Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ

Ανέβηκα στη Φλώρινα σε μια χριστιανική κατασκήνωση οικογενειών. Πρώτη φορά επισκέφτηκα αυτό το νομό.
Στην κατασκήνωση πάντα είναι υπέροχα. Φέτος όμως η ατμόσφαιρα είναι λίγο βαριά. Οι συγκατασκηνωτές μου έχουν το μυαλό τους λίγο στην κατασκήνωση και περισσότερο στο νοσοκομείο.
Κάθε τόσο φεύγουν ομάδες προς το νοσοκομείο και μετά ξαναεπιστρέφουν. Θέλουν να πάρουν την ευχή του γέροντα Αυγουστίνου. Παίρνουν και τα παιδιά τους μαζί.
Εγώ όλα αυτά τα παρακολουθώ λίγο από μακριά, ίσως να είμαι η μόνη, και νιώθω λίγο άβολα γι’ αυτό. Η μόνη σχέση που έχω με το πρόσωπο του γέροντα Αυγουστίνου Καντιώτη είναι κάτι σχόλια “τσεκουράτα, που είχα ακούσει στην τηλεόραση κατά τα γυμνασιακά μου χρόνια. Είχα απλώς την αίσθηση ότι το έλεγε η καρδούλα του” και ότι δεν τον ενδιέφερε η γνώμη των ανθρώπων, αλλά του Θεού.
Μόνο αυτά.

ΤΟΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ

Το βράδυ στις 27/8/2010 αφού κοίμησα τα κορίτσια, βλέπω κάποιες μαμάδες όχι μόνο να ετοιμάζονται για το νοσοκομείο, αλλά φωνάζουν και εμένα και με ρωτούν. Θα ρθείς στο νοσοκομείο; Λέω ναί! Θέλω πραγματικά να πάω. Θέλω να προλάβω. Δεν ξέρω γιατί;
Τελικά ήρθε και ο άντρας μου και οι τρείς γίοι μου. Η ώρα ήταν περίπου 11.30 το βράδυ.
Είχα σχεδόν την ίδια αγωνία με τα παιδιά μου. Με ρωτούσαν συνεχώς, για να ξέρουν τι θα δουν. Πήραμε την ευχούλα του. Ήταν αρκετοί άνθρωποι εκεί.
Ο γέροντας ήταν ήρεμος και οι γύρω άνθρωποι το ίδιο, λυπημένοι, προσευχόμενοι και γαλήνιοι.
Στις 6.30 το πρωϊ με ξύπνησε η Φρόσω από την γειτονική σκηνή με τη φράση “Ο Γέροντας έφυγε στις 5 το πρωί.
Είχα προλάβει στο παρά πέντε. Ευτυχώς.

ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΖΕΣΤΟ, ΑΠΑΛΟ ΚΑΙ ΕΥΚΙΝΗΤΟ

Ετοιμάστηκε όλη η κατασκήνωση και κατέβηκε, για τη Θ. Λειτουργία στο Μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου. Εκεί στο κέντρο του ναού μας περίμενε ο Γέροντας.
Εκατόν εξήντα (160) κατασκηνωτές, μικροί και μεγάλοι προσκυνούν ξανά και ξανά τον Γέροντα.
Κοινωνούν, κλαίνε, προσεύχονται.
Έχω ασπασθεί αρκετές φορές νεκρό χέρι και νεκρό μέτωπο. Αυτό που θυμάται κανείς από το άψυχο σώμα είναι η παγωμάρα και η ακαμψία. Εδώ όμως τα πράγματα δεν είναι το ίδιο.
Το νεκρό χέρι του Γέροντος δεν είναι κρύο. Είναι ζεστό και απαλό, πιο ζεστό απο το προηγούμενο βράδυ.
Έχω σαστίσει. Δεν ξέρω τι ένιωσαν οι άλλοι, είμαι περίεργη να μάθω. Αργότερα, δειλά-δειλά ρωτώντας έμαθα πως κι’ αυτοί το ίδιο ζεστό χέρι προσκύνησαν.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ – ΕΥΓΝΟΜΩΣΥΝΗ ΤΩΝ ΓΥΦΤΩΝ

Η δεύτερη έκπληξη που ένιωσα, αυτή τη ημέρα, ήταν η παρουσία των τσιγγάνων.
Βλέπω αρχικά τρείς γυναίκες τσιγγάνες να στέκονται με ευλάβεια και να κλαίνε δίπλα στο Γέροντα.
Δεν κατάλαβα για πιο λόγο είναι εκεί.
Σιγά- σιγά αυξάνονται και τελικός συνειδητοποίησα πως ήταν πάρα πολλοί σ’ αυτή τη Θ. Λειτουργία.
Ρώτησα τον άντρα μου και μου εξήγησε πως ο Γέροντας Αυγουστίνος βάπτισε και είχε βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους, γι’ αυτό και η περιοχή ονομάζεται Νεοφωτίστων.
Σαν να μη μου έφτασε αυτή η εξήγηση, ήθελα να τ’ ακούσω από το στόμα τους.
Μετά το αντίδωρο σταματώ μια τσιγγάνα και παρακαλώ να μου πει· τι ήταν ο Γέροντας γι’ αυτή.
Μας μάζεψε, μου λέει κλαίγοντας. Μας βάφτισε, μας στεφάνωσε! μας έφτιαξε σπίτια, μας έβαλε στο δρόμο του Θεού! Του χρωστάμε πολλά.
Κλαίει αυτή – κλαίω εγώ δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλό.
Άκουσα όμως, αυτό που ήθελα από το στόμα της. Τόσο η παρουσία τους όσο και τα λόγια τους ήταν αρκετά για να με ισοπεδώσουν.
Αυτός ο Γέροντας που δεν γνώριζε τα χρήματα ήξερε να υπηρετεί τον άνθρωπο, να μιλά χωρίς να φοβάται, να αγαπά τον πολύτεκνο, να αγαπά την Εκκλησία και την Ελλάδα.
Την ευχή του να έχουμε

Ουρανία Κώρου Ζυμπίδη

From: Nikolaos Pandazis <pathtruthlife@gmail.com>>
Subject: Ekplirosi pothou Ayiou Yeronta p. Augoustinou

Σημερα εκπληρωθηκε μια μεγαλη προφητικη ευχη

του Αγιου μας Γεροντα π. Αυγουστινου

Αρχίζουν οι αποκαλύψεις. Αρχίζει η επίσημη πλέον καταγραφή των μαρτυριών, εμπειρειών, προφητειών και θαυμάτων. Δεν προσπαθώ να σπεύσω για να είμαι από τους πρώτους διότι εάν η κατάθεσή μας εμπεριέχει οποιαδήποτε ιδιοτέλεια η ύπουλη διάθεση αυτοπροβολής, τότε δεν είναι ευλογημένη και είναι άχρηστη για τον Θεό. Ενω είμαι όντως αχρείος δούλος, «ποιώ νυν, ο οφείλω ποιείσαι». Η δική μου μηδαμινή συμβολή, έχει πολλά να πει σχετικά με τους ανεκπλήρωτους και εκπληρωμένους πόθους του π. Αυγουστίνου. Αυτά που έχω να καταθέσω, ομολογώ πως δεν τα έχω πει σε κανέναν και περίμενα επί τούτου να τα αποκαλύψω μετά από την κοίμησή του. Ηθελα Θεού θέλοντος και εν «ευθέτω χρόνω» να προβώ σε αυτή την ψυχωφελή εξιστόρηση. Θα τα μοιραστώ μαζί σας σε πρώτο πρόσωπο, μιλώντας προσωπικά στον ίδιο τον π. Αυγουστίνο, μιας και μας βλέπει από ψηλά και χαίρεται η ψυχή του…

«Αγιε μας Γέροντα, τον πιστό σου κόσμο, «ου κατέλιπες» Θεοφόρε. Πατέρα Αυγουστίνε, σήμερα εκπληρώθηκε η ευχή σου. Σήμερα σε θυμήθηκα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά και σκιρτά η ψυχή μου από άγια χαρά, ενθυμούμενος τα άγιά σου λόγια. Δεν κατάφερα να καταπνίξω τα δάκρυα χαράς εντός μου. Δος μου πρώτα την ευχή σου, και με αυτό το μοναστικό, το ευλογημένο «ευλόγησον», ξεκινώ την εξομολόγησή μου.

Το 1994, όταν παρέλαβα το πτυχίο της Θεολογίας και ήρθα να σε δω και προσωπικά και να σε ευχαριστήσω, μετά την Θεία Λειτουργία στον Αγιο Παντελεήμονα, ενώ ήσουν έξω περικυκλωμένος από πολλούς ιερείς και αρκετό κόσμο, έρχεται ξαφνικά ο π. Ιερόθεος και μου λέει: «Νίκο, σε θέλει ο γέροντας». Ηρθα τότε αμέσως κοντά σου και έκανες νόημα στον στον π. Ιερόθεο και τον π. Λαυρέντιο να μας αφήσουν μόνους.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, με έναν τόνο συναρπαστικό, άκρως προσωπικό και απολύτως εχέμυθο, με ένα ύφος άκρως φιλικό και συνάμα συγκαταβατικό, δυνάμενο «συμπαθήσαι ταις ασθενείαις μου», μου απεκάλυψες φοβερές πτυχές και μυστικά της ζωής μου γεγονότα τα οποία, υπογραμμίζω, μόνον ο Θεός γνώριζε μέχρι τότε! Ούτε καν με τον πνευματικό μου, τον π. Λαυρέντιο, δεν είχα ποτέ μπει σε τέτοια συναρπαστική αξιοθαύμαστη διορατική λεπτομέρεια. Εχοντας ο ίδιος καταβληθεί από ιερή συντριβή, έχοντας τελείως αφοπλισθεί και απογυμνωθεί η ψυχή μου, είχα παραδοθεί αμαχητί στο χάρισμά σου που αυθορμήτως και υπερπλουσίως ξεχείλιζε, ενώ παράλληλα αναρωτιόμουν πως και γιατί ο Θεός να επέτρεψε τέτοιες συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Εσύ πάτερ, διασθανόμενος την μικρή μου αμηχανία, άλλαξες απότομα θέμα και με χαιρέτισες με τον έσχατο τελευταίο πνευματικό «ασπασμό», ενώ ασπαζόμουν την πατερική, ιεραρχική σου δεξιά. Σαν αστραπή ξεπρόβαλε η ύψιστη ευχή σου. Με το χαρακτηριστικό σου πια αγωνιστικό ύφος, χτυπώντας κατά γης την πατροκοσμίτικη σου πατερίτσα, μου είπες τα άγια εκείνα λόγια που θυμόμουν σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα, μέχρι σήμερα, που εκπληρώθηκε η πανίερη, προφητική ευχή σου:

-«Πρόσεχε καλά, εάν ακούσω ότι πήγες και συ στην Αυστραλία και βρήκες μια δουλειά, κι’ αγόρασες αυτοκίνητο, σπίτι, και έκανες γάμο και οικογένεια, θα λυπούμαι… Εάν όμως μάθω, πως μαζί με όλα αυτά, διώκεσαι για το Χριστό και την Πίστη, θα αγάλλομαι και θα πετάει η ψυχή μου στα ουράνια»

Και έφυγες αμέσως άγια Γέροντα, χωρίς καν να προλάβω να σε χαιρετίσω η να με χαιρετίσεις. Και τα έκανα όλα αυτά που είπες. Μαζί μ’ αυτά όμως, τώρα τελευταία, έγραψα μία Ανοικτή Επιστολή προς τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, ημέρα της Εορτής του ηγαπημένου σου Αγίου Κοσμά του Αιτολού, με αγάπη και οδύνη, ελέγχοντάς τον για τα τραγελαφικά Οικουμενιστικά του ανοίγματα και μιλώντας παρρησία για την μεγάλη αδικία του πολυχρόνιου, ανυπόστατου «αφορισμού» του προσφιλούς πνευματικού σου τέκνου, Νικολάου Σωτηροπούλου.

Σήμερα, λοιπόν, το πρωϊ, ημέρα Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου, 2010, ενώ εκκλησιαστήκαμε με την σύζυγό μου την Αγγελική, και το νεογέννητο βρέφος μας, τον Εμμανουήλ, ένας από τους επιτρόπους με ενημέρωσε και με προετοίμασε με αγάπη πως, κατόπιν εντολής του Αρχιεπισκόπου, θα με διώξει ο ιερέας από το Ναό που εδώ και τρία χρόνια κάνω ομιλίες στην Θεία Λειτουργία. Παρ’ όλα αυτά, πήγα μέσα στο ιερό και μου εξήγησαν πως δεν έπρεπε να γράψω αυτό το γράμμα που εξέθετε ολόκληρο Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο Στυλιανό. Τους εξήγησα πως έκανα ότι μου έλεγε η συνείδησή μου και ότι ήταν για θέματα Πίστεως. Μου είπε πως με απαγορεύουν πια να κάνω κήρυγμα και πως δεν με αφήνουν ούτε στο ψαλτήρι να ανεβαίνω.

Θυμήθηκα τότε τα άγιά σου λόγια, άγιε Γέροντά μας και πλυμμήρισα από την δική σου χαρά, που η ψυχή σου όχι μόνο πετάει τώρα στα ουράνια, αλλά παρίσταται τω θρόνω του Θεού και πρεσβεύει για μένα τον αμαρτωλό. Θυμήθηκα πως από σένα έλαβα την Χειροθεσία του Αναγνώστου και ικέτεψα τον Θεό, αυτές οι τρίχες που απέκοψες από την κεφαλή μου, ας κατατεθούν στο υποπόδιο των ποδών του Κυρίου, ως σύμβολο της αναξιότητός μου. Δεν γνωρίζω τι άλλο θα προκύψει. Ο Θεός πάντως γνωρίζει πως δεν επιδίωξα αυτόν τον διωγμό μου.

Χαίρομαι, π. Αυγουστίνε, που σήμερα σε έκανα και συ να χαίρεσαι την χαρά του Χριστού που εκπληρώνεται στην μηδαμινότητά μου ο μακαρισμός του Χριστού: «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης»…

Πρέσβευε, ω Αγιε Ιεράρχα, να επέλθει αυτή η Εκκλησιαστική δικαιοσύνη και να επικρατήσει στις καρδιές μας και τις ζωές μας, αμήν, γένοιτο.

Ο ελάχιστος υιός σου

Νικόλαος Πανταζής, Μελβούρνη Αυστραλίας.

ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΣΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

(γιά τόν ἐπίσκοπον πρώην Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτη)

Στήν κοίμησή σου, Γέροντα,
δάκρυα δέν θά χύσω,
γιατί γνωρίζω πώς μ’ αὐτά
δέν θά σ᾿ εὐχαριστήσω.

Ἀφοῦ ἐπῆγε μέ χαρά
στόν Κύριο ἡ ψυχή σου
γιατί νά χύσω δάκρυα
εἰς τήν ἀνάπαυσή σου;

Ἀλλ᾿ εὔχομαι στόν Κύριο,
ζωῆς καί τοῦ θανάτου
νά σοῦ χαρίση ᾿κεῖ πού πᾶς
θέση στά δεξιά Του.

Καί γιά τούς κόπους π᾿ἔκαμες,
εἰς τήν ζωήν ἐτούτη,
νά λάβης ὡς ἀνταμοιβήν
τοῦ οὐρανοῦ τά πλούτη.

Καί μᾶς ἐδῶ πού μείναμε
ὡς τή θανή κοντά σου
εὔχου νά συνεχίσωμε
πιστά τά βήματά σου.

Κι᾿ ἄν σέ στεναχωρήσαμε,
ὅσο στή γῆ ἐζοῦσες,
συγχώρησέ μας, Γέροντα,
ἀφοῦ μᾶς ἀγαποῦσες.

Κι᾿ εὔχου νά μείνουμε πιστοί
μέσα στήν Ἐκκλησία,
κι᾿ ἀγωνισταί, ὅπως ἐσύ,
γιά τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Εὐγνωμοσύνης ἕνεκεν
Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς
Καθηγούμενος Ι.Μ. Ἀγ. Παρασκευής
Μηλοχωρίου Πτολεμαḯδας 28-8-2010

Lykourgos Nanis Add contact

Σχόλιο στα ΝΕΑ ON LINE που είχαν το θράσος να αποκαλέσουν τον αείμνηστο γέροντα Χομεινί. Σας το στέλνω. O Θεός μαζί μας και διά πρεσβειών του αειμνήστου π. Αυγουστίνου.

• Όντως ο Αυγουστίνος Καντιώτης υπήρξε προσωπικότητα αμφιλεγόμενη και σημείο αντιλεγόμενο. Μόνο που όσο περνούν τα χρόνια δικαιώνεται όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους.Ζητούσε ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία ταχθείς υπέρ του χωρισμού απ την άθεη πολιτεία. Καυτηρίασε την υποκρισία και τη θεομπαιξία των θρησκειοκάπηλων πολιτικών. Αντιστάθηκε όσο λίγοι στη χούντα σε σημείο που ο Παττακός διακήρυσσε ότι <κυριαρχούμε παντού εκτός της Φλώρινας όπου κυριαρχεί πνευματικά ο Καντιώτης>. Στην κατεχόμενη Κοζάνη έσωσε από την πείνα με τα συσσίτια που διοργάνωσε 8000 συμπατριώτες μας με συνέπεια να προκαλέσει τη μήνι των γερμανικών αρχών κατοχής που τον καταδίωξαν παντοιοτρόπως χαρακτηρίζοντάς τον και κομμουνιστή. Βάπτισε τους αθιγγάνους της Φλώρινας και τους εξασφάλισε αξιοπρεπείς κατοικίες. Στήριξε παντοιοτρόπως τους ενδεείς με την πλειάδα των ιδρυμάτων που ίδρυσε. Αντιστάθηκε στη λειτουργία καζίνο που θια διέλυε τον κοινωνικό ιστό της εσχατιάς της Μακεδονίας,της Φλώρινας. Εξαιτίας της εθνικής κι όχι εθνικιστικής δράσης του απειλήθηκε πολλάκις απ τους Σκοπιανούς. Υπάρχουν κι άλλα πολλά που παραλείπουμε για λόγους οικονομίας του δημοσιογραφικού χώρου.

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ 3/9/2010 00:22

________________________

Αγαπητε γιατρέ, τα ΝΕΑ ON LINE αυτά που γράφει δεν είναι δικά του, τα βρήκε στο διαδίκτυο και τα αντέγραψε.
Αντέγραψε ένα δημοσίευμα της “Ελευθεροτυπίας” του 2000, που και εκείνη το πήρε από τον “Ριζοσπάστη” του 1981.
Στο δημοσίευμα του “Ριζοσπάστη”του 1981 έχει συνέντευξη του Σκοπιανό Νικόδημο Τσιαρκνιά, που μισεί τον Γέροντα, γιατί τον έδιωξε από την Φλώρινα και χάλασε την Σκοπιανή τους προπαγάνδα.

Την λέξη Χομεϊνή της Φλώρινας ή της Μακεδονίας την απηυθύνει ο Τσιαρκνιάς στον Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο σε εφημερίδα που εξέδιδε η αδελφή του “Τα Μογλενα” του 1983.
Δυστυχώς, πολλοί αρπάζουν τα Σκοπιανά αυτά δημοσιεύματα, για να πλήξουν τον Γέροντα, επειδή δεν ξέρουν την πηγή τους ή είναι φιλοσκοπιανοί και δεν θέλουν να το πουν.