ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
«ΤΑ ΤΕΣΣΑΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ» (σελίδες 47-52)

2. – ΤΟ ΛΕΥΚΟΝ

Η ΠΡΩΤΗ ΣΦΡΑΓΙΣ

• «Καὶ εἶδον, ὅτε ἤνοιξε τὸ ἀρνίον μίαν ἐκ τῶν ἑπτὰ σφραγίδων καὶ ἤκουσα ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγοντος ὡς φωνὴ βροντῆς˙ ἔρχου. Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπʼ αὐτὸν ἔχων τόξον˙ καὶ ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. 6, 1-2)

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄.

Ἡ πρωτη σφραγις

Τὰ δάκρυα τοῦ Ἰωάννου – Ὡς εἴδομεν εἰς τὸ προηγούμενον κεφάλαιον ἕνα βιβλίον μυστηριῶδες ἐσφραγισμένον μὲ ἑπτὰ σφραγίδας ἐθεάθη ἐν τῷ οὐρανῷ. Οὐδεὶς ἐκ τῶν ἐν τῷ οὐρανῷ, οὔτε ἐκ τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, οὔτε ἐκ τῶν ὑποκάτω τῆς γῆς ἠδύνατο νʼ ἀνοίξῃ καὶ νʼ ἀναγνώσῃ αὐτό. Ὁ Ἰωάννης βλέπων τὴν ἀδυναμίαν ταύτην ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων ἔκλαιε. Ἔκλαιε «πολὺ»* σημειώνει τὸ ἱερὸν κείμενον. Διότι ὁ Ἰωάννης δὲν ἦτο ἀναίσθητός τις ὕπαρξις. Δὲν ὡμοίαζε ποσῶς μὲ τοὺς κακοὺς ἐκείνους ποιμένας τῶν ἡμερῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἐκ τῶν ἀναπαυτικωτάτων καὶ προσοδοφόρων αὐτῶν θρόνων βλέπουν τὴν ζοφερὰν τοῦ ποιμνίου των ἄγνοιαν, τὴν κακίαν διαρκῶς ἐξαπλουμένην καὶ περισφίγγουσαν ὅλας τὰς ἡλικίας καὶ τὰς τάξεις, τὸν λαὸν δυστυχοῦντα καὶ ὑποφέροντα ποικιλοτρόπως, τὸν ὁρίζοντα πλήρη συννεφῶν ἐπαπειλοῦντα ἔκρηξιν σφοδρᾶς καταιγίδος, τὸν ἄνθρωπον σταυρούμενον, τὴν γῆν σειομένην, τὸν ἥλιον ἐκλείποντα καὶ αὐτοί… παίζουν ὡς οἱ ἀγροῖκοι τῆς Ρώμης στρατιῶται παρὰ τὴν ρίζαν τοῦ Σταυροῦ. Ἐνῷ μιμοῦμενοι τὸν Ἰωάννην τὸν Εὐαγγελιστήν, Παῦλον τὸν Ἀπόστολον καὶ τὸν λοιπὸν χορὸν τῶν ἀποστόλων, τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἁγίων, θὰ ἔπρεπε νὰ κλαίουν πολὺ καὶ νὰ πενθοῦν διὰ τὴν ἠθικὴν καὶ θρησκευτικὴν ἀθλιότητα τῶν καιρῶν μας, διὰ τὰς φρικτὰς ὁράσεις τοῦ παρόντος καὶ του μέλλοντος, θεωροῦντες τὰς συμφορὰς τοῦ ποιμνίου των ὡς ἰδικάς των συμφοράς˙ ἐνῷ μιμούμενοι τὴν δραστηριότητα τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἔπρεπε νὰ κάμουν τὸ πᾶν διὰ νὰ ρίψουν ὀλίγον φῶς, ἔστω ὀλίγας ἀκτῖνας εἰς τὸ ὁλονὲν ζοφούμενον σκότος, νὰ περιορίσουν τὸ κακόν, νὰ ἐπουλώσουν πληγάς, νὰ ἀπαλύνουν τὸν πόνον, αὐτοὶ ἀδιαφοροῦν, περὶ ἕν καὶ μόνον φροντίζοντες, περὶ τοὺ ἀθλίου αὐτῶν σαρκίου.

Πρὸς τοὺς τοιούτους ποιμένας βοᾷ Ἰεζεκιὴλ ὁ προφήτης: «Τάδε λέγει Κύριος Κύριος˙ ὦ ποιμένες Ἰσραήλ, μὴ βόσκουσι ποιμένες ἑαυτούς; οὐ τὰ πρόβατα βόσκουσιν οἱ ποιμένες; Ἰδοὺ τὸ γάλα κατέσθετε καὶ τὰ ἔρια περιβάλλεσθε καὶ τὸ παχὺ σφάζετε καὶ τὰ πρόβατά μου οὐ βόσκετε. Τὸ ἠσθενηκὸς οὐκ ἐνισχύσατε καὶ τὸ κακῶς ἔχον οὐκ ἐσωματοποιήσατε καὶ τὸ συντετριμμένον οὐ κατεδήσατε καὶ τὸ πλανώμενον οὐκ ἐπεστρέψατε καὶ τὸ ἀπολωλὸς οὐκ ἐζητήσατε καὶ τὸ ἰσχυρὸν κατηργάσασθε μόχθῳ. Καὶ διεσπάρη τὰ πρόβατά μου διὰ τὸ μὴ εἶναι ποιμένος καὶ ἐγενήθη εἰς κατάβρωμα πᾶσι τοῖς θηρίοις τοῦ ἀγροῦ» (Ἰεζ. 34, 2-5).
* Περὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ἕνας ἐκ τῶν ἀρχαίων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, διηγεῖται τὸ ἑξῆς ἐπεισόδιον, ὅπερ φανερώνει τὸν ἔνθεον ζῆλον, τὴν φλογερὰν ἀγάπην τοῦ ἠγαπημένου μαθητοῦ διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ πνευματικοῦ ποιμνίου. Ὁ Εὐαγγελιστὴς κατά τινα περιοδείαν του ἐν τῇ Μ. Ἀσίᾳ συνήντησεν ἐν πόλει νέον ἀγαθῆς προαιρέσεως, τὸν ὁποῖον ἐνεπιστεύθη εἰς τὰς χεῖρας τοῦ ἐπισκόπου, ἀλλὰ ὅταν ὁ Εὐαγγελιστὴς μετά τινα χρόνον διῆλθεν ἐκ τῆς πόλεως καὶ κατάπληκτος ἐπληροφορήθη, ὅτι ὁ νέος λόγῳ κακῆς συναναστροφῆς ἐξώκειλεν εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἐγένετο ἀρχηγὸς ληστρικῆς συμμορίας λυμαινομένης τὴν ὕπαιθρον, ἀνεστέναξε βαθέως, ἐπέπληξε τὸν ἐπίσκοπον, ὡς μὴ καλῶς φυλάξαντα τὴν παρακαταθήκην ταύτην, καὶ ἀμέσως, παρʼ ὅλην τὴν γεροντικήν του ἡλικίαν, ἐξῆλθε πρὸς ἀνεύρεσιν τοῦ ἀπολωλότος προβάτου. Ἐπὶ τέλους τὸν ἀνεῦρε. Μεταξὺ τοῦ Ἰωάννου καὶ τοῦ ληστάρχου διεξήχθη συγκινητικώτατος διάλογος, ἀποτέλεσμα τοῦ ὁποίου ἦτο νὰ μαλαχθῇ ἡ σκληρὰ καρδία. Ὁ νέος «ἔστη κάτω βλέπων. Εἶτα ἔρριψε τὰ ὅπλα. Εἶτα τρέμων ἔκλαιε πικρῶς». Ὁ Ἰωάννης τὸν ἐνεθάρρυνε, τὸν ἐπαρηγόρησε, ἠσπάσθη τὴν χεῖρα τους ὡς καθαρθεῖσαν διὰ τῶν δακρύων τῆς ἀληθινῆς μετανοίας καὶ παραλαβὼν αὐτὸν ἐπανέφερεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τίς νὰ θαυμάσῃ τὸν Εὐαγγελιστὴν διὰ τὸ πατρικόν του φίλτρον πρὸς τὰ πνευματικά του τέκνα; Ποῦ σήμερον τοιοῦτον φίλτρον; Δυστυχῶς ἐν ταῖς καρδίαις τῶν πλείστων ποιμένων ἡ κατὰ σάρκα συγγένεια ὑπερισχύει τῆς πνευματικῆς συγγενείας. Τὸ ἀποδεικνύουν τὰ ἔργα των. Αἱ λέξεις «πατέρες» ἔμειναν κεναὶ ὡς φιάλαι ἄνευ περιεχομένου.
Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει καρδία κατώδυνος. Δὲν ὑπάρχει πόνος. Δὲν ὑπάρχει δάκρυον φιλοστόργων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς ἐξαιρετικῆς των ἀγάπης πρὸς τὸν ποιμαινόμενον λαὸν καὶ προφητικοῦ χαρίσματος ἠξιώθησαν καὶ εἶδον καὶ ἡρμήνευσαν ὁράσεις καὶ οὕτω οἰ μακάριοι ὄχι μόνον διὰ τῆς διδασκαλίας καὶ τῶν ἔργων των, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν προφητειῶν των τὰ μέγιστα εὐηργέτησαν τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἐκ τῶν τάφων αὐτῶν μέχρι σήμερον ἐξέρχεται φωνὴ διδάσκουσα καὶ ἐλέγχουσα.
«Ἐγὼ ἔκλαιον πολύ». Ὦ δάκρυα τοῦ ἠγαπημένου μαθητοῦ. Ὦ δάκρυα τῶν ἁγίων. Ὦ θεία χαρμολύπη,* ἔλθετε καὶ πάλιν καὶ ὡς δρόσος τοῦ Οὐρανοῦ ποτίσατε τὴν ἔρημον, τὴν κατάξηρον καρδίαν μας.
Ἔκλαυσε πολὺ ὁ Ἰωάννης καὶ οὕτω ἠξιώθη νὰ ἴδῃ τὸ βιβλίον νʼ ἀποσφραγίζηται. Ὀρθῶς παρετηρήθη ὑπὸ ξένου ἑρμηνευτοῦ: «Ἄνευ δακρύων δὲν ἐγράφη ἡ Ἀποκάλυψις, οὐδὲ δύναται νὰ νοηθῇ ἄνευ δακρύων». Ἑπτὰ σφραγῖδες ἐλύθησαν, ἑπτὰ ὁράσεις ἐφάνησαν κατὰ τὴν ἑξῆς σειράν:
Εἰς τὴν πρώτην σφραγῖδα ὁ λευκὸς ἵππος˙
Εἰς τὴν δευτέραν ὁ πυρρὸς ἵππος˙
Εἰς τὴν τρίτην ὁ μέλας ἵππος˙
Εἰς τὴν τετάρτην ὁ χλωρὸς ἵππος˙
Εἰς τὴν πέμπτην τὸ θεῖον θυσιαστήριον καὶ αἱ ψυχαὶ τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ˙
Εἰς τὴν ἕκτην σεισμὸς συγκλονίζων τὴν γῆν˙
Εἰς τὴν ἑβδόμην σιγὴ ὡς ἡμιώριον ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ εὐθὺς φαίνονται ἀλληλοδιαδόχως ἑπτὰ σάλπιγγες σαλπίζουσαι τὰς βουλὰς τοῦ Θεοῦ.
Ἡ πρώτη ἀποσφράγισις ἐγένετο ὡς ἑξῆς: Τὸ ἐσφραγισμένον Ἄρνίον ἀνοίγει τὴν πρώτην σφραγῖδα καὶ ἀμέσως ἀκούεται φωνή. Ἕν ἐκ τῶν ζώων τῶν παρισταμένων τῷ Θρόνῳ τοῦ Θεοῦ, τὸ πρῶτον, τὸ ὅμοιον λέοντι, ἕν ἐκ τῶν ἑξαπτερύγων τῶν ἀνωτάτων ἀγγελικῶν δυνάμεων φωνάζει. Ἡ φωνή του βροντώδης ὡς ἡ φωνὴ λέοντος σείοντος τὴν ἔρημον. Ἦτο μία σύντομος πρόσκλησις: Ἔρχου. Καὶ ἰδοὺ εἰς τὸ ἀπέραντον στάδιον τοῦ παγκοσμίου θεάτρου ἐμφανίζεται λευκὸς ἵππος. Ἔνδοξος ἀναβάτης ἱππεύει αὐτόν. Κρατεῖ τόξον. Τρέχει. Πολεμεῖ. Βάλλει ἀκαταπαύστως τὰ βέλη του. Νικᾷ καὶ διαρκῶς νικᾷ. Στέφανος λαμπρὸς τῆς νίκης κοσμεῖ τὴν κεφαλήν του.
Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ὅρασις. Τῆς ὀράσεως ταύτης διακριτικὸν γνώρισμα εἶνε τὸ λευκόν. Τὸ μυστηριῶδες βιβλίον μὲ τὰς ἑπτὰς σφραγῖδας ἀρχίζει μὲ τὸ λευκὸν χρῶμα καὶ τελειώνει μὲ τὸ λευκόν. Ἀλλʼ ἄς ἴδωμεν λεπτομερέστερον τὴν ὅρασιν ἐξετάζοντες ποῖον εἶνε τὸ λευκόν, ποῖος ὁ ἵππος καὶ ποῖος ὁ ἐπὶ τοῦ ἵππου καθήμενος καὶ νικῶν.

• _______________________________
  * Οὕτως ἐν τῷ ἑβδόμῳ αὐτοῦ λόγῳ ὀνομάζει τὴν κατὰ Θεὸν λύπην ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ συγγραφεὺς τῆς περιφήμου Κλίμακος. Ὡς ἐν τῇ κηρήθρᾳ – λέγει – τὸ κηρίον εἶναι συμπεπλεγμένον μὲ τὸ γλυκύτατον μέλι, οὕτω πως καὶ ἐν τῇ πνευματικῇ κηρήθρᾳ τῶν ἀρετῶν τὸ δάκρυον, ὅπερ χύνεται ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν τῶν εὐλαβῶν ψυχῶν διὰ τὰ ἁμαρτήματα τὰ ἰδικά των καὶ τῶν ἄλλων συμπλέκεται μὲ κάποιαν χαράν, χαρὰν ἐσωτερικήν, μυστικήν, θείαν, τὴν ὁποίαν χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον συμφώνως μὲ τὸν μακαρισμόν. «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. 5, 4). Διὸ καὶ συμβουλεύει ὁ ἱερὸς πατήρ: «Κατέχων κάτεχε τὴν μακαρίαν τῆς ὁσίας κατανύξεως χαρμολύπην καὶ μὴ παύσῃ τῆς ἐν αὐτῇ ἐργασίας ἄχρι οὗ μετάρσιον ἐκ τῶν ἐντεῦθεν καὶ καθαρὸν τῷ Χριστῷ παραστήσῃ σε». Ἀρχαῖος ἑρμηνευτὴς σχολιάζων τὸ χωρίον τοῦτο τῆς Κλίμακος παρατηρεῖ˙ «καλῶς συνῆψε τὰς ἀντιθέτους λέξεις˙ ἐν αὐτῇ γὰρ τῇ κατὰ Θεὸν λύπῃ ἡ αἰωνίος διʼ ἀπαθείας χαρὰ ἐγκέκρυπται». Τί μυστήρια ἐγκρύπτει ἡ κατὰ Χριστὸν ζωή! Ἐν τῇ κατὰ Θεὸν λύπῃ ἡ ἀληθινὴ χαρά, τὸ χαροποιὸν πένθος.

ΕΚΔΟΣΙΣ
ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΑΘΗΝΑΙ 1955

(Σελίδες 47-52)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ