ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ[:Εβρ. 11, 33-12,2]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, με θέμα:

«ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 9-6-1996], [Β338] [ Β΄έκδοσις ]

Η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, την περασμένη Κυριακή, εόρτασε την Αγίαν Πεντηκοστήν. Δηλαδή την κάθοδον του Αγίου Πνεύματος και την παραμονή Του εις την Εκκλησίαν. Την σημερινή Κυριακή, η Εκκλησία μας γιορτάζει την μνήμη πάντων των αγίων. Αυτό σημαίνει την φανέρωση της Πεντηκοστής μέσα εις τον κόσμον δια των αγίων. Οι άγιοι είναι η απόδειξις της Πεντηκοστής· διότι με τον τρόπον αυτόν, δεχθέντες το Πνεύμα το Άγιον, γίνονται άγιοι. Οι άγιοι, λοιπόν, είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος μέσα εις την Ιστορίαν. Η παρουσία του αγίου ανθρώπου είναι το πιο καινούριο πράγμα που γνωρίζει ο παλαιωμένος μας κόσμος. Όταν ο Πλάτων κάνει χρήση του όρου «ἅγιος», θα ενθυμείσθε, εκεί που αναφέρεται εις τα «ὅσια καί προσφιλῆ» και πάει για να συγκρίνει εκεί την αξία της πατρίδος- απ’ το σχολείο το ξέρομε αυτό- δεν έχει ο όρος «ἅγιος» στον Πλάτωνα, δεν έχει καμία σχέση με ό,τι εννοεί η Αγία Γραφή.

Ο άγιος είναι ο καινός άνθρωπος -το «και-» με αι-, ο καινούριος άνθρωπος, είναι η καινή κτίσις. Που γίνεται καινούρια από τη δημιουργική πνοή του Αγίου Πνεύματος. Ο άγιος έχει μέσα στην ύπαρξή του το στοιχείον της αφθαρσίας και της αθανασίας. Επειδή η ύπαρξις, ολόκληρη η ύπαρξίς του, ψυχή και σώμα, διεποτίσθη από το Άγιον Πνεύμα. Υπογραμμίζω, ψυχή και σώμα. Όχι μόνον ψυχή.
Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Κολοσσαείς: «Ἡ ζωὴ ὑμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ». Εδώ υπάρχει μία μεγάλη αλήθεια, η οποία δεν μπορεί να γίνει κατανοητή· παρά μόνον εκείνος που ζει μέσα στη ζωή του Αγίου Πνεύματος, να την κατανοήσει αυτήν. Ότι η ζωή μας, λέγει, είναι κρυμμένη μέσα εις τον Χριστό ἐν τῷ Θεῷ. Πώς είναι κρυμμένη; Πώς είναι κρυμμένη. Δεν φαίνεται. Αυτό θα πει «κρυμμένη». Η ζωή μας είναι ήδη αθανατισμένη και αφθαρτισμένη. Και είναι τοποθετημένη μέσα εις τον Ιησούν Χριστόν, γι’ αυτό δεν φαίνεται. Ο Χριστός δεν φαίνεται. Δεν Τον βλέπομε με τα μάτια μας στον παρόντα κόσμο. Όμως η ζωή των πιστών είναι εκεί. Πού; Μέσα εις την Θεανθρωπίνη φύση του Χριστού. Ώστε «όταν θα έρθει ο Χριστός», που λέγει ο Παύλος, «ἡ ζωή ἡμῶν», «που είναι η ζωή μας, τότε και η δική μας η ζωή θα φανερωθεί». Ότι δηλαδή θα αφθαρτισθούμε και θα αθανατισθούμε, κατάλληλοι πλέον δια την Βασιλείαν του Θεού.
Οι άγιοι συνιστούν την βάσιν της Εκκλησίας και την απόδειξη της παρουσίας της μέσα εις τον κόσμον. Διότι άγιοι αποκαλύπτουν την Εκκλησία μέσα εις τον κόσμο. Οι άγιοι είναι η τελείωσις του Ευαγγελίου, η ολοκλήρωσις του Ευαγγελίου πάνω στην πράξη. Διότι επραγμάτωσαν τους λόγους του Χριστού που είναι στο Ευαγγέλιον. Οι άγιοι κλείνουν και φιμώνουν τις πύλες του Άδου και των εχθρών, όταν αυτές ανοίγουν, για να στραφούν εναντίον της Εκκλησίας. Έτσι έχομε την περίπτωσιν του μαρτυρίου. Το μαρτύριο είναι η απάντησις εις τις κραυγαλέες φωνές του Άδου, για να καταπιεί την Εκκλησίαν. Γι΄αυτό είπε ο Χριστός: «Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Δηλαδή της Εκκλησίας. Γιατί; Γιατί εμπροσθοφυλακή είναι οι άγιοι.
Το καινούριο στοιχείο που εισάγουν στον κόσμον είναι η πίστις. Είπα καινούριο στοιχείον. Γι’ αυτό, στη σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί την περικοπή που αναφέρεται εις τον ύμνον της πίστεως. Χωρίς να εξηγήσω· Εβρ.11,33: «Οἳ (:Οι οποίοι) διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν -δηλαδή πριονίστηκαν- , ἐπειράσθησαν, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς – ζήσαν στις ερημιές με προβιές προβάτων, γιατί δεν είχαν ιματισμόν-, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς». Βλέπει κανείς την κακουχία των αγίων. Κι εκείνο που τους έκανε να υπομείνουν τις κακουχίες ήτο η πίστις. Είναι μία εικόνα, που την παίρνει ο συγγραφεύς, ο Απόστολος Παύλος, και την καταχωρεί εις την προς Εβραίους επιστολή του, από την Παλαιά Διαθήκη. Προσέξτε, αυτή η εικόνα είναι περισσότερον έκτυπος εις την Καινήν Διαθήκην. Οι πρώτοι μάρτυρες, των 300 πρώτων ετών δηλαδή που απαριθμούνται σε ένδεκα εκατομμύρια γνωστών, υπολογίζεται ότι μέχρι σήμερα έχομε 40 εκατομμύρια μάρτυρες και ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν μάρτυρες και οι οποίοι μάρτυρες θα σταθούν σε εντονοτέρα κατάσταση προς τα έσχατα, στις ημέρες του Αντιχρίστου, πολύ περισσότερον απ΄ ό,τι μας περιγράφει εδώ η προς Εβραίους επιστολή. Δεν έχει τελειώσει αυτή η εικόνα. Πραγματοποιείται, πραγματώνεται συνεχώς με πύκνωσιν εις τα έσχατα της Ιστορίας. Να το έχομε υπόψιν μας αυτό.
Η πίστις είναι εκείνη που συντηρεί τον άνθρωπο. Και πίστις είναι η επαναστροφή στον Θεό. Διότι οι πρωτόπλαστοι κλήθηκαν να πιστεύσουν εις τον λόγον του Κυρίου, ημάρτησαν, έχασαν από τον οπτικό των ορίζοντα τον αληθινό Θεό, ελάτρευσαν την κτίσιν παρά τον Κτίσαντα, με αποτέλεσμα, παρακαλώ, η πίστις να έχει εξαφανιστεί. Συνεπώς είναι μία πορεία η πίστις αντίθετη από την πορεία του Αδάμ. Τι είναι εδώ η πίστις; Μία μορφή της. Η υπακοή στον Θεό. Μία μορφή της πίστεως. Η υπακοή στον Θεό. Είναι η εμπιστοσύνη στα λόγια Του, στην δύναμή Του, στην αγαθότητά Του, στη σοφία Του, στην πρόνοιά Του. Γι’ αυτό ακριβώς λέγει στην προς Εβραίους ο Απόστολος: «Χωρὶς πίστεως ἀδύνατον εὐαρεστῆσαι». «Χωρίς την πίστιν», λέγει, «είναι αδύνατον να σταθεί κανείς ευάρεστος εις τον Θεόν».
Αυτά που είπα προηγουμένως, επιτρέψατέ μου, «πίστις στη σοφία του Θεού, στην πρόνοια του Θεού». Τι θα πει αυτό; Αυτό που λέει ο λαός μας, αλλά δεν το προσέχει. Εκείνο το «Έχει ο Θεός». Εμπιστεύομαι στα χέρια του Θεού. Δεν έχω εργασία. Δεν έχω υγεία. Δεν έχω ξέρω ‘γω εκείνο που θα χρειαζόμουνα. Έχει ο Θεός. Είναι η πίστις στην πρόνοια του Θεού, στην σοφία του Θεού, στην αγάπη του Θεού, όχι μόνον εις την ύπαρξιν του Θεού. Δεν είναι επαρκές αυτό, να λέμε ότι πιστεύω στον Θεό. Δεν είναι επαρκές. Το ξανατονίζω αυτό. Και σημειώνει πιο κάτω ο Απόστολος Παύλος: «Πιστεῦσαι γάρ δεῖ τόν προσερχόμενον τῷ Θεῷ ὅτι ἔστι καί τοῖς ἐκζητοῦσιν αὐτόν μισθαποδότης γίνεται». «Και τι είναι», λέγει, «αυτό που θα ευαρεστήσουμε στον Θεόν; Καταρχάς εκείνος που προσέρχεται εις την πίστιν, να πιστεύσει ότι υπάρχει ο Θεός. Είναι το πρώτο βήμα. Και ύστερα ότι εκείνοι που Τον εκζητούν, πιστεύοντες εις την πρόνοιά Του κ.τ.λ. γίνεται μισθαποδότης». Τους δίδει εκείνο το οποίο θέλουν.
Ένα θαυμάσιο παράδειγμα από την προς Εβραίους επιστολή που ακούσαμε σήμερα. «Πίστει χρηματισθεὶς Νῶε περὶ τῶν μηδέπω βλεπομένων, εὐλαβηθεὶς κατεσκεύασε κιβωτὸν εἰς σωτηρίαν τοῦ οἴκου αὐτοῦ, δι᾿ ἧς κατέκρινε τὸν κόσμον, καὶ τῆς κατά πίστιν δικαιοσύνης ἐγένετο κληρονόμος». Δηλαδή ότι με την πίστη, αφού εχρηματίσθη ο Νώε περί του κατακλυσμού, του είπε ο Θεός: «Θα γίνει κατακλυσμός…». Αγαπητοί μου, ξέρετε τι έγινε; Μετά την αναγγελία, Ύστερα από 120 χρόνια! Αλλά εκείνος είπε: «Πιστεύω εις τον Θεόν». «Πιστός ὁ λόγος», που λέγει ο Απόστολος Παύλος, «καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος». «Είναι αξιόπιστος ο λόγος του Θεού». Το πότε, Εκείνος το ξέρει. Εκείνο που είπε, δεν το αλλάζει. Δεν μετανοεί εκείνο που ο Θεός εξαγγέλλει. Αυτή είναι δυνατή πίστις πραγματικά. Και μάλιστα περί των μηδέπω βλεπομένων· που ακόμη δεν τα είχε δει. Δεν είδε τον κατακλυσμό. Σας είπα, 120 χρόνια μετά έγινε ο κατακλυσμός. «Εὐλαβηθείς», στάθηκε με ευλαβή ψυχή, ότι είναι λόγος Θεού, κατασκεύασε την Κιβωτό για να σωθεί ο οίκος του, η οικογένειά του. Και κατέκρινε τον κόσμον, γιατί άλλοι δεν πίστευσαν. «Νώε, τι κάνεις;». «Κατασκευάζω μία κιβωτό». «Γιατί;». «Γιατί ο Θεός θα καταστρέψει τον κόσμον με κατακλυσμόν». Και γελούσαν. Και κατέκρινε, λέει, τον κόσμον με την πράξη του αυτή, «καί τῆς κατά πίστιν δικαιοσύνης ἐγένετο κληρονόμος». Αυτό το τελευταίο ημιστίχιον είναι πάρα πολύ σπουδαίον· που σημαίνει ότι έγινε κληρονόμος των αιωνίων αγαθών, της Βασιλείας του Θεού, της κατά πίστιν δικαιοσύνης. «Δικαιοσύνη» εδώ θα πει αγιότης. Η αγιότητα που εξησφαλίσθη από την πίστιν.
Αγαπητοί μου, είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Πρέπει να σας το πω αυτό το πράγμα, ότι όλοι οι άγιοι, και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης εκινήθησαν εις τον χώρον της διαθήκης της πίστεως· διότι έχομε κι άλλην διαθήκην. Είναι η διαθήκη του Νόμου. Η διαθήκη του Νόμου, που έδωσε ο Θεός εις το Σινά. Αλλά δεν ήτο επαρκής η διαθήκη του Νόμου. Ο Μωυσής, ούτε αυτός ο Μωυσής δεν δικαιώθηκε από τη διαθήκη του Νόμου. Και ξέρετε από τι; Διότι έπρεπε να είναι κανείς τελείως, τελείως, τελείως άμεμπτος. Γιατί; Γιατί «πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν». Τιμωρήθηκε. Από τι λέτε, ο Μωυσής; Του είπε ο Θεός: «Θα χτυπήσεις τον βράχο και θα βγει νερό». Αγανακτισμένος όμως από τη συμπεριφορά των Εβραίων, εχτύπησε δύο φορές, με την εξής αγανακτισμένη φωνή: «Επιτέλους, τι θέλετε, να σας βγάλω νερό από τον βράχο;». Ταπ, ταπ. Δύο φορές χτύπησε. Γι’ αυτό του το αμάρτημα δεν μπήκε στη γη Χαναάν! Του το είπε ο Θεός σαφώς. Γι΄αυτό του το αμάρτημα. Τότε ποιος μπορεί να σωθεί; Κανένας. Ο Μωυσής μπήκε εις την Βασιλείαν του Θεού, τον βλέπομε στα δεξιά του Χριστού στη Μεταμόρφωση, από τη διαθήκη της πίστεως. Όχι τη διαθήκη του Νόμου. Νομίζω ότι είμαι σαφής. Ο Νώε επίστεψε και σώθηκε. Διαθήκη πίστεως. Οι πρωτόπλαστοι δεν ετήρησαν την διαθήκη της πίστεως. Γιατί δεν πίστεψαν στα λόγια του Θεού. Και άκουσαν τον διάβολον. Και έχασαν. Παρέβησαν την διαθήκη της πίστεως.
Προσέξτε λοιπόν τώρα. Και στην Παλαιά Διαθήκη -κατά κανόνα- και εις την Καινή Διαθήκη -υπέρ κατά κανόνα- δεν σώζεται κανείς, εάν δεν δεχθεί την διαθήκη της πίστεως. Ναι. Θα τηρήσω τον Νόμο, αλλά δεν μπορώ τέλεια. Είμαι άνθρωπος. Εκεί όμως που θα σωθώ θα είναι η πίστις. Πέστε μου, ποιον νόμο ετήρησε ο ληστής επί του σταυρού, που σώθηκε; Ποιον νόμο; Μήπως την εντολή «Οὐ φονεύσεις»; Φονιάς ήταν, ληστής ήταν. «Οὐ κλέψεις»; Ληστής ήταν. Πώς σώθηκε; Από την διαθήκη της πίστεως. «Είσαι», λέει, «Υιός του Θεού Συ. Θυμήσου με όταν θα’ ρθεις στην Βασιλεία Σου». Αυτή είναι η διαθήκη της πίστεως· η οποία βεβαίως προϋποθέτει, προϋποθέτει την τήρησιν των εντολών του Θεού, αναμφισβήτητα. Αλλά δεν σώζομαι με την τήρηση των εντολών, εάν δεν υπάρχει η πίστις. Γι΄αυτό λέει ο Παύλος, επαναλαμβάνω, «είναι αδύνατον να ευαρεστήσομε εις τον Θεόν χωρίς την πίστιν».
Όλοι, λοιπόν, οι άγιοι είναι μνημεία πίστεως και αγάπης προς τον Θεόν. Γι΄αυτό σημειώνει η Γραφή: «Ἔτι γάρ μικρόν ὅσον, ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἤξει καί οὐ χρονιεῖ» (:Να, να, έρχεται ο Κύριος, δεν θα χρονίσει. Ήξει. Θα έρθει). Ὁ δέ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται». Αυτό είναι παρμένο από την Παλαιά Διαθήκη και αναφέρεται εις το πρόσωπον του Αβραάμ. Και το ξαναχρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος εις την προς Εβραίους επιστολήν του. Και λέγει ότι «ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται». Όπως ο Αβραάμ.
Αγαπητοί, αν σας αναφέρω μερικά πραγματάκια, που ήτανε σύμφωνα με την νομοθεσία του Χαμουραμπί, γιατί ο Αβραάμ κατήγετο από τη Μεσοποταμία και ήταν κάτω από τον νόμο του Χαμουραμπί. Αν σας πω μερικά πράγματα, θα τρομάξετε. Σήμερα δεν αντέχουνε. Σήμερα δεν αντέχουνε. Καταρχάς είχε παλλακές. Δεν αντέχουν. Αλλά ήταν ο άνθρωπος της πίστεως. Όταν του λέει ο Θεός: «Σήκω, φύγε. Θα πας εκεί που θα σου δείξω». Έφυγε ο Αβραάμ. «Φύγε», λέει, «από την συγγένειά σου, από τα κτήματά σου, από την περιουσία σου, κι έλα να μείνεις εκεί που θα σου δείξω». Γι΄αυτό λοιπόν «ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται». Θα ζήσει ο δίκαιος, ο άγιος από την πίστη. Προσέξατέ το. Όχι βεβαίως μία πίστη γυμνή. Αλλά ο Αβραάμ δεν έζησε μία πίστη «ψιλή», γυμνή. Αλλά πραγμάτωσε την πίστη. Γιατί; Σηκώθηκε κι έφυγε από την πατρίδα του. Αυτό δεν είναι πράξις; «Καί ἄν ὑποστείλητε -συνεχίζει ο Απόστολος… Είναι γραμμένα και στον Ησαΐα αυτά, 26,30- οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μοῦ ἐν αὐτῷ». Δηλαδή, «ἐάν ὑποστείλητε …»· ὑποστέλλω την σημαία. Κατεβάζω τη σημαία. Δηλαδή υποστέλλω αυτά τα οποία μου λέει ο Θεός. Δεν τα τηρώ. Μα κουράστηκα, μα δεν μπορώ. Δεν τα τηρώ. Σ’ αυτό το πράγμα η ψυχή μου, λέει ο Θεός, δεν ευαρεστεί.
Ο άγιος με την πίστη «σπάει» την αυτονομία. Γιατί; Γιατί ο Αδάμ έδειξε αυτονομία. «Μπορώ να ζήσω και χωρίς τον Θεό. Να γίνω Θεός χωρίς τον Θεό». Ο άγιος που είναι κάτω από την τήρησιν των εντολών του Θεού, αυτός σπάζει την αυτονομία και αποδοκιμάζει με τον τρόπον αυτόν το προπατορικόν αμάρτημα.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αγαπητοί, σε μία του προσευχή εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, γράφει τα εξής: «Ἰησοῦ, ὁ Θεός τῶν θεῶν, ὁ Κύριος τῶν κυρίων, ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλέων, ὁ Ἅγιος τῶν ἁγίων, τί ἀνταποδώσω σοί περί πάντων ὧν ἐμοί ἀνταπέδωκας;». Εδώ οι χαρακτηρισμοί «θεοί», «κύριοι», «βασιλεῖς», «ἅγιοι» αναφέρονται εις τους πιστούς. Όχι στους βασιλείς της Γης. Εις τους πιστούς. Γιατί οι άγιοι είναι θεωμένοι. Και αφού είναι θεωμένοι, ονομάζονται θεοί, κατά χάριν θεοί -με μικρό θήτα. Οι άγιοι είναι κύριοι, με μικρό κάπα· κατά το κυριαρχικόν πρωτίστως αξίωμα, που έδωσε ο Θεός εις τον άνθρωπο, να κυριαρχεί σε όλην την κτίσιν αλλά και το κυριαρχικόν επί των παθών. Να είσαι κύριος των παθών σου. Αν είσαι μέθυσος, δεν είσαι κύριος των παθών σου. Αν είσαι βλάσφημος, δεν είσαι κύριος των παθών σου. Οι άγιοι είναι βασιλείς. Ναι. Κατά το βασιλικόν αξίωμα του Χριστού. Σαφώς το λέγει αυτό στο πρώτο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ότι μας καθιστά βασιλείς. Και ιερείς, προσθέτει εκεί. Γι΄αυτό λέγεται κατά τον Απόστολο Πέτρο, είναι δε και στην Παλαιά Διαθήκη, «βασίλειον ἰεράτευμα». Και αυτοί θα συμβασιλεύσουν με τον Χριστόν. Και θα ιερατεύσουν άπαντες εις την Βασιλείαν του Θεού, με τον αρχιερέα Χριστόν. Οι άγιοι εξεπλήρωσαν την εντολή «ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ Ἅγιος εἰμί». «Να γίνεσθε άγιοι, γιατί Εγώ είμαι Άγιος», λέγει ο Θεός.
Αγαπητοί, όσον ποτέ άλλοτε ο κόσμος, έχει ανάγκη από τους αγίους, αν και τους περιφρονεί, τους κοροϊδεύει, τους γελάει τους αγίους. Και όμως ποτέ άλλοτε δεν έχει ανάγκη από αγίους. Η εντιμότητα είναι ένα στοιχείο της αγιότητος. Βλέπετε οι άνθρωποι σήμερα κατά πόσον έχουν εντιμότητα; Από τον πιο πάνω-πάνω έως τον πιο κάτω- κάτω μέσα σε ένα κράτος. Καταχρήσεις επί καταχρήσεων. Εξέλιπε η εντιμότης.
Εντούτοις, ενώ όλοι σκανδαλιζόμαστε δια την απουσία της εντιμότητος, εντούτοις είμεθα έτοιμοι να κοροϊδέψουμε τους αγίους, οι οποίοι τηρούν την εντιμότητα. Οι άγιοι συνέχουν, δηλαδή κρατούν τον κόσμον. Και ο κόσμος υπάρχει ένεκα των αγίων. Ναι. Μας το λέγουν οι πρώτοι συγγραφείς των πρώτων χρόνων συγγραφείς Χριστιανοί. Δεν θα είχε ο κόσμος λόγον υπάρξεως, εάν δεν υπήρχαν οι Χριστιανοί μέσα εις τον κόσμον. Αυτοί λοιπόν συνέχουν τον κόσμον. «Οι άγιοι ζουν στη Γη», όπως λέγει εκείνη η θαυμάσια επιστολή προς Διόγνητον, «και πολιτεύονται στον ουρανό. Ζουν στη Γη και πολιτεύονται στον ουρανό. Δείχνουν στον κόσμο τον αληθινό τύπο ανθρώπου». Αυτόν τον τύπο που ο κόσμος ψάχνει να δημιουργήσει, αλλά δεν το πετυχαίνει, γιατί δεν έχει το Πνεύμα το Άγιον. Είναι μία περικοπή θαυμασία. Δεν έχω χρόνο να σας την πω ολόκληρη.
Ένα από τα ονόματα των χριστιανών είναι «ἅγιοι». Αυτό σημαίνει ότι η αγιότης είναι το κύριο μέλημά μας. Γι΄αυτό λέγει ο Παύλος -στην προς Εβραίους πάντα- «διώκετε τόν ἁγιασμόν -να επιδιώκετε τον αγιασμόν- οὐ χωρίς -χωρίς τον οποίον- οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον». Κανείς δεν θα ίδει τον Κύριον.
Ο σατανάς κατάφερε, αγαπητοί, στην εποχή μας, να γελοιοποιήσει την έννοια του αγίου. Γι΄αυτό χρειάζεται πολλή ανδρεία για να υπερνικηθεί μέσα μας το εμπόδιον της γελοιότητος. Μην ξεχνάτε δε ότι τον Νώε οι σύγχρονοί του… ο Νώε σώθηκε, ε; Είπα «Νώε», με συγχωρείτε, ο Λωτ, σώθηκε, γιατί νόμιζαν οι γαμπροί του, οι υποψήφιοι άνδρες των θυγατέρων του ότι γελοιάζει. Αλλά και τον Νώε τον κορόιδευαν ως γελοίον, γιατί, λέει, «μεγάλος ήταν», ήταν 500 ετών τότε, «κι έχασε το μυαλό του». Αυτή είναι η μοίρα των αγίων μέσα εις τον κόσμον.
Ο αγιασμός είναι η οδός προς την θεωρία του προσώπου του Χριστού. Οι Άγιοι Πάντες είναι τα μνημεία που παρακινούν τον αγιασμό. Είναι οι οδοδείκτες της κάθε πλανεμένης εποχής. Είναι τα αγαπημένα πρόσωπα, οι φίλοι του Θεού, οι φίλοι των ανθρώπων. Η φιλία μόνον ανάμεσα σε αγίους μπορεί να αναπτυχθεί. Ο χώρος τους αποπνέει, ο χώρος ο δικός τους αποπνέει ευωδία Χριστού, μύρον Αγίου Πνεύματος. Και όλοι αυτοί είναι οι άγιοι άγγελοι, οι δίκαιοι, οι προφήται, οι Απόστολοι, οι Ευαγγελισταί, οι μάρτυρες, οι ομολογηταί, οι όσιοι ασκηταί, οι αγωνισταί, άνδρες και γυναίκες, όλων των αιώνων και όλων των εποχών.
Αγαπητοί, ας ακούσομε άλλη μία φορά την φωνή του Θεού: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι Ἐγώ Ἅγιος εἰμί».

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
ψηφιοποίηση της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας και επιμέλεια:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:
• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_681.mp3