Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Κατά Λουκάν, κεφάλαιο Ι΄, εδάφια 38-42 και κεφάλαιο ΙΑ΄, εδάφια 27-28

Κεφ.Ι΄ 38᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺς καὶ αὐτὸς εἰσῆλθεν εἰς κώμην τινά. Γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. 39 Καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. 40 Ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; Εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. 41 Ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· 42 ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.
Κεφ.ΙΑ΄ 27 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. 28 Αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΜΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2627

Κοίμησις Θεοτόκου (Λκ. 10,38-42· 11,27-28)
Πέμπτη 15 Αὐγούστου 2024
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Ν᾽ ἀκουμε, μα και να ὑπακουμε (τεκνογονια)

«Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28)

Δίδασκε, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ποῦ δίδασκε; Παντοῦ· στὸ ναό, στὴ συναγωγή, σὲ σπίτια, στὸ ἀκρογιάλι, στὴν ἔ­ρη­μο. Τί δίδασκε; Λόγια θεϊκά.
Μιὰ φορὰ δίδασκε τοὺς ἀνθρώπους ν᾽ ἀγαποῦν τὴν προσ­ευχή. Εἶνε ἀναγκαία. Ἄν­θρωπος ποὺ δὲν προσ­εύχεται εἶνε σὰν ζῷο, ἀγριεύει σὰν τὰ θηρία. Τοὺς ἔλεγε, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε πατέρας, ἀγαπᾷ κι ἀκούει τὰ παιδιά του. Καὶ γιὰ νὰ μάθουν πῶς νὰ τοῦ μιλοῦν, πῶς νὰ προσ­εύχων­ται, δίδαξε τὸ «Πάτερ ἡμῶν…» (Λουκ. 11,2-4). Αὐτὴ εἶνε ἡ τέλεια προσευχή· περιέ­χει ἑπτὰ αἰτήματα καὶ μία ὑπόσχεσι· μ᾽ αὐτὸ ζητοῦμε ἑ­πτὰ πράγματα καὶ ὑποσχόμαστε νὰ ἀ­γαποῦ­με καὶ νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἄλλους.
Τὴν ὥρα λοιπὸν ποὺ ἔλεγε τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Χριστός, μιὰ γυναίκα ποὺ τὸν ἄκουγε τόσο ἐν­­θουσιάστηκε ὥστε φώνα­ξε· «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βα­­στάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας» (ἔ.ἀ. 11,27)· δηλαδή, εὐτυχισμένη – καλότυχη ἡ μάνα ποὺ σὲ γέννησε! Μ᾽ αὐτὸ τὸ λόγο ἡ ἀν­ώνυμη ἐκείνη γυναίκα μακάρισε τὴν Παναγία, τῆς ὁ­ποίας σήμερα ἑορτάζουμε τὴν θεία Κοίμησι· ἔτσι τε­λειώνει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 10,38-42· 11,27-28).

* * *

Ὅπως δίδασκε τότε ὁ Χριστός, ἀ­γαπητοί μου, ἔτσι ἐξακολουθεῖ νὰ διδάσκῃ καὶ σήμερα καὶ πάντα διὰ μέσου τῶν κηρύκων, ποιμένων, ἐ­πισκόπων. Γεννᾶται ὅμως τὸ ἐρώτημα· ὁ κόσμος τί στάσι παίρνει ἀπέναντί του;
Πῶς τὸν ἄκουγαν; Ὁ κόσμος τότε διαι­­ρέθη­­­­κε. Νομίζετε, εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὅτι ἦρ­­­θα νὰ φέρω εἰρήνη; ὄχι, διαχωρισμὸ ἦρθα νὰ φέρω (βλ. Ματθ. 10,34-36). Ὁ διαχωρισμὸς ἐπέρχεται ὄχι ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴ δι­άθεσι τῶν ἀκροατῶν· γιατὶ ἄλλοι ἀ­γαποῦν τὸ φῶς καὶ ἄλλοι τὸ σκοτάδι. Καὶ μέχρι σήμερα τὸ ἴδιο συμβαίνει· ὅ­που ἀ­κούγεται καθαρὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ κόσμος διχάζεται· αὐτὸ εἶ­νε καὶ δεῖ­γμα ζων­τά­νιας τοῦ κηρύγματος. Ὅ­ταν ὁ λόγος δὲν διχά­ζῃ, τότε μπορεῖ καὶ νὰ μὴν εἶ­νε γνήσιος καὶ τότε δὲν φέρνει ἀποτέλεσμα.
Στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ μεταξὺ αὐτῶν ποὺ τὸν ἄκουγαν ἦταν καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ φαρι­σαῖοι, οἱ θεωρούμενοι διαβασμένοι, αὐτοὶ ποὺ τὰ ξέρουν ὅλα, καὶ κατέχουν τὰ ἀξιώματα. Αὐτοὶ τὸν φθόνησαν καὶ τὸν συκοφάντησαν μέχρι σημείου νὰ ποῦν, ὅτι εἶνε δαιμονισμένος, «Βεελζεβοὺλ ἔχει», κι ὅτι βγάζει τὰ δαιμόνια βοηθούμενος ἀπὸ «τὸν ἄρχοντα τῶν δαιμονίων», τὸν δι­άβολο δηλαδή· ἀκόμη καὶ δικοί του ἄνθρωποι εἶ­παν ὅτι «ἐξέστι», τρελλάθηκε, καὶ «ἐξῆλθον κρα­τῆσαι αὐτόν», πῆ­γαν νὰ τὸν δέσουν (Μάρκ. 3,21-22). Γιατί; Διότι τὰ λόγια του τοὺς ἤλεγχαν, ἦταν ἀντίθετα μὲ τὰ συμ­φέροντά τους καὶ τὴ ζωή τους. Αὐ­τὴ τὴ στάσι πῆραν ἀπέναντι στὸ Χριστὸ οἱ μεγά­λοι καὶ τρανοὶ τότε. Ἔφτασαν τέλος καὶ στὸ σημεῖο, κάτω ἀπ᾽ τὸ πραιτώριο, νὰ πα­ρασύρουν τὸ λαό, νὰ τὸν φοβίσουν, κι ὅ­ταν ὁ Πιλᾶτος τοὺς ἔ­δειξε δεμένο τὸν Ἰησοῦ καὶ ῥώτησε, ποιόν ἐκ τῶν δύο προτιμᾶτε, τὸν Ἰησοῦ ἢ τὸ Βαραββᾶ; αὐτοὶ ἐ­πέβαλαν στὸ λαὸ νὰ προτιμήσουν τὸ Βαραββᾶ, καὶ τὸν Ἰησοῦ τί νὰ τὸν κάνουν· «Σταύρω­σον σταύρωσον αὐτόν» (Λουκ. 23,21. Ἰω. 19,6)!
Ἀλλ᾽ ἐνῷ αὐτοὶ ἔλαβαν τέτοια στάσι, ἀντιθέ­τως ὁ λαός, ψαρᾶδες καὶ βοσκοί, φτωχὲς μανάδες μὲ παιδιὰ στὴν ἀγκαλιά, μετανοημέ­νοι ἁ­μαρτωλοὶ καὶ πόρνες, αὐτοὶ ἔτρεχαν κον­τὰ στὸ Χριστὸ καὶ χαίρονταν νὰ τὸν ἀκοῦνε· ῥουφοῦ­σαν τὰ λόγια του ὅπως ἡ διψασμένη γῆ τὴ βροχούλα, ὅπως τὸ μελίσσι τὸ χυμὸ ἀπὸ τὸ ἄν­­θος, ὅπως τὸ βρέφος τὸ γάλα ἀπὸ τὸ στῆ­θος τῆς μάνας· ἔτσι αὐτοὶ «κρέμονταν» ἀπὸ τὰ χείλη του (Λουκ. 19,48).
Μιὰ τέτοια γυναίκα ἦταν κι αὐτὴ ποὺ τόσο ἐν­­θουσιάστηκε ὥστε δὲν κρατήθηκε καὶ φώ­ναξε μακαρίζοντας τὴ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ πρά­γματι ἡ Παναγία εἶνε ἀξιομακάριστη.
Κάθε μάνα κοπιάζει· μόνο ὁ Θεὸς ξέρει τοὺς κόπους της. Μοῦ φαίνεται πώς, ἄν ποτε διοικοῦ­­σαν τὸν κόσμο γυναῖκες, πόλεμος δὲν θὰ γινό­ταν· οἱ ἄντρες, ποὺ διοικοῦν, δὲν ξέρουν τί κόπο κάνει ἡ μάνα, ἀπὸ μιὰ «μύξα» νὰ βγά­λῃ ἕ­ναν ἄνθρωπο, ἀπὸ ἕνα «κομμάτι κρέας» ν᾽ ἀναστή­σῃ ἕνα λεβέντη· κι ὅταν πλέον τὸν φέ­ρ­ῃ 20 – 25 ἐτῶν, νὰ τῆς τὸν ἁρπάζουν καὶ νὰ τὸν κάνουν κιμᾶ στὰ μακελειὰ τῶν πολέμων.
Μανάδες οἱ ὁποῖες ἀξιώθηκαν νὰ γεννήσουν παι­διὰ ποὺ διέπρεψαν στὰ γράμματα, στὶς ἐ­πι­στῆ­μες, στὴν κοινωνία, αἰσθάνονται μιὰ χαρὰ κι ὁ κόσμος τὶς καλοτυχίζει. Ὅσες γέννησαν παι­δὶ κα­κότροπο καὶ ταραξία, δοκιμάζουν πίκρα καὶ ντροπή. Ξέρω τέτοιους γονεῖς, ποὺ πέ­θαναν νω­ρὶς γιατὶ ντρέπονταν νὰ βγοῦν στὴν κοι­νω­νία. Ὅσο τὸ καλὸ παιδὶ εἶνε τιμὴ καὶ δόξα τῶν γονέων, τόσο τὸ διεστραμμένο καὶ ἄ­σωτο εἶνε συμφορὰ καὶ ἀτιμία τοῦ σπιτιοῦ.
Πόσο δίκιο λοιπὸν εἶχε ἡ εὐλογημένη ἐκείνη γυναίκα τοῦ λαοῦ ποὺ μακάρισε τὴν Παναγία! Γιατὶ πράγματι ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ εἶνε ἡ εὐ­τυχέστερη ἀπὸ κάθε ἄλλη γυναῖκα. Γέννησαν κι ἄλλες βασιλιᾶδες – πρίγκιπες, μὰ λησμονήθηκαν. Ἡ Μάνα τοῦ Χριστοῦ, ἡ γλυκειὰ Μάνα ὅλου τοῦ κόσμου, μέχρι σήμερα καὶ μέχρι συντελείας τοῦ κόσμου καὶ αἰωνίως θὰ μακαρίζεται καὶ θὰ ὑμνῆται.
Καὶ ὁ Χριστὸς τί ἀπήντησε ὅταν ἄκουσε νὰ μακαρίζεται ἡ Μητέρα του; «Μενοῦνγε», εἶ­πε, «μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28). Οἱ προτε­στάντες, οἱ χιλιασταὶ καὶ ἄλλοι ποὺ δὲν θέλουν νὰ τιμήσουν τὴν Παναγία, ἁρπάζονται ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ νομίζοντας ὅτι τὰ καταλαβαίνουν. Μὰ δὲν ξέρουν ἑλληνικά, δὲν ξέρουν νὰ τὰ ἑρ­μηνεύσουν. Ἂν ἄ­νοιγαν ἕνα ἀρχαιοελληνικὸ λεξικό, θὰ ἔβλεπαν ὅτι ἐκεῖνο τὸ «μενοῦνγε» εἶνε ἐναντίον τους· σημαίνει «ναὶ μάλι­στα» (βλ. LIDDELL SCOTT, λ. μέν, τόμ. ΙΙΙ, σ. 120, στ. β΄). Εἶπε ἡ γυναί­κα· Εὐτυχισμένη εἶνε ἡ μάνα ποὺ σὲ γέννη­σε. Μακάρισε τὴν Παναγία. Καὶ ὁ Χριστὸς τί εἶ­πε; Δὲν εἶπε ὄχι, ἀλλὰ τί· Ἀλήθεια λές (=αὐτὸ σημαίνει τὸ «μενοῦνγε»), εἶνε εὐτυχισμένη ἡ μάνα ποὺ μὲ γέννησε, εἶνε στ᾽ ἀλήθεια ἄξια μα­καρισμοῦ. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν μακάρισε μόνο τὴ Μητέρα του· κοντὰ στὴ Μητέρα του μακά­ρι­σε καὶ – ποιούς; Ὄχι τοὺς πλουσίους τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ὅσους ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Μὰ μόνο νὰ τὸν ἀκοῦνε; Δὲν φτάνει αὐτό. Ὁ Χριστὸς προσέθεσε· «καὶ φυλάσσοντες αὐ­τόν», καὶ νὰ τὸν τηροῦν δηλαδή, νὰ τὸν ἐκτελοῦν. Δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ μελετᾷς τὸ Εὐ­αγγέλιο, νά ᾽ρχεσαι στὴν ἐκκλησία, ν᾽ ἀκοῦς κήρυ­γμα, νὰ διαβάζῃς πνευματικὰ βιβλία· δὲν ἀρ­κεῖ μόνο νὰ πέσῃ ἁ­πλῶς ὁ σπόρος πάνω στὴ γῆ· πρέπει νὰ πάῃ καὶ βαθειὰ στὸ χῶμα· τότε φυτρώνει καὶ καρποφορεῖ.

* * *

Σήμερα ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, τί λέτε, ἀκοῦ­με τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐφαρμό­ζουμε στὴ ζωή μας; Αὐτὸ εἶνε τὸ ἐρώτημα.
Ἀφήνω πολλὰ ἄλλα σημεῖα τῶν θείων ἐν­το­λῶν καὶ θὰ σταθῶ σὲ ἕνα, ποὺ ἐπείγει νομί­ζω νὰ τὸ πῶ· κι ἀπευθύνομαι στὰ ἀντρόγυνα.
Τί μᾶς λέει ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ; Λέει, ὅτι τὸ ἀντρόγυνο πρέπει νὰ τεκνογονῇ, νὰ γεννάῃ παιδιά. Αὐτὸ εἶνε ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ εὐχὴ τῆς Ἐκ­κλησίας μας. Στὸ μυστήριο τοῦ γάμου οἱ εὐ­χὲς λένε, τὸ ζεῦγος νὰ γίνῃ σὰν τὸ καρποφόρο δέν­τρο, σὰν τὴν ἐλιὰ ποὺ λυγίζουν τὰ κλαδιά της ἀ­πὸ τὸν καρπό, σὰν τὸ ἀμπέλι πού ᾽νε γεμᾶτο σταφύ­λια. Ὅπως χαίρεται ὁ γεωργὸς ὅταν βλέ­πῃ τὰ στάχυα γεμᾶτα καρπό, ἔτσι χαίρεται καὶ ὁ Θεὸς ὅ­ταν βλέπῃ τ᾽ ἀντρόγυνα νὰ γεννοῦν. Σήμερα ὅ­μως τί γίνεται; Φωνάζουν μερικοὶ «Ζήτω ἡ Ἑλλάδα!». Λόγια παχειά, χωρὶς οὐσία. Ἡ Ἑλλάδα εἶνε τὰ παιδιά, δὲν εἶνε τὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια. Δὲν ὑπάρχουν παιδιά; ἡ Ἑλλάδα θὰ πεθάνῃ. Ἂν ὅμως ἐρευνήσῃς, τὰ περισσότερα σπίτια κάνουν ἕνα – δύο παιδιά, καὶ μετὰ στόπ. Ἕνα – δύο, ἕνα – δύο! σπανίως θὰ βρῇς σπίτι μὲ περισσότερα. Ἕνας ἔχει πέντε παιδιά, καὶ οἱ ἄλλοι τὸν λένε βλᾶκα καὶ εἰρωνεύονται τὴ γυναῖκα του. Ἔτσι ποὺ πᾶμε θὰ γίνουμε γηροκομεῖο κ᾽ ἡ Ἑλλάδα θὰ σβήσῃ. Ἐνῷ οἱ γείτονές μας αὐξάνονται, ἐμεῖς λὲς κ᾽ ἔχουμε κατάρα.
Ἀντρόγυνο ποὺ χρησιμοποιεῖ σατανικὰ μέσα πρὸς ἀποφυγὴν τῆς τεκνογονίας καὶ κάνει ἐκ­τρώσεις, ἁμαρτάνει βαρύτατα. Καὶ ἂν ἀκόμα κά­νῃ ἕνα – δυὸ παιδιά, –θυμηθῆτε τὸ λόγο αὐτόν– μπορεῖ νὰ πεθάνουν, καὶ νὰ τιμωρηθῇ ἔτσι τὸ ἀν­­τρόγυνο· γιατὶ βαδίζει κόντρα μὲ τὴ φύσι, κόν­τρα μὲ τὸ Θεό. Ἀλλοίμονο στὰ σπίτια ἐκεῖνα ποὺ κάνουν χρῆσι τέτοιων ἀτίμων μέσων, μὲ τὰ ὁ­ποῖα καὶ ὁ Θεὸς ὑβρίζεται καὶ ἡ φύσις ἐξευτελίζεται καὶ τὸ γένος ἐλαττώνεται. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἔβγαλε σχετικὴ ἐγκύκλιο.
Ποτέ δὲν προσκυνῶ γυναῖκες, ὁσοδήποτε μεγάλο ἀξίωμα κι ἂν ἔχουν. Πέφτω ὅμως καὶ προσ­κυνῶ μιὰ χωριάτισσα γυναῖκα τοῦ βοσκοῦ καὶ τοῦ βουνοῦ.
Διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνώπι­όν σας. Κανείς καὶ καμμία νὰ μὴν πάῃ ἀντίθετα πρὸς τὸ ὑπόδειγμα τῆς Παναγίας, ἀλλὰ ὅλοι νὰ τὴ μιμηθοῦμε. Νὰ μιμηθοῦμε τὴν ὑποταγή της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μὴ προγραμματίζετε τὴν τεκνογονία. Δὲν ξέρετε τί μπορεῖ νὰ βγῇ ἀπὸ τὸ σπίτι σας. Τὰ παιδιὰ εἶνε σὰν τὰ λαχεῖα. Μέσα στὰ πολλὰ παιδιὰ μπορεῖ νὰ βγῇ καὶ κάποιο, τὸ δέκατο – τὸ ἔνατο, ποὺ θὰ τιμήσῃ τὸ σπίτι του, τὴν οἰκογένειά του.
Ἀδέρφια μου, μὲ πόνο καὶ ἀναστεναγμὸ σᾶς τὸ λέω. Τὸ ἔγκλημα αὐτὸ ποὺ κάνουν τὰ ἀν­τρόγυνα ν᾽ ἀποφεύγουν τὴν τεκνογονία, εἶνε ἀ­πὸ τὰ μεγαλύτερα. Ὕστερα ἀπὸ τὴ βλασφημία, ἔρ­χεται αὐτό. Σᾶς παρακαλῶ σήμερα, ποὺ τιμοῦ­με τὴν Κοίμησι τῆς Παναγίας μας, ὅλοι, γυναῖ­κες καὶ ἄντρες, νὰ μιμηθοῦμε τὴ ζωή της, γιὰ νὰ ἔ­χουμε τὴν εὐλογία καὶ τὴν προστασία τῆς Παν­αγίας, τῆς Μάνας ὅλου τοῦ κόσμου· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. μονὴ Κοιμήσεως Θεοτόκου Κλαδορράχης – Φλωρίνης τὴν Πέμπτη 15-8-1968 πρωί, μὲ νέο τώρα τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 9-7-2024.