«ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ»

https://youtu.be/X86rhf4abp0

• Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΜΑ΄
• Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2606

Κυριακὴ Α΄ Νηστειῶν – τῆς Ὀρθοδοξίας
24 Μαρτίου 2024 πρωὶ
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιωτου

Ὀρθοδοξια, το καυχημα μας

Ἡ πατρίδα μας, ἀγαπητοί μου, εἶνε χώρα φτωχή, μικρὴ σὲ ἔκτασι καὶ πληθυσμό. Μεγάλα κράτη, πλούσια καὶ ἰσχυρά, μᾶς ὑποτιμοῦν· μᾶς λένε ὑποανάπτυκτους. Ἀλλὰ κάνουν λάθος· ἡ ἀξία ἑνὸς ἔθνους δὲν ἐξαρτᾶ¬ται ἀπὸ τὸν ὄγκο. Ὅπως ἕνα διαμαντάκι ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ἕνα βουνὸ πέτρες καὶ ἕνα ἀηδονάκι ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ἕνα γύπα ἢ ἕνα κόρακα, ἔτσι κατὰ τὸν ποιητὴ καὶ
«ἡ μεγαλωσύνη τῶν λαῶν δὲν μετριέται μὲ τὸ στρέμμα,
μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ μὲ τὸ αἷμα» (Κ. Παλαμᾶς).
Ἡ ταπεινὴ πατρίδα μας ἔχει κάτι ποὺ δὲν τὸ ἔχουν ἄλλα μεγάλα κράτη, κάτι ποὺ σήμερα ὑποτιμᾶται, περιφρονεῖται. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Ἡ Πίστι μας! «Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. 5,4)· ἡ πίστις ἡ Ὀρθόδοξος, αὐτὴ εἶνε τὸ καύχημά μας, αὐτὴ δίνει περιεχόμενο, βάθος, ἀξία στὸ γένος μας. Δυστυχῶς ἀκόμα κ᾽ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουμε ἐκτιμήσει πρεπόντως αὐτὸ τὸν πολύτιμο θησαυρό, αὐτὴ τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ πρόγονοί μας. Μοιάζουμε σὰν ἕνα χωριάτη ποὺ βρῆκε ἕνα λαχεῖο, δὲν ἤξερε νὰ τὸ διαβάσῃ, τὸ πέρασε γιὰ ἄχρηστο χαρτάκι, τό ᾽σχισε καὶ τό ᾽ρριξε στὴ φωτιά· κι ὅμως ἐκεῖνο κέρδιζε τὸν πρῶτο λαχνό. Ἔτσι καὶ σ᾽ ἐμᾶς ἔλαχε κλῆρος, ὁ μεγάλος κλῆρος, ἡ μεγάλη ἀποστολὴ ποὺ λέγεται Ὀρθοδοξία.
Τὸ 98% τῶν Ἑλλήνων εἶνε βέβαια βαπτισμένοι «εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος», ἡ ταυτότητά τους λέει «Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος». Ἀλλὰ πολλοὶ ἀκόμα κι ἀπὸ τοὺς ἐγγράμματους καὶ σπουδασμένους μας δὲν γνωρίζουν τὴν Πίστι μας· ἂς ἔμαθαν τόσα ἄλλα, ἀπὸ Ὀρθοδοξία οὔτε τὸ ἀλφαβητάριό της δὲν ξέρουν. Γι᾽ αὐτὸ περιφρονοῦμε αὐτὸ τὸν θησαυρό.

Ἂς μιλήσουμε λοιπὸν σήμερα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἂς ἐξηγήσουμε γιατί ἀξίζει νὰ καυχώμαστε γι᾽ αὐτήν. Μήπως τὸ καύχημά μας αὐτὸ εἶνε κενό, μάταιο; ἢ ἔχει λόγο καὶ περιεχόμενο; Καυχώμαστε γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Γιατί;

* * *

⃝ Πρῶτον, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶνε ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία. Δηλαδή; Εἶνε ἡ ῥίζα τῶν πρώτων πατριαρχείων· ἐδῶ στὰ χώματα τῆς Ἀνατολῆς ἁπλώθηκε ἡ Ὀρθοδοξία.
Τὸ Πατριαρχεῖο Ἰεροσολύμων εἶνε τὸ πρῶτο, ἡ «μήτηρ Σιών» (Ψαλμ. 86,5). Ἐκεῖ, στὴ Ναζαρέτ, «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν. Α΄ οἶκ.)· στὰ ῥεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου βαπτίσθηκε ὁ Κύριος, στὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια περπάτησε, στὰ Ἰεροσόλυμα ἐτέλεσε τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, βάδισε τὴν ὁδὸ τοῦ Γολγοθᾶ· καὶ ἐκεῖ ἀκούστηκε τὸ πρῶτο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως· ἐκεῖ ἔγινε καὶ τὸ θαῦμα τῆς Πεντηκοστῆς μὲ τὶς πύρινες γλῶσσες στοὺς ἁγίους ἀποστόλους.
Στὴν Ὀρθοδοξία ἐπίσης ἀνήκει τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας. Ἐκεῖ γιὰ πρώτη φορὰ οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ πῆραν τὸ ὄνομα Χριστιανοί (βλ. Πράξ. 11,26). Ἐκεῖ ἀργότερα κήρυξε ὁ μεγαλύτερος ἱεροκήρυκας, ἐκεῖ κελάιδησε τὸ ἀηδόνι τοῦ ἄμβωνος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Τὸ ἑπόμενο ἐκκλησιαστικὸ κέντρο εἶνε τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας μὲ πιὸ γνωστοὺς ποιμένες τοὺς οἰκουμενικοὺς πατέρες καὶ διδασκάλους μέγα Ἀθανάσιο καὶ Κύριλλο.
Ὅπως κάθε σπίτι ἔχει λίκνο – κούνια κ᾽ ἐκεῖ μεγαλώ¬νει τὸ νεογέννητο παιδί, ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθοδοξία μας ἔχει κούνια, ὅπου μεγάλωσε ὁ Χριστιανισμός· λίκνο της εἶνε ἡ Μικρὰ Ἀσία. Ἐκεῖ, ὅπου νὰ πᾷς, εἶνε ἅγια μέρη. Στὴ Σμύρνη μαρτύρησε ὁ ἅγιος Πολύκαρπος. Στὶς πόλεις Νίκαια, Νεοκαισάρεια, Χαλκηδόνα, Ἔφεσο, Γάγγρα, Ἄγκυρα, Λαοδίκεια συνῆλθαν τοπικὲς καὶ οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Στὸν Πόντο εἶνε ἡ Σεβάστεια, ὅπου μαρτύρησαν οἱ 40 Μάρτυρες στὴν παγωμένη λίμνη. Στὴν Καππαδοκία βλέπεις σπηλιὲς ἁγίων ἀσκητῶν μέσα στὰ βράχια. Στὴν Καισάρεια ἔλαμψε ὁ μέγας Βασίλειος. Στὴν Τραπεζοῦντα συναντᾷς μεγάλα μοναστήρια ὅπως τῆς Σουμελᾶ, τοῦ Βαζελῶνος, τοῦ Περιστερεώτα. Ὅποιος θέλει νὰ δῇ τὴν ἀρχὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴ Μικρὰ Ἀσία, ἂς διαβάσῃ τὴν Ἀποκάλυψι, ὅπου ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἀναφέρει τὶς ἐκκλησίες τῶν ἑπτὰ πόλεων (Ἐφέσου, Σμύρνης, Περγάμου, Θυατείρων, Σάρδεων, Φιλαδελφείας καὶ Λαοδικείας) ποὺ φώτιζαν τὸν κόσμο (βλ. Ἀπ. 1,11).
Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦρθε στὴν κεντρικὴ Ἑλλάδα, ἵδρυσε τὶς ἐκκλησίες τῶν Φιλίππων (Καβάλας), τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς Βεροίας, τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῆς Κορίνθου.
Ὅλα αὐτὰ ἀποτέλεσαν ποίμνιο τοῦ ὀρθοδόξου Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ χίλια ὁλόκληρα χρόνια ἦταν φάρος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Ἀπὸ τὸ πατριαρχεῖο αὐτὸ βγῆκαν μεγάλοι διδάσκαλοι καὶ πατέρες, καθὼς καὶ ἱεραπόστολοι ποὺ ἀπὸ τὰ Βαλκάνια ἔφτασαν μέχρι τὸ Δούναβι καὶ τὰ Οὐράλια ὄρη, βάπτισαν πλήθη καὶ τοὺς ἔκαναν Χριστιανούς· Σέρβοι, Βούλγαροι, ῾Ρουμᾶνοι, ῾Ρῶσοι, ὅλα αὐτὰ τὰ ἔθνη βαπτίστηκαν στὴν κολυμβήθρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
⃝ Ἡ Ὀρθοδοξία λοιπὸν εἶνε ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία. Καὶ δὲν εἶνε μόνο ἡ Ἐκκλησία τῶν πατριαρχείων, ἀλλὰ εἶνε καὶ ἡ Ἐκκλησία τῶν παραδόσεων. Μένει πιστὴ στὶς παραδόσεις, σύμφωνα τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄ Θεσ. 2,15). Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει φόβο, προσέχει νὰ μὴ βγῇ οὔτε μία γραμμὴ ἀπὸ τὴν παράδοσι τῶν ἁγίων πατέρων. Τρέμει ὅπως αὐτὸς ποὺ κυβερνάει τὸ πλοῖο στὸν ὠκεανό, ποὺ λίγο ἂν παρεκκλίνῃ θὰ πέσῃ στὰ βράχια· τρέμει νὰ μὴ βγῇ ἀπὸ τὸν βασιλικὸ δρόμο ποὺ χάραξε ὁ Χριστός, οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ οἰκουμενικὲς Σύνοδοι.
Τί φοβᾶται; Φοβᾶται τὴν κατάρα ποὺ λέει ἡ Ἀποκάλυψις· Ἂν κάποιος προσθέσῃ κάτι σ᾽ αὐτά, ὁ Θεὸς θὰ ῥίξῃ πάνω του τὶς πληγὲς πού ᾽νε γραμμένες στὸ βιβλίο τοῦτο· καὶ ἂν κάποιος ἀφαιρέσῃ κάτι ἀπὸ τὰ λόγια τῆς προφητείας αὐτῆς, ὁ Θεὸς θὰ σβήσῃ τὸ ὄ-νομά του ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς (βλ. Ἀπ. 22,18-19· βλ. & Ματθ. 5,18-19). Οὔτε ἕνα γιῶτα δὲν ἀλλάζει· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24, 35). Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε προσθήκη οὔτε ἀφαίρεσις.
Ἡ Ὀρθοδοξία φοβᾶται τὶς αἱρέσεις. Εἶπαν στὸν μέγα Ἀθανάσιο· –Γιατί νά ᾽σαι ἐξορία καὶ νὰ ὑποφέρῃς μακριὰ ἀπὸ τὰ πνευματικά σου παιδιά; –Θέλετε κάτι ἀπὸ μένα; –Δὲν θέλουμε τίποτ᾽ ἄλλο, βάλε μόνο ἕνα γιῶτα· ἐκεῖ ποὺ λέει «ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι᾽ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο», τὸ ὁμοούσιον νὰ γίνῃ ὁμοιούσιον. Κατάλαβε τὸν κίνδυνο ὁ μέγας Ἀθανάσιος καὶ τοὺς λέει· –Τὰ χέρια νὰ μοῦ κόψετε, τὸ γιῶτα δὲν τὸ προσθέτω· ἂν τὸ προσθέσω, τότε δὲν πιστεύω σὲ Θεὸ ἀλλὰ σ᾽ ἕναν ἄνθρωπο. Ὄχι! λέει. Κ᾽ ἔμεινε ἀκλόνητος.
Ξέρετε, ἀδελφοί μου, πῶς εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία; εἶνε σὰν τὸ μάτι. Ἔπεσε ποτὲ στὸ μάτι σας σκουπιδάκι; μιὰ τρίχα νὰ πέσῃ, τὸ μάτι δακρύζει, θέλει νὰ τὴ βγάλῃς· κι ὅταν τὴ βγάλῃς ἀνακουφίζεσαι. Τὸ μάτι δὲν δέχεται οὔτε τρίχα· καὶ ἡ Ὀρθοδοξία μας δὲν δέχεται οὔτε τὸ παραμικρὸ σκύβαλο· εἶνε ἡ ἀμόλυντη παρθένος τοῦ οὐρανοῦ.
⃝ Ἀγαπῶ τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ αὐτὴ εἶνε ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία τῶν πατριαρχείων, γιατὶ κρατεῖ τὶς παραδόσεις, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο· ὅτι εἶνε ἡ Ἐκκλησία τοῦ μαρτυρίου, τοῦ αἵματος, τῶν διωγμῶν. Μάλιστα. Ἀνοῖξτε τὰ ἅγια βιβλία. Πρὶν ἀπὸ διακόσα – τριακόσα χρόνια, ἂν ῥωτοῦσες ἕνα Χριστιανό, τί γιορτάζουμε σήμερα, ἤξερε τὶς μεγάλες καὶ μικρὲς ἑορτές, ἀκίνητες καὶ κινητές. Ἀναφέρω δυὸ – τρία παραδεί¬γματα.
� Τὸ 156 μ.Χ. συνέλαβαν στὴ Σμύρνη τὸ γέροντα ἐπίσκοπο Πολύκαρπο. –Γέρος εἶσαι, τοῦ λένε, λυπήσου τ᾽ ἄσπρα σου μαλλιά. –Τί ζητᾶτε ἀπὸ μένα; –Ἕνα μόνο· βλαστήμησε τὸ Χριστὸ καὶ θά ᾽σαι ἐλεύθερος. Καὶ τοὺς ἀπαντᾷ· –Ὀγδονταέξι χρόνια λατρεύω τὸ Χριστό· κακὸ δὲν μοῦ ἔκανε, πῶς τώρα νὰ βλαστημήσω τὸν εὐεργέτη μου; Καὶ τότε οἱ Ἑβραῖοι μάζεψαν φρύ¬γανα καὶ τὸν ἔκαψαν ὁλοζώντανο.
� Τὸ 1822 στὴ Χίο οἱ Τοῦρκοι μάζεψαν στὸ γιαλὸ τὰ γυναικόπαιδα. Πῆραν ἀπ᾽ τὸ ἅγιο βῆμα τὸν Ἐσταυρωμένο, τὸν ἔβαλαν κάτω στὴν ἀμμουδιὰ καὶ εἶπαν· Ὅποιος ἀπὸ σᾶς τὸν πατήσῃ θὰ ζήσῃ, ὅποιος δὲν τὸν πατήσῃ θὰ πεθάνῃ. Καὶ οὔτε ἕνας, ἀδέρφια μου, δὲν πάτησε τὸ σταυρό! τοὺς ἔσφαξαν, καὶ κοκκίνισε τὸ Αἰγαῖο. Ποιά φυλή, ποιό ἔθνος φράγκων ἔχει τέτοιους μάρτυρες;
� Τὸ 1922, πρὸ τῆς καταστροφῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, οἱ Χριστιανοὶ ἦταν τρία ἑκατομμύρια. Πόσοι ἔμειναν μετά; Οἱ μισοί, ἑνάμισυ ἑκατομμύριο. Οἱ ἄλλοι ποῦ πῆγαν; Ναί, ἤμουν μικρὸ παιδὶ σ᾽ ἕνα μικρὸ νησί. Βλέπουμε στὸ λιμάνι νά ᾽ρχεται ἕνα καράβι. Ἀκούσαμε· Ἔρχονται οἱ πρόσφυγες! Τί μὲ συγκίνησε· στὴν πρώτη βάρκα κρατοῦσαν μιὰ εἰκόνα· ἦταν τοῦ μεγάλου Βασιλείου, τὴν ἔφερναν ἀπὸ τὴν Καισάρεια. Καὶ μόλις πάτησαν στὴ στεργιά, ἔπεφταν καὶ φιλοῦσαν τὸ χῶμα. Καὶ μετὰ ὅλο ἐκεῖνο τὸ πλῆθος πῆγε στὴν ἐκκλησιὰ νὰ προσκυνήσῃ τὸ Θεὸ καὶ ν᾽ ἀφήσῃ τὴν εἰκόνα.
⃝ Ἀγαπῶ ἀκόμη τὴν Ὀρθοδοξία μας, γιατὶ αὐτὴ στάθηκε ἡ μεγάλη εὐεργέτις τοῦ γένους. Ὅταν γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας ἔπεσε ἡ Πόλις, τότε οἱ πλούσιοι τοῦ Βυζαντίου, οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ γραμματισμένοι σκόρπισαν· μὲ καράβια τῶν Ἐνετῶν ἔφυγαν στὴν Εὐρώπη. (Εὔχομαι τέτοια δεινὰ νὰ μὴ ξανασυμβοῦν· ἂν συμβοῦν ὅμως, πάλι οἱ μεγάλοι θὰ φύγουν μὲ ἑλικόπτερα κι ἀεροπλάνα, καὶ θὰ μείνουμε ὁ φτωχὸς λαὸς νὰ δώσουμε ἄλλη μιὰ φορὰ τὸ παρών). Ὅταν λοιπὸν οἱ λογάδες καὶ οἱ ἐπίσημοι ἔφυγαν, ποιός ἔμεινε κοντὰ στὸ λαὸ νὰ σφογγίζῃ τὸ δάκρυ του, νὰ τὸν πραΰνῃ, νὰ τὸν ἐμψυχώνῃ, νὰ τὸν σώζῃ; ῾Ρωτῶ τὴν Ἱστορία, τοὺς κάμπους, τὰ βουνά, τὶς θάλασσες· Ποιός; Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ σὰν κλῶσσα μάζεψε τὰ παιδιά της· ἄνοιξε σχολειὰ στὰ μοναστήρια, δίδασκε Ψαλτήρι, Ὀχτωήχι, τὰ Εὐαγγέλια· αὐτὴ μάζεψε τὰ ὀρφανὰ καὶ τὶς χῆρες, στάλαξε ἐλπίδα καὶ κράτησε ἀναμμένη τὴ σπίθα τοῦ γένους. Κι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ σηκωμοῦ, τὸ ῥάσο ἔγινε σημαία, φλάμπουρο λευτεριᾶς. Στὸν ἀγῶνα τοῦ ᾽21 σὲ κάθε δέκα λαϊκοὺς ἦταν κ᾽ ἕνας ῥασοφόρος. Πόσοι θυσιάστηκαν; Ἕξι χιλιάδες (6.000) ῥασοφόροι, γιὰ νά ᾽νε ἡ πατρίδα ἐλεύθερη! Ποιά «ἐκκλησία» ἔχει νὰ δείξῃ τέτοια ἀνδραγαθήματα; Ἡ Ὀρθοδοξία μας ἦταν πάντα κοντὰ στὸ λαό της.
Τὸ 1890 ὁ σουλτᾶνος Ἀβδοὺλ Χαμὶτ ἔστειλε μήνυμα στὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἔλεγε στὸν πατριάρχη· –Μέχρι τὸ βράδυ θὰ ὑπογράψῃς διαζύγιο γιὰ νὰ χωρίσῃ μιὰ Χριστιανὴ Ἑλληνίδα ἀπὸ τὸν ἄντρα της καὶ νὰ πάρῃ ἕνα Τοῦρκο. Κι ὁ πατριάρχης ἀπαντᾷ· –Προτιμῶ νὰ μοῦ κόψετε τὰ δυὸ χέρια καὶ τὰ δυὸ πόδια καὶ τὸ λαιμό, παρὰ νὰ ὑπογράψω τέτοιο διαζύγιο. Καὶ δίνει ἐντολή, παραμονὲς Χριστουγέννων, νὰ κλείσουν ὅλοι οἱ ναοί, καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ κηρυχθῇ ἐν διωγμῷ. Αὐτὸ ἔκανε ἰσχυρὴ αἴσθησι στὴν Εὐρώπη καὶ τὸν κόσμο, καὶ ὁ σουλτᾶνος ἀναθεώρησε τὴν ἀπόφασί του. Ἔτσι τὴ νύχτα τῶν Χριστουγέννων χτύπησαν πάλι χαρμόσυνα οἱ καμπάνες· ἡ Ἐκκλησία γονάτισε ἕναν Ἀβδοὺλ Χαμίτ. Αὐτὴ εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία μας, ἀδελφοί! Τότε, μικρὸ παιδὶ στὰ Γιάννενα ὁ ποιητὴς Κρυστάλλης, ρώτησε· –Πατέρα, τί γίνεται; –Νίκησε τὸ Πατριαρχεῖο, παιδί μου. Καὶ γιὰ τὴ νίκη αὐτὴ ὁ Κρυστάλλης ἔγραψε·
«(Ὦ Ἐκκλησία!) – Θρησκεία γλυκειὰ μάνα,
Τί ὄμορφη δίνεις ἐσὺ λαλιὰ καὶ στὴν καμπάνα
καὶ πόσο ἐκείνη ἡ λαλιὰ σαλεύει στὴν καρδιά μας!
Πόσες, ἐκεῖνος ὁ Σταυρὸς ἀπ᾽ τὰ καμπαναριά μας,
στὴν ἀντηλιάδα χύνοντας τόσες χρυσὲς ἀχτῖδες,
χύνει βαθειά μας στὴν ψυχὴ γλυκὲς χρυσὲς ἐλπίδες!»
(«Ὁ Καλόγερος τῆς Κλεισούρας», Ἀναγνωστικὸ Ε΄ Δημοτικοῦ, σ. 8.).

* * *

Ἀδελφοί μου, ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ὄχι μόνο τὸ καύχημά μας, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀσφάλειά μας. Τὸ ἀρνί, ὅταν φύ¬γῃ ἀπ᾽ τὸ μαντρί, τὸ τρώει ὁ λύκος. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶνε τὸ μαντρὶ τοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι Χριστιανοὶ θὰ μείνουν ἐδῶ, ἔ¬χουν τὴν ἀσφάλεια τῆς σωτηρίας των. Ἔ¬ξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία λύκοι βαρεῖς ἀπειλοῦν· «κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι» (Ψαλμ. 11,9). Ἐδῶ νὰ μείνουμε, στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.
Πολλὰ θὰ γίνουν. Ὅ,τι γράφει ἡ Ἀποκάλυψις καὶ τὸ Εὐαγγέλιο θὰ πραγματοποιηθοῦν. Θὰ περάσουμε πολ¬λὰ βάσανα. Θ᾽ ἀλλάξῃ ὁ χάρ¬της τῆς Εὐρώπης, θὰ γίνουν γεγονότα στὴν Ἀνατολή. Ἕνα πιστεύω ἀκραδάν¬τως· ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία μιὰ μέρα θὰ φτάσῃ μέχρι τὰ ἄ¬στρα τ᾽ οὐρανοῦ· θὰ γίνῃ «μία ποίμνη εἷς ποιμήν» (Ἰω. 10,16), μία ποίμνη – ἡ Ὀρθοδοξία, εἶς ποιμήν – ὁ Κύριος ἡ¬¬μῶν Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερ¬υψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη μεγάλη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἀναργύρων Νέας Ἰωνίας – Ἀθηνῶν τὴν 5-4-1959, Γ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ἑσπέρας. Καταγραφή, μεταγλώττισις, ἀναπλήρωσις καὶ σύντμησις 14-2-2024.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς συντομεύσεις στὴν κασσέττα 53 τῆς ἀδελφότητος «Σταυρ