«Κατα την θειαν Λειτουργιαν  δεν επιτρεπεται διακοπη. Αλλ’ εαν υπαρχη μια περιπτωσις, κατα την οποιαν όχι μονον επιτρεπεται, αλλα & επιβαλλεται διακοπη & διαμαρτυρια… ειναι αν το κινδυνευομενο ειναι η Ορθοδοξια, ως κανων πιστεως και ηθικης, ευγενεια & σιωπη δεν επιτρεπονται» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης)

2η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

«Εις ενδόξους ημέρας της Εκκλησίας, κατά τας οποίας ο ευσεβής λαός συνηγωνίζετο μετά των ποιμένων του, έδιδε την μαρτυρία της Πίστεώς του ζωηρώς. Με ισχυράς φωνάς – και μόνον με φωνάς ;  – εξεδίωκεν εκ του Ναού τους επιβουλευομένους την Πίστιν του, τους προβατόσχημους λύκους, τους υπό το ένδυμα του Ορθοδόξου κληρικού λαλούντος σκολιά και διεστραμμένα.»

Αγαπητοί, πλήρης ιεράς αγανάκτησης, αλλά και βαθιάς θλίψης για τα πράγματα της Εκκλησίας που βαίνουν προς τον γκρεμό του «Κοιν(οτικ)ού Πάσχα» απευθύνουμε προς τον ευσεβή λαό του Θεού· λόγο παρήγορο, λόγο εκκλησιαστικό· λόγο αγάπης για τον Εσταυρωμένο Χριστό που πηγάζει· από πηγή καθαρή, θερμή, αγνή και άδολη· από στόματος Αυγουστίνου Καντιώτη «που ‘χε του αετού τη νιώτη».

Συγκινούμαστε και τι να πούμε για τον π. Μάξιμο Καραβά [(εἶναι ἕνα θαυμα, πού ζεῖ, με πάρα τα πολλά προβλήματα σωματικῆς υγείας & μεγάλης ηλικίας και ὄχι ἀπλῶς ζεῖ, ἀλλά κρατᾶ τήν Ἱερα Μονή Αγίας Παρασκευῆς ζωντανή και Ὀρθόδοξη. « Εἴθε, τολμῶ νὰ εἴπω, ὅτι ὅλαι αἱ ἱεραὶ Μοναὶ τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ διοικοῦνται ὅπως ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Μηλοχωρίου» (Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος). Τόν π. Μαξιμο Θεός τὸν κραττᾶ μέ πλήρη διαυγεια πνευματος & στα ενενήντα του χρόνια και ζητά «μολύβι και χαρτί», «χαρτί και καλαμάρι» για χάρη του Εσταυρωμένου, που τρέμουν οἱ δαίμονες. Θέλουν ἄψυχα ἀγαλματα οἱ φραγγοπαπάδες, δεν θέλουν εικόνες οἱ προτεστάντες. Πατοῦν τον Ἐσταυρωμένο οι γιαχωβάδες. Για να γίνη ἡ περιπόθητη ἐνωση τοῦ Βαρθολομαίου & «να καθίση ὁ Ἀντίχριστος ἐν τόπω Ἅγιω», μετατρέποντας την Ἁγία Τραπεζα σε κοινό τραπέζι, ζητᾶ να φύγη ὁ μεγάλος Εσταυρωμένος & στην θέση του να μπῆ δεσποτικός θρόνος. Βρῆκε πρόθυμους τους δεσποτάδες τῆς 5ης φάλαγγας και τους ἀρχιμανδριτάδες που ὁνειρεύονται δεσποτικές ἔδρες και ἄρχισαν το ξήλωμα]. Για τον ἀγωνα τῶν Πιστών τοῦ Περιστερίου που αντιστέκονται στην παράνομη αὐτή απόφαση τοῦ δεσπότη τους, ἔγραψε ὁ π. Μάξιμος: «Βαινουμε, λοιπον, εις νεαν Εικονομαχιαν»;

Μας συγκινεί και η σταυροαναστάσιμη γλυκιά φωνή του πάγκαλου π. Αθανασίου Μυτιληναίου, «π’ έμεινε εν τη γη σε ψηφιακή μορφή»,

«Ο Κύριος δεν έχει ανάγκη από υπεράσπιση. Εμείς χανόμαστε όταν δεν υπερασπιζόμαστε τον Κύριο. Γιατί λέγει ο Κύριος: «Εκείνος που θα Με αρνηθεί, θα τον αρνηθώ». Γι’ αυτό τον λόγο δεν πρέπει να αρνούμεθα τον Κύριο, να μην αφήνουμε μόνο τον Κύριο. Γιατί στην τελευταία ανάλυση, εμάς συμφέρει, εμάς συμφέρει, για να μας αναγνωρίσει! Ω αγαπητοί μου! Ας τον ακολουθήσουμε τον Κύριο όπου αν υπάγει, όπως λέγει το Βιβλίον της Αποκαλύψεως, είτε στο μαρτύριον είτε στην Ανάσταση. Αυτοί που αληθινά αγαπούν τον Κύριο, πάντα και παντού τον ακολουθούν»[1].

Τέλος, μας συγκινεί η 336^η «Σπίθα» του Καντιώτη (1970) προς Οικουμενιστάς και (δημοσιογράφους) Δημαγωγούς· η φωνή του η τόσο επίκαιρη και αγωνιστική, ο τόσο αφυπνιστικός και επαναστατικός λόγος του, ο θερμός και κατά πάντα Θείος. Ένας αυτός μέσα στους πολλούς, ως άλλος Μάρκος, ευγενικός μα και «τρελός» που δίδασκε (ενώπιον ημών των Φλωρινιωτών, Πτολεμαϊδιωτών και άλλων ουρανοπολιτών) με λόγια και έργα τα μεγαλεία του Θεού και των ανθρώπων Του. Π.χ.:

«Όταν ήμουν ιεροκήρυκας εδώ (στην Αθήνα), κάτω στην Πάτρα ‘κάναν καρναβάλι, καρναβάλι. Κανείς ιεροκήρυκας δεν μιλούσε… Και αντιστάθηκα και δημοσίευσα φυλλάδια και τέλος απεφάσισα να πάω να διαμαρτυρηθώ εντόνως… (Αλλά) Τώρα έχουμε κανόνα συμπεριφοράς, προσέχουμε πως θα μιλήσουμε και τι θα πούμε. Και στον άγγελο καλημέρα, και στον Διάβολο καλημέρα. Παντού, παντού! (Αυτό) Είναι καθωσπρεπισμός. Έτσι βαδίζομεν, να μην θίξουν κανέναν. Μπροστά τους να δουν το φοβερότερο έγκλημα, την μεγαλύτερη αμαρτία, τίποτα… «Εγώ, δεν είναι δουλειά μου αυτή, δεν κάνω τέτοιο πράγμα»!

Ενώ αυτοί οι άλλοι (οι δια Χριστόν σαλοί) είχαν μία τραχεία γλώσσα, τραχεία, τραχύτατη γλώσσα. Κι έκαναν μερικά πράγματα τα οποία ενώ ήσαν εκδηλώσεις μιας ιεράς αγανακτήσεως, ο κόσμος τα εκλάμβανε ως είδος παραφροσύνης… Και πολλοί όμως έχουν σωθεί, διότι λέγανε: – Αυτά που δεν μας λέει ο Δεσπότης, αυτά που δεν μας λέγουν οι Ιεροκήρυκες, που μας χαϊδεύουν, μας χαϊδεύουν, αυτοί με το φραγγέλιον της γλώσσης μάς κάνουν να ξυπνήσουμε, αφαιρούν τη μάσκα και μας λένε τι παλιάνθρωποι είμεθα. Αφαιρούν την μάσκα μας και μας δείχνουν τι είμεθα» [2].

Την συνεχεια σε επόμενη ανάρτηση