Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Φλώρινα 1.1.1975

———-

——–

Νέο πολιτικὸ ἔτος – Πρωτοχρονιὰ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ὁ μακάβριος χορὸς

«Ποία ἡ ζωὴ ὑμῶν; ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη» (Ἰακ. 4,14)

Ενα ἀκόμη ἔτος πέρασε, ἀγαπητοί μου. Μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ νέου ἔτους ἂς κάνουμε λί­γες σκέψεις πάνω στὸ μεγάλο θέμα τοῦ χρόνου.

* * *

Τί εἶνε ἕνα ἔτος ἐν συγκρίσει μὲ τὴν αἰωνι­ότητα; Μία σταγόνα ἐμπρὸς στὸν ὠκεανὸ τοῦ χρόνου. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνα μυστηριῶ­δες πουλί, στὸ τέλος κάθε ἔτους πετάει πάνω ἀπ᾿ τὸν ὠκεανὸ καὶ παίρνει μὲ τὸ ῥάμφος του μία σταγόνα. Μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε πό­σα δισ­εκατομμύρια καὶ τρισεκατομμύρια χρόνια θὰ περάσουν μέχρις ὅτου τὸ πουλὶ πά­ρῃ καὶ τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ; Κι ὁ μεγαλύ­τερος μαθηματικὸς θὰ καταληφθῇ ἀπὸ ἴλιγγο.
Ἀπέραντος καὶ ἀσύλληπτος εἶνε καὶ ὁ ἄλ­λος ἐκεῖνος ὠκεανὸς ποὺ λέγεται αἰωνιότης. Πότε ἄρχισε ὁ χρόνος; Πόσα χρόνια πέρασαν μέχρι τώρα; Πόσα θὰ περάσουν μέχρι νὰ λή­ξῃ ὁ κόσμος, ποὺ μὲ τὴ δημιουργία του συνδέ­εται ὁ χρόνος; Σταγόνα στὸν ὠκεανὸ εἶνε τὸ ἕ­να ἔτος. Τί εἶνε ἡ ζωή μας μπροστὰ στὴν αἰω­νιότητα; Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, σὲ ἐ­πικήδεια ὁμιλία του στὸν Καισάριο, ὡς ἑξῆς περιγράφει τὴ ματαιότητα τῆς ζωῆς.
«Τέτοια εἶνε, ἀδελφοί, ἡ πρόσκαιρη ζωή μας. Τέτοιο τὸ παιχνίδι ποὺ παίζεται πάνω στὴ γῆ· ἐνῷ δὲν ὑπάρχουμε νὰ γενηθοῦμε, κι ἀφοῦ γεν­­νηθοῦμε νὰ πεθάνουμε. Ὄνειρο εἴμαστε ποὺ δὲν παραμένει, φάντασμα ποὺ δὲ μπορεῖς νὰ τὸ πιά­σῃς, πέταγμα πουλιοῦ περαστικοῦ, πλοῖο ποὺ δὲν ἀφήνει ἴχνη στὴ θάλασσα, σκόνη, ἀ­τμός, πρωινὴ δροσιά, λουλούδι ποὺ ἀν­θί­ζει στὸν καιρό του καὶ στὸν καιρό του μαραί­νεται. Καλὰ φιλοσόφησε γιὰ τὴν ἀσθένειά μας ὁ θεῖος Δαυ­ΐδ· “Οἱ ἡμέρες τῆς ζωῆς τοῦ ἀν­θρώπου εἶνε σὰν τὸ χορτάρι· σὰν λουλούδι τοῦ ἀ­γροῦ, ἔτσι θὰ πέσῃ”».
Ἂς φέρουμε καὶ μιὰ εἰκόνα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ ἁγία Γραφή. «Ἀτμὶς ἔσται ἡ ζωὴ ὑμῶν ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη», ὅπως λέει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος στὴ θε­όπνευστη Ἐπιστολή του (Ἰακ. 4,14). Ἡ ζωή μας, λέει, ὡς πρὸς τὴ διάρκειά της μοιάζει μὲ λεπτὸ ἀτμό, ποὺ βγαίνει ἀπὸ ἕνα καζάνι κα­θὼς τὸ νερό του βράζει καὶ ἐξατμίζεται. Παρα­τηρήσατε ποτὲ τὸν ἀτμό; Τὸν βλέπουμε γιὰ λίγο ν᾿ ἀνεβαίνῃ κ᾿ ἔπειτα νὰ ἐξαφανίζεται.
Ἀλλ᾿ ἐνῷ αὐτὴ εἶνε ἡ πραγματικότητα, οἱ ἄν­­θρωποι, ἀπορροφημένοι συνήθως ἀπὸ μέριμνες, ζοῦν σὰν νὰ εἶνε αἰώνιοι πάνω στὴ γῆ. Δὲν σκέπτονται τὸ τέλος τους. Κι ἂν κανεὶς τοὺς τὸ θυμίσῃ, τρομάζουν καὶ… χτυποῦν ξύλο!
Ὁ φόβος τοῦ θανάτου κάνει νὰ διώχνουν ἀπ᾽ τὴ σκέψι τὴν ἰδέα του. Ἂν τὸν σκέπτονταν σοβαρά, διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ συμπεριφορά τους. Ὅπως λέει ἀρχαῖος σοφὸς πρόγονός μας, «μνήμη θανάτου ὅρος φιλοσοφίας». Ἡ δὲ Σοφία Σειρὰχ ἀκό­μη πιὸ ζωηρὰ καὶ πιὸ συγκεκρι­μένα προτρέπει· Read more »

Νέο πολιτικὸ ἔτος – Πρωτοχρονιὰ
Δευτέρα 1 Ἰανουαρίου 2018
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Τo νεο ετος

Τὰ μεσάνυχτα τῆς 31ης Δεκεμβρίου, ἀγαπη­τοί μου, ὅταν ὁ δείκτης τοῦ ρολογιοῦ δείχνει δώδεκα, ἕνας χρόνος ζυμωμένος μὲ χα­ρὲς καὶ λύπες σφραγίζεται καὶ μπαίνει στὰ ἀρ­χεῖα τῆς αἰωνιότητος· μιὰ σταγόνα τοῦ χρόνου πέφτει στὸν ὠκεανό. Οἱ μελλοντικὲς γενιὲς θὰ γίνουν κριταὶ τῶν πράξεων καὶ τῶν ἔργων τοῦ ἔ­­­τους αὐτοῦ. Πάνω ὅμως ἀπὸ τὴν κρίσι τῶν ἀνθρώπων θὰ εἶνε ἡ ἀδέκαστη κρίσι τοῦ Θε­οῦ, ποὺ τὴν ἡμέρα ἐκείνη θ᾿ ἀπαγγεί­λῃ τὸ τρομερὸ «κατηγορῶ» ἐναντίον ἐκείνων ποὺ τὸ ἔ­τος αὐτὸ διαλογίστηκαν τὸ πονηρό, λά­λησαν τὸ ψεῦδος, ἔπλεξαν σκευωρί­ες, ἔπραξαν τὰ φαῦ­λα, καταπάτησαν θείους καὶ ἀνθρώπινους νόμους, ὠργίασαν καὶ ἔ­βαψαν μὲ αἷμα ἀθῴων τὴ γῆ. Τίποτε ἀπ᾽ ὅλα δὲν θὰ μείνῃ ἀ­βράβευ­το ἢ ἀτιμώρητο. Πιστέψτε το, ὅλα εἶνε γραμμένα! Ἐκεῖνος ποὺ μετράει τὶς σταγόνες τῆς ἀβύσσου, τὰ φύλλα τῶν δασῶν καὶ τὴν ἄμ­μο τῆς θαλάσσης, θὰ μετρήσῃ καὶ τὶς σκέψεις, τὶς ἐνδόχυχες ἐπιθυμίες, τὰ βαθύτερα ἐλατήρια τῶν πράξεών μας, καὶ «ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὴν πρᾶξιν αὐτοῦ» (Ματθ. 16,27).
Γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ 1η Ἰανουαρίου, ἡ 1η τοῦ νέου ἔτους, δὲν πρέπει νὰ περνᾷ ἐπιπόλαια, μέσα σὲ γέλια καὶ καγχασμούς, μέθη καὶ ὄρ­για, καὶ δίπλα στὸ πράσινο τραπέζι τοῦ χαρτο­παιγνίου. Αὐτὴ εἶνε ζωὴ ῥηχή, ποὺ δὲν ἀ­ξίζει νὰ ζοῦμε. «Βίος ἀνεξέλεγκτος βίος ἀβίωτος», ἔ­λεγε ἕνας ἀρχαῖος φιλόσοφος τῶν Ἀθη­νῶν. Ἂς ἐλέγξουμε λοιπὸν κ᾽ ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας. Ἂς σταθοῦμε μὲ προσοχὴ στὸν ἰσθμὸ αὐτὸ τοῦ χρό­νου, ἂς ῥίξουμε ἕνα βλέμμα στὸ παρελθὸν κι ἂς ἀτενίσουμε πρὸς τὸ μέλλον. Ἔχουμε ἱερὰ κα­θή­κοντα τώρα στὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἔτους. Ποιά; Read more »

Βασιλείου τοῦ Μεγάλου
1 Ἰανουαρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

O Μεγας Βασιλειος

(τὸ ἐπεισόδιο μὲ τὸν ἔπαρχο Μόδεστο)

Ἡ ἱστορία ὠνόμασε τὸν ἅγιο Βασίλειο Μέγα, τίτλος ποὺ δὲν εἶνε κενός, ἕνα χαρτονόμισμα χωρὶς ἀντίκρυσμα. Κι ἄλλοι ὠνομάσθηκαν μεγάλοι, ἀλλὰ ὁ τίτλος τους εἶνε κίβδηλος. Ἐνῷ ὁ τίτλος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου εἶνε γεμᾶτος οὐσιαστικὸ περιεχόμενο.
Ποιός θὰ μπορέσῃ, ἀγαπητοί μου, ποιός θὰ μπορέσῃ νὰ ὑμνήσῃ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου; Νᾶνοι ἐμεῖς μπροστά του καὶ νήπια, θὰ ψελλίσουμε μερικὲς λέξεις.
Νὰ ὑμνήσουμε τοὺς ἐνδόξους προγόνους του; Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν πολύτεκνη οἰκογένειά του, ποὺ τέσσερις βλαστοί της ἀξιώθηκαν τοῦ τίτλου τῆς ἁγιωσύνης καὶ ἑορτάζονται ὡς ἅγιοι; Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν κλίσι καὶ ῥοπή, ἢ μᾶλλον τὸν ἔρωτα ποὺ τὸν εἵλκυε; Ὁ ἔρωτας αὐτὸς σήμερα σβήνει. Εἶνε ὁ ἔρωτας τῆς γνώσεως, τῆς ἐπιστήμης, τῆς μορφώσεως. Δὲν ὑπάρχει, ἀγαπητοί μου, μόνο τὸ σέξ, ὁ κατώτατος αὐτὸς ἔρωτας, ποὺ συναντᾶται καὶ στὰ κτήνη· ὑπάρχει καὶ ὁ ἔρωτας τῆς μαθήσεως, ποὺ κατέφλεγε τὰ στήθη τοῦ νεαροῦ Βασιλείου καὶ τὸν ἔκανε νὰ πετάξῃ στὴν Κωνσταντινούπολι, στὴν Ἀθήνα καὶ σὲ ἄλλα κέντρα τοῦ ἀρχαίου ἐκείνου κόσμου, σὰν μέλισσα ποὺ πετάει ἀπὸ ἄνθος σὲ ἄνθος, γιὰ νὰ συλλέξῃ τὸ γλυκὺ μέλι τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἐπιστήμης. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὶς ἀρετές του, τὸ ἀναφαίρετο αὐτὸ κτῆμα τοῦ ἀνθρώπου; Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἐγκράτειά του, ποὺ τὸν ἔκανε νὰ μοιάζῃ μὲ ἔνσαρκο ἄγγελο; Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴ φιλανθρωπία του, ποὺ τὸν μετέβαλε σὲ ἀστείρευτο ποταμό;
Θὰ ἐχρειάζοντο πολλὲς ὁμιλίες. Τ᾿ ἀφήνουμε ὅμως ὅλα αὐτά· καὶ ἀπὸ τὸν ἀνθῶνα τοῦ βίου του κόβω μόνο ἕνα λουλούδι. Θ᾿ ἀναφέρω μόνο ἕνα ἐπεισόδιο. Ὅπως λέγανε οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, «ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα»· ἀπὸ τὸ νύχι, δηλαδή, ἀναγνωρίζει κανεὶς τὸ λιοντάρι. Καὶ ὅπως ἕνα νύχι τοῦ λιονταριοῦ φθάνει γιὰ νὰ δείξῃ τὴν ἀλκὴ τοῦ βασιλέως τῶν ζῴων, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ἕνα ἐπεισόδιο ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν μεγάλων εἶνε δυνατὸν νὰ χαρακτηρίσῃ τὴν ὅλη φυσιογνωμία τους. Ἔτσι καὶ τὸ ἐπεισόδιο αὐτὸ εἶνε δυνατὸν νὰ δείξῃ, ποιά καρδιὰ λέοντος ὑπῆρχε μέσα στὸ ἀσθενικὸ ἐκεῖνο σαρκίο ποὺ ἐκάλυπτε τὴν ὕπαρξι τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.

Read more »