Τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

 EINAI H EΛΛΑΔΑ XΡΙΣTIANIKO KΡATOΣ;

ΕΑΝ, ἀγαπητοί μου, ἀνοίξουμε τὴν παγκόσμιο ἱστορία, θὰ δοῦμε ὅτι πέρασαν ἄνδρες ἔξοχοι, ποὺ προσέφεραν μεγάλες ὑπηρεσίες στὸν κόσμο, καὶ γι᾿ αὐτὸ τοὺς δόθηκε τὸ ὄνομα «μέγας». Παράδειγμα ὁ Ἀλέξανδρος, ποὺ ἔφθασε μέχρι τὶς Ἰνδίες, ἵδρυσε τὴ μεγάλη ἑλληνικὴ αὐτοκρατορία, καὶ ἔσπειρε παντοῦ τὸ σπόρο τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὡς πρόδρομο τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως λοιπὸν ἐκεῖνος, ἔτσι καὶ ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ποὺ ἑορτάζει σήμερα ὠνομάστηκε μέγας. Γιατί ἆραγε; Τί ἔπραξε, ὥστε νὰ ὀνομασθῇ ἔτσι;

* * *

Γιὰ νὰ ἐκτιμήσουμε τὴν προσφορὰ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ᾿ ὄψιν ποιά ἦταν ἡ κατάστασι τοῦ κόσμου πρὶν ἀπὸ αὐτόν. Μέχρι τότε οἱ Χριστιανοὶ ἐδιώκοντο. Ἦταν «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. 10,16). Τὸ ἔγκλημά τους ἦταν ὅτι πίστευαν στὸ Χριστό. Ἔχαναν περιουσίες καὶ ἀξιώματα, τοὺς ἔρριχναν σὲ φυλακὲς καὶ σὲ θηρία, τοὺς ὑπέβαλλαν σὲ μαρτύρια. Ὑπολογίζεται ὅτι μαρτύρησαν τότε δώδεκα ἑκατομμύρια (12.000.000)! Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἄκουσε τοὺς στεναγμοὺς τῶν πιστῶν καὶ τὸ 313 ὑπεγράφη διάταγμα ποὺ ἔλεγε· «Οἱ Χριστιανοὶ ἐλεύθεροι»! Εἶνε τὸ διάταγμα τοῦ Μεδιολάνου περὶ ἀνεξιθρησκείας. Ποιός τὸ ὑπέγραψε; Τὸ γενναῖο χέρι τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Καὶ μόνο γι᾿ αὐτὸ εἶνε σπουδαῖος.
Ἀλλὰ μέγας εἶνε καὶ διότι μὲ μιὰ μικρὰ φάλαγγα γενναίων πέρασε σὰν ἄλλος Ἀννίβας τὶς Ἄλπεις, ἔπεσε σὰν κεραυνὸς στὴν Ἰταλία, κ᾿ ἔφθασε ἔξω ἀπ᾿ τὴ Ῥώμη. Καὶ ἐνῷ ὁ ἐχθρός του ἦταν ὑπέρτερος, αὐτὸς κατόπιν ὁράματος νίκησε. Τὸ ὅραμα δὲν εἶνε ψέμα· τὸ μαρτυροῦν οἱ ἱστορικοί, Χριστιανοὶ ἀλλὰ καὶ εἰδωλολάτρες. Εἶδε στὸν οὐρανὸ σύμπλεγμα ἀστέρων ποὺ σχημάτιζαν σταυρὸ καὶ τὴν ἐπιγραφὴ «Ἐν τούτῳ νίκα». Τότε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος κατήργησε τὶς ῥωμαϊκὲς σημαῖες μὲ τοὺς ἀετούς, ὕψωσε λάβαρο μὲ τὸ μονόγραμμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὥρμησε. Στὴ Μουλβία γέφυρα ἔγινε ἡ μάχη· ὁ Μαξέντιος νικήθηκε καὶ ὁ Κωνσταντῖνος μπῆκε στὴ Ῥώμη.
Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλης πλευρᾶς ὑπῆρξε μέγας ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος. Ἀντελήφθη, ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἀποτελοῦν τὸ ὑγιὲς μέρος τῆς κοινωνίας κι ὅτι δὲ μπορεῖ νὰ στηριχθῇ πλέον στὸν διεφθαρμένο εἰδωλολατρικὸ κόσμο. Στηρίχθηκε λοιπὸν στοὺς Χριστιανούς. Γι᾿ αὐτὸ μετέφερε τὴν πρωτεύουσά του ἀπὸ τὴ Δύσι στὴν Ἀνατολή, στὸ Βόσπορο, ἐκεῖ ὅπου ἕνας μικρὸς πορθμὸς χωρίζει καὶ ἑνώνει τὶς δύο ἠπείρους, Εὐρώπη καὶ Ἀσία. Ἐκεῖ ἔχτισε τὴ νέα πόλι, ποὺ ἔκτοτε φέρει τὸ ὄνομά του, Κωνσταντινούπολις. Οἱ Τοῦρκοι μετὰ τὴ μικρασιατικὴ καταστροφὴ τὴν ὀνομάζουν Ἰσταμπούλ – ἂν στείλετε γράμμα γράφοντας «Κωνσταντινούπολι», θὰ σᾶς ἐπιστραφῇ· δὲν δέχονται τὸ ἑλληνικὸ ὄνομα. Ἀλλ᾿ ὅσο κι ἂν ἐπιμένουν, καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμα μαρτυροῦν πότε κτίσθηκε καὶ τίνος τὸ ὄνομα πῆρε. Read more »

«ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΓΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ»

Πατήστε τον τίτλο και διαβάστε το όλο

ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ
ΕΤΟΣ 2015 ΜΑΪΟΣ: Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΥΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ Ε. Ε.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

https://youtu.be/7RqXLOAWdHg»

Αλέξης Τσίπρας: Συγχαρητήρια! Πείτε του τα συγχαρητήριά μου.

————————————————————
Ἀμοιβαία Χαρά λοιπόν ;;;; (ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξεως: ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ) σέ κάτι ὅπου ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΩΡΑ ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΛΥΠΑΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ ;;; ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΔΕΙΝΑ ΟΠΟΥ ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ.

«ΑΤΥΧΗ» ΑΠΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ
Ἀλλά γιά αὐτήν τήν «ἀτυχίαν» ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ. ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ (κυβερνῆτες) ΟΠΟΥ ΔΙΑΛΕΞΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ. ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ λοιπόν ΟΔΕΥΕΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΑΡΣΕΝΟΚΟΙΤΙΑ . Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ «ΛΕΠΡΑ». Ὁμιλεῖ ὁ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: https://www.youtube.com/watch?v=Zp8E4Ib4ZVA

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ.

ΘΕΜΑ: Ἀλέξης Τσίπρας: «Συγχαρητήρια! Πεῖτε του τά συγχαρητήριά μου.»
Κι’ ἄλλο ἕνα σκληρό μπουνίδι, τοῦ κου Ἀλέξη κατά τῆς συνειδήσεως του. Πότε θά τήν ὑπερασπισθῆτε κύριε Τσίπρα (τήν συνείδησιν σας); πότε θά τήν ξεμπαζώσετε ἀπό τό βρωμερό λιπῶδες πουρί τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου; ὅπου τό ἀφήνεται καί ἐπικάθεται ἐπάνω της;
Σημείωση: Το ξεμπάζωμα δέν ἰσχύει μόνον γιά τόν πρωθυπουργό, ἀλλά εἶναι καθῆκον ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καί ὅλοι τό ζοῦμε (λιγότερο ἤ περισσότερο) καθῆκον μας λοιπόν νά πλενώμεθα, (μετάνοια καί ἐξομολόγηση) ψυχή καί σώματι, γιά νά μή βρωμίζομε.
Ἐρώτηση: Read more »

Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἀθλιότης καὶ μεγαλεῖο

ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, σήμερα. Δεσποτικὴ ἑορτή, ὅπως καὶ τὰ Χριστούγεννα, ἡ Ὑ­παπαντή, ἡ Βάπτισις, ἡ Μεταμόρφωσις, ἡ Σταύρωσις καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν ἡ Ἀνάστασις.
Τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ οἱ Ἑβραῖοι σταύρωσαν τὸ Χριστὸ καὶ νόμιζαν ὅτι ἔτσι θὰ σβήσουν πιὰ τὸ ὄνομά του. Ἀλλὰ δὲν πέρασαν τρεῖς μέρες κ᾽ ἐκεῖνος, ὡς Θεάνθρωπος, ἀναστήθη­κε ἀπὸ τὸν τάφο. Τὸ ὅτι ἀναστήθηκε εἶνε ἱ­στορικὸ γεγονὸς μαρτυ­ρη­μένο καὶ βεβαιωμένο. Τὸν εἶδαν, τὸν ἄκουσαν, τὸν ψηλάφησαν.
Μετὰ τὴν ἀνάστασί του ὁ Χριστὸς ἔμεινε 40 μέρες ἐπάνω στὴ γῆ καὶ ἐμφανίστηκε κατ᾽ ἐπανάληψιν σὲ πολλούς. Τὴν τελευταία ἡμέρα βγῆκε ὣς τὴ Βηθα­νία, προάστιο τῶν Ἰερο­σολύμων, κ᾽ ἐ­κεῖ, στὸ λόφο τῶν Ἐλαιῶν, ἀποχαιρέτισε τοὺς μαθητάς του. Τοὺς ἔδωσε τὶς τε­λευταῖες ὁδη­γίες γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγε­λίου στὸν κόσμο καὶ τὴν ἐντολὴ νὰ μὴ φύγουν ἀπ᾽ τὰ Ἰεροσόλυμα ἕως ὅτου ἐνδυθοῦν «δύναμιν ἐξ ὕ­ψους» (Λουκ. 24,49-50), τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Καὶ ὕστερα; Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε. Τὰ ἅ­για πόδια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ περπάτησαν καὶ κουρά­στηκαν γιὰ νὰ μεταδοθῇ τὸ εὐαγγέλιο καὶ τέλος οἱ Ἑβραῖοι τὰ κάρφωσαν στὸ σταυρό, ἔ­παυσαν πιὰ νὰ πατοῦν τὴ γῆ! Ἀνάλαφρος ὁ Χριστός, ὑψώθηκε. Ἂν ὁ ἄνθρωπος κατώρθω­σε νὰ ὑψώνῃ ἀεροπλάνα καὶ πυραύλους, ὁ παντοδύ­ναμος Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ κάνῃ κάτι ἀνώτερο;
Κατάπληκτοι οἱ μαθηταὶ κοίταζαν τὸν Θεάνθρωπο ν᾽ ἀνεβαίνῃ μὲ τὸ σῶμα του πρὸς τὰ ἐ­πάνω, καὶ διαρκῶς νὰ μικραίνῃ μέχρις ὅτου ἐξαφανίστηκε στοὺς αἰθέρες τοῦ οὐρανοῦ.
Ἀλλὰ καὶ ὁ οὐράνιος κόσμος, οἱ ἄγ­γελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τὰ Χερουβὶμ καὶ τὰ Σεραφίμ, ὅταν ὁ Χριστὸς πέρασε τὸν τρίτο οὐρανό, κα­θὼς ἔβλεπαν ἄν­θρωπο νὰ φθάνῃ στὸ θρόνο τῆς Θεότητος, κατάπληκτοι ἔ­λεγαν· «Ποιός εἶν᾽ αὐτός;…» (Ἠσ. 63,1). Πράγματι, ἐκτὸς τοῦ Ἠ­λία ―ποὺ κι αὐτὸς δὲν ἔφθασε στὸν θεῖο θρόνο―, κανένας δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανό. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ μόνος, δὲν ὑπάρχει ἄλλος. Ἀ­νέβηκε καὶ κάθησε «ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός», ὅ­πως λέει τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως, καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ πρόκειται στὴ συντέλεια τοῦ κόσμου νὰ ἔρθῃ πά­λι «μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς».
Αὐτὸ μὲ συντομία εἶνε τὸ γεγονὸς ποὺ ἑ­ορτάζουμε σήμερα, ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου.

* * *

Θέλω, ἀγαπητοί μου, νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας στὸ ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέβηκε στοὺς οὐ­ρανοὺς καὶ ὡς ἄνθρωπος. Τί μεγαλεῖο περικλείεται ἐδῶ! Ἐὰν θαυμάζουμε τοὺς ἀστροναῦ­τες, πόσῳ μᾶλλον τὸ Χριστό, ποὺ ἔφερε τὴν ἀνθρώπινη φύσι ὄχι μέχρι τὸ διάστημα μεταξὺ γῆς καὶ σελήνης ἀλ­λὰ μέχρι τὸ θρόνο τοῦ Ὑ­ψίστου! Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει, ὅτι ἡ φύσις μας ἔφθασε στὸ ἀκρότατο σημεῖο τῶν δυνατοτήτων της. Ὁ ἄνθρωπος ἔξω ἀπὸ τὸ Χριστὸ εἶνε μία ἀθλιότης, μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ εἶνε ἕνα μεγαλεῖο ἀπερίγραπτο. Ἀθλιότης καὶ μεγαλεῖο συγκρούονται μέσα στὴν καρδιά του. Παρακαλῶ προσέξτε τὰ λίγα λόγια ποὺ θὰ σᾶς πῶ, γιὰ νὰ διασαφηνίσω αὐτὴ τὴν πρότασι.
Ἡ ἀθλιότης ποιά εἶνε; Αὐτὸ ποὺ ἔπαθε ὁ Ἀδάμ. Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ τελειότερο δημιούργημα τῆς ὁρατῆς κτί­σε­ως, διπλό, μὲ σῶμα καὶ ψυχή, ὕλη καὶ πνεῦμα.
Τὸ σῶμα εἶνε ἕνα μεγαλούργημα μέχρι καὶ τὸ ἐλάχιστο μόριό του, σύνολο ὀργάνων καὶ αἰ­σθήσεων, τὸ τελειότερο ἐργοστάσιο. Τὰ μάτια τέλεια φωτογραφικὴ μηχανή, τὰ αὐτιὰ ῥαν­­τάρ, τὸ στομάχι, τὰ πνευμόνια, ἡ καρδιά, οἱ νε­φροί, ὅλα τέλεια. Πῶς παίρνει τὴν τροφή, πῶς τὴν κά­νει αἷμα, πῶς αὐτὸ διοχετεύεται καὶ ποτίζει ὅλο τὸ σῶμα, καὶ πῶς τὸ αἷμα γίνεται ἀλ­λοῦ μυϊ­κὸς ἱστός, ἀλλοῦ κόκκαλο, ἀλλοῦ νύχι, ἀλ­λοῦ τρίχα, ἀλλοῦ ἐγκέφαλος, ἀλλοῦ…; Ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα ὑδραυλικὸ σύστημα, μὲ ἀν­τλία τὴν καρδιὰ καὶ σωληνώσεις μήκους χιλιομέτρων. Ποιός τά ᾽φτειαξε ὅλα αὐτά;…
Κι ἂν εἶνε θαυμαστὸ τὸ σῶμα, πόσῳ μᾶλ­λον ἡ ψυχή; Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε μόνο κόκκαλα φλέβες στομάχι κοιλιά, ὅπως λένε οἱ ὑ­λισταί. 99% εἶ­νε πνεῦμα, καὶ 1% εἶ­νε ὕλη. Τὸ πνεῦμα κυριαρχεῖ· ἡ σκέψις, τὸ αἴσθημα, ἡ θέ­λησις. Ἡ ψυχὴ εἶνε εἰκόνα τοῦ θείου Δημιουργοῦ μας. Read more »

Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΤΑΣΙ;

«Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν;…» (Πράξ. 1,11)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε μεγάλη δεσπο­τικὴ ἑορτή, ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυ­ρίου. Ποιό εἶνε τὸ ἱστορικὸ τῆς ἡμέρας; Θὰ μιλήσω ἁπλᾶ, νὰ μὲ καταλάβουν ὅλοι, νὰ μὴν εἶνε τὸ κήρυ­γμα «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» (Ματθ. 3,3).

* * *

Πέρασαν σαράντα μέρες ἀφ᾽ ὅτου ὁ Κύρι­ός μας ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Ἐμφανίστηκε σὲ πολλούς. Οἱ μαθηταὶ τὸν εἶδαν νὰ τοὺς εὐ­λο­γῇ, τὸν ἄκουσαν, τὸν ψηλάφησαν. Κι αὐτὸς ἀ­κόμα ὁ Θωμᾶς ἀναγ­κάστηκε νὰ πῇ «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20,28). Στὶς σα­ράντα μέρες, τοὺς εἶπε νὰ συγ­κεντρωθοῦν στὸ Ὄρος τῶν ἐλαιῶν, ἕ­να βουναλάκι σὲ μικρὴ ἀ­πόστασι ἀπ᾽ τὰ Ἰερο­σόλυμα. Ἐκεῖ μαζεύτηκαν. Ἦταν ὁ Πέτρος, ὁ Ἰ­άκωβος, ὁ Ἰωάννης, ὁ Ἀν­δρέας, ὁ Φί­λιππος, ὁ Θωμᾶς, ὁ Βαρθολο­μαῖ­ος, ὁ Ματθαῖος, ὁ Ἰάκωβος τοῦ Ἀλφαίου, ὁ Σίμων ὁ Ζηλωτής, καὶ ὁ Ἰούδας Ἰακώβου. Μαζί τους ἦταν οἱ μυροφόρες, ἡ Μαρία ἡ Παναγία μητέρα τοῦ Κυρίου ὅ­πως βλέπουμε στὴν εἰκόνα τῆς Ἀναλήψεως, καὶ οἱ λεγόμενοι ἀδελφοί του (βλ. Πράξ. 1,13-14).
Καθὼς περίμεναν, ὁ Χριστὸς ἐμ­φα­νίζεται μπροστά τους, τοὺς μιλάει, δίνει τὶς τελευταῖ­ες πα­ραγγελίες, τοὺς εὐλογεῖ, καὶ τότε ―ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους― ἔ­γινε θαῦμα. Ἐνῷ τὸν ἔβλεπαν, τὰ πόδια του τὰ ἅ­για, ποὺ εἶχαν βαδίσει χιλιόμετρα νὰ βροῦν τὸ πλανεμένο πρόβατο, τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρω­πο, τὰ πόδια ἐκεῖνα ποὺ ἀκόμα εἶχαν νωπὰ τὰ σημάδια τῶν καρφιῶν τοῦ σταυροῦ, ἄρχισαν νὰ μὴν πατοῦν πιὰ τὴ γῆ ἀλλὰ νὰ ὑψώνωνται… Read more »

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

_______

_______

19 Mαίου ημέρα πένθους…ημέρα μνήμης

Tῆς Αργυρώς Ξανθοπούλου

Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (1914-1924). Η δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα (πρώτος των Αρμενίων και τρίτος των Ασσυρίων) . Περισσότεροι από 350.000 αριθμούν οι νεκροί μας βρίσκοντας μαρτυρικό θάνατο από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς. Βουνά και χαράδρες του Πόντου γέμισαν από τα πτώματα αθώων θυμάτων της τούρκικης θηριωδίας.

Με τρίπτυχο «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός», και έχοντας ως συμβουλάτορες Γερμανούς αξιωματικούς, οι Νεότουρκοι αρχικά και στη συνέχεια ο Μουσταφά Κεμάλ, σχεδίασαν και εκτέλεσαν τις δύο πρώτες γενοκτονίες. Το 1915 την γενοκτονία των Αρμενίων και από το 1914 έως το 1923 τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Τρομοκρατία, τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού), εξορίες, κρεμάλες, πυρπολήσεις των χωριών, βιασμοί και δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο. Τα θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό αυτό αντάρτικο. Με την επικράτηση του Κεμάλ οι διωγμοί συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη ένταση. Έτσι με την εξόντωση του μισού πληθυσμού (353.000) και τον εκτοπισμό-ξεριζωμό του άλλου μισού, τον Αύγουστο του 1923 ο Μουσταφά Κεμάλ αναφώνησε θριαμβευτικά: «Επί τέλους τους ξεριζώσαμε».

Η ιστορία είναι γνωστή..Για πάνω από 70 χρόνια, η λέξη γενοκτονία ήταν σχεδόν απαγορευμένη προς χάριν της Ελληνοτουρκικής φιλίας.

Οι Πόντιοι όμως δεν ξεχνάμε ποτέ το δράμα των προγόνων μας. Πάντα έρχεται στο νου μας η εικόνα των γονιών και των παππούδων, που όταν ανέφεραν τη λέξη «πατρίδα», γέμιζαν τα μάτια τους δάκρυα .

Με τον νόμο 2193 της 8/11/3/94, η 19η Μαΐου, καθιερώνεται ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Η ημερομηνία αυτή επιλέχτηκε επειδή ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στις 19 Μαΐου του 1919 στην Σαμψούντα . Η τελευταία πράξη του δράματος ξεκινά.

ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ …

Αρκεί Read more »

ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

(Θαλλέλαιος μάρτυς – 20 Μαΐου)

Στη Μεσόγειο, ἀγαπητοί μου, ἀπέναντι στήν ἀνατολική πλευρά τῆς Κύπρου βρίσκεται ἡ χῶρα Λίβανος. Στίς μέρες μας ἡ μικρή αὐτή χῶρα ἔγινε γνωστή σ’ ὅλο τόν κόσμο ἀπό τόν ἐμφύλιο πόλεμο τῶν κατοίκων της. Ἄλλοτε ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς μικρῆς αὐτῆς χώρας ἦταν χριστιανοί. Ἀλλά ἀργότερα ἦρθαν καί ἐγκαταστάθηκαν καί μωαμεθανοί, καί ἔτσι ἀλλοιώθηκε θρησκευτικά ἡ χῶρα. Στό χριστιανικό Λίβανο ἔζησαν καί μαρτύρησαν πολλοί χριστιανοί καί στά τελευταῖα χρόνια παρετηρεῖτο μιά ζωηρή χριστιανική κίνησις. Ἀλλά ὁ ἐμφύλιος πόλεμος, πού χρόνια τώρα συνεχίζεται, κοντεύει νά ἐρημώση τήν ὡραία αὐτή χῶρα.

Ἕνα λουλούδι ἀπό τόν χριστιανικό κῆπο τοῦ Λιβάνου εἶνε καί ὁ ἅγιος μάρτυς Θαλλέλαιος, πού ἡ μνήμη του γιορτάζεται στίς 20 Μαΐου.

←←←

Ὁ Θαλλέλαιος ἔζησε καί μαρτύρησε τόν τρίτο αἰῶνα μετά Χριστόν, στή φοβερή δηλαδή ἐποχή τῶν διωγ-μῶν ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γεννήθηκε στό Λίβανο καί καταγόταν ἀπό λαμπρή χριστιανική οἰκογένεια. Ἀνατράφηκε «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυ-ρίου». Ἔμαθε τά ἱερά γράμματα καί ὅταν ἦρθε σέ ἡλικία ἐπόθησε ἀπ’ ὅλες τίς τέχνες καί τίς ἐπιστῆμες νά σπουδάση τήν ἰατρική ἐπιστήμη, διότι εἶχε τή γνώμη ὅτι αὐτή εἶνε μιά ἀναγκαία ἐπιστήμη καί μ’ αὐτήν μπορεῖ κανένας νά προσφέρη μεγάλες ὑπηρεσίες στήν ἀνθρωπότητα πού πάσχει καί ὑποφέρει. Ἔτσι ἔβλεπε τήν ἐπιστήμη καί ὄχι σάν ἕνα μέσο πού νά βγάζη λεφτά καί νά θησαυρίζη. Λόγῳ τῆς εὐφυΐας του ἔμαθε καλά τήν ἰατρική ἐπιστήμη καί ἄρχισε νά ἀσκῆ τό ἔργο τοῦ γιατροῦ. ‘Αλλά πολύ διαφορετικά ἀπ’ ὅ,τι τό ἀσκοῦσαν οἱ εἰδωλολάτρες γιατροί, πού ἀπέβλεπαν μόνο στά ὑλικά συμφέροντα. Ὁ Θαλλέλαιος, ἔχοντας μέσα στήν καρδιά του τή χριστιανική ἀγάπη, πού σάν ἥλιος θέρμαινε ὅλη τή ζωή του, δεχόταν στό σπίτι του ὅλους τούς ἀνθρώπους, ξένους καί ντόπιους, τούς περιποιόταν καί τούς πρόσφερε κάθε ἀνάπαυσι. Τό σπίτι του ἔγινε ὄχι μόνο ἰατρεῖο, ἀλλά καί ξενοδοχεῖο φτωχῶν, καί ὁ ἅγιος αἰσθανόταν ἰδιαίτερη χαρά ὅταν ἔβλεπε ὅτι οἱ ἀσθενεῖς του θεραπεύονταν. Τόση ἦταν ἡ ἀγάπη του στούς φτωχούς ἀρρώστους, ὥστε ὁ ἴδιος, χωρίς κανένας νά τόν καλέση, πήγαινε στίς καλύβες καί τούς ἔβλεπε. Κάποτε τόν εἶδαν νά σηκώνη στήν πλάτη του ἕναν ἄρρωστο καί νά τόν μεταφέρη στό ἰατρεῖο του.
Ἔτσι ἡ φήμη του σάν λαμπροῦ γιατροῦ ξαπλώθηκε. Ὁ ἅγιος ἔγινε πιό ξακουστός ὅταν ἀπέκτησε τό χάρισμα νά κάνη θαύματα, νά θεραπεύη χωρίς φάρμακα ἀλλά μόνο μέ τήν πίστι στό Χριστό. Ν’ ἀναφέρουμε ὅλα τά θαύματα πού ἔκανε ὁ ἅγιος Θαλλέλαιος; Εἶνε πολλά. Θ’ ἀναφέρουμε λίγα μόνο, τά ἑξῆς.
Πρῶτον. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Ιούνιος 1959, αρ. φυλ. 217

ΟΙ ΧΟΙΡΟΙ ΕΙΣ Τʼ ΑΝΘΗ;

«Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοιρῶν…»(Ματθ. 7, 6)

Σημεῖα τῶν καιρῶν

Τί πρίεργα πράγματα συμβαίνουν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, κατὰ τοὺς τελευταίους καιρούς! Συμβαίνει π.χ. δέκα, ἑκατόν, χίλια, χίλια μόνον; κορίτσια νὰ «ξεπορτίζουν», νὰ ζοῦν τὴν πλέον ἀναξέλεγκτον κοσμικὴν ζωήν, νὰ τρέχουν ἀπὸ πρωΐας μέχρι βαθείας νυκτὸς εἰς κέντρα ποὺ διαφθείρουν τὰ ἤθη, νὰ κάμνουν πάρτυ, νὰ χαρτοπαίζουν, νὰ μεθύουν, νὰ χορεύουν ἐξωφρενικοὺς χορούς, νὰ «γδύνωνται» καὶ νὰ βραβεύωνται δημοσία διὰ τὰ κάλλη των, νὰ ἐμπορεύωνται αἰσχρῶς τὰς σάρκας των; Οὐδεὶς ὁ κατηγορῶν καὶ ἐξανιστάμενος. Τοὐναντίον θερμοὶ ἔπαινοι ἀκούονται. «Θαυμάσια» κορίτσια, ἐξειλιγμένα, ποὺ ἠμποροῦν νὰ συναγωνίζωνται τὰ κορίτσια τῶν εὐρωπαϊκῶν μεγαλοπόλεων. Τὸ Παρίσι, ἡ Κυανῆ Ἀκτή, τὸ Χόλλυγουντ ἧλθον εἰς τὰς Ἀθήνας. Ἀλλὰ συμβαίνει μέσα εἰς τὰς χιλιάδας τῶν κοριτσιῶν μία θεοφιλὴς κόρη νὰ ἀηδιάση τὴν ἀθλίαν κοσμικὴν ζωὴν καὶ νὰ ζητήση λιμένα ψυχικῆς γαλήνης εἰς μίαν γωνίαν γυναικείας Μονῆς; Ὤ! Τότε. Πόλεμος κηρύσσεται, πόλεμος ἀμείλικτος, πόλεμος Τρωϊκός. Ὡσὰν νὰ συνέβη ἔγκλημα ἀπαίσιον, ταράσσεται ὅλος ὁ κόσμος. Οἱ γονεῖς κτυποῦν τὰ στήθη των, κλαίουν καὶ ἀναστενάζουν. Φέρετρον ἔχουν. Συγγενεῖς καὶ φίλοι ἐρεθίζονται, ἀγανακτοῦν, ἀφρίζουν καταρῶνται. Ἀφήνουν τὰς ἐργασίας των καὶ ξεκινοῦν διὰ τὴν ἀνεύρεσιν τοῦ «ἀπολωλότος»! Καταφεύγουν εἰς τὴν Ἀστυνομίαν, ζητοῦν τὴν ἐπέμβασιν τῆς Εἰσαγγελίας, κατηγοροῦν, ὑβρίζουν, συκοφαντοῦν, ἀπειλοῦν ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὴν κρίσιν των, συνετέλεσαν νὰ λάβη τὴν ἡρωϊκὴν ἀπόφασιν ἡ κόρη. Θεέ μου! Καὶ ἐναντίον τινὸς δὲν βάλλουν; Κατηχηταὶ καὶ κατηχήτριαι, ἱεροκήρυκες, ἱερεῖς σεβάσμιοι ὡς ὁ πατὴρ Ἀρσένιος τῆς Ναυπάκτου, ὁ πατὴρ Νεκτάριος τῆς Κορίνθου καὶ ὁ πατὴρ Χρυσόστομος Ἄργους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔδωκαν καμμίαν ἀφορμὴν δυσφημήσεως, ἐξυβρίζοντας χυδαίως. Ἐὰν ἧτο δυνατόν, θὰ τοὺς ἐσταύρωνον. Ἀλλὰ μήπως δὲ τοὺς σταυρώνουν μὲ τὰ πικρά των λόγια; Ἐπὶ τέλους εὑρίσκεται ἡ κόρη. Νέα ἐπεισόδια, νέαι σκηναὶ ἀκολουθοῦν. Ἡ κόρη δηλεῖ ἐνώπιον πολλῶν ὅτι ζῆ τὰς ὡραιοτέρας ἡμέρας τῆς ζωῆς της, ἀλλʼ οἱ συγγενεῖς δὲν θέλουν ἐπʼ οὐδενὶ λόγω νʼ ἀκούσουν τί λέγει ἡ κόρη, δὲν λαμβάνουν ποσῶς ὑπʼ ὅψιν τὴν θέλησιν αὐτῆς, ἀλλʼ ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ δραπετεύσεως κτήνους θέλουν νὰ τὴν ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴν μοναχικὴν ἀδελφότητα καὶ νὰ τὴν σύρου βιαίως. Ἀπειλοῦν ὅτι ἐὰν αὶ μοναχαὶ δὲν τὴν διώξουν, θʼ ἀνατινάξουν τὸ μοναστῆρι εἰς τὸν ἀέρα. Ἀλλὰ πῶς αἱ μοναχαὶ νὰ τὴν ἐκδιώξουν; Δὲν θὰ ἔλθουν εἰς σύγκρουσιν πρὸς τὸν λόγον τοῦ Κυρίου εἰπόντος «τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω»; (Ἰωάν. 6, 37). Θʼ ἀνατινάξουν – λέγουν – μὲ δυναμίτην τὸ μοναστῆρι. Τὶ σατανικὴ μανία! Κανεὶς πατέρας καὶ καμμία μητέρα δὲν ἠπείλησε νʼ ἀνατινάξη ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα κέντρα διαφθορᾶς τοῦ αἰῶνος, ποὺ λειτουργοῦν ἐν μέσω πόλεων καὶ μεταμορφώνουν τὰ παιδιά των εἰς τετράποδα, εἰς πιθήκους, εἰς ἀναίσχυντα καὶ κακοποιὰ ὄντα, εἰς τεντυ-μπόϋδες ποὺ ἐν μέση μεσημβρία ἐπιτίθενται κατα γυναικῶν. Τὰ διαφθορεῖα οὐδέποτε ἠπειλήθησαν μέχρι τοῦδε παρʼ οὐδενός. Τὰ ἱερὰ ὅμως ἐνδιαιτήματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς ἀπειλοῦνται. Καὶ δὲν εἶνε τοῦτο, ἀγαπητοί μου, σημεῖον τῶν ἐσχάτων καιρῶν ποὺ ζῶμεν;

Καὶ τὸ κακὸν δὲν σταματᾶ ἕως ἐδῶ. Read more »

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡAΣ

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΤΑ ΦΕΡΕΙ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

Ακούστε τον Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστῖνος Καντιώτης τί λέει, για την απάτη των λειψάνων που ξεφουρνίζουν τα υπόγεια του Βατικανού

________________

________

O π. Νικόλαος Μανώλης απαντά στην ἐρώτηση, αν ἔπρεπε να φέρουν  για προσκύνηση το λείψανο της ἁγίας Βαρβάρας ἀπό το βατικανό

______

____

ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ

Σάλο προκάλεσε η δήλωση του γιατρού και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Μιχελογιαννάκη ότι ως γιατρός πιστεύει στη θαυματουργική συμβολή των λειψάνων.

Επικαλέστηκε την ιατρική του εμπειρία εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Πρόσθεσε, ανάμεσα στα άλλα, πως το AIDS μεταδίδεται με το σάλιο και πως με τη δύναμη του Θεού δεν κολλά κανείς τον ιό μέσω της θείας κοινωνίας, αν και αντικειμενικά έπρεπε να κολλήσει.

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Πράξ. 16,16-34)

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ!

«Ἔβαλον εἰς φυλακήν» (Πράξ. 16, 23)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακή. Καὶ Κυριακὴ θὰ πῇ ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο, στὴν ἐκπλήρωσι τῶν καθηκόντων μας πρὸς τὸν Θεό. Ἀλλ᾿ ἆραγε ἡ Κυριακὴ εἶνε τώρα ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο; Μᾶλλον δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομάζεται Κυριακή. Ἀπὸ τὰ ὅσα συμβαίνουν τὴν ἡμέρα αὐτὴ μοῦ φαίνεται ὅτι μὲ κάποιο ἄλλο ὄνομα θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομάζεται· ἂς μὲ συγχωρέσετε γι᾿ αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ, ἀλλὰ νομίζω ὅτι ἀπὸ Κυριακὴ τὴν καταντοῦμε διαβολική· ἀνήκει στὸν διάβολο. Διότι σᾶς ἐρωτῶ· πότε γίνονται οἱ περισσότερες διασκεδάσεις, ξεφαντώματα, ἀτυχήματα, κακά, ἀτιμίες, ἐγκλήματα; τὴν Κυριακὴ δὲν γίνονται; Τὴν ἡμέρα αὐτὴ θά ᾿πρεπε ὅλοι νά ᾿νε στὴν ἐκκλησία. Εἶνε; Ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ μόνο δύο ἐκκλησιάζονται. Οἱ ἄλλοι μπαίνουν στ᾿ αὐτοκίνητα καὶ κάνουν ἐκδρομές, χωρὶς νὰ φροντίζουν τοὐλάχιστον τὸ πρωῒ νὰ ἐκκλησιασθοῦν.
Ἀλλ᾿ ἂς ἀφήσω τὸν ἔλεγχο. Δὲν ζηλεύουμε αὐτοὺς ποὺ κάνουν ἐκδρομές. Μποροῦμε κ᾿ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, ἐδῶ ποὺ εἴμαστε, νὰ κάνουμε ἐκδρομή, μιὰ πνευματικὴ ἐκδρομὴ νοερῶς. Ἐλᾶτε λοιπόν. Ὁδηγὸς τῆς ἐκδρομῆς εἶνε ὁ σημερινὸς ἀπόστολος. Τὸν προσέξατε;

* * *

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ποὺ ἔγραψε τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ κείμενο τῶν Πράξεων, μᾶς παίρνει τώρα στὰ φτερά του καὶ μᾶς ὑψώνει πάνω ἀπὸ τὰ γαλανὰ νερὰ τοῦ Αἰγαίου, μᾶς μεταφέρει στὴν ἡρωϊκὴ Μακεδονία, περνοῦμε τὸ Στρυμόνα, πέφτουμε σὲ μία πεδιάδα, καὶ ἐκεῖ μεταξὺ Δράμας καὶ Καβάλας μᾶς προσγειώνει σὲ μία πόλι, ἀπὸ τὶς ὡραιότερες τοῦ τότε κόσμου, στὴν πόλι τῶν Φιλίππων.
Τώρα εἶνε χαλάσματα. Ὅποιοι ἐπισκεφθοῦν τὰ ἐρείπια τῶν Φιλίππων ἔχουν νὰ δοῦν πολλὰ ἐνδιαφέροντα. Ἄλλοι ἀπὸ τοὺς τουρίστας θαυμάζουν τὸ φρούριο, ποὺ εἶνε στὴν ἀκρόπολι πάνω στὸ λόφο· ἄλλοι τὰ διάφορα μνημεῖα καὶ τὴν ἀγορά· ἄλλοι τὰ ἴχνη τῆς μεγάλης Ἐγνατίας ὁδοῦ, ποὺ ἄρχιζε ἀπὸ τὸ ἐπίνειο τῶν Φιλίππων (τὴν Καβάλα) καὶ ἔφθανε μέχρι τὸ Δυρράχιο· ἄλλοι θαυμάζουν τὸ θέατρο ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ, ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα. Ἀλλ᾿ ὅσοι εἶνε Χριστιανοὶ καὶ πιστεύουν στὸν Κύριο, ἀφήνουν ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρείπια, ποὺ διαλαλοῦν τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, πηγαίνουν κάπου κάτω ἀπὸ τὸ φρούριο, χαμηλά, ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἡ φυλακὴ τῶν Φιλίππων, κ᾿ ἐκεῖ τὰ μάτια βουρκώνουν, ἡ καρδιὰ χτυπάει καὶ τὰ χείλη ψιθυρίζουν· γονατίζουν καὶ φιλοῦν τὸ ἔδαφος, γιατὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ φυλακὴ κλείστηκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ φυλακή! Μὰ τί ἔκανε; Μήπως κανένα ἔγκλημα ἀπὸ ᾿κεῖνα ποὺ τιμωρεῖ ὁ νόμος; Διέπραξε τίποτα εἰς βάρος τῆς ζωῆς, τῆς τιμῆς, τῆς περιουσίας τῶν ἄλλων; Ὄχι. Τότε ποιό τὸ ἔγκλημά του; Τὸ ὅτι πίστευε στὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν πίστι αὐτὴ τὴν διεσάλπιζε παντοῦ, τὸ ὅτι ἦταν ἐναντίον τῆς εἰδωλολατρίας, ἐναντίον τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν ἀφελῶν ἀπὸ τοὺς μάγους καὶ ἀστρολόγους. Γι᾿ αὐτὸ συνελήφθη ἀπὸ τοὺς στρατηγοὺς τῆς πόλεως. Τὸν γύμνωσαν, τὸν χτύπησαν ὅπως τὸν Κύριο στὸ πραιτώριο, καὶ ἔτσι ματωμένο μαζὶ μὲ τὸν συνοδό του τὸν Σίλα τοὺς ἔρριξαν στὴ φυλακή.
Ὁ Παῦλος στὴ φυλακή· τί ἀδικία! Καὶ ἐνῷ ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ εἶνε κλεισμένος στὴ φυλακή, κάποιος ἄλλος, ἀρχιλῃστὴς – θηρίο ποὺ κατεσπάραζε ἀνθρώπους, ἦταν ὄχι μόνο ἐλεύθερος ἀλλὰ καὶ πάνω στὸ θρόνο τῆς Ῥώμης. Ποιός ἦταν αὐτός; Ὁ αὐτοκράτωρ Νέρων· ὄντως λῃστής, ἀλλὰ μὲ στέμμα, μὲ κορώνα. Καὶ ὁ μὲν Παῦλος ἐθλίβετο, ὁ δὲ Νέρων στὰ ἀνάκτορα γλεντοκοποῦσε.
Ἐὰν ἤμουν ζωγράφος, θὰ ζωγράφιζα δύο εἰκόνες. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὸν ἅγιο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ πίσω ἀπ᾿ τὰ κάγκελλα, αἱμόφυρτο καὶ πεινασμένο, χωρὶς περιποίησι γιατροῦ καὶ νοσοκόμου, κι ἀπὸ τὸ ἄλλο τὸ τέρας πάνω στὸ θρόνο μέσα σὲ μαρμάρινο παλάτι ν᾿ ἀστράφτῃ ἀπὸ πολυτέλεια. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐρωτᾷ· Μὲ ποιόν ἀπὸ τοὺς δυὸ θὰ προτιμούσατε νὰ εἶστε, μὲ τὸν ἀπόστολο στὸ μπουντρούμι ἢ μὲ τὸ Νέρωνα στὸ παλάτι; Δὲν ξέρω τί θὰ λέγατε σεῖς, ἀλλὰ ὁ Χρυσόστομος λέει· Χίλιες φορὲς στὸ μπουντρούμι μὲ τὸν Παῦλο ἕνεκεν δικαιοσύνης καὶ ἀληθείας, παρὰ μέσ᾿ στὰ παλάτια μὲ τοὺς βασιλεῖς τοῦ αἰῶνος τούτου.
Ἦταν ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἦταν στὰ μπουντρούμια, καὶ ὅμως ἦταν ἔνδοξος. Ὅταν βγῆκε ἀπὸ ᾿κεῖ κι ἀνέβηκε ψηλὰ κ᾿ ἔπιασε σχέσεις μὲ τοὺς καίσαρας, τότε ἐκκοσμικεύθηκε καὶ ἔχασε πλέον ἀπὸ τὴν αγλη της.
Ὁ Νέρων λοιπὸν ἐλεύθερος, ὁ Παῦλος ἁλυσοδεμένος. Δὲν ἔπρεπε ὅμως νὰ μείνῃ ἐκεῖ ὁ Παῦλος. Αὐτὸς ὁ ἀετός, ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ Χρυσόστομος, αὐτὸς ὁ χρυσάετος, δὲν ἦταν γιὰ τὸ κλουβί. Ἔπρεπε ν᾿ ἀνοίξῃ τὸ κλουβί, νὰ βγῇ, γιὰ νὰ συνεχίσῃ νὰ κηρύττῃ σ᾿ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλ᾿ ἦταν εὔκολο ν᾿ ἀνοίξῃ ἡ φυλακή; Ἂν πᾶτε νὰ τὴ δῆτε στοὺς Φιλίππους, εἶνε βαθειὰ μέσ᾿ στὸ χῶμα. Γύρω – γύρω φρουροῦσαν Ῥωμαῖοι στρατιῶτες. Οἱ πόρτες σιδερένιες καὶ ὁ δεσμοφύλαξ ἄγρυπνος. Ἦταν ἀδύνατον νὰ φύγῃ κανεὶς ἀπὸ ᾿κεῖ. Καὶ ὅμως ὁ Παῦλος βγῆκε. Πῶς; Ὅταν εἶνε θέλημα Θεοῦ, ὅλα τὰ ἐμπόδια παραμερίζουν. Πῶς βγῆκε λοιπόν; Μὲ σεισμό! Τὴν δια νύχτα ποὺ τὸν φυλάκισαν, ἐνῷ οἱ Ῥωμαῖοι φρουροῦσαν καὶ ὁ Νέρων διεσκέδαζε καὶ οἱ ἄρχοντες κραιπαλοῦσαν, στὴ φυλακὴ ἔγινε σεισμός. Σείσθηκαν οἱ σιδερένιες πόρτες καὶ ἄνοιξαν, καὶ τὰ δεσμὰ ἔπεσαν ἀπὸ τὰ χέρια τῶν φυλακισμένων. Ὁ δεσμοφύλακας ταράχτηκε. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως, ὄχι μόνο τὸν ἔσωσε ἀπὸ αὐτοκτονία, ἀλλὰ καὶ τὸν ὡδήγησε μαζὶ μὲ ὅλο τὸν οἶκο του στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Δὲν βγῆκε βέβαια ὁ ἀπόστολος ἀπὸ τὴ φυλακὴ τὴ νύχτα ἐκείνη, διότι ἔπρεπε νὰ κατηχήσῃ καὶ νὰ βαπτίσῃ τὴν οἰκογένεια τοῦ δεσμοφύλακος. Ἀλλὰ τὴν ἑπομένη ἡμέρα οἱ διοι οἱ στρατηγοὶ ἦρθαν καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ βγῇ ἀπὸ τὴ φυλακὴ, ἐλεύθερος νὰ πάῃ σὲ ἄλλα μέρη. Read more »

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. 9,1-38)

Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

 ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ;

ΘΑ μιλήσω ἁπλᾶ, ἀγαπητοί μου. Καὶ πα­ρακαλῶ κάντε λίγη ὑπομονὴ ν’ ἀ­κούσετε λό­για κάποιου ποὺ μιλάει ἀπὸ πίστι στὸ Χριστό. Ἐὰν δὲν πίστευα, δὲν θὰ μιλοῦσα.
Ἂν ἀνοίξῃς τὴν καρδιὰ κάθε ἀνθρώ­που, θὰ βρῇς πολλοὺς πόθους, ἐπιθυμίες, ὄνειρα. Ἡ πιὸ ζωηρὰ ἐπιθυμία ποιά εἶνε· ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ ζῇ εὐτυχής, ἐπιθυμεῖ τὴν εὐτυχία. Ὅ­λοι κυνηγοῦμε τὴν εὐτυχία. Ἀλλὰ ποῦ εἶνε ἡ εὐτυχία; Ποιός εἶνε ὁ εὐ­τυ­χὴς ἄνθρωπος; Ἐ­δῶ διαφέρουν οἱ γνῶμες. Μήπως εἶ­νε εὐτυ­χὴς αὐτὸς ποὺ ἔχει ἐξ­­­ουσία, ἢ ὁ δυνα­τὸς ποὺ τὸν φοβοῦνται ὅ­λοι, ἢ ὁ πλούσιος μὲ τὶς λί­ρες καὶ τὰ βαπόρια, ἢ αὐτὸς ποὺ πέφτει μὲ τὰ μοῦτρα στὶς ἡδο­νὲς καὶ διασκεδάσεις; Δυστυ­χισμένε κόσμε, ποὺ τρέχεις νὰ σβή­σῃς τὴ δί­ψα σου στὰ βαλτόνερα αὐτά, θέλεις τὴν εὐ­τυχία; Θὰ σοῦ τὸ πῶ, ἀλλ’ ὑπάρχουν αὐ­τιὰ ν᾿ ἀ­κού­σουν; Παλαιότερα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶχε ἀποτέλεσμα. Τώρα;… Ἂν θέλῃς λοιπόν, ἄ­κου­σε τί συν­ι­στᾷ ἡ Ἐκκλησία.
Θὰ σᾶς δώσω μιὰ συνταγή, καὶ ἂν τὴν ἐκ­τε­λέσετε θὰ βρῆτε τὴν εὐτυχία. Read more »

Τοῦ ἁγίου Ἀχιλλείου ἐπισκόπου Λαρίσης

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ, ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΧΪΛΕΙΟ ΠΡΕΣΠΩΝ

῟

 Του ἁγίου Αχιλλείου 15 Μαΐου

ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΘΑ, ἀγαπητοί μου, στὴν ἄνοιξι, ποὺ εἶνε ἡ ὡραιοτέρα ἐποχὴ τοῦ ἔτους. Συγχρόνως, ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως, εὑρισκόμεθα σὲ ἕνα κύκλο ἑορτῶν τοῦ λεγομένου Πεντηκοσταρίου, ἑορτῶν ποὺ ὡς ἀρχὴ καὶ κέντρο τους ἔχουν τὸ Πάσχα. Ἀλλὰ σήμερα, 15 Μαΐου, εἶνε καὶ ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Ἀχιλλίου ἐπισκόπου Λαρίσσης.
Ποιός ἦτο ὁ ἅγιος Ἀχίλλιος;

* * *

Ὁ ἅγιος Ἀχίλλιος γεννήθηκε τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ., τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Πατρίδα του εἶνε μιὰ χώρα ποὺ γέννησε πολλοὺς ἁγίους, μάρτυρας καὶ ὁμολογητάς. Εἶνε μιὰ χώρα ποὺ μᾶς προκαλεῖ βαθυτάτη συγκίνησι, ἂν διατηροῦμε μέσα μας στοιχεῖα ἑλληνισμοῦ. Ἡ χώρα αὐτὴ εἶνε ἡ Μικρὰ Ἀσία. Γεννήθηκε στὴν Καππαδοκία, ἐκεῖ ὅπου γεννήθηκαν ὁ Μέγας Βασίλεος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ἄλλοι μεγάλοι ἄνδρες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἦταν παιδὶ ἐκλεκτῆς οἰκογενείας. Εἶχε γονεῖς εὐσεβεῖς, ποὺ τὸν ἀνέθρεψαν μὲ χριστιανικὴ ἀγωγὴ καὶ πίστι στὸ Θεό. Φαίνεται ὅτι τὸ σπίτι του ἦταν καὶ πλούσιο, γι᾿ αὐτὸ δὲν στερήθηκε τὰ μέσα νὰ σπουδάσῃ καὶ νὰ μορφωθῇ στὴν κοσμικὴ γνῶσι καὶ σοφία.
Ἀπὸ τὰ νεανικά του χρόνια φάνηκε ὅτι τὸν κοσμοῦν πολλὲς ἀρετές. Ἀγάπησε ἰδιαιτέρως τὰ ἱερὰ γράμματα. Μελέτησε τὴ Γραφή, ἐντρύφησε στὶς ἀθάνατες σελίδες της. Ἔτσι μέσα στὴν ψυχή του ἄναψε φλόγα πνευματική, πόθος ἱερὸς νὰ γνωρίσῃ καὶ νὰ κηρύξῃ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸ ψαλμικὸ ῥητὸ «Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα» (Ψαλμ. 115,1).
Σήμερα τὰ στόματα τῶν λεγομένων Χριστιανῶν εἶνε κλειστὰ καὶ βουβὰ γιὰ τὴν πίστι. Ἡ γλῶσσα τους ἀπ᾿ τὸ πρωῒ μέχρι τὸ βράδυ φλυαρεῖ γιὰ χίλια – δυὸ ἄλλα θέματα. Χιλιάδες λέξεις ἀκοῦς ἂν πλησιάσῃς. Μιλοῦν γιὰ ὅλα τὰ πράγματα· γιὰ ποδόσφαιρο, γιὰ τηλεόρασι, γιὰ πολιτική, γιὰ συνοικέσια, γιὰ ὅ,τι θέ᾿ς· δὲν θ᾿ ἀκούσῃς ὅμως καμμία λέξι γιὰ τὸ Χριστό. Νεκρὲς οἱ ψυχές!… Read more »

ΓIA THN OPΘOΔOΞIA KAI THN EΛΛAΔA

Kάτω Πεύκη Aττικής 3 Iουλίου 1985

Aκρίτα Γέροντα Αυγουστίνε, ….διαγράψατε μακρινή, δημιουργική, αλλά μαρτυρική πορεία ενός μεγάλου ιεραποστόλου και εθναποστόλου. Mέγα έργο επιτελέσατε και επιτελείτε, έργο πνευματικό, γι’ αυτό και βαθειά ριζωμένο στη γη και στη ψυχή των Eλλήνων. Eργαστήκατε και ζήσατε κοντά στο λαό σε εποχές δύσκολες για το έθνος μας. Άλλοι καπηλεύονται και εξαργυρώνουν ακριβά τις εποχές αυτές και την δήθεν προσφορά τους. Δεν αποτελεί τούτο έκπληξη καθότι…ελληνικό. Διωχθήκατε ένεκεν του λαού και πολλά, πικρότατα ποτήρια ήπιατε. Kαι μπορεί το τελευταίο να μη το ήπιατε ακόμα(*). Σεις είμαι βέβαιος, ότι το περιμένετε πάντοτε. Mάθατε πιά. Συνηθίσατε. Για την Oρθοδοξία και την Eλλάδα, το γνωρίζω, ότι δεν θα το αρνηθείτε ποτέ. Γιατί είσθε στόφα μάρτυρος. Σας προσκυνώ και επικαλούμαι την ευλογία σας.

K. Σαρδέλης
Δημοσιογράφος

____________

(*) O λόγος βγήκε προφητικός, καθ᾽ὅτι τα πικρότερα φαρμάκια ο Γέροντας τα ήπιε από το 1988 και μετά και ὅμως ἄντεξε μέχρι την ηλικία των 104 . Εκοιμήθη εν Κυρίῳ στις 28 Αὐγουστου 2010.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΓΑΠΗΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

«…Ήταν φοβερή η εποχή. Συνέλαβαν από τα βουνά κάποιον αντάρτη -τον ξέρουν οι παλαιοί Kοζανίται― και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη. Kάποιοι άνανδροι Kοζανίται, που όταν εκείνος ήταν στα πράγματα καθότανε κλαρίνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σαν κτυπημένο σκυλί να τον μεταφέρουν στην πόλη, τον φτούσαν. Aυτός ήταν εχθρός μου, επανειλημμένως επιχείρησε να με σκοτώσει.

Tον πιάσανε, λοιπόν, και σε άθλία κατάσταση τον έρριξαν στη φυλακή. Όταν το έμαθα, στεναχωρέθηκα. Πήγα στις φυλακές, για να τον δω. Oι υπεύθυνοι των φυλακών δεν με άφηναν να μπω· «Σ’ αυτόν έρχεσαι να φέρεις φαγητό;», μου είπαν· «όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να του δώσεις». Και τους απήντησα·

―«Όπως ερχόμουν σ’ εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή και όχι δηλητήριο, το ­ίδιο θα κάνω και σ’ αυτόν τον φυλακισμένο».
Mε άφησαν τότε να μπω. Όταν άνοιξε η πόρτα και με είδε, έκλαυσε. Ήταν σε άθλία κατάσταση. Kαι είπε· «Πάτερ Aυγουστίνε, εσύ ήρθες να με δεις! Oύτε η γυναίκα μου ούτε τα παιδιά μου δεν ενδιαφέρονται για μένα. Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!».

 Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και η Ιερά Σύνοδος τί ρόλο παίζουν, γιατί δεν διαμαρτύρονται;;;;;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 13ῃ Μαΐου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ

Ἡ ἐπικαιροποίησι ἀπό τό Κοινοβούλιο τῆς θεσμοθετήσεως τῆς ἀσύμβατης μέ τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ πού στοχοποιεῖ θανάσιμα τήν ἄρνησή της, μέ τήν ψήφισι τῆς τροπολογίας γιά τήν ἀνέγερσι τοῦ Ἰσλαμικοῦ Τεμένους ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν Κομμάτων τῆς Βουλῆς, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία λειτουργοῦν στό Λεκανοπέδιο 150 τεμένη μέ ναυαρχίδα τῶν 3000 τετραγωνικῶν μέτρων Τέμενος τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς στό Μοσχάτο ἐνδυναμώνει οὐσιωδῶς τὀν σχεδιασμό ἰσλαμοποιήσεως τῆς χώρας μας ἀπό τό Σιωνιστικό λόμπυ τοῦ κ. Ρότσιλντ καί τῶν μισθάρνων ἐντοπίων ὀργάνων του, μέ τόν ἀνεξέλεγκτο ἐποικισμό τῶν μουσουλμάνων ἐπηλύδων μέ δῆθεν πρόταγμα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τήν ἀνεξιθρησκεία πού ἀποτελοῦν «ἀνόσιες ἰδέες» γιά τό Ἰσλάμ, ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ σφαγές καί τό αἷμα στό ἐγκληματικό Χαλιφάτο καί ἀποθρασύνει τούς ἰσλαμιστές «ἐποίκους» πού ἐπιδίδονται σέ ἀπόπειρες προσηλυτισμοῦ στό Ἰσλάμ. Τήν ἰδία στιγμή ἡ τιμητική προσκύνησι τῶν ἐγχριστοθέντων Ἁγίων καί Μαρτύρων τῆς Πίστεως πού διέσωσε τήν ἐθνική μας ἰδιοπροσωπεία κάτω ἀπό τόν Ἰσλαμικό ζυγό, χαρακτηρίζεται ὡς «εἰδωλολατρεία» καί ἡ μεταφορά τιμίων λειψάνων εἰς τόν Ἱδρυματικό Ἱ. Ναό τοῦ Ἀντικαρκινικοῦ Νοσοκομείου «Ἅγιος Σάββας» πρός προσκύνησι τῶν ἐπιθυμούντων κατασυκοφαντεῖται καί καθυβρίζεται ὡς δῆθεν «μεσαιωνισμός». Στήν Μητροπολιτική μας Περιφέρεια μοιράζονται προσηλυτιστικά φυλλάδια τοῦ Ἰσλάμ ἀπό ἑλληνόφωνη ἰσλαμική ἱστοσελίδα καί γι’ αὐτό ἀποστείλαμε Ποιμαντορική Ἐγκύκλιο πού θά ἀναγνωσθῆ στούς Ἱ. Ναούς τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιά τήν ἐνημέρωση τῆς δράσεως τῶν νεοαρειανῶν Ἰσλαμιστῶν.

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
Π ρ ὸ ς τ ὸ ν Ἱ ε ρ ὸ Κ λ ῆ ρ ο κ α ὶ τ ὸ ν ε ὐ σ ε β ῆ λ α ὸ τ ῆ ς κ α θ’ ἡ μ ᾶ ς Ἱ. Μ η τ ρ ο π ό λ ε ω ς

Πατέρες καὶ ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,
Χριστὸς Ἀνέστη !
Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη, Καθολική Ἐκκλησία, τιμᾶ τήν ἑόρτιο μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τοῦ δυσεβοῦς καί δυσωνύμου Ἀρείου ὁ ὁποῖος ἀρνεῖτο τήν Θεία φύση τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τόν 7ο αἰ. τό ἔργο τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου ἀνέλαβε νά συνεχίση ὁ Ἄραβας ἔμπορος Μωάμεθ ἤ Μουχάμμαντ καί τόν 19ο αἰ. ὁ ἱδρυτής τῆς φυλλαδικῆς μετοχικῆς ἑταιρίας «ΣΚΟΠΙΑ τοῦ πύργου τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ» Κάρολος Ρῶσσελ. Ἀντιλαμβάνεται κανείς εὔκολα ὅτι ὁ κοινός ὑποβολεύς τοῦ Ἀρείου, τοῦ Μωάμεθ ἤ Μουχάμμαντ καί τοῦ Κ. Ρῶσσελ εἶναι ὁ παγκάκιστος καί μισόχριστος, μισόθεος καί μισάνθρωπος διάβολος διότι ἐάν ὁ Θεός δέν ἔγινε ἄνθρωπος ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γίνει Θεός ὅπως τό ἐξέφρασε ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μέ τήν μεγαλειώδη φράση του τό «ἀπρόσληπτον καί ἀθεράπευτον»Γρηγορίου Θεολόγου, Ἐπιστολή 101,32) Read more »

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑΝ

Θὰ σᾶς διηγηθῶ, ἀγαπητοί μου, κάτι. Στὴν ἀρχὴ θὰ σᾶς κάνῃ ἴσως νὰ γελάσετε. Ἀλλ᾿ ἐὰν προσέξετε τὴ βαθύτερη ἔννοιά του, τότε τὸ γέλιο σας θὰ μεταβληθῇ σὲ κλάμα.

Ἕνας εἶχε μιὰ μαϊμοῦ καὶ τὴν ἔμαθε νὰ χορεύῃ. Τὴ στόλισε σὰ νύφη καί, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ἡ ἄσχημη ὄψι της, ἔφτειαξε μιὰ ὡραία γυναικεία μάσκα ποὺ σκέπαζε ὅλο τὸ κεφάλι της. Τὴν ἔφερε στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως καὶ τὴν ἔβαλε νὰ χορέψῃ. Μαζεύτηκε κόσμος πολύς. Ἡ μαϊμοῦ – νύφη χόρευε καὶ τοὺς πιὸ ἰδι­ότροπους χοροὺς καὶ λυγιζόταν μὲ τόση ἐπιδεξιότητα, ὥστε ὅσοι τὴν ἔβλεπαν τὴ θαύμαζαν καὶ νόμιζαν ὅτι εἶνε ἄνθρωπος. Κάποιος ὅ­μως, ποὺ ἤξερε ὅτι ἡ χορεύτρια δὲν εἶνε ἄν­θρωπος καὶ δὲν ἀνεχόταν νὰ βλέπῃ τὰ πλήθη ν᾿ ἀποθεώνουν ἕνα κτῆνος, ἀποφάσισε ν᾿ ἀπο­καλύψῃ τὴν ἀπάτη καὶ ἔκανε τὸ ἑξῆς. Ἐπειδὴ οἱ μαϊμοῦδες ἀγαποῦν πολὺ τὰ μύγδαλα, ἐκεῖ ποὺ ἡ μαϊμοῦ – νύμφη χόρευε κι ὁ κόσμος χει­ροκροτοῦσε κι ὁ κύριός της χαιρόταν, ὁ φίλος μας ῥίχνει ἐμπρὸς στὰ πόδια της μερικὲς χοῦφτες μύγδαλα. Αὐτὸ ἔφτασε γιὰ νὰ γίνουν τὰ ἀποκαλυπτήρια. Ἡ χορεύτρια, μόλις εἶδε τὰ μύγδαλα, ἄλλαξε στὴ στιγμή· ξέχασε καὶ τὸν κύριό της καὶ τὸν κόσμο καὶ τὴ δόξα, τὰ πάντα, καὶ ὥρμησε στὰ μύγδαλα. Κ᾽ ἐπειδὴ ἡ μάσκα τὴν ἐμπόδιζε νὰ τὰ φάῃ, τὴν ἔσχισε μὲ τὰ νύχια της, τὴν ἔκανε κομμάτια, τὴν πέταξε μακριά, καὶ τότε φάνηκε τί ἦταν· μαϊμοῦ καὶ ὄχι ἄνθρωπος! Ὅλοι ἄρχισαν νὰ γελοῦν καὶ νὰ καγχάζουν γιὰ τὸ πάθημά της.
Τὸ παράδειγμα αὐτὸ (ποὺ σημειωτέον τὸ ἀ­ναφέρει στὸ τέλος μιᾶς σπουδαίας ὁμιλίας του καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης, ἀδελφὸς τοῦ Μ. Βασιλείου) τὸ ἀναφέρω διότι νομίζω ὅτι εἶνε μία ζωηρὰ εἰκόνα τῆς σημερινῆς πραγματικότητος.

* * *

Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, στὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνισι διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὸν πρωτόγονο. Δὲν ζῇ ὅπως ἐκεῖνος· δὲν κατοικεῖ σὲ σπηλιὲς καὶ δάση, δὲν φοράει δέρματα ζῴων, δὲν κρατάει ῥόπαλα καὶ πέτρινα μαχαίρια. Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἐξ­ελίχθηκε. Ἄφη­σε τὶς σπηλιὲς καὶ τὰ παρθένα δάση στὰ θηρία, κι αὐτός, ἐξημερωμένος τάχα, κατέβηκε σὲ κέντρα πολιτισμοῦ. Κατοικεῖ σὲ μέγαρα, πολυ­κατοικίες, οὐρανοξύστες μὲ ὅλα τὰ κομφὸρ γιὰ μιὰ ἄνετη ζωή. Φοράει ροῦχα πολυτελῆ, ἐκπαιδεύεται σὲ πλῆθος ἐκπαιδευτήρια, μαθαίνει νὰ γράφῃ, νὰ μιλάῃ διάφορες γλῶσ­σες, νὰ τραγουδάῃ, νὰ παίζῃ ὄργανα, νὰ χορεύῃ, νὰ πετάῃ στὰ σύννεφα, νὰ κατεβαίνῃ στὰ βάθη τῆς θαλάσσης, νὰ ταξιδεύῃ… Καὶ φαντάστηκε ὁ ταλαίπωρος, ὅτι ἔτσι ἐκπολιτίσθηκε, ὅτι δὲν ἔχει σχέσι πιὰ μὲ τοὺς ἀγρίους ποὺ κατοικοῦν σὰν θηρία στὶς ἔρημες ἐκτάσεις τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Ἀσίας.
Ἀλλὰ ὁ πολιτισμὸς αὐτός, γιὰ τὸν ὁποῖο καυ­χᾶται, δὲν ἦταν ὁ ἀληθινὸς πολιτισμός. Δὲν προχώρησε στὰ βάθη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, δὲν ξερρίζωσε τὰ πάθη του, δὲν τὸν ἡμέρωσε, δὲν τοῦ ἐξευγένισε τὴν καρδιά. Ἀρκέσθηκε στὴν ἐπιφάνεια. Τοῦ φόρεσε μία μάσκα, τοῦ ἔδειξε τὸν καθρέφτη καὶ τοῦ εἶπε· «Βλέπεις πόσο σὲ μεταμόρφωσα; Δὲν εἶσαι πιὰ ὁ πρωτόγονος ποὺ τρεφόταν μὲ ῥίζες καὶ φλοῦ­δες δέντρων. Δὲν τρέμεις πιὰ τὴ φύσι· μὲ τὴ δύναμί μου τὴ δάμασες. Τὰ πανεπιστήμιά μου σὲ φώτισαν. Πέταξες ἀπὸ πάνω σου προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες αἰώνων. Σὲ ἀνέβασα στὸν κολοφῶνα τῆς δόξης. Εἶσαι ἄξιος θαυμασμοῦ. Εἶσαι ὁ ἄνθρωπος τοῦ συγχρόνου αἰ­ῶνος, ὁ ὑπεράνθρωπος. Λαοὶ καὶ ἔθνη, μιμηθῆ­τε τον». Αὐτὸς εἶνε ὁ ἄνθρωπος μὲ μάσκα.
Ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε ὁ ἀληθι­νὸς ἄνθρωπος. Εἶνε ὅλο ἀπάτη. Κι ὅπως μερικὰ μύγδαλα ἔφτασαν γιὰ νὰ ξεσκεπαστῇ ἡ μαϊμοῦ ποὺ κρυβόταν κάτω ἀπὸ τὴ μάσκα, ἔ­τσι καὶ διάφορα γεγονότα τῆς καθημερινῆς ζωῆς φτάνουν γιὰ νὰ γίνουν τὰ ἀποκαλυπτήρια, νὰ ξεσκεπάσουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ φανερώσουν τὴν πραγματική τους φύσι. Θέλετε παραδείγματα; Ἂς ἀναφέρω δυὸ – τρία.
⃝ Νά ἕνας νέος. Φοίτησε πέντ᾽ – ἕξι χρόνια στὸ πανεπιστήμιο, ἄκουσε παραδόσεις καθηγητῶν, μελέτησε βιβλιοθῆκες, ἔδωσε ἐξετάσεις, πῆ­ρε τὸ δίπλωμα καὶ τώρα ὡς γιατρὸς ἐγκαταστάθη­κε σὲ μιὰ ἐπαρχιακὴ πόλι. Σπουδαῖος ἄνθρω­πος! θὰ πῆτε. Καὶ ὅμως ἀπατᾶσθε. Κάτω ἀπὸ τὴ μάσκα τῆς ἐπιστήμης κρύβεται μία κοινωνι­κὴ τίγρις. Αὐτὸς ποὺ ἐξασκεῖ τὸ πιὸ φιλάνθρωπο ἐπάγγελμα, ποὺ ἀποστολὴ ἔχει νὰ προ­στατεύῃ καὶ ὄχι νὰ θανατώνῃ τὴ ζωή, αὐτὸς ποὺ ἔδωσε τὸν ἱπποκράτειο ὅρκο ὅτι ποτέ δὲν θὰ μεταχειρισθῇ τὴν ἐπιστήμη του γιὰ νὰ ἐγ­κληματήσῃ κατὰ τῆς ζωῆς, μεταβάλλεται τώρα σὲ ἐγκληματία. Λίγα «μύγδαλα», λίγες λίρες, ἂν τοῦ ῥίξῃ πλούσιος πελάτης, ξεχνάει τὰ πάντα καὶ κάνει ἔκτρωσι, σκοτώνει παιδί, βάφει τὰ χέρια του στὸ αἷμα. Εἶνε ἱκανὸς νὰ μεταβάλῃ τὴν κλινική του σὲ σφαγεῖο, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ πάρῃ τὰ «μύγδαλά» του, τὰ λεφτά! Αὐτὰ τὸν τρελλαίνουν, ἢ μᾶλλον ἡ πλεονεξία, ἡ πονηρή του φύσι, τὴν ὁποία ἡ ἐπιστήμη δὲν μπόρεσε νὰ μεταβάλῃ. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔμεινε θηρίο κάτω ἀπὸ τὴ μάσκα τῆς πλέον φιλανθρώπου ἐπιστήμης.
⃝ Βλέπετε τὸν ἄλλο; Κατέχει μεγάλη θέσι, εἶ­νε ἀνώτατος ὑπάλληλος τοῦ κράτους. Ἀντιπροσωπεύει στὴν ἐπαρχία μιὰ ἔνδοξη Ἑλλάδα. Καὶ θά ᾽πρεπε γι᾽ αὐτὸ νὰ εἶνε παρά­δειγμα ἀρετῆς, ἠθικὸ μετέωρο. Καὶ ὅμως· ἂν παρουσι­αστοῦν «μύγδαλα», ἂν στὸ γραφεῖο του εἰσέλ­θῃ ἁμαρτωλὸ γύναιο ἱ­κανὸ νὰ ἠλεκτρίζῃ τὶς κατώτερες ὁρμές, τότε ὁ ὑψηλὸς αὐτὸς κύρι­ος, ὁ ἀκατάδεκτος, λησμονεῖ τὰ πάντα, τὸν βλέ­πε­τε νὰ πέφτῃ χαμηλὰ καὶ γελοῦν μαζί του καὶ μικρὰ παιδιά. Ἔπεσε ἡ μάσκα καὶ φάνηκε ὁ πίθηκος, ἔστω κι ἂν φοράῃ χρυσᾶ διάσημα.
⃝ Ἀλλ᾽ ἐκεῖνο ποὺ ἔγινε ἀ­φορμὴ νὰ πέσουν ὅ­λες οἱ μάσκες καὶ νὰ ξεσκεπαστῇ ὅλη ἡ ἀγρι­ό­της τοῦ σημερινοῦ «πολιτισμοῦ» ἦταν ὁ τελευ­ταῖος παγκόσμιος πόλεμος. Αὐτὸς ἔφερε στὴν ἐπιφάνεια ὅ,τι κρυβόταν ἐπιμελῶς στὶς καρδιὲς τῶν δῆθεν πολιτισμένων. Ὁ ἑωσφόρος ἔρριξε ἄφθο­να τὰ «μύγδαλά» του, ὅλα δη­λαδὴ ἐκεῖ­να ποὺ γαργαλίζουν τὰ ἐγκληματικὰ ἔνστικτα τοῦ κτή­νους, καὶ ἄνθρωποι ποὺ ἔλεγες ὅτι ἔ­χουν φθάσει στὴν κορυφὴ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ εἶχαν ἀξίωσι νὰ κυβερνήσουν ὅλο τὸν πλανή­τη καὶ νὰ δημιουργήσουν νέα τάξι πραγμάτων, ξαφνικὰ πέταξαν τὶς μάσκες τους καὶ συντεταγμένοι σὲ ἀγέλες θηρίων πλημμύρισαν τὴν Εὐρώπη καὶ διέπραξαν φρικιαστικὰ ἐγκλήματα· τὰ διέπραξαν δημοσίᾳ, μπρο­στὰ σὲ ὅλους. Καὶ ἦταν οἱ ἐγκληματίες αὐτοὶ ὄχι καννίβαλοι ἀλλὰ Εὐρωπαῖοι, ἀπόφοιτοι πα­νεπιστημίων καὶ ἀκαδημιῶν. Ὁ πόλεμος τοὺς ξεσκέπασε. Τὸ ὄνομά τους θὰ μείνῃ στὴν ἱστο­ρία ὡς συνώνυμο τῶν ἀγριωτέρων θηρίων τῆς ζούγκλας. Read more »