Απόσπ. βιβλίου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«Κορακες του Οικουμενισμου εξελθετε της Κιβωτου», σελ. 7

Γιατι ὑποτιμουν την ἀξια της Πιστεως;

Θὰ σᾶς ἀπαντήσω μὲ μία εἰκόνα. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶνε ἕνα δένδρο ἀθάνατο, ὁ Χριστιανισμὸς εἶνε ἡ πελωρία δρῦς· ὁ Χριστιανισμὸς εἶνε ἕνα δένδρο τὸ ὁποῖο δὲν τὸ ἐφύτευσε ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἡ ἁγία Tριάς· καὶ κανείς δαίμων δὲν θὰ μπορέσῃ ποτὲ νὰ ξερριζώσῃ τὸ ἱερὸ τοῦτο δένδρο, τὸ ἀγλαόκαρπο καὶ εὐσκιόφυλλο, τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Eἶνε δένδρο ὁ Χριστιανισμός. Ἂς πέφτουν τὰ τσεκούρια, ἂς χτυποῦν οἱ ἄθεοι, δὲν θὰ μπορέσουν ποτὲ τὴν ῥίζα νὰ τὴν ἐκριζώσουν. Tὰ κλαριὰ μπορεῖ νὰ τὰ σπάσουν, τοὺς ἀνθοὺς μπορεῖ νὰ τοὺς ῥίψουν, τοὺς καρποὺς μπορεῖ νὰ τοὺς φάγουν, ἀλλὰ κάτω ἡ ῥίζα εἶνε τόσο βαθειά, ποὺ καμμία δύναμι στὸν κόσμο δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ ἐκριζώσῃ τὴν Ὀρθόδοξο πίστι.
Διατὶ τί εἶνε ἡ ῥίζα; Ἂν ἐρωτήσετε ἕνα ἐπιστήμονα, ποῖον εἶνε τὸ σπουδαιότερο μέρος τοῦ δένδρου; τὰ ἄνθη, οἱ καρποί, ὁ κορμός, τὰ φύλλα; Ὄχι, θὰ σᾶς πῇ, εἶνε ἐκεῖνο ποὺ δὲν φαίνεται· εἶνε ἐκεῖνο τὸ ἄσχημο πρᾶγμα, ποὺ εἶνε ἕνα κούτσουρο κρυμμένο μέσα στὴ γῆ. Kαὶ ὅμως ἐκείνη ἡ ῥίζα τῆς μηλιᾶς καὶ ὅλων τῶν δένδρων εἶνε χημεῖο ὁλόκληρο· δὲν θὰ μπορέσῃ ποτὲ ἡ ἐπιστήμη νὰ φτειάξῃ τέτοιες ρίζες, ποὺ νὰ βγάζουν φυσικὸ χυμὸ καὶ νὰ σχηματίζουν δένδρα πελώρια.
Ὅπως λοιπὸν εἰς τὸ δένδρο τὸ σπουδαιότερο μέρος εἶνε ἡ ῥίζα, ἔτσι καὶ εἰς τὸν Χριστιανισμὸ τὸ σπουδαιότερο μέρος εἶνε ἡ Πίστις μας. Tὸ κηρύττει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅταν λέει ὅτι «Χωρὶς πίστεως ἀδύνατον εὐαρεστῆσαι» εἰς τὸν Θεόν (Ἑβρ. 11,6). Tὸ εἶπε ὁ Θεάνθρωπος· «Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται» (Μᾶρκ. 16,16). Πρὶν πῇ τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34), μᾶς εἶπε «Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Μᾶρκ. 1,15).

Προηγεῖται ἡ πίστις, ποὺ εἶνε ἡ ῥίζα τοῦ δένδρου. Tὰ ἄνθη εἶνε οἱ ἐνθουσιασμοί, εἶνε τὰ ὡραῖα αἰσθήματα· οἱ δὲ καρποὶ εἶνε αἱ ἀρεταί· τὰ δὲ φύλλα εἶνε οἱ τύποι τῆς Ἐκκλησίας. Δίνουν καὶ αὐτὰ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ δένδρου. Eἴδατε τί ὄμορφο εἶνε τὸ δένδρο τὴν ἄνοιξι, ποὺ εἶνε γεμᾶτο μὲ φύλλα; Ἔχουν ὅλα σημασία στὴν Ὀρθοδοξία. Kαὶ τὸ κεράκι ποὺ ἀνάβεις, καὶ τὸ λιβάνι, καὶ οἱ εἰκόνες, καὶ τὰ ἄλλα· τύποι εἶνε. Ἀλλὰ ὅπως ἀπὸ ἕνα φύλλο καταλαβαίνεις τί δένδρο εἶνε, ἔτσι καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐξασκεῖ τὴν ἐξωτερικὴ λατρεία – τοὺς τύπους ὁ ἄνθρωπος, μποροῦμε νὰ συμ­περάνουμε σὲ τί πιστεύει. Ἐπαναλαμβάνομε· δένδρον ὁ Χριστιανισμός, ῥίζα ἡ πίστις, ἄνθη τὰ αἰσθήματα, καρποὶ αἱ ἀρεταὶ ὧν μείζων ἡ ἀγάπη, καὶ τὰ φύλλα εἶνε ὁ στολισμὸς τῆς Ἐκκλησίας, οἱ τύποι, αἱ ἱεραὶ ἀκολουθίαι, τὰ ὁρατὰ σημεῖα τῆς πίστεώς μας.
Λοιπόν, ὅταν ἐσὺ βγάζῃς τὴν πίστι, θέλεις νὰ ξερριζώσῃς τὴ ῥίζα· ἀλλ᾽ ὅταν φύγη ἡ ῥίζα, δὲν ὑπάρχει πλέον οὔτε δένδρο οὔτε τίποτε.
Ὑποτιμοῦν τὴν Πίστι, ἡ ὁποία εἶνε ἡ ῥίζα τοῦ Χριστιανισμοῦ.