ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 12ο), (σελ. 35-36)

Eὐχαριστω το Θεο για τα φτωχαδακια

«Γι’ αὐτό, λοιπόν, σᾶς λέω καὶ ἐγώ· Tώρα ποὺ εἶμαι 70 χρονῶν καὶ πέρασα πολλὲς πόλεις, εὐχαριστῶ τὸ Θεό, γιὰ τὰ πτωχαδάκια. Αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Παῦλος τὸ δοκιμάσαμε καὶ ἐμεῖς. Κοντὰ στὸ Χριστὸ εἶνε τὰ πτωχαδάκια. Ὅποιος ἔχει πολλὰ λεφτά, ὅποιος ἔχει ἀξιώματα κ.λ.π. φεῦγε μακριά, ἔχει ἕναν ἐγωϊσμὸ καὶ μία ὑπερηφάνεια.
Ἀλλά, δὲν μοῦ λές, ἀγαπητέ Τραΐανέ, γιατὶ ὅταν γεννιέται τὸ παιδί ἔχει τὸ χέρι, ἔτσι, σφικτό. Κουμουνιστικὰ εἶνε τὰ παιδιά. Tί λές, ἔτσι εἶνε πάντα;
Καλό, εἶνε αὐτὸ ποὺ λές ―«βουτάει τὸ δακτυλίδι τῆς μαμῆς»― πρωτότυπο εἶνε. Νὰ λοιπόν, ποὺ ξέρω καὶ σὲ ρωτῶ.
Tὸ παιδί, κράπα, ἔτσι σφυκτὰ κρατάει τὸ χέρι του καὶ εἶνε ἡ μανία τοῦ ἀνθρώπου, λέει κάποιος φιλόσοφος, γιὰ νὰ τὰ πιάσῃ ὅλα, θέλει νὰ πιάσῃ τὴν γῆ ὁλόκληρη. Ἔρχεται ἔπειτα ὁ χάρος καὶ ἄπ, τοῦ ἀνοίγει τὸ χέρι. Ἂντε νὰ κλείσῃς τὰ χέρια τῶν νεκρῶν.
Kαλὰ Τραΐανε, τὸ παιδάκι ἐκεῖνο, εἶνε ἀθῳο, ἀπὸ ἔνστικτο τέλος πάντων τὸ κάνει, ἀλλὰ οἱ μεγάλοι, ποὺ τὰ βουτᾶνε ὅλα; Μ’ αὐτοὺς τί γίνεται; Ἄλλοι βουτᾶνε δακτυλίδια, ἄλλοι βουτᾶνε ἀξιώματα, ἄλλοι βουτᾶνε τοῦτο καὶ ἄλλοι τὸ ἄλλο καὶ μετὰ ἔρχεται ὁ χάρος, τοὺς δίνει μία γροθιὰ καὶ ἔτσι φεύγουμε γυμνοὶ καὶ τετραχηλισμένοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Ἄνθρωπε, κράτησέ τα. Τί θὰ τὰ κάνῃς; Ἔρχεσαι μὲ τέτοια, τάσσει καὶ φεύγεις μὲ ἀνοικτὰ τὰ χέρια.

Aὐτὸ τὸ εἶχα δεῖ τότε ποὺ πέθανε {ὁ Στάλιν}, ποὺ καὶ οἱ φανατικοὶ κουμουνισταὶ δὲν τὸν ἀγαποῦνε. Ὁ Στάλιν ὑπῆρξε τὸ ἀγριότερο θηρίο τοῦ κόσμου. Ἂς εἶνε καλὰ οἱ Ἀμερικάνοι ποὺ τὸν βοηθῆσαν. Τὸν κατεδίωξε καλὰ ὁ ἄλλος, μέχρι τὰ Οὐράλια. Αὐτὰ εἶνε τὰ μεγάλα σφάλματα τῶν Ἀμερικάνων, ποὺ ἔχουμε στὸν αἰώνα μας.
Κακοῦργος ὁ Στάλιν, χειρότερος ἀπὸ τὸν Νέρωνας καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Mετὰ ἐδημοσιεύθη μιὰ φωτογραφία του, ποὺ εἶνε τὸ συνθημά σας, κύριοι συντρόφοι. Μιὰ γροθιὰ στὰ χέρια τοῦ Στάλιν, ποὺ κρατοῦσε τὴν γῆ ὁλόκληρο καὶ πάει. Ἔτσι εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Δὲν ἔχει τίποτε, μόνον ἐδῶ στὸν Xριστό. Aὐτὸ ποὺ λέει ἐδῶ ὁ Παῦλος ἐν Xριστῷ, αὐτοὶ οἱ λίγοι, τὰ πτωχαδάκια καὶ μέσα στὴν Ρωσία σήμερα τὰ πτωχαδάκια μένουν στὴν ἐκκλησία. Μεγάλο πρᾶγμα καὶ ἀνεκρίζωτος εἶνε ἡ Ἐκκλησία.ὐχαριστῶ τὸ Θεὸ γιὰ τὰ φτωχαδάκια
«Γι’ αὐτό, λοιπόν, σᾶς λέω καὶ ἐγώ· Tώρα ποὺ εἶμαι 70 χρονῶν καὶ πέρασα πολλὲς πόλεις, εὐχαριστῶ τὸ Θεό, γιὰ τὰ πτωχαδάκια. Αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Παῦλος τὸ δοκιμάσαμε καὶ ἐμεῖς. Κοντὰ στὸ Χριστὸ εἶνε τὰ πτωχαδάκια. Ὅποιος ἔχει πολλὰ λεφτά, ὅποιος ἔχει ἀξιώματα κ.λ.π. φεῦγε μακριά, ἔχει ἕναν ἐγωϊσμὸ καὶ μία ὑπερηφάνεια.
Ἀλλά, δὲν μοῦ λές, ἀγαπητέ Τραΐανέ, γιατὶ ὅταν γεννιέται τὸ παιδί ἔχει τὸ χέρι, ἔτσι, σφικτό. Κουμουνιστικὰ εἶνε τὰ παιδιά. Tί λές, ἔτσι εἶνε πάντα;
Καλό, εἶνε αὐτὸ ποὺ λές ―«βουτάει τὸ δακτυλίδι τῆς μαμῆς»― πρωτότυπο εἶνε. Νὰ λοιπόν, ποὺ ξέρω καὶ σὲ ρωτῶ.
Tὸ παιδί, κράπα, ἔτσι σφυκτὰ κρατάει τὸ χέρι του καὶ εἶνε ἡ μανία τοῦ ἀνθρώπου, λέει κάποιος φιλόσοφος, γιὰ νὰ τὰ πιάσῃ ὅλα, θέλει νὰ πιάσῃ τὴν γῆ ὁλόκληρη. Ἔρχεται ἔπειτα ὁ χάρος καὶ ἄπ, τοῦ ἀνοίγει τὸ χέρι. Ἂντε νὰ κλείσῃς τὰ χέρια τῶν νεκρῶν.
Kαλὰ Τραΐανε, τὸ παιδάκι ἐκεῖνο, εἶνε ἀθῳο, ἀπὸ ἔνστικτο τέλος πάντων τὸ κάνει, ἀλλὰ οἱ μεγάλοι, ποὺ τὰ βουτᾶνε ὅλα; Μ’ αὐτοὺς τί γίνεται; Ἄλλοι βουτᾶνε δακτυλίδια, ἄλλοι βουτᾶνε ἀξιώματα, ἄλλοι βουτᾶνε τοῦτο καὶ ἄλλοι τὸ ἄλλο καὶ μετὰ ἔρχεται ὁ χάρος, τοὺς δίνει μία γροθιὰ καὶ ἔτσι φεύγουμε γυμνοὶ καὶ τετραχηλισμένοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Ἄνθρωπε, κράτησέ τα. Τί θὰ τὰ κάνῃς; Ἔρχεσαι μὲ τέτοια, τάσσει καὶ φεύγεις μὲ ἀνοικτὰ τὰ χέρια.
Aὐτὸ τὸ εἶχα δεῖ τότε ποὺ πέθανε {ὁ Στάλιν}, ποὺ καὶ οἱ φανατικοὶ κουμουνισταὶ δὲν τὸν ἀγαποῦνε. Ὁ Στάλιν ὑπῆρξε τὸ ἀγριότερο θηρίο τοῦ κόσμου. Ἂς εἶνε καλὰ οἱ Ἀμερικάνοι ποὺ τὸν βοηθῆσαν. Τὸν κατεδίωξε καλὰ ὁ ἄλλος, μέχρι τὰ Οὐράλια. Αὐτὰ εἶνε τὰ μεγάλα σφάλματα τῶν Ἀμερικάνων, ποὺ ἔχουμε στὸν αἰώνα μας.
Κακοῦργος ὁ Στάλιν, χειρότερος ἀπὸ τὸν Νέρωνας καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Mετὰ ἐδημοσιεύθη μιὰ φωτογραφία του, ποὺ εἶνε τὸ συνθημά σας, κύριοι συντρόφοι. Μιὰ γροθιὰ στὰ χέρια τοῦ Στάλιν, ποὺ κρατοῦσε τὴν γῆ ὁλόκληρο καὶ πάει. Ἔτσι εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Δὲν ἔχει τίποτε, μόνον ἐδῶ στὸν Xριστό. Aὐτὸ ποὺ λέει ἐδῶ ὁ Παῦλος ἐν Xριστῷ, αὐτοὶ οἱ λίγοι, τὰ πτωχαδάκια καὶ μέσα στὴν Ρωσία σήμερα τὰ πτωχαδάκια μένουν στὴν ἐκκλησία. Μεγάλο πρᾶγμα καὶ ἀνεκρίζωτος εἶνε ἡ Ἐκκλησία.
Εὐχαριστῶ τὸ Θεό, γιατὶ μέσα στὴν κόλασι αὐτή, λέγει ὁ Παῦλος, ὑπάρχουν τέτοια φτωχαδάκια ποὺ πιστεύουν στὸν Χριστό. Εὐχαριστῶ, λέγει τὸ Θεό, γιατὶ αὐτοὶ δὲν εἶνε κάλπικοι, ἀλλὰ εἶνε πραγματικοὶ χριστιανοί. Ἔχουν πίστη, ἔχουν ἐλπίδα καὶ ἀγάπη στὸ Θεό. Καὶ τί ἀγάπη!»
Εὐχαριστῶ τὸ Θεό, γιατὶ μέσα στὴν κόλασι αὐτή, λέγει ὁ Παῦλος, ὑπάρχουν τέτοια φτωχαδάκια ποὺ πιστεύουν στὸν Χριστό. Εὐχαριστῶ, λέγει τὸ Θεό, γιατὶ αὐτοὶ δὲν εἶνε κάλπικοι, ἀλλὰ εἶνε πραγματικοὶ χριστιανοί. Ἔχουν πίστη, ἔχουν ἐλπίδα καὶ ἀγάπη στὸ Θεό. Καὶ τί ἀγάπη!»