ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

(“ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ” έκδοση β΄ 2007, Σελ. 48)

YΠOTIMOYN ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Πρόσωπα υψηλά ιστάμενα, που βρίσκονται εις θρόνους μεγάλους και υψηλούς, λένε ότι παραπάνω από τους αγώνας του Μ. Αθανασίου, παραπάνω από τους αγώνας του Μάρκου του Ευγενικού, παραπάνω από τους αγώνας των πατέρων της Εκκλησίας, παραπάνω από όλα είναι σήμερον η αγάπη.

Λένε τη λέξη αγάπη και τρέχουν σιρόπια από τα στόματα τους. Τι έχομε ν’ απαντήσωμεν εις όλους αυτούς;

Όλοι όσοι λένε και γράφουν τοιαύτα πράγματα, για να μειώσουν την αίγλην των ιερών αγώνων των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας, αυτοί κάνουν μίαν μεγάλη αμαρτία. Ποια είναι αυτή η μεγάλη αμαρτία;

Υποτιμούν την αξία της πίστεως εις τον χριστιανισμό. Διότι τι είναι η πίστις;

Αγάπην και ο γιαπωνέζος έχει, αγάπην και ο κινέζος έχει, αγάπην και ο χιλιαστής έχει, αγάπην και ο μασόνος έχει, αγάπην έχει και ο άθεος. Αλλά η αγάπη του Χριστιανού είναι κάτι ιδιαίτερο, είναι ένα υπερφυσικό ρεύμα το οποίο έρχεται εκ των ουρανίων αψίδων κάτω εδώ εις την μαύρη γη. Υποτιμούν την αξία της πίστεως. Γιατί; Θα σας απαντήσω δια μιας εικόνος.

Ο χριστιανισμός είναι ένα δένδρον αθάνατον. Ο χριστιανισμός είναι η πελώρια δρύς. Ο χριστιανισμός είναι ένα δένδρον το οποίο δεν το εφύτευσεν άνθρωπος, αλλά το εφύτυσεν αυτή η αγία Τροιάς, και κανείς δαίμων δεν θα μπορέσει ποτέ να ξερριζώσει το ιερόν τούτο δένδρον, το αγλαόκαρπον και ευσκιόφυλλον, του χριστιανισμού.

Είναι δένδρον ο χριστιανισμός. Ας πέφτουν τα τσεκούρια, ας χτυπούν οι άθεοι, δεν θα μπορέσουν ποτέ την ρίζα να την εκριζώσουν. Τα κλαριά μπορεί να τα σπάσουν, τους ανθούς μπορεί να τους ρίψουν, τους καρπούς, μπορεί να τους φάγουν, αλλά κάτω η ρίζα είναι τόσο βαθιά, που καμία δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορέσει να εκριζώσει την ορθόδοξο πίστη.

Διότι ποία είναι η ρίζα; Αν ερωτήσετε ένα επιστήμονα, ποίον είναι το σπουδαιότερο μέρος του δένδρου; Τα άνθη, οι καρποί, ο κορμός, τα φύλλα; Όχι. Είναι εκείνο που δεν φαίνεται. Είναι εκείνο το άσχημο πράγμα, που είναι ένα κούτσουρο κρυμμένο μέσα στη γη. Και όμως εκείνη η ρίζα της μηλιάς και όλων των δένδρων είναι χημείο ολόκληρο. Δεν θα μπορέσει ποτέ η επιστήμη να μας φτιάξει τέτοιες ρίζες, που να βγάζουν γλυκύτατον χυμόν και να σχηματίζουν δένδρα πελώρια.

Όπως λοιπόν εις το δένδρον το σπουδαιότερο μέρος είναι η ρίζα, ούτω και εις τον χριστιανισμόν το σπουδαιότερο μέρος είναι η πίστη ημών.

Το κηρύττει ο απόστολος Παύλος όταν λέει ότι « άνευ πίστεως ουδείς δύναται ευαρεστήσαι » τον Θεόν.

Το είπε ο Θεάνθρωπος «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» Πριν είπε το «Αγαπάτε αλλήλους», μας είπε «Μετανοείτε και πιστεύετε εν τω ευαγγελίω »

Προηγείται η πίστη, που είναι η ρίζα του δένδρου. Τα άνθη είναι οι ενθουσιασμοί, είναι τα ωραία αισθήματα, οι δε καρποί είναι αί αρεταί, τα δε φύλλα είναι οι τύποι της Εκκλησίας. Δίνουν και αυτά την ομορφιά του δένδρου. Είδατε τι όμορφο είναι το δένδρο την άνοιξη που είναι γεμάτο φύλλα; Έχουν όλα σημασία στην Ορθοδοξία. Και το κεράκι που ανάβεις και το λιβάνι και οι εικόνες και τα άλλα, τύποι είναι. Αλλά όπως από ένα φύλλο καταλαβαίνει τι δένδρο είναι, ένα φύλλο φτάνει για να σου πω εάν είναι π.χ. ελιά, έτσι και οι εξωτερικές εκδηλώσεις της πίστεως.

Δώσε μου έναν άνθρωπο για να σου πω τι πιστεύει. Με τον τρόπο με τον οποίον εξασκεί την εξωτερική λατρεία, τους τύπους, δυνάμεθα να συμπεράνομε. Επαναλαμβάνομεν.

Δένδρον ο Χριστιανισμός, ρίζα η πίστη, άνθη τα αισθήματα, καρποί οι αρεταί, ών μείζω η αγάπη, και τα φύλλα είναι ο στολισμός της Εκκλησίας, οι τύποι, οι ιεραί ακολουθείαι, τα ορατά σημεία της πίστεώς μας.

Λοιπόν, όταν εσύ βγάζεις την πίστη, θέλεις να ξεριζώσεις τη ρίζα αλλά όταν φύγει η ρίζα, δεν υπάρχει πλέον ούτε δένδρο ούτε τίποτα.  Υποτιμούν την πίστη η οποία είναι η ρίζα της χριστιανικής μας θρησκείας.