1)…Τὸ ἔτος διαιρεῖται σὲ τέσσερα τρίμηνα, ἀπὸ 21 ἡμέρες τὸ καθένα. Ἡ 365 ἡμέρα, ἐπονομαζομένη καὶ «λευκὴ» [κατὰ τὶς «λευκὲς» μασονικὲς τελετές;], θὰ μένει ἐκτὸς Ἡμερολογίου καὶ θὰ ἑορτάζεται παγκοσμίως[;] μετὰ τὸ Σάββατο 31 Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους, παρεμβαλλομένη μεταξὺ αὐτῆς καὶ τῆς 1ης Ἰανουαρίου (…).

2)… Ἡ Πρωτοχρονιὰ θὰ συμπίπτη πάντοτε Κυριακή, ὅπως καὶ ἡ πρώτη κάθε τριμηνίας. Οἱ δεύτεροι μῆνες τῆς τριμηνίας (Φεβρουάριος, Μάϊος, Αὔγουστος καὶ Νοέμβριος) θὰ ἀρχίζουν πάντοτε ἡμέρα Τετάρτη καὶ οἱ τρίτοι (Μάρτιος, Ἰούνιος, Σεπτέμβριος καὶ Δεκέμβριος) πάντοτε ἡμέρα Παρασκευή. Καθὲ ἡμερομηνία θὰ συμπίπτη σὲ ὁποιαδήποτε ἔτος τὴν ἴδια ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος. Ἑπομένως θὰ σταθεροποιηθοῦν παγκοσμίως αἱ ἡμέραι ἀργίας. Κινηταὶ ἑορταὶ δὲν θὰ ὑπάρχουν.

Τὸ Πάσχα γιὰ τοὺς χριστιανικοὺς λαοὺς θὰ σταθεροποιηθῆ τὴν 8ην Ἀπριλίου. […] Δηλαδὴ ἐναρμονίζεται καὶ πρὸς τὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα περὶ τῆς ἡμερομηνίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.

Τὸ νέο αὐτὸ Παγκόσμιο Ἡμερολόγιο θὰ τεθῆ ἐν ἰσχύϊ κατόπιν ἐπαρκοῦς προπαρασκευῆς τῆς κοινῆς γνώμης καὶ σχετικῶν ἀποφάσεων τῶν Κρατῶν…»
(Πηγή: Τὸ θεοσοφικὸ/ μασονικὸ Περιοδικὸ Ἰλισός, ἔτος 1971, τεῦχος 90, σελ. 482).

2. Τὸ κοινὸν Πάσχα: Ἡ πρότασις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου…

Διαβάζουμε σχετικῶς τὰ ἑξῆς:

«Τὸ Εὐρωπαϊκὸν Ἵδρυμα ΔΡΑΓΑΝ[!] διὰ τὴν προαγωγὴν ἰδεῶν καὶ σχεδίων ἀναφορικῶς πρὸς τὴν Μορφωτικὴν Εὐρωπαϊκὴν Κοινότητα, ἀναπτύσσει δραστηριότητα ὑπὲρ τῆς πνευματικῆς, δικαστικῆς κλπ. ἑνοποιήσεως τῆς Εὐρώπης, ἀπαραιτήτου διὰ τὴν διαφύλαξιν τῶν λαῶν της καὶ τῶν μορφωτικῶν ἀξιῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ ἡ χριστιανικὴ θρησκεία.

[…] Τὸ διάγγελμα τοῦ «Πατριάρχου τῆς Ἀγάπης» Ἀθηναγόρα τοῦ Α΄ ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τοῦ Πάσχα τῶν Καθολικῶν τοῦ 1969 καθ’ ὃ «ὁ ἑορτασμὸς τῆς πανηγυρικῆς αὐτῆς ἑορτῆς, πρέπει νὰ εἶναι εἷς καὶ κοινός», ὤθησε τὸ Ἵδρυμα Δραγάν νὰ συγκαλέση δύο εὐρωπαϊκὰ οἰκουμενικὰ συμπόσια πρὸς ἐξέτασιν τοῦ θέματος […].

Τὸ ἄριστον θὰ ἦτο ἵνα ὁρισθῆ μία σταθερὰ Κυριακή, κατὰ τὴν ὁποίαν ὅλοι οἱ ἐν τῷ πλανήτῃ τούτῳ χριστιανοί, θὰ ἑώρταζον ὁμοῦ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου! Ὡς τοιαύτη δὲ Κυριακὴ προτιμοτέρα θὰ ἦτο ἡ δευτέρα Κυριακή τοῦ Ἀπριλίου. Ὁ κοινὸς οὗτος ἑορτασμός, ὁ σταθερός, θὰ ἀποτελέση ὄχι μόνον ἓν σύμβολον, ἀλλὰ καὶ μίαν θετικὴν Συμβολὴν εἰς τὴν τελείωσιν τῆς χριστιανικῆς Ἑνότητος».

Ἰδοὺ καὶ ἡ συνέχεια τῶν ὡς ἀνωτέρω:

«…μετὰ μακρὰν εἰσήγησιν τοῦ θεολόγου κ. Ἀ. Πανώτη καὶ τὰς ὁμιλίας τῶν Ἐκπροσώπων Ἐκκλησιῶν Σεβασμιωτάτου Σεραφείμ, Μητροπολίτου Ἰωαννίνων, ἐκπροσωποῦντος τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Χρυσάνθου, ἐκπροσωποῦντος τὸν Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας, ἀρχιμανδρίτου Μελετίου Καλαμαρᾶ, ἐκπροσωποῦντος τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, Ἀρχιεπισκόπου Ἰεζεκιὴλ τοῦ ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ, Βενεδίκτου Ἀρχιεπισκόπου Καθολικῆς Ἐκκλησίας Ἀθηνῶν, Νοβὰκ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, Μαγὲρ τῶν Λουθηρανῶν, Ντερμιζιάν τῆς Ἀρμενικῆς Ἐκκλησίας, Φουντούλη Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κλπ. καθηγητῶν θεολόγων, μαθηματικῶν, ἀστρονόμων, ὁμοφώνως ἐνεκρίθη ἡ πρότασις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου (…).΄

…Καὶ κατὰ πρότασιν τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Μακαριωτάτου κ. Ἱερωνύμου ἀρχιμανδρίτου κ. Μελετίου Καλαμαρᾶ, γενομένην ὁμοφώνως ἀποδεκτήν, ἀνετέθη εἰς τὸ προεδρεῖον τοῦ Συμποσίου ὅπως, μετὰ ἐνδελεχῆ μελέτην ἀπὸ πάσης πλευρᾶς τοῦ θέματος, προλειάνη καὶ προετοιμάση, ἐντὸς ἑνὸς ἔτους τὸ βραδύτερον, τὴν σύγκλησιν Παγκοσμίου Χριστιανικοῦ Συνεδρίου πρὸς ὁριστικὴν λύσιν τοῦ ζητήματος….» (πηγή, τὸ μασονικὸ/ θεοσοφικὸ περιοδικὸ ΙΛΙΣΟΣ, ἔτος 1969, τεῦχος 73- 74, σσ. 250- 251).

Τὸ Σχόλιον τοῦ μοναχοῦ Ἀβερκίου

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ προωθούμενο παρὰ τοῦ Ἱδρύματος Δραγάν «Κοινὸν Πάσχα» ἐβραδυπόρησε. Ἔρχεται, πάντως. Ἐνσκήπτει, ὅπως προείπαμε…

Διερώτημα: πόσοι, ἆραγε, ἐκ τῶν ἑλλαδιτῶν μητροπολιτῶν μας θὰ εἰποῦν ἕνα βροντερὸ «ΟΧΙ»; Πόσοι!

3. Ὅταν ἡ Μασονία θὰ γίνη τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως τῆς ἀνθρωπότητος συμπάσης!

Δὲν τὸ πιστεύετε; Ἰδέστε το, ἔτσι ὅπως τὸ διαβάζουμε σὲ ἐπισημότατο τεκτονικὸ ἔντυπο. Γράφουν οἱ Μασόνοι, προσευχόμενοι εἰς τὸν «Θεό» τους:

«Ἐπίκλησις: Ἐπάκουσον ἡμῶν μετὰ πραότητος, ὢ Ἄπειρος Δύναμις (…). Καταύγασον τὸ Σύμπαν διὰ τοῦ Τεκτονικοῦ Φωτὸς καὶ κατάστησον τὸν τεκτονισμὸν Τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως τῆς ἀνθρωπότητος συμπάσης…» (Πηγή: «Τυπικόν τοῦ 31ου Βαθμοῦ Μέγας Ἐπιθεωρητὴς Ταξιάρχης Δικαστής, Ἔκδοση «Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου διὰ τὴν Ἑλλάδα (…) Ἀθήνα, 2011).

Ἔχουμε σχόλιο;

Ναί, δὲν εἶναι ἀπίθανο νὰ γίνει καὶ τοῦτο. Νὰ γίνει, στὴν ὥρα του καὶ μὲ τοὺς κατάλληλους ἀνθρώπους στὶς θέσεις «κλειδιὰ» – διεθνῶς!

4. Τὸ «Εὐαγγέλιον τοῦ Ἀντιχρίστου!

Αὐτὸ – τὸ «ἄλλο» δυσσεβὲς «Εὐαγγέλιο» – ἔχει κυκλοφορηθεῖ στὴν Ἑλλάδα (χέρι μὲ χέρι) ἀπὸ χρόνων πολλῶν, μᾶς ἦλθε ἀπὸ τὰς Ἀμερικάς καὶ τὰς Εὐρώπας καὶ τὸ ἔφερε ἕνας ὑψηλόβαθμος τέκτων!

Ἰδοὺ ἡ «ταυτότητα» αὐτοῦ τοῦ βιβλίου, ὅπως φαίνεται στὸ ἐξώφυλλό τους καὶ σὲ μία ἐσωτερικὴ σελίδα αὐτοῦ. Ἰδέστε τα:

Συγγραφέας: Λεβὴ H. DOWLING

Τίτλος: Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ τῆς Aquarian ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰχθύος. Μετάφραση: Θεοχ. Κουμουνδουρέα Ἐπεξεργασία Κειμένου: Ν. Παναγόπουλου[2] Ἔκδοσις: Ν. Παναγόπουλου. Ἀθήνα (ἀχρονολόγητο)

Ἰδοὺ ἐπίσης καὶ τί περὶ τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὴν σελίδα 7 τοῦ βιβλίου αὐτοῦ διαβάζουμε:

«…Τί σχέση ὑπάρχει μεταξύ τοῦ Ἰησοῦ τῆς Ναζαρὲτ καὶ τοῦ Χριστοῦ;

Οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοὶ μᾶς λένε ὅτι ὁ Ἰησοῦς τῆς Ναζαρὲτ καὶ ὁ Χριστὸς ἦταν ἕνα. Ὅτι τὸ ἀληθινὸ ὄνομα τοῦ ἀξιοσημείωτου αὐτοῦ προσώπου ἦτο Ἰησοῦς Χριστός. Μᾶς λένε ἐπίσης ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος τῆς Γαλιλαίας ἦταν ὁ αὐτούσιος αἰώνιος Θεὸς περιβεβλημένος σάρκα ἀνθρώπου, ὥστε νὰ μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ βλέπουν τὴ δόξα του. Βέβαια αὐτὴ ἡ διδασκαλία διαφωνεῖ ὁλοκληρωτικὰ μὲ τὶς διδασκαλίες αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων του…».

Αὐτὰ γράφουν οἱ ἀντίχριστοι, προαγόμενοι, ἐν προκειμένῳ, ἀπὸ μασόνους! (ὅπως παραπάνω)

Τὸ ἰδικόν μας σχόλιον

Ναί, ναί. Ὅλα ἐτοῦτα τὰ φληναφήματα (καὶ ἄλλα χειρότερα) θὰ λιώσουν, ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός. Καὶ πάλι «ναί», ἀλλὰ καλὸ θὰ εἶναι, ἄν, μερικοὶ κληρικοί μας ποὺ «ρίχνουν νερὸ στὸ μύλο» παρομοίων Ὀργανώσεων ἐχθρικῶν πρὸς τὴν Ἐκκλησία μας, ἀντὶ νὰ ἀνέρχονται εἰς τὴν κλίμακα τῆς Ἱεραρχίας, νὰ ἐπιτιμῶνται κανονικῶς καὶ νὰ μεταπίπτουν εἰς τὴν τάξιν τῶν λαϊκῶν, μήπως καὶ «τρομάξουν» λιγάκι οἱ παραμένοντες. Μήπως…

Χριστὸς Ἐτέχθη!

Μοναχὸς Ἀβέρκιος

Σημειώσεις:
1. Τὰ σημερινὰ Ἡνωμένα Ἔθνη (ΟΗΕ) ἔχουν «μητέρα» τὴν ἄλλοτε ΚΤΕ (=Κοινωνίαν τῶν Ἐθνῶν), ἡ ὁποία ἦταν δημιούργημα αὐθεντικό τῆς Μασονίας – τὸ 1917-17…
2. Ὁ Νικόλαος Παναγόπουλος ὑπῆρξε «Μεγάλος Διδάσκαλος» τῆς (ἀνδρόγυνης) Μικτῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος. Ὁ ἴδιος ἦταν ποὺ ἔφερε στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ μικρὸ βιβλίο Ζοχάρ, στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα (Ἐπεξήγηση: Ζοχὰρ = Τὸ καμπαλιστικὸ «βιβλίο τῆς Λάμψεως». Ἡμέτερο διερώτημα: Τῆς «λάμψεως» τίνος, ἆραγε; Τίνος «προσώπου»; Μήπως τοῦ Ἑωσφόρου τῆς Πτώσεως;

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ