ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ[:Ματθ.6,16-21]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου,  με θέμα:

                «ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ»

 [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 21-2-1999],  [Β392]

        Με τρία μεγάλα συνθήματα, αγαπητοί μου, η σημερινή ευαγγελική περικοπή μάς προετοιμάζει για το μεγάλο γεγονός του Πάσχα. Και είναι η αγάπη προς τους εχθρούς, η νηστεία και η αφιλαργυρία. Κατ’ ουσίαν, τα συνθήματα αυτά μας παρασκευάζουν για την συμμετοχή μας στο ποτήριον της Θείας Ευχαριστίας. Διότι, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «Οπότε κοινωνείς, Πάσχα επιτελείς». Αλλά και επιπλέον, την περίοδον αυτήν της Μεγάλης Τεσσαρακοστής οι άνθρωποι συχνότερα, πυκνότερα, μετέρχονται εις το Ποτήριον της ζωής. Μάλιστα επενοήθη η τετελεσμένη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων- το είπα διπλά, τετελεσμένη και προηγιασμένη, το ίδιο είναι- ακριβώς για τις ανάγκες του λαού να κοινωνεί συχνά. Εξάλλου, θα λέγαμε, οι πιστοί, τώρα την Σαρακοστή έχουν νηστεία διαρκή, προσευχή τονισμένη, μελέτη πιο έντονη, άσκηση κάθε αρετής και όλα αυτά αποβλέπουν εις την ένωσίν μας με τον Ιησούν Χριστόν.

     Και οφείλομε, τουλάχιστον την περίοδον μιας Τεσσαρακοστής, πολύ παραπάνω της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να βγάλομε πολύ το κέρδος. Διότι εάν ο Νώε επί 120 χρόνια -120 χρόνια!- προετοίμαζε την Κιβωτόν, που θα δεχόταν μέσα την οικογένειά του και τα ζώα που του είπε ο Θεός να μαζέψει και να βάλει μέσα εις την Κιβωτόν -ήταν ένα θωρηκτό, αγαπητοί μου, ένα τεράστιο καράβι ήτανε, η Κιβωτός του Νώε, και σας είπα, 120 χρόνια ηργάζετο για να τελειώσει αυτήν την Κιβωτόν- πόσο περισσότερο θα πρέπει εμείς να προετοιμάζομε τον εαυτόν μας για να δεχθούμε ως άλλη κιβωτός, το άσπιλον Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού;

        Εάν ο θεόπτης Μωυσής, με τόσην επιμέλεια κατεσκεύασε την άλλην εκείνην κιβωτό, που έβαλε μέσα τις πλάκες του Νόμου, με την χρυσή επένδυση κ.λπ. και την στάμνα με το μάννα, την χρυσή στάμνα με το μάννα, εις ενθύμιον, εις ανάμνησιν ότι ο λαός ετράφη εις την έρημον, πόσον περισσότερον εμείς που θα βάλομε μέσα μας τον Νομοθέτη και τον Τροφοδότη, που θα λάβομε το αληθινό μάννα; Γιατί ο Χριστός είπε: «Η σάρκα μου είναι το αληθινό μάννα». Το είπε στους Καπερναΐτας που Τον αναζητούσαν μετά από τον χορτασμό των πεντακισχιλίων. «Όχι», λέει, «όπως το μάννα εκείνο που έπεσε από τον ουρανό, που το έφαγαν οι πατέρες σας και απέθαναν. Εγώ είμαι το μάννα το αληθινό». Πόση, λοιπόν, περισσότερη προετοιμασία πρέπει να επιβάλομε στον εαυτόν μας, προκειμένου να δεχθούμε, όπως σας είπα, τον Νομοθέτην και τον Τροφοδότην με το Αίμα Του και το Σώμα Του που θα μας προσφέρει; Και ακόμη, εάν ο σοφός Σολομών επί επτά έτη έκτιζε τον περίφημον ομώνυμον ναόν, πόσο θα πρέπει εμείς να ευπρεπίζομε τις ψυχές μας, που θα γίνουν ναοί Θεού ζώντος; «Ὑμεῖς ἐστέ», λέγει, «ναοὶ Θεοῦ ζῶντος», λέγει ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του.

       Όταν έρχεται η ώρα της προσελεύσεως των πιστών εις το Άγιον Ποτήριον, να κοινωνήσουν, ο ιερεύς καλεί με τούτα τα λόγια: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Δηλαδή «να προσέλθετε με φόβο Θεού, με πίστιν Θεού και με αγάπην Θεού». Τι σημαίνει αυτή η εξαγγελία που λέγεται πριν κοινωνήσουν οι πιστοί;

     Πρώτα πρώτα καλεί με το «προσέλθετε». Εάν οι πιστοί δεν προσέλθουν να κοινωνήσουν, τρόπον τινά σαν να αθετούν την τελεσθείσα Θεία Λειτουργία. Το φανταστήκατε αυτό; Πόσες φορές μένει μόνος ο ιερεύς, ο οποίος βεβαίως, κατά κανόνα και υποχρεωτικά, πρέπει να κοινωνήσει. Και να βγει έξω και να πει: «Προσέλθετε» και να μην προσέλθει κανείς! Κι όταν έχει να κοινωνήσει ένα νήπιο, ένα μωρουδάκι, θα λέγαμε: «Η Θεία Λειτουργία έγινε γι’ αυτό το μωρουδάκι;». Γιατί όχι; Για όλους όμως έγινε. Γι’αυτό είναι, όπως σας είπα, ένας τρόπος απωθήσεως της Θείας Λειτουργίας. Καλά. Ετελέσθη, ακούσαμε, είδαμε, αλλά δεν προσερχόμεθα… Μην ξεχνάτε ότι η Θεία Λειτουργία θέτει τραπέζι. Γι’ αυτό λέγεται και «Αγία Τράπεζα». Όπου τελεσιουργείται το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Αλλά δεν προσερχόμεθα. Είναι σαν να βλέπομε ένα τραπέζι πλούσιο από την τηλεόραση. Άπλωσε το χέρι σου να πάρεις να φας. Δεν μπορείς. Μόνο το βλέπεις. Ποίο το κέρδος;

      Αλλά τι είναι η Θεία Λειτουργία; Την οποίαν, τρόπον τινά, σας είπα, απωθούμε. Τρόπον τινά. Ερωτάει ο άγιος Καβάσιλας, ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας Θεσσαλονίκης. «Τι είναι», λέγει, «η Θεία Λειτουργία»; Έγραψε ένα θαυμάσιο βιβλίο περί της Θείας Λειτουργίας. Το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί και με μετάφραση ευτυχώς. Μπορείτε να το διαβάσετε. Θα αποκτήσετε βαθείαν γνώσιν, όσο τούτο είναι δυνατόν, του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, που τελεσιουργείται μες στο πλαίσιον της Θείας Λειτουργίας. Και απαντά ο άγιος Καβάσιλας – σε απόδοση το λέγω, όχι κείμενο, δεν πειράζει, μικρό είναι-: «Της τελετής των ιερών μυστηρίων πράξις μεν είναι η μεταβολή των δώρων στο Θείο και Αίμα, σκοπός δε να αγιασθούν οι πιστοί». Δηλαδή τι είναι η Θεία Λειτουργία; Είναι μία τελετή. «Όπου η πράξις», λέγει, «είναι η μεταβολή των δώρων, του προσφόρου που προσφέρεται και του οίνου, σε θείον σώμα και αίμα.  Αλλά και ο σκοπός είναι να αγιασθούν οι πιστοί». Έτσι αρχίζει το κείμενό του στο βιβλίο του αυτό. Δύο πράγματα. Ένα έργον και ένας σκοπός. Εάν δεν ικανοποιηθεί ο σκοπός, ως προς τι το έργον;

      Βέβαια δεν ακριβολογώ αυτή την στιγμή. Διότι η Θεία Λειτουργία καθεαυτήν, όταν τελεστεί το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, έχει μέγα κέρδος και δια τους κεκοιμημένους. Μην το ξεχνάμε αυτό. Αλλά ως προς τους ζώντας, εάν δεν προσέλθουν να κοινωνήσουν, θα έλεγα, ως προς τι τότε η Θεία Λειτουργία; Έτσι, ουσιαστικά πρέπει όλοι, υπογραμμίζω, όλοι να προσέλθουν εις το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Δεν καινοτομώ. Αυτή ήτο η πράξις της αρχαίας Εκκλησίας. Δεν έμενε κανείς που να μην κοινωνήσει. Διαβάστε παλιά κείμενα, όπως του αγίου Ιουστίνου του Φιλοσόφου, που κάνει στην απολογία του την δεύτερη, κάνει ακριβή περιγραφή, ότι …πώς οι Χριστιανοί κοινωνούν κ.λπ. κ.λπ. Και μάλιστα η απολογία του αυτή ήταν και στον αυτοκράτορα της Ρώμης. Αλλά και εις την Βουλήν, να το πούμε έτσι, η οποία ήταν περί τον αυτοκράτορα. Δύο απολογίες. Κι εκεί περιγράφει τι είναι η Θεία Λειτουργία και πώς κοινωνούσαν οι πιστοί. Ήτανε τόσο βασικής σημασίας να κοινωνούν οι πιστοί όλοι, ώστε υπάρχει κανών Συνόδου Οικουμενικής που λέγει: «Εκείνος ο οποίος δεν θα κοινωνήσει, πρέπει να εξηγήσει γιατί δεν κοινωνεί. Γιατί αλλιώτικα», λέγει, «επιβάλλεται εις αυτόν κύρωσις». «Γιατί δεν κοινώνησες;. Αυτό, γιατί δεν κοινώνησες; Τι συμβαίνει; Για ποιον λόγο;».

       Αυτά τα λέγω, για να δείτε, να συγκρίνομε, αγαπητοί μου, ποία ήταν η πράξη προσεγγίσεως του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας εις την αρχαίαν Εκκλησίαν και ποια είναι σήμερα. Αλλά φυσικά πρέπει να ξέρομε τι κοινωνούμε. Να έχομε την σφραγίδα του αληθινού Χριστιανού. Γιατί αλλιώτικα προχωρούμε να βεβηλώσομε το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας.

     Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε πάντοτε παρασκευασμένοι. Πάντοτε. Για να είμεθα έτοιμοι να μετέχομε των μυστηρίων Σώματος και Αίματος του Χριστού. Πάλι ο άγιος Καβάσιλας μας σημειώνει ότι ο Θεός μάς δίδει, λέει, τα μυστήριά Του, αλλά απαιτεί από εμάς, σε μετάφραση σας το λέγω, οπωσδήποτε να γίνομε άξιοι να δεχθούμε και να τα φυλάξομε. Μάλιστα, να σας πω και πώς το λέγει: «Τὸ γὲ ἐπιτηδείους γενέσθαι -«ἐπιτήδειος» θα πει «κατάλληλος». «Πρέπει να γίνουμε», λέει, «κατάλληλοι»- πρὸς τὸ δέξασθαι(: για να δεχθούμε) αὐτὰ(τα μυστήρια) καὶ φυλάξαι ἐξ ἀνάγκης ἀπαιτεῖ παρ’ ἡμῶν». Και ζητάει από μας ο Θεός να φυλάξομε εκείνα τα οποία πήραμε.

      Αναφέρει μία περίπτωση η οποία είναι πάρα πολύ σπουδαία. «Πρόσεξες», λέει ο άγιος Καβάσιλας, ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, «επρόσεξες ότι στην παραβολή του σπορέως, ‘’ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ’’, βγήκε αυτός που σπέρνει να σπείρει». Δεν λέγει «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ ἀρῶσαι τὰ χωράφια του». Δηλαδή να σκάψει, να βάλει άροτρο. Αυτό είναι δικό σου θέμα. Το προσέξατε; Έρχεται ο Θεός να σπείρει. Αλλά πρέπει να βρει το χωράφι της ψυχής κατάλληλον για να σπείρει τον σπόρο του. Κι επειδή δεν το βρίσκει κατάλληλο το χωράφι της ψυχής, γι’αυτό ο Κύριος είπε την παραβολή αυτή, για να δείξει ότι ένα μέρος του σπόρου έπεσε, λέει, στον δρόμο, στο χέρσο έδαφος, ένα άλλο μέρος, λέει, έπεσε μέσα στις αγκαθιές κ.λπ. κ.λπ. Ένα τέταρτο μέρος έπεσε εις την γην την αγαθήν· που δείχνει ότι η πλειονότης των πιστών μας δεν φροντίζουν να παρασκευάσουν το χωράφι της ψυχής. «Γιατί υπάρχουν», λέει, «και πέτρες. Έπεσε», λέει, «ο σπόρος επάνω σε μία πέτρα»· και «διὰ τὸ μὴν ἔχειν ἰκμάδα» -μία πέτρα δεν διατηρεί υγρασία – «ἐξηράνθη ὁ σπόρος», που είναι ο λόγος του Θεού.

        Μετά, λοιπόν, την εξαγγελία που κάνει η Εκκλησία και μας λέει «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», αγαπητοί μου, ας αναλύσομε λίγο λεπτομερώς, αυτήν την εξαγγελίαν της Εκκλησίας. Λέγει: «Μετὰ φόβου Θεοῦ προσέλθετε». Πρέπει να προσέλθομε. Αλλά πώς; Πρώτος όρος. «Μετὰ φόβου Θεοῦ». Τι σημαίνει αυτό; Αφού διαθέτομε επίγνωση του τι κοινωνούμε, θα πρέπει φυσικά να έχομε τον φόβο του Θεού. Άνθρωπε, λέει και σε μία ευχή στην ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως, άνθρωπε, ξέρεις τι κοινωνείς; Ξέρεις τι κοινωνείς; Λέμε στην ευχή της ακολουθίας της Θείας Μεταλήψεως: «Θεουργόν Αἷμα φρίξον, ἄνθρωπε, βλέπων· ἄνθραξ γάρ ἐστί τούς ἀναξίους φλέγων». «Είναι Αίμα που θα σε κάνει Θεόν. Θα σε θεώσει». Βλέποντας αυτά, βλέποντας αυτό, να αισθανθείς ρίγος, φρίκη: «Εμένα να θεώσει; Ο Θεός; Παίρνω το Αίμα του Ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου!».

      Μία παρενθεσούλα. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος ότι το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας είναι πανομοιοτύπως πανομοιότυπον με εκείνο που τελεσιούργησε ο Κύριος κατά τον Μυστικόν Δείπνον εις το Υπερώον της Ιερουσαλήμ. Το ίδιο! Δεν αλλάζει σε τίποτα. «Λάβετε, φάγετε, αυτό είναι το Σώμα μου. Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες · αυτό είναι το Αίμα μου». Έχομε, λοιπόν, πραγματικά εδώ να γευθούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Αδερφέ, έχεις επίγνωσιν; Εάν έχεις επίγνωση, τότε θα αισθανθείς μίαν φρίκην. Με την έννοια: «Ποιος είμαι εγώ; Ποιος είμαι εγώ;». Αλλά πρόσεχε. Εάν οπωσδήποτε ανάξια, απροετοίμαστα προσέλθεις, είναι κάρβουνο που θα σε κάψει. «Ἄνθραξ γὰρ ἐστὶν τοὺς ἀναξίους φλέγων».

       Ώστε λοιπόν; Έχει δύο όψεις. Εάν αξίως προσέλθομε, τότε έχομε μεγίστην ωφέλειαν. Αιώνιον ζωήν. Εάν, όμως, αναξίως, έχομε καταδίκη. Γι’αυτό λέμε: «Μὴ εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα». «Μην φθάσω να κοινωνήσω ώστε να καταδικαστώ». Ακόμη λέμε: «Ναί, ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ μηδένα ἡμῶν ἔνοχον ποιήσῃς τῶν φρικτῶν Σοῦ τούτων καὶ ἐπουρανίων μυστηρίων, μηδὲ ἀσθενῆ ψυχῇ καὶ σώματι (:ούτε να φθάσομε να αρρωστήσομε – Θα το δούμε λίγο πιο κάτω) ἐκ τοῦ ἀναξίως αὐτῶν μεταλαμβάνειν (:με το να μεταλαμβάνομε ανάξια) ἀλλὰ δὸς ἡμῖν, μέχρις τῆς ἐσχάτης ἡμῶν πνοῆς, ἀξίως ὑποδέχεσθαι τὴν μερίδα τῶν ἁγιασμάτων Σου» κ.λπ. «Άξια να υποδεχόμεθα το Σώμα Σου και το Αίμα Σου, Εσένα τον Ίδιον».

       Ο φόβος πρέπει να υπάρχει, αν γνωρίζομε ότι είμεθα ένοχοι. Εάν κοινωνήσομε ανάξια. Επειδή δεν προετοιμαστήκαμε καταλλήλως. Μπαίνομε στον χώρο του Θεού. Αυτήν την αίσθησιν πρέπει να έχομε. Και αυτό πρέπει να μας γεμίζει με φόβον. Αν άγγελοι, λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος, επιθυμούν παρακύψαι, πού; Εις το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Κάθε ναός που λειτουργεί προς τιμήν του Σώματος του Χριστού και του Αίματος, άγγελοι παρίστανται. Και μερικοί άξιοι ιεράρχαι, ιερείς, έβλεπαν τους αγγέλους αυτούς. Δεν λέγει το τροπάριον του αγίου Σπυρίδωνος, ότι «συλλειτουργούσες», λέει, «με αγγέλους». Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Γνωρίζω κάποιον ο οποίος συλλειτουργούσε με τους αγίους αγγέλους». Αυτόν που γνώρισε δεν ήταν παρά ο εαυτός του, αλλά για λόγους μετριοφροσύνης δεν το αποκαλύπτει…· κ.λπ. κλπ. Ο πατήρ Νικόλαος, νυν άγιος, Νικόλαος Πλανάς -του αιώνος μας είναι, με τον Παπαδιαμάντη κάνανε τις λειτουργίες- το ίδιο, κ.ο.κ. Και ο Θεός ξέρει σε πόσους και σε ποιους αποκαλύπτεται. Γιατί είναι οι άγγελοι; «Οι οποίοι επιθυμούν», λέει, «να παρακύψουν προς τιμήν του ανακειμένου», μας λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «προς τιμήν του Ιησού Χριστού, που είναι επάνω στην Αγία Τράπεζα».

     Κι εμείς δεν έχομε καμίαν συναίσθησιν όλων αυτών… Γι’αυτό πρέπει να προσερχόμεθα όπως πρέπει. Χωρίς σπρωξίματα, χωρίς φωνές, χωρίς διαμαρτυρίες. Ναι, αγαπητοί. Μάλιστα τις μεγάλες γιορτές Χριστούγεννα, Πάσχα κ.λπ. σπρώχνονται οι άνθρωποι να κοινωνήσουν, αγανακτούν… Πωπωπω! Να είμεθα σεμνά ντυμένοι ακόμα. Ναι, σεμνά ντυμένοι. Αλλά πρέπει να είμαστε και την Δευτέρα σεμνά ντυμένοι. Περισσότερο αποτείνομαι προς τις κυρίες. Διότι δεν είσαστε οι Χριστιανοί μόνον της Κυριακής. Αλλά και οι Χριστιανοί και της Δευτέρας. Γιατί αλλιώτικα, αν την Κυριακή πάω στην Εκκλησία με μία σεμνή ενδυμασία, αλλά την Δευτέρα με άσεμνη ενδυμασία κυκλοφορώ, δεν νομίζετε πως αυτό είναι μία υποκρισία; Ο ένας πίσω από τον άλλον. Όχι σπρωξίματα. Με κίνδυνο μάλιστα να προκαλέσουν και ζημίαν. Πρώτα οι άνδρες, μετά οι γυναίκες. Δεν είναι ιδιοτροπία του ιερέως να το λέγει αυτό. Ούτε δείχνει κανέναν μισογυνισμόν. Δεν είναι ο ιερεύς μισογύνης. Ο Θεός να φυλάξει. Αλλά έτσι λέγεται το πράγμα. Από ποιον; Από τον Απόστολο Παύλο. «Πρώτα», λέει, «ο άντρας, μετά η γυναίκα». Αυτή είναι η τάξις. «Διότι πρώτα», λέει, ο απόστολος Παύλος, «εδημιουργήθη ο Αδάμ, μετά η Εύα».

       Θα ανοίγομε καλά το στόμα μας. Προσέξτε αυτό. Δεν θα περιμένομε μέχρι να ξεκινήσει η λαβίδα. Θα το έχομε ανοιχτό το στόμα μας. Για να κανονίσει ο ιερεύς, μην πάθει καμία ζημία. Πώς ανοίγεις το στόμα σου; Πώς αισθάνεσαι; Γιατί θα έχει αμαρτία ο ιερεύς, αν, υποτεθεί, γίνει κάποια ζημία. Θα κρατάμε με τα δυο μας χέρια το μάκτρον. Αυτό το κόκκινο ύφασμα. «Μάκτρον», από το «μάσσω». Δηλαδή θα σκουπιστούμε κ.λπ. κ.λπ. τα χείλη μας κ.τ.λ. Και αφού λάβομε με ασφάλεια, άκραν ασφάλειαν τον θείον Μαργαρίτην, τότε θα σφογγίσομε τα χείλη μας με το μάκτρον αυτό και ήρεμα, πολύ ήρεμα, γιατί μερικοί διαθέτουν μιαν νευρικότητα. Και πολλές φορές αυτή η νευρικότητα, που είναι μία κακώς νοουμένη ευλάβεια, η οποία προκαλεί ζημία. Τότε, με ήρεμον τρόπον και σιωπηλά θα επιστρέψομε εις την θέσιν μας. Αν μας έδωσε μεγάλη μερίδα ο ιερεύς -εμείς δίνομε μεγάλη μερίδα εδώ, να με συγχωρέσετε που το λέω αυτό- υπάρχει κίνδυνος, όταν, με κάποια έστω ψυχολογική ταραχή, πάμε αν φύγομε, πάμε εκείνη την ώρα να καταπιούμε, να κοντυλιαστούμε, να μην καταπιούμε σωστά. Κρατάμε ό,τι πήραμε μες στο στόμα μας. Μεταξύ γλώσσης και ουρανίσκου. Κάνομε μεταβολή, πηγαίνομε στη θέση μας και τότε καταπίνομε. Αν θέλετε ακόμη, γιατί λέμε «Μη φτύσεις»; Δεν είναι το σάλιο μας ιερόν για να μη φτύσομε. Προσέξατέ το. Αλλά απλούστατα, για να μην κάθισε κάτι στα δόντια μας, να μην φτύσουμε. Άρα λοιπόν δεν μασάμε. Αλλά μεταξύ γλώσσης και ουρανίσκου κρατούμε τον Αμνόν και Τον καταπίνομε. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί αν πάθομε ζημιά, σας είπα, είναι μεγάλη η αμαρτία.

      Έρχεται ο δεύτερος όρος της εξαγγελίας. «Μετά πίστεως». Τι σημαίνει αυτό; Δεν πρόκειται για μία γενικοτέρα πίστη, αλλά για την πίστη ότι αυτό που προσλαμβάνεις, αδελφέ μου, είναι Σώμα και Αίμα Χριστού. Ἐν μυστηρίῳ. Δεν υποπίπτει εις τας αισθήσεις μας. Είναι μυστήριον. Γι’αυτό λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Εκείνος ο οποίος κοινωνεί το Αίμα του Χριστού και το Σώμα και δεν πιστεύει ότι είναι Σώμα και Αίμα Χριστού, αυτός», λέγει, «κρίμα, καταδίκη εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το Σώμα του Κυρίου». Δεν ξεχωρίζει. Νομίζει πως είναι απλό ψωμί, απλό κρασί. Ας το προσέξομε αυτό. Βέβαια αυτό το «ἀναξίως» έχει ευρύ φάσμα που λέγει εις την Α΄προς Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος στο 11^ο κεφάλαιο. Αλλά πέρασε η ώρα και δυστυχώς βιάζομαι. Κι αυτό εκφράζεται με το «μὴ διακρίνων τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου».  Επιμένω και υπογραμμίζω. Γι΄αυτό, λίγο πριν κοινωνήσομε λέμε την ευχή, την πρώτη ευχή. Ακούστε: «Ἔτι πιστεύω ὅτι τοῦτο αὐτὸ ἐστὶ τὸ ἄχραντον Σῶμα Σου (: Αυτό τούτο είναι το Άχραντο Σώμα Σου) καὶ τοῦτο αὐτὸ ἐστὶν τὸ τίμιον Αἷμα Σου». Είδατε; Ανανεώνομε την πίστη μας.

      Και πάμε εις τον τρίτον όρον. «Προσέλθετε», λέει, «μετὰ ἀγάπης». Αυτή η αγάπη δεν αναφέρεται, αγαπητοί μου, εις τον πλησίον. Αναφέρεται εις τον Χριστόν. Το να πιστεύεις, πιστεύω ότι αυτή η γυναίκα είναι η μάνα μου. Καλώς. Αλλά την κακοποιώ όμως. Δεν την αγαπώ. Είναι αρκετό; Πρέπει, λοιπόν, όχι να πιστεύω μόνο, αλλά και να αγαπώ τον Θεόν. Μου έδωσε τόσα! Με αγαπάει τόσο! Εγώ να μην Τον αγαπώ; Σε δεύτερη μοίρα, αγαπητοί, έρχεται η αγάπη προς τον πλησίον.

      Αγαπητοί, προκειμένου, λοιπόν, να προσέλθομε στο μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, πρέπει να προετοιμαζόμαστε καταλλήλως. Και τότε τα Τίμια Δώρα θα γίνονται για μας πηγή χαράς, σοφίας, αγιότητος, υγείας και ζωής αιωνίου. Αμήν.

               ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

    και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

              μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

         ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:

                             Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_790.mp3