Noμος του κρατους η αιμομιξια!!!

Τι αλλο θα ακουσουμε, απο τον σατανιστη αφορισμενο Μητσοτακη & απο τα  διεφθαρμενα κομματα, που μας κυβερνουν; Θελουν να γεννιουνται σακατεμενα τα Ελληνοπουλα! Δεν τους εφτασαν που πολλα μικρα Ελληνοπουλα επαθαν ζημια απο τα εμβολια, θελουν και αλλους θανατους

https://agonasax.blogspot.com/2023/07/blog-post_46.html

OI ΑΝΩΜΑΛΟΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ & ΔΕΣΠΟΤΙΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΕΣΤΑΝΤΩΝ

Ενας απο τους δεσποταδες της Αγγλικανικης «εκκλησιας», φιλος του Βαρθολομαιου,  χαρακτηριζει “προβληματικο” το «Πάτερ Ημών»

https://www.el.gr/thriskia/thriskies/sok-ierarchis-charaktirizei-provlimat/

«Η άμπελος στις Αρχιερατικες Λειτουργιες και η σημερινη φθορα της»
(Ψαλμός 79, 15 – 16)

Αναμφίβολα, οι Ψαλμοί είναι η φωνή της Εκκλησίας – κατά τον Μ. Βασίλειο: «τας ερημίας οικίζει, τας αγοράς σωφρονίζει∙ εισαγομένοις στοιχείωσις, προκοπτόντων αύξησις, τελειουμένων στήριγμα, εκκλησίας φωνή».
Ερμηνεία: «Κατοικίζει τας ερήμους, σωφρονίζει τας συγκεντρώσεις∙ είναι η βάσις δια τους αρχαρίους, αύξησις αυτών που προκόπτουν, στήριγμα των τελείων, φωνή της Εκκλησίας» (Ε.Π.Ε., 5 , σελ. 16 – 17).
Είναι λατρευτικά κείμενα που εμπερικλείουν διδαχή και φωτισμό, μάθηση και αποκάλυψη, ορθοδοξία και ορθοπραξία.
Στον 79ο Ψαλμό (15-16) η Εκκλησία, ο Νέος Ισραήλ, παρομοιάζεται ως «άμπελος»:
«Ο Θεός των δυνάμεων, επίστρεψον δη, και επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην και κατάρτισαι αυτήν, ην εφύτευσεν η δεξιά σου».
Ερμηνεία:

«Ω Θεέ των άνω δυνάμεων (Αγγέλων), γύρισε τώρα Σε παρακαλώ και επίβλεψε (προνοητικά, διορθωτικά, δημιουργικά) από τον ουρανό και ίδε και κυβέρνησε το αμπέλι τούτο∙ και διόρθωσέ το, το οποίο εφύτευσε η δεξιά Σου».
Αρχικά (Π. Διαθήκη – Ψαλμοί) «άμπελος» ονομάσθηκε ο ιουδαϊκός λαός, τον οποίο ο Θεός (θαυματουργικά) ελευθέρωσε από την τυραννία της Αιγύπτου και τον φύτεψε στην Παλαιστίνη.
Στο κείμενο του Ψαλμού διαβάζουμε (σχετικά):
«άμπελον εξ Αιγύπτου μετήρας, εξέβαλες έθνη και καταφύτευσας αυτήν» (στιχ. 9) δηλ. «έφερες το αμπέλι από την Αίγυπτον, δηλ. τους πιστούς ιουδαίους, και έβγαλες τα έθνη και το εφύτευσες στην γη της Παλαιστίνης».
Σχόλιο π. Αυγουστίνου Καντιώτη (εις την Θείαν Λειτουργίαν – Σελ. 265)
«Ο ιουδαϊκός λαός ήταν το διαλεχτό αμπέλι του Θεού μέσα στον αρχαίο κόσμο. Αλλά δυστυχώς το διαλεχτό αυτό αμπέλι, που το θαύμαζαν όλοι, για τις αμαρτίες αυτού του λαού καταστράφηκε… Σαν να πεσε χαλάζι ή ακρίδα, ή σαν να μπήκαν σ’ αυτό άγρια γουρούνια, που όχι μόνο τρώνε τα φύλλα και τα σταφύλια, αλλά και με το ρύγχος τους σκάβουν και τινάζουν στον αέρα τις ρίζες των κλημάτων και δεν μένει τίποτε».
Στο κείμενο διαβάζουμε:
«Ελυμήνατο αυτήν συς εκ δρυμού, και μονιός άγριος κατενεμήσαντο αυτήν» δηλ. «την κατέστρεψε και την ερήμωσε (την άμπελο) ο επιδραμών εκ του πυκνού δάσους ως άλλος κάπρος (ο Ναβουχοδονόσορας ή ο Σαλμανάσαρ ο Ασσύριος) και ως άγριος χοίρος την κατέφαγε και την εξεγύμνωσε» (στιχ. 14).
Ο Άγιος Μάξιμος Γραικός, γνωστός από τους λόγους του για την δογματική ακριβολογία του, την βιβλική και πατερική θεμελίωσή τους και το αντι-λατινικό φρόνημά του, παρατηρεί (περί αιρέσεων):
«”εκ δρυμού” δηλ. από το δάσος των αναριθμήτων ψευδοδιδασκαλιών και «μονιός» άγριος (παρατηρεί) αυτός που πηγαίνει και τρώει την εκλεκτή άμπελο, που φύτεψε η δεξιά του Υψίστου… Είναι ο νοήμον λύκος (Ιωαν. 10, 12), που αρπάζει από το ευσεβές ποίμνιο τα λογικά πρόβατα του Χριστού Σωτήρος και τα διασκορπίζει – αλίμονο! – Εξ αιτίας της αμελείας των ποιμένων (Ιωαν. 10, 13)» (Λόγος 6ος).
Σχετικά, υπάρχει μεγάλη θεολογία – εκκλησιολογία στη θεώρηση του Μ. Βασιλείου, αναφερόμενος στο χωρίο (Ησ. 5,1):
«Αμπελώνα εφύτευσα και περιέθηκα φραγμόν».
Ο Ι. Πατήρ, τονίζει:
«Είναι φανερόν ότι αμπελώνα λέγει τας ανθρωπίνας ψυχάς, εις τας οποίας έβαλε φραγμόν την ασφάλειαν των εντολών και την φρουράν των αγγέλων∙ Διότι «παρεμβαλεί άγγελος Κυρίου κύκλω των φοβουμένων αυτών» (Ψαλμ. 33, 8). Έπειτα σαν στηρικτικούς πασάλους έπηξε δίπλα μας εντός της Εκκλησίας «πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους» (Α΄ Κορ. 12, 28).
Και σηκώνοντας υψηλά τα φρονήματά μας με τα υποδείγματα των παλαιών μακαρίων ανδρών, δεν τα αφήκε να είναι πεσμένα κάτω και να πατούνται» (Λόγος Ε΄, εις την Εξαήμερον – Ε.Π.Ε., 4).
Όταν στη Θεία Λειτουργία παρίσταται Αρχιερέας, τότε στο τελευταίο «Άγιος ο Θεός» ο Αρχιερέας, κρατώντας τα δικηροτρίκηρα, εύχεται (τρις) υπέρ του λαού:
«Κύριε Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην και κατάρτισαι αυτήν, ην εφύτευσεν η δεξιά σου».
Αναγνωρίζει ο Αρχιερέας ότι ο Θεός είναι το αίτιο και η κινητήρια δύναμη της Εκκλησίας και του Σύμπαντος κόσμου.
Να προσέξουμε, ιδιαίτερα, και τον εξής μυστικό συμβολισμό:
στα δικηροτρίκηρα τα μεν τρία κεριά (μια δέσμη – τρεις θήκες, μια για κάθε κερί) συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, ενώ στο δεύτερο κηροπήγιο, τα δύο κεριά συμβολίζουν τις δύο φύσεις του χριστού. Ο Αρχιερέας και ο πιστός οφείλουν ν’ απαντούν ορθά – θετικά στο κάλεσμα της ευχής. Τι βλέπουμε, όμως;
1ο) Οι σημερινοί επίσκοποι επιτρέπουν να εισέρχονται στο Αμπέλι άγριοι μονιοί εκ του «δρυμού», που είναι (οι αγριόχοιροι) οι ετεροδιδασκαλίες του οικουμενισμού.
Επικαλούνται τη Θεία προστασία, όταν οι ίδιοι – φεύ! – ξεριζώνουν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας φυτεύοντας τις αγριάδες της οικουμενικής αίρεσης. Σημείο μέγα «εν τοις υστέροις καιροίς»!
2ο) Την υπερέχουσα της ανθρώπινης νοήσεως Βασιλεία και Θεία διδασκαλία, οι σημερινοί επίσκοποι – Πατριάρχες δεν την τηρούν αναλλοίωτη, όπως όρισαν (κατά Θεία βούληση) οι Άγιοι Απόστολοι και οι Θεοφόροι Πατέρες. Ο Μ. Βασίλειος είναι σαφής στο λόγο του (που αναφέραμε ανωτέρω) (Λόγος Ε΄, εις την Εξαήμερον, Ε.Π.Ε., 4). Συντελούν, ως οικουμενιστές, στην αποστασία, δηλ. στην απομάκρυνση από την ορθή χριστιανική πίστη με στροφή τους προς τις αιρέσεις (ψευδοσύνοδος Κρήτης).
3ο) Αναγνωρίζοντας το Κοράνιο ως «δρόμο σωτηρίας», ακολουθούν τους Ιουδαίους, οι οποίοι αναγνωρίζουν μία και μόνη υπόσταση στο Θεό και όχι και τις τρεις, όπως διδάσκει η Αγία Γραφή.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, σε τι σύγχυση βρίσκονται οι σημερινοί (επίσκοποι) «ποιμένες», που επικαλούνται τη Θεία βροχή προς αύξηση της Αμπέλου της Εκκλησίας!
4ο) Δεν είδαμε ποιμαντική παρέμβασή τους (δημοσίως) με Αγιογραφική ανάλυση γύρω από το θέμα των παρά φύσει σχέσεων (ομοφυλοφιλία, κ.λ.π.) που καταδικάζει η Γραφή προς καταρτισμό του ποιμνίου.
5ο) Οι Ψαλμοί (γενικά) ελέγχουν τους οικουμενιστές ποιμένες – επισκόπους:
«παρά σου ο έπαινός μου, εν Εκκλησία μεγάλη εξομολογήσομαί σοι, τας ευχάς μου αποδώσω ενώπιον των φοβουμένων σου» (Ψαλμός 21, 26).
Ερμηνεία: «Εσύ θα μου δώσεις τη δύναμη να εγκωμιάσω το μεγαλείο σου. Μέσα σε μεγάλη σύναξη λαού θα σε δοξολογήσω. Τα τάματα που σου έκανα, θα τα εκπληρώσω ως ιερή οφειλή ενώπιον αυτών που σέβονται το όνομά σου».
Σχόλιο:
Μετά την αποσύνδεσή τους οι σημερινοί επίσκοποι από την ορθή πίστη, μπορούν να υπερασπισθούν τη λογική και το ήθος του Ψαλμού (21, 26) στη διάσταση των υποσχέσεών τους κατά την ώρα της χειροτονίας τους; Μπορούν, εν καθαρά καρδία, να ομολογήσουν «τα τάματα που σου έκανα θα τα εκπληρώσω»; Η απάντηση είναι αρνητική, αντίθετα:
α) Στη «σύνοδο» της Κρήτης, «εν εκκλησία μεγάλη» δεν δοξολόγησαν την Ορθοδοξία, δεν ίσχυσε το «παρά σου ο έπαινός μου».
β) Εκεί (Κρήτη) έθεσαν τις «βάσεις» για μυστηριακή κοινωνία με τους αιρετικούς, παρ’ όλο που η Εκκλησία έχει αποφανθεί, εδώ και αιώνες: «επικατάρατοι οι εκκλίνοντες από των εντολών σου» (Ψαλμ. 118, 21).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ