Εὐαγγέλια νέα σειρὰ
36. Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,41-56)
1971(2) Ὁ Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων – στ. 48 & 50

Περίοδος Γ΄- Ἔτος ΙΣΤ΄
Ἀριθμ. φύλλου 697(2)

Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,41-56)
27 Ὀκτωβρίου 2024 (1999)
Τοῦ Μητροπλίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου,

Ὁ Ἰατρος των ψυχων και των σωματων

«Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» &
«Μὴ φο­βοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται»
(Λουκ. 8,48 & 50)

Δύο, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὰ θαύματα ποὺ δι­ηγεῖται σήμερα ὁ εὐαγγελιστὴς Λου­κᾶς. Τὸ ἕνα εἶνε ἡ θεραπεία ἑνὸς ἀσθενοῦς, καὶ τὸ ἄλλο εἶνε ἡ ἀνάστασι μιᾶς νεκρῆς. Ἂς δοῦμε μὲ ἁπλᾶ λόγια τὰ δύο αὐτὰ θαύματα.

* * *

Λέει τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 8,41-56), ὅτι ὁ Χριστὸς περιοδεύοντας ἔφτασε σὲ μία πόλι. Ἀμέσως ἀπὸ στόμα σὲ στόμα διαδόθηκε, ὅτι ἦρθε ὁ Χριστός. Ἔκλεισαν τὰ μαγαζιά. Οἱ ἐργάτες ἄ­φησαν τὰ ἐργαστήριά τους, οἱ γυναῖκες ἄφησαν τὶς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ καὶ τὰ παιδιὰ βγῆκαν στὸ δρόμο. Ὅλοι εἶχαν τὴν περιέργεια νὰ τὸν δοῦν, ὅλη ἡ πόλι ἦταν στὸ πόδι γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχθῇ. Τόσος ἦταν ὁ κόσμος, ποὺ βελόνα νὰ ἔρριχνες δὲν ἔπεφτε κάτω. Ὅλοι σπρώχνονταν γιὰ νὰ δοῦν τὸ Χριστό.
Καθὼς ὁ Χριστὸς περπατοῦσε στὸ δρόμο, νά καὶ πέφτει στὰ πόδια του κάποιος, μὲ δάκρυα στὰ μάτια, καὶ λέει· Χριστέ, ἐλέησέ με.
Τί συνέβη; Τί εἶχε πάθει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος; Ἦταν ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς τῶν Ἰ­ου­δαίων. Λεγόταν Ἰάειρος. Εἶχε ἕνα κοριτσά­κι δώδεκα χρονῶν, μονάκριβο, ποὺ ἀρρώστη­σε καὶ κινδύνευε νὰ πεθάνῃ. Οἱ γιατροὶ δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν τίποτε. Καὶ τώρα, ποὺ ἄκουσε ὅτι ἦρθε ὁ Χριστός, πῆγε γονάτισε καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ πάῃ στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ κάνῃ καλὰ τὸ παιδί του.
Ἀλλ᾿ ἐνῷ ὁ Χριστὸς προχωροῦσε νὰ πάῃ στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου, ἀπότομα σταματᾷ. Στρέφεται κ᾿ ἐρωτᾷ·

–Ποιός μὲ ἄγγιξε;
Οἱ μαθηταὶ ἀπαντοῦν·
–Δάσκαλε, τί εἶν᾽ αὐτὰ ποὺ λές; Ἐδῶ τόσος κόσμος σὲ σπρώχνει, ὅλοι σὲ ἀγγίζουν καὶ σὲ συνθλίβουν, καὶ λές, Ποιός μὲ ἄγγιξε;
Ὁ Χριστὸς ὅμως ἐπιμένει·
–Κάποιος μὲ ἄγγιξε· γιατὶ ἐγὼ αἰσθάνθηκα δύναμι νὰ φεύγῃ ἀπὸ πάνω μου.
Τότε μιὰ γυναίκα, ποὺ ἔτρεμε σὰν τὸ φύλλο, ντροπαλὰ – ντροπαλὰ πλησιάζει μπροστά του, πέφτει στὰ πόδια του καὶ λέει·
–Χριστέ, συχώρεσέ με. Ἐγὼ εἶμ᾽ αὐτὴ ποὺ σὲ ἄγγιξε. Ἤμουν μιὰ δυστυχισμένη γυναίκα. Ἤμουν ἄρρωστη, εἶχα αἱμορραγία. Στράγγισα. Πῆγα σὲ γιατρούς, ἀγόρασα φάρμακα πανάκριβα. Πούλησα ὅλη μου τὴν περιουσία, μὰ καμμιά θεραπεία δὲ βρῆκα. Τώρα ποὺ ἦρθες, εἶπα, Θὰ πάω νὰ τὸν δῶ· θ᾿ ἀγγίξω τὸ ῥοῦχο του, καὶ θὰ γίνω καλά. Μ᾿ αὐτὴ τὴν πίστι σὲ πλησίασα. Καὶ μόλις ἄγγιξα τὸ ῥοῦχο σου, ἔ­γινα καλά. Χίλιες δόξες νὰ ἔχῃς, Χριστέ!
Τότε ὁ Χριστὸς εἶπε·
–Παιδί μου, ἔχε θάρρος· ἡ πίστι σου σὲ ἔ­σωσε. Πήγαινε στὸ καλό.
Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ ὁ Χριστός, προχώρησε νὰ πάῃ στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου. Καθὼς πλησίαζε, ἕνας ὑπηρέτης τρέχει καὶ λέει στὸν Ἰάειρο·
–Πέθανε τὸ κορίτσι· μὴν ἐνοχλεῖς τὸ διδάσκαλο, δὲ χρειάζεται πιά… Εἶπε ἔτσι, γιατὶ νό­μιζε, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει τὴ δύναμι ν᾿ ἀ­ναστήσῃ νεκρό.
Ταράχτηκε ὁ Ἰάειρος ἀκούγοντας ὅτι τὸ παιδί του πέθανε. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς τοῦ ἔδωσε θάρρος. Μὴ φοβᾶσαι, τοῦ λέει, μόνο πίστευε.
Ὅταν ἔφτασαν ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι, ἀκοῦνε θρήνους καὶ φωνές. Εἶχε μαζευτῆ κόσμος πο­λύς, συγγενεῖς καὶ φίλοι. Ἦταν καὶ κάτι μοι­ρολογίστρες, καὶ ὅλοι κλαίγανε. Ὁ Χριστὸς τοὺς λέει· Τὸ κορίτσι δὲν πέθανε, ἀλλὰ κοιμᾶται. Τοὺς ἔβγαλε ὅλους ἔξω καὶ κράτησε μόνο τοὺς τρεῖς μαθητάς, τὸν Πέτρο τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, καὶ τοὺς γονεῖς. Ἔ­πιασε τὸ χέρι τῆς κόρης καὶ φώναξε· Σήκω, παιδί μου, ἐπάνω!
Ἀμέσως, σὰν νὰ πέρασε ἐπάνω ἀπ᾿ τὸ σῶ­μα μαγνήτης ποὺ τραβᾷ τὶς βελόνες, ἔτσι σηκώθηκε ἐπάνω τὸ παιδί. Ἄνοιξε τὰ ματάκια του, κ᾿ ἔμειναν ὅλοι κατάπληκτοι. Καὶ ὁ Χριστός, γιὰ νὰ πεισθοῦν ὅτι δὲν εἶνε φάντασμα ἀλλὰ πραγματικότης, εἶπε· Δῶστε στὸ παιδὶ νὰ φάῃ.

* * *

Αὐτὰ τὰ δυὸ θαύματα μᾶς διηγεῖται τὸ εὐ­αγγέλιο.
–Οὔ! θὰ ποῦν τώρα οἱ ἄπιστοι, αὐτὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»· τώρα δὲν γίνονται θαύματα. Τώρα ἔχουμε γιατρούς, φάρμακα, κλινικές.
Τί εἶπες, «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»; Ὄχι. Καὶ σήμε­ρα, καὶ αὔριο, καὶ μετὰ δύο καὶ τρεῖς χιλιάδες χρόνια, δὲν θὰ πάψῃ ὁ Χριστὸς νὰ κάνῃ τὰ θαύματά του.
Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια στὴν Ἀθήνα ἔμαθα τὸ ἑξῆς. Στὸ σπίτι ἑνὸς πάμπλουτου, ποὺ εἶ­χε καράβια, ἀρρώστησε τὸ κορίτσι του τὸ μονά­κριβο, ὅπως ἀκριβῶς τοῦ Ἰαείρου. Μονάκριβο ἦταν ἐκεῖνο στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ, μονάκριβο κι αὐτὸ στὰ χρόνια τὰ δικά μας. Ὁ πατέρας εἶχε λεφτά. Τὸ πῆγε μέχρι τὴ Σουηδία στοὺς καλύτερους γιατρούς. Ὅλοι εἶπαν, ὅτι θὰ πεθάνῃ. Μὰ ἡ μάνα, ποὺ πίστευε στὸ Χριστό, κι ἀφοῦ ἀπελπίστηκε ἀπὸ τοὺς γιατρούς, κάθησε ὅλη νύχτα κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς· παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα τὸ Χριστό, νὰ κάνῃ καλὰ τὸ κορίτσι της. Τὴν ἄλλη μέρα ἕνας κρύος ἱδρώτας ἔπιασε τὸ κοριτσάκι. Ἄνοιξε τὰ ματάκια του καὶ ζωντάνεψε. Πῆγαν οἱ γιατροί, τὸ εἶ­δαν, καὶ θαύμασαν. Κι αὐτοὶ οἱ ἄπιστοι πίστεψαν καὶ εἶπαν· Εἶνε θαῦμα.
Μάλιστα. Κάνει θαύματα ὁ Χριστός. Δὲν εἴ­μαστε ἐναντίον τῶν γιατρῶν καὶ τῶν φαρμάκων· γιατὶ καὶ τοὺς γιατροὺς καὶ τὰ φάρμακα τὰ ἔδωσε ὁ Θεός. Ἀλλὰ παραπάνω κι ἀπὸ τὰ βότανα κι ἀπὸ τοὺς γιατροὺς καὶ τὶς θεραπεῖ­ες ἕνα εἶνε τὸ φάρ­μακο, μὴ μοῦ μιλᾶτε γιὰ ἄλ­­λα. Ἕνα εἶνε τὸ παντοδύναμο φάρ­μακο. Ἂν τὸ ἔχῃς αὐτό, φτάνει. Καὶ τὸ φάρμακο αὐ­τὸ λέγεται πίστις.
Πίστευε στὸ Χριστό, καὶ τότε μὴ φοβᾶσαι. Νὰ ἔχῃς πίστι βουνό.
–Μὰ τί εἶνε αὐτὴ ἡ πίστι; θὰ ῥωτήσετε.
Θὰ σᾶς πῶ. Ὑπάρχει κανεὶς ποὺ λέει, Δὲν ὑ­πάρχει Φλώρινα, δὲν ὑπάρχει Πτολεμαΐ­δα;… Ἂν τὸ πῇ, θὰ τὸν πιάσουν καὶ θὰ τὸν δέσουν. Ὑπάρχει κανεὶς ποὺ λέει, Δὲν ὑπάρχει ἥ­λιος, δὲν ὑπάρχει φεγγάρι, δὲν ὑπάρχει Αὐ­στραλία, δὲν ὑπάρχει Ἀμερική…; Μπορεῖ ἐσὺ νὰ μὴν πῆγες στὴν Αὐστραλία καὶ στὴν Ἀμερικὴ καὶ νὰ μὴν τὶς εἶδες, ἀλλ᾿ ὑπάρχουν τόσοι ἄλλοι ποὺ πῆγαν καὶ σὲ βεβαιώνουν. Ὅ­πως λοιπὸν τὰ πιστεύεις καὶ τὰ παραδέχεσαι αὐτά, ἔτσι πρέπει νὰ πιστεύῃς ὅτι ὑπάρχει καὶ ἕνας ἄλλος ἀόρατος κόσμος.
Ναί, ὑπάρχει Θεός, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων. Ναί, ὑπάρχει Χριστός, ὑπάρχει Παναγιά· ὑπάρχουν ἄγγελοι, ὑπάρχουν δαίμονες· ὑ­πάρ­χει κόλασι, καὶ μὴ γελᾷς, ὑπάρχει παράδει­σος, καὶ νὰ χαίρεσαι. Ὑπάρχει κόσμος ἀ­θά­νατος. Τὰ πιστεύεις; τὰ παραδέχεσαι; Ἂν πῇς, Ἂμ ποιός τὰ εἶδε;… δὲν πιστεύεις πιά· εἶσαι ὀλιγόπιστος σὰν τὸ Θωμᾶ, ποὺ ἤθελε ν᾿ ἀγγίξῃ μὲ τὰ χέρια του τὸ Χριστό.
Λοιπὸν αὐτή εἶνε ἡ πίστι μας. Στὰ παλιὰ τὰ χρό­νια δὲν κατοικοῦσαν οἱ ἄνθρωποι σὲ σπίτια μεγάλα. Δὲν εἶχαν ῥαδιόφωνα καὶ τηλεοράσεις. Δὲν εἶχαν χαλιὰ καὶ καλοριφέρ. Δὲν εἶχαν αὐτοκίνητα. Δὲν εἶχαν λεφτὰ καὶ ἀνέσεις. Ἀλλὰ εἶχαν πίστι μεγάλη. Πίστευαν οἱ ἄν­θρωποι. Μέσα στοὺς χίλιους ζήτημα νὰ εὕρισκες ἕναν ἄπιστο. Ὅλοι πίστευαν στὸ Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς τοὺς εὐλογοῦσε. Μὲ τὴν πίστι ἔκαναν θαύματα. Τώρα, τὰ χρόνια ἄλλαξαν. Τώρα ὁ διάβολος ἔσπειρε μὲ τὶς χοῦφτες τὸ σπόρο τῆς ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας, καὶ μικρὰ παιδιὰ καὶ νέοι καὶ δεσποινίδες καὶ γέροι μὲ ἄσπρα μαλλιὰ καὶ τσομπάνηδες καὶ βοσκοὶ φύγανε ἀπὸ τὸ Θεό. Μέσα σὲ τόσους ἀνθρώπους πόσοι πιστεύουν; Μέσα στὶς χίλιες γυναῖκες ζήτημα ἐὰν πιστεύουν δύο, καὶ μέσα στοὺς χίλιους ἄνδρες ζήτημα ἐὰν πιστεύῃ ἕ­νας. Εἶνε χρόνια κατηραμένα.
Ἀλλὰ τελικὰ ἡ πίστι θὰ νικήσῃ· ὁ Θεὸς θὰ νικήσῃ, ὁ Χριστὸς θὰ θριαμβεύσῃ.
Πιστεύετε! ὅπως πίστευαν οἱ μανάδες σας οἱ ἀγράμματες. Πιστεύετε! ὅπως πίστευε ὁ Ἰάειρος. Πιστεύετε! Ἡ πίστις εἶνε τὸ πολυτιμό­τερο, τὸ μοναδικὸ πρᾶγμα, ποὺ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ φυλάξουμε στὸν κόσμο. Δυσ­τυχισμένος αὐτὸς ποὺ δὲν πιστεύει.
Προτιμότερο νὰ χάσῃς τὰ μάτια σου, προτιμότερο νὰ σβήσῃ ὁ ἥλιος, προτιμότερο νὰ πέσουν τὰ ἄστρα, προτιμότερο νὰ ξεραθοῦν τὰ πηγάδια, προτιμότερο νὰ μὴ ζῇς, παρὰ νὰ μὴν πιστεύῃς. Πίστευε! καὶ μὲ τὴν πίστι μπροστὰ προχώρει, καὶ ὁ Θεὸς ποτέ δὲν θὰ σὲ ἐγκαταλείψῃ.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Ἀμμοχωρίου – Φλωρίνης τὴν 7-11-1971 πρωί. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 7-11-1999, ἐπανέκδοσις 1-9-2024.