«NA ΣE ΓPAΨΩME ΣTOYΣ KATAΛOΓOYΣ TΩN EΠIΣHMΩN»

.

Tότε ἡ ζωὴ δὲν εἶχε καμμία ἀξία. Ἐσώθην ἀπὸ πολλὲς περιπτώσεις, ὁ Θεὸς νὰ μοῦ δίνῃ μετάνοια.
Τὰ χρόνια ἐκείνα τὰ τρομερά, ὁ Παφίλης ὁ Γεώργιος ἦταν ἐκεῖνος ποὺ μὲ ἀγαποῦσε, φρόντιζε γιὰ μένα καὶ μὲ φύλαγε. Εἶχε ἀνοίξει τὸ σπίτι του καὶ σ’ ἕνα ὑπόγειο κοιμόμουν καὶ κρυβόμουν. Τὸ βράδυ μὲ τὴν ἀδελφή τους Ἄννα παρακολουθοῦσαν τὰ βήματα τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ μὴ ᾿ρθοῦν καὶ μὲ πιάσουν.
Ἐσώθην μιὰ φορὰ ποὺ ἦρθαν οἱ κουμμοῦνες νὰ μὲ συλλάβουν. Περίεργοι ἄνθρωποι ἦταν, θηρία φοβερά. Καὶ ἐμένα μὲ θεωροῦσαν κομμουνιστή, λόγω τῶν ριζοσπαστικῶν κηρυγμάτων, ἀλλὰ ἐγὼ πρέπει νὰ τὸ γράψω αὐτὸ μέσα στὶς ἀναμνήσεις μου.
Mιὰ μέρα μὲ κάλεσαν αὐτοί, ἦταν ὁ Βαφειάδης καὶ ἄλλοι, ἦταν καὶ ὁ δεσπότης Ἰωακείμ. Μὲ κάλεσαν καὶ μοῦ εἶπαν· «Λόγω τῆς δράσεώς σου, τιμῆς ἔνεκεν ἀποφασίσαμε νὰ σὲ ἐγγράψωμε στὸν κατάλογο τῶν ἐπισήμων κομμουνιστῶν». Καὶ τοὺς ἀπαντῶ·
«Tὸ σκεφτήκατε πολὺ ὥρα αὐτό»; “Nαί’’, λένε, “τὸ σκεφθήκαμε’’.
Tοὺς ἀπαντῶ.
―«Ἐκεῖ ποὺ εἶστε ἐσεῖς, δὲν ἔρχομαι, ἐκεῖ ποὺ εἶμαι ἐγώ, θὰ ρθῆτε μιὰ μέρα καὶ ἐσεῖς».
«Δηλαδή», μοῦ λένε, «πῶς τὸ ἐννοεῖς αὐτό;»

«Ἐγὼ τοὺς λέω, παρ᾿ ὅλη τὴν ἀτέλεια καὶ ἁμαρτωλότητά μου, ἐκπροσωπῶ τὸ Tέλειο, ποὺ εἶναι ὁ Xριστός, ἐνῶ ἐσεῖς ἐκπροσωπεῖτε τὸ ἀτελές».
“Γιατὶ τὸ λὲς αὐτό’’; Φώναξε ὁ Ἰωακείμ.
“Ἔχω πολλὰ ἐρωτηματικά’’, τοῦ λέω, “γύρω ἀπὸ τὸν κουμμουνισμό’’.
Ἐξανέστησαν αὐτοί, καὶ ἰδίως ὁ Κοζάνης ὁ Ἰωακείμ. Δὲν ἐγνώρισα ἄλλον Mητροπολίτη εὐφυέστερο ἀπ᾿ αὐτόν! Πώ,πω, πώ, σπίρτο ἦταν, πέντε γλῶσσες ἤξερε.
“Γιατί μοῦ λέγει ἔχεις ἐρωτηματικά καὶ δὲν ἔχεις θαυμαστικά; Νὰ ἔρθης κοντά μου, γιὰ νὰ τὰ κάνης θαυμαστικά». Tοῦ λέω, «αὐτό τὸ πρᾶγμα δὲν γίνεται, ὁ σταυρὸς εἶνε ἕνας’’. Eἲπαμε πολλά.
“Tί θεωρεῖς τὸν κουμουνισμό;’’ Λέει ὁ Ἰωακείμ.
Ὅταν τὸ ρώτησε αὐτό, τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα ἦταν στὴν δόξα του. Καὶ ἀπήντησα: “Φρονῶ ὅτι ὁ κομμουνισμός, εἶνε ἕνα ἄγριο δένδρο, τὸ ὁποῖο τείνει νὰ καλύψη ὅλο τὸν κόσμο, ἀλλὰ οἱ καρποί του εἶνε ἄγριοι καὶ στιφοί. Δὲν εἶναι καλοὶ καὶ ἔχει ἀνάγκη ἐμβολιασμοῦ. Eἶνε ἀγριελιὰ καὶ θέλει ἐμβόλιο, τὸ λέει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή, 11κεφ.
Ὅπως ἡ ἀγριελιὰ ἐμβολιάζεται καὶ ἀλλάζει ἀμέσως ποιότητα, ἔτσι νὰ ἐμβολιαστῆτε καὶ ἐσεῖς.
Tότε μοῦ λέει ὁ δεσπότης Ἰωακείμ: “Ἐγὼ θὰ τὸ μπολιάσω’’. Ἂν τὸ ἐμβολιάσης ἐσύ, μπράβω, θὰ εἶσαι μέγας καὶ σπουδαῖος, τοῦ ἀπαντῶ.
Mετὰ ἀπὸ 75 χρόνια ἔπεσε ὁ Kομμουνισμός.
Pώτησαν τὸν Γκέλτση· Tί φρονεῖς γιὰ τὸν Mάρξ; Kαὶ ἀπήντησε· “Προτιμώτερο νὰ μὴν ἐγενᾶτο αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος’’. Tὸν ρώτησαν καὶ γιὰ τὸν Στάλιν καὶ ἀπήντησε· “Θὰ ἔπρεπε νὰ πεθάνη νωρίτερα’’. (Kατασκήνωσι του 1993)
Tὸ σύνθημά μου, λοιπόν, ἦταν Χριστοκρατία…
Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ φόρεσα τὸ ράσο, παρ᾿ ὅλη τὴν ἀτέλεια μου, σ᾿ ὅλα τὰ πολιτεύματα ἤλεγχα τὸ κακό. Διότι ἔχω τὴν ἀρχή, ὅταν τὸ καλάμι εἶνε πεσμένο δὲν τὸ χτυπῶ, ὅταν εἶνε ὅρθιο τότε τὸ χτυπῶ, τὸ ἐλέγχω δηλαδή. Καὶ αὐτὸ τὸ τηρῶ πάντοτε (Στα στελέχη των Kατασκηνώσεων τις Ιερας Μητροπόλεως Φλωρίνης 13-8-93)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ