Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Μ΄ – Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2595
Τοῦ ἁγίου Νικολάου- Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2023)

Συντάκτης (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

Τ ὄνομα Νικολαος

Σύμφωνα, ἀγαπητοί μου, μὲ τοὺς ἱεροὺς κα­νόνες τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας τὸ κήρυ­γμα τοῦ Εὐαγγελίου πρέπει νὰ εἶνε συνε­χὲς καὶ ἀ­δι­άλειπτο. Καί ὁ ἐπίσκοπος καί ὁ ἱερεὺς εἶνε ὑ­­πο­χρεωμένοι, ὄχι μόνο τὶς Κυρια­κὲς καὶ τὶς με­γά­­λες ἑορτές, ἀλλὰ καὶ τὶς καθη­μερινές, κάθε βράδυ, νὰ κηρύττουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐνο­ρία καὶ ἡ ἐπισκοπὴ πρέπει νά ᾽νε σὰν μιὰ βρύσι ποὺ τρέ­χει μέρα – νύχτα, γιὰ νὰ δροσί­ζωνται οἱ ψυχές. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ἔτσι ἦ­ταν· τώρα αὐ­τὸ περιωρίστηκε στὶς Κυρι­ακὲς καὶ τὶς ἑορτές.
Δὲν ἀρκεῖ ὅμως μόνο ν᾽ ἀκοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ· πρέπει καὶ νὰ τὸν ἐφαρμόζουμε, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ εἶπε «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11, 28).

Σήμερα, στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου, τί ἔχουμε νὰ ποῦμε; Πολλά. Ψάλλονται ὡραῖα τροπάρια διδακτικώτατα καὶ γλυκύτατα. Ἀλλ᾽ ἐὰν θελήσουμε νὰ τὰ ἐξηγήσου­με, πρέπει νὰ καθήσουμε ὧ­ρες πολ­λές· κι ὅ­πως στὸ Ἅγιο Ὄ­ρος κάνουν ἀγρυ­πνία – τιμοῦν πο­λὺ οἱ μοναχοὶ τὸν ἅγιο Νικόλαο, ἔ­τσι ν᾽ ἀ­γρυ­πνήσουμε κ᾽ ἐ­μεῖς. Τότε ὅμως ἀμ­φιβάλλω ἂν θὰ μεί­νετε μέχρι τέλους. Ὁ χαρτοπαίκτης μέ­νει ὣς τὸ πρωὶ στὸ παιχνίδι, ὁ μέθυσος μένει στὴν ταβέρνα, ὁ νέ­­ος καὶ ἡ νέα μένουν στὸ νυχτερινὸ κέν­τρο, μὰ στὴν ἐκκλησία ὅλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἄν­τρες καὶ παιδιά, δὲν θὰ βλέπουν τὴν ὥρα πότε νὰ φύγουν ἀπὸ τὸ ἱερὸ τοῦ­το «καταγώγι­ον», τὸ τιμώμενο πρόσωπο· ἔτσι ὀνομάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τὸν ἅγιο Νικόλαο (ἀπόστ. ἑσπ.).
Γι᾽ αὐτὸ δὲν θὰ ἐξηγήσουμε τώρα κάποιο τροπά­ριο· θὰ ἑρμηνεύσουμε πρακτικὰ μόνο μία λέξι. Ἀπὸ τὸν ἑσπερινὸ μέχρι τὸν ὄρθρο πολλὲς φορὲς ἀκούγεται ἡ λέξι αὐτή, κι ἅμα τὴν ἀ­κοῦ­­νε οἱ Χριστιανοὶ κάνουν τὸ σταυρό τους· εἶνε ἡ λέξι Νικόλαος, τὸ ὄνομα δηλαδὴ τοῦ ἁ­γίου. Αὐτὴ τὴ λέξι θὰ ἐξηγήσουμε, πρὸς πνευματικὴν ὠφέλεια ὅλων μας. Φτάνει καὶ μό­­­νο τὸ ὄνομα. Δι᾽ αὐτοῦ θὰ δοθῇ ἀφορμὴ καὶ σ᾽ ἐ­μᾶς, ἀδελ­φοί μου, ν᾽ ἀνακριθοῦμε, ὥστε νὰ μὴ ζοῦμε ἔτσι τυχαῖα σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο. Ἀφοῦ δηλαδὴ σᾶς ἐξηγήσω τὸ ὄ­νο­μα τοῦ ἁγίου Νικο­λάου, θὰ προτρέψω, ὅ­ταν πᾶτε στὸ σπίτι καὶ ἡ­συχάσετε, νὰ σκε­φτῆ­­­τε· Γιατί ἡ μάνα καὶ ὁ πα­τέ­ρας μου μὲ βάπτισαν μὲ τὸ ὄνομα ποὺ ἔχω; Ἔχει κάποια σημα­σία τὸ ὄνομα, κάτι σημαίνει. Ἂν ὁ ἄν­θρω­πος ἀναλογίζεται τὸ ὄνομά του, φτάνει αὐτὸ νὰ τὸν φιλοτιμήσῃ· καὶ ἂν παρακα­λῇ τὸν προστάτη ἅγιό του, μεγάλη εἶνε ἡ ὠ­φέλεια στὴν ψυχή. Θὰ ἔχουμε λοιπὸν ἀφορ­μὴ νὰ σκεφτοῦμε κ᾽ ἐμεῖς τὸ δικό μας ὄνομα.

* * *

Νικόλαος! Τί σημαίνει Νικόλαος; Τὸ ὄνομα αὐτό, ποὺ ἔδωσαν οἱ πιστοὶ γονεῖς του στὸν ἅ­γιο ἐπίσκοπο τῶν Μύρων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἦταν προ­άγγελος, προμήνυμα, προφητεία τοῦ μέλλον­τος. Πολλὰ ὀνόματα ποὺ δόθηκαν σὲ παι­­διὰ ἀπέβησαν προφητικά. Καὶ ἡ ζωὴ καὶ πολιτεία τοῦ μεγάλου τούτου πατρὸς καὶ διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνταποκρίθηκε στὸ ὄνομά του. Τί σημαίνει Νικόλαος; Ὅ­σοι γνωρίζουν γράμματα ἑλληνι­κὰ –γιατὶ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶνε ἡ πιὸ σπουδαία γλῶσσα στὸν κόσμο– τὸ βλέπουν· Νικόλαος σημαίνει «νίκη».
Νίκη; Ἀκούγοντας τὴ λέξι νίκη τὸ μυαλὸ πάει σὲ πόλεμο, σὲ μάχη· νομίζουμε ὅ­τι ἡ λέξι αὐτὴ ἁρμόζει μόνο σὲ στρατι­ωτικούς, ὅ­πως ἦ­ταν οἱ ἅγιοι Δημήτριος, Γεώρ­γιος, Θεόδω­ρος καὶ τόσοι ἄλλοι. Μὰ ὁ ἅγιος Νικόλαος, δὲν ἦ­ταν στρατιωτικός, δὲν εἶχε γαλόνια καὶ ἀ­­­στέ­ρια, ὅπλα καὶ φρουρά· δὲν εἶχε πάνω του οὔ­τε σου­γιᾶ. Ἦταν ἕνας ταπεινὸς καὶ πρᾶος πιστός, καὶ μετὰ ἔγινε ἐπίσκοπος. Καὶ ὅμως αὐ­τὸς ὁ ἄ­οπλος εἶνε νικη­τὴς καὶ τροπαιοῦχος.
Ποῦ νίκησε; Στὴ μεγάλη μάχη, ποὺ ἔχουμε κ᾽ ἐμεῖς νὰ δώσουμε, καὶ πρέπει νὰ νικήσουμε, κι ἀλλοίμονο ἂν δὲν νικήσουμε. Ποιόν νίκη­σε, ποιός εἶνε ὁ ἐχθρός; Ὁ μεγαλύτερος ἐ­χθρὸς δὲν εἶνε ἔξω μακριά, εἶνε πολὺ κοντά· εἶνε ὁ κακὸς ἑαυτός μας, ὁ διεφθαρμένος ἑ­αυ­τός μας, ὁ «παλαιὸς ἄνθρωπος», ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (῾Ρωμ. 6,6. ᾿Εφ. 4,22. Κολ. 3,9)· εἶνε οἱ κα­κίες, τὰ πάθη, τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔχει καθένας μας. Νά ὁ ὑπ᾽ ἀριθμὸν ἕνα ἐχθρὸς τῆς ψυ­χῆς καὶ τῆς ζωῆς μας, τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ. Αὐτὸν νίκησε ὁ ἅγιος Νικόλαος.
Ἂν θέλετε νὰ δῆτε τί ἀξία ἔχει ἡ νίκη αὐτή, σκεφτῆτε τὸ πάθημα τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ἔ­φτασε νικητὴς μέχρι τὶς Ἰνδίες· νίκησε τοὺς ἄλ­λους, μὰ τὸν ἑαυτό του δὲν μπόρε­σε νὰ τὸ νική­σῃ. Σ᾽ ἕνα συμπόσιο παραδόθηκε στὸ πά­θος τῆς μέ­θης· καὶ πάνω στὸ μεθύσι τρά­βηξε τὸ σπαθὶ καὶ σκότωσε ἕναν ἀδελφικό του φίλο, τὸν Κλεῖτο, ὁ ὁποῖος μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς του τοῦ εἶχε σώσει τὴ ζωὴ στὴ μάχη τοῦ Γρανικοῦ ποταμοῦ τὸ 334 μ.Χ.. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος συν­­ῆλθε καὶ κατάλαβε τί εἶχε κάνει, μετάνοιωσε πικρά, μὰ ἦταν ἀργά· δὲν μποροῦ­σε νὰ παρηγορηθῇ στὴ λύπη του.
Αὐτὰ κάνουν τὰ πάθη. Τὸν ἕνα τὸν νικάει τὸ ποτήρι (ἡ μέθη), τὸν ἄλλο τὸν νικάει τὸ χαρτί (ὁ τζόγος), τὸν ἄλλο τὸν νικάει ἡ γυναίκα (ἡ σαρκι­κὴ ἡδονή), τὸν ἄλλο τὸν νικάει ἡ ματαιο­δοξία… Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν ἡττᾶται καὶ συντρίβεται κάτω ἀ­πὸ κάποιο πάθος. Αὐτὸ τὸ εἶχαν καταλάβει καὶ οἱ ἀρχαῖοι πρό­γονοί μας, καὶ ἔλεγαν· «Τὸ νικᾶν ἑαυτὸν πα­σῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη» (Πλάτ., Νόμ., Α΄ 626e), ἡ ὑ­ψίστη νίκη δηλαδὴ εἶ­νε νὰ νικᾷς τὸν ἑαυτό σου.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος νίκησε τὸν κακὸ ἑαυτό του, «τὸν παλαιὸν ἄν­θρωπον» μὲ τὰ πάθη του. Νίκησε τὴ φιλαργυ­ρία· δὲν ἀγάπησε τὰ χρήμα­τα, ἀλλὰ τὰ θυσίαζε γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν φτω­χῶν. Νίκησε τὴν κενοδοξία· ὅ,τι ἔκανε δὲν τὸ ἔ­κανε πρὸς ἐπίδει­ξιν· νύχτα, κρυφά, σκορποῦ­σε τὰ ἐ­λέη. Νίκησε καὶ τὴν ἀκολασία· ἦταν ἐγ­κρα­τὴς ἀπὸ βρέφος, Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ δὲν θήλαζε. Γι᾽ αὐτὸ ἀ­ξιώθηκε νὰ νικήσῃ καὶ τοὺς αἱρετικοὺς ἀ­ρειανούς, φοβεροὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκ­κλησί­ας. Δικαίωσε λοι­πὸν τὸ ὄνομα Νικόλαος· νίκησε πολὺ λαό, πολὺ πλῆθος. Τὸ ὄ­νομά του ἐκφράζει μιὰ πραγματικότητα.

* * *

Ἂς ἔλθουμε τώρα σ᾽ ἐμᾶς. Κ᾽ ἐμεῖς ἔχουμε κάποιο ὄνομα. Σὲ λένε Ἀνάργυρο; μὴ σὲ δελε­άσουν λοιπὸν τὰ ἀργύρια. Σὲ λένε Ἀναστάσιο; μὴ λείψῃ στὴ ζωή σου ἡ πίστι στὴν ἀνάστασι. Λέγεσαι Μαρία; νὰ καθρεφτίζεσαι στὴ ζωὴ τῆς Παναγίας. Λέγεσαι Αἰκατερίνη; νὰ σὲ ἐμπνέῃ ἡ σοφία καὶ ἡ ὁμολο­γία τῆς ἁγίας σου. Λέγεσαι Δημή­τρι­ος; νὰ εἶσαι γενναῖος καὶ ζηλωτὴς τῆς πί­στεως. Λέγεσαι Χρυσόστομος; σαπρὸς λόγος μὴ βγῇ ἀπὸ τὰ χείλη σου. Λέγεσαι Γεώρ­γιος; πάρε ἀξίνα καὶ καλλιέργησε τὴν ψυχή σου. Λέγεσαι Αὐγουστῖ­νος; νὰ μιμῆσαι τὸν ἅγιό σου στὴ μετάνοια καὶ τὴν προσευχή…Ὁ καθένας μας ἂς φροντίζῃ νὰ τιμᾷ τό ὄνομά του, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Νικόλαος καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι.
Γι᾽ αὐτὸ παρακαλῶ τοὺς γονεῖς νὰ δίνουν στὰ παιδιά τους ὀνόματα ὄχι κοσμικὰ – εἰδωλο­λατρικὰ ἀλλὰ χριστιανικά, ὀνόματα ἁγίων, μαρ­τύρων, ὁ­μο­λογητῶν κ.λπ.. Ὅταν τὸ 1942 πῆγα ὡς ἱεροκήρυκας στὴ Βέροια, πόλι ὅπου κήρυ­ξε ὁ ἀπόστολος Παῦλος κ᾽ ἔγινε γνωστὴ σὲ ὅ­λο τὸν κόσμο ὡς πόλις χριστιανική, λυπήθηκα γιατὶ δὲν ὑπῆρχε τότε ἐκεῖ οὔτε ἕνας μὲ τὸ ὄ­νομα Παῦλος. Ὀνόματα μεγάλων πατέρων ὅ­πως Γρηγορίου Θεολόγου, Ἰωάννου Χρυσοστό­μου, μεγάλου Βασιλείου καὶ ἄλλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν δίδωνται στὸ βάπτισμα, ἐμπνέουν τὸ παιδὶ νὰ τοὺς μιμηθῇ καὶ ἔτσι νὰ τιμήσῃ τὸ ὄνομά του.
Μὲ τὸ βάπτισμα, κοντὰ στὸ μικρὸ προσωπι­κὸ ὄνομά μας (Κωνσταντῖνος, Μιχαήλ, Ἰωάν­νης…, Παρασκευή, Θεοδώρα, Φιλοθέη…), λάβαμε καὶ τὸ μεγάλο κοινὸ ὄνομα Χριστιανός. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερο ὄνομα. Λέγεσαι λοι­πὸν Χριστιανός; Ζῆσε μιμούμενος τὸν Χριστό. Ἐὰν ὅλοι βαδίζαμε στὰ ἴχνη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τηρούσαμε τὴ διδασκαλία του, ἡ γῆ αὐτὴ θὰ ἦταν παράδεισος.

* * *

Τελειώνω, ἀγαπητοί μου, μ᾽ ἕνα ἀνέκδοτο ἀπὸ τὴ ζωὴ πάλι τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Στὴ μακεδονικὴ φάλαγγά του εἶχε κ᾽ ἕνα στρα­­τι­ώ­τη Ἀλέξανδρο. Ἀλλ᾽ ὅσο γενναῖος ἦταν αὐ­τός, τόσο δειλὸς ἦταν ἐκεῖνος· στὴ μάχη κρυβόταν, λούφαζε φοβισμένος καὶ ντρόπιαζε τὸ στρατηλάτη του. Τὸν κάλεσε λοιπὸν μιὰ μέρα καὶ μπροστὰ σὲ ὅλους τοῦ λέει· Ἀτιμάζεις τὸ ὄ­νομά μου· λοι­πὸν διάλεξε ἕνα ἀπὸ τὰ δύο, ἢ θ᾽ ἀλλάξῃς ὄνομα ἢ θ᾽ ἀλλάξῃς διαγωγή!
Ἔχουμε κ᾽ ἐμεῖς μεγάλα καὶ ὑψηλὰ ὀνόματα. Τὰ τιμοῦμε; ἢ τὰ ἀτιμάζουμε καὶ κλαῖνε οἱ προστάτες μας ἅγιοι; Ἂς ἀναρωτηθοῦμε σήμε­ρα· Ὁ ἅγιός μου εἶνε εὐχαριστημένος ἀπὸ ᾽μέ­να; Ἀκούγεται ἀπὸ τὸν οὐ­ρανό, ἀπὸ τοὺς τάφους ἁγίων καὶ ἡρῴων μας φωνή· Ἤ ἀλλά­ξτε διαγωγὴ ἢ ἀλ­λάξτε ὄνομα, ἕνα ἀπὸ τὰ δύο.
Παλιά, τὸ 1935 μὲ ᾽40, πῆ­γα στὴν Ἀκαρνανία σ᾽ ἕνα χωριὸ μὲ ὡραῖο ὄνομα· τὸ ἔλεγαν Ἀγγε­λόκαστρο. Ἀλλ᾽ ἐκεῖ τότε ἄλλοι μεθοῦ­σαν, ἄλ­λοι ἔβριζαν, ἄλλοι βλαστημοῦσαν, ἄλλοι σκοτώνον­ταν. Τοὺς κάλεσα μιὰ μέρα στὴν πλατεῖα καὶ λέω· –Λέγεστε Ἀγγελόκαστρο καὶ πρέπει νὰ ζῆ­τε σὰν ἄγγελοι, ὄχι σὰν δαίμονες· διαφορετικά, τί θέλετε, νὰ σᾶς ὀνομάσουν …Δαιμονόκαστρο; –Ὄχι ὄχι. –Ἀλλάξτε λοιπὸν ζωή.
Γονεῖς, δῶστε στὸ παιδί τὸν βίο τοῦ ἁγίου του, νὰ τὸν διαβάσῃ, καὶ βοηθῆστε το νὰ τὸν μιμηθῇ.
Βαδίζοντας στὰ ἴχνη τῶν ἁγίων καὶ διὰ πρε­σβειῶν τοῦ ἁγίου Νικολάου, τοῦ «ἱεροκήρυκος Χριστοῦ» ὅπως τὸν λέει τὸ τροπάριο (στιχηρ. ἑσπ.), νὰ τιμήσουμε κ᾽ ἐμεῖς τὰ ὀνόματά μας καὶ ν᾽ ἀ­ξι­ω­θοῦμε τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Δευτερολογία
Αὔριο στὶς ἕντεκα ἡ ὥρα ψηλὰ τὰ λάβαρα, ὅσοι Ἑλληνίδες. Διότι … ἡ οἰκογένεια. Δὲν τὸ καταλάβανε οἱ ἄνθρωποι. Ἔχουν τέτοια πονηρὰ σημασία ποὺ σοῦ λένε οἱ ἄλλοι· –Καὶ τί εἶνε τὸ αὐτόματο διαζύγιο;… Ἔ, τὸ αὐτόματον διαζύγιον εἶνε μιὰ τορπίλλα πού, ἐνῷ ταξιδεύει τὸ πλοῖο ταξιδεύει στὸν ὠκεανό, καὶ ξαφνικὰ κάτω ἀπὸ τὰ βάθη τῆς θαλάσσης μιὰ τορπίλλα τὸ τινάζει στὸν ἀέρα. Εἶνε τορπίλλα ποὺ ἀνατινάζει ὅλα τὰ σπίτια σας. Κλαίω ἀπὸ τώρα τοὺς πατέρες καὶ μητέρες ποὺ ἔχουν κορίτσια, καὶ κλαίω τοὺς πάντας. Λοιπόν, ἐγὼ δὲν ἔχω παιδιά, δὲν ἔχω κορίτσια, ἀλλὰ πονῶ δι᾽ αὐτὸν τὸν λαόν, εἶμαι ποιμὴν καὶ ἐπίσκοπος καὶ παρακαλῶ ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ μαζευτῆτε νὰ κάνωμε συλλαλητήριο· ὄχι ὑπὲρ τοῦ ἄλφα ἢ τοῦ βῆτα πολιτικοῦ ἀνδρός, ἀλλὰ συλλαλητήριον ὑπὲρ τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, τὸν ὁποῖον ἄθλιοι καὶ πανάθλοι, ξένοι πρὸς τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, ζητοῦν νὰ διαλύσουν τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια, ἡ ὁποία ὑπῆρξε τὸ καύχημα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Λοιπόν νὰ εἰδοποιήσετε ὅλον τὸν κόσμο. καὶ ἂν ὁ καιρὸς εὐδοκήσῃ Κάτω στὴν Πτολεμαΐδα, ἡ μισὴ Πτολεμαΐδα πέντε χιλιάδες ἄνθρωποι ἤτανε καὶ γράψανε οἱ ψεῦτες διὰ τῶν ἀνταποκριτῶν τῶν ἐφημερίδων, ὅτι ἦταν μόνο ἑξακόσιοι. Πέντε χιλιάδες λαὸς ἦταν. Ἕνας συναγερμός, ὡραιότατος συναγερμὸς μὲ τὴν σάλπιγγα, μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία, μὲ τὰ ἐμβατήρια τοῦ Χριστοῦ μας. Καιρὸς λοιπόν κ᾽ ἐμεῖς οἱ χριστιανοί νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ καβούκια μας καὶ νὰ ὑποστηρίξωμε τὰ ὅσια καὶ ἱερά, γιὰ νὰ μὴ γίνῃ αὐτὴ ἡ πατρίς, αὐτὸς ὁ τόπος τόπος ὀργίων. Διότι κάποιος ἀπὸ τοὺς μεγάλους ποὺ μᾶς κυβερνᾶνε καὶ ζοῦσε στὸ ἐξωτερικό, καὶ ἦλθε ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, καυχήθηκε. Καὶ ὅταν πῆγαν καὶ διαμαρτυρηθήκανε οἱ γονεῖς γιὰ τὸ κατάντημα τῆς νεολαίας, ἀπήντησε αὐτὸς ὁ κύριος, ὁ ὁποῖος βγῆκε μὲ τὰς ψήφους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ – τί ἀπήν­τησε; –Ἐγὼ θὰ κάνω τὴν Ἑλλάδα Σουηδία. Ὄχι, κύριε, δὲν θὰ κάνῃς τὴν Ἑλλάδα Σουηδία. Θὰ μείνῃ ἡ Ἑλλάς Ἑλλάς χριστιανική, ὀρθόδοξη. Γι᾽ αὐτὸ λοιπόν σᾶς καλῶ σ᾽ ἕνα συλλαλητήριο πάνδημον καὶ ἐλπίζω, ὅτι δὲν θὰ λείψῃ κανείς. Ἄντρες, γυναῖκες, μικρὰ παιδιά, θὰ εἶστε παρὰ τὸ πλευρὸν τοῦ ἐπισκόπου, διὰ ν᾽ ἀποδείξωμε διὰ μίαν ἀκόμη φοράν, ὅτι ἡ Φλώρινα εἶνε ἄστρον τοῦ οὐρανοῦ, τὸ ὁποῖον φωτίζει ἀνατολὴ καὶ δύσι, ὅλες τὶς πικρίες καὶ συκοφαντίες καὶ διαβολές τῶν ὁποίων ὑφιστάμεθα τὸν τελευταῖον καιρό.
Ὁ δὲ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Νικολάου καὶ πάντων τῶν ἁγίων ἂς εἶνε μεθ᾽ ὑμῶν· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Φλωρίνης τὴν Παρασκευὴ 5-12-1975 ἑσπέρας. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 9-11-2023.