ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ – ΑΡΣΕΝΟΚΟΙΤΑΙ

«Μή ἐκτιμών τήν σχεδόν ἰσάγγελον ἀξίαν του ὁ ἀνθρωπος,
ἐξισούμενος μέ τά κτήνη καί ἐξομοιούμενος μέ αὐτά·
ἐκ τῶν πράξεών του ἀποδεικνύει ὅτι ὄνομα μόνον ἔχει
πώς ζῆ, νεκρός ὑπάρχων»
(Ψαλ.8,5 & 48,13: Ἀποκ.3,1)
Λ ο ι π ό ν . . . · ! ! !

«Ἀφῆστε τούς ν ε κ ρ ο ύ ς , νά θάβουν τούς νεκρούς των»!(Ματθ.8,22: Λουκ.9,60)
Τό ὁμολογεῖ, / αὐτό τοῦτο τό ἀψευδές στόμα τοῦ Κυρίου!

Διαχέεται γύρω πολλή «μπόχα» ἀπό ἄφθονη «πτωμαΐνη»,
ὥστε νά χρειάζεται νά θάπτουν καί οἱ λαϊκοί (!), ὄχι μόνον οἱ ἱερεῖς …

* * *

Τό θέμα τῶν ἡμερῶν, τό ὁποῖο δυστυχῶς ὑποσκελίζει, ὑπερτερεῖ καί ὑπερέχει τῶν καθημερινῶν προβλημάτων τῆς αἰσχροκέρδειας, τῆς ἀνέχειας, τῆς πτωχείας, τοῦ προβληματισμοῦ τῆς μεγαλυτέρας μερίδος τοῦ λαοῦ ἀκόμη καί ὡς πρός τήν ἐπιβίωσή του, μέ ἐκδηλώσεις πρωτοφανεῖς ἀπεργιῶν στό ἐξωτερικό καί τό ἐσωτερικό, τά ὁποῖα θά ἔπρεπε νά ἀπασχολοῦν καί τήν Κυβέρνησή μας, νά συγκινοῦν δέ βαθύτατα καί ν’ ἀνησυχοῦν γιά τά παιδιά της τή Μάνα Ἐκκλησία καί συγκεκριμένα τούς Ταγούς της· κατήντησε νά εἶναι ἕν, φλέγον καί ἀποκλειστικόν, ἤτοι ἡ «Ψήφισις νόμου συνάψεως γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καί υἱοθεσίας τέκνων»!

Μάλιστα, μέ τί ἰσχυρισμό καί ἰσοπέδωση τῶν πάντων; Ὅτι καί ὁ ἀρρενοπός, ἀνδροπρεπής κατά πάντα, Στρατηλάτης Μέγας Ἀλέξανδρος ἦτο ὁμοφυλόφιλος  ὅπως (δυστυχῶς) ὁ Πατέρας του Φίλιππος, ὁ τρομερός καί ξακουστός θετικός ἐπιβήτωρ καί μάλιστα παιδεραστής, τόν ὁποῖον καί ἐδολοφόνησεν ἕν «πάσχον ἐξ αὐτοῦ» παιδάριον.

Ἀναλαβών τήν Βασιλείαν εἰς ἡλικίαν μόλις 20 ἐτῶν ὁ Ἀλέξανδρος -Ἀργεάδης τό ἐπίθετον-, δηλώσας ὅτι ἐκ φύσεως καί ἰδιοσυγκρασίας οὐδέποτε θά ἀντιγράψῃ καί θά ὁμοιάσῃ τοῦ ἀσελγοῦς πατρός του Φιλίππου, ἔχοντος ἤδη αὐτοῦ ἑνώσει τάς 160 Πόλεις-Κράτη εἰς ἕν μέ ἕδρα ἀποφάσεων τήν Κόρινθον, καί ἐκεῖ συνεδριάσας ὁ Ἀλέξανδρος διά πρώτην φοράν, ἀνῆλθεν εἰς Πέλλαν ὅπου ὠργάνωσε τό στράτευμα, στό Χειμερινό Ἀνάκτορό του, ἔχων καί δεύτερον Θερινόν εἰς Αἰγάς – Βεργίνας.

Ἀπό Πέλλας Γιαννιτσῶν ἐξεστράτευσεν πρός ἀνατολάς, κυριεύσας τήν Τροίαν καί πάλιν σέ μιά μέρα, ἐκείνη πού ὁ Ὅμηρος ἀναφέρει ὅτι οἱ Ἕλληνες κατέλαβαν σέ 10 ἔτη!

Ναύαρχός του κάποτε τοῦ προσήγαγε ἕνα πανέμορφο ἀγόρι Περσόπουλο γιά νά συνευρεθῇ, καί μόλις διέφυγε τόν θάνατον, ἐρωτήσας ὁ Ἀλέξανδρος αὐτόν· μέ γνώρισες γιά «τέτοιον», ἤ ἤκουσες κάτι τέτοιο ποτέ γιά μένα; Καί τοῦ χάρισε τή ζωή ἀνδρειοφρόνως καί ἀνδροπρεπῶς, μή νομισθῇ ὅτι φονεύοντάς τον ἐπεδίωκε νά συγκαλείψῃ κάποια του πτώση καί στιγμιαία ἀδυναμία του ἄγνωστη στόν κύκλο του καί στούς πολλούς.

Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἐρωτεύθηκε τέσσαρες γυναίκες (Βαρσίνη, Ρωξάνη, Στάτειρα, Παρυσάτιδα), ἐκ τῶν ὁποίων περισσότερο τήν Ἀφγανή Ρωξάνη (Ροσάνακ στή Βακτριανή πού σήμαινε ἀστέρι), στά Σούσα – σέ μιά δεύτερη καί σέ μιά Τρίτη φορά του – τήν κόρη τοῦ Δαρείου τήν Στάτειρα καί τήν ἀνιψιά τοῦ Δαρείου τήν Παρυσάτιδα.

Ἡ Στάτειρα ἔμεινε ἔγκυος κι’ αὐτή ἀπό τόν Ἀλέξανδρο. Γι’ αὐτό ἡ Ρωξάνη, γιά νά μήν ὑπάρχουν ἄλλοι διάδοχοι στόν θρόνο, μέ τή βοήθεια τοῦ Περδίκκα ἔβαλε καί σκότωσαν τήν Στάτειρα καί τήν Παρυσάτιδα. Ἄν καί μία ἄλλη ἐκδοχή ἀναφέρει πώς δέν ἔχασε τή ζωή της ἡ Παρυσάτις, ἀλλά ἡ ἀδελφή τῆς Στάτειρας, ἡ Δρυπέτη, ἡ χήρα τοῦ Ἡφαιστίωνα.

Ὁ ξαφνικός ἀπροσδόκητος θάνατος τοῦ Ἀλεξάνδρου ἄφησε ἐκτεθημένους, καί τήν ὡραία γυναίκα του καί τό γεννημένο πλέον παιδί του. Καί πράγματι, οἱ δυό τους ἔπεσαν θύματα θανάσιμης δηλητηρίασης ἀργότερα, τό 310 π.Χ., μετά ἀπό παρέμβαση τοῦ Κάσσανδρου – ἀφοῦ ὁ 13χρονος Ἀλέξανδρος Δ΄ ἦταν ὁ μόνος νόμιμος διάδοχος τῆς τεράστιας αὐτοκρατορίας. Ἡ δηλητηρίαση τελέσθηκε ἀπό τόν Γλαυκία, ἀξιωματικό τῶν Ἑταίρων.

Ἀλλά οὔτε καί ὁ πρωτότοκος γιός του Ἀλεξάνδρου ὁ Ἡρακλῆς γλύτωσε ἀπ’ αὐτή τή μοίρα. Στήν ἴδια ἐποχή πού ὅλοι οἱ στρατηγοί τοῦ μεγάλου στρατηλάτη μάχονταν νά φτιάξουν δικιές τους ἐπικράτειες μέ κομμάτια τῆς ἑλληνοασιατικῆς αὐτοκρατορίας, ὁ στρατηγός Πολυπέρχων εἶχε προσπαθήσει αὐτός νά ἱδρύσῃ τό δικό του βασίλειο μέ βασιλέα τόν δεκαεπτάχρονο τότε Ἡρακλῆ. Ὁ Κάσσανδρος, ναί ὁ Κάσσανδρος καί πάλι, θορυβήθηκε ἐφόσον ἕνας γνήσιος γιός τοῦ Ἀλέξανδρου θά ματαίωνε τά πολιτικά σχέδια του κι’ ἔτσι ἦρθε σέ συνεννόηση μέ τόν ἀντίπαλο του Πολυπέρχοντα.

Μέ κρυφά ἀνταλλάγματα, πού δέν τά μάθαμε ποτέ, συμφώνησαν ἀπό κοινοῦ τήν ἑπόμενη χρονιά τό 309 π.Χ. νά σκοτώσουν τόσο τόν Ἡρακλῆ ὅσο καί τή μητέρα του τή Βαρσίνη. Ἔτσι ἡ ὄμορφη καί μορφωμένη Περσίδα, πού εἶχε πρωτοέρθει ἐννιά χρονῶν στήν Ἑλλάδα καί πού τόσο πολύ ἀγαπήθηκε ἀπό τόν ἀξέχαστο Μακεδόνα, ἔκλεισε βάναυσα τά μάτια της στά πενήντα τρία της χρόνια.

Ἄς ἀνατρέξῃ εἰς τήν Ἱστορίαν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου πᾶς ἐνδιαφερόμενος νά πληροφορηθῇ περισσότερα περί τῆς συμπαθοῦς νεαρᾶς Βαρσίνης ἐν τῷ Ἀνακτόρῳ, κατά τούς χρόνους τῆς ἐφηβίας τοῦ Μεγάλου ἀνδρός, ἀλλά καί ὅτι αὐτή παρέμεινε πλάϊ του ἀκόλουθος καί σύμβουλός του καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν καί σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ἐκστρατείας του, μέχρι τοῦ γάμου «κουμπαριᾶς» ὅπως τοῦ τόν ὠνόμασε μέ τήν Ρωξάνη, ὁπότε καί φεύγει ἀπό τό προσκήνιο, ἵνα μή μακρύνω τόν λόγον ἕνεκα τῶν πολλῶν βασικῶν ἀλλά καί πολυπλόκων λεπτομερειῶν.

Φυσιολογικός ἄνδρας ἀδιαμφισβήτητα, λοιπόν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, μετά σεβασμοῦ καί διακρίσεως χρώμενος καί ἐρωτευόμενος μετά τοῦ ἑτέρου καί μόνον, γυναικείου φύλου· ἀλλά καί ἐγκρατής, αὐτοκυρίαρχος, ἐπιβαλλόμενος ἀπόλυτα εἰς τόν ἑαυτόν του, πειθόμενος καί ὑπακούων εἰς τούς ἰσχύοντας κατά τήν ἐποχήν του Πολιτειακούς, Κοινωνικούς, Ἠθικούς καί περί Δικαίου νόμους, τούς ὁποίους ἐστερέωσε καί ἐκράτεινε ἀνά τούς αἰῶνας διά τοῦ δοθέντος ἐν Ὤπῃ μνημειώδους Ὄρκου του τό 324 π.Χ.

Ὁ Ὄρκος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου εἶναι κήρυγμα ἀγάπης καί εἰρήνης. Εἶναι ὁ Πρόδρομος τῶν διδασκαλιῶν τοῦ Χριστοῦ. Κανένας πολιτικός ἤ στρατιωτικός πρίν ἀπό τόν Μ. Ἀλέξανδρο δέν εἶπε τέτοια πράγματα. Γι’ αὐτό ἔχει δίκιο ὁ Φώτης Κόντογλου πού τόν ἀποκαλεῖ πρόδρομο τοῦ Χριστοῦ.

Καί ἀφοῦ ἀπεκλείσαμε τόν ὁποιονδήποτε συσχετισμόν τοῦ ὅλως ἀσχέτου Προσώπου τοῦ Μεγάλου αὐτοῦ ἀνδρός ὡς πρός τούς ὁμοφυλοφίλους ἀρσενοκοίτας· ἄς ἀπομονώσωμε τό θέμα, ἐξετάζοντες αὐτό ρεαλιστικά ἀπ’ ὅλες τίς πλευρές του, καί πρῶτον ἀπό Θρησκευτικῆς καί Βιβλικῆς ἀπόψεως.

* * *

Ὁ παρακούσας καί ἐξωσθείς τοῦ Παραδείσου ἄνθρωπος, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ «Προπάτορος Ἀδάμ, ὡς ἀνήρ» καταρώμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ πρός συμμόρφωσιν καί παιδαγωγίαν, ὀφείλει πλέον καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ζωῆς του «νά ἐξέρχεται ἐπί τό ἔργον αὐτοῦ καί ἐπί τήν ἐργασίαν αὐτοῦ ἀπό πρωΐας ἕως ἑσπέρας» (Ψαλ.103,23), «ἐπικατάρατος νά εἶναι ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις του· ἐν λύπαις νά τρώγῃ αὐτήν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς του· ἀκάνθας καί τριβόλους νά τοῦ ἀνατέλῃ, καί νά τρώγῃ τόν χόρτον τοῦ ἀγροῦ. ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου του θά τρώγῃ τόν ἄρτον του, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι αὐτόν εἰς τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη, ὅτι γῆ ἐστί καί εἰς γῆν ἀπελεύσεται» (Γέν.3,17-19).

Ἐν τῷ προσώπῳ δέ τῆς «Προμήτορος Εὔας, ὡς γυνή» ἀκούει αὕτη ἀπό τοῦ Θεοῦ τά: «Πληθύνων πληθυνῶ τάς λύπας σου καί τόν στεναγμόν σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα, καί πρός τόν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου καί αὐτός σοῦ κυριεύσει» (Γέν.3,16). Διευκρίνισις: «Πρός τόν ἄνδρα σου θά εἶναι ἡ ἀπο + στροφή σου (=τό ξανάγύρισμα, ἡ ἐπιστροφή ἐκ τῆς χειραφετήσεως σου, τῆς ἐπ’ ὀλίγον ἀπομακρύνσεώς σου ἀπό τοῦ Ἀδάμ· καί τοσοῦτον ἀπροσπέλαστον χάσμα, τῇ συμβουλίᾳ τοῦ ὄφεος προξενησάσης – κατασκευασάσης). «Θά σώζεσαι δέ διά τῆς τεκνογονίας» (Α΄Τιμ.2,15), καί «τῆς ἀνατροφῆς τῶν τέκνων ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ.6,4).

Καί μετά τήν «συναίσθησιν τῆς γυμνότητος ἀμφοτέρων καί τήν πρόχειρον αὐτοκάλυψιν διά τῶν φύλλων τῆς συκῆς» (Γέν.3,7), ὄχι δέ ὀλιγώτερον διά τῆς ὑπό τοῦ Θεοῦ «ἐνδύσεως αὐτῶν διά τῶν δερματίνων χιτώνων» (Γέν.3,21) στήν συνέχεια, ὅπου ἀνευρίσκομεν τήν ἔναρξιν καί τήν ἀπαρχήν τοῦ τεχνοκρατικοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ ὁποίου τήν ταχυτάτην καθημερινήν αὔξησιν καί τήν ποικίλην καί πολυσχιδῆ μεταβολήν, ἀδυνατοῦμεν πλέον, ὡς πεπερασμένοι νά παρακολουθήσωμεν.

Ἐντός τόσον ποικιλομόρφου πλήθους δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων, καί τόσων ἁμαρτημάτων καί παθῶν, ἡ μάστιξ αὕτη ἤτοι ἡ ἀρσενοκοιτία-ὁμοφυλοφιλία, πάντοτε ἀπό Θεοῦ ἐκλαμβανομένη ὡς ἡ πλέον βδελυρά πρᾶξις· θά διεκδικῇ τά πρωτεῖα καί θά ὑποθάλπεται καί περιθάλπεται προκλητικῶς ὑπό τῶν περισσοτέρων Πολιτειακῶν ἀρχόντων, ἀναιδῶς ἀνθισταμένη Θεῷ ἡ ἡδονή τῆς καταπτύστου «παρά φύσιν» ἀνωμαλίας ταύτης· ἀλλά καί τῶν τῆς Ἐκκλησίας Ταγῶν δισταζόντων ἀνεπιφαλάκτως νά συνομολογήσουν μετά τῆς Βίβλου, μετά τοῦ Εὐαγγελίου, τό γιατί ἦλθε, «οὐ καταλῦσαι ἀλλά πληρῶσαι τόν νόμον καί τούς Προφήτας» (Ματθ.5,17) Αὐτός οὗτος ὁ Νομοθέτης Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· τί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος φθέγγεται, τί οἱ Πατέρες ἐν Συνόδοις καί Κανόσιν ἐδογμάτισαν, τί ἡ Ἱερά Παράδοσιν διεβίβασεν ὡς παρακαταθήκην μέχρις σήμερον πρός ἡμᾶς· ὅτι ἡ πρᾶξις αὐτή εἶναι «εἰς τούς ὀφθαλμούς Κυρίου βδελυρά ἁμαρτία, ἐπιφέρουσα εἰς αὐτούς τόν ΘΑΝΑΤΟΝ (Ρωμ.1,32), καί ὅτι βασιλείαν οὐρανῶν οὐ κληρονομήσουσιν» (Α΄Κορ.6,9: Α΄Τιμ.1,10: Ρωμ.1,24-32).

Ὁ ἀναιδῶς καί αὐθαιρέτως ἀνακόπτων τήν ἀπό Θεοῦ δι’ ὡρισμένου καί ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ θεσπισθέντος καί τεθέντος «ἑνός καί μοναδικοῦ τρόπου ἀναδημιουργίας καί ἀναπαραγωγῆς τοῦ ἀναθρώπου, αὐξήσεως αὐτοῦ καί κατακυριεύσεως τῆς γῆς» (Γέν.1,27-28), «διά ΘΑΝΑΤΟΥ τελευτᾶν ὁρίζει ρητῶς τούς αὐθαιρέτως τό ΒΔΕΛΥΓΜΑ τοῦτο ποιοῦντας, καί δή διά μαχαίρας» (Δευτερ.13,15-16)· διατάσσων ξεκάθαρα, «δέν θά λυπηθῇς τίποτε, δέν θ’ ἀφήσῃς ρουθοῦνι ἀπό δαύτους, ὅλα τά πράγματά τους θά τά μαζέψῃς καί θά τά κάψῃς εἰς θέαν πάντων εἰς τήν πλατείαν καί ἐμπρήσεις τήν πόλιν ἐν πυρί ὥστε νά μήν κατοικηθῇ ποτέ»! (Δευτερ.13,17)

Ὡς καί Ἡλίας ὁ Προφήτης παρά Θεοῦ ἐνεδυναμώθη «κατασφάξαι 400 κιναίδους ἱερεῖς τῶν ἀλσῶν» (Γ΄Βασιλ.18,19,22) καί «450 κιναίδους ἱερεῖς τοῦ Βάαλ στό ὄρος Κάρμηλον, ἐνώπιον Ἰεζάβελ καί Ἀχαάβ τοῦ Βασιλέως» (Γ΄Βασιλ.18,19,22), ἐκτός τῶν δύο «Πεντηκονταρχῶν» (50+1=51 Χ 2 = 102) πού κατέβασε πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καί κατέκαυσεν αὐτομάτως δύο φορές ξεχωριστά τό σύνολο τῶν 51 (Δ΄Βασιλ.1,9-12), καί (450+400 = 850). Συνολικά 902 κατέκαυσε καί ἔσφαξεν ὁ Προφήτης Ἠλίας καί δέν εἶναι φονιᾶς, ἀλλά μεγάλος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας!

Καί στόν 105^ον Ψαλμόν, ρητῶς ὑπομιμνήσκει ὁ Θεός εἰς τόν λαόν του τά ἑξῆς: «Ἐπειδή λυπήθηκες τούς εἰδωλολάτρας ἐχθρούς σου καί πάντρεψες τίς θυγατέρες σου μέ τ’ ἀγόρια τους κ.λ.π., κ.λ.π. ἀγαπουλιαρίσματα …» (στίχοι 34 ἕως 43), τώρα «τά ἐπίχειρα αὐτῶν θά ἔρθουν πάνω σέ σένα, γιά νά μάθῃς ν’ ἀκοῦς τά ὅσα σοῦ λέω, καί νά μήν παρεκκλίνῃς οὐδόλως ἐξ αὐτῶν» (στίχοι 41-42), προβαίνων εἰς ὑποχωρήσεις, παραχωρήσεις, κάνοντας ὁποιεσδήποτε ἀβαρίες καί ἐκπτώσεις.

Σκληρός ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; Τόν θέτεις ὑπό κρίσιν καί ὑπό ἀμφισβήτησιν; (Ἰωάν.6,60).

Διάλεξε καί, ἤ μεῖνε κοντά στόν Ἰησοῦ, ἤ ἀπομακρύνσου, ὅπως καί ἐπί τῶν ἡμερῶν Του οἱ Μαθηταί του ἔπραξαν: «Ἐκ τούτου πολλοί ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τά ὀπίσω καί οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτουν»! (Ἰωάν.6,66)

Αὐτοί εἶναι οἱ τίμιοι καί ξεκάθαροι, οἱ εὐθεῖς καί εἰλικρινεῖς χαρακτῆρες, πού παίρνουν σταθερή, ἀνεπηρέαστη, ἐλεύθερη ἀπόφαση, ἀντιδρώντας εὐθέως καί ἀποχωροῦντες καί ἀπό Αὐτοῦ τοῦ Ἰησοῦ ἄν «δέν τούς ἀρέσει», εἶναι δῆθεν «σκληρά τά λόγια Του»! «Ἀπομακρύνεται» (Ἰωάν.6,60). Δέν τηρεῖ μεσοβέζικη, συμφεροντολογική στάση. Ὅμως, τόν παρακολουθεῖ «τόν καταδιώκει τό ἔλεος καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ» (Ψαλ.22,6), ἐπιβραβεύουσα αὐτή του τήν εἰλικρίνεια, τήν εὐθύτητα καί τήν «ψυχρότητα» (Ἀποκ.3,16), ἀρκεῖ πού δέν εἶναι «ἐμέσιμη χλιαρότητα» (Ἀποκ.3,16).

Καί θά βρεθῇ γι’ αὐτόν παρά κάτω κάποιος φλογερός Πέτρος, νά τόν συνεφέρῃ καί νά τόν συγκρατήσῃ, ἐπαναφέροντάς τον κοντά στόν Μόνο Σωτῆρα Χριστόν, ἀκούωντάς τόν Πέτρο νά βροντοφωνάζῃ, «Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις· καί ἡμεῖς πεπιστεύκαμεν καί ἐγνώκαμεν ὅτι σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ἰωάν.6,68-69).

«Παίζεις ἐν οὐ παικτοῖς»;

Λυπᾶσαι τά κρέατά τους; Θά σοῦ φᾶνε τά σκυλιά τά δικά σου, αὔριο κι’ ὅλας!!! Ναί, Ναί! Γρηγορότερα πάντως ἀπ’ ὅτι τό περιμένεις.

Χατήρια, παιγνίδια -ἐπαναλαμβάνω-, κουβαρνταλίκια, ἀστεϊσμούς καί πειραματισμούς μέ τή ζωή καί τή ζωή τῶν παιδιών μας δέν κάνουμε!!!

Ἡ ζωή προέρχεται ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τήν Αὐτοζωή! Εἶναι δῶρον Ἐκείνου πού μονοπώλησε καί κράτησε διά τόν Ἑαυτόν Του τό δικαίωμα τοῦ Μόνου καί ἀπολύτου Χ ο ρ η γ ο ῦ , καί τόλμησε νά πῇ μέ ἄρθρα Κεφαλαία, «Ἐγώ εἰμί Ἡ Ζωή, Τό Φώς, Ἡ Ὁδός» (Ἰωάν.8,12 & 14,6).

Εἰς οὐδένα ἄλλον τῆς Ὕλικῆς ἤ τῆς Πνευματικῆς Δημιουργίας παρεῖχε τό ἐλάχιστον δικαίωμα διαχειρίσεως τῆς Ζωῆς, ὥστε νά ἐναντιωθῇ εἰς τό Ἐκείνου κέλευσμα «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί κατακυριεύσατε τῆς γῆς» (Γέν.1,28),       ἤ νά μεθοδευθῇ τρόπους ἐξαφανίσεως τῆς ζωῆς ἀπό προσώπου γῆς, ἐπικαλούμενος, δῆθεν, λόγους ὑπερπληθυσμοῦ, ἐλλείψεως τροφίμων, πτωχείας, λιμῶν καί λοιμῶν! Οὐδένα κατέστησε «σύμβουλόν Του» (Ρωμ.11,34), οὐδέ Συμπρονοητήν, Μεριμνητήν καί Διαθρέπτην, «ἀνθρώποις τε καί κτήνεσι τάς εὐεργεσίας ἀφθόνως μεταδίδων καί παρέχων» (Ἱ.Ὑμνολογία), καί «χορηγήσας ἡμῖν πάντα τά πρός ζωήν καί εὐσέβειαν» (Β΄Πέτρ.1,3), «ἵνα ζωήν ἔχωμεν καί περισσόν ἔχωμεν»! (Ἰωάν.10,10)

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μέ τήν ὑπόθεση τοῦ «αἱμομείκτη» στήν Κόρινθο, πού «συζοῦσε μέ τή μητριά του» (Α΄Κορ.5,1) τί ἀπόφαση πῆρε; Μύριζε τά νύχια του καμιά βδομάδα καί νιάστηκε νά δείξῃ ὡραία συμπεριφορά καί καλή διαγωγή στούς γύρω, ἤ κήρυξε εὐθέως, ὅτι «ἔπρεπε νά τόν εἶχαν παραδώσει τόν τοιοῦτον τῷ σατανᾶ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τό πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ; οὐκ οἴδατε ὅτι μικρά ζύμη ὅλο τό φύραμα ζυμοῖ;» (Α΄Κορ.5,5-6)

Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι αὔριο θά βρεθοῦμε στήν ἀνάγκη καί θ’ ἀναγκασθοῦμε ταπεινωμένοι ν’ ἀνακαλέσουμε καί νά πειθαρχήσουμε τυφλά στό Νόμο τοῦ Θεοῦ!

Γιατί «ἡ δικαιοσύνη του εἶναι δικαιοσύνη εἰς τόν αἰῶνα, καί ὁ Νόμος Του ἀλήθεια» (Ἐξόδιος Ἀκολουθία)

Ναί! Ὅλα τά ἄλλα πού σήμερα σκαρφιζονται κάτι ἄσχετοι πρός τήν Γραφή, τυχοδιώκτες λαοπλάνοι· εἶναι ἕνα «ἐνήδονο μάταιο ἐφήμερο θνησιγενές ψεῦδος», πού τούς ἀναπαύει ξεγελώντας τους μέσ’ στίς αὐταπάτες καί τή δυστυχία τους!

Λέμε κατά κόρον «ἀργία μήτηρ πάσης κακίας». Φιλοσόφησαν τοῦτο οἱ ἀρχαῖοι μας Πρόγονοι, καί εἶναι μεγάλη ἡ ἀλήθεια, ὅτι ἡ μαλθακότης, ἡ τεμπελιά, ἡ εὐμάρεια· τά ἀβροδίαιτα, κακοαναθρεμμένα καί κακομαθημένα παιδιά, ζοῦν μέσα σέ προϋποθέσεις καί περιβάλλοντα πού τά προδιαθέτουν καί τά διευκολύνουν νά ρέπουν πολλές φορές, εἴτε ἀγόρια εἴτε κορίτσια στήν ἀρσενοκοιτία καί τό λεσβιασμό, μέσα στή ραστώνη, στόν χαμένο καιρό, στήν ἀνεμελιά, στά χαϊδέματα, στίς ἡδονιστικές ἀσελγεῖς σαρκολατρικές τους πράξεις ἐν τέλει.

Εἶναι ὅμως ἔτσι; Ξεκινοῦν ὅλοι καί ὅλες μέσα ἀπό τέτοιες προϋποθέσεις καί τέτοια περιβάλλοντα; Ὄχι πάντοτε κατά κανόνα, καί ἀπόλυτα τοῦτο ἀποδεδειγμένο.

Ἔχουμε ἐκπλήξεις, φαινομένων καί περιπτώσεων ἀτόμων πού ἀκκολάπτονται σέ περιβάλλοντα αὐστηρά Χριστιανικά, μέ ἀρχές ἀρετῆς, μέ Προγράμματα Πνευματικά, μέ ἐργατικότητα καί ἱδρῶτα, μέ παιδεία καί μόρφωση, μέ καλλιέργεια καί πνευματική πρόοδο καί μέ Πνευματικό ὁδηγό ἀκόμη· μέσα σέ ἀγῶνα πρός τήν σάρκα καί εἰδικά πρός αὐτό τό πάθος, ἔτι καί σέ χώρους μετανοίας, Ἱερῶν Μονῶν, Ἡσυχαστηρίων, ἐξ ἀρχῆς τηραννοῦν τούς ἀνθρώπους τό πάθος τοῦτο, ἤ ἀργότερα προσβάλλον, καί ἀναχωρητάς ἀκόμη! Δέν τίθεται ἐντός κανόνων καί ὁρισμῶν τό πάθος.

Εἶναι τόσον ἀναπάντεχη καί ἀλλοπρόσαλλος «σαρκική ἡδονή», ἡ ὁποία ἐπιτίθεται προσβάλλουσα, μορφωμένους καί ἀμορφώτους, ἁγωνιστάς τοῦ πνεύματος καί ἐν ἀκηδίᾳ ζῶντας, πλουσίους καί πτωχούς, ἀξιοπρεπεῖς καί ἀναξιοπρεπεῖς, λαϊκούς καί Κληρικούς, ὡς καί ἁρμοδίους Νευροψυχιάτρους καί Ψυχαναλυτάς ἀκόμη!

Καί εἶναι νά διερωτᾶται κανείς, μά ἐγκρύπτει τόση ἔνταση καί τέρψη ἡ σαρκική ἡδονή ἐν τῇ «παρά φύσιν» μίξει καί συνευρέσει τῶν ἀρρένων; Ἄς μείνωμε στήν φαντασία καί τήν γνώμη των γιά λίγο, πού δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπερβαίνῃ τήν σοφία καί τήν εὐλογία τῆς εὐφροσύνης καί ἡδονῆς, τῆς «κατά φύσιν» χρήσεως τῆς θηλείας καί δή ἐν τῷ Γάμῳ ἐν Κυρίῳ, ὡς ὁ Δημιουργός Θεός ἠβουλήθη ἐν τῷ τῆς σωφροσύνης μέτρῳ ἐνθέσαι-ἐμβαλεῖν τῷ ἀνθρώπῳ, καί ὡς ἔθετο ἐν τῇ Πανσοφίᾳ Του ὅρια, ἅ οὐ συμφέρει αὐτῷ ἀκορέστως ὑπερβαίνειν παραχρώμενος ἤ καταχρώμενος τό πρᾶγμα, ἀλλά χρῆσιν μόνον ποιῶν πρός ἀπαλλαγήν καί λύτρωσιν ἐκ τοῦ καύσου καί τῆς «πυρώσεως τῆς σαρκός» (Α΄Κορ.7,9), καί διασφαλίσεως «ἐκ τοῦ κινδύνου μετ’ ἄλλης πορνεῦσαι»! (Α΄Κορ.7,2)

Ἐξ ἄλλου, καί αἱ λεσβίαι καί ἡ ἀθλιότης τοῦ «λεσβιασμοῦ» των σέ τί ἔγκειται; Πόσον ἀξιοθρήνητοι ὑπάρξεις, ἀξιολύπητοι καί «μάταια φρονοῦσαι καί πράττουσαι» (Φιλιπ.3,19: Ρωμ.8,5: Α΄Πέτρ.1,18), πρέπει νά θεωροῦνται αἱ δύστυχοι!

Ἀδελφοί, δέν εἶναι νά χάνωμε «τόν καιρόν, ὅστις συνεσταλμένος ἐστί» (Α΄Κορ.7,29)

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «ναί ναί, οὔ οὔ» (Ματθ.5,37)

Ἄς ἀφήσουμε τά ἀγαπουλιαρίσματα γιά τόν Βαρθολομαῖο μέ τόν Πάπα, στήν δική τους Παγκοσμιοποίηση.

«Παντοκράτωρ, Παμβασιλεύς, Κυβερνήτης καί Προνοητής τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, ἁπάσης τῆς Κτίσεως καί τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων, ἔστι Κύριος ὁ Θεός, Ὅς ἐν τῇ χειρί Αὐτοῦ βαστάζει πάντα» (Πράξ.17,29: Β΄Κορ.6,18: Α΄Πέτρ.5,6: Ἀποκ.21,22)

Καί, «Θεός οὐ μυκτηρίζεται» (Γαλάτ.6,7).

«Συλλαμβάνει τούς δοκοῦντας εἶναι σοφούς ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτῶν, συνταράσσων συντρίβων ποιοῦντας κακά καί ἐξολοθρεύων ἐκ γῆς τό μνημόσυνον αὐτῶν» (Α΄Κορ.3,19: Ψαλ.33,17).

Ἄς ἀφήσουμε τούς μωρούς καί ἀλαζόνας Πολιτικούς μέ τό ἀγέρωχο Τρένο τους νά μή λογαριάζουν τίποτε καί κανένα, σέρνοντας στίς ἡμιβυθισμένες ράγες, τούς πρός ἐκτροχιασμόν ἕτοιμους συρμούς των·

Καί τούς Ψευτοπνευματικούς ἡγήτορας, τούς οὐραγούς τῶν κελευσμάτων τοῦ Εὐαγγελίου Καπήλους Ταγούς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, πού τρέμουν τόν ἴσκιο τους μπρός στή θεσούλα καί τόν μισθουλάκο τους, μή τολμώντας νά βροντοφωνάξουν διαρρήδην καί στεντορίᾳ τῇ φωνῇ τήν τιμωρίαν πού διατάσσει καί ἐπιφέρει κατά τῶν ἀρσενοκοιτῶν – ὁμοφυλοφίλων ἡ Γραφή, ἥτις ἐστί ἀναντιλέκτως «ΘΑΝΑΤΟΣ» (Ρωμ.1,32: Δευτερ.13,15-16) ἐάν ἐπιμένῃ καί δέν διορθοῦται ὁ τοιοῦτος. Ἐμεῖς θά ψέξωμεν, δέν θά παρακούσωμεν, καί θά συντασσώμεθα μόνον καί ἐσαεί τοῖς τοῦ Εὐαγγελίου κελεύμασι.

«Τίς σύμβουλος Θεοῦ ἐγένετο»; (Ρωμ.11,34),

Τίς θά τολμήσῃ νά θέσῃ ὑπό κρίσιν, σέ Δημοψήφισμα, ἤ ἐν ἀμφιβόλῳ τά ρητῶς καί ἀδιαμφησβήτως ἐξαγγελθέντα «εὐθέα-ἁγνά λόγια» (Ψαλ.11,6), τοῦ Εὐαγγελίου;

Λανθάνουσιν οὗτοι ἑκόντες, ὅτι «οὐ θελήματι ἀνθρώπου ἠνέχθη ποτέ προφητεία, ἀλλ’ ὑπό Πνεύματος Ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἅγιοι Θεοῦ ἄνθρωποι» (Β΄Πέτρ.1,21).

Λοιπόν, «Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσί, μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτούς ἐν τοῖς ποσίν αὐτῶν καί στραφέντες ρήξωσιν ὑμᾶς» (Ματθ.7,6).

Τό ὅτι, μέ τήν Πρώτην Ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πρός τό Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἔφριξαν καί προέβησαν εἰς αὐτά τά ἀνοσιουργήματα, γράφοντας ζωγραφίζοντας αἰσχρά καί ἀφοδεύοντας ἔξωθεν τῶν Ἱερῶν Ναῶν -ὅπως στόν Ἅγιο Ἀχίλλειο Λαρίσης-, αὐτά εἶναι οἱ ἀπαρχές τῶν ὅσων μέλουν νά διαπραχθοῦν ἐκ μέρους των εἰς τό ἑξῆς.

Ἡ ἐλεεινότης, τό πάθος καί τό ἄσπονδο μίσος πού κρύπτεται πίσω ἀπό τήν τρυφερότητα, τήν ἁπαλότητα τῆς ἐπιδερμίδος, τό γλυκό χαμόγελο, τήν περιπάθεια καί τήν θηλυπρεπῆ εὐγένεια τοῦ μαλθακοῦ προσώπου αὐτῶν, λίγο λίγο καί περισσότερο κάθε μέρα θά ἀποκαλύπτεται μέσῳ ὅλων αὐτῶν ὁ πραγματικός καί ἀνικανοποίητος ἐλευθεριασμός των, ἀντιδρώντας ποικιλοτρόπως καί ἀπαραδέκτως, ὄχι μόνον ἔξωθεν Ναῶν ἀλλά καί ἐντός αὐτῶν, προπηλακίζοντας βαναύσως εὐσεβεῖς πιστούς καί Κληρικούς, χραίνοντας καί βανδαλίζοντας, ἐν Πλατείαις ἀκόμη ἐκδικούμενοι καί ἀντιδρῶντες κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Ὀρθοδόξου Γάμου καί τοῦ Πατροπαραδότου Πατριαρχικοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας.

Ἀδελφοί μου, βαπτισμένοι Χριστιανοί ὅλης τῆς Ὑφηλίου,

«Οἱ καιροί οὐ μενετοί» (Οἱ εὐκαιρίες δέν περιμένουν) [Θουκυδίδης]

«Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι. ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δέ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός» (Ρωμ.13,11-12).

Ἱερεύς Ἰωάννης Νικολόπουλος
ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ
7.2.2024