ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Εἶναι «ἀόμματοι», καὶ οὔτε  «τὴ συνείδηση τοῦ κουνουπιοῦ» ἔχουν λέγει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ὁ ἰὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προσέβαλε σοβαρὰ καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, στὸ ἔργο του «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμὸς» γράφει: «Ὁ πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος, μὲ τὴν ἐξουσία ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, δίνει ἐντολή: “Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ”… Ὁ Κανόνας ΜΕ’ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων βροντοφωνεῖ: ”Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος…, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω” (Πρβλ. ΛΓ’ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου). Ἡ ἐντολὴ αὐτὴ εἶναι σαφής, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴ συνείδηση τοῦ κουνουπιοῦ. Δὲν εἶναι ἔτσι;».
Καὶ συνεχίζει: «Ὁ Κανόνας ΞΔ’ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων διατάζει: “Eἴ τις κληρικός, ἢ λαϊκός, εἰσέλθη εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἢ αἱρετικῶν, προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω, καὶ ἀφοριζέσθω”. Καὶ τοῦτο εἶναι σαφέστατο καὶ γιὰ τὴν πλέον πρωτόγονη συνείδηση.
»Ὁ Κανόνας ΜϚ’ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων: “Ἐπίσκοπον ἢ πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;”. Εἶναι ὀφθαλμοφανὲς καὶ για τοὺς ἀόμματους ὅτι ἡ ἐντολὴ αὐτὴ ὁρίζει κατηγορηματικὰ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀναγνωρίζουμε στοὺς αἱρετικοὺς κανένα ἅγιο Μυστήριο καὶ ὅτι αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ θεωροῦμε ὡς ἄκυρα καὶ χωρὶς θεία Χάρη»  (Ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὅπ. παρ.).
Καὶ σὲ πιὸ πρόσφατο κείμενό του σημειώνει: «Αὐτὸς ὁ ἱερὸς Κανὼν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων δὲν προσδιορίζει ποία ἀκριβῶς προσευχὴ ἢ ἀκολουθία ἀπαγορεύεται, ἀλλὰ ἀπαγορεύει κάθε κοινὴν μεθ’ αἱρετικῶν προσευχήν, ἔστω καὶ τὴν κατ’ ἰδίαν (“συνευξάμενος”¬). Εἰς δὲ τὰς οἰκουμενιστικὰς κοινὰς προσευχὰς μήπως δὲν γίνωνται αὶ ἁδρότερα καὶ εὐρύτερα τούτων; Ὁ ΛΒ΄ κανὼν τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου ὁρίζει· “Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινές εἰσιν ἀλογίαι μᾶλλον ἢ εὐλογίαι». Μήπως ὅμως δὲν συμβαίνει εἰς τὰς κοινὰς οἰκουμενιστικὰς συναντήσεις καὶ συμπροσευχὰς νὰ εὐλογοῦν αἱρετικοὶ ρωμαιοκαθολικοὶ ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, προτεστάνται πάστορες, ἀκόμη δὲ καὶ γυναῖκες; (!).
»Αὐτοὶ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι σχετικοὶ κανόνες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων ἴσχυον ὄχι μόνον κατὰ τὴν παλαιὰν ἐποχήν, ἀλλ’ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι ἐν ἀπολύτῳ ἰσχύϊ καὶ σήμερον, δι’ ὅλους ἡμᾶς τοὺς συγχρόνους ὀρθοδόξους Χριστιανούς» (Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Ὀρθοδοξία καὶ “Οἰκουμενισμός”, Μιὰ ὀρθόδοξη γνωμάτευση καὶ Μαρτυρία»).

Ποιοί λοιπόν, δὲν βλέπουν καὶ εἶναι ἀόμματοι καὶ λειψοὶ κατὰ τὴν ὀρθόδοξη συνείδηση; Οἱ παραβάτες τῶν Ἱ. Κανόνων Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι. Τὰ περιγράφει θαυμάσια ὁ κ. Παν. Τελεβάντος στὸ ἄρθρο μὲ τίτλο: «Αὐτοὶ ποὺ ντρόπιασαν τὴν Ἐκκλησία μας! Αὐτοὶ ποὺ πάτησαν τοὺς ὅρκους τῆς Ἀρχιερωσύνης τους! Παλινωδίες καὶ πλήρης ἀσυνέπεια λόγων καὶ πράξεων». Πρόκειται γιὰ ἕνα καλὸ κείμενο ποὺ περιγράφει τὸν Οἰκουμενιστὴ Ἐπίσκοπο: εἶναι αὐτὸς τοῦ ὁποίου ἔχει τόσο ἀλλοιωθεῖ ἡ συνείδηση, ὥστε δὲν ξέρει τί ἀποστολὴ ἔχει (ἐπι+σκοπόν κατὰ τῶν αἱρέσεων), τί εἶναι, καὶ τί κάνει!
«Οἱ πλεῖστοι», γράφει ὁ κ. Τελεβάντος, «ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου οὔτε συνειδητοὶ οἰκουμενιστὲς εἶναι, οὔτε συνειδητοὶ ἀντιοικουμενιστές. Οὔτε παραδοσιακοί, οὔτε νεωτεριστές. Τὴ μία μέρα ἐξαπολύουν ἐγκύκλιο μὲ τὴν ὁποία χαρακτηρίζουν τὸν Παπισμὸ αἵρεση. Τὴν ἑπομένη, ὅμως, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δίνει συνέντευξη καὶ ἰσχυρίζεται ὅτι ὅλοι οἱ Πρωθιεράρχες τῆς Ὀρθοδοξίας δῆθεν ἀναγνωρίζουν τὸν Πάπα ἐπίσκοπο!!! τῆς “πρεσβυτέρας Ρώμης” καὶ διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου!!! καὶ ἀποκαλεῖ τὸν Παπισμὸ Ἐκκλησία!!! …Ξαφνικά, ὅμως, τὴ μεθεπομένη ἀποφασίζουν συνοδικὰ ὅτι ἡ ἐγκύκλιος ποὺ ἀναφέρει ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεση πρέπει νὰ ξαναδιαβαστεῖ στοὺς ἱεροὺς ναοὺς τῆς μεγαλονήσου!!! Καὶ αὐτὴ ἡ ἐγκύκλιος ὑπογράφεται ἀπὸ ΟΛΟΥΣ ἀνεξαίρετα τοὺς συνοδικούς. Καὶ ποῖος ἀντέχει νὰ μὴ χάσει τὰ λογικά του!».
Αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: σχετικοποιεῖ τὰ πάντα καὶ ἀλλοιώνει τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν πιστῶν, λαϊκῶν καὶ κληρικῶν· καὶ ἐνῶ «οἱ διάφορες αἱρέσεις ἠρνοῦντο ἢ παραμορφώνουν ἰδιώματά τινα τοῦ Θεανθρώπου, οἱ εὐρωπαϊκὲς αὐτὲς αἱρέσεις ἀπομακρύνουν ὁλόκληρο τὸν Θεάνθρωπο» (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς).
Ἡ Ὁμολογία καὶ διατήρηση ἀνόθευτης τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης καὶ Παράδοσης, γιὰ τὰ ὁποῖα οἱ Πατέρες μαρτυροῦσαν καὶ θυσιάζονταν, ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὰ ὑποβάθμισε τόσο, ὥστε οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι –καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ ἀπὸ αὐτοὺς «καθοδηγοῦνται»– νὰ τὰ θεωροῦν ἀσήμαντα, διαπραγματεύσιμα καὶ κατ’ «οἰκονομίαν» ἐμπορεύσιμα ἀγαθά. Ἡ σύγχρονη μολυσματικὴ νόσος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μετέβαλε τοὺς σύγχρονους Ἐπισκόπους ὡς ἐκεῖνον τῆς Λαοδικίας, γιὰ τὸν ὁποίο ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ: «Οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός… Οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀπ. 3, 15-16).
Καὶ γιὰ νὰ ἔλθουμε στὰ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο. Παρατάχθηκαν 11 (ἕντεκα) Ἐπίσκοποι μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν μὲ ἄνθη καὶ δῶρα ἕναν αἱρετικὸ καὶ νὰ συμφάγουν μὲ ἕναν αἱρεσιάρχη!!! Συμπροσεύχονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἀπροσχημάτιστα, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ Πατέρες μὲ ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων τὸ ἔχουν αὐτὸ ἀπαγορεύσει αὐστηρά, πρᾶγμα ποὺ τόσο ἀπόλυτα καταδικάζει, ὄχι ἕνας Ἅγιος τοῦ 2ου ἢ 5ου αἰῶνος (αὐτὸ τὸ ἀντιπαρέρχονται οἱ Οἰκουμενιστὲς δικαιολογούμενοι: ἦσαν τότε ἄλλες ἐποχές, λέγουν), ἀλλὰ ἕνας σύγχρονός μας, ὁ  Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ἔχει δὲ εἰσχωρήσει τόσο βαθιὰ μέσα στοὺς Κύπριους Ἐπισκόπους ὁ Οἰκουμενιστικὸς ἰός, ὥστε εἶχαν ἐπιλέξει νὰ συμψάλουν συμπροσευχόμενοι τὸ «Βασιλεῦ Οὐράνιε», ἐνῶ γνωρίζουν ἄριστα, ὅτι ὁ Πάπας καὶ οἱ Καρδινάλιοι βλασφημοῦν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο μὲ τὴν εἰσαγωγὴ καὶ διατήρηση τῆς αἵρεσης τοῦ Filioque.
Ἀσφαλῶς, ὅσοι θὰ διαβάσουν τὸ ἄρθρο αὐτό, γνωρίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία στὴν ὁποία πιστεύουμε (καὶ τὴν πίστη μας αὐτὴ ὁμολογοῦμε στὸ «Πιστεύω»), εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστός, καὶ ἡ πιστοποίηση τῆς ἑνότητος τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας πραγματοποιεῖται κυρίως στὴν Θ. Λειτουργία μὲ τὴν μνημόνευση ὅλων τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, καὶ δι’ αὐτῶν, τῶν πιστῶν μελῶν, ὅπου γῆς.
Ὡς ἐκ τούτου, ἐγείρεται τεράστιο θέμα γιὰ τὴ συνείδηση τῶν πιστῶν, γιὰ τὸ ὁποῖο καλοῦμε ἐπειγόντως νὰ πάρει θέση ἡ Ἱ. Σύνοδος: εἶναι Ὀρθόδοξοι ἢ κακόδοξοι οἱ Ἐπίσκοποι τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ ὑποδέχονται αἱρεσιάρχες καὶ αἱρετικοὺς καὶ συμπροσεύχονται μαζί τους;
Ὡς μέλη τοῦ ἰδίου σώματος πρέπει νὰ ἔχουμε  τὴν ἴδια Παράδοση καὶ Πίστη («ἓν σῶμα, ἓν πνεῦμα», μία πίστις). Ὅταν, ὅμως, δὲν ἔχουμε τὴν ἴδια Πίστη–Παράδοση, μποροῦμε νὰ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους, ἢ ὅσους Ἐπισκόπους «μας» τοὺς ἀνέχονται καί, σὰν νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα, ἐπικοινωνοῦν μαζί τους καὶ τοὺς μνημονεύουν στὴν Θ. Λειτουργία; Γιατὶ ὅλες αὐτὲς οἱ ἀσχήμιες ποὺ ἔπραξαν οἱ ἐν Κύπρῳ Ἐπίσκοποι, ἔγιναν ἐν ἀπολύτῳ συνειδήσει τοῦ τί ἔκαναν καί, παρόλο, ποὺ κάποιοι πιστοί, προσπαθώντας νὰ ξυπνήσουν συνειδήσεις, ἐκ τῶν προτέρων ἀντέδρασαν ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ θεάτρου. Κι ὅμως, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ περὶ αὐτόν, ἐνῶ γνώριζαν τὴν ἀπαγόρευση τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ παρὰ τὶς ἀντιδράσεις ποὺ ὑπῆρξαν, ὑποδέχτηκαν καὶ συμπροσευχήθηκαν μὲ ἕναν ἀμετανόητο αἱρεσιάρχη καὶ συνειδητὸ ἐχθρὸ τοῦ Θεοῦ κατὰ τοὺς Πατέρες, δίνοντας τὸ παράδειγμα καὶ στὸ λαό. Ὅταν παραβαίνουμε συνειδητὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ καταλύουμε τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, σὲ τί διαφέρουμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;

Καὶ μὴν ἰσχυριστοῦν, κάποιοι μεγαλόσχημοι ἱερωμένοι, ὅτι τάχα δὲν μποροῦμε νὰ ἐπέμβουμε ὑπερασπιζόμενοι τὴν κοινὴ πίστη– σὲ ἐνέργειες ποὺ συμβάλλουν στὴν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ ἀλλοίωση πραγματοποιεῖται σὲ κάποια ἄλλη τοπικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Διότι ἡ χρήση αὐτοῦ τοῦ ἐπιχειρήματος μόνο τὴν «οἰκουμενιστικὴ» νοοτροπία ποὺ ἐκκολάπτεται ταχέως καὶ στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποδεικνύει. Τοῦτο ἤδη ἔπραξαν ἔνιοι ἐξ αὐτῶν μὲ ἐμπάθεια  ἐναντίον τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ γιὰ τὴν παρέμβασή του κατὰ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο. Ἀλλὰ παρόμοια θέση ἔλαβαν κάποιες προσωπικότητες καὶ στὸν ἀντι-οἰκουμενιστικὸ χῶρο, ἀφοῦ ζητοῦσαν τὴν ἄδεια τῶν λατινοφρόνων οἰκουμενιστῶν, γιὰ νὰ μεταβοῦν στὴν Κύπρο καὶ νὰ μιλήσουν κατὰ τοῦ παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!!
Ἡ ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως δὲν εἶναι ἐπέμβαση στὰ ἐσωτερικὰ μιᾶς ἄλλης Ἐκκλησίας, ἀφοῦ εἶναι κι αὐτὴ δική μας Ἐκκλησία, σάρκα ἀπὸ τὴ σάρκα μας· πνευματικὰ-δογματικὰ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ΜΙΑ, καὶ ἡ αὐτονομία ἑκάστης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι μόνον διοικητική. Ἂν φρίττουν μὲ τὶς ἐπεμβάσεις τῆς μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας στὰ ἐσωτερικὰ θέματα τῆς ἄλλης, κάποιες ἄλλες ἐπεμβάσεις –διοικητικῆς ἐξουσιαστικῆς φύσεως– πρέπει νὰ ἀποκηρύξουν, ὅπως ἐκεῖνες τοῦ Φαναρίου καὶ ὄχι αὐτὴ ποὺ ἐπιβάλλεται· ὑπάρχουν περὶ τούτου πλεῖστα ὅσα παραδείγματα στὴν ἱστορία τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Θεσσαλονίκη, 7 Ἰουνίου 2010

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»
Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

——————————–