Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΜΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2638

Τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος
Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2024

Το πιο επικερδες δανειο

«Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν, κατὰ δὲ τὸ δόμα αὐτοῦ ἀνταποδώσει (ὁ Κύριος) αὐτῷ» (Παρ. 19,17)

Ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἀγαπητοί μου, ἐκτὸς τῶν γε­νικῶν ἀρε­τῶν ποὺ εἶχαν, καθένας τους ἄσκησε καὶ μία ἰδιαίτε­ρη ἀρετή, ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα· ὁ Ἀβραὰμ τὴ φιλοξε­νία, ὁ Ἰὼβ τὴν ὑ­πομονή, ὁ Ἰωσὴφ τὴ σωφροσύνη, ὁ μέγας Ἀ­θα­νάσιος τὴν ὑπεράσπισι τῆς Ὀρθοδοξί­ας, ὁ ἅ­γιος Σπυρίδων τὴ θαυματουργία, ὁ ἅ­γιος Νικόλαος τὴν προστασία τῶν ναυτικῶν κ.λπ.. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ποὺ ἑορτάζει σήμε­ρα ὡς ἰδιαίτερο γνώρισμά του ἔχει τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη, τὴν ἐλεημοσύνη· γι᾽ αὐτὸ ἐπωνομάσθηκε Ἐλεήμων.
Τὴν ἐλεημοσύνη ἀναφέρει σχεδὸν σὲ κάθε ὁμιλία του καὶ ὁ ἄλλος ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Χρυσόστομος ποὺ γιορτάζει αὔριο· τόση σημασία ἀπέ­διδε σ᾽ αὐτήν. Γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη μιλοῦν διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησί­ας, πρὸ παντὸς δὲ ἡ ἁγία Γραφή.
Πλῆθος εἶ­νε τὰ σχετικὰ ῥητὰ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶνε καὶ τοῦ­το μὲ τὸ ὁποῖο ἄρχισα. Λέει ὅτι «ὅποιος ἐλεεῖ φτωχὸ δανείζει στὸ Θεό» (Παρ. 19,17)· καί, συνε­πῶς, ἔχει νὰ λαμβάνῃ. Εἶνε ῥητὸ γνωστό, ἀ­­γα­πη­­τὸ στοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ παλιά. Τὸ πί­στευαν βαθειά, γι᾽ αὐτὸ καρποφόρησε πολὺ στὴ χριστιανικὴ κοινωνία.

Σήμερα ὅμως, στὸν αἰῶ­να τῆς ἀπιστίας καὶ διαφθο­ρᾶς, οἱ ὑλόφρονες ἀντιμετωπίζουν τὸ ῥητὸ αὐ­τὸ μὲ δυσ­πιστία, τὸ ἐμ­παίζουν ὅ­πως καὶ ὅ­λη τὴν ἁγία Γραφή. Μόλις ἀ­κούσουν γιὰ ἐλεημοσύνη, χλευάζουν. Κάποιος μά­λιστα κο­ρυφαῖος τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς ἀθε­ΐας εἶπε· Μισῶ τὸ Χριστιανισμό, γιατὶ κηρύτ­τει ἀγάπη κ᾽ ἐλεημοσύνη· ἡ ἐλεημοσύνη εἶ­νε ἀδυναμία, σημεῖο τρωτό, προ­πέτασμα πίσω ἀπ᾽ τὸ ὁποῖο θέλουν νὰ κρυφτοῦν οἱ ἄν­θρωποι τοῦ πλούτου· ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ δικαιοσύνη, ὄχι ἐλεημοσύνη· δικαιοσύνη, σοῦ λέει, καὶ μόνο δικαιοσύνη!…
Σὲ ὅσους λοι­πὸν ἀμφισβητοῦν τὴν ἀ­λήθεια ποὺ ἐκ­φράζει τὸ θεόπνευστο αὐτὸ ῥητὸ καὶ πασχίζουν νὰ σβήσουν μέσα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τὸν οἶκτο καὶ τὸ ἔλεος γιὰ νὰ ὑψώσουν ὡς ἥρωα τὸν ἄκαρδο ὀπαδὸ τῆς δικαιοσύνης, ἔχουμε νὰ δώσουμε τὴν ἑξῆς σύντομη ἀπάν­τησι.

* * *

Προτοῦ, ἀγαπητοί μου, νὰ ἐμφανιστοῦν οἱ κράχτες τῆς ἀθεΐας καὶ τοῦ ὑλισμοῦ, ὀχτακό­σα χρόνια πρὸ Χριστοῦ, ἕνας προφήτης, ὁ Ἠ­σαΐας, εἶπε ἐκεῖνο ποὺ ἀκοῦμε κάθε Μεγάλη Ἑβδομάδα στὴν ἀρχὴ τῆς ἀκολουθίας τοῦ Νυμφίου· «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦν­τες ἐπὶ τῆς γῆς» καὶ «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες κακὰ τοῖς ἐν­δόξοις τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9,15). Ἡ ἁγία Γραφὴ δίδαξε καὶ ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀγῶνες ἁγίων ἱεραρχῶν ἐ­φάρμοσε καὶ ὑπεράσπισε τὴ δικαιοσύνη.
Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη ἡ ἀνθρωπό­­τητα ἔχει ἀ­νάγ­κη ἐξ ἴσου καὶ τὴν ἐλεημοσύ­νη. Διότι, καὶ ἂν ἀκόμα ὑποτεθῇ ὅτι ἔρχεται ἕ­να πολίτευμα ποὺ νὰ ἐφαρμό­ζῃ στὴν ἐν­τέλεια τὴ δικαιοσύνη στὶς σχέσεις τῶν ἀν­θρώ­πων, καὶ τότε ἡ δυστυχία, μπορεῖ μὲν νὰ ἐ­λαττω­θῇ ἀπὸ 100 βαθμοὺς σὲ 90, 70, 60, 50, σὲ 5 τοῖς ἑκατό, ἀλλὰ πάλι δὲν θὰ πάψῃ νὰ ὑ­πάρχῃ ἐπὶ τῆς γῆς. Γιατὶ ἡ δυστυχία δὲν εἰσελαύνει στὴ ζωὴ ἀπὸ μία μόνο θύρα, τὴ θύρα τῆς ἀδικίας· εἰσ­έρχεται καὶ δι᾽ ἄλλων πυλῶν. Συνεπῶς, καὶ σὲ ἕνα δίκαιο πολίτευμα, ποὺ ὅ­λοι λαχταροῦ­με, τὸ ποσο­στὸ τῆς δυστυχίας μπορεῖ νὰ μειωθῇ ἀλλὰ δὲν θὰ μηδενιστῇ. Καὶ ἀπόδειξις ἡ διάψευσις ἐκείνων ἀκριβῶς τῶν συστημάτων πού, ἐνῷ ὑποσχέσθηκαν νὰ σβήσουν τὴ φτώχεια, παρουσιάζουν ἐν τούτοις τὸ μεγαλύτερο ποσο­στὸ δυστυχίας. Σ᾽ αὐ­τὸ τὸν κόσμο, λοιπόν, θὰ ὑπάρχουν πάν­τοτε δυστυχεῖς. Τὸ εἶπε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο στὸ Δευτερονόμιο· «οὐ μὴ ἐκλίπῃ ἐνδεὴς ἀπὸ τῆς γῆς σου», ἄν­θρωπος φτωχὸς δὲν θὰ λεί­ψῃ ἐντελῶς ἀπὸ τὴ χώρα σου (Δευτ. 15,11). Τὸ εἶπε καὶ ὁ Χριστός· «Τοὺς πτωχοὺς πάντοτε ἔχετε μεθ᾽ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε» (Ματθ. 26,11).
Ὑπῆρξαν λοιπόν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων δυστυχεῖς, κι ὄχι μόνο ἀπὸ ἔλ­λειψι ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ ἔλλειψι τῆς ἀ­γάπης. Αὐτοὶ οἱ δύστυχοι ποῦ θὰ βροῦν καταφύγιο; στὸ κράτος; Μὰ τὸ κράτος δὲν μπορεῖ νὰ καλύψῃ ὅλες τὶς ἐλλείψεις· ὁσοδήποτε καλὰ καὶ ἂν δι­­οργανωθῇ –καὶ πρέπει νὰ δι­οργανωθῇ– ἡ κοινωνικὴ πρόνοια, θὰ ὑπάρχουν περιπτώσεις ἀφανεῖς, μυστικές, ἀπόκρυ­φες· συμβάν­τα τραγικά, οἰκογενειακὰ ἢ ἀτομικά, σὲ καλύβες ἢ σὲ μέγαρα. Ποιός θὰ νοιαστῇ γι᾽ αὐ­τούς; Μόνο ὁ Χριστι­ανὸς ποὺ μαθήτευσε στὸ Ναζωραῖο καὶ πιστεύει ὅτι «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν».
Ἀλλ᾽ ἀφήνουμε τώρα τοὺς ἀπίστους ποὺ ἐμπαίζουν τὴν ἐλεημοσύνη καὶ ἐρχόμαστε –δυσ­τυ­χία μας– στοὺς σημερινοὺς χριστιανούς. Δὲν εἶ­νε δυστυχῶς ὅπως οἱ παλαιοί, ποὺ ἐλεοῦσαν καὶ ἐκ τοῦ ὑστερήματος· δυσ­πιστοῦν στὸ ῥη­τὸ «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτω­χόν». Τί νὰ τοὺς ποῦμε; Νά μερικὰ ἐπιχειρήματα.
Τοὺς ἀπαντᾷ ἡ γεωργία· ὄχι ὁ ἱεροκήρυκας ἀλλὰ ὁ γεωργός, ὁ ὁποῖος τί κάνει· ἐμπιστεύεται στὴ γῆ, στὶς δυνάμεις ποὺ κλείνει μέσα της. Τί μυστήριο αὐτὸ τὸ χῶμα! Γιά σκεφθῆτε· χιλιάδες χρόνια τὸ ἴδιο χῶμα τρέφει κάθε χρόνο τὸν κόσμο. Στὰ σπλάχνα τῆς γῆς, μέσ᾽ στ᾽ αὐλάκια της, ῥίχνει ὁ γεωργὸς τέτοια ἐποχὴ τὸ σπόρο. ῾Ρίχνει ἕ­να· καὶ πιστεύει καὶ ἐλπίζει, ὅτι τὸ 1 θὰ γίνῃ 30, 40, 50· καὶ ὁ σπόρος αὐ­τὸς γίνεται δέντρο καὶ γεμίζει ἀπὸ καρποὺς ποὺ λυγίζουν τὰ κλαδιά. Ὁ γεωργὸς ἐμπιστεύ­εται στὸ χῶμα τῆς γῆς τὸ σπόρο, καὶ ὁ σπόρος δὲν χάνεται. Τί μυστήριο! Αὐτὸ τὸ χῶμα ποὺ πατοῦμε, αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς θάψῃ μέσα του, αὐτὴ ἡ μάνα γῆ ποὺ τρέφει τὴν ἀν­θρωπότητα, αὐτὴ δίνει τὴν ἀπάντησι.
Ὅπως ὁ γεωργὸς ἐμπιστεύεται τὸ σπόρο του στὰ σπλάχνα τῆς γῆς, ἔτσι κ᾽ ἐσύ, Χριστι­α­νέ, νὰ ἐμπιστεύ­εσαι τὸ χρῆμα σου – ποῦ; ὄχι στὴ γῆ ἀλλὰ στὸ δημιουργό της, στὸ Θεό. Ὅ­πως ἔκανε τὴ γῆ νὰ βλαστάνῃ καὶ νὰ πολλαπλασιάζῃ τὰ σπέρματα, ἔτσι ὁ ἴδιος κάνει καὶ τὴν ἐλεημοσύνη σου νὰ πολλαπλασιάζεται. Σπέρνε στὴ φτωχολογιὰ τὸ χρῆμα σου, κι αὐ­τὸ θὰ πολλαπλασιαστῇ· τὸ 1 θὰ γίνῃ 10, 20, 100… Θ᾽ ἀπολαύσῃς τὸν καρπὸ τῆς ἐλεημοσύνης. «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν».
Ἀπαντοῦν ἀκόμα οἱ βίοι τῶν ἁγίων. Διαβά­στε τὰ συνα­ξάρια. Δὲν ὑπάρχουν ὡραιότερα ἀναγνώσματα· δὲν ὑπάρ­χουν συ­γ­κινητικώτερα παραδείγματα, ἡρωικώτερα πρότυ­πα ἀπὸ τοὺς ἁγίους. Ἐκεῖ κ᾽ ἐγώ, στὸ Συναξαριστή (στὶς 27 Ἰ­ουλίου) βρῆκα τὸ ἀκόλουθο ἀ­νέκδοτο. Μερικοὶ βέβαια θὰ ἐμπαίξουν. Τὸ πε­ριγράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Τὸν 4ο αἰῶνα στὴν Κυρήνη (σημερινὴ Λιβύη) τῆς Ἀ­φρι­κῆς, κοντὰ στὸ ἔλ-Ἀλαμέιν (el-Ala­mein ὅπου πολέμησαν τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος), ὑπῆρχε ἡ μικρὴ ἐπισκοπὴ Κυρήνης μὲ ἐ­πίσκοπο τὸν Συνέσιο. Ὁ Συνέσιος εἶχε φίλο ἕ­­να φιλόσοφο, τὸν Εὐάγριο, ποὺ ἦταν εἰδωλο­λάτρης. Τοῦ ἔδωσε τὴν ἁγία Γραφή, νὰ τὴ μελε­τήσῃ, ἀλλὰ ὁ Εὐάγριος τοῦ τὴν ἐπέστρεψε κοροϊδεύοντας. –Τί κοροϊδεύ­εις; –Δὲν μπορῶ νὰ χωνέψω αὐτὸ ποὺ λέει, ὅ­τι «ὅποιος ἐλεεῖ τὸ φτωχὸ δανείζει στὸ Θεό»· αὐτὰ εἶνε παραμύθια, δὲν τὰ πιστεύω…
Ἀλλὰ ὁ Συνέσιος, ἐπίσκοπος μορφωμένος φιλοσοφικὰ καὶ καταρτισμένος ἁγιογραφικά, ὕστερα ἀπὸ ἕνα χρόνο κατώρθωσε νὰ πείσῃ τὸν Εὐάγριο, τὸν βάπτισε καὶ τὸν ἔκανε Χριστιανό. Στὴν καρδιὰ ὅμως τοῦ Εὐαγρίου ἔμενε ἀμφιβολία γιὰ τὸ ῥητὸ αὐτό· εἶνε ἀληθινό; Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ ὁ Εὐάγριος, ποὺ ἦταν πλούσιος, σὲ μία ἔκ­κλησι τοῦ ἐπισκόπου νὰ ἐλεήσουν τοὺς φτωχούς, ἄνοιξε τὰ χρηματοκιβώτιά του καὶ μέτρησε στὸν ἐπίσκοπο 300 λίτρες χρυσοῦ, μεγάλο ποσό· ζήτησε ὅμως ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο νὰ τοῦ δώσῃ ἕνα γράμμα – ἀπόδειξι ὅτι παρέλαβε τὸ ποσὸ αὐτό, καὶ ὁ Συνέσιος ὑπέγραψε τὴν ἀπόδειξι. Ὕστερα ἀπὸ λίγους μῆ­νες ὁ Εὐ­άγριος ἀσθένησε, ἔπεσε στὸ κρεβάτι καὶ ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πεθάνῃ. Κάλεσε τὰ παιδιά του καὶ τοὺς εἶ­πε· Κρα­τῶ ἕνα γράμμα· διαβάστε το. Τὸ διαβάζουν, τὸ σφραγίζει καὶ τοὺς παρακαλεῖ, νὰ τὸ βάλουν μέσα στὸ φέρετρό του. Ὅταν ἐξέπνευσε τὰ παιδιά του ἔβαλαν μέσα στὸ φέρετρο τὴν ἐπιστολὴ κατὰ τὴν ἐπιθυμία του. Ὁ ἐπίσκοπος χωρὶς νὰ ξέρῃ τίπο­τε ἔκανε τὴν κηδεία καὶ τὸν ἔθαψε. Ὕστερα ἀπὸ μία βδομάδα –ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄ­πιστοι, δικαίωμά τους· ἐμεῖς πιστεύουμε– ὁ Συνέσιος εἶδε ὅραμα· εἶδε τὸν Εὐάγριο στὸν παράδεισο μὲ λευκὴ στολὴ ἀνάμεσα σὲ ἀγγέλους καὶ ὁ Εὐάγριος τοῦ λέει· Ἐπίσκο­πε Συνέσιε, σ᾽ εὐχαριστῶ γιατὶ μὲ βάπτισες καὶ πρὸ παντὸς γιατὶ μὲ ἔπεισες νὰ κάνω ἐλεημοσύνη· ἄνοιξε λοιπὸν τὸν τάφο μου καὶ θὰ βρῇς, ὅτι τὸ χρέος αὐτὸ μοῦ τὸ ἐξώφλησε ὁ Χριστὸς καὶ μ᾽ ἔβαλε σ᾽ ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερα μέρη τοῦ παραδείσου. Ξαφνιάστηκε ὁ Συνέσιος. Κάλεσε τὰ παιδιά του, ἄνοιξαν τὸ λάκκο καὶ τὸ φέρετρο καὶ –ὤ τῶν θαυμάτων σου Χριστέ– βρῆ­κε τὸ γράμμα – ἀπόδειξι· κι ἀπὸ κάτω ἔγραφε, ὅτι τὸ χρέος αὐτὸ ἐξωφλήθηκε τώρα στοὺς οὐρανούς.
Νά λοιπὸν καὶ μία μαρτυρία ἀπὸ τοὺς βίους τῶν ἁγίων ποὺ βεβαιώνει τὸ ῥητό.
Εἶνε 100% ἀλήθεια, ὅτι ὅποιος ἐλεεῖ φτω­χὸ δανείζει στὸ Θεό· τὸ βεβαιώνει ὁ γεωργός, τὸ βεβαιώνουν οἱ βίοι τῶν ἁγίων, τὸ βεβαιώνει καὶ τὸ Ψαλτήρι. Διαβάστε τὸν 36ο ψαλμό· ἐκεῖ ὁ Δαυῒδ λέει, ὅτι «ὁ ἁμαρτωλὸς δανείζεται» μὰ δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος του, ἐνῷ ὁ δίκαιος σπλαχνίζεται καὶ δίνει, «οἰκτείρει καὶ δίδωσιν» (Ψαλμ. 36,21)· κι ἀλλοῦ προσθέτει γιὰ τὸν ἐλεήμονα· «ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πέ­νησιν· ἡ δικαιοσύ­νη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰ­ῶνα τοῦ αἰῶνος, τὸ κέρας αὐτοῦ ὑψωθήσεται ἐν δόξῃ» (ἔ.ἀ. 111,9). Λέει ἀκόμα ὁ Δαυΐδ· Ἤμουνα νιὸς καὶ γέρασα, εἶδα πολλὰ στὸν κό­σμο, ἀλλὰ τὸν ἐλεήμονα δὲν εἶδα νά ᾽χῃ ἀ­νάγκη οὔτε τοὺς ἀπογόνους του ψωμὶ νὰ ζητιανεύουν. Εἶδα τὰ παιδιὰ τοῦ ἐλεήμονος νὰ εὐημε­ροῦν καὶ νὰ προοδεύουν (βλ. ἔ.ἀ. 36,25).
Ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει ἀνάγκη ὄχι μόνο ἀπὸ δικαιοσύνη, ἀλλὰ κι ἀπὸ ἀγάπη, ἔλεος, σπλά­χνα οἰκτιρμῶν. Εἶνε σκαιά, βάναυση, μιὰ κοινωνία στὴν ὁποία δὲν φύεται τὸ οὐράνιο φυ­τὸ τοῦ ἐλέους. Ἂς χλευάζουν οἱ ἄπιστοι· ἡ ἐ­λεημοσύνη εἶνε κορυφαία ἀρετή, βασίλισσα τῶν ἀρε­τῶν, ἄ­στρο τοῦ παραδείσου.

* * *

Τὸ συμπέρασμα, ἀδελφοί μου. Πιστεύετε, πιστεύετε στὸ λόγο τῆς Γραφῆς. Δὲν ξέρω τί δάνεια κάνουν οἱ ἄν­θρωποι· ἕνα πρᾶγμα ξέρω, ὅτι τὸ δάνειο ποὺ ἀποδίδει ὄχι μὲ μικρὸ ἐπιτόκιο ἢ μὲ ῥήτρα δολλαρίου ἢ χρυσῆς λίρας, ἀλλ᾽ ἀποδίδει 1.000%, τὸ πιὸ ἐπικερδὲς δάνειο εἶνε τὸ δάνειο στὰ χέρια τῶν φτωχῶν.
Δύο εἶνε οἱ μεγάλοι δαίμονες ποὺ πειράζουν σήμερα τὸν κόσμο· ὁ σεξουαλικός, τῆς πορνείας – μοιχείας, καὶ ἰ­σχυρότερος ὁ δαίμονας τῆς φιλαργυρίας, τῶν τριάκοντα ἀργυρίων. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἐλεοῦν, δὲν δίνουν νερὸ οὔτε στὸν ἄγγελό τους, γίνον­ται Ἰοῦδες καὶ ἄσπλαχνοι. Ἐὰν ὑπάρχῃ σ᾽ ἐμᾶς τέτοια σκληροκαρδία, χρειάζεται βία· ἂς πιέσουμε τὸν ἑαυτό μας, κ᾽ ἔτσι ἡ ἐλεημο­σύνη σιγὰ – σιγὰ θὰ γίνῃ ἕνα εὐχάριστο ἄθλημα στὴ ζωή μας, μία εὐχάριστη προσφορὰ ποὺ θὰ μᾶς φέρῃ εὐλογία· «ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός» (Β΄ Κορ. 9,7· βλ. Παρ. 22,8α).
Δὲν τὰ λέω αὐτὰ τόσο γιὰ τὸ συμφέρον τῶν φτωχῶν – κι ἂν ἐμεῖς δὲν τοὺς δώσουμε, ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τοὺς θρέψῃ· τὰ λέω γιὰ δικό μας συμφέρον. Ὅσοι ἀπὸ σᾶς ἔχετε παιδιά, κορίτσια, ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραί­ου ἡ καλύτερη βοήθειά τους –τὸ λέω καὶ ἐκ πείρας– δὲν εἶνε οἱ πολυκατοικίες ἢ τὰ μετρητά, οἱ λίρες, τὸ χρυσάφι· ἡ καλύτερη ἀ­σφάλεια τῶν παιδιῶν σας εἶνε νὰ ἐ­λεῆτε. Ἐλεεῖτε, καὶ τὰ παιδιά σας θὰ προοδεύουν, τὰ κορίτσια σας θ᾽ ἀποκαθίστανται, τὰ σπίτια σας θὰ εὐλογοῦνται. Λέει ὁ μέγας Βασίλειος· Γυναίκα ποὺ ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ ἀντρός της δίνει ἐλεημοσύνη, αὐτὴ καὶ τὸν ἄντρα καὶ τὰ παιδιά της εὐεργετεῖ.
Ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ νὰ μαλακώσουν οἱ καρδιές μας, ν᾽ ἀνοίξουν τὰ χέρια μας καὶ νὰ δίνουμε προτοῦ νὰ πεθάνουμε. Τὸ τονίζω· ὅλα τὰ χρήματα εἶνε χαμένα, ἕνα μόνο χρῆμα δὲν χάνεται, αὐτὸ ποὺ δίνουμε γιὰ τοὺς φτωχούς· αὐτὸ γίνεται αἰώνιο, ἔχει ἐπάνω του τὴ σφραγῖδα τοῦ Χριστοῦ μας ἡ ὁποία λέει, ὅτι «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν».
Μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου ὑψώνω τὰ χέρια καὶ εὔχομαι· Εὐλογία στὰ σπίτια ποὺ ἐλεοῦν, στοὺς ἄντρες καὶ τὶς γυναῖκες, σὲ κάθε κοινωνία ἡ ὁποία –μαζὶ μὲ τὴ δικαιοσύνη– ἐλεεῖ καὶ βοηθεῖ τοὺς πάσχοντες.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων – Ἀθηνῶν τὸ Σάββατο 11-11-1967 ἑσπέρας. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 22-9-2024.