Ὁμιλία Μητροπολίτου Κοζάνης Διονυσίου στὴν γιορτὴ τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου
ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Αγιο Παντελεήμονα Φλωρίνης 16-6-1985
16 Ἰουλίου τοῦ 1967, δεκαοκτώ, δηλαδὴ χρόνια παρα ἕνα μήνα ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Αὐγουστῖνος, μητροπολίτης τῆς ἀκριτικῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης, ἐρχόμενος ἐδῶ γιὰ νὰ ἐνθρονιστῇ, πέρασε ἀπὸ τὴν Κοζάνη, ὄχι γιατὶ τὸν ἔφερε ὁ δρόμος, ἀλλὰ γιατὶ ἦταν σωστὸ νὰ περάσῃ ἀπὸ τὴν πόλι στὴν ὁποία σὲ δύσκολες ἡμέρες εἶχε διακονήσει τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ τότε συνδέθηκε μαζί της. Τότε στὴ λειτουργία ποὺ ἔγινε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τὸν προσφώνησα καὶ μέσα σὲ ἄλλα τοῦ εἶπα· Ξέρω ὅτι κοινὴν ἔχωντες τὴν καταγωγήν, ἐκ τῶν Κυκλάδων νήσων ὀρμόμενοι, κοινὴν ἔχωμεν δη τὴν κλίσιν καὶ τὴν ἀποστολήν, ἐν τοῖς ἱερεῖς τούτοις τόποις τῆς Μακεδονίας. Τί κρῖμα ἀλήθεια ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τί κρῖμα ὅτι τώρα μέσα σὲ 18 μόλις χρόνια, δὲν μπορῶ νὰ ὁμιλήσω, τὴν ὡραίαν ἐκείνη γλῶσσα.
Σήμερα, ἀγαπητὲ ἀδελφέ, καὶ συλλειτουργέ, ἅγιε Φλωρίνης κ. Αὐγουστῖνε, ὅταν ἀξιώνομαι πάλι νὰ σὲ προσφωνῶ, χαίρομαι ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τότε. Γιατὶ τώρα δὲν εὔχομαι τὴν καρποφόρο ποιμαντορία σου, ἀλλὰ βλέπω, καὶ βλέπει ὅλος ὁ κόσμος, τοὺς πλούσιους καρποὺς τῆς ἐπισκοπικῆς σου διακονίας. Ἀλλὰ συμπάθησέ με, δὲν ἐκφράζομαι καλά.
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία δὲν ἑορτάζει τὰ 18 χρόνια τῆς ἁρχιερατίας σου, ἀλλὰ τὰ πενήντα χρόνια τῆς ἐπισκοπικῆς σου διακονίας. Ἀπὸ τὸ 1935 μέχρι σήμερα. Μὲ τρομάζει αὐτὸ τὸ τόσο μεγάλο βάρος, τὸ τόσο μεγάλο χρονικὸ διάστημα καὶ καταλαβαίνω τὸ βάρος του, γιατὶ καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος, πενήντα χρόνια καὶ ἕνα παραπάνω, εἶμαι μέσα στὸ ράσο. Είμαστε καὶ οἱ δυὸ πιὰ γέροντες. Δόξα τῷ Θεῷ, ὅτι μᾶς κρατάει εἰς τὴν ζωή, γιὰ νὰ ὑπηρετοῦμε τὴν Ἐκκλησία, ποὺ δὲν εἶνε βέβαια ἡ Ἐκκλησία μόνο τῶν γερόντων, ἀλλὰ ποὺ χρειάζεται, πολὺ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία τοὺς γέροντες. Θέλω νὰ εἰπῷ πολλά, μὰ φοβοῦμαι μήπως προσκρούσω εἰς τὴν ἀσκητική σου αὐστηρότητα. Γι’ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ, ἐπίτρεψέ μου καὶ ἄφησέ με νὰ ὁμιλήσω στοὺς ἀγαπητοὺς χριστιανούς, νὰ ὁμιλήσω στὰ παιδιὰ γιὰ τὸν πατέρα τους. Ὄχι, γιὰ νὰ μάθουν ἀπὸ μένα τὰ παιδιὰ γιὰ τὸν πατέρα τους, ἀλλὰ γιὰ νὰ χαροῦν τὰ παιδιά. Ὅτι καὶ ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, ξέρουμε καλά, καὶ τιμοῦμε καὶ σεβόμαστε τὸν πατέρα τους.
Δὲν ξέρετε ἐσεῖς ἀγαπητοί χριστιανοί, δὲν μπορεῖτε νὰ ξέρετε, τὶ πάει νὰ πῇ ἕνας ἄνθρωπος νὰ εἶνε τιλιγμένος πενήντα χρόνια μέσα στὸ μαῦρο ράσσο. Ὅπως καὶ ἂν τὸ πάρομε, ἄν εἶνε ἕνα κάρβουνο ἀναμένο ἢ ἕνα κάρβουνο σβηστό. Μὰ εἶνε γνωστὸ παντοῦ, πὼς ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος εἶνε πυρακτωμμένο σίδερο. Δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία, πὼς πολλοί δὲν συμφωνοῦν μαζί του. Ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος εἶνε ἐκεῖνος ποὺ εἶνε, ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἄλλους, κατὰ ποὺ τὸ λέγει ἡ Ἀποκάλυψι, μπορεῖ νὰ εἴμαστε οὔτε ζεστεῖ, οὔτε ψυχροί, ἀλλὰ μᾶλλον χλιαροί.
Θὰ μποροῦσα νὰ σκιαγραφίσω τὸν ἄνθρωπο καὶ ἱερέα Αὐγουστῖνο, ἀναφερόμενος σὲ κάποια χαρακτηριστικὰ χωρία τοῦ ἀποστόλου Παύλου, χωρὶς κανένα ἄλλο σχόλιο καὶ ἐρμηνεία.
Γράφει, λοιπόν, ὁ μεγάλος ἀπόστολος· Read more »