Η απαγγελία του Filioque-Φιλιόκβε ακούγεται στους Ορθόδοξους Ι. Ναους

ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ!!!

Σε αυτό φωλιαζουν κλεφτες με διπλωμα, ανωμαλοι, αιρετικοι και διοχετευονται σε ολο τον κοσμο

Κατὰ τὴν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία του στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι, ὁ Θεοφάνης Κόγιας ἀπήγγειλε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μὲ τὸ filioque!

Ἐκκλησία Ἀλβανίας: Πρωτοφανὴς ἐπιβράβευση ὑπονομευτοῦ τῆς ἑνότητος τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας!….

«H Mnμονευση του επισκοπου»

(Πάντες οι Αγιορείτες Πατέρες – 1275 – Περί της «διάτορος

αυτού μνημοσύνης»)

ΜΕΡΟΣ Δ΄

Οι Αγιορείτες Πατέρες (1275) στην Επιστολή τους προς τον «Βασιλέα Μιχαήλ τον Παλαιολόγον», εκδηλώνουν ιδιαίτερη έγνοια για την αξία, ερμηνεία και χρησιμότητα του ΙΕ΄ Κανόνα της «αγίας και μεγάλης της πρώτης και δευτέρας επονομασθείσης», όπως ονομάζουν χαρακτηριστικά τη σύνοδο επί Μ. Φωτίου (861 μ.Χ.).

Οι διατυπώσεις τους, τους αναδεικνύουν γίγαντες των εκφραστικών θεολογικών εγχειρημάτων τους επί εκκλησιολογικού πεδίου….  (πατηστε τον τιτλο & διαβαστε την συνεχεια σε pdf, τo Δ μερους)

«Η μνημονευση του Επισκοπου στη Θεια Λειτουργια»

(Και η θέση του Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη έναντι του ΙΕ Κανόνα,

ως συνέχεια των Αγιορειτών Πατέρων – 1275)

ΜΕΡΟΣ E΄

Σε μια σημαντική ιστορική στιγμή, στην απάντησή του προς τον Θεοφύλακτο Παπακωνσταντίνου – υπουργό Παιδείας της δικτατορίας (1967) – ο π. Αυγουστίνος ερμήνευσε νόημα, όρια και πρακτική εφαρμογή του Ιερού Κανόνα, όπως τα προσδιόρισαν και οι Αγιορείτες στην Επιστολή τους. Να υπογραμμίσουμε, ότι η σχέση μιας εχθρικής εξουσίας προς την Ορθοδοξία και τους Ομολογητές της, πάντα η ίδια. Τότε «Αυτοκράτορας», έπειτα υπουργός στρατιωτικού καθεστώτος.
Η αποστασία πάντα ωθεί τα τέκνα της σε ανάληψη δράσης εναντίον της ορθής Πίστεως, εναντίον των Ιερών Κανόνων.
Στο απαντητικό κείμενο του π. Αυγουστίνου (Χριστ. Σπίθα – Νοέμβριος 1973), διαβάζουμε:

«Επανέρχεται ο κ. Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου επί του θέματος της διακοπής του μνημοσύνου του αποθανόντος πατριάρχου Αθηναγόρου και επαναλαμβάνει, ότι δεν είχομεν δικαίωμα διακοπής άνευ προηγουμένης καταδίκης του. απαντώμεν πάλιν∙ Δις υπεμνήσαμεν εις τον κ. Θ.Π. τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας, ο οποίος όχι μόνον επιτρέπει, αλλά και επιβάλλει εις ωρισμένας περιπτώσεις «γυμνή τη κεφαλή» διακηρύξεως αιρετικών δοξασιών την διακοπήν μνημοσύνου. Υπήρξε δε γεγονός ότι πολλάκις ο Αθηναγόρας προέβη εις δημοσίας δηλώσεις επί διαφόρων εκκλησιαστικών θεμάτων αντιθέτους προς την Ορθόδοξον διδασκαλίαν. Η αγωνιστική εφημερίς «Εκκλησιαστικός Αγών» συνέλεξε τας κυριωτέρας των εις διαφόρους τόπους και χρόνους γενομένων δηλώσεων του Αθηναγόρου και εδημοσίευσε ταύτας εις δύο σελίδας του υπ’ αριθμ. 48/ Μαΐου 1970 φύλλου αυτής.
Ημείς δε, δι’ αναφοράς προς την Ι. Σύνοδον, εζητήσαμεν, ίνα ο Αθηναγόρας παράσχη σαφείς εξηγήσεις επί του περιεχομένου των δηλώσεών του, ανακαλών τα υπ’ αυτού μη Ορθοδόξως λεχθέντα ή διαψεύδων τα τυχόν μη ορθώς υπό των δημοσιογράφων αποδοθέντα.
Ο Αθηναγόρας όμως ούτε το εν ούτε το άλλο έπραξεν.
Αι αντορθόδοξοι δηλώσεις του παρέμειναν.
Κατόπιν τούτου ηναγκάσθημεν να διακόψωμεν το μνημόσυνον. Η ενέργειά μας υπήρξε κατά πάντα Κανονική, σύμφωνος προς τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.
Και επειδή ο κ. Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου επιμένει, ότι επί τη βάσει του Κανόνος τούτου δεν είχομεν δικαίωμα διακοπής του μνημοσύνου προ της δίκης και καταδίκης αυτού, δημοσιεύομεν ολόκληρον το κείμενον του Κανόνος, ως και την αυθεντικήν ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου». Στη συνέχεια ο π. Αυγουστίνος παραθέτει τα δύο αυτά κείμενα – Πηδάλιον, σελ. 358 – Έκδοσις Ζ΄ «Αστέρος».
1ο Σχόλιο: «ο Φώτιος τότε είχε μεγάλην φήμην, όχι μόνον εις την σοφίαν, αλλά και εις την ευλάβειαν», γράφει ο Ηλίας Μηνιάτης εις το βιβλίον του «Περί της αιτίας του σχίσματος Ανατολής – Δύσεως» (Σελ. 16). Γράφει επίσης: «Εις τον δρόμον των επιστημών τόσον επροχώρησεν ούτος ο νους, όστις ήτον αληθινά μία άβυσσος πολυμαθείας, όπου εις τους καιρούς του δεν είχεν όμοιον, δια πολύν καιρόν η φύσις δεν ήθελε γεννήση ένα τοιούτο τέρας. Όχι εις μίαν μόνη, αλλά σχεδόν εις όλας τας επιστήμας ήτον τελειότατος, εις τα φιλοσοφικά, ιατρικά, αστρονομικά και θεολογικά διδάσκαλος άκρος. Η βιβλιοθήκη η μυριόβιβλος, οπού μας άφισεν, είναι αρκετόν τεκμήριον της βαθυτάτης εκείνης γνώσεως, οπού είχεν εις το να διακρίνει τα πράγματα, κρίνωντας ακριβώς και ορθώς περί των συγγραφέων και της μακράς εκείνης αναγνώσεως τοσούτων συγγραμάτων, οπού απέρασεν. Εις τα πολιτικά πάλιν και θεωρία και πράξει ήτον πολλά περιφανής, δια τούτο είχετο και εις μεγάλην τιμήν μέσα εις τα βασίλεια, οπού έλαβε και αξιώματα επίσημα, επειδή και εστάθη πρωτοσπαθάριος και πρωτασηκρήτης Θεοφίλου του βασιλέως, έπειτα εις της συγκλήτου» (Σελ. 12).
Γνωρίζοντας ο Μ. Φώτιος το «δίκαιο» της (τότε) Πολιτείας έναντι των Ιερών Κανόνων, την υποχρεωτικότητά τους δηλ., θεώρησε και την σειρά των συνεπαγωγών του ΙΕ΄ Κανόνα ως υποχρεωτική.
Πέραν πάσης αμφιβολίας, το πολιτειακό πλαίσιο (το Βυζαντινό) εκεί μας οδηγή, στην υποχρεωτικότητα του Κανόνα.
Αντιγράφω, σχετικά, από τον ογκώδη Τόμο «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ» (Τόμος Α΄) του Επισκόπου Ιεζεκιήλ, Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων, του από Βελανιδιάς, από εργασία του με τίτλο: Η ισχύς των Ιερών Κανόνων εν Ελλάδι.
Η εργασία του εδημοσιεύθη στο υπ’ αριθμ. 14 της 27ης Οκτωβρίου 1907 φύλλο της (εν Αθήναις) εβδομαδιαίας εφημερίδας «ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ». Γράφει, σχετικά:
«Το β΄ άρθρον του ισχύοντος Συντάγματος καταγράφει ρητώς ως έχοντας νόμου ισχύν τους αγίους της Οικουμενικής Συνόδου κανόνας. Είναι δε η διάταξις αύτη απόρροια ου μόνον της ευσεβούς προθέσεως υπέρ της επικρατούσης θρησκείας των τότε βουληφόρων (=βουλευτών), αλλά και συμφωνία προς τας διατάξεις και τα έθιμα των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων.
Ούτως, ο Μέγας Κωνσταντίνος καθώρισεν «αμετατρέπτου τε είναι των Συνόδων τους όρους» (Σωζομ. Εκκλησ. Ιστορία Α), τοις ίχνεσι δε τούτου επιβαίνοντες Θεοδόσιος ο Μέγας (390) και Μαρκιανός (452) εθέσπισαν «τους θείους κανόνας ουκ έλαττον των νόμων ισχύειν» (Φωτ. Νομ. Θ΄29). Και ο Μέγας νομοθέτης Ιουστινιανός (530) καθώρισεν όπως «τάξιν νόμου επέχειν τους αγίους Εκκλησιαστικούς κανόνας τους υπό των αγίων Συνόδων εκτεθέντας ή βεβαιωθέντας» (Ιουστ. Νεαρ. Ρλα΄ κεφ. α΄) πάντα δε νόμον αντιτιθέμενον τοις κανόσι τούτοις άκυρον είναι εθέσπισεν∙ «οι τοις κανόσιν εναντιούμενοι τύποι άκυροι εισίν».
2ο Σχόλιο: Της Α-Β Συνόδου ο ΙΕ΄ Κανόνας ήτο υποχρεωτικός, όπως είδαμε, λόγω – σύμφωνα με την (τότε) Πολιτειακή νομοθεσία, που εγνώριζε και ο Μ. Φώτιος ο «πολιτικά θεωρία και πράξει πολλά περιφανής».
Αναμφίβολα, αβίαστα συμπεραίνουμε, ότι ο Κανόνας ήτο ταυτόχρονος και ταυτόσημος θέση Εκκλησίας και πολιτείας και όχι «Δυνητικός»
3ο Σχόλιο: Όχι τυχαία, ο πολυμαθής και άριστα καταρτισμένος π. Αυγουστίνος Καντιώτης, έγραψε τις λέξεις (κλειδιά) στο απαντητικό κείμενό του: Ο Κανόνας επιτρέπει, αλλά και επιβάλλει∙ παρακάτω γράφει ότι ηναγκάσθημεν να διακόψωμεν το μνημόσυνον. Στο Λεξικό, διαβάζουμε:
1) Επιτρέπω = δίνω σε κάποιον την άδεια να πει ή να κάνει κάτι∙ Το παθ. Στο 3ο ενικό πρόσωπο, όλων των χρόνων, σημαίνει δίνεται η άδεια για κάτι, είναι επιτρεπτό, δεν είναι απαγορευμένο.
2) Επιβάλλω = διατάζω, αναγκάζω να γίνη κάτι.
3) Αναγκάζω = επιβάλλω δια της βίας∙ προτρέπω με φορτικά λόγια.
Στην περίπτωση του απαντητικού κειμένου του π. Αυγουστίνου, το ηναγκάσθημεν σημαίνει ότι η συνείδησή του ωθήθηκε από την υποχρεωτική, πνευματική εντολή της Συνόδου.
4ο Σχόλιο: Όταν ο π. Αυγουστίνος έγραψε την απαντητική Επιστολή του – Ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνα, πουθενά δεν χρησιμοποίησε την «Δυνητική Ερμηνεία» του Κανόνα, στην οποία επικεντρώθηκαν (λαθεμένα) ο π. Γεράσιμος Μενέγιας και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος οι οποίοι, ασφαλώς, δεν επιθυμούσαν το κακό της Εκκλησίας.
Οι θέσεις του π. Αυγουστίνου είναι η συνέχεια της διαλεκτικής των Αγιορειτών Πατέρων επί της ερμηνείας του ΙΕ΄ Κανόνα. Στην σημερινή «Δυνητική ομολογία», εκκλησιολογική πολυχρωμία στην πραγματικότητα, του σύγχρονου πληρώματος, στην εντυπωσιακή δηλ. απομάκρυνσή του από την υποχρεωτικότητα του ΙΕ΄ Κανόνα, η φράση – Επιστολή του π. Αυγουστίνου «Απαντώμεν πάλιν», αποτελεί την θεμελίωση μιας συνεχούς Πατερικής, Ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού. (συνεχίζεται)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ