Από βιβλίο «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης,
στην Κοζάνη» Νο1, μερος 28, σελ. 67-71, Κοζάνη 2003,

Πρώτη κατηγορία. Εἶναι οἱ ἀκοινώνητοι. Οἱ δυστυχεῖς! Ἔχουν νά κοινωνήσουν 5, 10, 15, 20 χρόνια. Μερικοί ἀπ’ αὐτούς ἔχουν νά κοινωνήσουν ἀπό τότε πού ἦσαν μικρά παιδιά καί μιά χριστιανή μητέρα τους ὁδηγοῦσεν εἰς τήν ἐκκλησίαν. Τί ἁμαρτία! Τί φρίκη! Νά ἔρχονται αἱ μεγάλαι ἑορταί καί αὐτοί νά μένουν ἀσυγκίνητοι, ἀκοινώνητοι. Οἱ δυστυχεῖς! Ζοῦν χωρίς Χριστόν, χωρίς χαρά. Αὐτοί δέν θά ἑορτάσουν Χριστούγεννα, ἔστω καί ἐάν ἔχουν ὅλα τοῦ κόσμου τά ἀγαθά. Ἐφ’ ὅσον δέν ἔχουν τόν Χριστόν, δέν ἔχουν τήν χαράν. Διότι γιορτάζει ἐκεῖνος μόνον πού ἔχει τόν Χριστόν εἰς τήν καρδίαν του.
Δευτέρα κατηγορία. Εἶναι ἐκεῖνοι πού κοινωνοῦν, ἀλλά, ἀλλοίμονον, κοινωνοῦν ἀναξίως. Τούς βλέπετε; Ὅταν ἔλθουν τά Χριστούγεννα, τά Θεοφάνεια καί τό Πάσχα, τρέχουν εἰς τήν ἐκκλησίαν καί κοινωνοῦν. Κοινωνοῦν χωρίς καμίαν ψυχικήν προετοιμασίαν. Μερικοί ἀπό αὐτούς ἔχουν διαπράξει μεγάλα ἁμαρτήματα, ἔχουν βλασφημήσει καί ψευδορκήσει, ἔχουν κλέψει καί ἀπατήσει, ἔχουν ὑβρίσει καί ἀτιμάσει, καί τί δέν ἔχουν! Καί ὅμως κοινωνοῦν. Κοινωνοῦν αὐτοί πού θά ἔπρεπε νά μείνουν 2-3 χρόνια μακράν τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἀλλά κοντά εἰς αὐτούς κοινωνοῦν καί ἄλλοι πολλοί καί πολλές, πού δέν ἔχουν κάνει βέβαια μεγάλα ἁμαρτήματα, ἀλλά πάντως εἶναι χρεῶσται καί ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δια πλεῖστα ὅσα ἁμαρτήματα, πού φαίνονται μέν μικρά, ἐάν τά ζυγίσωμεν μέ ἀνθρώπινες ζυγαριές, ἀλλά, ἐάν τά ζυγίσωμεν ἐπάνω εἰς τήν πλάστιγγα τοῦ Εὐαγγελίου, τότε θά δοῦμε ὅτι δέν εἶναι παρωνυχίδες ἀλλά εἶναι καί αὐτά ἁμαρτήματα, σοβαρά καί μεγάλα πού θά μᾶς κλείσουν τήν πόρτα τοῦ Παραδείσου, ἐάν μείνουν ἔτσι μέσα εἰς τήν ψυχήν μας.
Ἄνθρωποι! Ὅσοι θέλετε νά κοινωνήσετε, προσέξατε! Μή κοινωνήσητε, ἐάν πρωτύτερα δέν καθαρισθεῖτε ἀπό κάθε ἁμάρτημά σας. Μή εἰπῆτε ὅτι δέν ἔχετε ἁμαρτήματα! Ὅποιος θά πεῖ αὐτό, εἶναι ψεύτης. Διότι ἕνας ὑπῆρξεν ὁ Ἅγιος, ὁ Χριστός. Ἡ ψυχή ὅλων ἡμῶν τῶν ἄλλων εἶναι ἀκάθαρτος. Μιά τέτοια ψυχή πώς θά πλησιάσει τά Ἅγια; Πρέπει πρωτύτερα νά καθαρισθεῖ, νά λουσθεῖ, νά ἀρωματισθεῖ, νά στολισθεῖ μέ τήν στολήν τῆς χάριτος καί νά γίνει ὡραῖα ὡς νύμφη Χριστοῦ. Καί πού θά γίνει αὐτός ὁ καθαρισμός καί ὁ καλλωπισμός τῆς ψυχῆς; Μέσα εἰς τό μυστήριον τῆς Μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, ἀπαντᾶ ἡ Ἐκκλησία μας. Ἐκεῖ εἰς τό μυστήριον αὐτό ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ πατρός λύονται καί καθαρίζονται αἱ ψυχαί. Ἐκεῖ καί σύ, ἀγαπητέ μου ἀναγνῶστα, πρέπει νά καθαρισθεῖς. Ἄλλως, σέ παρακαλῶ ανεξὁμολόγητος μή ζυγώσεις τήν Θείαν Κοινωνίαν. Διότι εἶναι φωτιά πού καίει. Πρόσεχε! Ἐάν κοινωνήσεις χωρίς ἐξομολόγησιν, περίμενε νά πέσουν ἐπάνω σου ὡς κεραυνοί αἱ τιμωρίαι τοῦ Θεοῦ. Διότι πολλοί πού κοινωνοῦν ἀναξίως, ἔπεσαν εἰς τό κρεβάτι των ἄρρωστοι καί ἀπέθανον φρικτόν θάνατον, βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Τρίτη κατηγορία. Ώ, τούς μακαρίζω! Εἶναι εὐτυχεῖς, πανευτυχεῖς. Κανείς δέν ἠμπορεῖ νά περιγράψει τήν χαράν των, χαράν ἐσωτερικήν, ὑπερφυσικήν, ἁγίαν. Εἶναι οἱ Χριστιανοί πού ὡς ὁ Πέτρος καί ὁ λῃστής καί ἡ αἱμορροοῦσα γυναῖκα τοῦ Εὐαγγελίου ἔκλαυσαν πικρά δια τά ἁμαρτήματά των, μετενόησαν εἰλικρινῶς, ἐξομολογήθησαν ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ, ἔλαβον τήν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτημάτων των καί τώρα καθαροί, συμφιλιωμένοι μέ τόν Θεόν καί τόν πλησίον των, μέ φόβον, μέ πίστιν καί ἀγάπην κοινωνοῦν τά ἄχραντα μυστήρια. Κοινωνοῦν ὄχι εἰς καταδίκην, ὅπως ὁ Ἰούδας, ἀλλά κοινωνοῦν εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰωνίαν. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι εὐτυχέστεροι ἀπ’ αὐτούς;
Δέν τούς ζηλεύετε, Χριστιανοί μου; Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς τούς μιμηθῶμεν. Ἄς καθαρίσωμεν τάς ψυχάς μας καί ἄς κοινωνήσωμεν. Ὁ καλός μας Χριστός μας περιμένει ὅλους στό θεϊκό τραπέζι. Χριστιανοί τῆς πόλεως Κοζάνης, κανείς ἄς μή ζυγώσει τήν Θείαν Κοινωνίαν χωρίς νά ἐξομολογηθεῖ! Μή πεῖτε: «Πού θά βροῦμεν πνευματικόν πατέρα;». Εὐτυχῶς ἐφέτος εἰς τήν πόλιν μας εὑρίσκεται ὁ ἄριστος πνευματικός πατέρας, ὁ ἀρχιμανδρίτης Κών/τίνος Πλατής, ἱεροκῆρυξ Θέσ/νίκης.
Ἰδού εὐκαιρία μοναδική!
Εἴθε κανείς ἀκοινώνητος, ἀλλά καί κανείς ανεξὁμολόγητος νά μή μείνει κατά τάς ἁγίας αὐτάς ἡμέρας.
Τό εὐχόμεθα καί τό ἐλπίζομεν.