Ἀπόστολοι
Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Μ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2567

Κυριακὴ Ε΄ Ἐπιστολῶν (῾Ρωμ. 10,1-10)
9 Ἰουλίου 2023
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Θελεις να σωθης; πιστεψε στο Χριστο!

«Ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ» (῾Ρωμ. 10,9)

Πόσο διαφέρει, ἀδελφοί μου, πόσο ὑπερέχει ὁ Χριστιανισμὸς ἀπὸ ὅλες τὶς διάφορες θρησκεῖες μποροῦμε εὔκολα νὰ τὸ δοῦ­με, ἐὰν λάβουμε ὑπ᾿ ὄψιν ποιά μέσα ὑποδεικνύουν ἐκεῖνες στὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο γιὰ νὰ λάβῃ ἄφεσι τῶν ἁμαρτιῶν του, καὶ ποιό τρόπο τοῦ ὑποδεικνύει ὁ γνήσιος Χριστιανισμός, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ ἁγία μας πίστι. Γιατὶ εἶνε πανθομολογούμενο, ὅτι ὁ κάθε θνητὸς αἰσθάνεται νὰ τὸν πιέζῃ ἡ ἁμαρτία.

Οἱ πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστὸν θρησκεῖ­ες στὸν ἁμαρτωλό, ποὺ ἀ­ναστενάζει κάτω ἀ­πὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς καὶ ζητάει τὴ λύτρω­σι τῆς ψυχῆς του, λένε· Γιὰ νὰ λυτρωθῇς, ἄν­θρωπε, γιὰ νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες σου, γιὰ νὰ συμφιλι­ωθῇς μὲ τὸ Θεὸ –ποὺ τά ᾽χεις χαλάσει μαζί του–, πρέπει νὰ τηρή­σῃς ὅλες τὶς διατάξεις μας· πρέπει νὰ προσφέρῃς στὸ θεὸ ἢ τοὺς θεούς σου ­θυ­σία τὰ πιὸ ἐκλεκτὰ ἀ­πὸ τὰ ζῷα σου ἢ τοὺς πιὸ ἀγαπητοὺς ἀ­πὸ τοὺς ἀν­­θρώπους σου· ἢ πρέπει νὰ περπατήσῃς γυμνὸς γιὰ νὰ φτάσῃς στὸν τάδε «ἱερὸ» ποταμὸ κ᾽ ἐ­κεῖ νὰ λουστῇς στὰ νερά του, ἢ νὰ πᾷς πε­ζὸς στὸ τάδε «ἱ­ερὸ» προσκύνημα γιὰ νὰ ἐξιλε­ωθῇς· πρέπει…, πρέπει… Τέτοια βαρειὰ φορτία, τέτοιες ἀ­παι­τήσεις φόρτωναν καὶ φορτώνουν στοὺς δύσ­­τυχους ἁ­μαρτωλοὺς οἱ θρησκεῖες.
Κι αὐτὴ ἀκόμα ἡ ἀνώτερη ἀπ᾽ ὅλες τὶς θρησκεῖες, ἡ μόνη τότε ἀληθινὴ ἀνάμεσα στὶς πρὸ Χριστοῦ θρησκεῖες, ἡ Ἰουδαϊκή, στήριζε τὴ σωτηρία ἐ­πάνω στὴν τήρησι τῶν πολυπλό­κων διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ἀφοῦ ὥ­ριζε ὅ­τι «ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος (=ἐ­κεῖ­νος, ποὺ θὰ τηρήσῃ καὶ θὰ ἐφαρμόσῃ κατὰ γράμμα ὅλα αὐτὰ ποὺ διατάζει ὁ Νόμος, αὐ­τὸς ὁ ἄνθρωπος) ζήσεται ἐν αὐ­τοῖς» (Λευϊτ. 18,5 = ῾Ρωμ. 10,5. Γαλ. 3,12). Ἦ­ταν ὅμως δυνατὸν νὰ τὰ τηρή­σῃ κάποιος ἐκεῖνα ὅλα ἀνεξαιρέτως; Δὲν θὰ ὑπέπιπτε καὶ σὲ κάποια παράβασι; καὶ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει δὲν θὰ ἔχανε τὴν σωτηρία του; Χωρὶς ἀμφιβολία ναί.
Δύσκολα λοιπὸν πράγματα, ἀδύνατα κατορθώματα καὶ ἐν πολλοῖς ἀνόητα ἐπιτάγματα ἀπαιτοῦσαν οἱ ἀρ­χαῖες θρησκεῖες ἀπὸ τὸν ἁ­μαρτωλὸ γιὰ νὰ πετύχῃ ὁ ταλαίπωρος τὴν ἀ­παλλαγὴ ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματά του.
Ὁ Χριστιανισμὸς ὅμως ἔδειξε στὸν ἄνθρωπο μία ἄλλη ὁδό, εὔκολη μέν, ἀλλὰ καὶ «ἀ­σφαλῆ καὶ βεβαίαν» (Ἑβρ. 6,19), καὶ ἐγγυημένη, διὰ τῆς ὁποίας κάθε ψυχὴ βρίσκει ὅ,τι δὲν μποροῦν νὰ πε­τύχουν οἱ ἄλλοι σέρνοντας τὰ ἀ­σήκωτα φορτία τῶν θρησκειῶν τους.

* * *

Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἀ­πὸ τὴν ἀρχή του τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἀπευθύνθη­κε, συνεχίζει διὰ μέσου τῶν αἰ­­ώνων νὰ σαλπίζῃ, καὶ θὰ συνεχίζῃ μέχρι τῆς συν­­τελείας τοῦ κόσμου ν᾽ ἀ­πευθύνεται σὲ κά­θε ἁμαρτωλὴ ψυ­χὴ ποὺ ποθεῖ εἰλικρινὰ τὴν σωτηρία της καὶ τῆς λέει καθαρά·
Ἀδελφὴ ψυχή! Θέλεις νὰ σωθῇς; Δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ διασχίσῃς πελάγη καὶ νὰ ὑπερπηδήσῃς βουνά, δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ μαστιγώ­σῃς καὶ νὰ χαράξῃς τὸ σῶμα σου ἢ νὰ θυσι­ά­σῃς τὰ βρέφη σου, δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ λουστῇς σὲ «ἱεροὺς» ποταμοὺς καὶ νὰ ὑποβλη­θῇς σὲ καθάρσεις ἐ­ξωτερικές. Ὄχι. Γιὰ ν᾿ ἀ­παλλα­γῇς ἀπὸ τὴν ἐ­νοχή, γιὰ ν᾿ ἀποσείσῃς ἀπὸ πάνω σου τὸ βα­ρὺ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν σου, ἕνα μόνο εἶνε ἀναγκαῖο· πρῶτα μὲ τὴν καρδιά σου νὰ πιστέψῃς θερμὰ στὸν Ἰησοῦν Χριστόν! Πίστεψε, ὅτι αὐτὸς εἶ­νε ὁ Σωτήρας σου. Γιατὶ αὐτὸς ἀνέλαβε νὰ ἐκ­τελέσῃ ὅ,τι γιὰ σένα ἦ­ταν δύσκολο καὶ ἀ­κατόρθωτο. Αὐ­τὸς κατέβασε τὸν Οὐρανὸ στὴ Γῆ, καὶ ἀνύψωσε τὴ Γῆ μέχρι τὸ Οὐρανό. Καὶ αὐτὸ τὸ κατώρθωσε διὰ τοῦ Σταυροῦ του, τῆς Θυσίας καὶ τοῦ θανάτου του στὸ Γολγο­θᾶ, διὰ τῆς τριημέρου Ἀναστά­σεώς του καὶ διὰ τῆς Ἀναλήψεώς του στοὺς Οὐρανούς.
Ἐὰν λοιπὸν πιστέψῃς θερμὰ μὲ τὴν καρδιά σου καὶ κατόπιν ὁμολογήσῃς μὲ τὰ χείλη σου, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτής μας, τότε θὰ σωθῇς. Βλέπεις; ἡ σωτηρία μας εἶνε στὰ χέρια μας· εἶνε κοντά σου, πολὺ κοντά σου. Πόσο κοντά σου; Εἶνε –ὅ­πως ἀκοῦμε σήμερα– «ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου» (Δευτ. 30,14 = ῾Ρωμ. 10,8).
Τὸ θεῖο καὶ πολύτιμο αὐτὸ μάθημα, τὰ χρυ­σᾶ τοῦτα λόγια ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσουμε, μᾶς παραδίδει σήμερα, ἀ­δελφοί μου, στὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος (βλ. ῾Ρωμ. 10,1-10). Αὐτὰ ἦταν γραμμένα ἤδη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ ὁ μέγας Παῦ­λος τὰ παίρνει καὶ τὰ ἐπαναλαμβά­νει στοὺς πιστούς. Γιὰ ἐμᾶς τὰ λέει ἐ­κεῖνος καὶ γιὰ ἐμᾶς τὰ διαβάζει ἡ Ἐκκλησία μας. Θὰ τ᾽ ἀ­κούσουμε ἆραγε; θὰ τὰ ἐπωφεληθοῦ­με; θὰ τὰ ἐγκολπωθοῦμε; θ᾿ ἀ­να­φωνήσουμε κ᾽ ἐ­μεῖς μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς λυτρωμένους «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20,28);
Ὅταν τὸ κήρυγμα αὐτὸ ἀκούστηκε γιὰ πρώ­τη φορὰ στὰ Ἰεροσόλυμα, πολλοὶ τότε Ἰσ­ρα­ηλῖτες, πλήθη μεγάλα, ἄρχισαν νὰ τὸ ἐγ­κολπώ­νωνται, ὅπως διαβάζουμε στὶς Πράξεις τῶν ἀ­ποστόλων (βλ. 2,4· 4,4). Γιὰ παράδειγμα, μετὰ ἀπὸ τὴ θαυμαστὴ θεραπεία στὸ ναὸ τοῦ Σολο­μῶν­τος ἑνὸς ἐκ γενετῆς «χωλοῦ» (Πράξ. 3,2), ἑνὸς ἀ­ναπήρου δηλαδὴ ποὺ ὅλοι μαρτυροῦσαν ὅτι γεννήθηκε κουτσός, μαζεύτηκε κόσμος γύρω ἀ­πὸ τὸν θεραπευμένο καὶ οἱ ἀπόστολοι μὲ τὸ στόμα τοῦ Πέτρου κήρυξαν τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ λαὸς δὲν ἄκουσε τότε ἐκεῖ λόγια κολακευτικά· ὁ Πέτρος τοὺς θύμισε ἐλεγκτικὰ τὸ ἔγκλημα τοῦ Γολγοθᾶ. Ἐνῷ ὁ Πιλᾶτος, εἶ­πε, ἤ­θελε νὰ ἀθῳώσῃ τὸν Ἰησοῦ, ἐσεῖς τοῦ ζη­τήσατε καὶ τὸν θανάτωσε. Ξέρω ὅτι τὸ κάνα­τε ἀ­­πὸ ἄγνοια. Τώρα λοιπὸν μετανοῆστε καὶ ἀ­φῆ­στε τὰ πονηρὰ ἔργα σας. Προτοῦ ὅ­μως νὰ τελειώσῃ τὰ λόγια του ὁ Πέτρος, ἔρ­χονται οἱ ἱερεῖς μὲ τὸ στρατηγὸ τοῦ ναοῦ, ἐν­ωχλημένοι ἀπὸ τὸ κήρυγμα ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ, συλλαμβάνουν τοὺς ἀποστόλους καὶ τοὺς φυλακίζουν. Τὴν ἄλλη μέρα τοὺς στήνουν κατηγορουμένους νὰ τοὺς δικάσουν. Ἀλλὰ κ᾽ ἐκεῖ ὁ Πέτρος, μὲ τὴ δύναμι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, κη­ρύττει, φωνάζει ἐνώπιον τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα καὶ ὅλων τῶν φαρισαίων. Καὶ τί εἶπε· Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, λέει, «οὐκ ἔ­στιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία (δὲν ὑπάρχει κανένας ἄλλος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς σώσῃ)· οὐ­δὲ γὰρ ὄ­νομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐ­ρα­νὸν τὸ δεδο­μένον ἐν ἀν­θρώποις ἐν ᾧ δεῖ σω­θῆ­ναι ἡμᾶς» (δὲν ἔχουμε ἄλλον παρὰ μόνο «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου», μόνο τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἔχουμε γιὰ νὰ σωθοῦ­με (ἔ.ἀ. 4,12,10). Προσέξατε τί εἶπε; Σαλπίζει δηλαδὴ τὴν ἴδια μεγάλη ἀ­λήθεια ποὺ ἀκοῦμε σήμερα καὶ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο.

* * *

Τὸ νὰ σωθῇ ὁ ἄνθρωπος, ἀδελφοί μου, εἶ­νε ὅ­πως βλέπουμε εὔκολο, πολὺ εὔκολο. Τί χρει­­άζεται· μόνο ἡ καρδιά του νὰ τὸ πιστέψῃ καὶ τὸ στόμα του νὰ τὸ ὁμολογήσῃ. Γιατί λοιπὸν ἐμεῖς δὲν τὸ κάνουμε; γιατί δὲν νιώθουμε αὐ­τὸ ποὺ ἔ­ζη­σαν ἄλλοι καὶ σώθηκαν, ἀλλὰ μένουμε ψυχροὶ καὶ ἀδι­ά­φοροι; οὔτε ἡ καρδιά μας πιστεύει, οὔτε τὰ χείλη μας ὁμολογοῦν τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια. Τί ἔχουμε πάθει;
Ἐπειδὴ ὅμως εἶνε τόσο εὔκολο ν᾿ ἀ­παλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἐνοχὴ τῆς ἁμαρτίας κ᾽ ἐν τού­τοις δὲν τὸ κάνουμε, γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ μείνουμε ἀναπολόγητοι ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως. Σὲ ὅ­σους δὲν πιστέψαμε μὲ τὴν καρδιά μας καὶ δὲν ὡμολογήσαμε μὲ τὰ χείλη μας τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, ὁ Κύριος θὰ δικαιοῦται νὰ μᾶς πῇ· Ἐάν, παιδιά μου, σᾶς ζητοῦσα κάτι δύσ­κολο, νὰ κατορθώσετε κάτι ποὺ ὑπερβαίνει τὶς δυνάμεις σας, κάτι ποὺ γιὰ σᾶς εἶνε ἄφθαστο, θὰ μοῦ λέγατε –καὶ μὲ τὸ δίκιο σας– «Αὐτό, Κύριε, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ φτάσουμε». Μὰ νά τώρα ποὺ ἐγὼ κρέμασα τὴν σωτηρία σας, τὴν ἄ­­­φεσι τῶν ἁμαρτημάτων σας, τὴν αἰώνια λύτρωσι τῆς ψυχῆς σας, ἀπὸ τὸ ἐλάχιστο τοῦ­το· σᾶς ζήτησα νὰ πιστέψετε μὲ τὴν καρδιά σας σ᾽ ἐμένα καὶ μόνο, καὶ αὐτὸ νὰ τὸ ὁμολογήσε­τε μὲ τὰ χείλη σας ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας μου. Αὐτὸ σᾶς ἦταν δύσκολο; Μὲ ὅσα ἔ­χω κάνει γιὰ σᾶς, δὲν πεισθήκατε ὅ­τι εἶμαι ἡ ἀ­λήθεια καὶ ἡ ζωή, τὸ φῶς καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου, ἡ ἐλπίδα τῶν ζώντων καὶ ἡ ἀνάστασι τῶν νεκρῶν; Καὶ ὅμως ἐσεῖς δὲν πιστέψατε καὶ δὲν ὡμολογήσατε. Ἡ σωτηρία ἦταν τόσο κον­τά σας, σεῖς ὅμως τὴν ἀπωθήσατε. Ποιός φταίει;
Νά γιατί ὁ Κύριος στὸ τέλος εἶπε τὰ σπουδαῖα ἐκεῖνα λόγια, ποὺ πρέπει σοβαρὰ καὶ τακτικὰ νὰ τὰ μελετοῦμε· «Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μᾶρκ. 16,16). Ἀκοῦς; ἐὰν πιστέψῃς στὸ Χριστό, θὰ σω­θῇς· ἐὰν ὅμως ἀπιστήσῃς σ᾽ αὐ­τόν, θὰ καταδικαστῇς. Γιατὶ ἡ πίστι στὸ Χριστὸ εἶνε ἡ ζωή, ἐνῷ ἡ ἀπιστία σ᾽ αὐτὸν εἶνε ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (Μεσολόγγι, φ. 246/21-7-1940, σ. 91). Μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα καὶ ἀνάπτυξις 13-6-2023.