ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 2ο), (σελ. 10-11)

Πρεπει να γνωριζετε…

Πρέπει νὰ γνωρίζετε ἐσεῖς οἱ νεώτεροι ―γιατὶ οἱ παλαιότεροι τὸ γνωρίζουν―, ὅτι ἐγὼ εἶμαι σὲ δρᾶσι ἀπὸ τὸ 1935. Συμπληρώνονται 60 χρόνια. Τότε ὄχι μόνο ἐσεῖς ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς σας ἦταν ἀγέννητοι. Ἔχω κάποια ἱστορία. Εἶμαι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Ἄλλοι μᾶς κατακρίνουν, μᾶς ὑβρίζουν καὶ μᾶς μισοῦν, καὶ ἄλλοι μᾶς ἀγαποῦν. Δὲν μὲ λένε οὔτε Αὐγουστῖνο, οὔτε σεβασμιώτατο, ἄλλα «Καντιώτη», μὲ λαϊκὴ ἔκφρασι.
Εἶπε ὁ Xριστός· «Οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἰπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ. 6,26).
Ἂν σᾶς ποῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι «εὖγε εὖγε», τότε θ᾿ ἀνήκετε σ᾿ ἕνα «κόμμα» ποὺ εἶνε γνωστὸ ὡς «Ο.Φ.Α.». Αὐτὰ εἶνε τὰ ἀρχικὰ γράμματα ἑνὸς «κόμματος», στὸ ὁποῖο ἀνήκουν οἱ περισσότεροι Ἕλληνες.
«O.Φ.A.» σημαίνει «Ὅπου Φυσᾷ ὁ Ἄνεμος». Αὐτὸ εἶνε τὸ κόμμα. Οὔτε δημοκρατία, οὔτε βασιλεία, οὔτε σοσιαλισμός, οὔτε κομμουνισμός, οὔτε κανείς. Εδατε τὸν ἀνεμοδείκτη; Γυρίζει ὅπου φυσᾷ ὁ ἄνεμος.
Ἐμεῖς δὲν ἀνήκουμε στὸ κόμμα «Ο.Φ.Α.». Τὸ ἔχουμε δηλώσει κατ᾿ ἐπανάληψιν, ὄχι μόνο διὰ λόγου ἀλλὰ καὶ διὰ πράξεων. Ἀνήκουμε στὴν Ἑλλάδα, καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἀνήκουμε στὸ Χριστό. Αὐτή εἶνε ἡ ἰδεολογία μας     (Kατασκήνωσι 1993)

Bιβλιο των ἀναμνησεων

Ὑπάρχουν στιγμὲς ποὺ ἡ ἀνθρώπινη γλῶσσα ἀδυνατεῖ νὰ ἐκφράσῃ τὰ ὅσα αἰσθάνεται ἡ καρδία.

Μία τοιαύτη στιγμὴ εἶνε καὶ ἡ παροῦσα. Καὶ μόνον τὸ γεγονὸς ὅτι εὑρίσκομαι εἰς τὸν ἱστορικὸν τοῦτον ναὸν τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῆς προσφιλεστάτης μου Kοζάνης, μὲ συγκλονίζει. Τί πρῶτον καὶ τί δεύτερον νὰ ἐνθυμηθῶ κατὰ τὴν συγκινητικὴν αὐτὴν στιγμήν; Οἱ παλαιότεροι ἐνθυμοῦνται ζωηρὰ τὶς τραγικὲς ἐκεῖνες ἡμέρες, κατὰ τὶς ὁποῖες ἡ πατρίς, καὶ ἰδιαιτέρως ἡ Μακεδονία, ἐσταυρώνετο ὑπὸ τῶν διαφόρων ἐχθρῶν τοῦ γένους. Διὰ τοὺς νεωτέρους ἂς ἐπιτραπῇ νὰ κάνωμεν μίαν σύντομον ἀναδρομὴν εἰς τὸ παρελθόν.
(Ἅγιο Νικόλαο Κοζάνης 1967)
Θὰ σᾶς ὁμιλήσω. Λίγα λόγια θὰ σᾶς πῶ, ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν ἀναμνήσεών μου. Ἐσεῖς οἱ νεώτεροι δὲν ἔχετε ἀναμνήσεις, ἐγὼ ἔχω. Αὐτὸ καὶ καλὸ καὶ κακὸ εἶνε. Πενηνταπέντε τώρα χρόνια ὑπηρετῶ γένος καὶ Ἐκκλησία.
Ἰδιαιτέρα συγκίνησι αἰσθάνομαι, ποὺ εὑρίσκομαι πρὸ ἐκλεκτῆς ὁμηγύρεως, ἐκλεκτῶν ἀξιωματικῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοῦ καὶ τῶν τριῶν ὅπλων.
Συγκινοῦμαι ἰδιαιτέρως ποὺ σᾶς βλέπω, διότι μὲ κάνετε νὰ ἐνθυμηθῶ τὸ παρελθόν μου.
Γιὰ μετρῆστε· προ 45 χρόνια ἐδῶ εὑρισκόμουν, σ’ αὐτὴ τὴ γωνία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Σὲ ἡμέρες σκληρές, ποὺ ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς διεξήγαγε ἕναν τιτάνιο ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας καὶ ἀκεραιότητος τῆς Μακεδονίας μας. Τότε καὶ ἐγὼ ἐπεστρατεύθην καὶ ὑπηρέτησα τρία ὁλόκληρα χρόνια ὡς στρατιωτικὸς ἱερεὺς τῆς περιφερείας, κατ’ ἀρχὰς μὲν τῆς 15ης Μεραρχίας καὶ μετὰ τοῦ Β΄ Σώματος Στρατοῦ, ποὺ εἶχε ἕδρα την Kοζάνη.
Ta ὑψώματα αὐτά, ὅπου ἔγιναν οἱ περίφημες ἱστορικὲς μάχες, ὅλα τὰ ἔχουμε ἀνεβῇ, νεώτατοι…
Ἐπειδὴ σᾶς εἶπα ὅτι θὰ ἀνοίξω τὸ βιβλίο τῶν ἀναμνήσεών μου, θὰ σᾶς πῶ δυὸ – τρεῖς ἀναμνήσεις καὶ θὰ τελειώσω. (Πρὸς ἀξιωματικοὺς Ἐθνικῆς Ἀμύνης, Φλώρινα 14-3-1991)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ