Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1133 (2)

Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 17,12-19)
15 Ἰανουαρίου 2023 (2005)

Το εὐχαριστω αγνωστο…

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐ­­αγγέλιο (βλ. Λουκ. 17,12-19). Τί εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο; Τὸ ὡραιότερο βιβλίο. Δὲν ὑπάρχει ἄλλο σὰν αὐ­τό. Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια τὸ ἄκουγαν νὰ τὸ διαβάζῃ ὁ παπᾶς καὶ δάκρυζαν. Προσπαθοῦσαν νὰ τὸ ἐφαρμόζουν, καὶ ζοῦσαν εὐτυχισμένοι.
Τώρα ποῦ φθάσαμε; Μιὰ προφητεία ἔλεγε, ὅτι θά ᾿ρθῃ μέρα ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ κλείσουν τ᾿ αὐτιά τους στὸ Θεὸ καὶ θὰ τ᾿ ἀνοίξουν στὸν διάβολο. Σήμερα αὐτὸ γίνεται. Στὴν ἐκκλησία στενοχωριοῦνται ἂν καθήσουν μισὴ ὥρα· κάθε βράδυ ὅμως, ὣς τὰ μεσάνυχτα κι ὣς τὰ χαράματα, ἔχουν τὰ μάτια στὴν τηλεόρασι καὶ τ᾿ αὐτιὰ στὰ ῥαδιόφωνα. Ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε.
Θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς μιλήσω ἁπλᾶ, γιὰ νὰ μὲ καταλάβετε ὅλοι. Καὶ θὰ παρακαλέσω, νὰ συζητᾶτε μεταξύ σας αὐτὰ ποὺ θὰ ποῦμε, γιὰ νὰ διαδίδεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.

* * *

Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο; Διηγεῖται ἕνα θαῦμα τοῦ Χριστοῦ. Ποιό θαῦμα; Ὁ Χριστός, βαδίζοντας μαζὶ μὲ τοὺς μαθητάς του ἔφθασε ἔ­ξω ἀπὸ ἕνα χωριό. Ἐκεῖ ἀκούστηκε μιὰ δυνα­τὴ φωνή. Γυρίζει καὶ τί βλέπει· ἡ φωνὴ ἔβγαινε ἀπὸ τὰ λαρύγγια ἀνθρώπων πονεμένων. Τί ἦταν αὐτοί, τί ζητοῦσαν; λεφτὰ ἤθελαν; Τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ λεφτά; Παραπάνω ἀπ᾿ τὰ λεφτὰ εἶνε – τί ; Ἡ ὑγεία. Εὐτυχὴς ὅποιος ἔχει τὴν ὑ­γειά του. Λένε γιὰ τὸν πιὸ πλούσιο τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἡ θάλασσα πήχτωσε ἀπ᾿ τὰ καράβια του, ὅτι ὅταν ἀρρώστησε καὶ τὸν πῆγαν στὸ Παρίσι, εἶπε· Γιατρέ, σοῦ δίνω ὅ,τι θέλεις, ἀρ­κεῖ νὰ μοῦ δώσῃς τὴν ὑγεία μου… Ἐμεῖς ἔχου­με τὴν ὑγεία καὶ δὲν εὐχαριστοῦμε τὸ Θεό.
Αὐτοὶ λοιπὸν ἦταν ἄρρωστοι. Ἔπασχαν –Θε­ὸς φυλάξοι– ἀπὸ λέπρα, μιὰ ἀρρώστια ποὺ τό­τε δὲν θεραπευόταν (τώρα θεραπεύεται). Ἡ λέπρα γεμίζει τὸ δέρμα τοῦ ἀνθρώπου μὲ σπυ­ριά, τὰ σπυριὰ γίνονται πληγές, οἱ πληγὲς σαπίζουν· καταστρέφονται τὰ χείλη, ἡ μύτη, τὰ μάγουλα, τὰ δάχτυλα… Καὶ ἡ πιὸ ὡραία γυναίκα γίνεται ἡ πιὸ ἄσχημη, καὶ ὁ πιὸ ὡραῖος ἄντρας παραμορφώνεται καὶ ἀκρωτηριάζεται. Ὑποφέρουν, δὲν μποροῦν νὰ κοιμηθοῦν, θέλουν συνεχῶς νὰ ξύνωνται, σὰν τὸν Ἰώβ. Βασανισμένη ζωή. Καὶ τὸ χειρότερο, ἡ λέπρα ἦταν κολλητική. Γι᾿ αὐτὸ τοὺς λεπροὺς τοὺς ἔδιωχναν μακριὰ ἀπὸ τὶς πόλεις. Πήγαιναν οἱ ταλαίπωροι σὲ ἔρημα μέρη, μέσα σὲ σπηλιές. Τοὺς φοροῦσαν σάβανο. Κι ὅπως στὰ γίδια κρεμᾶνε κουδούνια, ἔτσι σὲ κάθε λεπρὸ κρεμοῦσαν ἕνα κουδούνι, γιὰ νὰ χτυπάῃ ν᾿ ἀκοῦ­νε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ φεύγουν μακριά…
Κι αὐτοὶ λοιπὸν ἦταν σὲ μιὰ σπηλιά· μακριὰ ἀπὸ τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα τους, μακριὰ ἀπὸ τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά τους, μακριὰ ἀπ᾿ τὴν κοινωνία. Καὶ τώρα, ὅταν εἶδαν τὸ Χριστό, πῆ­ραν θάρρος καὶ φώναξαν· «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐ­λέησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17,13). Εἶπαν δηλαδὴ τὸ «Κύριε, ἐλέησον», ποὺ λέμε κ᾿ ἐμεῖς σήμερα. Ἀλλὰ πῶς τὸ λέμε ἐμεῖς! Ἐκεῖνοι τὸ εἶπαν μὲ ὅλη τὴν καρδιά τους. Ἂν πῇς τὸ «Κύριε, ἐλέησον» ἔτσι, τὰ ἄστρα κατεβάζεις ἀπὸ τὸν οὐρανό.
Ζήτησαν λοιπὸν τὸ ἔλεος τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ ὁ Χριστός; Τοὺς ἔκανε καλά. Πῶς; μὲ φάρμακα, μὲ συνταγές; Μόνο μὲ τὸ λόγο του· εἶπε καὶ θεραπεύθηκαν. Μετὰ τοὺς ἔστειλε στοὺς ἱερεῖς (ἔ.ἀ. 17,14)· κι ἀπὸ ᾿δῶ βλέπουμε, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν κατήργησε τὸ ἱερατεῖο. Νὰ πᾶτε στοὺς ἱ­ερεῖς, εἶπε. Γιατί; Διότι αὐτοί, σύμφωνα μὲ τὸ μωσαϊκὸ νόμο, ἦταν τότε καὶ οἱ γιατροί.
Πῆγαν λοιπὸν στοὺς ἰατροὺς-ἱερεῖς. Καὶ ἐνῷ πήγαιναν, στὸ δρόμο –ὤ τῶν θαυμάτων σου, Χριστέ!– θεραπεύτηκαν. Ὅπως ἡ νοικοκυρὰ καθαρίζει τὸ ψάρι ἀπὸ τὰ λέπια, ἔτσι οἱ πληγές τους καθαρίστηκαν· τὸ δέρμα τους ἔγινε σὰν τοῦ νεογέννητου παιδιοῦ.
Θαῦμα μεγάλο. Κι αὐτοὶ ἦταν δέκα. Τί ἔ­πρε­­πε νὰ κάνουν; Ἔπρεπε νὰ γυρίσουν πίσω, νὰ ποῦν στὸ Χριστὸ Σ᾿ εὐχαριστοῦμε. Γύρισαν; Μπᾶ, τίποτα! Πήγαν στὰ σπιτάκια τους, στὴ μά­να, στὴ γυναῖκα καὶ στὰ παιδιά τους. Τὸ Χριστὸ τὸν ἄ­φησαν. Ἕνας μόνο ἀπ᾿ αὐτοὺς γύρισε πίσω, ἔ­πεσε στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶ­πε· –Σ᾿ εὐ­χαριστῶ. Καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ πα­ράπονό του· –Ἐγὼ δέκα ἐκαθάρισα· ποῦ εἶνε οἱ ἄλλοι ἐννέα;…

* * *

Μεγάλο τὸ παράπονο αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ ταιριάζει πολὺ καὶ σ᾿ ἐμᾶς. Διότι δυστυχῶς δὲμ μοιάζουμε μὲ τὸν ἕνα, ποὺ εἶχε στὸ στόμα τὸ εὐχαριστῶ, ἀλλὰ μὲ τοὺς ἐννιά. Ἐνῷ μέρα – νύχτα ὁ Θεὸς μᾶς εὐεργετεῖ, δὲν ἀκούει ἕνα εὐχαριστῶ. Οὔτε τὴν Κυριακὴ τρέχουμε στὴν ἐκκλησία. Ἂν παρατηρήσετε, μέσ᾿ στοὺς δέκα ἕνας ἐκκλησιά­ζεται – ἀκριβῶς τὸ ἴδιο ποσοστό. Ἂν ἕνα χωριὸ ἔχῃ ἑφτακόσους κατοίκους, εἶνε ζήτημα ἂν τὴν Κυριακὴ ἐκκλησιάζονται ἑκατό· τὸ ἓν δέκατον. Οἱ ἄλλοι ποῦ εἶνε; Λησμονοῦν τὶς ποικίλες καὶ ἀνέκφραστες εὐεργεσίες τοῦ Χριστοῦ, ὑλικὲς καὶ πνευματικές.
–Καὶ τί εὐεργεσίες μᾶς κάνει ὁ Χριστός;12
Δὲν ντρέπεσαι νὰ τὸ λές; Ὁ Χριστός, παρα­­πάνω κι ἀπὸ τὴ μάνα κι ἀπὸ τὸν πατέρα κι ἀπὸ κάθε ἄλλον, αὐτὸς εἶνε ὁ πιὸ μεγάλος εὐεργέτης. Μᾶς εὐεργετεῖ μέρα – νύχτα. Ποιά εἶνε τὰ καλὰ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπολαμβάνουμε; Δὲν ἔχεις μάτια, δὲν ἔχεις αὐτιά; Κοίταξε νὰ δῇς.
⃝ Τὸ νερὸ ποὺ πίνεις, τίνος εἶνε; Τοῦ Χριστοῦ εἶνε. Αὐτὸς ἔκανε τὶς πηγές, τὰ ποτάμια, τὶς λίμνες, τὶς θάλασσες, τοὺς ὠκεανούς· αὐτὸς μᾶς δροσίζει κάθε μέρα. Ἀχάριστε ἄνθρωπε, δὲν τὸ ἐκτιμᾷς; Θά ᾿ρθῃ μέρα ποὺ θὰ στερέψουν οἱ πηγές, καὶ τότε; μιὰ λίρα νὰ δίνῃς, ἕνα ποτήρι νερὸ δὲν θὰ βρίσκῃς νὰ πιῇς.
⃝ Τί ἄλλο; Ὁ ἥλιος. Ποιός ἔκανε τὸν ἥλιο; Ὁ Χριστός. Δισεκατομμύρια κιλοβὰτ στέλνει, φωτίζει θερμαίνει καὶ ζωογονεῖ τὴ γῆ. Θά ᾿ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ σβήσῃ ὁ ἥλιος. Καὶ ὅπως στὴν ἐποχὴ ποὺ σταύρωσαν τὸ Χριστὸ ἔγινε σκότος «ἀπὸ ὥρας ἕκτης ἕως ὥρας ἐνάτης» (Ματθ. 27,45), ἔτσι κάποτε θὰ σβήσῃ ὁ ἥλιος…
⃝ Ἔπειτα οἱ καρποὶ ποὺ τρῶμε· τὰ ἀχλάδια, τὰ μῆλα, τὰ πορτοκάλια, τὰ λεμόνια, τὰ σταφύλια, οἱ ἐλιές, ὅλα τοῦ Χριστοῦ εἶνε. Ἂς μαζευτοῦν ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες νὰ φτειάσουν ἕνα μῆλο, μιὰ ἐλιά. Ἀδύνατον.
⃝ Ἀκόμη τὸ χῶμα ποὺ πατοῦμε; Ὅταν τὸ ποτίσῃ ἡ βροχή, ζωογονεῖται καὶ βγάζει χιλιάδες πράγματα. Θαύματα κάνει. Μποροῦν οἱ ἐπιστήμονες νὰ φτειά­σουν μιὰ χούφτα χῶμα;
⃝ Τοῦ Χριστοῦ εἶνε τὰ δάση, τοῦ Χριστοῦ εἶνε τὰ δέντρα, τοῦ Χριστοῦ εἶνε τὰ πουλιά, τοῦ Χριστοῦ εἶνε τὰ πρόβατα, τοῦ Χριστοῦ εἶνε τὰ γελάδια, τοῦ Χριστοῦ εἶνε τὰ πάντα.
Τί περιμένει ἀπὸ μᾶς γιὰ ὅλ᾿ αὐτὰ ὁ Χριστός; Ἕνα εὐχαριστῶ. Τ᾿ ἀκούει; Τίποτα! Μεγάλη ἁ­μαρτία ἡ ἀχαριστία. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ἕνα πο­τήρι νερὸ ἔπιναν, κ᾽ ἔκαναν τὸ σταυ­ρό τους λέ­γοντας «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Κάθον­ταν στὸ τραπέζι, «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Μιὰ μπου­κιὰ ψωμὶ ἔ­τρωγαν, «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Ἔπεφταν τὸ βρά­δυ νὰ κοιμηθοῦν, «Δόξα σοι, ὁ Θε­ός». Τώρα πάει τὸ «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Τὴ μπου­κιὰ ἔχουν στὸ στόμα καὶ τὸ Χριστὸ βλαστη­μᾶ­νε. Χειρότεροι ἀ­π᾽ τὰ ζῷα καὶ τὰ θηρία. Μιὰ ἱστορία λέει, ὅτι ἕνα λιοντάρι βογγοῦσε μέσ᾿ στὸ δάσος. Ἕνας κυνηγὸς τόλμησε νὰ πλη­σιάσῃ. Τί εἶχε τὸ λιον­τ­άρι· πάτησε ἕνα ἀγκάθι καὶ πονοῦσε. Ὁ κυνη­γός, μὲ φόβο, πλησίασε κ᾿ ἔβγαλε ἀπὸ τὸ πόδι του τὸ ἀγκάθι. Καὶ τὸ λιοντάρι, γι᾿ αὐτό, τὸν ἀ­κολούθησε σὰν πρόβατο. Ἔμεινε κοντά του, δὲν τὸν ἀπο­χωρίστηκε πλέον… Καὶ ὁ σκύλος; Τοῦ πετᾷς ἕνα κόκκαλο, γλῶσσα δὲν ἔχει, κου­νάει τὴν οὐρά του σὰν νὰ σοῦ λέῃ· Σ᾿ εὐχαριστῶ, ἀφέντη… Ὁ ἄνθρωπος; δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀχάριστο πλάσμα. Τὸ «εὐχαριστῶ» εἶνε ἄγνωστο.

* * *

Ἀλλὰ δὲν τελείωσα. Ὁ Χριστὸς ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ὑλικὰ δίνει καὶ πνευματικὰ ἀγαθά. Αὐτὰ ποὺ σᾶς εἶπα εἶνε χαλίκια· ὑπάρχουν καὶ τὰ διαμάντια. Μὲ ποιά γλῶσσα τώρα νὰ σᾶς τὰ περιγράψω, γιὰ νὰ τὰ αἰσθανθῆτε; Ποιό εἶνε τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό; Εἶνε τὰ φροῦτα, τὰ μῆλα κ.λπ.; Τὸ μεγαλύτερο ἀγαθὸ εἶνε ὅτι, ἐνῷ ἁ­μαρτάνουμε κ᾿ ἔπρεπε ν᾿ ἀνοίξῃ ἡ γῆ νὰ μᾶς κα­ταπιῇ, ὁ Χριστὸς συγχωρεῖ. Ναί, μᾶς συγχωρεῖ. Ὅσα ἁμαρτήματα κι ἂν ἔχῃς κάνει, τὸ ἔλεός του εἶνε ὠκεανός. Δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια· ὅταν γονατίσῃς μπροστὰ στὸν πνευματικὸ καὶ πῇς Πατέρα, ἁμάρτησα, ἔκανα… ἔκανα… ἔ­κανα…, κι ἁπλώσῃ ἐπάνω σου τὸ πετρα­χήλι (τὸ πετραχήλι τοῦ παπᾶ εἶνε φτερὰ ἀγγέλου) καὶ σοῦ πῇ, «Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι» (Λουκ. 5,20), αὐτὴ εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη εὐεργεσία.
Ἀδελφοί μου, ἂς εὐχαριστήσουμε τὸ Θεὸ γιὰ ὅλα τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά. Καὶ πρὸ παντὸς γιατὶ γεννηθήκαμε μέσα στὴν ἁ­γία Ὀρθοδοξία μας. Ἂς μάθουμε νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες καὶ νὰ λέμε εὐχαριστῶ. Καὶ νὰ μείνουμε πιστοὶ στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν μέχρι τελευταίας ἀναπνοῆς. Ἡ ζωή μας νὰ κλείσῃ μὲ προσήλωσι σ᾿ αὐτόν. Τὰ τελευταῖα λόγια ποὺ θὰ σφραγίσουν τὰ χείλη μας νὰ εἶνε «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἀθανασίου Νεοχωρακίου – Φλωρίνης τὴν 18-1-1987. Καταγραφὴ καὶ σύν­τμησις 16-1-2005, ἐπανέκδοσις 30-11-2022.