ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)
Μέρος 20, σελ. 49-52

AΞIΩMATIKOI TOY B΄ ΣΩMAΤΟΣ ΣTPATOY KOZANHΣ

«Τὸ 40 ποὺ ἦρθα στὴν Μακεδονία καὶ τὴν περιώδευσα πεζῇ, διότι εἶχα τὸ καλύτερο αὐτοκίνητο, τὸ δὲ καλύτερο αὐτοκίνητο εἶνε τὰ πόδια τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὰ πόδια περιώδευσα τὴν περιοχὴ καὶ εἶδα τοὺς κατοίκους τις….

ΠPOTYΠO AΞIΩMATIKOY O BENTHPHΣ

Ἔφτασε ὁ Βεντήρης στὴν Κοζάνη, ποὺ ἦταν ἡ ἔδρα τῆς στρατιᾶς. Διαλυμένος ὁ στρατός. Τί ἔκανε αὐτός;
Μὲ στρατιωτικὴ ἁπλῆ ἐνδυμασία, ἔπρεπε πολὺ νὰ προσέξῃς γιὰ νὰ διακρίνῃς ὅτι ἦταν στρατηγός ἤ ἀντιστράτηγος.
Kάλεσε ὅλους τοὺς ἀξιωματικούς. Καμμιὰ διακοσαριά ἦταν. Μέναν, παρακαλῶ, μέσα στὴν πόλι, στὸ σπιτάκι τους μὲ τὴν γυναῖκα τους καὶ τὰ παιδιά τους, ἐνῶ διεξήγετο ὁ ὑπὲρ πάντων ἀγών, εἰς τὰ ὑψίπεδα τῆς πατρίδος.
Aμέσως, δίνει πρώτη διαταγή· «Θὰ ἀπέλθουν ὅλες οἱ γυναῖκες σας, δὲν θὰ μείνη καμμία ἐδῶ καὶ τὰ παιδιά σας. Πόλεμος γάρ. Ἀγὼν ὑπὲρ πάντων».
Tίς ἔδιωξε ὅλες. Καὶ ἔστειλε τοὺς ἀξιωματικοὺς στὰ στρατόπεδα. «Ὅπως οἱ στρατιῶτες εἶνε στὰ στρατόπεδα, ἔτσι καὶ ἐσεῖς, ποὺ ἀποτελεῖται τὴν προνομοιοῦχα τάξι θὰ πᾶτε στὰ στρατόπεδα. Kαὶ ἀνεχώρησαν ὅλοι τὴν ἐπομένη ἡμέρα, δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας στὴν πόλι. Βέβαια φώναζαν αὐτοὶ καὶ λέγαν Βεντουρά, δὲν ξέρω ἂν κανεὶς τὰ θυμᾶται, ἐκ παραδόσεως. Βλέπετε σᾶς λέγω παλαιὲς ἱστορίες, ἀναμνήσεις εἶνε.
Tὸ ἄλλο εἶνε τὸ ἑξῆς·

Ἦρθε ὁ βασιλιὰς Παῦλος, γιὰ νὰ ἐπισκευθῇ τὸ στρατόπεδο καὶ οἱ Κοζανῖτες γιὰ νὰ τὸν κολακεύσουν τὸν ἑτοίμαζαν τὸ καλύτερο διαμέρισμα καὶ σ’ αὐτὸν καὶ στὴν Φρειδερίκη καὶ στὴν συνοδία τους. Αὐτός, δημοκράτης ὂν παρουσιάστηκε ἑνώπιον τοῦ βασιλέως, τὸν χαιρέτησε στρατιωτικὰ καὶ τοῦ λέει· «Ποῦ θὰ κοιμηθῆτε ἀπόψε βασιλιά;», ,«Ἐδῶ», λέει, «μ’ ἔχουν ἑτοιμάσει διαμέρισμα».«Ὄχι», ἀπαντᾶ, «δὲν θὰ κοιμηθῆτε ἐκεῖ, σᾶς ὑπενθυμίζω τὸν πατέρα σας τὸν ἔνδοξο Κωσταντῖνο τὸν βασιλιά, αὐτὸς κοιμόταν στὰ τσαντήρια. Καὶ στὴ μάχη τοῦ Κιλκὶς κοιμήθηκε ἐπάνω στὰ χόρτα, ὅλη τὴν νύκτα καὶ πῆρε πλευρίτιδα. Ὅπως ὁ πατέρας σου ἦταν κοντὰ στὸ στρατὸ καὶ ἔγινε πρότυπο στρατιώτου -ὁ Βεντήρης πρῶτος μεταχειρίστηκε τὴν λέξι αὐτή- καὶ ἐσὺ καλεῖσαι νὰ ἀκολουθήσῃς τὰ χνάρια ἐκείνου. Tί θὰ ποῦν τότε οἱ στρατιῶται, ποὺ εἶνε ὅλη τὴν νύκτα στὰ φυλάκια· «Ἂ, καλὰ παιρνοῦν οἱ βασιλιάδες». «Ἐγὼ θὰ σὲ φυλάγω», τοῦ εἶπε. «Θὰ κοιμηθῆς στὴν σκηνή μου καὶ ἐγῶ θὰ σὲ φυλάγω ὅλη τὴν νύκτα». Καὶ πράγματι τὸν ἀνάγκασε νὰ κοιμηθῆ στὴ σκηνή καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὅλη τὴν νύκτα τὸν φύλαγε. Αὐτὸ ἔκανε τεράστια ἐντύπωσι εἰς ὅλους.
Θέτε ἕνα ἀκόμη παράδειγμα, ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ἀειμνήστου καὶ ὑπερόχου αὐτοῦ ἀνδρός;
Ἐνίκησε, ἀλλὰ προτοῦ νὰ νικήσῃ, θὰ σᾶς τὸ πῶ στὸ τέλος, ἐπῆγε στὰ Γρεβενά, ποὺ ἦταν ἡ περιφέρειά του καὶ ἐκείνη τὴ μέρα ἐτελεῖτο γάμος, «ἐν Κανᾶ τῆς Γαλλιλαίας» καὶ παρεβρέθηκε καὶ αὐτὸς εἰς τὸν γάμο. Λοιπόν, ἐκεῖ στὸ γαμήλιο τραπέζι τοῦ εὐχόταν ὅλοι· «Kαὶ στὰ δικά σου», γιατὶ ξέρανε ὅτι ἦταν ἄγαμος. Τοῦ τὸ λέγαν ὅλοι, τὸ εἶπε καὶ ὁ μακαρίτης ὁ δεσπότης, ὁ Θεόκλητος Σφῆνας, ἕνας λεβέντης καὶ ὑπέροχος δεσπότης. Tοῦ λέει· «Ἑνώνω καὶ ἐγὼ τὶς εὐχές μου, μὲ τὶς εὐχὲς ὅλων καί σοῦ εὐχομαι· Kαὶ στὰ δικά σου». Kαὶ ὁ Βεντήρης συγκινημένος ἀπαντᾶ· Ἐγὼ εἶμαι παντρεμένος ἀπὸ τὰ 17 μου χρόνια». «Καὶ ποιά εἶνε ἡ γυναίκα σου», τοῦ λέει μὲ ἀπορία· Σηκώνεται ὄρθιος, φέρνει τὸ χέρι στὸ γύσο καὶ λέει· «Ὀνομάζεται Ἑλλάς». Ἀπὸ 17 χρονῶν ἦταν ἐθελοντής.
«Πατρὸς καὶ μητρὸς καὶ ἁπάντων προγόνων τιμιώτερον καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιότερον», λέγει ὁ Πλάτων, «ἐστι ἡ Πατρίς». Ὅλοι συνεκινήθησαν.
Ὅπου ὑπάρχουν πρότυπα ἀξιωματικῶν, κάνουν θαύματα, ὅπου δὲν ὑπάρχουν, διάλυσις.
Ὁ Βεντήρης ἦταν καὶ ἄνθρωπος πίστεως.
Μοῦ ἔλεγε μιὰ γυναίκα, ποὺ καθάριζε τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὴν Kοζάνη·
“Στὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο εἶχε τὸ Στρατηγεῖο του καὶ πρωΐ-πρωΐ πρῶτος σηκωνόταν’’. Ἤτανε πολὺ φοβερός, εἶχε δε πειθαρχεία ἄνευ προηγουμένου. Σήμερα, βέβαια, δὲν σᾶς κατηγορῶ, δὲν μπορεῖτε νὰ ἐφαρμόσετε τὴν πειθαρχία τοῦ Bεντήρη, ἀλλὰ αὐτὴ ἐθαυματούργησε. Στρατὸς χωρὶς πειθαρχία εἶνε μηδέν.
Σὲ ἐμένα ὁ στρατὸς ὑπῆρξε σχολεῖο, πανεπιστήμιο ὑπῆρξε.
Σηκωνόταν πρωΐ, πρωΐ καὶ πήγαινε στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου καὶ ἡ γυναίκα αὐτὴ τὸν ἄκουε·
Προσκυνοῦσε καὶ ἔλεγε· «Xριστέ μου, Παναγιά μου, ὑπηρετῶ 40 χρόνια τcν Πατρίδα, εάν εἶνε θέλημά σου νὰ νικήσουμε, νὰ ζήσω. Ἐὰν δὲν νικήσουμε, νὰ πεθάνω, δὲν θέλω νὰ ζῶ».
Πίστις καὶ Πατρίς, αὐτὰ εἶνε τὰ μεγάλα καὶ φωτεινὰ ἄστρα τοῦ ἱστορικοῦ μας γένους.
Ἔχω γνωρίσει πολλὰ τοιαῦτα παραδείγματα, θὰ σᾶς πῶ ἕνα ἀκόμα.
Ἦρθε στὴν Κοζάνη ὁ Μεταξᾶς, ἐμένα μὲ ἔδιωξε ὁ Μεταξᾶς γιὰ τὰ δημοκρατικά μου φρονήματα στὸ Mεσολόγγι.
Ἦρθε ὅλοι ἡ οἰκογένεια μὲ τὸν βασιλιὰ Κωσταντῖνο στὴν Mητρόπολι Kοζάνης. Πῆγαν νὰ κοιμηθοῦν, ἕνας δὲν ἐκοιμᾶτο. Πέρασε μία, πέρασε δύο, πέρασε τρεῖς τὰ μεσάνυκτα καὶ αὐτὸς ἔγραφε. Ἦταν ὁ Μεταξᾶς. Αὐτὸς ἦταν ὁ ἐπιτελικὸς νοῦς τοῦ στρατεύματος. Δὲν ἦταν τυχαῖος ἄνδρας, γι’ αὐτὸ ἐλέχθη ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία τοῦ Βερολίνου ὅτι· «Δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὸν Μεταξᾶ πρόβλημα ἄλυτο στρατιωτικό».
Mιὰ ἁπλῆ γυναικούλα, τὴν ὁποίαν ἐγνώρισα, μοῦ ἔλεγε· «Ἔγραφε συνεχῶς καὶ ἔπινε καφέδες κάθε ὥρα καὶ ἐγὼ ἐνόμισα ὅτι γράφει γράμμα στὴν γυναίκα του καὶ τὸν ρώτησα· «Γιόκα μου, στὴν γυναῖκα σου γράφεις γράμμα;». Aὐτὸς γιὰ νὰ μὴν πιάση συζήτησι ἔκανε, ναί, ναί, ναί. Aὐτὴ ἐπείσθη ὅτι γράφει γράμμα στὴν γυναίκα του καὶ παραξενεύονταν ποὺ δὲν τελείωνε αὐτὸ τὸ γράμμα. Πήγαινε καὶ ξαναπήγαινε μέχρι τὶς 2 καὶ 3 τὰ μεσάνυκτα. Στὸ τέλος τοῦ εἶπε· «Ἐπιτέλους, ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ γυναίκα σου; Δὲν τελειὠνει αὐτὸ τὸ γράμμα ποὺ θὰ τὴν στείλης;»
Σηκώνεται ὄρθιος καὶ λέει· «Ἡ Ἑλλάς»!
Ὤ! πατρίδα, ὅταν ἔχης τέτοια μεγάλα πρότυπα!»
(Πρὸς ἀξιωματικοὺς Ἐθνικῆς Ἄμυνας εἰς Πολιτιστικὸ κέντρο Φλωρίνης 14-3-1990)