ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ – Χρεη ποιμενος και ποιμνιου… -Εχουμε χρεος να υπακουμε τους ποιμενας. Μονο μια φορα δεν πρεπει να τους υπακουμε. Ποτε; Οταν ο ποιμην πλανηθη απο την αληθεια, γινη αιρετικος, και κηρυττη λογια που δεν συμβιβαζονται με την Ορθοδοξια
Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2243
Τοῦ ἁγίου Νικολάου (Ἑβρ. 13,17-21)
Παρασκευὴ 6 Δεκεμβρίου 2019
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Χρεη ποιμενος και ποιμνιου
«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13,17)
Σήμερα, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀξιώνει πάλι ὁ Κύριος διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Νικολάου νὰ ἑορτάσω καὶ ἐγὼ καὶ νὰ πανηγυρίσω μαζί σας τὴν ἱερὰ μνήμη του.
Μίλησα ἄλλοτε γιὰ τὴ ζωή, τὴ δρᾶσι καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε καὶ κάνει ὁ ἅγιος Νικόλαος· σήμερα θὰ λάβω θέμα ἀπὸ τὸν ἀπόστολο, ἀπὸ τὰ θεόπνευστα, ἐμπνευσμένα ἀπὸ τὴ χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, λόγια του. Ἐπαναλαμβάνω τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου· Ἀδελφοί, «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13,17).
Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά;
* * *
Τὰ λόγια αὐτά, ἀγαπητοί μου, καθορίζουν τὸν κύκλο τῶν καθηκόντων ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τοῦ κλήρου, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ τοῦ λαοῦ. Ὁ κλῆρος ἔχει καθήκοντα, ἀλλὰ καθήκοντα ἔχει καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ. Ποιά εἶνε τὰ καθήκοντα τοῦ κλήρου; ποιό προπαντὸς εἶνε τὸ καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἡγεῖται τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ; Συνοπτικὰ λέμε, ὅτι καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου εἶνε, νὰ μένῃ ἄγρυπνος, ἀνύστακτος στὴ σκοπιά, στὴν ἐπισκοπή του, καὶ ὅλος ὁ κλῆρος στὸ ποίμνιό του. Καὶ ποιά εἶνε τὰ καθήκοντα τοῦ λαοῦ; Μὲ μιὰ λέξι, εἶνε ἡ πειθαρχία – ὑπακοή.
Δὲν τὰ λέμε αὐτὰ ἀπὸ ἕνα πνεῦμα ἱεροκρατίας καὶ δεσποτισμοῦ· τὰ λέμε ἑρμηνεύοντες τὰς Γραφάς. Διότι κλῆρος καὶ λαὸς –ὄχι μόνο κλῆρος ἀλλὰ καὶ λαός–, κλῆρος καὶ λαός, οἱ δύο αὐτοὶ παράγοντες, σχηματίζουν – συναπαρτίζουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅταν μέσα στὴν Ἐκκλησία ὁ κλῆρος εἶνε ὑπόδειγμα βίου, πρότυπο ζωῆς, ὅταν ὁ κλῆρος ἐκτελῇ τὸ χρέος του, ἀγρυπνῇ ἐπὶ τοῦ ποιμνίου, κι ὅταν ὁ λαὸς εἶνε πειθαρχικὸς καὶ ὑπάκουος στὰ κελεύσματα τῶν ποιμένων του, τότε ὑπάρχει ἁρμονία καὶ εἰρήνη, ἡ ἑνότης ποὺ εὔχεται ἡ Ἐκκλησία· «καὶ (ὑπὲρ) τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως…», καὶ «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν», καὶ «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως…» (θ. Λειτ.), ποὺ εἶνε τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν αἴτημα τῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (βλ. Ἰω. 17,11,21-23).
⃝ Ποιό εἶνε τὸ χρέος τοῦ ποιμένος; Νὰ ἀγρυπνῇ. Αὐτὸ ἐξάγεται ἀπὸ τὰ λόγια ἐκεῖνα τῆς ἁγίας Γραφῆς ὅπου οἱ ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζονται ποιμένες, βοσκοί. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε· «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός» (Ἰω. 10,11). Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ ἐδῶ, πρὸς τὸ τέλος τῆς σημερινῆς περικοπῆς, γιὰ «τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν» (Ἑβρ. 13,20), ποὺ εἶνε ὁ Χριστός (βλ. καὶ Ἰω. 21,15-17. Πράξ. 20,28. Α΄Πέτρ. 5,1-2). Τί συνεπάγονται τὰ ῥητὰ αὐτά; Ὅτι ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ εἴμαστε οἱ μικροὶ ποιμένες, ἀλλὰ «ὁ μέγας ποιμήν», τρόπον τινὰ ὁ ἀρχιτσέλιγγας –ἂς ἐπιτραπῇ αὐτὴ ἡ λέξι–, εἶνε ὁ Χριστός. Ὅπως ἕνας ἀρχιτσέλιγγας, ποὺ ἔχει πολλὰ κοπάδια, δὲν μπορεῖ νὰ τὰ κυβερνήσῃ μόνος του ἀλλὰ παίρνει καὶ ἄλλους βοηθούς, ἔτσι καὶ ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος εἶνε «ὁ ποιμὴν ὁ μέγας τῶν προβάτων»· καὶ ἀπέκτησε τὰ πρόβατά του ὄχι μὲ χρήματα, μὲ τὰ ὁποῖα μπορεῖ ν᾽ ἀγοράσῃ κανεὶς πρόβατα, ἀλλὰ μὲ τὶς σταλαγματιὲς τοῦ τιμίου του αἵματος· «ὁ Κύριος καὶ Θεὸς «περιεποιήσατο (δηλαδὴ ἀπέκτησε) τὴν ἐκκλησίαν διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20,28). Ἀρχιποίμην ὁ Χριστός, καὶ ποιμένες –μικρότεροι ἢ μεγαλύτεροι– ὅλοι οἱ κληρικοὶ ποὺ κυκλώνουμε τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο.
Τί κάνει λοιπὸν ἕνας ποιμένας; Read more »