Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΜΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2616

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα θ. λειτουργία
5 Μαΐου 2024

Ἡ χαρα της Ἀναστασεως

Ὡς ἐπίσκοπος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί­ας σᾶς μεταφέρω, ἀδελφοί μου, τὸ παγ­κό­σμιο μήνυμα τῆς χαρᾶς, τὸ μήνυμα τῶν ἀγ­γέλων, τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀντηχεῖ καὶ πάλι σήμερα τὸ χαρμόσυνο «Χριστὸς ἀνέστη!» – «Ἀληθῶς ἀνέστη!». Εὐ­δόκησε ὁ Θεὸς νὰ τὸ ἀκούσουμε πάλι, γιὰ ἕ­να ἀκόμη Πάσχα, στὸν πάνσεπτο τοῦτο ναό. Τὸν εὐ­χαριστοῦμε γιὰ τὴ μεγάλη αὐτὴ χάρι του.
Γνωρίζουμε ὅλοι, ὅτι ὑπῆρξαν στὸ παρελθὸν καὶ ἡμέρες ποὺ ἐχθροὶ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος δὲν ἐπέτρεπαν στοὺς πιστοὺς νὰ λατρεύουν τὸ Θεὸ σὲ κεντρικοὺς ναούς· οἱ Χριστιανοὶ ἦ­ταν ἀναγκασμένοι νὰ φεύγουν μακριά, σὲ σημεῖα ἀπόμερα, μέσα σὲ σπη­λιὲς ἢ σὲ χαράδρες, γιὰ νὰ λατρεύσουν ἐκεῖ τὸν Κύριό τους. Αὐτὸς εἶνε ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο βλέπουμε πολλὲς παλαιὲς ἐκκλησίες νά ᾽νε χτισμένες ἔξω ἀπὸ τὰ χωριὰ ἢ τὶς πόλεις. Ἐ­κεῖ μαζεύονταν οἱ ὑπόδουλοι καὶ οἱ ῥαγιᾶδες στὰ σκλη­ρὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς καὶ ὑπὸ καθε­στὼς σουλτάνου Ἀβδοὺλ Χαμὶτ (τοῦ Β΄ 1842-1918) ὑμνοῦσαν μὲ βαθειὰ συγκίνησι τὸ Νικητὴ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅ­δου καὶ ἔψαλλαν τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» περιμένοντας τὴ λευτεριὰ (*) «σὰν τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι τῆς νύχτας τὸ ξημέρωμα νὰ φέρῃ» (Ἰω. Πολέμη, Τὸ κρυφὸ σχολειό). Οἱ πλάκες ἐκείνων τῶν ναῶν εἶνε ποτισμένες μὲ τὰ δάκρυά τους.

Ὡς ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπευθύνομαι σὲ ὅλους τοὺς πιστοὺς ὀρθοδόξους Χρι­στιανούς, εἴτε κατοικοῦν στὴν Ἑλ­­λάδα εἴτε παρεπιδημοῦν τώρα κοντά μας μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς μεγάλης ἑορτῆς, καὶ τοὺς χαιρετίζω θερμὰ μὲ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη!».

* * *

Ἀλλὰ σήμερα τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» δὲν δονεῖ δυστυχῶς τὴν καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων ὅ­πως τὰ περασμένα χρόνια. Γιὰ τοὺς πολλοὺς σήμερα τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» σημαίνει μόνο περιττὲς δαπάνες, φυσιολατρικὴ ἔξοδο, μανιώδη ταξίδια, γλέντι ἐν ἀκρασίᾳ, διασκέδασι, γαστρονομία, κραιπάλη, ἀπρέπειες, αἰσχρό­τητες, αἷμα στὴν ἄσφαλτο… Σήμερα τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» εἶνε πολὺ διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» τῆς παλαιᾶς μας δόξης. Ἐ­ρωτῶ καὶ πῆτε μου εἰλικρινά· σήμερα ἀσφα­λῶς ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ οἱ Χριστιανοὶ θὰ συζητήσουν καὶ θὰ μιλήσουν γιὰ χίλια δυὸ πράγματα· γιὰ τὰ παιδιά τους, γιὰ τὶς γυναῖκες τους, γιὰ τὶς δουλειὲς καὶ τὶς ἐπιχειρή­σεις τους… Ποιός ἆραγε τὸ μεσημέρι στὸ σπίτι θ᾽ ἀ­­νοίξῃ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ θὰ πῇ μαζὶ μὲ τοὺς ἀγαπητούς του δυὸ λόγια γιὰ τὸ θρί­αμβο τοῦ Χριστοῦ; Τίποτα. Σὰν τὰ κοράκια πέφτουν στὰ κρέατα καὶ τ᾽ ἄλλα φαγητὰ καὶ πιοτά, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν μόνο τὴ γαστέρα· δὲν ὑπάρχει ἄλλο ἰδανικό.
Κατηγοροῦμε τοὺς ξένους, Ἄγγλους, Γάλλους, Βέλγους κ.λπ.. Ἔχουν τὰ ἐλαττώματά τους ἀναμφισβητήτως, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ στὴ Δύσι, ποὺ ἔχουν γνωρίσει τὴν Βίβλο, στὸ τρα­πέ­ζι τους, π.χ. στὴν Ἑλβετία, προτοῦ ἀκόμα νὰ φᾶνε, κάποιος θὰ σηκωθῇ ὄρθιος καὶ θὰ διαβάσῃ ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἄχ πατρίδα μου, ποὺ σοῦ ἔγινε ἡ μεγάλη τιμὴ νὰ ἔχῃς τὸ πρωτότυπο τοῦ Εὐαγγελίου στὴ γλῶσ­σα σου! Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν γράφτηκε οὔτε στὰ βουλγάρικα, οὔτε στὰ ἀλ­βανικά, οὔτε στὰ ῥώ­σικα, οὔτε στὰ ἀμερικάνικα· γράφτηκε στὰ ἑλληνικά. Καὶ ὅμως στὴν Ἑλλάδα οἱ πλεῖ­στοι δὲν τὸ ἔχουν γνωρίσει, δὲν τὸ ἔχουν κἂν πιάσει στὰ χέρια τους. Αὐτοὶ λοι­πὸν σήμερα περιμένουν ν᾽ ἀκουστῇ ἀπὸ τὸν παπᾶ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» καί, μόλις τ᾽ ἀκούσουν, οἱ ἐκ­κλη­σιὲς ἀδειάζουν· πᾶνε γιὰ φαγοπότι ἢ καὶ γιὰ νὰ διαπράξουν ἄλλα πράγματα ἁμαρτωλά.
Ξέρετε τί λέει ὁ προφήτης Ἠσαΐας γιὰ τὰ καμώματα αὐτά; «Τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου» (Ἠσ. 1,14). Διότι ἑορτὴ τοῦ Πάσχα ἴσον λατρεία τοῦ σταυρωθέντος καὶ ἀναστάντος Χριστοῦ. Στὴν ψυχὴ τοῦ ὀρθοδόξου πιστοῦ τί κυριαρχεῖ· ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά του εἶνε στὴ νίκη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ!
Ἐρωτῶ· τὸ βλέπουμε αὐτὸ νὰ συμβαίνῃ γύ­ρω μας; βασιλεύει ὁ ἀναστὰς Χριστὸς στὶς ψυχὲς τῶν συνανθρώπων μας; Ὄχι δυσ­τυ­χῶς. Ἀντιθέ­τως, ποτέ ἄλλοτε δὲν γίνονται τόσες ἁμαρτίες ὅσες τὶς ἡμέρες αὐτές. Γι᾽ αὐτὸ θὰ ἐπιτρέψῃ ὁ Θεὸς νὰ στερηθοῦμε τὸν ἑορτασμὸ αὐ­τόν· γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, θὰ συμβῇ ὅ,τι συνέβη σὲ ἄλλες χῶρες. Γιατὶ προτιμότερο εἶ­νε νὰ κλείσουν οἱ ἐκκλησιὲς καὶ νὰ καταργηθοῦν τὰ πανηγύρια, παρὰ νὰ γίνωνται οἱ ἑ­ορτὲς ἀφορμὴ γιὰ χειρότερες ἐκτροπὲς τῆς ἁμαρτωλῆς καὶ βλάσφημης γενεᾶς.
Πῶς θέλετε τὰ παιδιά μας ν᾽ ἀγαπήσουν τὸν Κύριο, ὅταν οἱ γονεῖς ἀσχολῆσθε συνε­χῶς γύρω ἀπὸ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα, καὶ δὲν ἔ­ζησαν κοντά σας τὴ χάρι καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ σὲ ἡμέρες ὅπως ἡ σημερινή;
Ἔχουν πάσχα καὶ οἱ Ἑβραῖοι, καὶ τὸ δικό τους εἶνε μικρό, μιὰ σκιὰ τοῦ ἀληθινοῦ Πάσχα τῶν Χριστιανῶν. Μαζεύονται ὅμως καὶ τὸ ἑ­ορτάζουν μὲ τὴν ἴδια τάξι ὅπως στὸν καιρὸ τοῦ Μωυσέως· καὶ κατηχοῦν τὰ παιδιά τους, τοὺς ἐξηγοῦν ὅσα τηροῦν· καὶ διατηροῦν τὴ θρησκεία τους ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά.
Τὰ λέω ταῦτα, διότι σᾶς ἀγαπῶ. Σκοπός μου εἶνε νὰ ἐξυψωθῇ τὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο τοῦ λαοῦ μας. Παρακαλῶ λοιπὸν συνηθίστε στὸ πασχα­λινὸ τραπέζι νὰ καλλιεργῆτε τὴν πί­στι στὸν ἀ­ναστάντα Κύριο, διαβάζοντας ἀ-πὸ τὸ Εὐαγγέ­λιο, μελετώντας τὶς ἐμφανίσεις του, μιλών­τας μεταξύ σας γιὰ τὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου, τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου.
Κάποιοι μὲ ἄκουσαν· ὑ­πήκουσαν, καὶ σὲ πολ­λὰ σπίτια σήμερα ὁ ἑορτασμὸς γίνεται οὐ­σιαστικώτερος· παρατηρεῖται κάποια πρόοδος. Χρόνια δουλεύουμε μὲ κόπο, μὲ ἀγῶνα, μὲ δάκρυα. Καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὁ σπόρος ποὺ σπέρνουμε δὲν πέφτει ὅλος σὲ ἔδαφος σκληρό, σὲ πέτρες καὶ σὲ ἀγκάθια· πέφτει καὶ σὲ καλὴ γῆ, καὶ δόξα τῷ Θεῷ σιγὰ – σιγὰ σπάει ὁ πάγος, λυώνουν τὰ χιόνα, ῥιζώνει ὁ σπόρος, βγαίνουν ἄνθη, ἔχουμε καὶ καρποὺς μετανοίας.
Πρὸ ἐτῶν ἐλάχιστοι ἄντρες πήγαιναν νὰ ἐξ­ομολογηθοῦν· τώρα ἀρκετοὶ πλησιάζουν στὸ μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ μὲ δάκρυα γιὰ πρώτη φορὰ ὁμολογοῦν τ᾽ ἁμαρτήματά τους. Δόξα σοι ὁ Θεός! γιατὶ ἡ ἐξομολόγησις εἶνε λουτρό. Ἕνα δάκρυ μετανοίας, ποὺ χύνεις, γίνεται Ἰορδάνης μέσα στὸν ὁ­ποῖο πλένεται ἡ ἁμαρτωλὴ ψυχή μας.
Ἡ προσπάθειά μας θὰ εἶχε περισσότερα ἀ­ποτελέσματα, ἐὰν δὲν συναντούσαμε ὡρισμέ­να ἐμ­πόδια ἀπὸ διάφορες πλευρές. Τί εἶ­πα; ἐμπόδια; Ἀλλὰ πότε ὁ Χριστιανισμὸς προχώρησε δίχως ἐμπόδια; Διαβάστε τὴν ἱστορία. Ὅ­που κήρυγμα, ὅπου εὐαγγέλιο, ὅπου ἔ­λεγχος, ὅπου προσπάθεια χριστιανική, ἐκεῖ πέφτουν τὰ περισσότερα ἐμπόδια στὸ δρόμο τῆς Ἐκκλησίας. Πόσα ἐμπόδια πέρασαν οἱ ἀ­πόστολοι; πόσα συνάντησε ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος; πόσα ἐμπόδια βρῆκε μπροστά της ἡ πρώ­τη Ἐκκλησία; πόσα ἐμπόδια πέρασαν οἱ σκλαβωμένοι πρόγονοί μας;
Ἐν μέσῳ ἐμποδίων βαδίζουμε κ᾽ ἐμεῖς, ἀλ­λὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ βλέπουμε ἀπὸ μέρα σὲ μέρα ψυχὲς νὰ λούζωνται στὰ θερμὰ κύματα τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλ­πί­δος. Χαίρει λοιπὸν σήμερα ὁ ἐπίσκοπος· εἶ­νε ἡμέρα χαρᾶς, συγγνώμης λυτρώσεως.
Δὲν ἔγινα, ἀγαπητοί μου, ἐπίσκοπος οὔτε γιὰ δόξα οὔτε γιὰ χρήματα οὔτε γιὰ κανέναν ἄλλο τέτοιο σκοπό· ἤθελα ἡ ἐ­πισκοπή μου, ἐ­δῶ στὸ βορρᾶ, νὰ γί­νῃ πολικὸς ἀστέρας πίστε­ως, ἐλπίδος, ἀγάπης. Καὶ χαίρω, ποὺ προοδεύει· χαίρω, ποὺ οἱ πάγοι λυώνουν καὶ τὰ χιόνια διαλύονται· χαίρω, ποὺ οἱ ἐχθροὶ σιγὰ – σιγὰ συναισθάνονται, ὅτι δὲν εἶνε εὔκολο νὰ τὰ βάλουν μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ὅποιος τὴν πολεμᾷ, ὅποιος πάει κόντρα μὲ τὴν Ἐκκλησία, θὰ γίνῃ στάχτη καὶ κονιορτός. Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εἶνε αἰωνία, ἡ Ἐκκλησία εἶνε αὐτὸς ὁ Χριστός, καὶ τὸν Χριστὸ κανείς δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τὸν νικήσῃ.

* * *

Ἀδελφοί μου, νὰ εἶστε βέβαιοι. Καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ πάντοτε, ὅσο θὰ λάμπουν ἄ­στρα, ὅσο θὰ κυλοῦν ποταμοί, ὅσο τὸ γαλάζιο κῦμα θὰ ῥαίνῃ τὶς ἀκτές μας, ὅσο θὰ ὑπάρχουν τάφοι μαρτύρων καὶ μνημεῖα ἡρώων, ὅ­σο θὰ ὑπάρχῃ Ἑλλάδα καὶ κόσμος καὶ σύμ­παν, μία φωνὴ θ᾽ ἀκούγεται ἀπὸ παντοῦ· «Ὑ­μνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶ­νας» (Δαν. 3,34-65).
Δὲν ἔσβησε ἡ πίστις, δὲν σταμά­τησε ἡ λατρεία. Ὁ Ἐσταυρωμένος δὲν ἔμεινε στὸν τάφο – ποιός τὸ εἶπε; Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπέθα­νε, ἐτάφη, ἀλλὰ ἀνέστη τριήμερος. Νίκησε τὸ θάνατο, τὸν διάβολο, τὸν ᾅδη, τὴν ἁμαρτία. Ζῇ καὶ βασιλεύει. Εἰς πεῖσμα λοιπὸν τῶν δαιμόνων, τῶν ἀθέων, τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, εἰς πεῖσμα ὅλων τῶν ἐχθρῶν του, φωνά­ζουμε, ὅτι ὁ Χριστὸς ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. «Χριστὸς ἀνέστη»!

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Δευτερολογία
Θὰ περιμένετε. Ἀκολουθοῦντες παλαιὸν ἔθιμον τῆς ῥωμιοσύνης, τῆς παλιᾶς μας δόξης. Ὁ ἱερεὺς στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ἐμοίραζε ἕνα αὐγὸ κόκκινον. Ἀκολουθῶν τὸ ἱερὸν τοῦτο ἔθιμον θὰ μοιράσω εἰς ὅλους, ντόπιους καὶ ξένους, μικρὰ παιδιὰ καὶ ἀσπρομάλληδες γέροντες, θὰ μοιράσω μέχρι ἑνὸς ἕνα κόκκινο αὐγὸ ὡς εὐλογία τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας καὶ ὡς ἐνθύμιον τοῦ Πάσχα τοῦ 1970. Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ εὐλογῇ τὰς οἰκίας, νὰ εὐλογῇ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σας καὶ εἴθε ὁ Θεὸς νὰ δώσῃ τὴν ἀνάστασιν, ἀνάστασιν ἀτομική, ἀνάστασιν οἰκογενειακήν, ἀνάστασι ἐθνικήν, ἀνάστασι παρὰ ἀνθρωπίνη [πανανθρωπίνη].

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης τὴν 26-4-1970 ἑσπέρας. Καταγραφή, σύντμησις, προσαρμογή 11-4-2024.

• (*)—————–
• (Οἱ καινουργοι σουλτανοι του Ἀντιχριστου με την δικαιολογία τοῦ κορωνοϊου, οδήγησαν τους χριστιανους στα σκληρά χρόνια της σκλαβιας, μέ την κάλυψη, δυστυχῶς ἐπισκόπων!!!!)