Nα γιατι τρεμουν οι αντιχριστοι…

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2023/03/blog-post_26.html

2) Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστινος: «Για να καταλάβεις, πόσο καρατιῶν χριστιανός είσαι, φαίνεται ὰπό το πῶς αντιμετωπίζεις τον θάνατο».

Από βιβλίο «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης,
στην Κοζάνη» Νο1, μερος 35, σελ. 88-91
Συνεχεια φυλ. Κατοχῆς «Η ΑΛΗΘΕΙΑ», Κοζάνη 4.3.1944, αριθμ. φ.1

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΠΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΠΙΣΤΟΥ

Πιστός και άπιστος. Διαφέρουν παντού. Διαφέρουν πρό παντός κατά την ώραν του θανάτου. Τότε παρουσιάζεται όλη η διαφορά που χωρίζει τον ένα από τον άλλον. Διότι ο μέν πιστός αντικρύζει τον θάνατον με ηρεμίαν, την οποίαν τω δίδει η αγαθή συνείδησις: ο θάνατος δι’ αυτόν είναι η γέφυρα, την οποίαν θα διαβεί δια να μεταβεί εις τον Οίκον του Ουρανίου του Πατρός. Ο δε άπιστος και επί τω ακούσματι ακόμη της λέξεως «θάνατος», ανησυχεί, ταράσσεται. Όταν δε πλέον ο θάνατος εμφανισθεί ενώπιόν του και ζητεί απ’ αυτόν να εξοφλήσει το κοινόν χρέος της ανθρωπίνης φύσεως, τότε ο άπιστος υφίσταται ψυχικόν συγκλονισμόν απερίγραπτον: δι’ αυτόν ο θάνατος είναι ένα πήδημα εις την άβυσσον. Και διά να πεισθήτε, ακούσατε πως απέθανεν ένας πιστός και πως ένας άπιστος. Ο πιστός είναι ο άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων ζήσας κατά τον 4ον αιώνα, ο δε άπιστος είναι ο Βολταίρος, ζήσας εν Γαλλία κατά τον 17ον αιώνα.

Ο θάνατος του Αγίου Αμβροσίου. Ο Άγιος Αμβρόσιος είναι ετοιμοθάνατος. Πλησίον της κλίνης του ευρίσκονται τα προσφιλή του πνευματικά τέκνα κλαίουν, και προσεύχονται. Παρακαλούν τον Θεόν να παρατείνει την ζωήν του πνευματικού πατρός των. Ο άγιος Αμβρόσιος βλέπει τα δάκρυά των, ακούει τας προσευχάς των και έχων την γαλήνην του ουρανού εζωγραφισμένην εις το πρόσωπον του απαντά: «Αγαπητά μου πνευματικά τέκνα! Έζησα μεταξύ σας κατά τοιούτον τρόπον, ώστε δεν αισχύνομαι να ζήσω ακόμη. Δεν φοβούμαι όμως και τον θάνατον, διότι έχω αγαθόν Κύριον».
Ο θάνατος του Βολταίρου. Ο Βολταίρος έτη πολλά προ του θανάτου του έλεγε: «Δεν φοβούμαι τον θάνατον. Θα αποθάνω εύθυμος». Αλλά ο ιατρός Τρουσέν, που εγνώριζε καλώς την ζωήν του αθέου τούτου, είπε: «Χωρίς να είμαι προφήτης, δεν θα απατηθώ εάν προείπω ότι ο Βολταίρος δεν θα αποθάνει εύθυμος, καθώς υπόσχεται εις τους οπαδούς του. Κατά την πεποίθησίν μου την τελευταίαν στιγμήν θα δειλιάσει, διότι είναι υποχρεωμένος την ώραν του θανάτου του να παραδώσει βέβαιόν τι δια το αβέβαιον. Να το ενθυμείσθε! Το τέλος του Βολταίρου, εάν διατηρήσει τας αισθήσεις του, θα είναι κάτι τι το πολύ τρομερόν». Ο ιατρός δεν ηπατήθη. Τελευταίας ημέρας της ζωής του ο Βολταίρος ύβριζε και κατηράτο διαρκώς. Συχνά δε εφώναζε ισχυρά από τους πόνους. Το σώμα του έκαιεν εις το πύρ της κολάσεως. Δεν εδέχετο ούτε το ελαφρότερον σκέπασμα και ήτο ολόγυμνος. Την 20ην Μαΐου οι ιατροί Λωρρά και Γιέρρο εισήλθον εις το δωμάτιον του ετοιμοθανάτου. Οι υπηρέται δεν τον υπέφερον και τον είχον εγκαταλείψει. Ο Βολταίρος, όταν επλησίασαν οι ιατροί, ήνοιξε τους οφθαλμούς του και ηκούσθη να λέγει: «Αφήσατέ με να πεθάνω». Κατόπιν ήρχιζε να φωνάζει τόσον άγρια, ώστε όλοι όσοι παρευρίσκοντο εκεί κατετρόμαξαν και ομολογούν ότι ουδέποτε εις την ζωήν των είδον περισσότερον τρομερόν και αποτρόπαιον θάνατον.
Έτσι αποθνήσκουν οι άπιστοι. Πράγματι δι’ εκείνον που δεν πιστεύει εις τον Ιησούν Χριστόν ο θάνατος είναι η υψίστη αγωνία, ενώ δια τους πιστεύοντας εις τον Χριστόν έχει ισχύν ο λόγος της Γραφής: «Και ήκουσα φωνής εκ του ουρανού λεγούσης: γράψον, Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών: τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών».

Τα νειάτατης Κοζάνης

Ήθελα να εξυμνήσω
την νεότητα κι εγώ,
επερίμενα να εύρω
τον κατάλληλο καιρό.

Τον ευρήκα ψές το βράδυ,
μέσα εις την Εκκλησιά,
του Αγίου Νικολάου,
που ήσαν όλα τα παιδιά.

Στου πατρός του Αυγουστίνου
σάλπισμα το ιερόν,
τρέξανε προθύμως όλα
εις τον Ιερόν Ναόν.

Τα ομίλησε με πόνον,
και με ιερόν παλμόν…

Ξεύρετε ποιος ο σκοπός μου
που σας φώναξα εδώ;
Πριν ή φύγω εκ Κοζάνης,
κάτι έχω να σας πω.

Θα πετώ εις κλάδους θάμνων,
θα φωνάζω πάντα μπρός,
άσμα θάχω δύο λέξεις
η ΕΛΛΑΣ και ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

Κι όταν, νέοι μου, θα φύγω
Σιάτιστα ή Γρεβενά,
σεις φροντίστε την Εστία
να εργάζεται καλά.

Η Εστία ειν’ δική σας,
και στο μέλλον και παρόν,
Κοζανίται την πλουτίζουν
Κοζανίται θε να τρών.

Της Εστίας αυτής είναι
η αποστολή μεγάλη
κι ο δεσπότης προεδρίαν
δίδει στον Παπασχάλη.

Τώρα που είσθε όλοι νέοι,
εργασθήτε και εσείς,
για να ευτυχεί καθ’ όλα
η καλή μας η πατρίς.

Η πατρίς σας η Κοζάνη
είναι φάρος φωτεινός
όστις την καλογνωρίσει,
μένει έτσι ενεός.

Βλέπει τις, θαυμάζει όντως.
πλούτον τον πνευματικόν,
πόχει η βιβλιοθήκη
της Κοζάνης εκλεκτόν.

Επιστήμονας μεγάλους
των γραμμάτων σκαπανείς,
έχει βγάλει η Κοζάνη
και σοφούς αρχιερείς.

Στα Σχολεία της διδάξαν
δάσκαλοι επιφανείς
ο Ευγένειος και άλλοι,
ρήτορες της εποχής.

Τέτοια ένδοξη πατρίδα
με ωραίον παρελθόν,
να φυλάξετε, ω νέοι,
ωσάν κόρην οφθαλμών.

Νειάτα μου χαριτωμένα,
είσθε μέλλον της φυλής,
εργασθήτε εν Κυρίω,
ίνα ζήσει η πατρίς. .

Υποχρέωσιν μεγάλην
έχει πας τις εξ υμών,
να προσφέρ’ υπηρεσίαν
στην πατρίδα, στο Κοινόν.

Είσθε επιστρατευμένοι,
από ταύτην την στιγμήν,
της μητρός μας Εκκλησίας
Να ακούτε την φωνήν.

Εθελοντικώς οι πάντες,
στην Εστία δι’ αυτήν,
γράφουν, κοπιάζουν, τρέχουν
δίχως καμμίαν αμοιβήν

Ακόμη δύο λέξεις, νέοι,
σαν πατέρας θα σας πω
ν’ αγαπάτε την αλήθεια,
ν’ αγαπάτε τον Χριστό

Ω Ελλάδα πικραμένη,
σφίξε λίγο την καρδιά.
Μη φοβάσαι όταν έχεις
τέτοια ευγενή παιδιά.

Κοζάνη 7-3-44
Παπασχάλης, πρωθιερεύς.