(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης
στήν Κοζάνη» -ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ-, (μέρος 75), σελ. 201-202

AΠO THN ΔOKIMAΣIA ΘA BΓH MEΓAΛH ΩΦEΛEIA

Λάρισα τῇ 17-4-1948

Aγαπητέ μοι εν Kυρίω αδελφὲ ΕΥΘΥΜΙΕ

Ἔλαβα τὴν στιγμὴ αὐτὴ τὸ γράμμα σου, εἶδα τὸ πραγματικὸ ἄδολο ἐνδιαφέρον, ἐθαύμασα διὰ μίαν ἀκόμη φορά τὴν ἀγάπην σου πρὸς ἕνα διωκόμενο ἐργάτη τῆς Ἐκκλησίας καὶ εὐχαρίστησα τὸν Θεὸν ἐκ βάθους καρδίας, διότι δὲν μὲ ἀφήνει μόνο εἰς τὰς σκοτεινὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου.
Πολλά κακά σκέπτονται κατ’ ἐμοῦ οἱ ἅγιοι πατέρες, ἀλλὰ διὰ τῶν πυρίνων προσευχῶν τῶν ἐν Kυρίῳ ἀδελφῶν Γεωργίου (Παφίλη) – Εὐθυμίου καὶ εί τινος ἄλλου (ὑπολογίζω πολὺ καὶ εἰς τὰς προσευχὰς τοῦ ὁμίλου γυναικῶν ὧν προΐσταται ἡ Σουλτάνα) ― Θὰ πυρπολήσωμε τὰ σατανικὰ μηχανήματα καὶ ἀπὸ τὴν δοκιμασία αὐτὴ θὰ βγῇ μεγάλη ὡφέλεια.
―Mὴ κλονίζεσαι οὔτε ἐπὶ στιγμὴ ἀπὸ τὴν γραμμή ποὺ μαζὺ ἐχαράξαμε. Εἰπὲ εἰς ὅλους: Ἐγὼ ὁ Εὐθύμιος δὲν θὰ σᾶς ἀφήσω νὰ ἀφαιρέσετε τὸ ῥασο τοῦ ταπεινοῦ Αὐγουστίνου, διότι αὐτὸ τὸ ῥασο μπορεῖ νά  σᾶς καίει σᾶς … ἀλλὰ τὸ ῥασο αὐτὸ ἔγινε κλῶσσα σωτηρίας, διὰ τὸν λαὸ τῆς Kοζάνης.

Δὲν τὰ λέμε ἀπὸ ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ καυχώμενοι ἐν ΚΥΡΙΩ, διότι ὁ Κύριος μᾶς ἐνεδυνάμωσε κατὰ τὴν σκληρὰν ἐκείνην περίοδον… Ὁμολογοῦμε τὸ θαῦμα. Οὐ κρύπτομεν τὴν ἀλήθειαν. Διότι ὁ κρύπτον τὴν ἀλήθειαν κρύπτει τὸν Χριστὸν εἰς τὸν τάφον.
Ἐγὼ ἐν πάση περιπτώσει οἱανδήποτε καὶ ἐὰν εἶνε ἡ ἐξάλιξις τῶν ἰδικῶν μου γεγονότων – δὲν θὰ παύσω νὰ συνδέομαι μὲ τὸν ἀγαπητὸν Εὐθύμιον. Οὐδεμία δύναμις δύναται νὰ διασπάση την αγάπη μας τὴν ἐν Xριστῷ Ἰησοῦ.
Θέλω νὰ μνημονεύης πάντοτε εἰς τὰς προσευχάς σου.
Λάλει παντοῦ τὴν ΑΛΗΘΕΙΑΝ. Μὴ κρύπτωμεν τίποτε. Διότι θὰ είμεθα ἢ ὑποκριταί ἢ δειλοί, πλὴν τῶν περιπτώσεων ἐκείνων ὅπου εἶνε ἀνάγκη νὰ σιωπῶμεν διὰ νὰ σώσωμεν.
Γράψε μου ἀμέσως.
Ἔχεις χαιρετισμοὺς ἀπὸ τὰ παιδιὰ τοῦ Γραφείου μου.
Χαιρετῶ ὅλους τοὺς ἐν Κοζάνη ἀδελφούς.

Μὲ ἀδελφικὴν ἀγάπην
Αὐγουστῖνος N. Kαντιώτης