Ἁγια διαφωνια

Σᾶς ἐρωτῶ, ἀδελφοί μου· διαφωνήσατε ποτὲ γιὰ μεγάλα ζητήματα; Ὑπάρχει διαφωνία στὸ σχολεῖο, στὸ στρατό, καὶ στὴν ἐκκλησία. Μάλιστα· θὰ ὑπακούῃς μὲ τυφλὴ ὑπακοὴ στὸν ἐπίσκοπό σου –«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν» (Ἑβρ. 13,17)–, ἐὰν κ᾿ ἐκεῖνος ὑπακούῃ στὸ Χριστό, ἐὰν ἔχῃ τὸ Εὐαγγέλιο στὸ κεφάλι του. Ἀλλ᾿ ἐὰν τὸ βάλῃ κάτω ἀπ᾽ τὰ πόδια, τότε ἄλτ! Δὲν θὰ ἐπιτρέψῃς ποτέ νὰ κάνῃ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Πηδάλιο πατητήρια.
Χριστιανέ μου, εἶσαι ζωντανὸ ψάρι ἢ ψόφιο; Ἐὰν εἶσαι ζωντανός, τότε κόν­τρα στὸ ῥεῦμα. «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καὶ φεύξεται ἀφ᾿ ὑμῶν» (Ἰακ. 4,7). Ἐμπρός, σῦρε τὸ ξίφος σου γιὰ πόλεμο! Ἀγωνίσου ἐναντίον τοῦ κακοῦ. Παρουσίασε ἔργα πίστεως· καὶ τὸ μεγαλύτερο ἔργο εἶνε ἡ ὁμολογία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.

(ἀπόσπ. ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Εορδαίας Αὐγουστίνου
στὴν αἴθουσα τοῦ συλλόγου «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς» Ἀθηνῶν στὶς 25-5-1952)

«Μην Κρινετε» – Αγαπη χωρις Αληθεια

Στη σημερινή εποχή, πολλοί ιερείς και κήρυκες τονίζουν δυναμικά τη φράση «μην κρίνετε, αγαπάτε» (Ματθ. 7:1, Ιωάν. 13:34), συχνά ερμηνεύοντάς την ως απόλυτη αποφυγή κάθε κριτικής ή πειθαρχίας εντός της εκκλησίας. Αυτή η τάση, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει σε μια ψευδαίσθηση αγάπης που παραβιάζει τη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου στην (Α’ Τιμοθέου 5:20-21.: τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε, ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσι. διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων, ἵνα ταῦτα φυλάξῃς, χωρὶς προκρίματος μηδὲν ποιῶν κατὰ πρόσκλισιν). Πώς, λοιπόν, συνάδει η σύγχρονη έμφαση στη μη-κρίση με τη θεϊκή εντολή για δημόσια έλεγχο και αμεροληψία;

Η Παρερμηνεία του «Μην Κρίνετε»

Ο Ιησούς στο κατα Ματθαίον 7:1 προειδοποιεί: «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε». Ωστόσο, αυτή η εντολή δεν απαγορεύει κάθε μορφή κρίσης, αλλά καταδικάζει την υποκριτική ή αχαλίνωτη κριτική που αγνοεί την αυτοκριτική (Ματθ. 7:3-5). Στην πραγματικότητα, ο ίδιος Χριστός διέταξε: «προσέχετε ἑαυτοῖς. ἐὰν δὲ ἁμάρτῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ἐπιτίμησον αὐτῷ· καὶ ἐὰν μετανοήσῃ, ἄφες αὐτῷ·» (Λουκ. 17:3). Η αγάπη, επομένως, δεν αναιρεί την αλήθεια, αλλά την εκφράζει με ταπεινοφροσύνη ( ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός Εφεσ. 4:15).

Πολλοί Ιερείς, φοβούμενοι την αντιπαράθεση ή την απώλεια πιστών, εφαρμόζουν μια «ψευδή ειρήνη» που επιτρέπει την αμαρτία χωρίς επίπληξη. Αυτό όμως παραβιάζει τόσο τη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου όσο και τον σκοπό της εκκλησίας ως «φρουρός της αλήθειας» (στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας. Α’ Τιμ. 3:15).

Η αγάπη δεν είναι συναισθηματική παθητικότητα, αλλά ενεργητική αφοσίωση στο καλό του άλλου (Α’ Κορ. 13:6: «οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ»). Ο Παύλος στο Α’ Κορινθίους 5:13 δηλώνει: «ἐξάρετε τὸν πονηρὸν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν», υπογραμμίζοντας ότι η αγάπη προστατεύει την εκκλησία από τη διαφθορά.

Ο Ιησούς αγάπησε τον πλούσιο νεανία (ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτὸν ,Μάρκ. 10:21) αλλά του είπε την αλήθεια: «ἕν σοι ὑστερεῖ» (Μάρκ. 10:21). Η αγάπη Του δεν ήταν συμβιβασμός, αλλά πρόκληση για μετάνοια.
Ο απόστολος Παύλος ο οποίος διδάχτικε απο τον Κύριο στον ουρανό, Αντιμετώπισε δημόσια τον Απόστολο Πέτρο όταν αυτός υποχώρησε στη μεροληψία (ἀλλ᾿ ὅτε εἶδον ὅτι οὐκ ὀρθοποδοῦσι πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ εὐαγγελίου, εἶπον τῷ Πέτρῳ ἔμπροσθεν πάντων· εἰ σὺ Ἰουδαῖος ὑπάρχων ἐθνικῶς ζῇς καὶ οὐκ ἰουδαϊκῶς, τί τὰ ἔθνη ἀναγκάζεις ἰουδαΐζειν; Γαλ. 2:11-14). Η πράξη του δεν ήταν έλλειψη αγάπης, αλλά πιστότητα στο Ευαγγέλιο.

Οι βουλευτές που ψηφίζουν νομοσχέδια όπως η νομιμοποίηση των ομοφυλοφιλικών γάμων — τα οποία η Παλαιά και Καινή Διαθήκη χαρακτηρίζουν ως «ἀκαθαρσία» ( καὶ μετά ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ ἐστι. Λευιτ. 18:22, μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, Ρωμ. 1:26-27) — δημιουργούν μια «άμεση σύγκρουση μεταξύ ανθρώπινης νομοθεσίας και θεϊκού νόμου». Το πρόβλημα επιτείνεται όταν ιερείς, φοβούμενοι την αντιπαράθεση ή την πολιτική πίεση, επιλέγουν να μην «ἐλέγξουν» αυτούς τους πολιτικούς, επιτρέποντάς τους να συμμετέχουν στην εκκλησία χωρίς μετανοητική συμπεριφορά. Αυτή η παθητικότητα «σκανδαλίζει το ποίμνιο» και διαβρώνει την ηθική αξιοπιστία της εκκλησίας.(ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. Ματθ. 18:6)

Πολλοὶ ἱερεῖς, κηρύσσοντες τὸ «μὴ κρίνετε, ἀγαπᾶτε», παραβιάζουν τὴν οὐσίαν τῆς ἀγάπης κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοσιν. Ἡ ἀγάπη, ὡς δίδασκε ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, «δὲν εἶναι συναισθηματικὴ ἀδυναμία, ἀλλὰ θάρρος νὰ εἶσαι πιστὸς στὴν ἀλήθεια, ἀκόμα καὶ ἂν σὲ σταυρώσουν». Ἐνῶ βουλευταὶ ποὺ ἐψήφισαν νομοσχέδια ἀντικείμενα στὸν θεῖο νόμο (π.χ. ὁμοφυλοφιλικοὶ γάμοι) εἰσέρχονται ἀνελέγκτως στὴν Ἐκκλησία, λαμβάνοντες μέρος στην Θεία Λειτουργία, δημιουργεῖται σκάνδαλο διὰ τοὺς πιστούς.

Ὁ Απόστολος Παῦλος θὰ κατεδίκαζε αὐτὴν τὴν πράξη ὡς συγκατάθεση στὴν ἁμαρτία (Ρωμ. 1:32: «οὐ μόνον αὐτὰ ποιοῦσιν, ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσιν τοῖς ποιοῦσιν»). Ἡ Θεία Εὐχαριστία, κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, εἶναι «φάρμακον ἀθανασίας» (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος) μόνο γιὰ ἐκείνους ποὺ ζοῦν ἐν μετανοίᾳ.

Ὁ Κίνδυνος τῆς Ψευδο-Ἀγάπης: Ἡ Ἐκκλησία ὡς «Σύμβουλος» Ἀντὶ «Στύλος»

Ἡ σύγχρονη τάση νὰ μὴ «προσβάλουν» τοὺς ἁμαρτωλοὺς μετατρέπει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ «Στύλον τῆς Ἀληθείας» (Α’ Τιμ. 3:15) σὲ «ἀνθρωπαρεστικὸ ἵδρυμα». Αὐτὸ παραβιάζει τοὺς Κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων:
– Σύμφωνα με τον Κανόνα 45 της Πενθέκτης Συνόδου (692 μ.Χ.), «ἐάν τις ἐπίσκοπος ἢ κληρικός συνευωχῆται με Ἰουδαίους ἢ αἱρετικούς… ἀφοριζέσθω». Αυτό εφαρμόζεται αναλογικά και για όσους προωθούν ανομίες
– Κανὼν 10 τῆς Συνόδου τῶν Ἀνκύρας (314 μ.Χ.): «Οἱ δημοσίᾳ ἁμαρτάνοντες καὶ μὴ μετανοοῦντες ἀφορίζονται».
– Κανὼν 64 τοῦ Ἁγίου Βασιλείου: «Ὁ συγκαλύπτων ἁμαρτίαν ἑτέρου γίνεται κοινωνὸς αὐτῆς».

Ἡ ἄρνηση νὰ ἐλεγχθοῦν οἱ βουλευταί, ἐνῶ προωθοῦν νόμους ποὺ καταργοῦν τὴν θεία τάξη (Γεν. 2:24, Ρωμ. 1:26-27), εἶναι προδοσία τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης προειδοποιοῦσε: «Ὅταν οἱ ποιμένες σιωποῦν, οἱ λύκοι καταβροχθίζουν τὸ ποίμνιο».

«τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε, ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσιν» (Α’ Τιμ. 5:20)
– Ο Απόστολος Παύλος θα επέμενε ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να σιωπήσει όταν πολιτικοί προάγουν νομοθεσίες που αντιτίθενται στο Θείο Δίκαιο. Ὅπως ο Ἅγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αντιστάθηκε στη βασίλισσα Ευδοξία, έτσι και σήμερα η Εκκλησία πρέπει να μιλάει με παρρησία.

Τί Λέει Ἡ Αγία Γραφή; Ἡ Διαχείρισης τῶν Σκανδάλων :

α.Ἡ Θεραπευτικὴ Πειθαρχία: Ὅπως ὁ Χριστὸς ἐξέβαλε τοὺς ἐμπόρους ἀπὸ τὸ Ἱερόν (Καὶ εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ἱερὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐξέβαλε πάντας τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράζοντας ἐν τῷ ἱερῷ, καὶ τὰς τραπέζας τῶν κολλυβιστῶν κατέστρεψε καὶ τὰς καθέδρας τῶν πωλούντων τὰς περιστεράς,καὶ λέγει αὐτοῖς· γέγραπται, ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται· ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν.Ματθ. 21:12-13), ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ «καθαρίζῃ τὸν οἶκό της» ἀπὸ τὰ σκάνδαλα.

β. Ἡ Συνέργεια Ποιμένα καὶ Λαοῦ: Οἱ πιστοὶ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ «φυλάσσωσι τὴν πίστιν ἀδόλως» (Ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, Α’ Τιμ. 6:20). Ὁ λαὸς δὲν εἶναι παθητική «ἐκκλησιαστική φάρμα», ἀλλὰ σῶμα Χριστοῦ (Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Α’ Κορ. 12:27). Οπου ΚΑΘΕ μέλος (κληρικοί και λαικοί) έχουν ενεργό μέλος.
* Οι κληρικοί: Προστατεύουν την πίστη,διδάσκουν και τελούν Μυστήρια
* Ο λαός : Πιστεύει, προσεύχεται, ζεί τη Θεία χάρη ,και φωνάζει όταν η Εκκλησία κινδυνεύει.(π.χ. απο σκάνδαλα ,αιρέσεις )

γ. Ἡ Ἀνάγκη τοῦ Ἀφορισμοῦ: Ὁ ἀφορισμὸς εἶναι ἔσχατο μέσο ἀγάπης, ὄχι τιμωρία. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἔγραφε: «Ἐὰν ἕνας κληρικὸς συγκαλύπτει ἁμαρτίαν, ἀφοριζέσθω ὡς προδότης τῆς πίστεως».

– Ο Απόστολος Παύλος θα υπενθύμιζε ότι η Θεία Ευχαριστία δεν είναι δικαίωμα, αλλά δώρο για τους μετανιωμένους (Β’ Θεσσαλ. 3:6: «στέργεσθε ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος»).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος προειδοποιοῦσε: «Ἐὰν σιωπήσῃς ὅταν ὀφείλεις νὰ λαλήσῃς, τὸ αἷμα τῶν σκανδαλιζομένων ἀπὸ τὴν ψυχήν σου ζητηθήσεται»

Στις Πράξεις των Αποστόλων { Ἐγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν.[…].οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν.[…].παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. (16:16-18)}, Ο Απόστολος Παύλος ἐπετίμησε δημόσια ένα πνεύμα που «προσέφερε υπηρεσία» αλλά προέβαλλε ψευδή μήνυμα. Ανάλογα, η υποστήριξη νομοσχεδίων που παραβιάζουν τη δημιουργική τάξη του Θεού (ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. Γενεσις. 2:24) απαιτεί δημόσια έλεγχο.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, η «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» (Μαρκ. 1:3), αντιμετώπισε τον βασιλιά Ηρώδη χωρίς φόβο ή διπλωματία, κατηγορώντας τον ανοιχτά για την παραβίαση του θεϊκού νόμου:
Ματθ. 14:4: «Ἔλεγεν γὰρ αὐτῷ ὁ Ἰωάννης· Οὐκ ἔξεστίν σοι ἔχειν αὐτήν» (αναφέρεται στην Ηρωδιάδα, τη γυναίκα του αδελφού του Ηρώδη, Φιλίππου).
Μαρκ. 6:18: «Ὁ Ἰωάννης ἔλεγεν τῷ Ἡρῴδῃ ὅτι Οὐκ ἔξεστίν σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου».

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος δεν φοβήθηκε την πολιτική εξουσία, τη δημοτικότητα, ούτε την απειλή θανάτου (τελικά αποκεφαλίστηκε – Ματθ. 14:10). Η πράξη του δεν πηγάζει από υπερηφάνεια, αλλά από πιστότητα στη θεϊκή δικαιοσύνη και φροντίδα για τη συνείδηση του λαού (Λουκ. 3:19: «ἐλέγχων περὶ πάντων ὧν ἐποίησεν πονηρῶν ὁ Ἡρῴδης»).

Μάθετε Από τον Πρόδρομο!
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν ήταν «ακραίος», αλλά πιστός. Η σύγχρονη εκκλησία, αν θέλει να είναι πιστή, πρέπει:

Να Φοβάται Περισσότερο τον Θεό Παρά τους Ανθρώπους (ἀποκριθεὶς δὲ Πέτρος καὶ οἱ ἀπόστολοι εἶπον· πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις Πράξ. 5:29).
Να Αντιλαμβάνεται ότι η Σιωπή της Είναι Συνενοχή (Αποκ. 3:16: «ἔμελλές σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου»).
Να Θυμάται ότι η Αγάπη Χωρίς Αλήθεια Είναι Ψεύτικη (Τεκνία μου, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ᾿ ἐν ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ. Α’ Ιωάν. 3:18).

Απαγόρευση Συμμετοχής σε Αγιαστικές Πράξεις Χωρίς Μετανοία

Α’ Κορ. 5:11-13: «νῦν δὲ ἔγραψα ὑμῖν μὴ συναμίγνυσθαι ἐάν τις ἀδελφὸς ὀνομαζόμενος ᾖ πόρνος ἢ πλεονέκτης ἢ εἰδωλολάτρης ἢ λοίδορος ἢ μέθυσος ἢ ἅρπαξ, τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν. τί γάρ μοι καὶ τοὺς ἔξω κρίνειν; οὐχὶ τοὺς ἔσω ὑμεῖς κρίνετε;τοὺς δὲ ἔξω ὁ Θεὸς κρίνει. καὶ ἐξαρεῖτε τὸν πονηρὸν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν.».- Δευτ. 13,6 :«καὶ ἀφανιεῖς τὸ πονηρὸν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν».

Ο Απόστολος Παύλος θα υπενθύμιζε ότι η συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία ή σε άλλες πνευματικές πράξεις απαιτεί αγιασμό (διότι γέγραπται· ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.Α’ Πέτρ. 1:16). Αν ένας βουλευτής επιμένει στη δημοσίευση αμαρτίας χωρίς μεταμέλεια, η εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να τον δεχτεί ως μέλος σε κοινωνία — αυτό θα ήταν συναίνεση στο σκάνδαλο (Δευτ. 27:26: «ἐπικατάρατος ὁ ποιῶν τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἀμελῶς»).

Προστασία του Ποιμνίου από Σκάνδαλα

Ματθ. 18:6: «Συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος περὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ […] ἢ ἓν τῶν μικρῶν τούτων σκανδαλίσῃ».

Ο Απόστολος Παύλος θα καταδίκαζε κάθε ιερέα που επιτρέπει σε ανεπίπληκτους πολιτικούς να «διδάσκουν με την πράξη τους» ότι η αμαρτία είναι αποδεκτή. Η εκκλησία που σιωπά γίνεται συνένοχη στη διαφθορά της κοινωνίας (Αποκ. 2:20: «ἀφεῖς τὴν Ἰεζάβελ»).

Η πραγματική αγάπη δεν συμβιβάζεται με την αμαρτία , αλλά αγωνίζεται για την ελευθερία της αλήθειας (Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε.Γαλ. 5:1). Μόνο έτσι η εκκλησία θα μείνει πιστή στον στόφο της: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς […] τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5:13-14).

Σήμερα, η έμφαση στο «αγαπάτε» χωρίς έλεγχο οδηγεί σε:

α. Ηθική Αποσύνθεση: Η ανοχή στην αμαρτία διαβρώνει την ταυτότητα της εκκλησίας (Αποκ. 2:20: «ἀφεῖς τὴν γυναῖκα Ἰεζάβελ… διδάσκειν καὶ πλανᾷν»).

β. Απώλεια Αξιοπιστίας: Όταν η εκκλησία σωπαίνει απέναντι στην αδικία, γίνεται συνένοχη (Ιακ. 4:17: «εἰδότι οὖν καλὸν ποιεῖν καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν»).

γ. Πνευματική Παραφροσύνη: Οι πιστοί, χωρίς οδηγίες, «παραφέρονται ἀπὸ παντὸς ἀνέμου τῆς διδασκαλίας» (Εφεσ. 4:14).

Ο Απόστολος Παύλος στην Α’ Τιμοθέου 5:20-21 δίνει μια σαφή και αυστηρή οδηγία:
Στίχος 20: « τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε, ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσι ».
Στίχος 21: « διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων, ἵνα ταῦτα φυλάξῃς, χωρὶς προκρίματος μηδὲν ποιῶν κατὰ πρόσκλισιν».

Κεντρικά Σημεία:
1. Δημόσια Έλεγχος: Δεν είναι εκδικητική πράξη, αλλά «θεραπευτική πειθαρχία» με στόχο τη «μετάνοια» και την «προστασία της εκκλησίας»(Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. Γαλ. 6:1), (Οὐ καλὸν τὸ καύχημα ὑμῶν. οὐκ οἴδατε ὅτι μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ;-ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην, ἵνα ἦτε νέον φύραμα, καθώς ἐστε ἄζυμοι. καὶ γὰρ τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός· Α’ Κορ. 5:6-7).

α. Αμεροληψία: Η έλλειψη προκαταλήψεων («χωρὶς προκρίματος») και η άρνηση μεροληψίας («κατὰ πρόσκλισιν») δείχνουν ότι η εκκλησία ανήκει στον Θεό, όχι στους ανθρώπους (ὅτι οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός,Πράξ. 10:34).

β. Φόβος Θεού: Ο «φόβος» δεν είναι τρόμος, αλλά σεβασμός προς τη θεία δικαιοσύνη που ωθεί σε υπακοή (ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου, καὶ βουλὴ ἁγίων σύνεσις, τὸ δὲ γνῶναι νόμον διανοίας ἐστὶν ἀγαθῆς· Παρ. 9:10).
Ο Απόστολος Παύλος δεν μιλά για υπεροψία, αλλά για υπακοή στο θέλημα του Θεού. Η πειθαρχία είναι έκφραση αγάπης, όχι μίσους (Εβρ. 12:6: «ὃν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος, παιδεύει»).

2. Η Σύγχρονη Παραπλάνηση: Το «Μην Κρίνετε» ως Δικαιολογία για Παθητικότητα
Σήμερα, πολλοί ιερείς και πιστοί επικαλούνται τη φράση «μην κρίνετε» (Ματθ. 7:1) για να αποφύγουν κάθε αντιπαράθεση, ισχυριζόμενοι ότι η κριτική πηγάζει από υπερηφάνεια. Αυτή η προσέγγιση παραβιάζει τη βιβλική ισορροπία:
Το λάθος: Η σύγχρονη ερμηνεία συχνά αγνοεί ότι ο Χριστός δεν απαγόρευσε την κρίση γενικά, αλλά την υποκριτική κρίση (ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου Ματθ. 7:3-5).

Η Αλήθεια: Ο Ιησούς διέταξε: «ἐὰν δὲ ἁμάρτῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ἐπιτίμησον αὐτῷ· (Λουκ. 17:3). Η αγάπη χωρίς αλήθεια είναι ψεύτικη (Τεκνία μου, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ᾿ ἐν ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ Α’ Ιωάν. 3:18).

Πού βρίσκεται η υπερηφάνεια;
Στη σύγχρονη προσέγγιση: Η άρνηση να επιπληχθεί ο αμαρτωλός μπορεί να πηγάζει από φόβο της αντιπαράθεσης, επιθυμία για ανθρωπινή δόξα, ή αδυναμία στη διαχείριση της αλήθειας (ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην. Γαλ. 1:10).

Στη Αγιογραφική πειθαρχία: Ο έλεγχος γίνεται με ταπεινοφροσύνη και φόβο Θεού, όχι με υπεροψία (ἐν πρᾳότητι παιδεύοντα τοὺς ἀντιδιατιθεμένους, μήποτε δῷ αὐτοῖς ὁ Θεὸς μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, Β’ Τιμ. 2:25).

3. Συγκριτική Ανάλυση: Αγάπη vs. Αλήθεια
Αγιογραφική Προσέγγιση (Α’ Τιμ. 5:20-21) vs Σύγχρονη Τάση

Αγιογραφική Προσέγγιση: Η πειθαρχία είναι «έκφραση αγάπης» (Αποκ. 3:19: «ἐγὼ ὅσους ἐὰν φιλῶ, ἐλέγχω καὶ παιδεύω· ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον»).

Σύγχρονη Τάση:Η αγάπη ταυτίζεται με «σιωπή» ή «ανεκτικότητα στην αμαρτία».

Αγιογραφική Προσέγγιση: Ο στόχος είναι «η αποκατάσταση» και «η δόξα του Θεού». (ὥστε τοὐναντίον μᾶλλον ὑμᾶς χαρίσασθαι καὶ παρακαλέσαι, μήπως τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτος.διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην. Β’ Κορ. 2:7-8)

Σύγχρονη Τάση: Ο στόχος είναι συχνά η «ψευδής ειρήνη» ή η «ανθρωπαρέσκεια».

Αγιογραφική Προσέγγιση: Η κρίση βασίζεται σε «αμεροληψία» και «αντικειμενικά κριτήρια» (διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων, ἵνα ταῦτα φυλάξῃς, χωρὶς προκρίματος μηδὲν ποιῶν κατὰ πρόσκλισιν. Α’ Τιμ. 5:21).

Σύγχρονη Τάση:Η άρνηση κρίσης συνοδεύεται συχνά από «εκλεκτική εφαρμογή των αρχών’ (π.χ. ανεκτικότητα σε ορισμένες αμαρτίες, καταδίκη σε άλλες η λόγω κοινωνικής θέσης π.χ.βουλευτής- δήμαρχος ).

4. Θεολογική Προβληματική: Υπερηφάνεια ή Υπακοή;
Ο ισχυρισμός ότι «η κριτική πηγάζει από υπερηφάνεια» είναι «εσφαλμένος όταν»:

α. Ο έλεγχος γίνεται «σύμφωνα με τη Γραφή», όχι με ανθρώπινες απόψεις (πᾶσα γραφὴ θεόπνευστος καὶ ὠφέλιμος πρὸς διδασκαλίαν, πρὸς ἔλεγχον, πρὸς ἐπανόρθωσιν, πρὸς παιδείαν τὴν ἐν δικαιοσύνῃ,ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἐξηρτισμένος. Β’ Τιμ. 3:16-17).

β. Ο σκοπός είναι «η δόξα του Θεού», όχι η επιβολή εξουσίας (Χριστοῦ οὖν παθόντος ὑπὲρ ἡμῶν σαρκὶ καὶ ὑμεῖς τὴν αὐτὴν ἔννοιαν ὁπλίσασθε, ὅτι ὁ παθὼν ἐν σαρκὶ πέπαυται ἁμαρτίας, Α’ Πέτρ. 4:11).

γ. Υπάρχει «συμπόνια και ταπεινοφροσύνη» (Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. Γαλ. 6:1).

Παράδειγμα Χριστού: Ο Ιησούς κατέκρινε τους Φαρισαίους (Ματθ. 23), αλλά υπέμεινε σταυρό για τους αμαρτωλούς. Η αγάπη Του συνδυάστηκε με αλήθεια.

5. Πρακτικές Εφαρμογές για Σήμερα:

α. Για Ιερείς και Ηγέτες:
Να μην φοβούνται την «δύσκολη αγάπη» που απαιτεί έλεγχο (μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω, ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ Α’ Τιμ. 4:12).
Να αποφεύγουν τόσο τη σκληρότητα χωρίς χάρη, όσο και τη χάρη χωρίς αλήθεια.

β. Για την Εκκλησία:
Να ζητάει από τους ηγέτες της πιστότητα στη Γραφή, όχι στην πολιτική ορθότητα.
Να υποστηρίζει τους αμαρτωλούς χωρίς να νομιμοποιεί την αμαρτία (καὶ οὓς μὲν ἐλεεῖτε διακρινόμενοι,οὓς δὲ ἐν φόβῳ σῴζετε, ἐκ τοῦ πυρὸς ἁρπάζοντες, μισοῦντες καὶ τὸν ἀπὸ τῆς σαρκὸς ἐσπιλωμένον χιτῶνα.Ιούδας 1:22-23).

γ. Για Πιστούς:
Να διακρίνουν ανάμεσα στην υβριστική κριτική (απαγορευμένη) και στην ελεγκτική αγάπη (υποχρεωτική).
Να θυμούνται: «Ἡ ἀγάπη χαίρει τῇ ἀληθείᾳ» (Α’ Κορ. 13:6).

Ο Απόστολος Παύλος μέσω τοῦ Αγίου Πνεύματος δεν έδωσε την εντολή της Α’ Τιμοθέου 5:20-21 για να ικανοποιήσει την περσόνα του, αλλά για να προστατεύσει την εκκλησία από τη διαφθορά. Στη σημερινή εποχή, η εκκλησία κινδυνεύει να γίνει «λαός χωρίς διακρίσεις» (διότι ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν καὶ ἐπίγνωσιν Θεοῦ ἢ ὁλοκαυτώματα. Ωσηέ 4:6), αν εγκαταλείψει τη θεϊκή της κλήση να είναι «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α’ Τιμ. 3:15).

Η εντολή «μην κρίνετε» δεν ακυρώνει τον «ἔλεγχο» του Αποστόλου Παύλου· αντιθέτως, η αληθινή αγάπη απαιτεί την αλήθεια (Α’ Ιωάν. 3:18: «ἀγαπῶμεν… ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ»). Η εκκλησία, ως σώμα του Χριστού, καλείται να είναι τόσο «πρόσφορα ἀγάπης» (Εφεσ. 5:2) όσο και «φύλακας τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ» (Α’ Κορ. 4:1). Όπως έγραψε ο Αγιος Αυγουστίνος: «Η Αγάπη πρέπει να φωτίζεται από την αλήθεια, και η αλήθεια από την Αγάπη». (κατήχησις 4,8)

Ο Απόστολος Παῦλος, μέσω τοῦ Αγίου Πνεύματος θα Συμφωνούσε:
«Ἐὰν τὸ φῶς ὃ ἐν σοὶ σκότος ἐστίν, τὸ σκότος πόσον» (Ματθ. 6:23). Η εκκλησία που σιωπά απέναντι στην αμαρτία «σβήνει το φως της» και προδίδει τον Χριστό. Ὡς ο Ιωάννης, ούτως και σήμερα: «Πρεσβεύομεν ὑπὲρ Χριστοῦ… δέησις, ἔλεγξις, ἐπιτίμησις» (Β’ Τιμ. 4:2).

Στη σημερινή εποχή, η πρόκληση είναι να ζήσουμε μια αγάπη που δεν παρασιτεί, αλλά αγωνίζεται, και μια αλήθεια που δεν κατακρίνει, αλλά ελευθερώνει. Μόνο έτσι η εκκλησία θα μείνει πιστή στη θεϊκή της κλήση: «ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι» (Ματθ. 11:29-30).

Αμήν.

Κωφίδης Ευάγγελος