«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», Σεπτέμβριος 1960, αρ. φ. 230
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
- (Στὸ ἄρθρο αὐτὸ τῆς «Σπίθας», ποὺ ἐγράφη τὸ 1960, π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης διαμαρτύρεται γιατί ἡ Φρειδερίκη ἡ βασίλισσα ἐκφράστηκε πανθεϊστή. Σήμερα, ποὺ ὄχι μια γυναῖκα, ἔστω καὶ ἐὰν αὐτὴ ὁνομάζονταν βασίλισσα τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ ὁ ἰδιος ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ παπόφιλοι ἐπίσκοποι μιλοῦν πανθεϊστη, τί θὰ τοὺς ἔγραφε;;;
Ἡ Φρειδερίκη, ὅπως διαδόθηκε, ἦταν βουδίστρια, ὁ πατριάρχης καὶ οἱ ὅμοιοί του (ἐπίσκοποι, θεολόγοι καὶ λοιποί, ποὺ πληρώνονται ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας), σὲ ποιά ἆραγε θρησκεία ἀνήκουν καὶ μιλοῦν τὴν ἴδια μὲ τὴν Φρειδερίκη γλῶσσα;;;)
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ἤ ΠΑΝΘΕΪΣΜΟΣ;
«Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα,
παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ και γῆς
ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων»
Ζητήματα πίστεως
Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ὁ ἄνθρωπος εἶνε ὄν κατʼ ἐξοχὴν θρησκευτικόν. Καί, ἵνα διʼ εἰκόνος ἀρχαίου τινὸς φιλοσόφου τῆς Πατρίδος μας ὁμιλήσωμεν, ὁ ἄνθρωπος εἶνε δένδρον, τοῦ ὁποίου αἱ ῥίζαι τῆς ὑπάρξεως βυθίζονται εἰς τὸν οὐράνιον, τὸν μεταφυσικὸν κόσμον. Ἐκείθεν ἀντλεῖ τοὺς χυμοὺς διὰ νʼ ἀνθῆ καὶ νὰ καρποφορῆ. Ἐὰν αἱ ῥίζαι του διʼ οἱονδήποτε λόγον κοποῦν, τὸ οὐράνιον τοῦτο δένδρον, ὁ ἄνθρωπος, μαραίνεται, ξηραίνεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται. Διὰ τοῦτο ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὰ ἄνω ἔλκεται. Πρὸς τὸν ούρανὸν στρέφει τὰ βλέμματά του. Πρὸς τὸν Θεόν, τὸν Δημιουργόν, τὴν πηγὴν παντὸς ἀγαθοῦ κατευθύνεται.
Ἀλλὰ ποιός ὁ Θεός, πρὸς τὸν ὁποῖον φέρεται ὁ ἄνθρωπος; Οἱ λαοί, καὶ οἱ πλέον πρωτόγονοι, οἱ εἰς τὰ σπήλαια καὶ τὰς καλύβας τῶν ποταμῶν καὶ τῶν λιμνῶν κατοικοῦντες, ἔμφυτον ἔχοντες τὴν ἰδέαν τοῦ θείου, ὁρμεμφύτως κλίνουν τὸ γόνυ πρὸ τοῦ Ὑπερτάτου Ὄντος. Αἱ διάνοιαι τῶν φιλοσόφων ἀνιχνεύουν τὸ μυστήριον καὶ ζητοῦν νὰ συλλάβουν καθαρώτερον τὴν ἔννοιαν. Ἱδρυταὶ τῶν θρησκειῶν διὰ τῆς διδασκαλίας των τὴν ἰδέαν τοῦ Θεοῦ ζητοῦν νὰ ἀναπτύξουν εἰς τὰς διανοίας καὶ τὰς καρδίας τῶν ὁπαδῶν του, καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς πρώτης ἐννοίας, ὡς ἀπὸ κέντρου, ἐξαρτοῦν ὅλας τὰς ἄλλας θρησκευτικὰς καὶ ήθικὰς ίδέας, ὅλα τὰ καθήκοντα τῶν πιστῶν. Οὕτω μελετῶντες τὴν ἱστορίαν τοῦ άνθρωπίνου γένους ἐξ ἐπόψεως θρησκείας, βλέπομεν ὅτι ἡ ἰδέα τὴν ὁποίαν περὶ τοῦ Θεοῦ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι εἶνε ποικίλη. Ὑφίσταται ἀμφιταλαντεύσεις. Ἀνέρχεται καὶ κατέρχεται. Λόγω τῆς ἁμαρτίας, ἥτις ἐπέφερε σύγχυσιν τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας, ἡ ἰδέα τοῦ Θεοῦ συνεσκοτίσθη, ἠμαυρώθη, κατέπεσε μέχρι τοιούτου σημείου ὥστε, καθὼς λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ Παῦλος, οἱ ἄνθρωποι «ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν» (Ρωμ. 1, 23).
Θέλετε νὰ ἴδητε, ἐρωτᾶ σοφός τις, ὁποία ἐκ τῶν θρησκειῶν εἶνε ἀληθής; Δύνασθε νὰ τὸ ἐξακριβώσητε ἐὰν ἀνοίξητε τὰ βιβλία τῶν θρησκειῶν καὶ ἐρευνήσητε, τὶ περὶ τοῦ Θεοῦ μία ἑκάστη ἐξ αὐτῶν διδάσκει. Ἐκ τῆς ἐννοίας, τὴν ὁποίαν δίδουν αἱ διάφοροι θρησκεῖαι περὶ Θεοῦ, ἐὰν δὲν εἶσθε προκατειλημμένος, δὲν θʼ ἀργήσητε νʼ ἀντιληφθῆτε ὁποία θρησκεία ἔχει θείαν τὴν προέλευσιν. Βεβαίως ὅλαι αἱ θρησκείαι περὶ Θεοῦ ὁμιλοῦν. Διότι θρησκεία ἄνευ Θεοῦ δὲν νοεῖται. Ποῖα ὅμως ἐξ αὐτῶν ἔχει τὴν καθαρωτέραν περὶ Θεοῦ ἔννοιαν; Ἀναμφισβήτως ἡ θρησκεία τοῦ Σταυροῦ. Ὁποία διαφορὰ παρουσιάζεται μεταξὺ αὐτῆς καὶ τῶν ἄλλων θρησκειῶν! Ὅσον τὸ φῶς, ὅπερ ἐκπέμπει ἐν μεσημβρία ὁ ἥλιος, διαφέρει ἀπὸ τὸ φῶς ὅπερ ἐκπέμπουν οἱ ἀστέρες ἐν νυκτί, τόσον τὸ πνευματικὸν φῶς, ὅπερ ἔρριψεν ἐπὶ τῆς ἰδέας τοῦ Θεοῦ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, διαφέρει ἀπὸ τὸ φῶς, ὅπερ παρέχουν καὶ αἱ λαμπρότεραι διδασκαλίαι τῶν μεγαλυτέρων φιλοσόφων τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Διʼ ὁλίγων λέξεων μεστῶν ὑψίστων νοημάτων δίδει τὴν ἰδέαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡ Καινὴ Διαθήκη. Ἐν δὲ τῆ γνώσει τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, διεκήρυξεν ὁ Θεάνθρωπος, ἔγκειται τὸ μυστικὸν τῆς εὐτυχίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἰδοὺ οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου: «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰωάν. 17, 3). Ὀρθῶς παρετηρήθη ὅτι παῖς ἀναγινώσκων τὸ Εὐαγγέλιον ἤθελεν ἐκπλήξει καὶ Πλάτωνας ἀκόμη καὶ Ἀριστοτέλας μὲ τὰς ἀπαντήσεις του ἐπὶ τῶν ὑψίστων θεμάτων τῆς θρησκείας. Εἰς τὴν ἐρώτησίν των διατὶ εὑρίσκεται εἰς τὸν κόσμον, ἤθελον λάβει τὴν ἀπάντησιν: «Διὰ νὰ γνωρίσω τὸν Θεὸν καὶ ἀγαπήσω καὶ δουλεύσω αὐτὸν καὶ ἀπολαύσω τὴν αἰώνιον ζωήν».
Δὲν εἶνε λοιπὸν ἄσχετος πρὸς τὴν σωτηρίαν, πρὸς τὴν ἀληθινὴν θρησκευτικὴν ζωὴν ἡ ἰδέα, τὴν ὁποίαν περὶ τοῦ Θεοῦ ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἰδέα περὶ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἰδέα περὶ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εἶνε ὡς ὁ ἥλιος, ὅστις φωτίζει καὶ θερμαίνει ὁλόκληρον τὸν θρησκευτικὸν καὶ ἠθικὸ κόσμον τοῦ ἀνθρώπου. Εἶνε το κέντρον τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Διὰ τοῦτο καὶ ἡ Ἐκκλησία ἡ ὁποία φυλάσσει ἀγρύπνως τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην, τὴν διδασκαλίαν τοῦ Κυρίου, δὲν ἔμεινεν ἀδιάφορος πρὸς ἑτεροδιδασκαλίας, αἱ ὁποῖαι ὑπούλως εἰσέδυον διὰ νὰ νοθεύσουν τὴν περὶ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἰδέαν, ὡς αὕτη ἀπεκαλύφθη ἐν τῶ Ἰησοῦ Χριστῶ. Διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς δὲν δυνάμεθα νὰ μείνωμεν ἀδιάφοροι πρὸς διδασκαλίαν, ἡ ὁποία ἐσχάτως ὡς νεόκοπον λάμπον νόμισμα ἤρχισε νὰ κυκλοφορῆ μεταξὺ τῶν ἀνωτάτων στρωμάτων τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Θὰ φθάση ἄράγε εἰς τὰς καλύβας τῶν χωρικῶν μας ἤ θὰ μείνη ὡς τὸ νόμισμα τῆς ἀριστοκρατίας;
Ἀλλὰ πρὶν ἴδωμεν τὶς ἡ ξένη αὕτη διδασκαλία, ἡ νοθεύουσα τὸ Εὐαγγελικὸν κήρυγμα, ἄς ἴδωμεν ὁποία κατὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας εἶνε ἡ περὶ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἔννοια. Read more »