+ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

«ΤΙΣ ΕΣΤΙ ΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ;» (Λουκ. 10,29)

Ο Θεός αγαπητοί μου, έπλασε τον άνθρωπο κοινωνικό· τον έβαλε να ζει με άλλους. Γι’ αυτό ο άνθρωπος στενοχωριέται όταν μένει μόνος, νιώθει μοναξιά. Πλησίον του πρέπει να είναι οι γονείς, τ’ αδέρφια, οι συγγενείς, οι φίλοι του. Προ παντός δε στο αντρόγυνο πλησίον πρέπει να είνε ο άντρας για τη γυναίκα και η γυναίκα για τον άντρα, αφού με το ιερό μυστήριο του γάμου ενώνονται με ακατάλυτο δεσμό και δεν είναι πλέον δύο αλλά μία σάρκα.

Σήμερα δυστυχώς οι δεσμοί αυτοί δεν είναι ισχυροί. Ούτε ο δεσμός του γάμου. Στους εκατό γάμους οι εικοσιπέντε διαλύονται και οι υπόλοιποι δεν έχουν τελεία αρμονία. Τέτοια αγάπη και ενότης υπήρχε παλαιότερα στα αντρόγυνα, που το πρωί πέθαινε ο άντρας και το βράδυ πέθαινε η γυναίκα. Που είναι σήμερα η αγάπη αυτή! Έρχονται στιγμές που ο άνθρωπος μένει μόνος. «Και οι εγγιστά μου από μακρόθεν έστησαν», και οι πιο κοντινοί μου δηλαδή πήραν αποστάσεις, απομακρύνθηκαν από μένα (ψαλμ. 37,12).

Θ’ απατηθείς πολύ αν νομίζεις ότι πλησίον σου είναι το παιδί σου κι ότι θα μείνει κοντά σου να σε γηροκομήσει. Πόσα παιδιά δεν εγκαταλείπουν τους γονείς ή τους στέλνουν σε γηροκομεία! Πλησίον μας πρέπει να είναι η μάνα, η σύζυγος, ο σύζυγος, τα παιδιά, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συμπατριώτες μας. Δυστυχώς πολλές φορές δεν είναι, είναι μακριά μας.

Ο μόνος που μένει αληθινά πλησίον, ο ιδεώδης πλησίον, είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Σαμαρείτη τον έλεγαν οι εχθροί του, έτσι τον αποκαλούσαν περιφρονητικά οι φαρισαίοι. Αλλ’ αυτός κατέβηκε από τον ουρανό, βρήκε τον πληγωμένο από τους ληστάς άνθρωπο για να τον θεραπεύσει. Λησταί είναι οι πονηροί λογισμοί, τα πάθη, οι κακοί άνθρωποι· ληστής προ παντός είναι ο σατανάς.

Αιμορραγεί ο άνθρωπος και ζητά τον πλησίον. Και ο Χριστός έρχεται κοντά στον πληγωμένο, τον περιποιείται, και τον οδηγεί στο πανδοχείο, που είναι η Εκκλησία με τα άγια μυστήριά της. Ο Χριστός είναι ο ιδεώδης πλησίον…

Ο Χριστός είναι ο πλησίον κάθε ανθρώπου… Και αν σ’ εγκαταλείψουν όλοι, εσύ πές·

«Κι αν δεν μου μείνει εντός του κόσμου / που ν’ ακουμπήσω, να σταθώ, / εκεί ψηλά είν’ ο Θεός μου  πως ημπορώ ν’ απελπισθώ;» (Γ. Βερίτης)

(Αποσπάσματα ομιλίας επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, Πτολεμαϊδα 15-11-1992)