ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ! ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

«ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ»

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου 23-7-1993

   Παιδιά μου! Πλησιάστε τὸ Χριστό. «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός». Ἀκολουθῆστε τὴν ὁδὸ τῆς αἰωνίου ζωῆς. Δὲν πλασθήκατε γιὰ τὴ φθορά. Πλασθήκατε γιὰ τὴν ἀφθαρσία.
Ἐκλεκτοὶ ἔφηβοι! Ἀκολουθῆστε κ᾿ ἐσεῖς τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς. Ἡ μικρὴ ἀλλ᾿ ἔνδοξη πατρίδα μας περιμένει ἀπὸ σᾶς λαμπρὰ κατορθώματα. Εἴθε κανεὶς ἀπὸ σᾶς νὰ μὴ γίνῃ ἄπιστος καὶ προδότης. Κι ἂν ἀκόμη μείνετε λίγοι, μαζί σας εἶναι ὁ Ἀήττητος, ὁ Χριστός, «ὃν παῖδες ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας»

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ

———-

———–

2) Απαντηση σε αντιΤριαδιτη

για την Ανασταση και την Θεοτητα του Χριστου

Του Βασιλείου Π. Κερμενιώτη

Χριστός Ανέστη!
Με την ευκαιρία της μεγάλης εορτής της Ανάστασης του Κυρίου, νιώθω την ανάγκη να δημοσιεύσω την απάντηση που έδωσα σε κάποιον που αμφισβητούσε την Θεότητα του Χριστού και ισχυριζόταν ότι ο Χριστός δεν ήταν ικανός να αναστήσει το σώμα Του, διότι δεν είναι Θεός!
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΕΔΩ:
https://drive.google.com/open?id=1nqz7UOxfO-_bNFECZxf8CAO5ICoTrNrp

ΟΛΑ… «ΔΡΟΜΟΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» ΤΗΣ ΠΑΝΤΟΕΙΔΟΥΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ
ΤΗΣ «ΚΕΝΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ» ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΟΣ;

ΑΝΑΘΕΡΜΑΝΣΙΣ ΛΥΚΟΦΙΛΙΑΣ
ΓΙΑ «ΔΟΞΑ» ΚΑΙ «ΧΡΥΣΑΦΙ»,
ΓΙΑ «ΛΟΞΑ» ΚΙ’ Ο,ΤΙ «ΑΣΤΡΑΦΤΕΙ»,
ΚΙ’ ΑΣ ΠΑΝΕ ΟΛΑ «ΣΤΡΑΦΤΙ»!!
—-

Τoῦ συνεργάτου μας Κ.Θ.

«Ποία κοινωνία, λύκου πρός αμνόν»;
Πόσα περί τούτου λέγει ό Σολομών;
Άνάμεσα σέ λύκους, μάθε ότι ζής.
Του Χριστού τά λόγια μή τά λησμονείς.

Μή καί ξεθαρρέψης; Σ’ έφαγεν ευθύς!
Δέν θά εύρης χρόνο, ούτε νά σκεφθής.
Δέν σού λέγω λόγια πού δέν ευσταθούν.
Τό μπελά τους βρίσκουν όσοι δέν τ’ ακούν.

Λυσσασμένος τρέχει, κάποιονε νά βρή,
πού απερισκέπτως βγαίνει απ’ τό μαντρί.
Τήν αδηφαγία ποτέ του δέν κοραίνει
καί τό νέο θύμα πάντα περιμένει.
Μόλις σέ αρπάξη, σέ καταβροχθίζει.
Πρώτα, μέσ’ στή σάρκα τά νύχια του βυθίζει.

Μά … λυκοφιλίες τόσες γύρω-γύρω.
Καί πώς θές στό στρώμα, τό κορμί νά γύρω;
΄Ολες είς τό βάθος, βλέπουν τήν .. «αργύρω»!
Πάντα τό «χρυσάφι» έχουν στό μυαλό τους
καί γι’ αυτό, ανέτως προδίδουν τό Θεό τους. Read more »

Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου

Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο αγιος Γεωργιος

(Ἐναντιον του δρακοντος)

ΣΗΜΕΡΑ εἶνε ἡ ἑορτὴ ἑνὸς ἐκ τῶν μεγαλυτέρων μαρτύρων τῆς πίστεώς μας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ συμπίπτει μὲ τὴν πιὸ ὡραία ἐποχή. Καί, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα, ἂς τρέξουμε στὰ χωράφια νὰ κόψουμε λουλούδια νὰ φτειάξουμε στεφάνια νὰ στεφανώσουμε τὸν ἥρωα τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως.
Ἀλλὰ τὸ νὰ κόψουμε λουλούδια εἶνε τὸ πιὸ εὔκολο πρᾶγμα. Κάτι ἄλλο σήμερα πρέπει νὰ κάνουμε, κάτι ὑψηλότερο καὶ μεγαλύτερο. Τί εἶνε αὐτό; Πρέπει νὰ γνωρίσουμε, ποιός εἶνε ὁ ἅγιος Γεώργιος. Καὶ σ᾿ αὐτὸ θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς δώσω μία σύντομο ἀπάντησι.

* * *

Πατρίδα τοῦ ἁγίου Γεωργίου εἶνε ἡ Μικρὰ Ἀσία. Γεννήθηκε στὰ μέρη τῆς Καισαρείας καὶ εἶνε συμπατριώτης τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Οἱ γονεῖς του ἦταν πλούσιοι καὶ εὐγενεῖς. Ὁ πατέρας του μαρτύρησε γιὰ τὸ Χριστό, ὅταν ὁ ἅγιος Γεώργιος ἦταν μικρὸς μέσα στὴν κούνια. Ἡ μητέρα του, μόλις εκοσι ἐτῶν τότε, ἤτανε ἀπὸ τὶς μάνες ἐκεῖνες ποὺ πιστεύουν στὸ Θεό. Γι᾿ αὐτὸ δὲν ἦρθε σὲ δεύτερο γάμο, ὅπως κάνουν σήμερα πολλές, ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχει σαπίσει τὸ κορμὶ τοῦ ἀντρός τους στὸν τάφο κι αὐτὲς ζητοῦν νέο ἄντρα. Ὄχι! Στὴ Μικρὰ Ἀσία ἕνας γάμος ὑπῆρχε, ἕνας καὶ μόνο. Ὅπως τὰ τρυγόνια, ποὺ ἂν σκοτωθῇ τὸ ἕνα, τὸ ταίρι του δὲ᾿ ζευγαρώνει μὲ ἄλλο, παρὰ μένει μέχρι τέλους καὶ κλαίει στὰ κλαδιά. Ἔτσι καὶ τότε. Δὲ᾿ λέω ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔρχονται σὲ δεύτερο γάμο ἁμαρτάνουν, ἀλλὰ ὁ κυρίως γάμος εἶνε ὁ ἕνας ποὺ εὐλογεῖ ὁ Θεός, ἡ ἁγία Τριάς, τὸ πανάγιο Πνεῦμα.
Λοιπὸν ἡ μητέρα του τόσο νέα ἔμεινε χήρα. Ἀκοῦτε σεῖς οἱ γυναῖκες, ἀκοῦτε σεῖς οἱ ἄντρες; Δὲν ἔγιναν οἱ γιορτὲς αὐτές, γιὰ νὰ τρῶμε καὶ νὰ διασκεδάζουμε. Ἔγιναν, γιὰ νὰ ζήσουμε κ᾿ ἐμεῖς σὰν τοὺς ἁγίους. Τότε ὁ ἅγιος Γεώργιος μᾶς εὐλογεῖ καὶ εἶνε μαζί μας.
Ἡ νεαρὰ χήρα εἶχε τὸν Γεώργιο μικρό. Καὶ μαζὶ μὲ τὸ γάλα της τὸν ζύμωσε καὶ τὸν ἔπλασε. Εὐλογημένη λοιπὸν ἡ μάνα. Πίσω ἀπὸ κάθε ἅγιο εἶνε μιὰ μάνα. Καὶ πίσω ἀπὸ τὸν ἅγιο Γεώργιο εἶνε ἡ μάνα, ποὺ τὸν πῆρε στὸ στῆθος της καὶ μαζὶ μὲ τὸ γάλα της τὸν ἐβύζαξε τὴν πίστι, τὴν πίστι στὸ Χριστό. Read more »

«ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΣΤΟ ΣΕΛΤΣΟ ΝΑ ΜΥΡΙΣΟΥΝ»

(Πασχαλιά, 23 Άπριλίου 1804)
—- . —-
ΜΟΝΗ ΣΕΛΤΣΟΥ – ΤΟΠΟΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Μ Π Ο Τ Σ Α Ρ Η
—
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΕΛΤΣΟΥ – ΛΕΝΩ ΜΠΟΤΣΑΡΗ

(Του Συνεργάτου μας Κ.Θ.)

΄Η μάχη τών Σουλιωτών μέ τούς Τουρκαλβανούς στή Μονή Σέλτσου, τό 1804, αφάνισε τά μέλη τής οικογένειας Μπότσαρη, ή οποία λίγα χρόνια αργότερα, έχασε καί τό πιό ένδοξο μέλος της, τόν Μάρκο.

Στήν ανατολική άκρη τού νομού Άρτας, στήν περιοχή όπου ό ποταμός ΄Αχελώος (Άσπροπόταμος) χωρίζει τό νομό, από τούς νομούς Τρικάλων καί Καρδίτσας, υψώνεται ό ορεινός όγκος τής Φρούσιας. Στήν μία από τίς δύο κορυφές της πού ονομάζεται ράχη τού Φράξου, έχει κτιστεί ή ιστορική μονή τού Σέλτσου ή Παναγιά ή Σελτσιώτισσα, αφιερωμένη στήν Κοίμηση τής Θεοτόκου. Τό πιό κοντινό χωριό τής περιοχής είναι οί Πηγές ΄Αρτας (Βρεστενίτσα), μοναδική δίοδος πρός τή μονή, σχεδόν απροσπέλαστη ακόμη καί σήμερα.
Τόν ιερό αυτό τόπο, επέτρεψεν ό Θεός, νά γίνη τό θυσιαστήριο τής ένδοξης γενιάς τών Μποτσαραίων, τό 1804, θυμάτων τής Τουρκαλβανικής θηριωδίας τών στρατευμάτων τού ΄Αλή-Πασά, αλλά καί αιώνια σελίδα δόξας καί ευτοθυσίας τού γένους τών ΄Ελλήνων.
Μετά τήν παράδοση τού Σουλίου στόν ΄Αλή-Πασά μέ τήν συνθήκη στίς 12 Δεκεμβρίου τού 1803, οί Σουλιώτες άρχισαν νά εγκαταλείπουν κατά τμήματα τό Σούλι. Ό Άλή-Πασάς παρασπονδώντας διέταξε νά κυκλωθούν τά μέρη απ’ όπου θά περνούσαν οί οικογένειες, νά τίς αιχμαλωτίσουν καί νά τίς μεταφέρουν στά Γιάννενα.
΄Η πρώτη ομάδα πού κατευθύνονταν πρός τήν Πάργα υπό τίς οδηγίες τού Φώτου Τζαβέλα καί τού Δήμου Δράκου, κάπου 2.000 άτομα, κατάφερε πολεμώντας σκληρά νά φθάση στόν προορισμό της. Read more »

Tοῦ ἁγίου Γεωργίου (Ἰω. 15,17 – 16,2)
Tοῦ  Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Το μισος του κοσμου κατα των γνησιων Χριστιανων

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκε­τε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν» (Ἰω. 15,18)

ΜΑΣ ἀξιώνει ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, νὰ πανηγυρίζουμε τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ μεγαλομάρτυρος, ποὺ εἶνε ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸς στὸ λαό μας.
Μίλησα ἄλλοτε γιὰ τὸν βίο τοῦ ἁγίου· τώρα θ᾽ ἀλλάξω θέμα. Συνηθίζω, ὅπως ἡ ὄρνι­θα σκαλί­ζει τὸ χῶμα κι ἅμα βρῇ κανένα σπόρο ἢ σκου­λη­κάκι δὲν τὸν τρώει μόνη της ἀλλὰ καλεῖ καὶ τὰ πουλιά της νὰ τὸν ἀπολαύσουν, ἔτσι κ᾽ ἐ­γὼ σκαλίζω συνεχῶς τὴν ἁγία Γραφή, ἄλλα βιβλία καὶ ἱστορίες, καὶ προσπαθῶ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ κάτι καινούργιο νὰ βρίσκω γιὰ τὸ λαό μας. Τώρα λοι­πὸν τὸ θέμα θὰ εἶνε ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο (Ἰω. 15,17–16,2).
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε μία περικοπὴ ἀ­πὸ τὴν τελευταία ἀποχαιρετιστήρια ὁμιλία ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητάς του τὴν ἀ­λησμόνητη νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Ἂν ἐνθυμούμεθα τὰ τελευταῖα λόγια τῆς μάνας καὶ τοῦ πατέρα μας, πολὺ περισσότερο πρέπει ―ἂν εἴμαστε Χριστιανοί― νὰ ἐνθυμούμεθα ζωηρὰ τὰ τελευταῖα λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ μυστικὸ δεῖπνο. Εἶνε ἡ διαθήκη τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ὀνομάζεται.

* * *

Ὁ Κύριος ἐδῶ προειδοποιεῖ, λέει μία προφη­τεία. Καὶ μόνο ἡ διαπίστωσι ὅτι τὰ λόγια αὐ­τὰ ἐκπληρώθηκαν καὶ ἐκπληρώνεται συνε­χῶς, εἶ­νε μία ἀπόδειξι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶ­νε κοινὸς ἄνθρωπος. Ἕνας ἁ­πλὸς ἄν­θρωπος ζῇ καὶ κινεῖ­ται σὲ μία χρονικὴ περίοδο καὶ ἔχει μικρὴ γνῶ­σι τῶν πρα­γμάτων· ὁ Χριστός, ὁ Θεὸς καὶ Κύρι­ός μας, εἶνε παν­το­γνώ­στης, τὰ γνωρίζει ὅλα. Γνω­ρίζει τὸ παρελ­θόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μὲ κά­θε λεπτο­μέρεια. Καὶ σήμερα προειδοποιεῖ τοὺς μαθη­τάς του καὶ διὰ μέσου αὐτῶν ὅ­λους μας – τί; ὅτι οἱ μαθηταί του θὰ διωχθοῦν σκλη­ρά. Μὴν ἀ­πογοητεύε­στε ὅ­μως, λέει· διότι «ὁ κόσμος… ἐμὲ πρῶ­τον ὑ­μῶν μεμίσηκεν», πρὶν ἀ­πὸ σᾶς μίσησε πρῶτα ἐ­μέ­να (Ἰω. 15,18). Read more »

Κυριακὴ Πάσχα θ. λειτ. (Ἰωάν. 1,1-17)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο Χριστος ζη και βασιλευει

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. 1,1)

ΣΥΝΤΟΜΟ, ἀγαπητοί μου, θὰ εἶνε τὸ κήρυ­γμα. Παρὰ τὴν κόπωσι, δὲν πρέπει νὰ γίνεται θεία λειτουργία χωρὶς κήρυγμα.
Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ διαβάζεται σήμερα εἶνε τὸ σπουδαιότερο ἀπ᾽ ὅ­λα τὰ εὐαγγέλια τοῦ ἔ­τους. Εἶνε τὸ πιὸ ὑψήγο­ρο, τὸ πιὸ θεολογικό. Εἶνε ὕψος τὰ λόγια «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. 1,1)! Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε; Δὲν ἔχου­με οὔτε ἐγὼ εὐφράδεια οὔτε σεῖς ὑπομονὴ γιὰ μία πλήρη ἐξήγησι τοῦ ῥητοῦ αὐτοῦ. Λίγες λέξεις μόνο θὰ ψελλίσουμε ἐπάνω σ᾽ αὐτό.

* * *

Λένε, ὅτι κάποιος βασιλιᾶς τῆς ἀρχαίας ἐπο­­χῆς κάλεσε στὰ ἀνάκτορα ἕνα σοφό. ―Θέλω, λέει, νὰ μοῦ λύσῃς ἕνα πρόβλημα. Μὲ βασανί­ζει τὸ ἐρώτημα τί εἶνε Θεός. ―Δύσκολο αὐ­τό, ἀπαντᾷ ὁ σοφός. Δὲν μπορῶ ν᾽ ἀπαντήσω ἀμέσως. Δῶσε μου προθεσμία τρεῖς μέρες. Τοῦ ἔδωσε προθεσμία. Ἄνοιξε ἐκεῖνος βιβλία καὶ μελέτησε. Ὅταν ἐπέστρεψε λέει· ―Βασιλιᾶ, δὲν μπόρεσα νὰ βρῶ ἀπάν­τησι. Ζητῶ ἄλ­λες τρεῖς μέρες. Πῆρε ἄλλες τρεῖς. Πάλι ὅμως ἴδια ἡ ἀ­πάν­τησι. Ζητάει ἀκόμα τρεῖς μέρες. Ἀλλὰ τελικά, παρ᾽ ὅ­λες τὶς παρατάσεις ποὺ πῆ­ρε, στά­θηκε ἀδύνατο νὰ ἱκανοποιήσῃ τὸ βασιλιᾶ.
Στὸ ἐρώτημα λοιπὸν αὐτό, ποὺ δὲν ἀ­πήν­τη­σε ὁ ἀρχαῖος σοφός, ἀπαντᾷ σήμερα μὲ λίγες λέξεις τὸ εὐαγγέλιο· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος».
Πῶς θὰ τὸ ἐννοήσουμε τὸ χωρίο αὐτό; Read more »

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα (Ἰω. 1,1-17)
Ομιλία του Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Αγνωστος και σ᾽ εμας;

«…Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω» (Ἰω. 1,10)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε τὸ προοίμιο, ἡ ἀρ­χή, τοῦ τετάρτου εὐαγγελίου, ποὺ ἔγραψε ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ἰωάννης.
Ἂν κοιτάξετε ἐπάνω στὸν θόλο ἑνὸς βυζαν­τι­νοῦ ναοῦ, θὰ δῆτε ὅτι σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τέσσερα σφαιρικὰ τρίγωνα, τὰ λεγόμενα κοῖ­λα τρίγωνα, εἶνε ζωγραφισμένος ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάν­νης καὶ δίπλα του ἕνας ἀετός. Ὁ ἀετὸς συμ­βολίζει τὸ ὕψος τῆς θεολογίας· ὅπως ὁ ἀετὸς πετάει ὑψηλότερα ἀπ᾽ ὅλα τὰ πουλιά, ἔτσι καὶ ὁ Ἰωάννης, ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, μὲ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο πετάει πολὺ ψηλά· περνάει τὸν ἥλιο τ᾽ ἀστέρια καὶ τοὺς γα­λαξίες, ἀγγίζει τὰ κράσπεδα τῆς θεότητος καὶ γίνεται θεατὴς τοῦ ἀοράτου κόσμου.
Καὶ στὸ μυστικὸ ἐρώτημα ποὺ ὑπάρχει σὲ κάθε ἄνθρωπο, στὸ ἐρώτημα «ποιός τὰ ἔκανε ὅ­λα αὐτά;», στὸ ὁποῖο ἡ ἐπιστήμη δὲν μπο­ρεῖ οὔ­­τε θὰ μπορέσῃ ποτὲ νὰ δώσῃ ἀπάν­τησι, ἀ­παν­τᾷ ὁ εὐαγγελιστὴς σήμερα καὶ λέει· «Ἐν ἀρ­χῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θε­όν, καὶ Θε­ὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰω. 1,1)· ὅτι τὰ πάντα, ὁ­ρατὰ καὶ ἀ­όρα­τα, ἔγιναν διὰ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ Λόγου, διὰ τοῦ Χριστοῦ· «πάντα δι᾽ αὐ­τοῦ ἐγένε­το, καὶ χω­ρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν» (ἔ.ἀ. 1,3).
Τὰ πάντα, τὰ μέγιστα καὶ τὰ ἐλάχιστα. Ποιά εἶνε τὰ μέγιστα; Οἱ οὐράνιες σφαῖρες, τὰ σμή­νη τῶν ἄστρων. Ποιά εἶ­νε τὰ ἐλάχιστα; Στὴ γε­νεά μας ἐπεφύλασσε ὁ Θεὸς νὰ δῇ τὸ θάμβος τῆς δημιουργίας. Ποιός τὸ περίμενε; τὸ μι­κρότερο δημιούργημα, τὸ ἐλάχιστο δημιούργημα, εἶνε τὸ ἄτομο. Τί εἶνε τὸ ἄτομο; Ἕνα ἐ­λάχιστο μέρισμα τῆς ὕλης. Καὶ ἀποτελεῖ μιὰ μικρογραφία τοῦ πλανητικοῦ συστήματος· στὴ μέση ἔ­χει πυρῆνα, ἕνα μικρὸ «ἥλιο», καὶ γύρω του στρέφονται ἄλλα σωματίδια. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν εἶνε ὁ δημιουργὸς τῶν μικρῶν καὶ τῶν μεγάλων πλανητῶν, ὅλων τῶν μικρῶν καὶ τῶν μεγάλων πραγμάτων.
Ἀλλ᾽ ἀπόψε δὲν εἶνε ἡ ὥρα οὔτε ἔχουμε δυ­νάμεις νὰ φιλοσοφήσουμε καὶ νὰ θεολογήσουμε ἐπάνω στὸ εὐαγγέλιο. Εἶνε ὕψος «δυσ­α­νάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς» (Ἀκάθ. ὕμν. Α΄,3α΄)· καὶ γλῶσσα ἀγγέλου ἀκόμα δὲν μπορεῖ νὰ πε­ριγράψῃ τὸ μεγαλεῖο του, ποὺ τὸ θαύμασαν θεολόγοι καὶ φιλόσοφοι. Θὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας μόνο σὲ μία μικρὴ φράσι τοῦ εὐαγγελίου, ἡ ὁποία λέει· «…καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω» (Ἰω. 1,10), ὅτι δηλαδὴ ὁ κόσμος δὲν τὸν γνώρισε.

* * *

Δὲν εἶνε περίεργο, ἀγαπητοί μου, ὅ­τι ὁ κόσμος, ἐνῷ ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ δημιουργός του, δὲν τὸν γνώρισε. Διότι ποιόν κόσμο ἐννοεῖ ἐ­δῶ; Ἐννοεῖ τὸν κόσμο ποὺ εἶνε μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, τὸν κόσμο ἐκεῖνον ποὺ ὡς πρόγραμμα ἔχει τὸ «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔ­ριον γὰρ ἀ­πο­θνῄ­σκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α´ Κορ. 15,32). Ὁ κόσμος αὐτὸς «οὐκ ἔγνω» τὸν Χριστόν, δὲν μπόρεσε νὰ τὸν νιώσῃ, δὲν τὸν γνώρισε. Γι᾽ αὐτοὺς ὁ Χριστὸς παρέμεινε ἄγνωστος. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1064

Μέγα Σάββατο πρωῒ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὺγουστινου

Θα επικρατηση η δικαιοσυνη

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν»
(Ψαλμ. 81,8)

ΑΥΤΟΣ ὁ στίχος, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀκούσατε πρὸ ὀλίγου νὰ ψάλλῃ ὁ ἱερεύς, ἐνῷ κρατοῦσε κάνιστρο καὶ σκορποῦσε σ᾿ ὅλο τὸ ναὸ φύλλα δάφνης, ὡς σύμβολα νίκης καί θριάμβου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶνε παρμένος ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι. Ψάλλεται εἰδικῶς κατὰ τὴ λειτουργία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Δὲν ψάλλεται ἄλλοτε, μόνο σήμερα, μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, καὶ ἔχει κάποιο σκοπό. Ποιός λοιπὸν ὁ σκοπός; Ἔχει μεγάλη σημασία.
Ὁ στίχος αὐτὸς εἶνε τὸ προανάκρουσμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς, ποὺ θά ἑορτάσουμε σὲ λίγο, τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θὰ μιλήσω ἁπλᾶ πάνω σ᾿ αὐτόν.

* * *

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…». Ποιητὴς τοῦ ψαλμοῦ αὐτοῦ εἶνε ὁ Δαυΐδ· αὐτὸς ἔφτειαξε τὸ στίχο αὐτό. Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ. Γιατί; Διότι βασιλεύει ἡ ἀδικία.
Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ, γιατὶ διαβάζοντας τὴν ἱστορία βλέπει, ὅτι στὸν κόσμο αὐτὸν βασιλεύει ὄχι ἡ δικαιοσύνη ἀλλὰ ἡ ἀδικία, ὄχι ἡ ἀλήθεια ἀλλὰ τὸ ψεῦδος, ὄχι ἡ ἀγάπη ἀλλὰ τὸ μῖσος, ὄχι τὸ φῶς ἀλλὰ τὸ σκότος· δὲ᾿ βασιλεύει ὁ Χριστός, ἀλλὰ βασιλεύει ὁ σατανᾶς. Τὸν Ἄβελ, ποὺ ἦταν σὰν τὸ ἀρνί, τὸν σκότωσε ὁ ἀδελφός του ὁ Καΐν. Ὁ Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν τὸ πιὸ διαλεχτὸ παιδὶ τῆς οἰκογενείας, πουλήθηκε καὶ κλείστηκε μέσ᾿ στὴ φυλακή, ἐνῷ οἱ μὲν ἀδελφοί του ζοῦσαν ἀμέριμνοι, ἐκείνη δὲ ἡ αἰσχρὰ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ, ποὺ μὲ τὰ ψέματά της ἔγινε ἡ αἰτία νὰ φυλακισθῇ, γλεντοκοποῦσε μὲ τοὺς ἐρωμένους της.
Λυπᾶται ἀκόμα ὁ Δαυΐδ, γιατὶ καὶ στὴ ζωή, στὸ σύγχρονο κόσμο, βλέπει τὴν ἀδικία. Βλέπει νὰ τυραννιοῦνται οἱ φτωχοὶ ἀπὸ τοὺς πλουσίους, οἱ ἀδύνατοι ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς, οἱ ἀμόρφωτοι ἀπὸ τοὺς μορφωμένους, οἱ χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ ἀπὸ τοὺς πλεονέκτας καὶ ἅρπαγας, ποὺ παίρνουν τὸ ψωμὶ ἀπ᾿ τὸ στόμα.
Λυπᾶται, στενοχωριέται, καὶ ἐκφράζει τὸ παράπονο· Θεέ μου, κοιμᾶσαι; δὲν τὰ βλέπεις αὐτὰ ποὺ γίνονται ἐδῶ κάτω στὴ γῆ; Ξύπνα, Θεέ μου, «κρῖνον τὴν γῆν» (Ψαλμ. 81,8).
Ὁ Δαυῒδ ὅμως, ὡς προφήτης, ἔβλεπε ὄχι μόνο τὰ περασμένα τῆς ἱστορίας, ὄχι μόνο τὰ τωρινὰ τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ τί θὰ συμβῇ στὸ μέλλον. (Ἐμεῖς δὲν ξέρουμε τί θὰ ξημερώσῃ αὔριο, τί μπορεῖ νὰ συμβῇ ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος μᾶς φωνάζει· «Γρηγορεῖτε» – Ματθ. 24,42. Είμεθα σὰν τὰ ὀρνίθια ποὺ βόσκουν στὸ λιβάδι καὶ ξαφνικὰ πέφτει τὸ γεράκι καὶ τ᾿ ἁρπάζει. Ἀλλὰ ὁ Δαυῒδ ὡς προφήτης ἔβλεπε κι ἄλλα πράγματα.) Ἔβλεπε, ὅτι ὕστερα ἀπὸ χίλια χρόνια πάνω στὴ γῆ θὰ γίνῃ τὸ πιὸ μεγάλο δυστύχημα, θὰ γίνῃ τὸ πιὸ μεγάλο ἔγκλημα, τὸ πιὸ μεγάλο ἀνοσιούργημα. Διότι πολλὰ ἐγκλήματα γίνανε στὸν κόσμο· ἀλλὰ τὸ πιὸ μεγάλο εἶνε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος – τί ἔκανε; ὁ ἄνθρωπος σκότωσε τὸ Θεό! Ναὶ τὸ Θεό, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο μὲ μορφὴ ἀνθρώπου, τὸν σκότωσε. Τὰ ἄλλα ἐγκλήματα, οἱ φόνοι ποὺ δικάζονται στὰ δικαστήρια, λέγονται ἀνθρωποκτονίες. Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶνε μόνο ἀνθρωποκτονία. Αὐτὸ λέγεται θεοκτονία, καὶ οἱ δρᾶσται λέγονται θεοκτόνοι. «Τῶν θεοκτόνων ὁ ἑσμός…», ἔψαλλε στὰ ἐπιτάφια τροπάρια ἡ Ἐκκλησία μας (μακαρισμοί). Μὲ τέτοιο ἔγκλημα ποὺ ἔκανε ὁ ἄνθρωπος τὰ χέρια του τὰ ἔβαψε στὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου. Ἔ, αὐτὸ πιὰ ἤτανε τὸ κορυφαῖο ἔγκλημα, ἡ πιὸ μεγάλη ἀδικία στὸν κόσμο. Τὸ εἶδε κι αὐτὸ ὁ Δαυῒδ προφητικῶς (βλ. Ψαλμ. 21ο κ.ἀ.). Read more »

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ βραδυ

1) «ΓΕΝΕΑ ΖΗΤΟΥΝΤΩΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ»

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1744

Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

2) ΕIΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«Εἰρήνην Ἐκκλησίᾳ, λαῷ σου σωτηρίαν δώρησαι σῇ ἐγέρσει» (Γ΄ στ. ἐγκ.)

Ἀπόψε, ἀγαπητοί μου, ψάλλεται ὁ ὄρθρος τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Ἀπ᾽ ὅλη τὴν ἀ­κολουθία ξεχωρίζει ἕνα τμῆμα, ποὺ τὸ θαυμά­ζουν ἀκόμα καὶ οἱ ξένοι. Εἶνε ἕνα ἀριστούργημα τοῦ ἀθανάτου βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ, τὸν ὁ­ποῖο ἔ­χουμε λησμονήσει. Εἶνε ἕνα ποίημα, μιὰ συλ­λογὴ μικρῶν ποιημάτων μὲ ἰδιαίτερο ὄνομα, μία ἐκλεκτὴ ποιητικὴ συλλογὴ ποὺ ὀνομάζεται Ἐγκώμια. Εἶνε ἕνα μπουκέτο, μιὰ ἀνθοδέ­σμη, ποὺ τὰ λουλούδια του εἶ­νε διαλεγμένα ἕ­να – ἕνα ἀπὸ τὸ ἀπέραντο περιβόλι ποὺ ὀνομάζεται ἁγία Γραφή. Ἔχουν συν­τεθῆ στὴν ἀρ­χαία ἑλληνικὴ γλῶσσα· μόνο σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀ­θάνατη γλῶσσα μποροῦσαν νὰ γραφοῦν τέτοια ποιήματα.
Τὰ Ἐγκώμια εἶνε ἑκατὸ καὶ διαιροῦνται σὲ τρεῖς στάσεις. Ἀπόψε θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἑρμηνεύσουμε ἕνα ἀπὸ τὰ τελευταῖα ἐγκώμια τῆς τρίτης στάσεως, ἐκεῖνο ποὺ λέει·
«Εἰρήνην Ἐκκλησίᾳ,
λαῷ σου σωτηρίαν
δώρησαι σῇ ἐγέρσει».

* * *

Τί λέει τὸ ἐγκώμιο αὐτό; Ἐδῶ διακρίνουμε δύο ζεύγη λέξεων· τὸ ἕνα εἶνε «εἰρήνη» – «Ἐκκλησία» καὶ τὸ ἄλλο «λαὸς» – «σωτηρία». Μὲ τὸ πρῶτο ζεῦγος ὁ ἱερὸς ποιητὴς ἀπευ­θύνεται στὸν σταυρωθέντα Χριστὸ καὶ τὸν παρακαλεῖ, διὰ τῆς ἀναστάσεώς του ποὺ ἀκολου­θεῖ νὰ δώσῃ στὴν Ἐκκλησία τὴν εἰρήνη, καὶ μὲ τὸ δεύτερο νὰ χαρίσῃ στὸ λαό του τὴ σωτηρία.
⃝ Ἡ εἰρήνη εἶνε μιὰ λέξι τόσο ἀγαπητή. Ἂν κανεὶς συνέλεγε τὰ εἰρηνιστικὰ κηρύγματα ποὺ ἀκούγονται, θὰ σχημάτιζε ὁλόκληρη βιβλιοθήκη. Γιὰ εἰρήνη μιλοῦν ὅλοι, ἀλλὰ στὴ γλῶσσα τῶν διπλωματῶν κρύβεται ἕνα μεγάλο ψέμα· λένε εἰρήνη, καὶ στὴν πρᾶξι κατεργάζονται πόλεμο. Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως τὴν ἔ­χει ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα αἰτήματά της· «Ὑ­πὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου…». Κυρίως ὅμως εὔχεται νὰ ὑπάρχῃ εἰρήνη στοὺς κόλπους της, εἰρήνη στὴν Ἐκκλησία.
⃝ Τί εἶνε ἡ Ἐκκλησία; Read more »

Δύο ομιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου. Η πρώτη εἶναι σε pdf
ΜΕΓΑΛΗ  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ βράδυ_

1) ΠΟΙΟ ΘΑ ᾽ΝΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΕΛΟΣ;

«ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Μεγάλη Παρασκευὴ πρωῒ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

2) «Ουτος τας αμαρτιας ημων φερει…»

«Οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, ἡμεῖς δὲ ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει» (Ὥρα ἕκτη – Ἠσ. 53,4)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε Μεγάλη Παρασκευή, ἡμέρα ἁγία καὶ ἱερά, ἡμέρα δακρύων καὶ πένθους. Σήμερα ἄνθρωποι, ἄγγελοι κι αὐτὴ ἡ ἄλογος φύσις συμμετέχουν στὸ δρᾶμα. Ὁ ἥλιος κρύβει τὶς ἀκτῖνες του, ἡ γῆ σείεται, τὰ μνήματα ἀνοίγουν, οἱ νεκροὶ ἐμφανίζονται, καὶ ὅλα καθένα μὲ τὴ δική του γλῶσσα βεβαιώνουν·«Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθ. 27,54).
Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ σταυρὸ ὑποφέρει. Ποιά γλῶσσα ἀνθρώπου μπορεῖ νὰ περιγράψͺῃ τὸ πάθος του; Νήπια ἐμεῖς καὶ σκουλήκια ποὺ σέρνονται, θὰ τολμήσουμε νὰ ψελλίσουμε κάτι ἐμπρὸς στὸν Ἐσταυρωμένο. Ἂς ἐμβαθύνουμε λίγο στὸ μυστήριο τοῦ σταυροῦ.

* * *

Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Γιατί νὰ ὑποφέρῃ ὁ Χριστός; Οἱ δύο λῃσταί, ποὺ σταυρώθηκαν μαζί του, δικαίως καταδικάσθηκαν. Ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς μετανοημένος ὡμολόγησε· «Ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδέν ἄτοπον ἔπραξε» (Λουκ. 23,41).
Ὁ Χριστὸς κανένα κακὸ δὲν ἔκανε. Εἶνε ἀναμάρτητος καὶ ἀθῷος. Εἶνε ἡ εὐγενεστέρα ὕπαρξις. Ὅλη ἡ ζωή του πέρασε μὲ εὐεργεσίες. Ἄνοιξε μάτια τυφλῶν, ἀνώρθωσε παραλύτους, πῆγε μπροστὰ στὰ μνήματα καὶ μ᾿ ἕνα του λόγο ἀνέστησε νεκρούς… Γι᾿ αὐτὲς τὶς φανερὲς καὶ γιὰ τὶς ἀφανεῖς εὐεργεσίες του θά ᾿πρεπε ὁ ἄνθρωπος νὰ τοῦ προσφέρῃ δόξα τιμὴ καὶ προσκύνησι, ὄχι ἀκάνθινο στέφανο. Read more »

Μεγάλη Παρασκευὴ πρωὶ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η προδοσια τωρα

«Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἰούδα, φιλήματι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;» (Λουκ. 22,48)

ΑΠΟ ὅλα τὰ πρόσωπα τοῦ θείου δράματος, ἀ­γαπητοί μου, ἐκεῖνο ποὺ ἀφήνει τὴν πιὸ ἀλγεινὴ ἐντύπωσι εἶνε ὁ Ἰούδας. Δυστυχῶς ὅμως, ἐνῷ ἐ­κεῖνος τελείωσε τότε κατὰ τρόπο οἰκτρό, οἱ Ἰοῦδες δὲν λείπουν μέχρι σήμερα. Ὁ Ἰούδας τρόπον τινὰ ἵδρυσε «σχολὴ» καὶ πολλοὶ μαθαίνουν νὰ παίζουν τὸ ῥόλο του σὲ ὅλα τὰ ἐπί­πεδα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Σᾶς παρουσιάζω μερικὲς εἰκόνες.

* * *

⃝Ἕνας σύγχρονος Ἰούδας εἶνε αὐτὸς ποὺ ἐμ­φανίζεται πρῶτα – πρῶτα στὸν κύκλο τῆς φι­λίας. Γνώρισες κάποιον καὶ λές· Σπουδαῖος ἄνθρωπος! πόσο γλυκὰ μιλάει, τί ἀγάπη δείχνει, τί δῶρα δίνει! Τὸν ἀγαπᾷς παραπάνω κι ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὸν ἀδερφό σου. Τὸν ἐμ­πι­στεύεσαι, τοῦ ἀνοίγεις τὴν καρδιά σου, τοῦ λὲς τὰ μυστικά σου. Καὶ ξαφνικὰ αὐτὸς ὁ φίλος γί­νε­ται ἐχθρός. Γνωρίζω κάποιον ποὺ ἔπαθε συγ­­κοπὴ καρδίας, ὅταν στὸ δικαστήριο εἶδε ὡς μάρτυρα κατηγορίας ἐναντίον του – ποιόν; τὸν φίλο του. Ἰούδας λυμαίνεται τὸν ἱερὸ δεσμὸ τῆς φιλίας κι ὁ ἄνθρωπος ἀπογοητεύεται.
⃝ Ὁ ἄλλος ἱερὸς κύκλος, τὸν ὁποῖο ἁγίασε ὁ Χριστὸς κάνοντας τὸ πρῶτο θαῦμα στὴν Κα­νὰ τῆς Γαλιλαίας, εἶνε ἡ οἰκογένεια. Βλέπεις, ἐσὺ ὁ νέος μιὰ νέα, σὲ μαγεύει μὲ τὴν ὅλη ἐμ­φάνισί της, καὶ τὴ βάζεις στὴν καρδιά σου. Τῆς παραδίδεσαι. Τὴν ἀγαπᾷς παραπάνω ἀπὸ τὴ μάνα σου. Καὶ τέλος τὴ στεφανώνεσαι, καὶ νιώθεις ὅτι πλέεις σὲ πελάγη εὐτυχίας. Ἀλλὰ κάποια στιγμὴ ἀνακαλύπτεις ὅτι ἡ γυναίκα αὐ­τή, ποὺ νόμισες ὅτι θὰ μείνῃ κοντά σου ἄγ­γελος συμπαραστάτης, ἐνῷ σὲ ἀγκαλιάζει καὶ σὲ γεμίζει φιλιά, τὴν ἴδια ὥρα σὲ προδίδει. Νά κ᾽ ἐδῶ ὁ Ἰούδας στὸν κύκλο τῆς οἰκογενείας. Κι ὅ,τι εἶπα γιὰ τὴ γυναῖκα τὸ λέω καὶ γιὰ τὸν ἄντρα, ποὺ κι αὐτὸς ὑποκρίνεται πὼς ἀγαπᾷ τὴ γυναῖκα του ἀλλὰ κατ᾿ οὐσίαν τὴν ἀπατᾷ, χειρότερα μάλιστα ἀπὸ ὅ,τι ἐκείνη τὸν ἄντρα.
⃝ Θέλετε ἄλλον Ἰούδα; Ἰοῦδες πολλοὶ εἶνε ἰ­δίως στοὺς διπλωματικοὺς κύκλους· ἐδῶ πλέ­ον τὸ ψέμα ἔγινε ἐπιστήμη· κοιτάζουν πῶς τὸ ἕνα κράτος θὰ μπορέσῃ νὰ ἀπατήσῃ τὸ ἄλλο. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶνε ἐκεῖνο ποὺ ζήσαμε οἱ παλαιότεροι. Ἦταν 27 Ὀκτωβρί­ου 1940. Στὴν Ἀθήνα στὴν Ἰταλικὴ πρεσβεία γινόταν διασκέδασι, χοροί, ἀγκαλιάσμα­τα καὶ φιλήματα. Οἱ Ἰταλοὶ εἶχαν καλέσει τοὺς Ἕλ­ληνες, καὶ νόμιζε κανεὶς ὅτι τὴ νύχτα ἐκείνη ὑ­­πογράφεται σύμφωνο φιλίας τῶν δύο λαῶν. Ὤ ἀπάτη! Μόλις τελείωσε ἡ δεξί­ωσι, ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ἰταλίας φεύγει νύ­χτα καὶ πηγαίνει κατ᾿ εὐ­θεῖ­αν στὸ σπίτι τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος νὰ τοῦ δηλώσῃ ὅτι ἔχουμε πόλεμο. Φίλη­μα ᾿Ιούδα! Καὶ τὸ φίλημα αὐτὸ ἐξακολουθεῖ. Read more »

Μεγάλη Παρασκευὴ πρωὶ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η προδοσια τοτε

«Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἰούδα, φιλήματι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;» (Λουκ. 22,48)

Η ζωή, ἀγαπητοί μου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐπάνω ἐδῶ στὴ γῆ, ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε ἕως τὴ στιγμὴ ποὺ εἶ­πε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰω. 19,30), εἶνε ἕνας ἥλιος ἀκηλί­δωτος. Ἀλλ᾽ ἐκεῖ ποὺ λάμπει σὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο της εἶνε τὶς ἡμέρες τῶν παθῶν του. Ὅ­πως ψάλλει ὡραῖα ἡ Ἐκκλησία μας, «θάμβος ἦν κατιδεῖν τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Ποιητὴν ἐπὶ σταυροῦ κρεμάμενον» (Θ΄ ὥρα Μ. Παρασκ.).
Τὰ πάθη τοῦ Κυρίου χαρακτηρίζονται καὶ ὡς θεῖο δρᾶμα. Κι ὅπως στὰ θεατρικὰ ἔργα ἕ­νας εἶνε ὁ πρωταγωνιστὴς καὶ γύρω ἀ­πὸ αὐ­τὸν κινοῦνται ἄλλα πρόσωπα μὲ δευτερεύον­τες ῥόλους, ἔτσι καὶ στὸ θεῖο δρᾶμα κεντρικὸ πρόσωπο εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ γύρω του δροῦν πολλὰ ἄλλα πρό­σωπα, εἴτε φιλικὰ εἴτε ἐχθρικὰ πρὸς αὐτόν. Τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἶνε οἱ μαθηταί, οἱ μυροφόρες, οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι, ὁ Ἄννας κι ὁ Καϊάφας, οἱ ψευδομάρτυρες, ὁ Πιλᾶτος καὶ ἡ γυναίκα του, ὁ Ἡρῴδης, οἱ στρατι­ῶ­τες, ὁ ἑ­κα­τόνταρχος, ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος, οἱ γυναῖ­κες τῆς Ἰερουσαλήμ, οἱ δύο λῃσταί, οἱ φρουροί.
Ἀπὸ ὅλα τὰ πρόσωπα ἂς στρέψουμε τώρα τὴν προσοχή μας στὸ πρόσωπο ποὺ προκαλεῖ μεγαλύτερη φρίκη καὶ βδελυγμία, τὸν Ἰούδα. Εἶνε ἐκεῖνος ποὺ στηλιτεύεται κατ᾿ ἐξοχὴν στοὺς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας. Read more »

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Δύο ομιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου. Η πρώτη εἶναι σε pdf

1) ΤΡΙΑ ΕΙΔΗ ΔΙΨΗΣ

Mεγάλη Πέμπτη βράδυ

2) «Σημερον κρεμαται επι ξυλου…»

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας» (ἀντίφ. ιε΄ ὄρθρ. Μ. Παρ..)

ΟΣΟ, ἀγαπητοί μου, προχωρεῖ ἡ ἀκολουθία καὶ πλησιάζει ἡ στιγμὴ τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ, τόσο οἱ ὕμνοι καὶ τὰ τροπάρια γίνονται γλυκύτερα. Προκαλοῦν συγκίνησι· μόνο χυδαῖες ψυχὲς παραμένουν ἀσυγκίνητες.
Παγκόσμιος θρῆνος. Ὁ ἐκκλησιαστικὸς ποιητὴς καλεῖ νὰ συμμετάσχουν στὸ θρῆνο καὶ στὸ πένθος ἄγγελοι, ἄνθρωποι ἀλλὰ κι αὐτὰ τὰ ἄψυχα δημιουργήματα. Μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀναφέρει καὶ τὴ γῆ. «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας», λέει. Ἐπιτρέψτε μου, μολονότι εἶστε κουρασμένοι, νὰ πῶ λίγες λέξεις στὸ σημεῖο αὐτό· πενθεῖ ἡ γῆ.

* * *

   Ἀλλὰ ΤΙ ΕΙΝΕ Η ΓΗ; Ἡ γῆ, ἀπαντοῦν οἱ ἀστρονόμοι, εἶνε ἕνας πλανήτης, ἕνα ἀπὸ τὰ ἄπειρα οὐράνια σώματα ποὺ ὑπάρχουν. Ἐν συγκρίσει μὲ τὰ ἄλλα οὐράνια σώματα ἡ γῆ εἶνε ἕνας μικρὸς κόκκος. Ἂν γιὰ μᾶς ἡ ὑδρόγειος σφαῖρα φαίνεται μεγάλη, ἐν συγκρίσει ὅμως μὲ ἄλλες σφαῖρες, ποὺ στροβιλίζονται στὸ ἄπειρο, εἶνε πολὺ μικρή.
Καὶ ὅμως ἡ γῆ ἔχει κάτι μοναδικό. Εἶνε οὐράνιο σῶμα εὐλογημένο, καλλωπισμένο, ὡραιότατο. Εἶνε, ὅπως εἶπε κάποιος ἀστρονόμος, «τὸ διαμάντι τῶν ἀστέρων». Ἐδῶ ὑπάρχει βλάστησι, χλόη, ἄνθη, δέντρα, καρποί· ἐδῶ ὑπάρχουν ψάρια, ζῷα, πουλιά· ἐδῶ ὑπάρχουν ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ εἶνε ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ὕπαρξι τῆς ζωῆς. Ἕνα δὲ ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα στοιχεῖα εἶνε τὸ νερό. Ἐδῶ ὑπάρχουν νερὰ ἄφθονα· πηγές, ποταμοί, λίμνες, θάλασσες καὶ ὠκεανοί, πού καλύπτουν τὰ τρία τέταρτα τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς.
«Ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας», λέει ὁ ὕμνος. Πολλοὶ αὐτὸ τὸ ἀμφισβητοῦσαν, ἀπεδείχθη ὅμως ἀληθινό. Οἱ ἀστροναῦτες ποὺ εἶδαν τὴ γῆ ἀπὸ τὴ σελήνη, ἀπήλαυσαν ἕνα θαυμάσιο θέαμα. Τὴν εἶδαν μιὰ πελώρια πολύχρωμη σφαῖρα ἀλλοῦ ἄσπρη (οἱ παγετῶνες), ἀλλοῦ πράσινη (τὰ δάση), ἀλλοῦ φαιὰ – σκούρα (ἡ ξηρά), καὶ τὸ περισσότερο γαλάζια (ἡ θάλασσα).
Οἱ ἀρχαῖοι, ποὺ δὲν γνώριζαν πολλὰ πράγματα, νόμιζαν ὅτι ἡ γῆ εἶνε ἐπίπεδη κι ὅτι τὴ σηκώνει στοὺς ὤμους του ὁ μυθικὸς Ἄτλας. Σήμερα γνωρίζουμε, ὅτι ἡ γῆ εἶνε μιὰ πελώρια σφαῖρα ποὺ αἰωρεῖται στὸ ἄπειρο. Καὶ κάνει δύο κινήσεις· διαγράφει ἕνα κύκλο γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο καὶ μία στροφὴ γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό της· ἡ μία κίνησις δημιουργεῖ τὸ ἔτος, ἡ ἄλλη δημιουργεῖ τὸ ἡμερονύκτιο. Καὶ τρέχει μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα· σὲ ἕνα δευτερόλεπτο διανύει εκοσι χιλιάδες χιλιόμετρα!
Πῶς στέκεται; Δύσκολο ἐρώτημα. Ἡ ἐπιστήμη ἀπαντᾷ, ἀλλὰ δὲν ἐξηγεῖ· ἁπλῶς περιγράφει. Λέει, ὅτι ἰσορροποῦν δύο τεράστιες δυνάμεις, ἡ παγκόσμιος ἕλξις ποὺ τὴν τραβᾷ πρὸς τὰ μέσα καὶ ἡ φυγόκεντρος δύναμις ποὺ τὴν ὠθεῖ πρὸς τὰ ἔξω. Ὅπως ἐμεῖς μικρὰ παιδιὰ παίζοντας παίρναμε ἕνα κουβαδάκι, τὸ γεμίζαμε νερό, τὸ δέναμε μ᾿ ἕνα σχοινὶ καὶ τὸ περιστρέφαμε, καὶ τὸ νερὸ δὲν χυνόταν. Ἔτσι κ᾿ ἐδῶ· κάποιο ἀόρατο χέρι στρέφει συνεχῶς, ἐπὶ αἰῶνες τώρα, τὴ γῆ, κι αὐτὴ αἰωρεῖται καὶ κινεῖται μέσα στὸ ἄπειρο.
Σᾶς ἐρωτῶ· εἶνε δυνατὸν ἡ ὕλη μόνη της νὰ ἔχῃ τέτοιες δυνάμεις; Read more »

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Λυπη μεχρι θανατου

«Τότε λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου» (Ματθ. 26,38)

ΕΙΝΕ τολμηρό, ἀγαπητοί μου, νὰ ζωγραφί­ζῃ, τολμηρότερο νὰ ψάλλῃ, κι ἀ­κόμα πιὸ τολμηρὸ νὰ ὁμιλῇ κανεὶς γιὰ τὸ Χριστό· πάντοτε μέν, ἀλλὰ μάλιστα σήμερα, ποὺ ἐνώπιόν μας εἶνε ὁ Ἐσταυρωμένος, μετέωρος μεταξὺ οὐ­ρανοῦ καὶ γῆς. Ζαλίζεται τὸ μυαλό, τραυλίζει ἡ γλῶσσα. Κι ὄχι μόνο ἡ δική μας φτωχὴ γλῶσ­σα, μὰ καὶ ἡ γλῶσσα τῶν μεγαλυτέρων ῥη­τόρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρ­χαγγέλων. Μόλις τολμοῦμε καὶ λέμε· «Προσκυ­νοῦμέν σου τὰ πάθη, Χριστέ. Δεῖξον ἡ­μῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου ἀνάστασιν» (ἀντίφ. ιε΄ Μ. Παρ.).
Ἀπὸ ὅλα τὰ ἱερὰ κείμενα, ἀποστόλων εὐαγ­γελίων καὶ προφητειῶν, ἐκλέγω ἕνα λόγο ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς τὴν τελευταία νύκτα τῆς ἐπιγεί­­ου ζωῆς του στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Ἡ σπεῖ­ρα μὲ τὸν Ἰούδα ἔρχονταν νὰ τὸν συλλάβουν· ὁ θάνατος πλησί­­αζε μὲ βήματα γοργά· τὸ πικρὸ «ποτήριον» (Ματθ. 26,39. Μᾶρκ. 14,36. Λουκ. 22,42. Ἰω. 18,11) φαινόταν στὸ βάθος τοῦ ὁρί­ζον­τος. Τότε ὁ Κύριος στρέφεται στοὺς μαθητάς του καὶ τοὺς λέει· «Περίλυ­πός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου» (Ματθ. 26,38). Τί ἆ­ραγε νὰ σημαίνουν τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου μας; Ἂς ἐξετάσουμε μὲ ἱερὰ κατάνυξι.

* * *

«Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου». Ἐκ πρώτης ὄψεως, ἀγαπητοί μου, ὁ λόγος αὐτὸς φαίνεται παράξενος. Διότι ὁ Κύρι­ος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε Θεός· αὐτὸ εἶ­νε τὸ δόγμα, ἡ μεγαλυτέρα ἀλήθεια τῆς πίστε­ώς μας. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶνε Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ὡς Θεὸς εἶνε ἀπρόσβλητος ἀπὸ τὸν ἀν­θρώπινο πόνο, πῶς λέει ὅτι εἶνε «περίλυπος»;
Βεβαίως εἶνε Θεός. Εἶνε ὅμως «διπλοῦς τὴν φύσιν» (δοξ. στιχ. πλ. δ΄), Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, καὶ στὸν λόγο αὐτὸν ἐκφράζεται ὡς ἄνθρωπος· ἐδῶ ὁμιλεῖ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος, δοκιμάζει καὶ αὐ­τὸς ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πλὴν τῆς ἁμαρτίας.
Εἶνε λυπημένος ὁ Χριστός. Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο σήμερα λυπημένος· πάντοτε ὑπῆρξε ὁ Ἄνθρωπος τοῦ πόνου. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ γεν­νήθηκε μέχρις ὅτου εἶπε «Τετέλεσται» (Ἰω. 19,30), ἡ ζωή του ἦταν ζωὴ θλίψεως. Σήμερα ὅμως ἡ θλῖ­­ψι του φτάνει στὸ κατακόρυφο, πλέει σὲ ὠκεανὸ θλίψεως. Τί ἆραγε τὸν κάνει νὰ πῇ τὸ λόγο αὐτό; ποιά εἶνε ἡ θλῖψις τοῦ Χριστοῦ μας;
Ὁ Χριστὸς δὲν μιλάει ἐδῶ γιὰ πόνους σωμα­τικούς· μιλάει γιὰ ἄλλο πόνο, πόνο ψυχικό. «Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου». Γιατί; ποιός εἶνε ὁ πόνος αὐτός; Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 129-139
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Δεν θελεις, λαε, Ιησουν τον Ναζωραιο;
Θα σε κυβερνουν οι αντιχριστοι

Καὶ πάλι ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, ἂν παρουσιαστῇ ἕνας πραγματικὰ πιστὸς Χριστιανός ―τώρα δὲν ὑπάρχει, σᾶς τὸ λέω καθαρά, γιατὶ εἴμαστε ἄξιοι τιμωρίας―, ἂν βρισκόταν ἕνας, καὶ ἔλεγε· «Ἕλληνες, δὲν θὰ κυβερνήσουμε τὴν Ἑλλάδα μὲ τὸ ἄλφα ἢ βῆτα ἢ γάμμα κόμμα, ἀλλὰ μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, (μὲ τοῦτο ποὺ κρατῶ, ποὺ εἶνε σοφία. Δὲν ὑπάρχει ἄλλο. Ὅλα τ᾿ ἄλλα εἶνε βλακεῖες, ἀνοησίες καὶ κουταμάρες)· τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἡ σοφία καὶ μ᾿ αὐτὸ θὰ κυβερνήσουμε τὴν Ἑλλάδα», πέστε μου, θὰ τὸν ψήφιζαν οἱ Χριστιανοί; Ἐμένα, λοιπόν, νὰ μοῦ τρυπήσετε τὴ μύτη, ἂν ἡ παράταξί του θὰ ἔπαιρνε ἕνα βουλευτὴ στὴν Ἑλλάδα. Τὸ Βαραββᾶ θὰ ἐκλέξουν, διότι εἶνε κουμπάρος τους, διότι τοὺς εὐνοεῖ…, πολλὰ ἄλλα διότι.
Δὲν θέλεις, λαέ, Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον; Ἔ, ἄφησε τότε νὰ ἐκλέγωνται οἱ Βαραββᾶδες σου καὶ νὰ σὲ κυβερνοῦν οἱ ἀντίχριστοι.
Δὲν θέλω νὰ ἐπεκταθῶ περισσότερο, γιατὶ θὰ νομίσετε ὅτι πολιτικολογῶ. Δὲν ἀνήκω σὲ κανένα κόμμα. Τοὺς ξέρω ὅλους, ἐπὶ τόσα χρόνια. Ξέρω ποιός εἶνε ὁ ἕνας καὶ ποιός εἶνε ὁ ἄλλος. Ποιός ἀπ᾿ αὐτοὺς πατάει στὴν ἐκκλησία; ποιός ἐξομολογεῖται; ποιός κοινωνεῖ; Ὁ ἕνας τραβάει ἀπὸ ᾿δῶ κι ὁ ἄλλος ἀπὸ ᾿κεῖ.
Τὸ Εὐαγγέλιο μόνο λύνει τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα. Ἡ λύσι τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος εἶνε πάρα πολὺ εὔκολη. Καὶ εἶνε εὔκολη ὄχι μὲ τὸν ἀντίχριστο, ἀλλὰ μὲ τὸ Χριστό.
Πρέπει νὰ γίνῃ στὴν Ἑλλάδα μιὰ κίνησι χριστιανική. Ἀλλὰ ποῦ εἶνε οἱ Χριστιανοί; Εἶνε σπάνιοι οἱ Χριστιανοί, ὅπως σπάνιοι εἶνε καὶ οἱ ἀστροναῦται. Ἀλλ᾿ ὅ,τι καὶ ἂν γίνῃ, τὸ Εὐαγγέλιο θὰ νικήσῃ. Αὐτὸ τὸ τρομερὸ βιβλίο, τὸ ὁποῖο ἐσεῖς δὲν τὸ διαβάζετε. Read more »