ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ ΜΑΣ & Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΣΟ ΦΟΒΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ;

Επενθυμίζουμε ενα παραδειγμα σκληρης τιμωριας των Σοδομιτων απο την Παλαια Διαθηκη & ενα απο την Καινη Διαθηκη:

• Ο ΄Αγιος και Τριαδικός Θεός, καταδικάζει με βαρύτατες ποινές την ομοφυλοφιλία. Από την Παλαιά Διαθήκη διαβαστε το 18ο και 19ο κεφάλαιο της Γενέσεως που περιγράφη την εμφανίση της Αγίας Τριάδος στον Αβραάμ με τη μορφή τριών ανδρών, και του ενημερώνει ότι ο ίδιος ο Θεός θα κατέβαινε στα Σόδομα και θα τα πυρπολούσε, για την φοβερή και σιχαμερή αμαρτία, όπως χαρακτηρίζεται από την Αγία Γραφή η ομοφυλοφιλίας (Γεν. 18: 20, 19: 4-13). Στα Σόδομα κατέβηκαν οι δύο από τους τρεις «άνδρες»-«αγγέλους», ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, και έκαναν κάρβουνα τα σώματα που τα είχαν ατιμάσει οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι. Διαβαστε από το 19ο κεφ. του ςστίχ. 24-25. «Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά Κυρίου εκ του ουρανού και κατέστρεψε τας πόλεις ταύτας, και πάντα τα περίχωρα, και πάντας τους κατοίκους των πόλεων, και τα φυτά της γης».

Διαβαστε και από την ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ προς ΡΩΜΑΙΟΥΣ κεφ. 1, 21-32

ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΘΕΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΣΟΔΟΜΗΤΙΚΟΥ -ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΧΑ Η «ΤΕΚΝΟΘΕΣΙΑ»…

(Σχολιο του ιατρου Νανη Λυκούργος Ιατροῦ

Διαβαστε: https://agonasax.blogspot.com/2023/12/blog-post_85.html

Η μνημονευση του Επισκοπου στη Θεια Λειτουργiα»

(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος – Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως συνέχεια των Αγιορειτών Πατέρων – 1275)

ΜΕΡΟΣ Θ΄

Οι αναφερόμενοι δύο Ιεράρχες, τιμώμενοι Ιεράρχες, αξίζουν ρήτρα εμπιστοσύνης και τιμής, διότι εθεράπευσαν τη εκκλησιολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε καιρούς χαλεπούς, χωρίς να παρασυρθούν από το οικουμενισμό του Πατριάρχη Αθηναγόρα στις δεκαετίες του 1960-1970. Ούτε ακολούθησαν τις «δυνητικές» ατραπούς έναντι του ΙΕ΄ Κανόνα, που εξασφαλίζουν ησυχία, ηρεμία και αποφυγή διώξεων.

Αρμενίζοντας κριτικά, μετά από πενήντα (50) χρόνια, την περίοδο εκείνη, αποτίω (προσωπικά) και φόρο τιμής στον μακαριστό Ιερώνυμο Α΄, του οποίου η στάση δεν κινήθηκε σε διώξεις, που σημαίνει ότι με όρους αλήθειας και εκκλησιαστικής ακρίβειας ενέκρινε τους αγώνας των δύο επισκόπων.

Οι προσφιλείς ηθικές – κανονιστικές θέσεις των δύο ιεραρχών, με την ορθή χρήση του Ευαγγελικού λόγου είχαν οδηγό, πάντοτε, τη συνείδησή τους, ως χειριστή των οποιωνδήποτε εκκλησιαστικών προβλημάτων∙ δεν φοβήθηκαν να συγκρουσθούν, ακρέμονες όντες, με οποιονδήποτε και οτιδήποτε, για λόγους Ευαγγελικής ηθικής και Πίστεως, επικαλούμενοι και τη συνείδησή τους, το βάρος της.

«Ακρέμονες σημαίνει άκροι, κορυφαίοι, διότι ως αγωνισταί του πνεύματος εν τω πλήρει αντιξοοτήτων και αντιπάλων κόσμω τούτω ωδήγουν τους αγώνας εις τα άκρα, μη υποχωρούντες και μη συμβιβαζόμενοι εις ζητήματα αρχών και πίστεως» (Ν. Σ. Σωτηρόπουλος –
«Εορταί και Ύμνοι», σελ. 14).

Να υπογραμμίσουμε την ενότητα της τρισυπόστατης φύσης της ανθρώπινης συνείδησης, που εμφανίζεται σε συναισθηματική, βουλητική και διανοητική λειτουργία.

Δεν υπάρχει βουλητική λειτουργία της και θέληση χωρίς διανοητική και συναισθηματική σύνδεση – απόχρωση ταυτόχρονα, ενώ και κάθε μία, ξεχωριστά, διατηρεί αξιόλογο βαθμό αυτονομίας.

Ένας Ορθόδοξος Χριστιανός δεν μπορεί ούτε βήμα να κάνει εφαρμογής του ΙΕ΄ Κανόνα, όταν προηγουμένως η συνείδησή του δεν έχει αναπτυχθεί ορθά εκκλησιολογικά, ορθόδοξα και με φόβο Θεού, όπως των παλαιών Πατέρων του Αγίου Όρους (1275).

Και σήμερα, Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν ολίγες εκλεκτές ψυχές που χρησιμοποιούν ορθά το πολύτιμο κεφάλαιο της συνειδήσεως στην εφαρμογή (αποτειχίσεις) του ΙΕ΄ Κανόνα.

Η Αγία Γραφή, οι Πατέρες της Εκκλησίας και νεώτεροι Πατέρες, είναι σαφείς περί του ρόλου της συνειδήσεως.

Στη συμπόρευση της ζωής με την «εξουσία», προτεραιότητα έχει η συνείδηση∙ και οι Ιεροί Κανόνες πνευματική εξουσία ασκούν, όταν παραδεχώμεθα τα άγια σύνορά τους.

Ο Απόστολος Παύλος είναι σαφής:

«διό ανάγκη υποτάσσεσθαι ου μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν» (Ρωμ. 13, 5).

Μέσα στο σημερινό ζοφερό (οικουμενιστικό) σκηνικό, παραθέτουμε (επιλεκτικά) πνευματικά κεφάλαια που αναδεικνύουν περιληπτικά τη συνείδηση, ως κινητήριο μοχλό της υποχρεωτικής ισχύος των εντολών και των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας του Θεού. Δεν βαρέθηκαν, επιτέλους, οι θεωρητικοί της «Δυνητικής ερμηνείας» του ΙΕ΄ Κανόνα να λύνουν «σταυρόλεξο», πως θα φθάσουμε και πως θα φύγουμε από τον Ιερό Κανόνα;

Α) π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

α) «Κατάπληκτος ευσεβής λαός ήκουσεν από ραδιοφώνου και ανέγνωσε εις καθημερινάς εφημερίδας ομιλίαν Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος… εις εγκάρδιον υποδοχήν καρναβάλου… όστις καταδικάζεται από την αδιάφθορον συνείδησιν Ορθοδοξίας, ως αύτη λάμπει εις πνευματοκινήτους αποφάσεις Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων». (Απολογισμός μιας Τετραετίας – Σελ. 122).

β) Επικροτώ πράξιν Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως, παύσαντος, και λόγω νεωτέρων δηλώσεων πατριάρχου Αθηναγόρου περί κοινού ποτηρίου, πρωτείου, αλαθήτου και φιλιόκβε, το μνημόσυνον αυτού.

Η παύση μνημοσύνου οπωσδήποτε θα επεκταθή. Και άλλοι ιεράρχαι δια λόγους συνειδήσεως ετοιμάζονται να διαμαρτυρηθούν κατά παρόμοιον τρόπον» (Ομοίως, σελ. 123).

γ) «άμα δημοσιεύσει φρικωδών δηλώσεων Πατριάρχου περί πρωτείου, αλαθήτου Πάπα, φιλιόκβε… εδημιουργήθη σοβαρόν ζήτημα πίστεως και κρίσεως Ορθοδόξου συνειδήσεως» (Ομοίως, σελ. 125).

Β) ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

α) «Διατί αγνοεί ο γωμοδοτήσας ότι εν τη εκκλησιαστική ζωή και ιστορία επανειλημμένως η ευθιξία της Ορθοδόξου συνειδήσεως ωδήγησεν εις διακοπήν μνημοσύνου όχι μόνον προ Συνοδικής καταδίκης του ενόχου, αλλά και προ της δια ρητού Κανόνος παροχής τοιούτου δικαιώματος».

β) «Λυπούμαι βαθύτατα δια την ην έλαβον αυστηράν θέσιν, έναντι ανακύψαντος σοβαροτάτου ζητήματος. Η αρχιερατική μου συνείδησις με υποχρεοί, ίνα μη σιωπήσω περαιτέρω» (Δηλώσεις για την διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη Αθηναγόρα).

Γ) ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ

«Επαφίεται εις την συνείδησιν εκάστης Μονής», η μνημόνευσις του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου» (ΝΒ΄ Συνεδρία εκτάκτου Διπλής Ιεράς Συνάξεως, 13 Νοεμβρίου 1971).

Δ) Πατριάρχης Αθηναγόρας

«δεν κατακρίνομεν, ουδέ καταδικάζομεν ταύτα (εννοεί την διακοπή μνημοσύνου από Αγιορείτικές Μονές) επαφιέμενοι εις την συνείδησιν ενός εκάστου, ότι ταύτα πράττοντες αμαρτάνομεν εναντίον ημών αυτών, και εις τον χρόνον, ο οποίος επανορθώνει πολλά λάθη και παρεξηγήσεις» (Εγκύκλιος προς Ι. Κοινότητα 11/17/23-9-1968).

Ε) ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

«Λύχνος η συνείδησις η διδάσκουσα πάντα τα ωφέλιμα και κωλύουσα παν φαύλον» (Εις τον τέταρτον Αναβαθμόν, γ΄ ήχου – ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ).

ΣΤ) ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

«Μη ατιμάσης την συνείδησιν άριστά σοι αεί συμβουλεύουσαν∙ γνώμην γαρ θείαν και αγγελικήν σοι υποτίθεται, και των κρυπτών της καρδίας μολυσμάτων ελευθεροί, και παρρησίαν προς τον Θεόν εν τη εξόδω σοι χαρίζεται» (Κεφ. Οθ΄ της γ΄εκατοντ. των περί αγάπης).

Άλλοτε… και σήμερον (2 σχόλια):

1^ον) Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Σωζόμενος στην Ιστορία του, αφιερώνει το 19^ο κεφάλαιο προς έπαινο-έξαρσι υψηλής στάθμης, συνειδητής σθεναρής αντίστασης των μοναχών έναντι των Αρειανών, αναφερόμενος στα γεγονότα του Δ΄ και Ε΄ αιώνος.

Η μη επικράτησις της αιρέσεως, οφείλετο αποκλειστικά στους σθεναρώς αγωνισθέντας μοναχούς.

Ο θυμός (διωγμοί, βασανιστήρια) του Αρειανού Αρχιεπισκόπου Λούκιου στην Αλεξάνδρεια είχε στραφεί (κυρίως) προς τους ηγουμένους με στόχο τα γνωρίσματά τους: Σεμνότητα και Δογματική ικανότητα.

2^ον) Ο Θεοδώρητος αναφέρει και τον αυστηρό με φωτισμένη συνείδηση ασκητή Αφραάτη, ο οποίος στα βήματα του Μ. Αντωνίου άφηνε τους ασκητικούς αγώνες, κατήρχετο στην πόλη για να στηρίξη την ορθόδοξη πίστη, τους αγώνες του πιστού λαού, αψηφώντας τις απειλές του βασιλιά Βάλη, του οποίου την ασέβεια ήλεγχε με σφοδρότητα.

«Το πάλαι υπέρ των προβάτων απέθνησκον οι ποιμένες, νυν δε μάλλον αυτοί αναιρούν τα πρόβατα» (Από επιστολή του Φιλοθέου Ζερβάκου). Θα συνεχίσουμε.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ