ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
«ΤΑ ΤΕΣΣΑΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ»(Σελίδες 54-58)

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄.

Β΄) ΤΟ ΛΕΥΚΟΝ ΧΡΩΜΑ

Τὸ λευκὸν σύμβολον τῆς ἁγνότητος. Ἀλλὰ διὰ τοῦ λευκοῦ χρώματος ἐν ταῖς Γραφαῖς εἰκονίζεται:
2. – Ἡ μετάνοια. Πῶς; Ἰδού. Συμφώνως μὲ τὴν Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν ἡ ψυχὴ ἐκ τῆς ἱερᾶς κολυμβήθρας ἐξέρχεται καθαρά, ἀπαστράπτουσα. Οὐδεμία κηλὶς τὴν μολύνει. Τὴν βλέπουν οἱ ἄγγελοι καὶ χαίρουν. Διὰ τοῦτο πρὸς συμβολισμὸν τῆς καθαρότητος αὐτῆς τῆς ψυχῆς λευκὴ στολὴ δίδεται εἰς τὸν νεοφώτιστον. Εἰς τὴν ἀρχαίαν Ἐκκλησίαν οἱ βαπτιζόμενοι τὴν νύκτα τοῦ Πάσχα μέχρι τῆς ἄλλης Κυριακῆς, τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, καθʼ ὅλην τὴν ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου, ἐφόρουν τὴν λευκὴν στολὴν τοῦ βαπτίσματος, διὸ καὶ ὠνομάζετο ἡ ἑβδομὰς αὕτη ἡ «ἐν λευκοῖς». Λέγεται δὲ καὶ περὶ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ὅτι προαισθανθεὶς οὗτος τὸν ἐπερχόμενον θάνατον ἐζήτησε καὶ ἐβαπτίσθη, ἀπὸ τῆς στιγμῆς δὲ ἐκείνης μέχρι τοῦ θανάτου δὲν ἠθέλησε νὰ φορέσῃ τὴν αὐτοκρατορικὴν χλαμύδα, θεωρῶν ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην λαμπρὰν περιβολὴν πολυτιμοτέραν τὴν λευκὴν στολὴν τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος.

Λευκαὶ λοιπὸν ἐξήρχονται ε’κ τῆς ἱερᾶς κολυμβήθρας αἱ ψυχαὶ καὶ λευκαὶ θὰ ἔπρεπε νὰ παραμείνουν μέχρι τέλους. Ἀφοῦ ἀπέβαλον τὰ βρωμερὰ τῆς ἁμαρτίας ῥάκη καὶ ἐνεδύθησαν τὴν καθαρὰν στολήν, τὸν φωτεινὸν χιτῶνα, ἐνεδύθησαν αὐτὸν τὸν Χριστὸν κατὰ τὸ ὡραῖον ᾆσμα: «ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε ἀλληλούϊα» δὲν θὰ ἔπρεπε πλέον νὰ τὴν κηλιδώσουν, ἀλλὰ νὰ τὴν διατηρήσουν καθαρὰν καὶ ἡ ζωή των θὰ ἔπρεπε νὰ ἦτο ἕνα διαρκὲς ἀλληλούϊα. Εἰς τοὺς πειρασμοὺς τοὺς παρακινοῦντας πρὸς ἀκάθαρτον βίον, ἑκάστη ψυχὴ ἡ ὁποία ἀπέβαλε τὸν χιτῶνα τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐλευκάνθη ἐν τοῖς ὕδασι τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος καὶ περιεβλήθη τὴν λαμπροτέραν ἡλιακῶν ἀκτίνων στολὴν τῆς ψυχῆς θὰ ἔπρεπε, ὡς συμβουλεύει ὁ Γρηγόριος ὁ Νύσσης, νʼ ἀπαντᾷ μὲ τὸ πλῆρες βαθυτάτης ἐννοίας ρητὸν τοῦ ᾎσματος τῶν ᾀσμάτων: «Ἐξεδυσάμην τὸν χιτῶνά μου, πῶς ἐνδύσομαι αὐτόν;» ( ᾎσμ. Ἀσμάτων 5, 3).
Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ λευκὴ αὕτη στολὴ δὲν διατηρεῖται καθαρά. Μόνον τὰ νήπια, τὰ ὁποῖα ἐβαπτίσθησαν καὶ ἀπέθανον, αὐτὰ ἀνέρχονται καθαρὰ εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἑνώνονται μὲ τὰς ἀγγελικὰς δυνάμεις καὶ ψάλλουν τὸ «ἀλληλούϊα». Γονεῖς! Τί κλαίεται διʼ αὐτά; Τὰ δάκρυά σας φυλάξατε διὰ σᾶς, διὰ τὰ ἄλλα τέκνα σας, διʼ ὅλους οἱ ὁποῖοι μετὰ τὸ βάπτισμα ἔπεσαν εἰς ἁμαρτήματα ποικίλα. Καὶ τίς μετὰ τὸ βάπτισμα δὲν ἔπεσε καὶ δὲν ἐμολύνθη; Δὲν εἶνε μόνον οἱ μολυσμοὶ τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ οἱ μολυσμοὶ τῆς ψυχῆς καὶ πρὸ παντὸς αὐτοί. Δὲν εἶνει μόνον τὰ ἁμαρτήματα τῆς σαρκικῆς φύσεως, ὡς εἶνε ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία καὶ πᾶν ἄλλο εἶδος παρομοίας ἀκαθαρσίας, ἀλλὰ καὶ τὰ ἁμαρτήματα τῆς πνευματικῆς φύσεως, ὡς εἶνε ἡ κενοδοξία, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ οἴησις, τὰ πλέον δυσδιάκριτα καὶ ὡς ἐκ τούτου τὰ πλέον φοβερώτερα. Καθαροὺς ὠνόμαζον ἑαυτοὺς οἱ Φαρισαῖοι καὶ ἐκαυχῶντο ἐνώπιον τοῦ θυσιαστηρίου ὡς ἀπηλλαγμένοι τῶν ἁμαρτημάτων τῆς κλοπῆς, τῆς ἁρπαγῆς, τοῦ φόνου καὶ τῆς μοιχείας, ἀλλʼ ἡ πνευματικὴ ἁμαρτία, ἡ ὑψηλοφροσύνη τοὺς εἶχε διαφθείρει ἐσωτερικῶς καὶ ἡ ψυχή των ἦτο καθʼ ὑπερβολὴν ἀκάθαρτος. Διότι «Ἀκάθαρτος παρὰ θεῷ πᾶς ὑψηλοκάρδιος» (Παροιμ. 16, 5). Ὅλα λοιπὸν τὰ εἴδη τῆς πολυκλάδου ἁμαρτίας μολύνουν τὴν ψυχὴν καὶ ἡ ψυχὴ μολυνομένη διαρκῶς ἀποβάλλει τὸ λευκὸν χρῶμα καὶ γίνεται μαύρη. Ἡ λευκὴ ὡς ἡ περιστερὰ μαύρη ὡς ὁ κόραξ. Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ δόξα, μυριάκις δόξα! Καὶ αὐτὴν τὴν «μελανίαν», μὲ τὴν ὁποίαν ἔχει χρωματισθῆ ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας, δύναται νʼ ἀποβάλῃ ἡ ψυχὴ καὶ νὰ παρουσιασθῇ καὶ πάλιν λευκὴ καὶ λαμπρά. Ἀμφιβάλλεις; Δὲν ἀκούεις τί λέει ὁ Δαβίδ; Ἐκ βαθέων ἀναστενάζει. Κλαίει διὰ τὰ ἁμαρτήματά του τὰ φοβερά. Κύριε! «Ραντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. 50, 9). Ὑπὲρ τὴν χιόνα καθαρὰ γίνεται ἡ ψυχή. Καθαρὰ διὰ τῶν δακρύων τῆς μετανοίας. Ἀμφιβάλλεις ἀκόμη; Ἀλλʼ ἄκουσον τὸν Προφήτην Ἡσαΐαν ποίαν χαρμόσυνον ἀγγελίαν ἔχει νʼ ἀπευθύνῃ πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς: «Δεῦτε διαλεχθῶμεν λέγει Κύριος˙ καὶ ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐὰν δὲ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ» (Ἡσ. 1, 18). Ναί! Εἶνε μεγάλη ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας, ὅτι ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ καὶ ἡ πλέον ἀκάθαρτος καὶ μαύρη καὶ βλελυρὰ μετανοοῦσα εἰλικρινῶς καὶ ἐξομολογουμένη ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ πατρός, ὡς ἐνώπιον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὰ ἁμαρτήματά της, λαμβάνει πλήρη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ἐξέρχεται καθαρὰ ἐκ τοῦ ἱεροῦ ἐξομολογητηρίου. Τὴν στιγμὴν ἐκείνην κρούουν χαρμοσύνως οἱ κώδωνες τῆς Ἄνω Ἱερουσαλὴμ καὶ οἱ ἄγγελοι ψάλλουν. Ὡς βεβαιοῖ τὸ ἀψευδὲς στόμα τοῦ Κυρίου: «Χαρὰ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. 15, 7).
Τὸ αἴσθημα, ὅτι ἐκαθαρίσθη ἐκ τῆς ἁμαρτίας ὁ μετανοῶν αἰσθάνεται βαθύτατα καὶ δὲν εὑρίσκει λέξεις καὶ φράσεις, διὰ νὰ ἐκδηλώσῃ τὴν χαράν του, τὴν εὐγνωμοσύνην του πρὸς τὸν Πανοικτίρμονα Θεόν. Ὅστις δέχεται εἰς τὰς πατρικάς του ἀγκάλας καὶ συγχωρεῖ καὶ λούει καὶ χιόνος λευκοτέραν ἀναδεικνύει τὴν ψυχήν. Καὶ οἱ οὐρανοὶ τῶν οὐρανῶν ἀντηχοῦν ἐκ τῆς φωνῆς τῶν σεσωσμένων. Τοὺς εἶδεν ὁ Ἰωάννης ἐν ἄλλῃ ὁράσει, ἐν τῇ ὁράσει τοῦ θυσιαστηρίου, «περιβεβλημένους στολὰς λευκάς», σύμβολα καθαρότητος, κρατοῦντας «φοίνικας», σύμβολα νίκης, καὶ τοὺς ἤκουσε νὰ κράζουν μὲ φωνὴν μεγάλην νὰ λέγουν: «ἡ σωτηρία ἡμῶν τῷ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ τῷ ἀρνίῳ» (Ἀποκ. 7, 10).
Ἀδελφοί, τὸ ἄμωμον Ἀρνίον ἐσφάγη ἐν τῷ Γολγοθᾷ καὶ «τὸ αἷμα Αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἐκ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. 1, 7). Τὸ αἷμα αὐτὸ διʼ ἡμᾶς ἔχει ἄπειρον καθαρτικὴν δύναμιν. Ἐὰν δὲν ἔπιπτον ἐπὶ τοῦ Γολγοθᾶ αἱ σταγόνες τοῦ Αἵματος Ἐκείνου, οὐδεμία συγχώρησις ἁμαρτημάτων θὰ ἦτο δυνατή. Ἄνευ τῆς θυσίας τοῦ Ἰησοῦ ἑκατὸν ἔτη αὐστηρᾶς σκληραγωγίας εἰς τὴν ἔρημον δὲν θὰ ἦσαν ἱκανὰ ὄνο φόνον, ὄχι μοιχείαν, ἀλλὰ οὺδὲ ἕνα «μικρὸν» ψεῦδος, ἀπʼ ἐκεῖνα ποὺ λέγονται καθʼ ἑκάστην, νʼ ἀποσβέσουν. Μόνον τὸ Αἷμα Ἐκείνου καθαρίζει ἐκ πάσης ἁμαρτίας. Ἀκούετε; «Ἐκ πάσης ἁμαρτίας». Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία νικῶσα τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τὴν δύναμιν τῆς καθάρσεως, ἡ ὁποία ἀπέρρευσεν ἐκ τῶν πληγῶν τοῦ Ἐσταυρωμένου. Τὸ αἷμά Του πέλαγος ἐλέους. Βεβορβορωμέναι ψυχαὶ ἐλούσθησαν καὶ ἶδον τὸ θεϊκὸν φῶς τῆς λυτρώσεως. Εἰς ἕνα ποίημά του ὁ ποιητὴς Παράσχος λέγει:
«Χριστέ μου! Στὰ πελάγη σου δροσίζω τὴν ψυχήν μου
καὶ κρῖνο κάνω κάτασπρο τʼ ἁμαρτωλὸ κορμί μου˙
ὅ,τι κι ἄν λένε Σʼ ἀγαπῶ, Χριστὲ καὶ σὲ λατρεύω
ὅπου κι ἄν πᾶς Σʼ ἀκολουθῶ, τοῦς λόγους Σου πιστεύω».
Φίλε ἀναγνῶστα! Αἰσθάνεσαι τὸν ἑαυτόν σου ἔνοχον, τὴν ψυχήν σου μαύρην, ἀκάθαρτον; Μὴ ἀμφιβάλλῃς. Ἄκουσε καὶ σὺ τὴν προσκλητήριον φωνήν: Ἔρχου. Ἔρχου πρὸς τὸν Λυτρωτήν. Τί βραδύνεις; Λευκὸς θὰ γίνῃς ὡς εἶνε ὁ λευκὸς ἵππος τῆς Ἀποκαλύψεως. Μία θεία εὐφροσύνη, μία βαθεῖα εἰρήνη ὡς κῦμα θαλάσσης θὰ ἔλθῃ νὰ πλημμυρίσῃ τὴν καρδίαν σου. Καὶ τῆς εἰρήνης αὐτῆς σύμβολον εἶνε τὸ λευκὸν χρῶμα. Ναί!

ΕΚΔΟΣΙΣ
ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΑΘΗΝΑΙ 1955

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ