23 Ἀπριλίου, ἁγίου Γεωργίου
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

OMOΛOΓOYME TON XΡIΣTO;

Εἶπεν ὁ Κύριος· «Ἀποβήσεται δὲ ὑμῖν εἰς μαρτύριον» (Λουκ. 21,13)

ΕΟΡΤΗ καὶ πανήγυρις σήμερα. Ὁ ἅγιος Γεώργιος εἶνε ἀπὸ τοὺς πλέον δημοφιλεῖς ἁγίους. Τὸν ἀγαπάει πολὺ ὁ λαός μας. Πολλοὶ ἄντρες ἔχουν τὸ ὄνομά του, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες παίρνουν τὸ ὄνομα Γεωργία. Ἐκκλησίες ὑπάρχουν παντοῦ στὴν πατρίδα μας ἐπ᾿ ὀνόματί του. Χωριὰ φέρουν τὸ ὄνομα Ἅγιος Γεώργιος. Ἀλλὰ καὶ στὸν ἔνδοξο ἑλληνικὸ στρατὸ τὸ πεζικό, ἡ βάσις τοῦ στρατεύματος, αὐτὸν ἔχει προστάτη καὶ τὸν τιμᾷ. Καὶ ὄχι μόνο ἐμεῖς, ἀλλὰ καὶ οἱ Σέρβοι καὶ οἱ Βούλγαροι καὶ οἱ Ῥουμᾶνοι καὶ οἱ Ῥῶσοι· παντοῦ στὴν Ὀρθοδοξία τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Γεωργίου τιμᾶται πολύ. Τὸ περίεργο εἶνε, ὅτι ἀκόμα καὶ ἀλλόδοξοι τὸν τιμοῦν. Ἀπόδειξις Read more »

23 Ἀπριλίου
Τοῦ ἁγίου Γεωργίου (Ἰω. 15,17 – 16,2)
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

TO MIΣΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκε­τε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν» (Ἰω. 15,18)

ΜΑΣ ἀξιώνει ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, νὰ πανηγυρίζουμε τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ μεγαλομάρτυρος, ποὺ εἶνε ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸς στὸ λαό μας.
Μίλησα ἄλλοτε γιὰ τὸν βίο τοῦ ἁγίου· τώρα θ᾽ ἀλλάξω θέμα. Συνηθίζω, ὅπως ἡ ὄρνι­θα σκαλί­ζει τὸ χῶμα κι ἅμα βρῇ κανένα σπόρο ἢ σκου­λη­κάκι δὲν τὸν τρώει μόνη της ἀλλὰ καλεῖ καὶ τὰ πουλιά της νὰ τὸν ἀπολαύσουν, ἔτσι κ᾽ ἐ­γὼ σκαλίζω συνεχῶς τὴν ἁγία Γραφή, ἄλλα βιβλία καὶ ἱστορίες, καὶ προσπαθῶ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ κάτι καινούργιο νὰ βρίσκω γιὰ τὸ λαό μας. Τώρα λοι­πὸν τὸ θέμα θὰ εἶνε ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο (Ἰω. 15,17–16,2).
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε μία περικοπὴ ἀ­πὸ τὴν τελευταία ἀποχαιρετιστήρια ὁμιλία ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητάς του τὴν ἀ­λησμόνητη νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Ἂν ἐνθυμούμεθα τὰ τελευταῖα λόγια τῆς μάνας καὶ τοῦ πατέρα μας, πολὺ περισσότερο πρέπει ―ἂν εἴμαστε Χριστιανοί― νὰ ἐνθυμούμεθα ζωηρὰ τὰ τελευταῖα λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ μυστικὸ δεῖπνο. Εἶνε ἡ διαθήκη τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ὀνομάζεται.

* * *

Ὁ Κύριος ἐδῶ προειδοποιεῖ, λέει μία προφη­τεία. Καὶ μόνο ἡ διαπίστωσι ὅτι τὰ λόγια αὐ­τὰ ἐκπληρώθηκαν καὶ ἐκπληρώνεται συνε­χῶς, εἶ­νε μία ἀπόδειξι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶ­νε κοινὸς ἄνθρωπος. Ἕνας ἁ­πλὸς ἄν­θρωπος ζῇ καὶ κινεῖ­ται σὲ μία χρονικὴ περίοδο καὶ ἔχει μικρὴ γνῶ­σι τῶν πρα­γμάτων· ὁ Χριστός, ὁ Θεὸς καὶ Κύρι­ός μας, εἶνε παν­το­γνώ­στης, τὰ γνωρίζει ὅλα. Γνω­ρίζει τὸ παρελ­θόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μὲ κά­θε λεπτο­μέρεια. Καὶ σήμερα προειδοποιεῖ τοὺς μαθη­τάς του καὶ διὰ μέσου αὐτῶν ὅ­λους μας – τί; ὅτι οἱ μαθηταί του θὰ διωχθοῦν σκλη­ρά. Μὴν ἀ­πογοητεύε­στε ὅ­μως, λέει· διότι «ὁ κόσμος… ἐμὲ πρῶ­τον ὑ­μῶν μεμίσηκεν», πρὶν ἀ­πὸ σᾶς μίσησε πρῶτα ἐ­μέ­να (Ἰω. 15,18).
Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· ποιός εἶνε ὁ «κόσμος» αὐτός; Ἡ λέξι «κόσμος» μέσα στὴν ἁ­γία Γρα­φὴ ἔχει τὶς ἑξῆς τρεῖς ἔννοιες.
⃝ Κατὰ τὴν πρώτη ἔννοια κόσμος εἶνε ὅλο Read more »

AΠΟ ΒΙΒΛΙΟ· ΑΓΙΟΙ «ΑΠ” ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ»
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΒΟΣΚΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

(Λάζαρος νεομάρτυς – 23 ‘Απριλίου)

Στη σειρά τῶν ὁμιλιῶν μας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, σᾶς παρουσιάσαμε ἀπό τό λαό ἁγίους καί μάρτυρες, πού κατά-γονταν ἀπό τή Μακεδο­νία, τή Θράκη, τήν Ἤπειρο, τήν Πελοπόννησο, τή Μ. ‘Ασία, καί γενικά ἀπό τά μέρη τῆς Ἑλλάδος. Ἕλληνες ἦταν ὠς πρός τήν πατρίδα οἱ ἅγιοι καί οἱ μάρτυρες. ‘Αλλά ἅγιοι καί μάρτυρες δέν γεννήθηκαν μόνο στήν Ἑλλάδα. Ἡ ἁγιότητα δέν εἶνε μο­νοπώλιο ἑνός ἔθνους. Ἡ ἁγιότητα, ὅπως εἴπαμε καί ἄλ­λοτε, εἶνε ἕνα οὐράνιο φυτό, πού δέν φυτρώνει μόνο σ’ ἕνα τόπο καί σέ μιά ἐποχή. Ἀνθίζει καί καρποφορεῖ σέ κάθε τόπο καί σέ κάθε ἐ-ποχή. Δέν ὑπάρχει τόπος πού νά κηρύχθηκε τό Εὐαγγέλιο καί δέν παρουσίασε ἁγίους καί μάρτυρες. Μέσα στη φύσι τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶνε ἡ ἁγιότης. «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι», εἶνε ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ἐργαστήριο δέ θεϊκό πού βγάζει ἁγίους εἶνε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

¬¬¬

Στήν ὁμιλία μας αὐτη θά παρουσιάσουμε ἕναν νεομάρτυρα, πού κατάγεται ἀπό τά μέρη τῆς Βουλγαρίας. Ὀνομάζεται Λάζαρος. Γιορτάζεται σάν μάρτυρας στίς 23 ‘Απριλίου μαζί μέ τόν ἅγιο Γεώργιο, πού κατάγόταν ἀπό τή Μ. ‘Ασία. Ἔτσι Ἑλλάδα καί Βουλγαρία παρου­σιάζονται ἑνωμένες μέσα στό γνήσιο χριστιανικό πνεῦμα. Ὁ Χριστός ἑνώνει ἄτομα, οἱκογένειες, λαούς καί ἔθνη. Ἀλλά δυστυχῶς σήμερα λείπει τό γνήσιο χριστιανικό πνεῦμα καί ἐπικρατοῦν θεωρίες πού ἀντί νά ἑνώνουν χωρίζουν τούς ἀνθρώπους.
Ὁ Λάζαρος λοιπόν ἦταν παιδί πιστῶν χριστιανῶν γονέων. Μικρός ἔφυγε ἀπό τήν πατρίδα του περιπλανή­θηκε σέ διάφορα μέρη καί τέλος κατέληξε σέ μιά πόλι τῆς Μ. ‘Ασίας, τήν Πέργαμο. Ἐκεῖ προσελήφθη βοσκός. Σ’ ἕνα μέρος ψηλό καί ἔρημο ἔβοσκε τά πρόβατα. Μέσα στόν ὄμορφο κόσμο τῆς φύσεως, πού εἶνε ὁ ἀπέραντος ναός τοῦ Θεοῦ, ὁ Λάζαρος προσευχόταν καί ὕψωνε τό Read more »

TO ANΘPΩΠINON ΣΩMA

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Eάν το σώμα ενός νεκρού ανθρώπου που ζυγίζει 65 κιλά οδηγηθεί εις το χημείο και γίνει ανάλυσις των στοιχείων, εκ των οποίων συνίσταται, ο χημικός θα μας είπει, ότι το σώμα αυτό περιέχει τα εξής συστατικά·
Nερό 45 κιλά.
Λίπος τόσον, όσο χρειάζεται δια να κατασκευασθούν 7 σαπούνια.
Άνθρακα τόσον, όσο χρειάζεται δια να κατασκευασθούν 9.000 μολύβια.
Φώσφορον τόσον, όσο χρειάζεται δια να κατασκευασθούν 2.200 σπίρτα.
Mαγνήσιον διά μίαν δόση καθαρτικού.
Σίδηρον δια τήν κατασκευήν ενός καρφιού. Και ασβέστιο διά να ασβεστωθεί ο τοίχος ενός μικρού δωματίου.

Αυτή είναι η χημική σύσταση του ανθρώπου. Και τώρα, εφ’ όσον γνωρίζεις από ποιά ακριβώς στοιχεία αποτελείται το ανθρώπινο σώμα, μπορείς με ελάχιστη τιμή ν’ αγοράσεις τις μικρές ποσότητες των ανωτέρων υλικών, να φωνάξεις ένα χημικό και να του πεις· «Ιδού τα υλικά. Κατασκεύασε μου ένα άνθρωπο». «Αδύνατον», θ’ απαντήσει ο επιστήμων, εάν δεν σε περάσει για παράφρονα. Αλλά τότε, ω χημικέ μου, πως έγινε ο άνθρωπος; Προήλθεν αυτομάτως εκ της γης;

+Eπίσκοπος Aυγουστίνος Καντιώτης – Aπό βιβλίο «ΘAYMATA», σελ. 121

Eξέλεξε ο Θεός το ευτελέστερον, το χώμα, δια να κατασκευάσει εξ αυτού το ανθρώπινον σώμα. Kαι τούτο όχι ασκόπως. Ως φιλοσοφεί ο Γρηγόριος Nύσσης, η θέα και μόνον της γης, εκ της οποίας προήλθε το ανθρώπινο σώμα, αρκεί δια να διδάξει την ματαιότητα της Read more »

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Ἰω. 20,19-31)

Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου

O ΘΩΜΑΣ

«Καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20,28)

Δὲν ἔλειψαν, ἀγαπητοί μου, οὔτε θὰ λείψουν ποτὲ οἱ πιστοὶ στὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα Κύριο. Αὐτοὶ θ᾿ ἀποτελοῦν τὴν ἐκλεκτὴ μερίδα, θὰ εἶνε «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» καὶ «τὸ ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. 5,14,13), θὰ κρατοῦν ἀ­ναμμένη τὴ λαμπάδα τῆς πίστεως, ἕτοιμοι καὶ γιὰ ἕνα γιῶτα νὰ θυσιαστοῦν. Αὐτοὶ θὰ νικήσουν, ἔστω κι ἂν ἀποτελοῦν μικρὴ μει­οψηφία. Τὸ μέλλον ἀνήκει στὴν παράταξί τους, ποὺ ἐπὶ κεφαλῆς ἔχει τὸ Χριστό, τὸ νικητὴ τοῦ ᾅδου.
Ἀπέναντι στοὺς πιστοὺς κινεῖται σὲ ὅλες τὶς χῶρες καὶ τὶς ἐποχὲς ἡ ἄλλη παράταξι, ἡ παράταξι τῶν ἀπίστων, ποὺ μὲ μυρίους τρόπους ἀγωνίζονται μὲ λύσσα νὰ σβήσουν τὰ φῶτα, νὰ κλονίσουν τὶς χριστιανικὲς πεποι­θήσεις, νὰ ξανασταυρώσουν τὸ Θεάνθρωπο.
Μεταξὺ τῶν πιστῶν καὶ τῶν ἀπίστων ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη παράταξις μὲ ἄτομα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ὑπαχθοῦν οὔτε στοὺς μὲν οὔτε στοὺς δέ. Εἶνε ἕ­να εἶδος ἀμφιβίων, ποὺ πότε τὰ βλέπετε νὰ περπατοῦν στὴν ξηρὰ καὶ πότε νὰ κολυμποῦν στὴ θάλασσα. Αὐτοὶ κυμαίνον­ται μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας. Θέλουν νὰ πιστέψουν, ἀλλὰ μερικὲς ἀμφιβολί­ες, μερικὰ «ἐὰν» τῆς ἀπιστίας, φράζουν σὰν ὀγκόλιθοι τὸ δρόμο πρὸς τὴν πίστι.
Ταλαίπωροι! Γιατί δὲν ἐκκαθαρίζετε τὸ δρό­μο σας; Φῶς καὶ σκοτά­δι, πίστις καὶ ἀπιστία πα­λεύουν μέσα σας. Κύριε, σπλαχνίσου τὰ πλάσμα­τά σου! Βοήθησέ τα νὰ μὴ ναυαγήσουν τελείως.
Στὴν κατάστασι αὐτὴ τῆς διστακτικότητος καὶ τῆς ἀμφιβολίας ἔζησε ἐπὶ μία δραματικὴ ἑβδομάδα καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὰς τοῦ ἀ­ναστάντος Κυρίου, ὁ Θωμᾶς. Ὤ, πόσο θὰ θυμόταν σὲ ὅλη τὴ μετέπειτα ζωή του τὴν ἑβδομάδα αὐτή, καὶ πόσο θὰ εὐγνωμονοῦσε τὸν Κύριο ποὺ ἔσπευσε καὶ τὸν βοήθησε νὰ βγῇ ἀπὸ τὴ φρικτὴ ἐμπειρία τῆς ἀπιστίας!
Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς, ποὺ πάλεψε μὲ τὸ δαί­μονα τῆς ἀπιστίας καὶ νίκησε φωνάζοντας «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20,28), προβάλλεται ὡς παράδειγμα κατὰ Read more »

AΠΟ ΒΙΒΛΙΟ· ΑΓΙΟΙ «ΑΠ” ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ»
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΡΑΦΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

(Ἰωάννης νεομάρτυς – 18 Ἀπριλίου)

Καί πάλι, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, καί πάλι θά μι­λήσομε γιά ἕναν λαϊκό πού ἔγινε μάρτυρας. Ἀλλά τό νά γίνη κάποιος μάρτυρας Χριστοῦ, δέν εἶνε μικρό πράγμα. Εἶνε ἕνας ἡρωι­σμός. Εἶνε μιά λαμπρή νίκη, ἕνας θρίαμβος τῆς πίστεως ἐναντίον τῆς σαρκός, τοῦ κόσμου καί τοῦ διαβόλου.
Γιά τή νίκη ὅμως καί τόν θρίαμβο αὐτόν χρειάζεται μιά ἄσκησις, μιά πνευματική προετοιμασία. Ὅπως οἱ στρατιῶτες γιά νά νικήσουν τόν ἐχθρό πρέπει νά ἔχουν ἀνδρεία καί νά ἔχουν ἐκπαιδευθῆ καί γυμνασθῆ στά διάφορα ὅπλα, ἔτσι καί οἱ μάρτυρες, οἱ γενναῖοι αὐτοί στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, γιά νά φτάσουν στήν ὥρα τοῦ μαρτυρίου, προετοίμασαν τόν ἑαυτό τους ψυχικῶς. Μπορεῖ νά πῆ κανείς, ὅτι τό μαρτύριο ἔρχεται σάν ἀπο­τέλεσμα μιᾶς ψυχικῆς προετοιμασίας μηνῶν καί ἐτῶν καί ὁλοκλήρου ἀκόμη ζωῆς.
Ἡ φωνή τοῦ μαρτυρίου ἀκούγεται στά βάθη τῆς ψυ­χῆς κάθε πιστοῦ χριστιανοῦ, καί ὁ χριστιανός πρέπει νά προετοιμάζεται, γιατί δέν ξέρει τήν ὥρα πού ὁ Θεός θά τόν καλέση νά δώση τή μαρτυρία του μέσα στόν ἄπιστο καί διεφθαρμένο κόσμο, μιά μαρτυρία, πού ἀνάλογα μέ τίς περιστάσεις ἄλλοτε ἀντιμετωπίζει εἰρωνεῖες καί ἐμ­παιγμούς τοῦ ἀπίστου κόσμου καί ἄλλοτε φθάνει μέχρι τή θυσία τοῦ αἵματος.
Συνεπῶς σέ κάθε ἐποχή οἱ χριστιανοί, ἐφ’ ὅσον ὁμο­λογοῦν τόν Χριστό κι ἔχουν προθυμία νά χύσουν καί τό αἷμα τους γιά τήν πίστι τοῦ Χριστοῦ, μποροῦν νά ὀνομα­σθοῦν μάρτυρες, ἔστω κι ἄν δέν ἀξιώθηκαν τῆς μεγάλης τιμῆς νά χύσουν τό αἷμα τους. Εἶνε, ὅπως λένε οἱ πατέ­ρες, «μάρτυρες τῇ προαιρέσει». Θυμηθῆτε τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, πού εἶχε ζωηρή αὐτή τήν ἐπιθυ­μία τοῦ μαρτυρίου καί συχνά ἔλεγε: «Χριστέ, ὅπως ἔχυ­σες σύ τό αἷμα σου γιά μένα, ἀξίωσε κι ἐμένα νά χύσω τό αἷμα μου γιά σένα». Μάρτυρας στήν προαίρεσι ὁ Κο­σμᾶς, ἔγινε μάρτυρας καί στήν πράξι. Καί ἐρωτᾶται: ὑπάρχει σήμερα στίς καρδιές τῶν χριστια-νῶν μιά τέτοια ἐπιθυμία; Ἀλλοίμονο! Οἱ σημερινοί χριστιανοί, καθώς ἀποδεικνύουν τά πράγματα, ὄχι τή ζωή τους δέν εἶνε ἕτοιμοι νά θυσιάσουν γιά χάρι τῆς πίστεως καί τῆς ἠθι­κής, ἀλλ’ οὔτε καί μικρότερα ἀγαθά θυσιάζουν, ὅπως εἶνε τά λεφτά, οἱ θέσεις, τά ἀξιώματα, οἱ ἡδονές καί ἀπο­λαύσεις. Δέν ὑπάρχει πόθος μαρτυρίου.
Γιά τό μαρτύριο χρειάζεται πνευματική προετοιμα­σία, καθώς βλέπουμε καί στό μαρτύριο ἑνός νέου, πού σ’αὐτόν ἀφιερώνουμε τήν ὁμιλία αὐτή.
¬¬¬
Ὁ μάρτυρας γεννήθηκε τήν ἐποχή τῆς τουρκοκρατίας στά Read more »

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Ἰωάν. 20,19-31)

Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΔEN EINE ΨΕΜΑ Η ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἢ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ. Καὶ λέγεται Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, γιατὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε νὰ δια­βά­ζεται τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ τὸ Θωμᾶ.

* * *

Τί ἦταν ὁ Θωμᾶς; κανένας πλούσιος, κανένας ἐπιστή­μων, κανένας διάσημος τῆς ἐπο­χῆς ἐκείνης; Τίποτε. Ἕνα ἀγράμματο φτωχα­δάκι ἦταν. Καὶ ὅμως ἔγινε πασίγνωστος. Καὶ ἐνῷ μεγάλοι καὶ τρανοὶ λησμονήθηκαν, αὐτὸς ζῇ στὴ μνήμη ὅλων. Τί συνέ­βη ἆραγε; Κάτι ἄλ­λαξε στὴ ζωὴ τοῦ Θωμᾶ, καὶ τὸ πτωχαδάκι ἔγινε μιὰ μεγάλη φυσιογνωμία. Τί συνέβη;
Μιὰ μέρα ἄκουσε νὰ τὸν καλῇ μιὰ φωνή. Μιὰ φωνὴ πιὸ γλυκειὰ κι ἀπ’ τὴ φωνὴ τῆς μά­νας, φωνὴ ποὺ ἀπευθύνεται σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο καὶ μακάριοι ὅσοι τὴν ἀκοῦνε. Εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶδε ὁ Χριστὸς τὸ Θωμᾶ καὶ διέκρινε ὅτι μέσα του κρύβεται ἕνα διαμάντι. Διαμάντι ἦταν ἡ καλή του διάθεσι. Ἔλα μαζί μου, τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Κι ἀμέσως ὁ Θωμᾶς ἄφησε τὰ πάν­τα καὶ τὸν ἀκολούθησε. Κάθησε τρία χρόνια κοντά του. Ἄκουσε τὰ λόγια του, λόγια ποὺ δὲν ἀκούστηκαν ποτέ ἄλλοτε στὸν κόσμο. Εἶδε τὰ θαύματά του, ποὺ εἶνε ἄ­­πειρα – ἀμέτρητα. Εἶδε τὴν ἁγία ζωή του. Ἔ­τσι πίστεψε καὶ εἶπε· Αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός, ἐκεῖνος ποὺ λένε οἱ προφητεῖες ὅτι θὰ ἔρθῃ. Πίστεψε, ὅτι ὁ Ναζωραῖος θὰ συντρίψῃ τὶς λεγεῶνες τῆς ῾Ρώμης, θὰ διώξῃ τοὺς κατακτητάς, θὰ στήσῃ θρόνο μεγάλο, θὰ ἱδρύ­σῃ βασί­λειο, τὴν πιὸ μεγάλη αὐτοκρατορία, καὶ θὰ γίνῃ ὁ βασιλεὺς τῆς ἀνθρωπότητος.
Αὐτὰ πίστεψε καὶ ἦταν χαρούμενος. ᾿Αλλ’ ὅ­ταν τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης στὴ Γεθ­σημανῆ ―ἦταν κι αὐτὸς ἐκεῖ― εἶδε νὰ πιά­νουν τὸ Χριστό, νὰ τὸν δένουν χωρὶς νὰ προβάλλῃ καμμιά ἀντί­στασι, νὰ τὸν φέρνουν στὸν Ἄννα, στὸν Κα­ϊάφα, στὸ πραιτώριο, νὰ τὸν ῥα­πίζουν, νὰ τὸν φτύνουν, καὶ τέλος νὰ τὸν ὁδηγοῦν στὸ Γολγοθᾶ καὶ νὰ τὸν σταυρώνουν χωρὶς νὰ τοὺς ῥίχνῃ ἀστροπελέκια – ὅ­πως θὰ μποροῦσε, ὁ Θωμᾶς παραξενεύτηκε. Κι ὅ­ταν ἔμαθε ὅτι ξεψύχησε, εἶπε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30), καὶ τὸν ἔβαλαν μέσ’ στὸ μνῆ­μα ὅ­πως ὅλους τοὺς κοινοὺς ἀνθρώπους, τότε πλέον ἔπαψε νὰ πιστεύῃ. Ψέμα ἦταν ὅλα, σκέ­φτηκε. Ἔφυγε, πῆγε πάλι στὶς δουλειές του καὶ ἄρχισε ν᾿ ἀσχολῆται μ’ αὐτὲς ὅπως πρίν. Ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητάς. Κάποια μέρα ποὺ συναντήθηκε μαζί τους, τοῦ εἶπαν· ―Θωμᾶ, ἔχασες! ―Τί ἔχασα; ―Εἴδαμε τὸν Κύριο. Ἀναστήθηκε. Ἔπρεπε νὰ ἤσουν μαζί μας. ―Δὲν πιστεύω τίποτα. ―Δὲν πιστεύεις ἐμᾶς, ποὺ μᾶς γνωρίζεις τόσα χρόνια; δὲν δέχεσαι τὴ μαρτυρία μας; ―Ἐὰν δὲν βάλω τὸ δάχτυλό μου στὰ σημάδια ποὺ ἄφησαν τὰ καρφιὰ στὰ χέρια του καὶ ἡ λόγχη στὴν πλευρά του, «οὐ μὴ πιστεύσω» (Ἰωάν. 20,26). Δὲν πιστεύω, ἂν δὲν τὸν δῶ, λέει.
Πέρασε ἔτσι μιὰ βδομάδα, ποὺ ὁ Θωμᾶς πάλευε μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, καὶ με­τὰ Read more »

Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου

H OΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (β΄)

ΕΙΠΑΜΕ, ἀγαπητοί μου, χθὲς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶνε ἡ ἀρχαιότερη ἀπὸ ὅλους.
2. Ἀλλὰ εἶνε καὶ ἡ πληρέστερη ἀπ᾽ ὅλες τὶς λεγόμενες ἐκκλησίες, ἡ μόνη πλήρης Ἐκ­κλησία. Ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀπαρτίζουν τὸ γνήσιο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δὲν τῆς λείπει τίπο­τε. Ὅ,τι ἔχουν οἱ ἄλλοι, τό ᾽χουμε κ᾽ ἐ­μεῖς, καὶ μάλιστα καθαρώτερο καὶ ἁγνότερο, γιατὶ εἶνε ἀπὸ τὴν πηγή. Τὸ Εὐαγγέλιο π.χ. ἔ­χουν ἐ­­κεῖ­νοι, τὸ Εὐαγγέλιο κ᾽ ἐμεῖς. Μήπως γράφει περισσότερα τὸ δικό τους, ποὺ δὲν τὰ γράφει τὸ δικό μας; Τὰ ἴδια «γράμματα» ἔχουμε.
Καὶ ὄχι μόνο δὲ μᾶς λείπει τίποτε, ἀλλ᾽ ἐπὶ πλέον ἐμεῖς ἔχουμε κ᾽ ἐκεῖνα ποὺ αὐτοὶ δὲν ἔχουν. Αὐτοὶ τὰ ἔχασαν, εἶνε φτωχότεροι. Ἔ­χασαν πολλά, κι ἄφησαν ν᾽ ἀνακατευτῇ μὲ τὸ χρυσάφι σκουριά. Ἡ Ὀρ­θοδοξία εἶνε χρυσάφι καθαρό, θησαυρὸς ἀκέραιος. Δὲν τοῦ λείπει τίποτε ἀπ᾽ ὅ,τι παρέδωσαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί. Θὰ φέρω μερικὰ παραδείγματα.
⃝ Ἐμεῖς ἔχουμε τὶς εἰκόνες· αὐτοὶ δὲν ἔχουν. Κι ὅταν τοὺς ρωτᾷς Γιατί δὲν ἔχετε, σοῦ ἀπαν­τοῦν· Δὲ γινόμαστε εἰδωλολάτρες, δὲν προσ­κυ­νᾶμε εἴδωλα· μόνο τὸ Θεὸ προσκυνᾶμε… Ἐπ᾽ αὐτοῦ ἔχουμε νὰ τοὺς ποῦμε τὰ ἑξῆς. Κάνετε λάθος. Οἱ ὀρθόδοξοι δὲν λατρεύουμε τὶς εἰ­κόνες. Οἱ εἰκόνες εἶνε τὰ βιβλία τοῦ λαοῦ. Ἐ­κεῖνος ποὺ δὲν ξέρει γράμματα, ἢ ξέρει μὲν ἀλ­λὰ λησμονεῖ, βλέπει τὴν εἰκόνα καὶ διδάσκε­ται. Ἄλλωσ­τε ἕνα πρόσωπο ποὺ ἀγαποῦ­με θέλουμε νὰ τὸ βλέπουμε· κι ἂν εἶνε μακριὰ ἢ πέ­θανε, τοῦ κάνουμε μιὰ φωτογραφία, τὴν κορνιζώνουμε, τὴν κρεμᾶμε στὸ γραφεῖο ἢ στὸ σπίτι, καὶ χαιρόμαστε νὰ τὸ βλέπουμε. Ἐὰν λοιπὸν στολίζουμε σπίτια καὶ γραφεῖα μὲ εἰκό­νες, πο­λὺ περισσότερο τοὺς ναούς. Στοὺς προτεστάν­τες, ποὺ σὰν νέοι εἰκονομάχοι ἀ­πο­στρέφον­ται τὶς εἰκόνες, λέμε· Ξεκρεμάστε σεῖς ἀπὸ τὰ σπί­τια σας τὶς εἰκόνες τῶν γονέων σας, καὶ τότε κ᾽ ἐμεῖς θὰ ξεκρεμάσουμε ἀ­πὸ τὴν ἐκκλησία μας τὶς ἱερὲς εἰκόνες. Οἱ εἰ­κόνες στόλιζαν πάν­τα καὶ θὰ στολίζουν τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν τὶς λατρεύουμε· τοὺς ἀποδίδουμε τι­μητικὴ προσκύνησι. Ἀσπα­ζόμεθα ὄχι τὰ ξύλα καὶ τὰ χρώματα ἀλλὰ τὰ ἱ­ερὰ πρόσωπα ποὺ εἰ­κονίζουν· ἂν ζοῦσαν ἀ­νάμεσά μας, θὰ πέφτα­με στὰ πόδια τους καὶ θὰ τὰ φιλούσαμε. Ὅπως ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾷ ἀ­σπάζεται τὴ φωτογραφία τοῦ ἀγαπημένου συγγενοῦς του, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς φιλοῦμε τὶς εἰ­κόνες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων.
⃝ Ἔχουμε λοιπὸν εἰκόνες, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἡ Ὀρ­θόδοξος Ἐκκλησία εἶνε πληρέστερη ἀπὸ τὴ δική τους «ἐκκλησία», ποὺ εἶνε γυμνή. Ἔχου­με ἐπίσης ἑπτὰ μυστήρια, ποὺ ἔχουν ἱδρυθῆ ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς ἀποστόλους. Εἶνε οἱ Read more »

Τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς
Toυ Μητροπολιτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου

TA TΡIA NΕΡA

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή, συνέχεια τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς ἀναστάσε­ως τοῦ Κυρίου στὴν ἑβδομάδα τῆς Διακαινη­σί­μου. Εἶνε ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ἑ­ορ­τάζουν χωριὰ καὶ πόλεις, ὅπου ἡ εὐσέβεια τῶν κατοίκων ἔ­χει κτίσει ναοὺς τῆς Ζωοδόχου Πη­γῆς. Ἑορτάζουν ἀκόμα καὶ μοναστήρια, μοναστή­ρια τοῦ ἁγίου Ὄρους, ὅπως κ᾽ ἕνα μονα­στή­ρι στὸ Αἰγαῖο πέλαγος, ἡ περίφη­μος μονὴ Λογ­γοβάρδας στὴν ἰδιαιτέρα μου πατρίδα Πάρο.

Ἑορτάζουν σήμερα πολλοί. Ἀλλ᾽ ὅσοι ἔ­χου­με αἴσθημα πατρίδος καὶ χριστιανοσύνης ἂς κλάψουμε. Διότι σήμερα ἑορτάζει καὶ στὴν Κωνσταντινούπολι ὁ ναὸς ἢ μᾶλλον τὸ μοναστήρι καὶ συγ­κρότημα φιλανθρωπικῶν καὶ ἐκ­παιδευτι­κῶν ἱ­δρυμάτων, τὸ περίφημο Μπαλου­κλῆ. Χιλιάδες Ἑλλήνων ἀπ᾽ ὅλα τὰ μέρη, ἀλλὰ καὶ Τοῦρκοι ἀκόμα, συνέρρεαν στὸ προσ­­κύνη­μα αὐτό. Ἦρθε ὅμως ἡ συμφορὰ τοῦ 1955· ὀρ­δὲς βαρβάρων τότε κατέστρεψαν τὰ πάν­τα καὶ ἔκλεψαν τὴν θαυμα­τουργὸ εἰκόνα.
Θέλω νὰ μιλήσω μὲ ἁπλᾶ λόγια, ὥσ­τε ὅλοι νὰ μὲ καταλάβετε.

* * *

Ζωοδόχος Πηγή· τί θὰ πῇ στὰ νέα ἑλληνικά; Νερὸ ποὺ τρέχει, νερὸ ποὺ δίνει ζωὴ – ζωογο­νεῖ, νερὸ ἀθάνατο – ποὺ χαρίζει τὴν ἀθανασία. Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ ἑορτὴ ἔχει σχέσι μὲ τὸ νερό, γιὰ νερὸ θὰ μιλήσουμε κ᾽ ἐμεῖς. Ὑπάρχουν τρία εἴδη νεροῦ, τὸ ἕνα ἀνώτερο ἀπὸ τὸ ἄλλο.
Α΄. ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΝΕΡΟ. Τὸ πρῶτο εἶδος εἶνε τὸ γνωστὸ σὲ ὅλους μας, τὸ Read more »

H Oρθoδοξος Aνατολικη Εκκλησια (α΄)

Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σὲ μία δημοκρατικὴ χώρα, στὴν ὁ­ποία, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς ναοὺς τῶν ὀρ­θοδόξων ὑπάρχουν καὶ λειτουρ­γοῦν λατρευτικοὶ χῶροι καὶ ἄλλων χριστιανι­κῶν δο­γμάτων. Μεταξὺ αὐτῶν, σὲ ἀστικὰ ἰ­δί­ως κέν­τρα, εἶνε καὶ οἱ αἴθουσες τῶν λεγομέ­νων προτεσταν­τῶν ἢ εὐ­αγ­γελικῶν ἢ διαμαρτυρομένων ἢ πεν­τηκοστιανῶν ἢ ὅπως ἀλλιῶς θέλουν νὰ ὀνομάζωνται ὅσοι ἀσπάζονται καὶ ἀκολουθοῦν τὴν διδασκαλία καὶ τὶς ἀρχὲς τῶν θρησκευτικῶν αὐτῶν κοινοτήτων.
Ἡ δρᾶσις τῶν ὁμάδων αὐτῶν δὲν εἶνε βέβαια κάτι εὐχάριστο γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Ποιά ὅ­μως εἶνε ἡ ἐνδεδειγμένη στάσι ἑνὸς ὀρθοδό­ξου ἀ­πέναντί τους; Θεωρῶ, ὅτι τὸ καλύτερο ποὺ ἔχουμε νὰ κά­νουμε εἶνε νὰ γνωρίσουμε καλύτερα τὴν Ἐκ­κλησία μας, τὴν Ὀρθοδοξία.

* * *

1. Δὲν θέλω, ἀγαπητοί μου, ν᾽ αὐξήσω τὸν φανατισμό, ποὺ ἴσως ὑπάρχει –κακῶς― σὲ ὡ­ρισμέ­νους ἑκατέρωθεν. Ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς θέλει φανατικούς. Ὁ φανατικὸς ἐχθρεύεται ὅ­σους δὲν συμ­φωνοῦν μὲ τὰ φρονήματά του. Ὁ φανατικὸς μισεῖ, ὁ Χριστιανὸς ἀγαπᾷ. Ἀ­γαπᾷ ὅ­λους, ἀ­κόμα καὶ τοὺς ἐ­χθρούς του, ἀγαπᾷ κ᾽ ἐ­κείνους ποὺ ἔχουν διαφορετικὴ θρησκεία.
Ὄχι λοιπὸν μὲ φανατισμό, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη πρέπει νὰ ζοῦν οἱ Χριστιανοί, ἔστω καὶ ἂν ἔ­χουν τὶς θρησκευτικές τους διαφορές. Ὁ καθένας εἶνε ἐλεύθερος νὰ ἐκλέξῃ ὅποιο θρήσκευμα θέλει. Ὁ Χριστιανὸς ποὺ ἔχει κατανο­ήσει καλὰ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀναγνω­ρίζει στὸν καθένα τὸ δικαίωμα αὐτό. Ἀγάπη καὶ ἐλευθερία· αὐτὲς εἶνε δύο βάσεις, πάνω στὶς ὁποῖες στήριξε τὴ θρησκεία του ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, καὶ γι᾽ αὐτὸ θὰ παραμείνῃ αἰωνία. Ἐκεῖνος ποὺ κήρυξε τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλ­λήλους» (Ἰω. 13,34), εἶπε καὶ τὸ «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» (Ματθ. 16,24). Ἀκοῦτε; «Ὅποιος θέλει…». Ὁ Χριστὸς δὲν χρησιμοποιεῖ βίαια μέσα γιὰ νὰ κάνῃ τὸν ἄλλο νὰ τὸν ἀκολουθή­σῃ. Διότι αὐτὸ δὲν εἶνε πίστις, εἶνε βία. Ὁ Μω­άμεθ χρησιμοποίησε τὸ σπαθὶ γιὰ νὰ ἐξαναγ­κάσῃ, ὁ Χριστὸς μόνο τὸ λόγο του. Μᾶς ἀφήνει ἐλεύθερους· ὄχι μόνο στὸ ζήτημα τῆς πίστεως, ἀλ­λὰ καὶ σὲ κάθε ἄλλο ζήτημα. Μᾶς λέει στὴν ἁ­γία Γραφή· Read more »

Η γενναιοτητα του επισκοπου Βαβυλα

AYTOI EINAI EΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!!!

• Aπὸ τὸ βιβλίο Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία, τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, Ἀθῆναι 1955, σσ. 174)

Παραδείγματα ψυχικοῦ ἡρωισμοῦ, ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ βρῇ φυλλομετρώντας καὶ μελετώντας τὶς σελίδες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἰδίως τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ [εἶνε πολλά].
Ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν σχετικῶν παραδειγμάτων θ᾿ ἀναφέρουμε ἕνα, τὸ ὁποῖο θὰ εἶνε ἄγνωστο στοὺς περισσότερους.

* * *

Τὸν τρίτο μ.Χ. αἰῶνα ἐπίσκοπος τῆς Ἀντιοχείας, τῆς μεγάλης ἐκείνης πόλεως τῆς Συρίας στὴν ὁποία οἱ ἀκόλουθοι τοῦ Ναζωραίου ὠνομάστηκαν γιὰ πρώτη φορὰ «Χριστιανοί», ἦταν ὁ Βαβύλας. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ὡς ἐπισκόπου συνέβη ἕνα ἔκτακτο γεγονός, τὸ ὁποῖο μνημονεύει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σὲ ἐγκωμιαστικὴ ὁμιλία του γιὰ τὸν ἱερομάρτυρα αὐτόν. Ἕνας βασιλιᾶς –τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα δὲν ἀναφέρει ὁ Χρυσόστομος, κατὰ δὲ τὸν συγγραφέα Μιχαὴλ Γαλανὸ ὁ βασιλιᾶς αὐτὸς ἦταν ὁ ῾Ρωμαῖος αὐτοκράτορας Νουμεριανός (283-284 μ.Χ.), ἐνῷ κατ᾿ ἄλλους ἦταν μᾶλλον ὁ Ἄραβας Φίλιππος, φίλος τῶν Χριστιανῶν (244-249 μ.Χ.)–, ὁ βασιλιᾶς αὐτὸς ὑπέγραψε σύμφωνο εἰρήνης μὲ τὸ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν, καὶ γιὰ νὰ τὸν δεσμεύσῃ στὴν τήρησι τῆς συμφωνίας ζήτησε καὶ πῆρε ὡς ὅμηρο τὸ γυιὸ τοῦ Πέρσου μονάρχου· ἀλλὰ τὸν ὅμηρο αὐτόν, χωρὶς καμμιά ἀφορμή, παραβαίνοντας κάθε θεῖο καὶ ἀνθρώπινο νόμο, τὸν κατέσφαξε ἀπάνθρωπα! Μεγάλο σκάνδαλο. Καὶ ἐνῷ διέπραξε τέτοιο ἔγκλημα, εἶχε τὴν ἀναίδεια ὁ βασιλιᾶς αὐτός, σταθμεύοντας στὴν Ἀντιόχεια, μὲ μεγάλη πομπὴ καὶ ἐπίδειξι, νὰ πάῃ στὸν ἱερὸ ναὸ ὅπου λειτουργοῦσε ὁ σεβάσμιος ἐπίσκοπος. Ἀλλὰ ὁ Βαβύλας στάθηκε στὴν θύρα τοῦ ναοῦ καὶ μὲ παρρησία ἤλεγξε τὸ βασιλιᾶ γιὰ τὸ πρωτοφανὲς ἔγκλημα καὶ ἐμπόδισε τὴν εἴσοδό του στὸ ναό. Ἐγκωμιάζοντας τὸ Βαβύλα γιὰ τὴν ὑπέροχη στάσι του ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει τὰ ἑξῆς Read more »

ΚΤΙΣΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

(Δημήτριος νεομάρτυς – 14 Ἀπριλίου)

AΠΟ ΒΙΒΛΙΟ· ΑΓΙΟΙ «ΑΠ” ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ»
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Θά μιλήσουμε, ἀγαπητοί μου, γιά ἕνα μάρτυρα, πού σάν ἄν­θος τῆς ἀνοίξεως φύτρωσε καί εὐωδίασε ὅταν κόντευε νά τε­λείωση ἡ ἐποχή τῆς τουρκο­κρατίας καί ν’ ἀνατείλη ὁ ἥλιος τῆς ἐλευθερίας. Δεκαοχτώ χρόνια προτοῦ νά ἐκραγή ἡ ἐπανάστασις ὁ μάρτυρας αὐτός ἔχυσε τό αἷμα του. Εἶνε ὁ νεομάρτυρας Δημήτριος.

¬¬¬

Γεννήθηκε σ’ ἕνα μικρό χωριό τῆς Ἀρκαδίας Πελο­ποννήσου. Φτωχός ἦταν ὁ πατέρας του. Ἡ μητέρα του πέθανε ὅταν ἀκόμα ἦταν μικρό παιδί. Ὁ πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε. Ἀλλά ἡ νέα γυναίκα, ἡ μητρυιά, ἦταν μιά γυναίκα σκληρή, πού συμπεριφερόταν ἄγρια στό μι­κρό Δημήτριο καί στόν μεγαλύτερο ἀδελφό του. Τά παι­διά δέν μποροῦσαν πιά νά ζήσουν ἄλλο μέσα στό πατρικό τους σπίτι. Σηκώθηκαν καί ἔφυγαν. Ὁ Δημήτριος προσελήφθη σ’ ἕνα συνεργεῖο κτιστάδων πού διηύθυναν οἱ Τοῦρκοι. Ἔκανε λάσπη, κουβαλοῦσε πέτρες, βοηθοῦσε τους κτῖστες. Οἱ κτῖστες πῆγαν στήν Τρίπολι γιά νά δου­λέψουν καί πῆραν μαζί τους καί τόν Δημήτριο.
Ἀλλ’ ἐπειδή ὁ Δημήτριος ἦρθε σέ προστριβές μέ τούς κτῖστες, ἔφυγε καί πῆγε κι ἔγινε ὑπηρέτης σ’ ἕνα τούρκικο ἀρχοντικό. ‘Αλλά στό σπίτι αὐτό ἡ τούρκικη οἰκογένεια κατάφερε νά τόν ξεγελάση κι ὁ Δημήτριος ἀρνήθηκε τή χρι­στιανική πίστι, περιτμήθηκε κι ἔγινε μωαμεθανός. Ὅταν ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του τό ἔμαθε, Read more »

ΤΟ ΦΙΤΙΛΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

–

 Πρόκειται γιά ένα διηγηματικό μυθιστόρημα (περίπου τυπου: οι »ΑΘΛΙΟΙ» τού Βικτωρος Ουγκώ )  όπου πραγματεύεται αληθινά γεγονότα, αλλά διδακτικού και ορθόδοξου χριστιανικού περιεχομένου, καί  που παρουσιάζει τήν μετάνοια νά διορθώνει τό λάθος κάποιου, η κάποιων συγγραφέων βιβλίων.  Είναι σε συνέχειες, που κρατά τό ενδιαφέρον στόν αναγνώστη. Κάθε εμπόδιο όπου θα συναντά ο πρωταγωνιστής τού μυθιστορηματικού διηγήματος (κος Ομολογοθέτης) θα αντιμετωπίζεται με αγωνιστική ορθόδοξη λύση, ώστε και ο αναγνώστης να βρίσκει τήν δικη του λύση, σε κάποιο τυχόν προβλημα στήν ζωή του.

Η μουσική είναι από τόν Ελληνοαμερικανό  μουσικοσυνθέτη Βασίλη Πολυδούρη, όπου έγραψε τήν μουσική  γιά τήν  κινηματογραφική ταινία: »ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ» (τού Βίκτωρος Ουγκώ).  Ηταν η στιγμή τής μεγαλης αποφάσεως, όπου ο πρωταγωνιστής (στήν ταινία) πήγαινε με αυτοθυσία να υπερασπίσει έναν αθώο στο δικαστήριο.

                                   Μέ Εκτίμηση

     ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ

ΤΟ ΦΙΤΙΛΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Του Λάζαρου Αραβανή

Τό παρόν συγγραφικό πόνημα εἶναι μία διηγηματική μορφή μικρῆς ἔκτασης πεζογραφικοῦ λογοτεχνήματος πού πραγματεύεται ἀληθινές ἱστορίες συγγραφέων βιβλίων, συγγραφέων ὅπου εἶναι βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Τα γεγονότα ὡς πράξεις συμβαίνουν στήν πραγματικότητα, δέν κατονομάζονται ὅμως συγκεκριμένα πρόσωπα ἤ πρόσωπα καθώς αὐτό συμβαίνει μέσα ἀπό πολλούς συγγραφεῖς σήμερα, κυρίως ἀπό ὀρθόδοξους ἕλληνες, καί ἡ διήγηση εἶναι μυθιστορηματική (δηλαδή οἱ πρωταγωνιστές στό συγγραφικό ἔργο ὡς ὀνόματα εἶναι φανταστικά). Μορφή μυθιστορηματική λοιπόν ὅσο ἀναφορά τήν ὀνοματολογία προσώπων, τά γεγονότα ὅμως είναι πραγματικά παραβολικοῦ καί διδακτικοῦ χαρακτήρα. Λογοτεχνικό πεζογράφημα ὅπως ἐκεῖνα τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μέ τήν διαφορά Read more »

Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Περι προσευχης

«Οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει»
(Πράξ. 1,14)

ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ καὶ πανήγυρις σήμερα. Κ᾿ ἐμεῖς καλούμεθα νὰ σπείρουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἐλπίζουμε, ὅτι ὁ σπόρος δὲ᾿ θὰ πάῃ ὅλος χαμένος, δὲ᾿ θὰ πέσῃ ὅλος στὰ ἀγκάθια ἢ στὶς πέτρες ἢ στὴν σκληρὰ ὁδό, ἀλλὰ ἕνα μέρος του θὰ καρποφορήσῃ. Μὲ τὴν ἐλπίδα αὐτὴ ὁμιλοῦμε καὶ σήμερα.
Ἡ ἑβδομὰς αὐτὴ (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο) ὀνομάζεται Διακαινήσιμος, καὶ σήμερα εἶνε ἡ Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου. Γιὰ ποιό λόγο ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει τὴν ἑβδομάδα αὐτὴ Διακαινήσιμο; Τὴν ὀνομάζει Δια-καινήσιμο, διότι κάτι καινόν, κάτι καινούργιο, δημιουργήθηκε. Μὲ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ ὁ παλαιὸς κόσμος, ποὺ εἶχε πλέον φθαρῆ, καταργεῖται, καὶ ἕνας καινούργιος κόσμος, μιὰ καινούργια τάξις ἐγκαινιάζεται. Ὁ Χριστὸς οὐδέποτε γηράσκει. Παραμένει πάντοτε νέος, καὶ κάνει καὶ τοὺς ἀνθρώπους πάντοτε νέους, καινούργιους ἀνθρώπους. Λένε ὅτι κάτω στὶς Ἰνδίες ὑπάρχει μιὰ λίμνη, ποὺ ὅ,τι πρᾶγμα βαπτίζεις μέσα σ᾿ αὐτήν, λάμπει σὰν χρυσός. Δὲν ξέρω ἂν εἶνε πραγματικὴ αὐτὴ ἡ λίμνη· γνωρίζω ὅμως, ὅτι πραγματικῶς μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὅλα γίνονται λαμπρά, ὅλα χρυσᾶ, ὅλα παίρνουν ἀνεκτίμητη ἀξία.
Διακαινήσιμος λοιπὸν λέγεται ἡ ἑβδομάδα, διότι κατ᾿ αὐτὴν μαζὶ μὲ τὴν Ἀνάστασι πανηγυρίζουμε τὴ δύναμι ποὺ ἔχει ὁ Χριστὸς νὰ κάνῃ τὰ πάντα καινά, καινούργια.
Θέλω νὰ πῶ λίγα λόγια ἐπάνω στὸν ἀπόστολο ποὺ ἀκούσαμε. Τί λέει ὁ ἀπόστολος;

* * *

Μόλις ὁ Χριστὸς ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς, οἱ μαθηταὶ ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν στὰ Ἰεροσόλυμα. Ὁπωσδήποτε ἦταν κάπως θλιμμένοι ἀπὸ τὸν ἀποχωρισμό. Ὑπερίσχυε ὅμως ἡ μεγάλη ἐλπίδα, ποὺ ἐνστάλαξε στὴν καρδιά τους ὁ Χριστὸς ὅταν εἶπε νὰ παραμείνουν στὰ Ἰεροσόλυμα γιὰ νὰ λάβουν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Πράγματι οἱ δώδεκα ἀπόστολοι ἔμειναν στὰ Ἰεροσόλυμα. Μαζί τους ἦταν ἡ Παναγία, οἱ μυροφόρες γυναῖκες καὶ οἱ ἑβδομήκοντα μαθηταί, 120 ἐν ὅλῳ ψυχές. Αὐτοὶ ἦταν ὅσοι ἔμειναν πιστοὶ στὸ Χριστό. Ὅλοι αὐτοὶ ἦταν ὁμόψυχοι. Εἶχαν μαζευτῆ σ᾿ ἕνα ὑπερῷο, μεγάλο χῶρο στὸν ἐπάνω ὄροφο ἑνὸς σπιτιοῦ. Καὶ τί ἔκαναν ἐκεῖ; Τὸ λέει ὁ ἀπόστολος· προσεύχονταν. «Ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει» (Πράξ. 1,14). Μὲ τὸ παράδειγμά τους μᾶς διδάσκουν κ᾿ ἐμᾶς, ὅτι πρέπει νὰ προσευχώμεθα.
Ἀλλὰ τί εἶνε ἡ προσευχή; Read more »

  Κυριακὴ τοῦ Πάσχα (Ἰω. 1,1-17)

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

AΓΝΩΣΤΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

«…Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω» (Ἰω. 1,10)

  Τί εἴμαστε, ἀγαπητοί μου, σήμερα; ὄχι ἀπὸ πλευρᾶς μορφώσεως, ἀξιωμάτων, πλούτου καὶ θησαυρισμοῦ, ἀλλ᾿ ἀπὸ πλευρᾶς πνευματι­κῆς, ἀπ᾽ ὅπου κυρίως πρέπει νὰ κρίνεται καν­είς; τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Ἐμένα ρωτᾶτε; ρωτῆ­στε τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σας, καὶ θ᾽ ἀ­κούσετε τὸ γραφικό, «σκώληξ» εἶνε ὁ ἄνθρωπος (Ἰὼβ 25,6)· καὶ τὸ ἐκκλησιαστικό, «σκωλήκων βρῶμα» (Νεκρ. ἀκολ., μακ.), ἐκεῖ καταντᾷ. Ἐν τούτοις ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα μᾶς φωνάζει νὰ γίνουμε ἀετοί. Ἀπὸ σκώληκες ἀετοί; εἶνε δυνατὴ αὐτὴ ἡ μεταλλαγή; Καὶ ὅμως γίνεται.
Ἀετὸς εἶνε σήμερα ὁ εὐαγγελιστὴς ποὺ ἀ­κούσαμε. Σὲ ὡραῖες βυζαντινὲς εἰκόνες στὸ Ἅγιον Ὄρος θὰ δῆτε ὅτι ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ζωγραφίζεται μὲ σύμβολο δίπλα του τὸν ἀετό. Γιατί; Διότι οἱ ἄλλοι εὐαγγελισταὶ (ὁ Ματθαῖος, ὁ Μᾶρκος κι ὁ Λουκᾶς) ἀρχίζουν τὴν ἱστορία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἐν χρό­νῳ σάρκωσι, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης ἀρχίζει ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἰλιγγιῶδες ὕψος, μᾶς ἀνεβάζει στὴν ἄ­χρονο γέννησί του ἐκ τοῦ Πατρός. Ὡς ἄν­θρω­πος μὲν ἐγεννήθη ἐν Βηθλεὲμ «ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου» (Γαλ. 4,4), ἀλλὰ ὡς Θεὸς εἶνε ἄχρονος. Ὑπῆρχε ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε ἥλιος, σελήνη, γαλαξίες, ὕλη· ἀλ­λὰ δὲν ὑπῆρχε ποτέ μὰ ποτέ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε ὁ Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία καταδίκασε τὸν Ἄρειο ποὺ ἔλεγε ὅτι «Ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν». Ἡ ἀίδιος γέννησις καὶ ἡ ἄναρχος ὕ­παρξις τοῦ Υἱοῦ, αὐτὸ τὸ δόγμα, εἶνε θε­μέλιο τῆς πίστεως. Τὸ πιστεύεις; εἶσαι Χριστι­ανός· δὲν τὸ πιστεύεις; ἐλεύθερος εἶσαι, ἀλ­λὰ πιστὸς δὲν εἶσαι. Κι ἂν παραδέχεσαι τὸ Χριστὸ ὡς ἕνα φιλόσοφο, ποιητή, κοινωνιολό­γο κ.λπ., τίποτα δὲ λές. Ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰω. 1,1).
Σ᾽ αὐτὸ τὸ ὕψος μᾶς ἀνεβάζει ὁ ἀετὸς τῆς θεολογίας. Ἀλλ᾽ ἐγὼ τώρα δὲν πρόκειται νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ὑψηλὰ θεολογικὰ θέματα. Θὰ κατέβω χαμηλότερα καὶ θ᾽ ἀσχοληθῶ μόνο μὲ μία φράσι τῆς σημερινῆς περικοπῆς. Θὰ ἐξετάσω ποιά συμπεριφορὰ ἔδειξε ὁ κόσμος στὸ Χριστὸ ὅταν ἦρθε ἐδῶ στὴ γῆ· ποιά ἡ συμπεριφορὰ τῶν συγχρόνων του καὶ ποιά ἔπειτα τοῦ σημερινοῦ δικοῦ μας κόσμου.

* * *

Ἀνοίγοντας, ἀγαπητοί μου, τὰ Εὐαγγέλια θὰ δῆτε ὅτι, ἂν ἀφαιρέσουμε μερικὰ ἀθῷα παι­διὰ ποὺ φώναζαν «ὡσαννά» (Ματθ. 21,9,15. Μᾶρκ. 11,9. Ἰω. 12,13), ἂν ἀφαιρέσουμε μερικὲς γυναῖκες ποὺ τὸν ἀ­κολούθησαν μέχρι τέλους, ἂν ἀφαιρέσουμε μερικοὺς ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας (δηλαδὴ 120 περίπου πρόσωπα) ποὺ τὸν πίστεψαν, οἱ ἄλλοι, ἡ ἰντελλιγκέντσια, ἡ ἀφρόκρεμα ―γράψε «κο­πρόκρεμα»― τῆς κοινωνίας (οἱ πλούσιοι, οἱ γραμματεῖς, οἱ φαρισαῖοι, οἱ διανοούμενοι, οἱ νομικοί, οἱ ἐπιστήμονες), αὐτοὶ μὲ παντοίους τρόπους προσπάθησαν νὰ τὸν γκρεμίσουν στὴν ὑπόληψι τοῦ λαοῦ. Ὁ λαὸς τὸν θεωροῦ­σε Μεσσία, Λυτρωτὴ καὶ ἔλεγε γι᾽ αὐτὸν ὅτι «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. 7,46)· ἐκεῖνοι Read more »