Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ

Ξανασταυρωνεται απο μας

Ο Κύριος ἔπαθε, ἀδελφοί μου, ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἔπρεπε νὰ πάθουμε ἐμεῖς. Γιατί τὰ ἔπαθε; Γιὰ νὰ συγχωρηθοῦμε καὶ νὰ παύσουμε νὰ ἁμαρτάνουμε. Καὶ τίθεται τὸ ἐρώτημα· Παύσαμε νὰ ἁμαρτάνουμε; Οἱ ἄνθρωποι ἁ­μάρταναν πρὸ Χριστοῦ, ἁμαρτάνουν καὶ μετὰ Χριστόν. Ἔχουν ἆραγε οἱ ἁμαρτίες τὴν ἴδια βαρύτητα; Ἁμαρτία ποὺ ἔγινε προτοῦ στηθῇ ὁ σταυρὸς εἶνε πιὸ ἐλαφρά, ἁμαρτία ποὺ γίνεται μετὰ τὸ σταυρὸ εἶνε πολὺ βαρύτερη.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ λέει τὸ ἑξῆς. Ὅλες οἱ ἁμαρτίες ποὺ ἔγιναν πρὸ Χριστοῦ συγχωροῦνται· μετὰ ὅμως, ἄνθρωπε, πρόσεξε· κάθε φορὰ ποὺ ἁ­μαρτάνεις μετὰ τὸ σταυρὸ δὲν κάνεις τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ξανασταυρώνῃς τὸ Χριστό! Νὰ προσέξουμε πολὺ αὐτὸ τὸ λόγο. Μὴν «ἀνασταυρώνουμε καὶ παραδειγματίζουμε» τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ (Ἑβρ. 6,6).
Πῶς, ἀγαπητοί μου, νὰ σᾶς παρουσιάσω τὸ ἔγκλημα αὐτὸ ποὺ κάνουν, ὄχι πλέον οἱ Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ λεγόμενοι Χριστιανοί;

* * *

Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ ἀνασταυρωταί· ξανασταυρώνουμε τὸ Χριστό. Θέλετε παραδείγματα;
1. Ὑπάρχει μεταξύ μας κάποιος ποὺ ὑπερη­­φανεύεται, περιφρονεῖ τοὺς ἄλλους καὶ νο­μίζει πὼς εἶνε κάτι, ἐπειδὴ ἔμαθε λίγα γράμματα, πῆρε κάποιο δίπλωμα, ἢ ἔπιασε κάποια θέσι; Ἐὰν ὑπάρχῃ, ἂς σκεφθῇ ὅτι τὴν ὥρα ποὺ φέρεται ἔτσι δὲν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ξαναβάζῃ στὸ μέτωπο τοῦ Χριστοῦ «στέφανον ἐξ ἀκανθῶν» (δοξ. αἴν. καὶ ιε΄ ἀντίφ. Μ. Παρ.)· πληγώνει τὸ Χριστὸ περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι τὸν πλήγωσε ὁ ἀκάνθινος στέφανος.
2. Ὑπάρχει νέος ἢ νέα ἢ ἄλλος ἄνθρωπος πού, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία φωνάζῃ «Εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους» (Ἠσ. 40,3· Ματθ. 3,3), προσέξτε νὰ βαδίζετε στὸν ἴσιο δρόμο, αὐτοὶ κοροϊδεύ­ουν τοὺς κήρυκες, ἐμπαίζουν τοὺς κληρικούς, δὲν ἀκοῦνε τὴν Ἐκκλησία, δὲν πατοῦν στὸ ναό· εἶνε σὰν παράλυτοι, πόδια ἔχουν καὶ πόδια δὲν ἔχουν. Δὲν ἔχουν πόδια γιὰ τὴν ἐκ­κλησία, γιὰ τὸ νοσοκομεῖο, γιὰ τὴν καλύβα τοῦ φτωχοῦ, γιὰ νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν ἄρρωστο· ἔχουν ὅμως πόδια γιὰ νὰ τρέχουν σὲ θεάματα, σὲ κέντρα διαφθορᾶς, σὲ κακόφημους οἴκους. Αὐτοί, κάθε φορὰ ποὺ πηγαίνουν ἐ­κεῖ, δὲν κάνουν τίποτ’ ἄλλο ἀπ’ τὸ νὰ βάζουν καρφιὰ στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας εὐλα­βὴς ἱερεὺς τοῦ 19ου αἰῶνος πληροφορήθηκε, ὅτι μερικοὶ νέοι τῆς ἐνορίας του ξέφυγαν καὶ πηγαίνουν σὲ σπίτια ἁμαρτωλά. Τὸ ἔμαθε καὶ ἔκλαυσε. Καὶ τί κάνει· πῆγε καὶ στάθηκε ἔξω ἀπὸ τὸ πορνεῖο καί, καθὼς ἐρχόταν ἕνας νέος νὰ μπῇ μέσα, τοῦ ἔκλεισε τὴν εἴσοδο καὶ μὲ πατρικὴ καλωσύνη τοῦ εἶπε· ―Παιδί μου, ἐγὼ σὲ βάπτισα, σὲ μύρωσα, σὲ ἔβαλα μέσα στὴν Ἐκκλησία! (καὶ βγάζοντας κάτω ἀπὸ τὸ ῥάσο του ἕνα μεγάλο ξύλινο σταυρὸ τὸν βάζει κάτω μπροστά του καὶ λέει·) ἂν ἐπιμένῃς νὰ περάσῃς, θὰ πατήσῃς πρῶτα τὸ σταυρό! ὅποιος μπαίνει μέσα ἐδῶ, σταυρώνει τὸ Χριστό!… Ἔντρομο τὸ παιδὶ λέει· ―Παπούλη, συχώρεσέ με, φεύγω… Κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνει σαρκικῶς, δὲν κάνει τίποτ’ ἄλλο ἀπ’ τὸ νὰ πληγώνῃ ἐκ νέου τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
3. Ὑπάρχει μεταξύ μας κάποια γυναίκα ἢ κάποιος ἄντρας ποὺ δὲν τὸ ἔχει γιὰ τίποτε νὰ κατακρίνῃ τὸν πλησίον; (Μία διευκρίνισις ἐ­δῶ· μερικοὶ συγχέουν τὰ πράγματα, συγχέουν τὴν κατάκρισι μὲ τὸν ἔλεγχο. Ἄλλο κατά­κρισις, ἄλλο ἔλεγχος. Κατάκρισις εἶνε ὅταν μα­ζεύεστε τέσσερις – πέντε καὶ ἐν ἀπουσίᾳ τοῦ ἄλλου τὸν κατηγορῆτε. Ἔλεγχος εἶνε ὅ,­τι δημοσίως καὶ ὑπευθύνως καταγγέλλεται πρὸς διόρθωσιν. Ὁ ἔλεγχος δὲν εἶνε κατάκρι­σις. Ἐλέγχει ὁ δάσκαλος, ὁ ἱερεύς, ἡ μάνα, ὁ πατέρας). Ὑπάρχει λοιπὸν κάποιος ποὺ κατα­κρίνει, ποὺ αἰσχρολογεῖ, ποὺ διαβάλ­λει καὶ συ­κοφαντεῖ; ὑπάρχει κάποιος ποὺ ὑβρίζει τὰ θεῖα; Ὑπάρχει κάποιος ποὺ ἐκφράζει ἀμ­φιβολίες γιὰ τὴν πίστι καὶ λέει· Ἆράγε ὑπάρχει Θεός, Παναγία, ἄγγελοι, μέλλουσα κρίσις;… Ὑπάρχει κάποιος ποὺ σκορπίζει ῥίχνει πάγο στὶς ψυ­χές; Αὐτοὶ ποὺ λένε αὐτὰ τὰ λόγια δὲν κάνουν τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ ποτίζουν πάλι μὲ ὄξος καὶ χολὴ τὴ γλῶσσα τοῦ Κυρίου μας.
4. Ὑπάρχει καὶ κάποιος ποὺ τρέφει μέσα στὴν καρδιά του τὰ φαρμακερὰ φίδια τῆς ἀν­τιπαθείας, τῆς κακίας, τοῦ μίσους, τῆς ζήλειας, τοῦ φθόνου; Αὐτὸς δὲν κάνει τίποτ’ ἄλλο παρὰ νὰ παίρνῃ τὴ λόγχη ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ στρατιώτου καὶ νὰ ξανακεντᾷ τὴν πλευρὰ τοῦ Χριστοῦ μας, ἀπὸ ὅπου ἀνέβλυσε «αἷμα καὶ ὕδωρ» (Ἰωάν. 19,34).
Σταυρωταί! Οἱ Ἰουδαῖοι σταύρωσαν τὸ Χριστὸ μιὰ φορά· ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ τὸν σταυ­ρώνουμε πολλὲς φορές. Καὶ τὸν σταυρώνουμε δυστυχῶς καθημερινῶς· ἀλλ’ ἂν θέλετε μιὰ μέρα ποὺ τὸν σταυρώνουμε περισσότερο, αὐ­τὴ εἶ­νε ἡ Μεγάλη Παρασκευή. Ὦ ἀδελφοί μου, ἂν πρόκειται κάθε Μεγάλη Παρασκευὴ νὰ μαζεύ­ωνται στὴν ἐκκλησία γυναῖκες καὶ νέ­ες ποὺ δὲν ἔχουν ἀγάπη οὐσιαστικὴ στὸ Χριστό, ἀλλὰ στολίζουν μὲ λουλούδια τὸν ἐ­πι­τάφιο ἁπλῶς γιὰ ἐπίδειξι· ἂν πρόκειται νὰ γίνωνται τὸ βράδυ ἀσχημίες ποὺ δὲν γίνονται σὲ ὅλη τὴν ἑβδομάδα· ἐὰν πρόκειται κατ᾽ αὐ­τὸ τὸν τρόπο νὰ κηδεύουμε τὸν Ἐσταυρωμένο, τότε προτιμότερο νὰ παύσουν νὰ στολίζωνται ἐπιτάφιοι, προτιμότερο νὰ μείνῃ ἐκεῖ ὁ Ἐσταυρωμένος, παρὰ νὰ γίνεται, μέσα σὲ χώρα χριστιανική, ἀντικείμενο θεάτρου, ἐπιδείξεως, βεβηλώσεως.
Σταυρωταί! Λένε, ὅτι ὁ Καῖσαρ εἶχε στὴν αὐ­λή του πολλοὺς ἀκολούθους. Ἕναν ἀπὸ ὅ­λους αὐτούς, τὸν Βροῦτο, τὸν ἀγαποῦσε πε­ρισσότερο καὶ τὸν εἶχε εὐεργετήσει ἰδιαιτέρως. Τὸν εἶχε δε­ξὶ χέρι καὶ τὸν καλοῦσε σὲ ὅ­λα τὰ συμβούλια. Ἀλλὰ μέσα στὰ ἀνάκτορα ἔγινε συνωμοσία. 10-15 αὐλικοί, ἀχάριστοι, ὡ­πλίστηκαν μὲ μαχαιρίδια, καὶ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Καῖσαρ φέροντας τὴν πορφύρα καὶ τὸ στέμμα ἀνέβαινε ἀνύ­ποπτος ἕνα – ἕνα τὰ σκάλια γιὰ νὰ μπῇ στὴ βουλὴ τῶν ῾Ρωμαίων, εἰσώρμη­σαν ἀπὸ τοὺς διαδρόμους μὲ τὰ μαχαιρίδια ὑψωμένα, ἔπεσαν πάνω του μὲ μανία καὶ γέμισαν τὸ σῶμα του πληγές. Τὴν τελευταία ἐ­κείνη στιγμή, καὶ ἐνῷ τὸ αἷμα του ἔτρεχε, τὰ θολά του μάτια ἀνάμεσα στοὺς δολοφόνους διέκριναν τὸ πρόσωπο τοῦ Βρούτου. Καὶ τότε μὲ παράπονο βαθὺ ὁ Καῖσαρ εἶπε· «Καὶ σύ, τέκνον Βροῦτε;». Καλὰ ὅλοι οἱ ἄλλοι· κ’ ἐσύ, παιδί μου Βροῦτε, εἶσαι στὴ συνωμοσία;
Αὐτὸ τὸ παράπονο ἀκούγεται τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ καὶ πρὸς ἐ­μᾶς. Καλὰ οἱ Ἑβραῖοι, καλὰ οἱ ἄπιστοι, καλὰ οἱ ἄθεοι, «ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦ­σι» (Λουκ. 23,34)· ἀλλὰ κ’ ἐσεῖς; Ἐσεῖς τὰ παιδιά μου, ποὺ μικρὰ βρέφη βαπτισθήκατε μέσα στὴν ἱερὰ κολυμβήθρα· ἐσεῖς ποὺ σὰν παιδιὰ ἐρχόσασταν στὴν ἐκκλησία κι ἀκούγατε τοὺς ὡραίους ὕμνους καὶ γυρίζατε στὸ σπίτι γεμᾶ­τοι ἀγαλλίασι· ἐσεῖς ποὺ τόσες φορὲς κοινωνήσατε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα μου καὶ ἔχετε λάβει ἀπὸ τὰ χέρια μου μύριες εὐεργεσίες; Σεῖς πρὸ παντὸς οἱ Ἕλληνες, ποὺ καὶ τὴν ἐθνικὴ ἐ­λευθερία σας τὴν ὀφείλετε σ’ ἐμένα, καὶ κάνατε ψήφισμα ὅπου διακηρύττετε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἐλευθερωτὴς τῆς Ἑλλάδος· σεῖς ποὺ καὶ στὴν ἐπικεφαλίδα τοῦ συντάγματός σας ἔχετε τὴν διακήρυξι «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁ­γίας Τριάδος…»· ἐσεῖς λοιπὸν νὰ μὲ σταυρώνετε καὶ πάλι σήμερα; Αὐτὸ εἶνε ἀνυπόφορο.

* * *

Στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, ἀγαπητοί μου, ὁ Χριστὸς «ἤρξατο λυπεῖσθαι καὶ ἀδημονεῖν» (Ματθ. 26,37). Τί φοβερὸ ῥῆμα αὐτὸ τὸ «ἀδημονεῖν»! Πῶς νὰ τὸ μεταφράσουμε; Δὲν ὑπάρχει μετάφρασις. «Ἀδημονεῖν» σημαίνει, νὰ στενο­χωρῆται, νὰ μελαγχολῇ καὶ τρόπον τινὰ νὰ λέῃ· Γιατί ὁ Πατέρας μὲ ἔστειλε στὴ γῆ; ποιός ὁ σκοπός μου, ποιά ἡ ἀποστολή μου;… Στενα­γμός, ἀφόρητος, ἀνέκφραστος. «Ἤρξατο λυπεῖσθαι καὶ ἀδημονεῖν». Ἔγινε περίλυπος, κι ἀ­πὸ τὸ ἅγιο πρόσωπό του ἔπεφταν σταλαγμα­­τιὲς ἱδρῶ­τος «ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος» (Λουκ. 22,44) . Γιατί ὁ Χριστὸς ἦρθε σ᾽ αὐτὴ τὴ λύπη, σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀδημονία; Οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας λένε, ὅτι ἡ αἰτία δὲν ἦ­ταν ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα, δὲν ἦταν ἡ ἄρνησις τοῦ Πέτρου, δὲν ἦταν ἡ ἐγκατάλειψις τῶν μαθητῶν, δὲν ἦταν ἡ ἀχαριστία τοῦ ὄχλου καὶ ἡ κακία τοῦ κόσμου. Τὴν ὥρα ἐκείνη σὰν σὲ κινη­ματογραφικὴ ταινία, μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ μας περνοῦσαν, – τί; οἱ ἁμαρτί­ες. Τίνος ἁμαρτίες; Τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πέτρου, τοῦ Πιλάτου; τῶν ἐ­χθρῶν του; Μπροστὰ στὰ μάτια του περνοῦ­σαν οἱ ἁμαρτίες οἱ δικές μου, οἱ δικές σας, οἱ ἁμαρτίες ὅλων τῶν βαπτισμένων Χριστιανῶν. Καὶ «ἤρξατο λυπεῖ­σθαι καὶ ἀδημονεῖν».
Γιὰ μᾶς λοιπόν, ἀγαπητοί μου, λυπήθηκε ὁ Χριστός, γιὰ μᾶς ἀδημονοῦσε, γιὰ μᾶς ἔ­κλαψε, πόνεσε καὶ εἶπε «Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;…» (Ψαλμ. 21,2· Ματθ. 27,46). Ἂς τὸν εὐχαριστήσουμε ἀπὸ τὴν ψυχή μας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό  ναὸ του Ἁγίου Παύλου ὁδ. Ψαρρῶν Ἀθηνῶν 30-3-1958 ἑσπέρας)

********************

ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

**********************

–

Gospodu se dogodilo, braćo moja, sve ono šta je trebalo nama da se dogodi. Zašto je postradao? Da bismo jedni drugima oprostili i da bismo prestali da grešimo. Postavlja se pitanje: da li smo prestali da grešimo? Ljudi su grešili pre Hrista, greše i posle Hrista. Da li imaju istu težinu gresi? Greh koji je načinjen pre uzdizanja krsta je puno lakši nego greh koji je nastao posle krsta. Apostol Pavle nam govori u poslanici Jevrejima sledeće: Svi gresi koji su nastali pre Hrista opraštaju se, ali posle, čoveče, pazi, svaki put kada grešiš posle krsta ti ponovo raspinješ Hrista! Pazimo veoma na ove reči. Nemojmo “ponovo raspinjati i ružiti Sina Božijeg” Jev. 6,6). Kako da vam prikažem taj zločin koji čine, Ne više Judejci, već mi koji se nazivamo Hrišćanima?

* * *

Mi smo anastavrote, ponovo raspinjemo Hrista. Želite li primere?

1. Da li ima među nama neko ko se gordi, prezire druge jer misli da je nešto posebno, jer je naučio nešto malo slova, uzeo neku tamo diplomu, zauzeo neki dobar položaj? Ako ima, neka pomisli da u vreme kada se tako oseća i ponaša ne čini ništa drugo nego da ponovo stavlja na Hristovo čelo trnov venac, ranjava Hrista više nego što ga je povredio trnov venac.

2. Da li postoji mladić ili devojka ili neki drugi čovek koji dok crkva poziva “poravnite staze “. (Isaij. 40,3 i Mat. 3,3),pazite da hodate pravim putem, a oni ismejavaju sveštenike, ismejavaju propovednike, ne slušaju crkvu, ne dolaze u hram, kao da su paralizovani, noge imaju a kao da ih nemaju. Nemaju noge za crkvu, za bolnicu, za siromašnu kolibu, da posete bolesnika ali zato imaju noge da trče na razne događaje, za kafiće i diskoteke i za druge razne centre nečistoće. Oni svaki puta kada odlaze tamo ne čine ništa drugo već ponovo zarivaju eksere u Hristove noge…

Jedan pobožni sveštenik u 19-tom veku je bio obavešten da su neki mladići iz njegove parohije,  počeli odlaziti u grešne kuće. Kada je to čuo, rasplakao se sveštenik. Dosetio se da ide i sačeka ispred te kuće te mladiće, dok je tamo stajao, približio se jedan mladić da uđe u tu kuću srama., sveštenik mu je preprečio ulaz i sa očinskom dobrotom mu rekao: “ Dete moje, ja sam te krstio, miropomazao, doveo sam te  u Crkvu! ( pri tom je ispod svoje mantije uzeo jedan veliki drveni krst i stavio ga na pod ispred ulaza i rekao), ukoliko želiš da prođeš, prvo ćeš morati da pređeš preko ovoga krsta! Onaj ko ulazi u ovu kuću, raspinje Hrista!… Uplašeni mladić je samo rekao: -Oče, oprosti mi, odlazim… Svaki put kada čovek greši  telesno, ne čini ništa drugo nego da povređuje  ispočetka telo Hristovo.

3. Da li ima među vama neka žena ili neki muškarac koji malo- malo osuđuje bližnjega. (Ovde bih naveo jedno razjašnjenje, neko meša stvari, smatraju da je osuda isto što i opomena. Druga stvar je osuđivati a druga opominjati nekoga. Osuđivanje je kada se skupi vas četvoro-petoro u nedostatku drugoga i optužujete ga. Opomena je, kada javno i odgovorno nekoga upućujete na poboljšanje. Opomena nije osuđivanje. Opominje učitelj, sveštenik, majka, otac.) Da li ima neko ko osuđuje, neko ko govori ružne i uvredljive reči i neko ko ogovara? Da li ima neko ko psuje božansko? Da li ima neko ko ima sumnje u veru i govori: Da li postoji Bog, Bogorodica, anđeli, budući sud?… Da li ima neko ko ledi duše vernih? Oni sa tim rečima ništa drugo ne čine nego da opet daju sirće i žuč našem Gospodu.

4. Da li ima neko da drži u svome srcu otrovnu zmiju antipatije, zloće, mržnje, ljubomore ili zavisti? On ništa drugo ne čini nego uzima štap iz ruku vojnikovih i ponovo probada pleća našega Hrista, odakle su potekli “krv i voda” (Jovan 19,34).

Raspinjači! Judejci su raspeli Hrista jednom, a mi hrišćani ga raspinjemo mnogo puta. Raspinjemo ga na žalost svakodnevno , ali ako želite da navedem jedan dan kada ga najviše raspinjemo to je Veliki Petak. O, braćo moja, ako treba da svaki Veliki Petak se skupljaju u crkvi žene i mlade devojke koje nemaju suštinsku ljubav prema Hristu, ali ukrašavaju sa cvećem Hristov grob (epitafio) samo da bi ih neko video, ako će uveče se dešavati razne ružnoće koje ne bivaju ni cele velike nedelje, ako treba na taj način da sahranjujemo Raspetoga, tada je najbolje da prestane ukrašavanje Hristovog groba, najbolje da tamo i ostane Raspeti, nego da se događa u jednoj hrišćanskoj zemlji da bude predmet komedije, prestiža, svetogrđa.

Raspinjači! Govore, da je Cesar imao u svojoj avliji mnoge sledbenike. Jednog od svih njih, Bruta, je voleo iznad svih i posebno ga je darovao. On mu je bio desna ruka i pozivao ga je na sva savetovanja. U njegovom dvoru se desila zavera. Negde 10-15 dvorana, nezahvalnih, naoružanih sa noževima, u vreme kada je Cesar noseći porfiru i krunu uspinjao se jednom po jednom stepenicom prema skupštini Rimljana, nagrnuli su sa obližnjih puteljaka sa uzdignutim noževima, pali su na njega i njegovo telo izboli. U onome poslednjem času kada je njegova krv tekla, njegove zamućene oči su među ubicama prepoznale i lice Brutovo. I tada je sa dubokom pritužbom Cesar  rekao: “I ti, sine Brute?”. Dobro svi drugi ali ti dete moje Brute, i ti si u zaveri? Ova pritužba čuje se  i ovih dana iz usta Hristovih a upućene su nama .Dobro Jevreji, dobro nevernici, dobro bezbožnici, “Oče, oprosti im, jer ne znaju šta čine!”(Luka 23,34).ali i vi? Vi deco moja, koji ste kao mala deca kršteni u svetoj krstionici, vi koji ste kao mali dolazili u crkvu da slušate lepe himne i vraćali se svojim kućama puni radosti, vi koji ste se toliko puta pričestili telom i krvlju mojom i koji ste primili od mene toliko dobara.

* * *

U Getsimanskom vrtu, dragi moji, Hristos  “poče žalostiti i tugovati”! Kako da  prevedemo tu reč “tugovati” ? Ne postoji prevod. “Tugovati” znači brinuti se, da tuguje na način kao da govori: Zašto me je Otac poslao na zemlju, koji je moj cilj, koja je moja služba?… Zabrinutost, nepodnošljiva, neizdražajna. “poče žalostiti i tugovati”. Postao je jako ogorčen, a sa njegovog svetog lica su padale kapi znoja “kao kaplje krvi” (Luka 22,44). Zašto je Hristos došao u to stanje tuge u to tugovanje? Oci i učitelji Crkve nam govore da je razlog izdaja Judina, nije bio razlog poricanje Petrovo, nije bio razlog napuštanje od učenika, nije bio razlog nezahvalnost mnoštva i zloća sveta. U onaj čas kao na nekoj filmskoj traci, pred očima našeg Hrista je prolazilo, šta? Gresi, čiji gresi? Judini, Petrovi, Pilatovi, njegovih neprijatelja? Pred njegovim očima su prolazili gresi moji, tvoji i gresi svih krštenih hrišćana. I “ poče žalostiti i tugovati”.

Zbog nas se ožalostio Hristos, zbog nas je tugovao, zbog nas je plakao, osetio bol i rekao:” Bože moj, Bože moj, zašto si me napustio”?… (Psalm 21,2-  Mat. 27,46). Zahvalimo mu iz dubine naše duše. Amin.

Episkop Avgustinos

(Govor Mitropolita Florine o. Avgustina Kandiota u svetom hramu Sv. Pavla, Psaron, Atina 30 – 03 – 1958).