(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης
στήν Κοζάνη» –ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ-, (μέρος 79), σελ. 208-209

EXOYN TAPAXΘH ΣΦOΔPA

Kύμη τῇ 1-11-1950

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ ἐν Κυρίω Γεώργιε καὶ Εὐθύμιε.
Μόλις πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἐγκατεστάθην εἰς Κύμην καὶ ἄρχισα ἐργασίαν. Ἐδῶ εὗρον τὰς ἐπιστολάς σας αἱ ὁποῖαι μὲ περιέμεναν ἀπὸ πολλοῦ. Ἐπίσης καὶ ἕνα δεματάκι μὲ κάλτσες. ―Εὐχαριστῶ διὰ τὴν ἀγάπην σας.
―Tώρα τί νᾳ σᾶς γράψω; Θὰ ἔπρεπε νὰ σᾶς ἔχω ἐνώπιόν μου καὶ διὰ τοῦ στόματος νὰ σᾶς ειπω λεπτομερῶς τὰ κατ’ ἐμέ. Ἀλλ’ ἐπειδὴ γνωρίζω τὴν ἀγάπην σας, καὶ τὴν ἀνησυχίαν σας, διὰ τοῦτο πρέπει ἔστω καὶ δι’ ὀλίγων, νὰ σᾶς γνωρίσω τὴν ἐξέλιξιν τῶν ζητημάτων.
Kαί ὡς πρὸς τὴν ὑγείαν μου, φαίνεται ὅτι κάπως ἔχει καλλιτερεύσει, ἀλλὰ τώρα πάλιν μὲ τὴν ἐργασίαν ποὺ ἄρχισα, ἡ ζάλη ἐπανέρχεται. Δέομαι τοῦ Κυρίου μετὰ δακρύων, ἵνα μοῦ δώση τὴν ὑγείαν, διότι ζωὴν χωρὶς κίνησιν, χωρὶς κήρυγμα, δὲν θέλω. Προτιμῶ τὸν θάνατον παρὰ ζωὴν κλινήρη καὶ ἀδρανῆ. Μὴ καὶ σεῖς παύσητε δεόμενοι.
―Ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν Γρεβενῶν γνωρίζω τὴν ἀνησυχίαν τῶν ἐκεῖ φίλων καὶ πνευματικῶν μας τέκνων, ἀλλὰ καὶ ἡ ἰδικήν μου θέση εἶνε λεπτή. Ἐδῶ δὲν πρόκειται περὶ κοσμικοῦ ἀξιώματος διὰ νὰ κινηθῶ ἐγὼ ἀτομικῶς, ἀλλὰ περὶ διακονίας Κυρίου. Ὁ λαὸς ἐκινήθη. Ἔχουν ταραχθῇ σφόδρα. Ἀλλ’ ἐγὼ δὲν δύναμαι νὰ παρακαλέσω οὐδέναν. Ἐὰν πονοῦν τὴν Ἐκκλησίαν, θ’ ἀκούσουν τὴν φωνὴν τοῦ λαοῦ, ἐὰν δὲν τὴν πονοῦν, ἂς κάμουν ὅτι θέλουν, αὐτοὶ θὰ ἔχουν τὸ κρῖμα. Αὐτὸ διεμήνυσαν εἰς ὅλους τοὺς ἁρμοδίους. Τρέμουν οἱ δυστυχεῖς. Λέγουν· Tὸν Καλύβαν καὶ τὸν Καντιώτην νὰ βγάλωμε; Μᾶς διέλυσαν. Ναί! Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς! Θὰ διαλύσωμεν τὰ μαγαζιά σας καὶ θὰ δείξωμε ποιά εἶνε ἡ ΖΩΣΑ καὶ EΛEYΘEPA EKKΛHΣΙA.

Δὲν είμεθα ἡμεῖς θεομπαῖκται.―Μόνον ἐὰν πιεσθοῦν ΠΟΛΥ ἀπὸ τὸν λαὸν μὲ ἐπιτροπὲς δυναμικές καὶ ἀρθρογραφίαν καθημερινῶν ἐφημερίδων καὶ προπαντῶς ΠΡΟΣΕΥΧΑΙ ἰσχυρές, ἴσως καμφθῇ ἡ Ἱ. Σύνοδος. Ἀλλως θὰ ἐκλεγῆ κάποιος ἐκ τῶν κολάκων ποὺ ξεσκονίζουν τὰ ράσα των… Ἀλλ’ ἐγὼ καθ’ ὅλον αὐτὸ τὸ διάστημα θὰ παραμείνω ἀφανὴς―οὔτε θὰ τοὺς γράφω, διὰ νὰ μὴ δώσωμεν λαβήν, ὅτι τὰ ὑποκινοῦμεν. Ὅλα πρέπει νὰ εἶνε ἀφθόρμητα.
―Ὁ σατανᾶς ποὺ βλέπει τί μέλλει νὰ γίνη εἰς Γρεβενά, λυσσᾶ καὶ πολεμεῖ Δι’ ὃ μόνον ΘΑΥΜΑ πρέπει νὰ γίνη, διὰ νὰ ἐπικρατήση ἡ θέλησις τοῦ λαοῦ.
Ἐνοήσατε τὸ πνεῦμα μου; ―Γράψετε λοιπὸν εἰς λίαν ἀγαπητόν μας Ἀθανάσιον Oἰκονόμον ἢ καλέσατέ τον εἰς Κοζάνην καὶ ἐπιδεικνύετε τὸ γράμμα μου. Συγκλαίω καὶ συμπονῶ μαζύ των. Ἀλλ’ αίρω τὰ ὄμματα μου πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ παρακαλῶ τὸν Κύριον μόνον ἐὰν εἶνε πρὸς δόξαν Του, νὰ τὸ ἐπιτρέψη. Ἀλλως νὰ ἀποθάνω μυριάκις ἱερομόναχος ἐν φυλακὴ ἢ ἐν μοναστηρίω, μαρτυρῶν διὰ τὴν ἀγάπην τῆς Ἐκκλησίας.
―Ἡ τελευταία «Σπίθα» ἤναψε μεγάλη φωτιὰ εἰς τὸ Μεσσολόγιον, καὶ ὁ Κύριος οἶδε τί θὰ γίνῃ. Προσετέθη τώρα καὶ νέον ἐμπόδιον ἐκ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς. Ἀλλὰ δὲν φοβούμεθα. Θὰ νικήσωμεν ἐν Xριστῷ Ἰησου. Oἱ ἅγιοι Κοζάνης καὶ Σιατίστης πικραίνονται, ἀκούοντες ὅτι ὁ λαὸς τῶν Γρεβενῶν κινεῖται.
Οἱ δυστυχεῖς. Νομίζουν τὸν ἑαυτόν των αἰώνιον.
―Xαιρετισμοὺς θερμοὺς εἰς ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς καὶ ἰδιαιτέρως εἰς τὸν ἑορτάζοντα σήμερον ἀγαπητὸν Ἀργύριον, Ἀργύριον Καρακλάνην, Ναούμ*, Ἰωάννην Μελά, Στέργιον Τέγον, Γ. Πλιάκην, κ.λ.π.
―Παρακαλῶ νὰ παρακολουθῆτε τὴν κατάστασιν καὶ νὰ μοῦ γράφετε λεπτομερῶς. Τί λέγει ὁ Παπαζήσης ὁ δημοσιογράφος;
Δέεσθε συνεχῶς.

Μὲ ἀδελφικὴν ἀγάπην
Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Παρακαλῶ νὰ κρατεῖτε μυστικότητα. Μᾶς περιτριγυρίζουν διάφοροι κατάσκοποι. Δὲν ζητοῦμε ἡμεῖς μίτρες ―Mόνον Σταυρὸν μαρτυρικόν― Ἑὰν θὰ γίνωμεν, θ’ ἀφαιρέσωμεν χρόνια ἀπὸ τὴν ζωήν μας, διὰ νὰ δώσωμε ζωὴ εἰς τὸν δυστυχήν μας λαόν.
――――
Ὁ Nαούμ Σκαρκαλάς· îεροψάλτης Ἁγίου Νικολάου, ὁ μετέπειτα ἱερομόναχος Nεόφυτος.