστιανικὸν λόγον τοῦ χρυσορρήμονος καὶ μελιρρύτου ἱεροκήρυκος, τοῦ φωτίζοντος καὶ γοητεύοντος τὰς καρδίας τῶν χριστιανῶν καὶ ἀνελογιζόμην ὅτι κάπως ἔτσι ἔπρεπε νὰ κηρύττῃ καὶ ὁ μαρτυρικὸς ἐκεῖνος ἱεράρχης τῆς Κωσταντινουπόλεως, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἀναδεικνύει τὸν π. Αὐγουστῖνο σπάνιο ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας ἱεροκήρυκα καὶ συγγραφέα εἶναι κυρίως τὸ περιεχόμενο τοῦ κηρύγματός του, ποὺ παρουσιάζει τὴν ἀλήθειαν χωρὶς συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις, θαρραλέα καὶ σθεναρά, χωρὶς ὑποκρισία καὶ κολακεία, πραγματικήν, ἔστω καὶ πικρὰν πολλάκις, ὡσὰν ἐκεῖνον τὸν «μείζονα ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», τὸν Βαπτιστὴν Ἰωάννην τὸν Πρόδρομον. Ἀκολουθῶν τὸ θεῖον λόγον: «Ἀγώνισαι ὑπὲρ ἀληθείας ἕως θανάτου, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ», ἀνεδείχθη ὁ π. Αὐγουστῖνος ὁ ὑπέρμαχος ἀγωνιστὴς τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου, προσφέρων ἀνεκτικήτους ὑπηρεσίας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τὸ Ἔθνος, τὴν Κοινωνίαν.
Ἡ «Σπίθα» μὲ τὰ 272 μέχρι τοῦδε φύλλα της, διανύει τὸ 20ὸν ἔτος ἀπὸ τῆς κυκλοφορίας της. Ἀξιζει νὰ ἴδωμεν τὴν ἀρχήν της, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ ἱδρυτὴς καὶ συντάκτης της π. Αὐγουστῖνος.
Ἦσαν αἱ φρικταὶ ἡμέραι τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς, ὅταν οἱ κατακτηταὶ ἐπίεζον καὶ περιέσφιγγον τὸν βρόχον τῆς δουλείας εἰς τὸν τράχηλον τῶν Μακεδόνων. «Ἐν μέσῳ βαρείας ἀτμοσφαίρας, ἐγκυμονούσης καθημερινῶς κινδύνους, συμφορὰς καὶ θανάτους, ἤρχισεν ἐν τῇ πόλει τῆς Κοζάνης τὸ κήρυγμα. Ἐκήρυττον, καὶ ὁσάκις ἐκήρυττον ἠγνόουν ἐὰν θὰ κατηρχόμην ζῶν ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος… Πόθος μαρτυρίου διὰ τὸ Ἔθνος μου ἔφλέγε τὴν καρδίαν μου. Ἀλλ’ ὁ Κύριος, μολονότι ἐπλησίασα τὰς πύλας τοῦ Ἅδου, δὲν μὲ ἔκρινεν ἄξιον τοῦ μαρτυρίου… Ἄλλο εἶδος μαρτυρίου ἐπεφυλάσσετο εἰς ἐμέ». Ὡς μαρτύριον χαρακτηρίζει τὴν ὑπὸ τοῦ Τοποτηρητοῦ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως ἀπαγόρευσιν τοῦ κηρύγματος. «Τὸ κήρυγμα ποὺ παρηγόρει καὶ ἐνεψύχωνε κατὰ τας τραγικὰς ἐκείνας ἡμέρας τὸν λαὸν τῆς Κοζάνης, ὅστις καθ’ ἑκάστην ἑσπέρας ἐν καιρῷ χειμῶνος μέχρις ἀσφυξίας ἐπλημμύρει τὸν εὐρύχωρον Μητροπολιτικὸν Ναὸν τῆς πόλεως Κοζάνης, τὸ κήρυγμα τοῦτο ἀπηγορεύθη». Τότε ἀκριβῶς «φίλος δικαστικὸς… μοῦ ὑπέδειξε ὅτι δύναμαι νὰ ἐπικοινωνήσω μετὰ τοῦ λαοῦ καὶ δι’ ἄλλου τρόπου. Διὰ χάρτου καὶ μέλανος». Ἀλλὰ ποῦ τότε δημοσιογραφικὸς χάρτης; Ἐπὶ τέλους εὑρέθην «τοῦ Δήμου Κοζάνης μεταχειρισμένα ἄχρηστα διπλότυπα εἰσπράξεων, τῶν ὁποίων ἡ ὀπισθία πλευρὰ ἦτο λευκή, κατάλληλος… δι’ ἐκτύπωσιν. Τὸν χάρτην τοῦτον ἐχρησιμοποίησα διὰ νὰ γραφοῦν σύντομα φυλλάδια… Ἰδού, ἀγαπητοί, ἡ πρώτη ἀρχὴ τῆς «Σπίθας».
Καὶ ὁ Θεὸς εὐλόγησε τὸ ἔργο τοῦ ἱεραποστόλου του, ὥστε σήμερον εἰς δεκάδας χιλιάδων νὰ κυκλοφορῇ τὸ φύλλο τοῦτο καθὼς καὶ τὰ πολλὰ καὶ ἐκλεκτὰ συγγράμματα τοῦ γλαφυροῦ συγγραφέως του. Ἂς εὐχηθοῦμε εἰς τὸν Θεὸν νὰ διαφυλάττῃ ὑγιῆ καὶ μακροημερεύῃ τὸν ζηλητὴν καὶ ἀκούραστον ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου Του, ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ τοῦ φιλοχρίστου Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».

«Mέλλον» Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 1967
(Ἐβδομαδιαία ἐφημερίδα Κοζάνης)

Ὁ Γολγοθᾶς ἑνὸς ταπεινοῦ

ΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΦΙΛΕΙ…

**********************************

(ΟΠΟΣΟΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ…)
Τοῦ συνεργάτου μας κ. Νάση Ἀλευρᾶ

Χειμώνας τοῦ 42. Ὁ βαρύτερος χειμώνας ποὺ εἶχε νὰ δῇ ἡ Ἑλλάδα πάνω ἀπὸ πενῆντα χρόνια κι 120 χρόνια, ποὺ εἶχε νὰ ὑποφέρῃ τέτοια ἀβάσταχτη σκλαβιά.
Ἰταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι κι οἱ συνεργάτες τους, εἶχαν βρῇ τὴν εὐκαιρία νὰ σκυλεύουν πάνω στὸ πτῶμα μιᾶς χῶρας κι ἑνὸς περήφανου λαοῦ, ποὺ πάλαιψε παλληκαρίσια ἐνάντια σὲ πολλαπλάσιους ἐχθρούς καὶ κάμφτηκε τότε μόνον, ὅταν τοῦ κατάφεραν τὸ τελειωτικὸ χτύπημα, χτυπώντας τὸν ἄτιμα καὶ ὕπουλα, πισώπλατα, κι ἐνῷ οἱ πληγές του αἱμμορραοῦσαν καὶ τ’ ἀκροτηριασμένα μέλη του κρέμονταν πρὸς τὰ κάτω μαζὶ μὲ τὰ ράκη τῆς ἀνύπαρκτης φορεσιᾶς του.
Μὰ ἡ ψυχὴ ἐξακολουθοῦσε νἆναι ἀτσαλωμένη, κι ἂς ἦταν τὸ σῶμα, ὀστᾶ περιβεβλημένα μὲ τὸ κιτρινισμένο καὶ σουφρωμένο δέρμα, ἀπ’ τὴν πεῖνα, τὶς κακουχίες καὶ τὰ βασανιστήρια. Ἕνα ζωντανὸ πτῶμα, ποὺ εἶχε ἀκόμα τὴ δύναμη νὰ φωνάζῃ: «Λευτεριὰ ἤ θάνατος»!
Τότε βρῆκαν τὴν εὐκαιρία καὶ οἱ ἄσπονδοι … φίλοι μας στὰ Βαλκάνια, οἱ Βούλγαροι κομιττατζῆδες ν’ ἀρχίσουν πάλι τὸ ἐξοντωτικό τους ἔργο ἐναντία σὲ κάθε τι τὸ ἑλληνικό, μὲ τὸν ἀπώτερο σκοπό, ὅτι δὲν κατώρθωσαν παλιότερα, νὰ τὸ πετύχουν τώρα.
Μάταιες οἱ προσπάθειές τους. Οἱ Ἕλληνες ἀντέδρασαν πάλι, ὅπως στὸν Μακεδονικὸ Ἀγῶνα, ὅπως τὸ 13. Καὶ τὰ σχέδιά τους ματαιώθηκαν γιὰ μιὰν ἀκόμη φορά.
Ἀνάμεσα στὶς τόσες ἀντιδράσεις τους, μιά, ἡ σπουδαιότερη, ἦταν ν’ ἀνατρέψουν τὰ σχέδια τῆς σχισματικῆς βουλγαρικῆς ἐξαρχίας, ποὺ μὲ δόλια καὶ ὕπουλα μέσα, προσπαθoῦσε νὰ παρασύρῃ, πιότερο, τὶς πεινασμένες μάζες τῶν μεγαλουπόλεων, καὶ πιὸ πολύ τοὺς πληθυσμοὺς τῶν παραμεθώριων περιοχῶν, μοιράζοντας μ’ ἁπλοχεριὰ σιτάρι, καλαμπόκι κι ἄλλα τρόφιμα, καθὼς καὶ χρήματα καὶ διάφορα είδη ρουχισμοῦ. Καὶ εἶχαν ἐπιτυχία. Καὶ σὲ μερικὰ χωριά, μεγαλύτερη κι ἀπὸ κείνην ἀκόμα, ποὺ ἀρχικὰ προσδοκοῦσαν.
Σ’ ἕνα τέτοιο χωριό, στὰ Ἑλληνοσερβικὰ σύνορα  τὸ κακὸ εἶχε παραγίνει. Καὶ ὅσοι ἔμειναν πιστοὶ στὴν Πατρίδα, μὲ τὴν καρδιὰ γεμάτη Ἑλλάδα, ἔβλεπαν μὲ πόνο ψυχῆς, πὼς πολὺ σύντομα, θὰ ἔρχονταν ὁ τελειωτικὸς ἀφανισμὸς τοῦ κάθε τι, ποὺ θύμιζε Ἑλληνικὸν Ἔθνος, Ἑλληνικὴ φυλή!
Πῆραν τὴν ἀπόφαση, λοιπόν, σὲ συνεννόηση καὶ μὲ τὸν παπᾶ τοῦ χωριοῦ, νὰ προσκαλέσουν ἕναν ἱερικήρυκα, καὶ μὲ τὸ χριστιανικὸ κι ἐθνικὸ κήρυγμά του, ἴσως συγκινοῦσε τοὺς παρασυρμένους, ἀπ᾿ τὴ βουλγαροκομιτατζίδικη προπαγάνδα, χωριανούς τους καὶ τοὺς ξανάφερνε στὸ δρόμο τῆς τιμῆς καὶ τοῦ καθήκοντος, στὸ δρόμο ποὺ ὁδηγοῦσε στὴν πραγματικὴ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ἀληθινὴ Πατρίδα!
Ἔγραψαν στὴν Ἀρχιεπισκοπή, στὴν Ἀθήνα, ζητώντας νὰ τοὺς βοηθήση στὶς δύσκολες στιγμὲς ποὺ περνοῦσαν στὸ χωριό τους στέλνοντας ἕναν ἱεροκήρυκα. Ἐκεῖ εἶχαν μαζευτεῖ οἱ περισσότεροι ἱεροκήρυκες, καὶ πάσκιζαν ποιὸς ἀπὸ ποιός, νὰ γίνῃ «Δεσπότης». Κι ὅταν ζήτησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νὰ πᾶνε στὴ Μακεδονικὴ ὕπαιθρο, νὰ ποιμάνουν τὸ ἀπορφανισμένο καὶ χειμαζόμενο ἀπ’ τὶς ξένες προπαγάνδες, ποίμνιο, ὅλοι ἀρνούνταν μὲ διάφορα γελοῖα προσχήματα καὶ κάμνοντας ἐδαφιαίους τεμενάδες, σιγοψιθύριζαν μὲ δέος τὴ θεϊκὴ ἐπίκληση: «Εἰ δυνατόν, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο!».
Καὶ μόνον ἕνας δέχτηκε καὶ πρόθυμα ξεκίνησε, σὰν ἄλλος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ν’ ἀνεβῇ ἀπάνου: «στὸ Ἑλληνικό, μὲς στὴ Μακεδονία, νὰ σώσῃ ἀδέρφια ἀπ’ τὴ σκλαβιά, ἀδέλφια σκλαβωμένα…», μὲ τὸ φλογερὸ καὶ πατριωτικό του κήρυγμα: ὁ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ.

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 9,11-14)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντώτου

Ποιoς θ᾽ απαλλαξη τη συνειδησι απο το άγχος;

«Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ… καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. 9,14)

      Κάθε φορά, ἀγαπητοί μου, ποὺ γίνεται θεία λειτουργία, διαβάζονται δύο περικοπὲς ἀ­πὸ τὴν ἁγία Γραφή· μία τὸ εὐ­αγγέλιο καὶ μία ὁ ἀπόστολος. Τὸ εἴπαμε καὶ τὸ ξαναλέμε, δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο βι­βλίο ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή. Χιλιάδες βιβλία νὰ διαβάσῃς, ἂν δὲν διαβάσῃς τὴν ἁγία Γραφή, τίπο­τα δὲν ἔκανες.
Ἡ ἁγία Γρα­φὴ εἶνε ἀναγκαία. Τόσο ἀναγκαία ὅσο καὶ ἡ θεία κοινωνία. Ὅ­πως ἐὰν κάποιος δὲν κοινωνῇ, δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε Χριστιανός, ἔτσι καὶ ἂν δὲν διαβάζῃ ἢ δὲν ἀ­κούῃ τὴν ἁγία Γραφή. Προτιμότερο νὰ μὴν ἔ­χῃς ψωμὶ νὰ φᾷς παρὰ νὰ μὴν ἔχῃς ἁγία Γρα­φὴ νὰ μελετᾷς· Ἡμέρα χωρὶς ψωμὶ νὰ περνάῃ, ἡμέρα χωρὶς ἁγία Γραφὴ νὰ μὴν περνάῃ.
Ἡ ἁγία Γραφὴ εἶνε προστασία. Ὁ ἱερὸς Χρυ­σόστομος λέει ὅτι ὅπου ὑπάρχει Εὐαγγέλιο, ἐ­κεῖ διάβολος δὲν πατάει· ὅπου ὑπάρχει Εὐ­αγ­­γέλιο, δηλαδὴ ἀνάγνωσις ἢ ἀκρόασις καὶ ἐφαρ­μογή του καὶ προσπάθεια νὰ μεταδοθῇ καὶ σὲ ἄλλους τὸ φῶς του, ἐκεῖ διάβολος δὲν πατάει.
Ἀλλὰ στὰ σημερινὰ χρόνια ἐλάχιστα εἶνε τὰ σπίτια ποὺ κάθε βράδυ προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν διαβάζουν οἰκογενειακῶς τὴν ἁγία Γρα­φή. Κλείσαμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπ᾽ αὐτὸ προ­­έρχονται ὅλα τὰ κακά. Δῶστε μου ἕνα σπίτι ποὺ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ προσπαθοῦν ὅλοι νὰ ἐφαρμόσουν τὰ διδάγματά του· τὸ σπίτι αὐ­τό, καὶ καλύβα ἂν εἶνε, θὰ λάμπῃ σὰν παράδεισος. Δῶστε μου κ᾽ ἕνα σπίτι ποὺ δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο· σ᾽ αὐτό, ἔστω κι ἂν εἶνε μέγαρο καὶ ἀνάκτορο, θὰ εἶνε κόλασις.
Δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἔκλεισαν· καὶ τί ἄνοιξαν, τὴν τηλεόρασι. Μιὰ ὥρα, δυὸ ὧ­ρες, τρεῖς ὧρες τηλεόρασι, ποὺ σκορπίζει τὰ «κόπριά» της καὶ διδάσκει τὰ πιὸ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα. Ἡ τηλεόρασι, ὅπως εἶπε ὁ ἅγι­ος Κοσμᾶς, εἶνε τὸ κουτὶ ποὺ βρῆκε ὁ διάβολος γιὰ νὰ ἐκφαυλίσῃ ὅλους, τὸ χαζοκούτι.
Ἀκούσατε λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο, ἀκούσατε καὶ τὸν ἀπόστολο. Δὲν μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύ­σουμε καὶ τὰ δύο. Θὰ πῶ λίγα λόγια ἐπάνω στὸν ἀπόστολο. Τὸν ἀκούσατε, ἀλλὰ τὰ λόγια του φαίνονται σὰν κινέζικα. Ἄλλοτε τὰ καταλάβαιναν οἱ πιστοὶ καὶ τὰ ἤξεραν ἀπ᾽ ἔξω. Τώρα δυστυχῶς δὲν διαβάζουμε. Καὶ οἱ μόνοι ποὺ φαίνεται νὰ διαβάζουν εἶνε οἱ χιλιασταί. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ διαστρεβλώνουν τὸ ἱερὸ κείμενο· ἄλλα ἐννοεῖ καὶ ἄλλα λένε αὐτοί.
Πόσες λέξεις εἶνε σήμερα ὁ ἀπόστολος; Ὀ­γδόντα περίπου λέξεις εἶνε· ὀγδόντα λέξεις – ὀγδόντα χρυ­σᾶ νομίσματα, κάθε λέξι καὶ μιὰ λίρα. Ἐὰν στὸ ἐκκλησίασμα πετοῦσε κάποιος λίρες, ὅλες θὰ προσπαθοῦσαν νὰ τὶς πιάσουν· δὲν θὰ ἔχαναν καμμία, οὔτε μιὰ λίρα δὲν θά ᾽πεφτε κάτω. Ἀλλὰ τί εἶνε οἱ λίρες καὶ τί εἶνε τὰ χρυσᾶ νομίσματα μπροστὰ στὰ λόγια, τὰ ἀν­εκτίμητα λόγια τῆς ἁγίας Γραφῆς; Πρέπει νὰ ἀγαποῦ­με τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ παραπάνω ἀ­πὸ χρυσί­ον καὶ ἀργύριον. Ἀπὸ τὶς ὀγδόντα λέξεις ποὺ ἔχει ὁ ἀπόστολος, ἐγὼ μία λέξι μόνο θέλω νὰ προσέξετε, στὸ τέλος τῆς περικο­πῆς, ποὺ ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα. Εἶνε ἡ λέξι «συνείδησις» (Ἑβρ. 9,14).

* * *

Τί θὰ πῇ «συνείδησις»; Ἡ συνείδησις δὲν εἶνε κάτι ὑλικό· εἶνε κάτι πνευματικό, ἀόρατο. Εἶνε μία πνευματικὴ αἴσθησι καὶ μία κρίσι, ἕνα ζύγισμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ ἄλλοτε μᾶς ἐ­παινεῖ καὶ ἄλλοτε μᾶς κατακρίνει. Ἡ συνείδησις εἶνε Read more »

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 10,32-45)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΕΙΣΘΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΤΕ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι…» (Μᾶρκ. 10,33)

ΑΡΧΙΖΩ, ἀγαπητοί μου, μ᾿ ἕνα ἐρώτημα πρὸς ὅλους. Τὸ ἐρώτημά μου εἶνε· Εμαστε ἐδῶ; εὑρισκόμεθα ἐδῶ στὴν ἐκκλησία; Διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ σῶμα πρέπει ἐδῶ νὰ βρίσκεται τὸ πνεῦμα μας. Ἔφυγε ἕνα λεπτό; ἁμαρτήσαμε. Γι᾿ αὐτὸ λέω· Εμαστε ἐδῶ; Παρακολουθοῦμε τὴ θεία λειτουργία; Ἀκούσαμε τὰ θεϊκὰ λόγια, ποὺ ῥαγίζουν πέτρες καὶ καρδιές; Αἰσθανθήκαμε τὸ γεγονὸς ποὺ περιγράφει σήμερα τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο; Ἡ Ἐκκλησία τὶς μέρες αὐτὲς μεταδίδει τὰ πιὸ ὑψηλὰ μηνύματα. Καὶ προανάκρουσμα τῶν μηνυμάτων εἶνε αὐτὸ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα· «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα…» (Μᾶρκ. 10,33).
Τὰ λόγια αὐτά, ποὺ τὰ εἶπε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητάς του λίγο πρὸ τοῦ πάθους, τὰ ἀπευθύνει καὶ ἡ Ἐκκλησία σ᾿ ἐμᾶς. Τὴν ἄλλη Κυριακή, ποὺ θ᾿ ἀρχίσουν οἱ ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, αὐτὰ ἀκριβῶς θ᾿ ἀκούσουμε σ᾿ ἕνα τροπάριο· «Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρὸς τὸ ἑκούσιον πάθος, τοῖς ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ· Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα…». Πᾶμε, λέει· ἂς ἀνεβοῦμε στὰ Ἰεροσόλυμα· ἂς ἀνεβοῦμε νοερῶς, πνευματικῶς.
Πάντοτε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ εἶνε προετοιμασμένος, διότι δὲν γνωρίζουμε ποιά ὥρα θὰ μᾶς καλέσῃ ὁ Κύριος κοντά Του. Ἀλλὰ πρὸ παντὸς νὰ προετοιμαζώμεθα κατὰ τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες, περισσότερο δὲ διότι πρόκειται νὰ μεταλάβουμε τὰ ἄχραντα μυστήρια.
«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα…». Κάθε φορὰ ποὺ πλησιάζουμε νὰ κοινωνήσουμε, ἀκοῦμε τὴ φωνὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου· Ἐμπρός, ἀναβαίνομεν ἐπάνω στὰ Ἰεροσόλυμα!
Ἀλλὰ πόσοι ἆραγε κοινωνοῦν ἀξίως; Ὅλο τὸ χρόνο ἁμαρτάνουμε· φοβοῦμαι ὅμως, ἀδελφοί μου, ὅτι τὴν πιὸ μεγάλη ἁμαρτία τὴν κάνουμε ἀκριβῶς τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ὅταν πλησιάζουμε τὰ ἅγια τῶν ἁγίων μὲ ἀκάθαρτη καρδιά. Φοβοῦμαι, μήπως ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ Χριστιανοὺς δὲν εἶνε οὔτε ἕνας ἄξιος νὰ κοινωνήσῃ. Δὲν ἀρκεῖ ν᾿ ἀνοίξῃς τὸ στόμα σου καὶ νὰ πάρῃς τὴ θεία κοινωνία. Πρέπει καὶ νὰ προετοιμάσῃς τὸν ἑαυτό σου, καὶ ἔτσι νὰ πλησιάσῃς τὰ ἅγια μυστήρια.
Ποιός εἶνε ὁ λόγος ποὺ μικροὶ – μεγάλοι ἀσυναίσθητα, τυπικὰ καὶ μηχανικὰ πλησιάζουν τὰ ἄχραντα μυστήρια; Ὁ λόγος εἶνε, ὅτι δὲν καθήσαμε ποτὲ νὰ μελετήσουμε, νὰ ἐξετάσουμε, τί εἶνε αὐτὸ τὸ μυστήριο, ἡ θεία εὐχαριστία. Ὑπάρχουν βιβλία σπουδαῖα. Συνιστῶ στὸν καθένα σας, προτοῦ νὰ κοινωνήσῃ, ν᾿ ἀνοίξῃ τὸ Ὡρολόγιο τῆς Ἐκκλησίας ἢ τὸ Συνέκδημο ἢ τὴ Σύνοψι, καὶ νὰ διαβάσῃ τὴν ἀκολουθία ἐκείνη, ποὺ κάθε Χριστιανὸς πρέπει νὰ τὴ διαβάζῃ πρὶν ἀπὸ τὴ θεία μετάληψι.
Τὸ μυστήριο αὐτὸ εἶνε τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων. Ὁ ἄπιστος δὲ᾿ βλέπει τίποτε. Ὁ πιστὸς ὅμως ἔχει μάτια πνευματικά. Μπαίνει στὴν ἐκκλησία καὶ βλέπει. Ὁ πιστὸς Read more »

«ΧΡΟΝΟΣ» (Καθημερινὴ ἐφημερίδα Κοζάνης)
Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2001

ΝΑ ΤΙΜΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ Ο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

Ἀπὸ τὸ συμπολίτη Νικ. Κόμπο, λάβαμε τὴν ἀκόλουθη ἐπιστολή:

    «Τὸ ὄνομα αὐτὸ εἶναι γνωστὸ καὶ γιὰ πολλούς, ποὺ ἔζησαν ἐπὶ κατοχῆς, σημαίνει πολλὰ, διότι ὁ ἅγιος αὐτὸς ἄνθρωπος μὲ τὶς γνωστὲς τοῦ δραστηριότητες ἄφησε ἐποχὴ στὴν πόλη μας.
Ἑγὼ δὲ θὰ ἀναφερθῶ στὸ ἱστορικό του, ἀλλὰ μόνο θὰ σταθῶ στὴ δημιουργία τῶν γνωστῶν συσσιτίων τῆς δεκαετίας τοῦ 1940 ποὺ μάστιζε τὸν κόσμο ἡ φτώχεια καὶ ἡ πείνα λόγῳ τῶν γνωστῶν Ἐθνικῶν γεγονότων.
Ὁ ἅγιος αὐτὸς ἄνθρωπος ἔσωσε ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν πείνα προσφέροντάς φαγητὸ καὶ ζεστασιὰ καὶ μὲ τὰ γνωστὰ τοῦ κηρύγματα δίνοντας κουράγιο καὶ ἠθικὴ ὑποστήριξη νὰ ξεπεράσουν τὶς δύσκολες ἡμέρες, ποὺ περνούσαμε ὅλοι ἐκείνη τὴν ἐποχή.
Ἐπειδὴ ἔζησα ἀπὸ κοντὰ ὅλη τὴ δραστηριότητά του, χωρὶς νὰ φοβᾶται καὶ νὰ ὑπολογίζῃ σὲ ὑλικὰ ὀφέλη καὶ βλέποντας τὴν τοπικὴ ἄρχουσα κοινωνία νὰ ἀναγνωρίζει καὶ νὰ προβάλλει πολλοὺς καὶ ἀξίους Κοζανίτες, ἔχει δώσει τὸ ὄνομά τους σὲ διάφορες ὁδούς, ἔχει τοποθετήσει σὲ ἐπίκαιρα σημεία προτομὲς καὶ συγχαίρω αὐτοὺς ποὺ τόλμησαν νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν προσφορά τους εἴτε αὐτὴ εἶνε ὑλικὴ ἤ κοινωνική.
Τώρα, πλέον, ἦρθε καὶ ἡ σειρὰ τῆς ἀναγνώρισης τοῦ Αὐγουστίνου, πῶς θὰ γίνῃ ἡ ὀνομασία μιᾶς ὁδοῦ, ἡ προτομή του στὸν καινούργιο κόμβο, στὴ συμβολὴ τῶν ὁδῶν Μητροπολίτου Φωτίου – Ξενοφώντος Τριανταφυλλίδη – Μουράτη – ἀπέναντι ἀπὸ τὸ σούπερ μάρκετ Λαδά – νὰ τοποθετηθῇ ἡ προτομή του εἰς ἀναγνώριση αὐτοῦ τοῦ ἀγωνιστῆ γιὰ τὴν προσφορὰ του στὴν πόλη μας στὴν πείνα καὶ στὰ δύσκολα χρόνια τῆς κατοχῆς.
Τελειώνοντας, θέλω νὰ παρακαλέσω τὸν κ. Δήμαρχο ὡς καὶ τὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο, ποὺ εἶνε ἀρμόδιοι γιὰ τὰ θέματα αὐτά, νὰ δείξουν εὐαισθησία γιὰ τὸ θέμα καὶ νὰ ἀσχοληθοῦν γύρω ἀπὸ τὸ ὄνομα αὐτό, ὤστε νὰ γίνῃ ἡ ἀναγνώριση τῆς προσφορᾶς του τώρα ποὺ αὐτὸς ἀκόμη ζεῖ καὶ νὰ μὴ φύγῃ πικραμένος καὶ ἄλλο τόσο ἐμεῖς.
Θέλω νὰ πιστεύω πὼς ὁ κ. Δήμαρχος μὲ τὶς γνωστὲς του εὐαισθησίες καὶ τὶς ἀπέραντες ἰκανότητές του, ὡς καὶ τὶς κοινωνικὲς του ἀντιλήψεις, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ νὰ δείξῃ τὴν ἰκαντότητα του πάνω σὲ τέτοια ζητήματα.

Εὐχαριστῶ
γιὰ τὴν φιλοξενία
Κόμπος Νικόλαος
Π.Μελὰ 10»

Ακούστε συνεντεύξεις και ἄλλων Κοζανιτῶν  (ΕΔΩ)

——————————-
Το δημοτικό Συμβούλιο με δήμαρχο τον Πάρη Κουκουλόπουλο, αρχιμάγειρα της υποθέσεως, ὄχι μόνο δεν τίμησε τον ευεργέτη της πόλεως Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη για την προσφορά του, αλλά ἄρπαξε και κατέστρεψε την αἴθουσα διδασκαλίας που ἔκανε και μιλούσε ἐκείνος· την μετέτρεψε σε ΚΑΠΗ!!! Αφήρεσε και τ’ όνομά του από τους ευεργέτες της πόλεως!!!!!!!  Προσέφερε κάλυψη και προστασία σε κάποια πρόσωπα που εμφανίστηκαν από το πουθενά ως διοίκηση του Συλλόγου των «40 Μαρτύρων και πέταξαν με ασφαλιστικά μέτρα τις πτωχές μαθήτριες του Οικοτροφείου, που 50 χρόνια λειτουργούσε στην πόλη!!!
Για ὅλα αυτά θα δώσουμε στοιχεία, για να μάθουν οι Έλληνες πως λειτουργεί το μασονικό σύστημα στην Ελλάδα, ὅταν θέλει να σβήσει την ιστορία ενός λαού· Γελιούνται, αν νομίζουν ὅτι θα την σβήσουν, με τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ἔνωσης. Υπάρχουν Ἕλληνες που δεν ξεχνούν και δεν αφήνουν τον οδοστρωτήρα της διαφθοράς να τα ισοπεδώσει όλα.

ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΜΑΣ

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΟΖΑΝΙΤΩΝ

ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ Τ᾽ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ!

ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ Τ᾽ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ!!!

Κυκλοφόρησε βιβλίο με χρήματα του Ελληνικού δημοσίου και της Ευρωπαϊκης ένωσης. Φέρει τον τίτλο “ΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ”. Αναφέρει πολλά ονόματα ευεργετών ακόμη και του Μητροπολίτου Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδη, που έφυγε στα βουνά, για να σώσει την ζωή του· Αν έμενε στην πόλη, θα τον σκότωναν οι Γερμανοί. Αλλά δεν αναφέρει καθόλου και πουθενά τ” όνομα του μεγαλυτέρου ευεργέτου της Κοζάνης, που ήρθε εκείνες τις δύσκολες μέρες (του 1943), στην θέση του αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Λούλια που σφαγιάστηκε από τους Γερμανούς.

Η προσφορά του ιεροκήρυκα της Κατοχής π. Αυγουστίνου Καντιώτου στην πόλη και σε όλη την γύρω περιοχή ήταν τεράστια. Τα συσσίτια της Κοζάνης ήταν εξ” ολοκλήρου καρπός των κηρυγμάτων του. Εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι σώθηκαν από τον θάνατο της πείνας. Ήταν ένα θαύμα το οποίο απέδιδε ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στον πολιούχο Άγιο Νικόλαο της Κοζάνης, αλλά οι Κοζανίτες το απέδιδαν στην αυτοθυσία και στην αγιότητα του ιεροκήρυκα, που κατόρθωνε εκείνες τις δύσκολες στιγμές μόνο με ένα του λόγο να συγκεντρώνει τρόφιμα και ξύλα για 8150 πιάτα ημηρεσίως!!!

ΑΣΤΟΙΧΕΙΩΤΟΙ Ή ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ;

Το βιβλίο “Οι ευεργέτες της Κοζάνης” αποσιωπά τελείως το όνομα του ιεροκήρυκα της Κατοχής π. Αυγουστίνου Καντιώτου!!!
Δεν το γνώριζε ο συγγραφέας;
Οι Κοζανίτες που σώθηκαν από τον θάνατο της πείνας ακόμα ζουν· ας τους ρωτούσε. Πόσο εμπιστοσύνη μπορεί κανείς να δώσει στο βιβλίο αυτού, που δεν γνωρίζει πρόσφατα γεγονότα;
Μήπως δεν το γνώριζαν εκείνοι που προλόγισαν και εγκωμιάσαν το βιβλίο;
Ποιοι είναι αυτοί; Ο Κωσταντίνος Βίκας οπτικός και ο δήμαρχος Κοζάνης Π. Κουκουλόπουλος.
Το γνώριζαν, αλλά ήταν ένοχοι. Με πλαστογραφημένο πρακτικό εγγραφής μελών (3/511/2000) ο πρώτος έγινε μέλος του Συλλόγου. Στο ίδιο ψεύτικο και πλαστογραφημένο πρακτικό εμφανίζονται ως μέλη του Συλλόγου των «40 Μαρτύρων»· η γυναίκα του, η μάνα του, ο αδελφός του, η νύφη του και 5-6 άγνωστα στο Σύλλογο άτομα. Στην συνέχεια μ” ένα μαϊμού πρακτικό εκλογών (1/514/2001), τα άγνωστα αυτά άτομα παίρνουν την διοίκηση του Συλλόγου και γίνονται κύριοι νομείς της περιουσίας του Συλλόγου!!! Κάνουν έξωση την υπεύθυνη του Οικοτροφείου και τις φτωχές μαθήτριες, εν καιρώ χειμώνος, για να εκμεταλλευτεί ο Δήμος Κοζάνης την περιουσία του Συλλόγου, παίρνοντας μεγάλα κονδύλια από την Ευρωπαίκή Ένωση και το Ελληνικό Δημόσιο

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

+EΣTIA+

Χριστιανικόν φυλλάδιον– Κοζάνη, τη 24 Σεπτεμβρίου1944 – αριθμός 16

ΣYΣΣITIOY XPIΣTIANIKHΣ MOPΦΩTIKHΣ ΣXOΛHΣ EPΓAZOMENΩN NEΩN KOZANHΣ

Διευθυντής του φυλλαδίου Aρχιμ. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης ιεροκήρυξ

Μια Μεραρχία δυστυχούντων!

8.150 ΠΙΑΤΑ ΚΑΘ’ ΗΜΕΡΑΝ

Εις τας 2 Φεβρουαρίου 1944 η Εστία ήρχισε με 50 πιάτα. Σήμερον έφθασε τα 8.150 πιάτα – μερίδες. Έχει διοργανώσει τα εξής συσσίτια.

1. Συσσίτιον ασθενικών παιδιών ώρα 7,30 π. μ. αριθ. συσσιτούντων 70
2. Συσσίτιον μεσημβρινόν ώραν 11,30 π. μ. Παιδικόν αριθ. συσσιτούντων 1.330
3. Συσσίτιον μεσημβρινόν ώραν 11,30 π. μ. Γερόντων – ασθενών  750
4. Συσσίτιον μεσημβρινόν ώραν 1 μ. μ. Προσφύγων συσσιτούντων  2.700
5. Συσσίτιον απογευματινόν ώραν 4,30 μ. μ. παιδικόν συσσιτούντων  500
6. Συσσίτιον απογευματινόν ώραν 4,30 μ. μ. Προσφύγων συσσιτούντων  2.700
7. Φυλακισμένων (μεσημβρινόν και απογευματινόν) 100
          Σύνολον συσσιτούντων 8.150

Η μεγαλυτέρα προς την Εστίαν δωρεά

ΤΟ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ 1 ΑΚΑΡΠΟΝ ΔΕΝΔΡΟΝ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΞΕΡΡΙΖΩΘΗΚΕ!

«Πάν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ιησούς Χριστός). Ξύλα! Καυσόξυλα! Δεν υπάρχουν εις την αγορά. Κάθε ξυλαράκι έγινε ράβδος χρυσού. Και αυτά τα τρόφιμα του Ερυθρού Σταυρού γίνονται δώρον άδωρον, εφ’ όσον δια να αγοράσει η πτωχή οικογένεια δύο οκάδες καυσόξυλα πρέπει να πωλήσει μια οκά ρεβίθια που επήρεν από τον Ε.Σ. Τα ξύλα, λοιπόν, έγιναν και αυτά εις την πλήρη δυσχερειών ζωήν μας πρόβλημα, πρόβλημα δια τας πτωχάς οικογενείας, πρόβλημα κυρίως όμως δια την Εστίαν μας, εις την οποίαν βράζουν καθημερινώς 12 καζάνια των 600-800 μερίδων. Τα πεινασμένα στομάχια θέλουν τρόφιμα. Αλλά και τα 12 καζάνια θέλουν ξύλα. Θέλουν κάθε ημέραν 500-600 οκ. ξύλα, ένα μήνα 12.000 οκάδες, δηλαδή χρειαζόμεθα ένα δάσος, από το οποίον με ένα αυτοκίνητον τοννάζ 3 τόννων να μεταφέρωμεν κάθε τρεις ημέρας ξύλα. Η ανάγκη των ξύλων είναι μεγίστη, το δε πρόβλημα των ξύλων προς στιγμήν εφαίνετο άλυτον και το κλείσιμον της Εστίας βέβαιον, εάν ο καλός Θεός δεν μας ελυπείτο, δεν ελυπείτο τους πτωχούς μας. Αφ’ ενός ένας έρανος εις ξύλα, που εις τας 15 Σεπτεμβρίου έγινε εις όλην την πόλιν της Κοζάνης κατόπιν σχετικής ομιλίας του ιεροκήρυκος, απέδωκε περί τας 5 χιλιάδες καυσόξυλα, αφ’ ετέρου δε μια δωρεά, η μεγαλυτέρα προς την Εστίαν δωρεά, που ισοδυναμεί 10 χρυσά «κοκκοράκια», έρχεται να ανακουφίσει την Εστίαν και να λύσει δια ένα τουλάχιστον εικοσαήμερον το πρόβλημα των ξύλων. Ποία η δωρεά;  Άς την γράψωμεν, με την ελπίδα ότι και άλλοι θα ευρεθούν μιμηταί: Οι ιδιοκτήται του παρά το γήπεδον της πόλεως γηραιού πλατάνου παρουσιάσθησαν εις την Εστίαν και εδήλωσαν, ότι προσφέρουν δωρεά όλον το δένδρον, δια να γίνει καυσόξυλα του φτωχοκόσμου. Αυτή είναι η μεγαλυτέρα προς την Εστίαν δωρεάν, η οποία έγινε μέχρι σήμερον. Εύγε εις τους ευγενείς δωρητάς. Με την δωρεάν θα ανάψουν τεράστιον πολυέλαιον εις την εικόνα του Εσταυρωμένου, του μοναδικού φίλου των πτωχών. Έτσι το υπ’ αριθ. 1 άκαρπον δένδρον ξερριζώθηκε. Ύστερον από ζωήν 200 και πλέον ετών απέθανε – σκληρός ο θάνατος, ας κλαίει δι’ αυτόν η μούσα του Παπασχάλη. Απέθανε όμως, δια να ζήσουν οι πτωχοί. Όσοι έχουν τέτοια παρόμοια άκαρπα δένδρα, ας δηλώσουν εις την Εστίαν, δια να τα έχωμεν υπ’ όψιν, όσοι δε δεν έχουν δένδρα, αλλά έχουν εις τα σεντούκια των θαμμένα χρυσά «κοκκοράκια», με τα οποία ημπορούμε να αγοράσωμεν πλατάνια ολόκληρα, ας τα δώσουν εις την ελεημοσύνην, έστω και την τελευταίαν ώραν, διότι άλλως, εάν συνεχίσουν την ίδιαν σκληρότητα απέναντι των συνανθρώπων των, τότε σύμφωνα όχι με τα ιδικά μου λόγια, αλλά με τα λόγια του Θεανθρώπου, θα ομοιάσουν με τα άκαρπα δένδρα. Περί δε των τοιούτων είπεν ο Κύριος: «Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πύρ βάλλεται».  Δια το πρωϊνόν συσσίτιον των ασθενικών παιδιών.

ΜΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ

Ένας μικρός ηλικίας 10 ετών, είχε ένα αρνάκι. Το αγαπούσε πολύ. Το βοσκούσε κάθε μέρα. Αλλά κάποτε, ένα πρωΐ, επεσκέφθη την Εστίαν την ώραν που 70 χλωμά ασθενικά παιδάκια έπαιρναν το πρωϊνόν συσσίτιον (ένα ρόφημα, μια φέτα ψωμί με βούτυρον και μέλι). Ήκουσε τον ιεροκήρυκα που έλεγεν εις τα παιδιά, ότι ο καλός Θεός θα μας στείλει και ένα αρνάκι, δια να φάνε και τα πτωχά παιδιά κρέας. Ο μικρός συγκινήθηκε, επήγε εις το σπίτι, παρακάλεσε τους γονείς δια να προσφέρει το αρνάκι εις την Εστίαν, και την περασμένην Τρίτην τα παιδιά εκάθησαν εις ένα πασχαλινό τραπέζι. Είχαν κρέας με πατάτες και σταφύλλια. Ο μικρός που προσέφερε το αρνάκι ονομάζεται Read more »

H MEΓAΛYTEΡH EΣTIA ΣΥΣΣΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΑΡΧΙΣΕ ΩΣ ΡΥΑΚΙ, ΑΠΟ 50 ΠΙΑΤΑ ΗΜΗΡΕΣΙΩΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΑΜΟΣ, 8150 ΠΙΑΤΑ. ΠΩΣ;

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄
ὁ π. Αὐγουστῖνος στην Κοζανη» σελ. 16-20
Της Ανδρ. Καπλάνογλου

Από του άμβωνος αυτού του ναού [τοῦ Ἁγιου  Νικολάου Κοζάνης] ως ιεροκήρυξ απηύθυνα δραματικήν έκκλησιν προς τους κατοίκους της πόλεως. Έρριψα το σύνθημα… Κανείς να μη αποθάνει εκ πείνης. Εάν θέλετε, είπα να έχετε την ευλογία του ουρανού και την προστασία του αγίου Νικολάου, να πάτε εις τα σπίτια σας και από ό,τι έχετε εις τρόφιμα, τα μισά να τα φέρετε εις το γκαράζ, όπου θα αρχίσει να λειτουργεί συσσίτιο. Να τα φέρετε αύριο το πρωΐ.
Η επομένη ημέρα ήτο μια από τις πλέον συγκινητικές ημέρες τις οποίες έζησα ως ιεροκήρυκας. Μια μεγάλη ουρά λαού εσχηματίσθη έξω από το γκαράζ. Καθένας έφερε προθύμως την μερίδα της αγάπης του. Εκλεκτοί νέοι μέχρι της δύσεως του ηλίου παρελάμβαναν και εζύγιζαν τα τρόφιμα.
Έτσι άρχισε η Εστία των συσσιτίων. Εκ του μηδενός. Με την πρόθυμον προσφοράν του λαού, η Εστία άρχισε, ηύξανε τις μερίδες του συσσιτίου και έφθασε τις 8.000 μερίδες. Επισκεφθείς την πόλι Ελβετός εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού έμεινε κατάπληκτος δια την ευγένεια και τον πλούτο των αισθημάτων του λαού της Κοζάνης. Η Κοζάνη απεδεικνύετο αξία της χριστιανικής της παραδόσεως και εδικαίωνε τον έπαινον, τον οποίον έπλεξε δι’ αυτήν ο αείμνηστος ιεράρχης αυτής Φώτιος, ο οποίος, προσφωνών κατά την ημέραν της απελευθερώσεως της πόλεως τον αείμνηστον στρατηλάτην Κωνσταντίνο, είπε…
-«Εφθάσατε, υψηλότατε, εις Κοζάνη, τον καθαρόν τούτο και αμιγή ελληνικό παράδεισο της Μακεδονίας».

Το ρυάκι έγινε ποταμός

Ο προφορικός λόγος του π. Αυγουστίνου, που έβγαινε πύρινος από τον άμβωνα, το γραπτό του κήρυγμα, «Το Σπίτι του Φτωχού», που κυκλοφορούσε τότε παρ’ όλη την έλλειψη χάρτου, και το άγιο παράδειγμά του ήταν οι βασικότεροι παράγοντες που δημιούργησαν αυτό το θαύμα.

Οι τίτλοι των φυλλαδίων της Εστίας Συσσιτίων, στο πέρασμα των ετών, ως αψευδείς μάρτυρες μιλούν για το θαύμα.

Ποιοι οι πόροι της Εστίας Read more »

Πρώτη Δημοσίευση 18-4-1965
Aναδημοσιεύθη στiς 19-4-1981

(Ἄρθρον τοῦ κ. Ν. Ἀλευρᾶ)

Ἡ δικη του Αδεκαστου

«ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ»

«Κόσμος πολὺς μαζεμένος γύρω. Καὶ στὴν μέση ἕνα παιδάκι, ὄχι πάνω ἀπὸ δέκα χρονῶν, μελανιασμένο, τουμπανιασμένο, καὶ νὰ βγάζῃ ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα. Ψυχορραγοῦσε. Τὸ συνηθισμένο καθημερινὸ θέαμα, στὰ μαῦρα χρόνια τῆς ἀπαίσιας κατοχῆς. Ποὺ ὅσοι τὴν ἔζησαν καὶ τὴν ἀναθυμοῦνται, ἀκόμα ριγοῦν σύγκορμα. Καὶ οἱ ἄλλοι ποὺ ἀκοῦν νὰ τὰ διηγοῦνται, τὰ δέχονται μὲ συγκατάβαση, ὅπως ἕνα καλὸ παραμύθι μὲ μακάβρια ὑπόθεση. Πῶς νὰ πιστέψουν, ὅτι οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν ἀπ’ τὴν πεῖνα; Καὶ μήπως ποιός πιστεύει καὶ σήμερα, πὼς ὑπάρχουν ἄνθρωποι σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ποὺ πεθαίνουν ἀπ’ τὴν πεῖνα;
Τὸ παιδάκι ἔκανε ἀκόμα δύο-τρεῖς ἐπιθανάτιους σπασμοὺς καὶ στήλωσε τὰ γυάλινα μάτια του στὸ ἄπειρο τ’ οὐρανοῦ, σὰ νὰ παρακολουθοῦσε τὴν ψυχοῦλα του, ποὺ πετοῦσε ἀνάμεσα στ’ ἀγγελούδια.
Μιὰ γυναῖκα, ἀποσκελετωμένη κι’ αὐτὴ ἀπ’ τὴν πεῖνα, ἔσκυψε πάνω ἀπ’ τὸ ἄψυχο κορμάκι καὶ τοὔκλεισε τὰ μάτια μὲ ἄπειρη τρυφερότητα. Λίγο ἀργότερα, πέρασε τὸ κάρρο τῆς καθαριότητος, τὸ φόρτωσε ἀνάμεσα στὰ σκουπίδια καὶ τὸ πῆγε στὸ νεκροταφεῖο νὰ τὸ θάψουν. Ποιά ἦταν κι’ ἀπὸ ποῦ ἐρχόταν, κανένας ποτὲ δὲν ἔμαθε…
Οἱ περίεργοι σκόρπισαν. Καὶ μόνο τῆς γυναίκας τ’ ἀχνὰ χείλη ψέλλισαν: «Ὡς πότε, Θεέ μου, θὰ κρατήσῃ αὐτὸ τὸ πανηγύρι; Ὁ θάνατος μὲ τὸ χάρο, νὰ στήνουν χορὸ γύρω μας;». Μιὰ φωνή, σὰν ἀπόκοσμη τῆς ἀπάντησε: «Ἔχε πίστιν εἰς Ἐμὲ καὶ προσεύχου. Ἀντιπρόσωπός μου ἐπὶ τῆς γῆς ἔρχεται πρὸς βοήθειαν σας. Βοηθήσατε αὐτόν, ἵνα καὶ αὐτὸς βοηθήσῃ ὑμᾶς…»
Σὰν ἄνοιξε τὰ μάτια, κόσμος πάλι ἦταν γύρω της τούτη τὴ φορά, καὶ κάποιος στάλαξε λίγες σταγόνες νερὸ στὰ πανιασμένα χείλη της. «Εὐχαριστῶ», ψυθύρισε. «Ἔρχεται. Μοῦ τὸ βεβαίωσε ὁ Κύριος!». «Ποιός, γυναῖκα, καὶ πῆρε τὸ δρόμο ποὺ ἔβγαζε στὴν ἐκκλησία, μουρμουρίζοντας ἀνάμεσα στὰ δόντια της: «Ἔρχεται, ἔρχεται!…». Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!».
Καὶ ἦρθε. Ἦταν ἕνας κοντούλης, κάτισχνος ἱερωμένος, μὲ γυαλάκια στὰ μυωπικά του μάτια καὶ, παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του, φαινόταν πρόωρα γερασμένος. Τὸ ράσο του παλιό- δεύτερο δὲν εἶχε-καὶ φοροῦσε κάτι τεράστια ἄρβυλα, ποὺ μὲ κόπο ἔσερνε τὰ πόδια του, ἀπὸ τὸ βάρος τους, κι’ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς πείνας καὶ τοῦ ἄγχους, ποὺ πίεζε τὰ στήθη του, ἀντικρύζοντας τόση δυστυχία γύρω του, ψυχῶν τε καὶ σωμά των. Τὸ γλίσχρο μισθὸ ποὺ ἔπαιρνε σὰν ἱεροκήρυκας, τὸν μοίραζε στοὺς πονεμένους ἀδελφούς του. Ὁ διος ἱκανοποιοῦνταν μὲ τὶς νερόβραστες μελιτσάνες τῆς Λέσχης τῶν Δημοσίων Ὑπαλλήλων-ἂν, κι’ ὅταν ὑπῆρχαν.
«Πόση δυστυχία, Κύριε!», ξέφυγε ἀπὸ τὰ χείλη του μιὰ μέρα. «Ἰδοὺ τὸ ἔργο σου, τέκνον μου. Ἀνακούφισον αὐτοὺς».
«Ἀδύνατος εἰμι, Κύριε! Ποῦ πορεύσομαι;». «Πορεύου τὴν ὁδὸν τῆς ἀληθείας καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας. Μὴ φοβοῦ. Ὁ Κύριος μετὰ σοῦ!». «Συγχώρησόν με ὁ Θεός μου καὶ Κύριός μου, ὅτι ἐλάχιστος ἐγὼ ἠγνόησα τὴν δύναμιν τοῦ Παμμεγίστου! Γένοιτο, Κύριε!».
Καὶ ἄρχισε νὰ κηρύττη ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος τῆς Ἐκκλησίας τὸν λόγον τῆς Ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον.
«Ἀδελφοί μου! Συνάνθρωποί μας, χριστιανοὶ ἀδελφοί, πεθαἰνουν στοὺς δρόμους ἀπὸ τὴν πείνα. Μικρὰ ἁγνὰ παιδάκια, εὐλογημένα ἀπὸ τὸν Κύριον, ὑποσιτίζονται, κατατρώγει τὰ σωθηκά τους ἡ φυματίωσις, ἡ ἀποβιταμίνωσις, ὁ βρυκόλακας τῆς πείνας. Νὰ τὰ σώσωμεν. Προσφέροντας ὁ καθείς μας ὅ, τι προαιρεῖται. Ὁ πλούσιος ἀπὸ τὸ περίσσευμά του. Ὁ πτωχὸς ἀπὸ τὸ ὑστέρημά του. Φέρτε μας ὀλίγα τρόφιμα, ἐκεῖ στὸ γκαράζ, στὸ δρόμο τοῦ γυμνασίου ὅπου ἔχομε στήσει τὸ στρατηγεῖο τῶν ἐπιχειρήσεων κατὰ τῆς πείνης. Ὅσα δένδρα εἶνε ἄκαρπα, κόψατέ τα ἀπὸ τὴν ρίζα νὰ πιάσουν καὶ αὐτὰ τόπο. Νὰ ἀνάψωμε τὸ καζάνι, νὰ μαγειρεύσουν οἱ γυναῖκες, ποὺ προσφέρθησαν γιὰ τὸν σκοπὸ ἐθελοντικῶς, τὸ φαγητὸ τῶν πεινώντων. Ὅσοι πιστεύετεεἰς Ἕνα καὶ Ἀληθινὸν Θεόν, εἰς τὴν Ἀγάπην τοῦ πλησίον, προσέλθετε!».
Καὶ προσῆλθαν καὶ προσέρχονταν πολλοί. Καὶ προσέφερναν ὅ,τι εἶχαν, ὅ,τι τοὺς περίσσευε, ὅ,τι ἴσως τὸ στεροῦνταν.
Πολλοὶ ἐχόρτασαν, πολλὰ παιδάκια σώθηκαν, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐμίσησαν τὸν ἐμπνευστὴ καὶ τὸ ἔργον του. Καὶ ἄρχισαν οἱ συκοφαντίες ἐναντίον του, κυρίως ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εὐλογοῦν τὸ ἔργο του. Εἶχαν τὴν ταπεινὴ ἐντύπωση πὼς καταπατοῦσε τὰ δικά τους οἰκόπεδα, τὸ μονοπώλιον τῆς καλωσύνης καὶ τῆς φιλαλληλίας. Καὶ ἄρχισε ὁ διωγμός. Ποὺ ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερα. Καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ, Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης».

ΤΟ ΔΙΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ

ENΑΣ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΜΕ ΜΙΑ ΓΡΗΟΥΛΑ ΚΟΖΑΝΙΤΙΣΣΑ, ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΗΣ, ΣΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ

100 ΔΡΑΜΙΑ ΦΑΚΗ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΦΕΡΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΤΩΧΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
«ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»
(Ἐβδομαδιαία ἐφημερίδα Κοζάνης 1965)

ΕΚΑΤΟ ΔΡΑΜΙΑ ΦΑΚΕΣ

Ἕνα πρωϊ ἔκανε τὴν ἐμφάνισή της στὴν Ἑστία Συσσιτίων, ποὺ εἶχε δημιουργήσει ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον τοῦ πατέρα Αὐγουστίνου, μιὰ γριούλα, διπλωμένη στὰ δυὸ ἀπ’ τὸ βάρος ποὺ τῆς ἔδιναν τὰ χρόνια ποὺ σήκωνε στὴν καμπουριασμένη ράχη της, ἀργοσέρνοντας τὰ πόδια της καὶ κρατώντας στὰ χέρια της ἕνα σακουλάκι, ἐνῶ μὲ τ’ ἄλλο στηρίζονταν στὸν τοῖχο, νὰ μὴ γονατίση ἀπ’ τὴν πεῖνα. Πλησίασε ἕνα νεαρὸ ποὺ στεκόταν στὴν εἴσοδο τῆς Ἑστίας καὶ τὸν ρώτησε:
―Ἀμπρέ, πιδόπλουμ’, ἰδῶ εἶνι οὐ παπα-Βγαστίνους; (Βρε παιδάκι μου, εδώ είναι ο παπα-Βγαστίνος;)
―Πατέρα Αὐγουστῖνο τὸν λένε, διώρθωσε ὁ νεαρός.

―Μὴ μὶ συνιρίζισι, γιέ μ’ ! Ἀγράμματ’ γυναῖκα εἶμι κι δὲν τὰ κλώθου καλά. Κι ἄν κάμνου κι κάναν ἀλάθους, ἂς μὶ σχουρέσ’ οὐ Θός!
(Μη με συνερίζεσαι, γιέ μου! Αγράμματη γυναίκα είμαι κι δεν μπορῶ να τα πω καλά. Κι αν κάμνω κανένα λάθος, ας με συγχωρέσει ο Θεός!)

―Δὲν πειράζει… Μέσα εἶναι. Τί τὸν θέλεις, γιαγιά;
―Χαλέβου νὰ τοὺν γ’ ἰδῶ ψίχα, κὶ νὰ τοὺν δώσου κὰτ’ ἀπ’ τοὺν φιρα… (Θέλω να τον δω λίγω και να τον δώσω κάτι που του ἔφερα).
―Ἔλα μαζί μου…
Τὴν ἔπιασε ἁπαλὰ ἀπ’ τὸ μπράτσο καὶ τὴν ὡδήγησε στὸ γραφειάκι, ποὺ βρισκόταν στὴν ἄκρη τῆς αὐλῆς. Πλησίασε τὴ θύρα καὶ φώναξε στὸν πατέρα Αὐγουστῖνο.
―Γέροντα! Μιὰ γριούλα ζητάει νὰ σὲ δῇ.
―Ἂς περάση, ἀκούστηκε ἡ φωνὴ του ἀπὸ μέσα.
―Ἔλα, γιαγιά! Καὶ τὴν πέρασε στὸ γραφειάκι.
Μόλις ἡ γριούλα εἶδε τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο, αὐθόρμητα ἔσκυψε νὰ τοῦ φιλήσῃ τὸ χέρι. Ἐκεῖνος τὸ ἀποτράβηξε μαλακὰ καὶ πιάνοντας τὸ δικό της χέρι, τῆς τὸ φίλησε μὲ σεβασμό. Ξαφνιάστηκε ἡ γριούλα ἀπὸ τούτη τὴ χειρονομία του. Τὰ ‘χασε γιὰ μιὰ στιγμὴ καὶ σὰν συνῆλθε λιγάκι, εἶπε:
―Μπᾶ, γιέ μ’! Τ’ ἦταν ἰτούτου πάλι! Παπᾶς νὰ φ’λάῃ τοῦ χέρ’! Ποιὸς τούειδιν κὶ πῶς νὰ τ’ ἀκούσ’ν οἱ ἄλλοι; (Μπά, γιέ μου! Τί ήταν ετούτο πάλι! Παπάς να φιλάη το χέρι! Ποιός το εἶδε και πως να το ακούσουν οι άλλοι;)
―Τὸ δικό σου χέρι ἀξίζει νὰ φιλήσω, μητέρα, ἀπάντησε μὲ ἤρεμη φωνὴ ὁ πατέρας Αὐγουστῖνος.  Κ’ εἶναι σὰ νὰ φιλῶ τὰ χέρια ὅλων τῶν μανάδων, ποὺ ὑποφέρουν στὶς σημερινὲς δύσκολες στιγμές ποὺ περνάει τὸ Ἔθνος μας, καὶ Read more »

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΙΘΟΥΣΑΣ ΤΩΝ 40 ΜΑΡΤΥΡΩΝ

ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΞΕΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΕ ΚΑΠΗ

          Διαβάστε το τετρασέλιδο ἔντυπο που κυκλοφόρησε στην πόλη της Κοζάνης, στις 3-11-2003 και κατετέθει στον εισαγγελέα Αγγελο Καμηλάρη. ΠΑΤΗΣΤΕ (ΕΔΩ)

ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ

ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ

* * *

Ἀναδρομὴ στὸ παρελθὸν

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ποὺ ἔγινε στην αἴθουσα των 40 Μαρτύρων στην Κοζάνη, στὶς 8- 2-1959.

…Ἀνατρέχομε πλέον στὸ παρελθόν. Ἡ διάνοιά μας, ἡ μνήμη μας, ἡ φαντασία μας, πετάει στὸ παρελθὸν καὶ φτάνει σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς χειροτέρους χειμῶνας ποὺ βρῆκε τὴν Ἑλληνικὴ φυλή. Χειμῶνας πού, κοντὰ στὸν φοβερὸ παγετῶνα τῆς σκλαβιᾶς, προσετίθεντο οἱ παγετῶνες τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶνε χειρότεροι ἀπὸ τοὺς παγετῶνας τοῦ Βορρᾶ, καὶ προσετίθεντο στὸ μαρτύριο τῆς πατρίδος ἡμῶν. Τότε, τὸν χειμῶνα ἐκεῖνον τοῦ ᾿42, ὡς ἕνας ἄγνωστος νεαρὸς ῥασοφόρος, μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ πατήσω τὰ εὐλογημένα χώματα τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας. Κάθε βράδυ τὰ γύρω χωριὰ ἐκαίγοντο. Ἦταν ἕνα φρικτὸ θέαμα. Ἔβγαινες τὴ νύχτα ἔξω, ἀνέβαινες ψηλὰ στοὺς λόφους, καὶ ἔβλεπες νὰ καίγωνται ὅλα τὰ μαρτυρικά μας χωριά, γύρω ἀπὸ τὸν Ἁλιάκμονα καὶ τὰ εὐλογημένα μας βουνά. Τὸ πρωῒ ἑκατοντάδες γυναικόπαιδα, γυμνά, ξυπόλητα, μὲ τὴν ψυχὴ στὰ δόντια, ἤρχοντο μέσα στὴν πτωχομάνα αὐτή, τὴν Κοζάνη. Τάφοι, σπίτια, προαύλια ναῶν, τὰ πάντα ἦταν κατειλημμένα.

1ος καρπὸς τοῦ κηρύγματος τοῦ ἱεροκήρυκα τῆς Κατοχῆς π. Αὐγουστίνου Καντιώτου στὴν Κοζανη

Ἡ Ἑστία συσσιτίων

(ποὺ ἄρχισε ἀπὸ 50 πιάτα και ἔφθασε στα 8.500 ημηρεσίως)

Τότε, μιὰ νύχτα, ἀνεβήκαμε καὶ ἡμεῖς στὸν ἄμβωνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ εἴπαμε, ὅτι· Ἡ πατρὶς εἶνε ἐν κινδύνῳ· ὀφείλομεν ἅπαντες, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ λάβωμεν μίαν θέσιν συγκεκριμένη ἀπέναντι τοῦ προβλήματος ποὺ ἐδημιουργήθηκε. Μὲ καθαρὴ γλῶσσα, ποὺ δὲν θέλει ῥητορισμούς, εἴπαμε·

Ἀδέρφια Κοζανῖτες! ἀπόψε θὰ πᾶτε στὰ σπίτια σας καὶ δὲν θὰ κοιμηθῆτε μέχρι τὰ μεσάνυχτα. Θὰ κάνετε προσευχὴ πρὸς τὸν Κύριον καὶ ἀγρυπνίαν, γιὰ νὰ τὸν παρακαλέσετε νὰ ἐλεήσῃ ὅλους ἐμᾶς. Ἀλλὰ μὴν ἀρκεσθῆτε τὶς ἡμέρες αὐτὲς μόνο σὲ προσευχὲς καὶ κομποσχοίνια καὶ πολυελέους. Σὲ τέτοιες ἐποχὲς χρειάζεται καὶ κάτι ἄλλο ἀνώτερο· χρειάζονται δάκρυα. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὰ δάκρυα χρειάζεται αἷμα, χρειάζονται θυσίες μεγάλες. Τὸ πρωΐ, προτοῦ ν᾿ ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, νὰ ψάξετε ―ἐλέγαμε―, Κοζανῖτες, τὰ συρτάρια σας, τὶς ἀποθῆκες σας, καὶ ὅ,τι βρῆτε μέσα σ᾿ αὐτά, νὰ τὰ μοιράσετε στὰ δυό. Ἂν ἔχετε μιὰ ὀκᾶ τρόφιμα, ἡ μισὴ δὲν εἶνε δική σας· εἶνε τοῦ πτωχοῦ, εἶνε τοῦ δυστυχισμένου ἀδελφοῦ μας·καὶ τὸ πρωῒ σᾶς περιμένω νὰ τὸ φέρετε στὸ γκαράζ… Αὐτὰ εἴπαμε τὴ νύχτα ἐκείνη στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Ὁμολογῶ, ὅτι αὐτὸ ποὺ ἠκολούθησε ὑπερέβη τὰς προσδοκίας μου. Θὰ μείνῃ, ὅσο ζῶ στὸν κόσμο, ἀλησμόνητη ἡ εἰκόνα ἐκείνη, ποὺ παρουσίασε τὴν ἑπομένη ἡμέρα ἡ Κοζάνη. Ὅλος ὁ δρόμος, ἀπὸ τὴν πλατεῖα μέχρι τὸ γκαράζ, εἶχε σχηματίσει μιὰ οὐρὰ ἀφάνταστη. Μικροὶ – μεγάλοι κρατοῦσαν στὰ χέρια τους τὰ τρόφιμα ποὺ εἶχαν πάρει ἀπὸ τὰ σπίτια τους. Κανείς δὲν ἦρθε ἀδειανός. Ἀπὸ τὸ πρωῒ ὡς τὸ βράδυ, παιδιὰ Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

H AΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν  κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν  αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα  τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»

(Μᾶρκ. 8,36-37)

ΕΝΑ, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα  προβλήματα ποὺ ἀπασχολοῦν τοὺς σοφοὺς  ἀποτελεῖ τὸ ἐρώτημα· Τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος;  Εἶνε κι αὐτὸς ἁπλῶς ἕνα ζῷο μὲ  κατώτερες ὀρέξεις; Ποιά ἡ ἀρχή του,  ἀπὸ ποῦ προέρχεται; Ποιός ὁ σκοπὸς καὶ ὁ  προορισμός του; Ποιά τὰ συστατικὰ καὶ  ποιά τὰ βάθη τῆς ὑπάρξεώς του; Τί εἶνε ὁ  ἄνθρωπος; Στύβουν τὰ μυαλά τους οἱ  σοφοί. Καὶ γιὰ ν᾿ ἀπαντήσουν ἔγραψαν καὶ  γράφουν βιβλία τόσα, ποὺ γιὰ νὰ τὰ  διαβάσῃς πρέπει νὰ ζήσῃς χίλια χρόνια.

Ἀλλ᾿ ἂν τὰ ζυγίσουμε ὅλα αὐτὰ τὰ βιβλία,  εἶνε ἕνα ἄχυρο μπροστὰ στὰ λόγια ποὺ  λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Λόγια, ποὺ ἂν  καθήσουμε ἔστω πέντε λεπτὰ καὶ τὰ  σκεφτοῦμε σοβαρά, εἶνε ἱκανὰ νὰ κάνουν  καὶ τὸν πιὸ ἁμαρτωλὸ ν᾿ ἀλλάξῃ πορεία,  σήμερα Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.  Τὰ λόγια αὐτὰ δὲν εἶνε γραμμένα μὲ  μελάνι, ἀλλὰ μὲ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας.  Εἶνε αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε· «Τί ὠφελήσει  ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον,  καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36).  Αὐτὰ τὰ λόγια δίνουν τὴ λύσι στὸ  πρόβλημα ἄνθρωπος. Μᾶς λένε ποιά εἶνε  ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ποιά, ἀγαπητοί  μου, εἶνε ἡ ἀξία του; Ποῦ ἔγκειται ἡ  ἀξία καὶ σὲ τί συνίσταται τὸ μεγαλεῖο  τοῦ ἀνθρώπου;

* * *

Ἀπὸ ἀπόψεως σωματικῆς ὁ ἄνθρωπος δὲν  ὑπερέχει. Ὁ ὄγκος του, τὸ σωματικό του  περίβλημα, εἶνε μικρό. Ἂν σταθῇ Read more »

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ:
ΥΛΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΕΟΡΤΗ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

ΥΛΙΚΟ ΕΟΡΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Βρείτε υλικό σε video, παρουσιάσεις power point, μουσική  και κείμενα κατάλληλα για σχολικές εορτές, εκδηλώσεις, αφιερώματα.
Διπλή γιορτή και πανήγυρη εορτάζουμε την ημέρα της 25ης Μαρτίου: Τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τον Ευαγγελισμό της απελευθέρωσης της Ελλάδας.
Εορτάζουμε την αναγγελία της ενανθρώπισης του Θεού και τη διαβεβαίωση για την απολύτρωσή μας από τα δεινά της πλάνης, του σκότους και της κατάπτωσης.
Δεν είναι μόνο μία εορταστική επέτειος με παρελάσεις, σημαιοστολισμούς και άλλες παρόμοιες εκδηλώ­σεις, αλλά είναι η ημέρα εκείνη πού το έθνος μας ευαγγελίστηκε την ελευθερία του.
Είναι η ημέρα που μάς φέρνει στην μνήμη την ιερή απόφαση και τα γενναία κατορθώ­ματα των ανθρώπων εκείνων, πού με την βοήθεια του Θεού και της Παναγίας, είχαν τη θέληση να αποτινάξουν τον τύραννο, να ζήσουν ελεύθεροι ή αλλιώς να πεθάνουν…

ΥΛΙΚΟ ΕΟΡΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Όχι στις μεθοδευμένες εκποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Διαφάνεια & κοινωνική δικαιοσύνη.

http://www.fotgrammi.gr/index.php/component/content/article

Προ του Ιερού Βήματος της Ιεραρχίας το Τάμα του Έθνους. Ψήφισμα ΙΣΚΕ και Ψήφισμα ΠΕΘ

http://www.fotgrammi.gr/index.php/component/content/article/28-2009-07-
_

ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ! ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ!

 Η ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ

https://skydrive.live.com

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ!!!

Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου
25 Μαρτίου
Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΤEΛΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ!

«Εὐαγγελίζου, γῆ, χαρὰν μεγάλην· αἰνεῖτε, οὐρανοί, Θεοῦ τὴν δόξαν» (θ΄ ᾠδὴ Εὐαγγ.)

ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ μεγάλη, λαμ­πρά, πανέκλαμπρος. Προκαλεῖ ῥίγη συγ­κι­νήσεως στὸν Ἕλληνα καὶ τὸν Χριστιανό. Ἑορτὴ δι­πλῆ, ἐθνικὴ καὶ θρησκευτική.
Θὰ μιλήσουμε ἐπὶ τῆς θρησκευτικῆς σημα­σίας τῆς ἑορτῆς, καὶ τὸ θέμα, ὡς μεταφυσι­κό, εἶνε δυσκολώτερο· χρειάζονται εἰδικὲς κεραῖ­ες γιὰ νὰ συλλάβῃ κανεὶς τὰ μηνύματα.
«Εὐαγγελισμός»! Εἶνε λέξι τῆς ὡραίας ἑλ­ληνικῆς γλώσσης, ποὺ μόνο αὐτὴ γνωρίζει νὰ ἐκ­φράζῃ καὶ τὶς πιὸ ὑψηλὲς καὶ λεπτὲς ἔννοι­ες. «Εὐαγγελισμὸς» θὰ πῇ «καλὴ εἴδησις». Τώρα ἀνάξια τέ­κνα τῆς πατρίδος, ἐκχυδαϊσταί, ποὺ μισοῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ―ἀλλοίμονο ἐάν ποτε ἐπικρατή­σουν―, ξέρετε πῶς θέλουν νὰ μεταφρά­σουν τὴ λέξι «εὐαγγελισμός»; Ἀκοῦ­στε καὶ φρίξτε· «καλὸ χαμπάρι» (τούρκικα δηλαδή) ἢ «καλὸ μαντάτο»! Καὶ τὸν ἀγγελιαφόρο ποὺ ἔφερε τὸ μήνυμα, τὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ, θέλουν νὰ τὸν μεταφράσουν «χαμπεροφόρο» ἢ «μαντα­τοφόρο»! Σὲ τέτοιο ἐκχυδαϊσμὸ θέλουν νὰ ῥίξουν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἡ ὁποί­α σήμερα βρίσκει ἄσυλο στὴν Ἐκκλησία μας.
«Εὐαγγελισμὸς» ἴσον «καλὴ εἴδησις». Καὶ ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ εἴδησις;

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀδελφοί μου, δὲν εἶνε ἕνα τυ­χαῖο δημιούρ­γημα, μία συμπαιγνία τῆς τύχης, μία χημι­κὴ ἕνωσις ἀπὸ τὴν σύνθεσι διαφόρων στοιχείων· εἶ­νε ἕνα καλλιτέχνημα, ἕνα μεγαλούργη­μα. Εἶ­νε εἰκό­να τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ πλάστη­κε «κατ᾽ εἰ­κό­να καὶ καθ᾽ ὁμοίωσίν» του (Γέν. 1,26).
Πλάστηκε νὰ ζῇ εὐτυχισμένος. Ἀλλὰ δυσ­τυ­­χῶς συνέβη σ᾽ αὐτὸν κάτι τραγικό. Ἕνας σεισμὸς ἀόρατος συνέσεισε τὴν ὕπαρξί του. Ἐνῷ ζοῦ­σε στὴν Ἐδέμ, παρέβη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἁ­­μάρτησε, καὶ ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὸν πα­ράδεισο. Ἔκ­το­τε ζῇ στὴ γῆ αὐτὴ μιὰ ζωὴ ἀθλία.
Νοσταλγεῖ τώρα. Σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς ὑ­πάρχει ὡς παράδοσι «ὁ ἀπολεσθεὶς παράδει­σος», ποὺ ἔγραψε ὁ Δάντης. Ὅ­λοι οἱ λαοὶ τῆς ὑφηλίου νοσταλγοῦν τὴν ὡ­ραία ἐκείνη ζωή, τὸν χρυσὸν αἰῶνα, τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι ζοῦ­σαν μὲ ἀγάπη καὶ εἰρήνη καὶ δικαιοσύνη.
Νοσταλ­γοὶ λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι τοῦ πρώτου ἐκείνου κόσμου, πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας. Ἀναστενάζουν γιὰ τὴν ἀθλιότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καὶ οἱ ἀναστεναγμοὶ αὐ­τοὶ ἀκούγονται ἀπὸ τὰ στόματα ἐ­ξό­χων πνευμάτων (συγγραφέων, ῥητόρων, ἱ­στορικῶν καὶ φιλοσόφων) ὅλης τῆς γῆς.
Γιὰ νὰ φανῇ ὅτι αὐτὸς ὁ πόθος τῆς λυτρώσεως ἦταν παγκόσμιος, ἀναφέρω τὸν Θουκυ­δίδη, ἐπιστήμονα ἱστορικό, ὁ ὁποῖος φιλοσοφώντας μπροστὰ στὰ φοβερὰ ἐγκλήματα τῆς ἱστορίας, ἔλεγε μελαγχολικά· Read more »