AΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
«ΤΑ ΤΕΣΣΑΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ» (Σελίδες 60-62)

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄.

Β΄) ΤΟ ΛΕΥΚΟΝ ΧΡΩΜΑ

Τέλος διὰ τοῦ λευκοῦ χρώματος συμβολίζεται:
4. – Τὸ θεῖον μεγαλεῖον καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Νοερῶς ἀνέλθωμεν καὶ ἡμεῖς εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους Θαβώρ. Ὁ Κύριος ἐκεῖ. Ὡς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος κατὰ τὴν ὥραν τὴς Μεταμορφώσεως τὰ ἱμάτια τοῦ Κυρίου «ἐγένετο στίλβοντα λευκὰ λίαν ὡς χιών, οἷα γναφεὺς οὐ δύναται λευκᾶναι» (Μαρκ. 9, 2). Ἡ λαμπρότης, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἡ περιβολὴ τοῦ Κυρίου ἦτο κἄτι τὸ ἀπερίγραπτον. Ἐνίκα πᾶσαν λευκότητα. Οὐδὲν βαφεῖον θὰ ἠδύνατο νὰ προσδώσῃ τοιαύτην λευκότητα εἰς τὸ ὕφασμα, ὅσην λευκότητα προσέλαβον τὰ ἱμάτια τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ Κύριος ἐν λευκοῖς, φῶς περιβαλλόμενος ὡς ἱμάτιον. Ὤ! ὁποῖον θέαμα. «Κύριε! Καλὸν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» ἀκούεται λέγων ὁ Πέτρος, ὅστις ἐπροτίμα νὰ μένῃ ἐπʼ ἄπειρον εἰς τοὺς γυμνοὺς ἐκείνους βράχους θεώμενος τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου ἤ νὰ κατοικῇ εἰς τὰς μεγαλοπρεπεστάτας τῶν ἐπιγείων ἀνακτόρων αἰθούσας. Μία μόνον ἀκτὶς ἐφάνη καὶ τόσον ὁ Πέτρος ἐνθουσιάσθη. Ἀλλʼ ὅταν ὄχι μία ἀκτίς, ἀλλʼ ὁλόκληρος ὁ ἥλιος τῆς θεϊκῆς ἐκείνης δόξης, Αὐτὸς ὁ Κύριος ἐμφανισθῇ, ὁποία χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις!

Ἡ θέα τοῦ ἀκτινοβολοῦντος ὑπὲρ μυρίους ἡλίους προσώπου Του θὰ εἶνε τὸ μέγιστον θέλγητρον τῶν εὐτυχῶν κατοίκων τοῦ οὐρανοπυ. Μακάριοι λοιπὸν «οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Καθαροί, ὡς εἴδομεν, διὰ τῶν ὑδάτων τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος. Καθαροὶ διὰ τῶν δακρύων τῆς Μετανοίας. Αὐτοὶ στολὰς λευκὰς θὰ φοροῦν, καὶ θὰ βλέπουν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον τὸν ἐπὶ Θρόνου καθήμενον Κύριον, τοῦ Ὁποίου τὰ πενιχρὰ ἱμάτια ἐδῶ εἰς τὴν γῆν πρὸς στιγμὴν ἔγιναν λευκὰ εἰς βαθμὸν ἀφθάστου λευκότητος καὶ ἔλαμψαν ὡς τὸ φῶς διὰ νὰ δώσουν εἰς ἡμᾶς μίαν ἀμιδρὰν εἰκόνα τῆς δόξης ἐκείνης, τὴν ὁποίαν ἡ νοσταλγοῦσα ψυχὴ τοῦ Δαβὶδ ἔψαλλε λέγουσα: «χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθήναι τὴν δόξαν Σου» (Ψαλμ. 16, 15).

* * *

Κατόπιν τῆς ἀναπτύξεως τῆς σημασίας, τὴν ὁποίαν ἔχει ἐν ταῖς Γραφαῖς τὸ λευκὸν χρῶμα, βλέποντες ἐκ νέου τὴν εἰκόνα τοῦ λευκοῦ ἵππου ἀκούομεν φωνὴν μυστικὴν λέγουσαν πρὸς ἡμᾶς: Ψυχαὶ πιστῶν! Ἁγνίζεσθε, καθαρίζεσθε διὰ τοῦ λουτροῦ τῆς μετανοίας, εἰρηνεύετε μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἀνέρχεσθε εἰς τὸ ὄρος τῆς θεωρίας, τὸ ὄρος Θαβώρ, βλέπετε τὸν ἐν λευκοῖς Κύριον, ζηλοῦε καὶ ποθεῖτε τὸ ἄσπιλον, τὴν λευκότητα καὶ λαμπρότητα τῶν ἁγίων καὶ τῶν μαρτύρων.
Καὶ ἡ ἐκ τῆς λευκότητος τοῦ ἵππου φωνὴ συμπληρώνει τὴν διδαχὴν λέγουσα: Σεῖς οἱ ἐκ τῶν τεσσάρων φυλῶν τῆς ἀνθρωπότητος οἱ εἰς τὴν λευκὴν φυλὴν ἀνήκοντες μὴ καυχάσθε διὰ τὴν λευκότητα τῆς ἐπιδερμίδος σας καὶ μὴ περιφρονῆτε τοὺς ἀνήκοντας εἰς τὰς ἄλλας φυλάς, τοὺς μαύρους καὶ τοὺς κιτρίνους καὶ μεταξὺ τοὺς ἐρυθροδέρμους. Ἡ διάκρισις αὕτη ὡς ἐξωτερικὴ εἶνε ὅλως λεπτομερειακή. Ὀ κυρίως ἄνθρωπος εἶνε ὁ ἔσω ἄνθρωπος. Δύναται ἐκεῖνος ὁ μαῦρος τὸ σῶμα ὁ κατοικῶν εἰς τὴν κεντρῴαν Ἀφρικὴν νὰ πιστεύῃ εἰλικρινῶς εἰς τὸν Κύριον καὶ νὰ ἐκτελῇ πιστῶς τὸ Ἅγιόν Του θέλημα καὶ νὰ ἔχῃ ψυχὴν λευκήν, καὶ νὰ εὑρεθῇ μεταξὺ ἐκείνων «τῶν ἐν παντὸς ἔθνους καὶ φυλῶν καὶ λαῶν καὶ γλωσσῶν» σεσωσμένων, ἐνῷ σὺ ὁ λευκὸς τὸ σῶμα, ὁ καυχώμενος διὰ τὴν ἐπιδερμίδα σου καὶ τὸν μάταιον πολιτισμόν σου, νὰ μὴ πιστεύῃς εἰς τὸν Κύριον καὶ νὰ καταπατῇς καθημερινῶς τὸ θέλημά Του καὶ νὰ ἔχῃς ψυχὴν μαύρην καὶ νὰ εὑρεθῇς μεταξὺ ἐκείνων τῶν ἀκαθάρτων, τοὺς ὁποίους θὰ ἐκδιώξῃ πέραν τῶν πυλῶν τῆς οὐρανίου πόλεως ἡ φωνή: «ἔξω οἱ κῦνες καὶ οἱ φαρμακοὶ καὶ οἱ πόρνοι καὶ οἱ φονεῖς καὶ οἱ εἰδωλολάτραι καὶ πᾶς ὁ φιλῶν καὶ ποιῶν ψεύδος» (Ἀποκ. 22, 15).
Ὦ Κύριε! ῥῦσαι ἡμᾶς τῆς τρομερᾶς ταύτης συμφορᾶς. Λάμπρυνον ἡμῶν τὰς στολὰς διὰ τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν καὶ σῶσον ἡμᾶς ὡς Πολυέλεος.

συνεχιζεται