ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΔΑΣΚΑΛΟΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΑΙΤΩΛΙΚΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ 1937-1938-1939

Αναμιμνήσκομαι ημερών παλαιών εις Αιτωλικόν – Μεσολογγίου, όταν ήμουν ετών 10 και 12, μαθητής του κατηχητικού σχολείου με κατηχητάς τὰ δύο μεγάλα αναστήματα, τον Μητροπο­λίτην άγ. Φλωρίνης κ. Αυγουστίνον πρωτοσύγκελλον και Ιεροκήρυκα Ι. Μητροπόλεως Αιτωλ/νίας το έτος 1937, και τον μετέπειτα π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον λαϊκόν τότε. Ο π. Αὐγουστίνος ήταν δεινός ιεροκήρυξ και φλογερός. Ενθυμούμαι λόγια, τα οποία έλεγε στα κηρύγματά του, μέχρι σήμερον. Τα έχω πει και στον ίδιον παλαιότερα, όταν συναντηθήκαμε στην Αθήνα μαζί με άλλους αγίους αδελφούς και συμπρεσβυτέρους εις τον αείμνηστον π. Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, τον εκλεκτόν σεμνόν αυτόν κληρικόν, στο γραφείο του οδ. Μακεδονίας 24. Είχα τότε να τον συναντήσω από το 1937. Μόλις με είδε ο π. Αυγουστίνος με ερώτησε·
—Εσείς, πάτερ, ποιός είσθε;
Του απαντώ·
—Δασκαλοθανάσης εξ Αιτωλικού και εφημέριος – αρχιερατικός επίτροπος Ι. Μητροπόλεως Ύδρας-Σπετσών-Αιγίνης.
Μόλις άκουσε Δασκαλοθανάσης, εξεπλάγη κυριολεκτικώς. Σηκώνεται επάνω και λέει εις τους άλλους τους κληρικούς και λαϊκούς·
—Είχε ένα πατέρα αυτός εδώ ο παπάς, τι να σας πω! πολύ καλός και φλογερός.
Ο γέροντας π. Αυγουστίνος είχε πάρα πολύ σύνδεσμο με τον πατέρα μου, που ήταν παλαιός δάσκαλος στο Αιτωλικό, καθώς και με όλη την οικογένειά μας, και αγαπούσε πολύ και τα πιο μεγάλα αδέλφια μου. Θυμούμαι, μετά το κήρυγμα, ήρχετο με τον πατέρα μου στο σπίτι μας και έπινε ένα ζεστό ή καφέ, τα οποία ετοίμαζε η μητέρα μας.
Οταν λοιπὸν συναντηθήκαμε τότε στην Αθήνα μου είπε·
—Εσύ είσαι ο πέμπτος κατά σειράν αδελφός;
—Ναί, του είπα.
—Θυμούμαι που ο αδελφός σου εφονεύθη το 1948 στη Μακρακώμη Λαμίας, έπεσε για την πατρίδα ως Αξιωματικός Πεζικού. Ηταν καλό παιδί, καλός μαθητής, τον θυμούμαι πολύ καλά.
Του είπα τότε το εξής.
—Γέροντα, θυμάμαι κ’ εγώ, που έβγαινε ο ντελάλης και φώναζε· «Ακούσατε όλοι, κ᾿ εσείς οι νοικοκυρές, ότι την Κυριακή το απόγευμα θα μας έρθη στο Αιτωλικό ο Ιεροκήρυξ, ο πρωτοσύγκελλος, ο πατέρας Αυγουστίνος από το Μεσολόγγι, να κηρύξη στο Ναό της Παναγίας, και να ᾿ρθήτε όλοι οι Αιτωλικιώτες…».
Ο λόγος του π. Αυγουστίνου ήταν προφητικός.
—Παιδιά μου, έλεγε, προσέξτε και ετοιμασθήτε, γιατί θα έρθουν 4 άλογα· ένα κόκκινο, ένα μαύρο, ένα κίτρινο, και ένα λευκό. Το κόκκινο θα είναι ο πόλεμος, τον οποίον περιμένουμε. Το μαύρο – το κατάμαυρο θα είναι η μεγάλη πείνα, που θα επακολουθήση και θα πεθαίνη ο κόσμος απ᾿ αυτήν. Το κίτρινο θα είναι οι ασθένειες που θα θερίζουν την ανθρωπότητα. Το άσπρο θα είναι η λευτεριά, που θα επακολουθήση.
Αυτά έλεγε στο κήρυγμά του στο Ναό της Παναγίας Αιτωλικού.
Μια ημέρα ο πατέρας μου, που ήταν πολύ της εκκλησίας (ήταν και εκκλησιαστικός επίτροπος στον Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Αιτωλικού, έκανε και κύκλο Αγ. Γραφής στους μεγάλους), με πήρε με το τραινάκι τότε, πήγαμε στο Μεσολόγγι (είχε δουλειές σαν δάσκαλος στο Γραφείο Δημοτικής Εκπαιδεύσεως Μεσολογγίου, στον Επιθεωρητή), και μετά επισκεφθήκαμε στη Μητρόπολη τον π. Αυγουστίνο. Και θυμάμαι, σαν μικρός που ήμουνα, μου έδωσε μία εικονίτσα χάρτινη τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και δύο βιβλιαράκια μικρά, το ένα «Ο Άγιος Αντώνιος ο ήρως της ερήμου» και το άλλο «Γκι Ντεφοκαλάν»· όπου όταν συναντηθήκαμε το θυμόταν και αυτό και γύρισε και είπε στους άλλους συμπρεσβυτέρους και παρισταμένους μέσα στο γραφείο του π. Επιφανίου·
—Βλέπετε πως θυμούνται τα μικρά παιδάκια;
Με ρώτησε, εάν ζει η μητέρα μου κ.λπ.· τα θυμόταν όλα ο άγιος Γέροντας.
Στo Αιτωλικό, μετά το θ. κήρυγμα, μᾶς μάζευε ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ καὶ μᾶς ἔκανε μάθημα.
Στὰ κηρύγματά του μαζευόταν πάρα πολύς κόσμος καί πολλά παιδιά. Ηταν κληρικός με πολλή αγάπη· γνώριζε και θυμόταν όλα τα ονόματά τους. Αλλὰ και οι Αἰτωλικιώτες όλοι τον αγαπούσαν. Θυμάμαι που έλεγαν οι γονείς· «Αύριο στην Παναγία θα ᾿ρθεί ο π. Αυγουστίνος· να πάμε όλοι!…».
Αυτά κατά τα έτη 1937, 1938, 1939. Μετά δεν ξέρω αν μου επιτρέπη ο Θεός και η Παναγία αλλά και ο άγιος Γέροντας πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος να προσθέσω τα εξής. Έλεγαν, θυμάμαι, πως ο Μητροπολίτης τότε, ο Ιερόθεος, δυσαρεστήθη για την μεγάλη δράσι του πρωτοσυγκέλλου του εις Αιτωλικό και Μεσολόγγι, διότι με τα φλογερά του και οικοδομητικά του κηρύγματα συγκέν­τρωνε πάρα πολύ κόσμο. Και μετά, το 1940 με 1941, μάθαμε όλοι την είδησι «από στόμα σε στόμα» (τις δύο αυτές λέξεις χρησιμοποιούσε στα κηρύγματά του· έλεγε π.χ.· «Όταν δεν υπήρχον οι εφημερίδες, πως μάθαινε τα νέα ο κόσμος παρακαλῶ; από στόμα σε στόμα· ναί, από στόμα σε στόμα»). Έμαθε λοιπόν όλος ο κόσμος του Αιτωλικού, ότι ο π. Αυγουστίνος, λόγω δυσαρεσκείας του Μητροπολίτου, έφυγε για άλλη Μητρόπολη. Αργότερα πολλοί πήγαιναν, σαν πνευματικά του τέκνα, να ακούσουν τα κηρύγματά του στην Φλώρινα, όπου εκεί είχε μετατεθεί ως ιεροκήρυξ. Ήθελαν και οι γονείς μου να πάνε στη Φλώρινα, εκεί που εκήρυττε, αλλά λόγω των καταστάσεων του εμφυλίου πολέμου δεν ηδυνήθησαν.
Με τους γονείς μου είχε μεγάλον πνευματικόν σύνδεσμον και συνεργασία όταν ήρχετο στο Αιτωλικό. Τους αγαπούσε και πάντα ρωτούσε γι᾿ αυτούς.
Ευχόμεθα όλη μας η οικογένεια ο άγιος Γέροντας να έχη πλουσίαν την χάριν του Θεού. Κλείνουμε γόνυ ευλαβείας με τα καλύτερα αισθήματα και ασπαζόμεθα τὴν Δεξιάν του με πολύ σεβασμό και αγάπη. Τού οφείλουμε πολλά· ήταν η αιτία να γνωρίσουμε τον Χριστόν.

πρωτοπρ. Παναγιώττης Δσκαλοθανάσης
τ. ἐφημέριος ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος Ἑρμιονίδος
210 51 ΕΡΜΙΟΝΗ

ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»